Search

Uvod: Hirurško lečenje periapikalnih lezija u estetskoj regiji predstavlja svojevrstan izazov. Pored potpunog uklanjanja lezije i izlečenja pacijenta, neophodno je posvetiti mnogo pažnje i strpljenja odabiru incizije kako bi nakon intervencije zarastanje prošlo bez ikakvih komplikacija. Cilj: Cilj istraživanja bio je da se komparacijom modifikovane vertikalne i gingivalne ugaone incizije utvrdi koja je incizija pogodnija za lečenje periapikalnih lezija u interkaninom sektoru maksile. Materijal i metod: Istraživanje je sprovedeno na Klinici za oralnu hirurgiju u periodu od oktobra 2016. do marta 2017. godine. Uključeno je pet pacijenata sa dijagnozom periapikalnih lezija u interkaninom sekotru maksile, sa obe strane medijalne linije. Pacijentima je vršena apikotomija primenom oba tipa incizije. U zavisnosti od veličine lezije, a u okviru indikacionog polja određenog tipa incizije, sa jedne strane intervencija je vršena primenom vertikalne, dok je kontralateralno primenjivana gingivalna ugaona incizija. Sve intervencije izvršene su od strane istog hirurga. Postoperativno, pacijenti su praćeni u cilju evidencije promena, toka zarastanja i eventualnih komplikacija, do trideset dana nakon operacije. Kontrole su obavljane prvog, drugog, sedmog i tridesetog postoperativnog dana, a praćeni parametri bili su bol, otok, estetski izgled rane, dehiscencija šava i krvarenje. Rezultati: U svim slučajevima, bol je bio zanemarljiv, dok krvarenje nije bilo zabeleženo. Vertikalna incizija pokazala je nešto manji otok u poređenju sa gingivalnom, premda, statistički nije postojala značajna razlika. Estetski, pacijenti su vertikalni rez ocenili kao prihvatljiviji (srednja ocena 8,22) u odnosu na gingivalni ugaoni (srednja ocena: 4,43). Zbog dehiscencije šava, jednom pacijentu indikovana je revizija intervencije na strani gingivalnog režnja. Ostali pacijenti prošli su kroz period zarastanja bez komplikacija. Zaključak: Dosadašnji rezultati pokazali su da je vertikalna incizija pogodnija

Normal bone healing after tooth extraction includes the following steps: blood clot forming, granulation, bone forming and final bone reorganization. In clinical settings connective tissue infiltration of extraction socket can result in fibrous scar formation rather than bone healing. Local and systemic factors seem to be major contributors to the occurrence of erratic socket healing. The aim of this case report was to describe oral-surgery treatment of a patient with inadequate bone and soft supportive tissue for prosthetic rehabilitation. Surgical procedure and recovery are presented, including final complete denture rehabilitation., Nakon vađenja zuba obično slede brza organizacija koaguluma, formiranje granulacionog tkiva, osteoida, a zatim i zrele lamelarne kosti. Međutim, klinički se neretko može sresti infiltracija ekstrakcione alveole vezivnim tkivom, uz stvaranje fibroznog ožiljka umesto novostvoren kosti. Za to su odgovorni brojni lokalni i sistemski faktori koji doprinose nepravilnom zarastanju ekstrakcione alveole. Cilj ovog rada je bio da se opiše oralnohirurško lečenje pacijenta s neodgovarajućim stanjem koštanog i mekog nosećeg tkiva gornje totalne proteze. Prikazani su hirurški postupak i postoperacioni tok, zaključno s konačnim odgovarajućim protetičkim zbrinjavanjem pacijenta, koji je doveo do pravilnog zarastanja rane i time zadovoljavajuće protetičke rehabilitacije.

Svi režnjevi za zatvaranje oroantralnih komunikacija mogu da se podele u one sa vestibularne strane, kao i režnjevi formirani sa palatinalne strane. U vestibularno formirane režnjeve spadaju bukalni trapezoidni režanj i bukalni režanj uz korištenje masnog jastučeta obraza. Što se tiče palatinalnih režnjeva tu spadaju rotacioni palatinalni režanj, kao i modifikovani režanj submukoznog tkiva. Pored ove dve grupacije, postoji i Šuhartov transferzalni režanj za zatvaranje oroantralnih komunikacija postavljenim mezijalno od bezubog polja.

Oroantralna komunikacija predstavlja komunikaciju izmedju usne duplje i maksilarnog sinusa usled prekida kontinuiteta poda sinusa. Ona može nastati prilikom vađenja nekog od gornjih bočnih zuba, ali najčešće nastaje vađenjem prvih gornjih molara. Kada se na osnovu simptoma, kliničkih znakova i specifičnih testova postavi dijagnoza oroantralne komunikacije, potrebno je izvršiti pravilan izbor metode terapije. Osnovni cilj terapije je zatvaranje sveže komunikacije čime se sprečava nastanak infekcije sinusa. Hirurško lečenje oroantralne komunikacije se primenjuje ukoliko lokalni anatomski uslovi nisu povoljni za opstanak zdravog koaguluma. Tada se primenom mukoperiostalnog režnja izvodi plastika defekta i zatvara komunikacija. Plastika sinusa bukalnim režnjem je tehnika koja se najčešće primenjuje u cilju zatvaranja svežih oroantralnih komunikacija zbog svoje jednostavnosti i pouzdanosti. Bukalni režanj se nakon odizanja i mobilizacije prebacuje preko defekta i ušiva za palatinalnu sluzokožu. Hirurško lečenje sveže oroantralne komunikacije sa stranim telom u sinusu se bitno razlikuje. Ukoliko je u maksilarni sinus utisnut koren ili deo korena, on se mora izvaditi jer može prouzrokovati akutnu ili hroničnu infekciju sinusa. Pristup korenu se ostvaruje odizanjem modifikovanog bukalnog režnja i formiranjem trepanacionog otvora na prednjem zidu maksilarnog sinusa. Pored navedenih, postoje i druge brojne hirurške procedure koje zbog svoje složenosti nemaju širu primenu u svakodnevnoj oralnohirurškoj praksi.

The scientific literature data have shown that dental implant placement is not contraindicated in patients on oral anticoagulant therapy (OAT). Anticoagulation therapy alters extrinsic and/or intrinsic coagulation pathways and therefore could affect plasma protein adsorption at implant surface and subsequent platelet adhesion and activation that may influence subsequent bone healing events in the peri-implant healing compartment. In healthy patients, the superior osteogenesis, angiogenesis and histo-morphometric characteristics of the chemically modified moderately rough, hydrophilic (SLActive) surface compared with moderately rough, hydrophobic (SLA) implant surface during the critical early period of osseointegration have been demonstrated. Numerous stuides have shown the comparable or better mechanical strength and improved biocompatibility of a new dental implant alloy, titanium–zirconium (TiZr) in comparison to existing titanium (Ti) alloys. In healthy patients, TiZr together with SLA or SLActive surface, is a suitable material for small-diameter implants. The scientific data offer opposite opinions regarding whether oral anticoagulation therapy should be uninterrupted prior to surgical procedures, or bridging with low-molecular heparin should be applied..., Naučna literatura je pokazala da ugradnja implantata pacijentima na oralnoj antikoagulantnoj terapiji (OAT) nije kontraindikovana. Antikoagulantna terapija utiče na spoljašnji i /ili unutrašnji put koagulacije krvi, stoga bi mogla da ima uticaj i na adsorpciju plazma proteina na površinu implantata, kao i na posledičnu adheziju i aktivaciju trombocita, što bi moglo imati posledice po periimplantantno zarastanje. Hemijski modifikovana, umereno hrapava, hidrofilna SLActive površina u odnosu na umereno hrapavu, hidrofobnu SLA površinu, utiče na bolju osteogenezu, angiogenezu i histomorfometrijske karakteristike u ranom periodu oseintegracije implantata ugrađenih zdravim pacijentima. Brojne studije su pokazale da nova legura titanijum-cirkonijum (TiZr) poseduje slična ili čak bolja mehanička svojstva, kao i unapređenu biokompatibilnost u odnosu na čisti titanijum (Ti). Kod zdravih pacijenata TiZr legura sa SLA ili SlActive površinom je pogodna za izradu implantata malog dijametra. U stručnoj literaturi prisutni su različiti stavovi po pitanju treba li uoči planirane hirurške intervencije prekinuti antikoagulantnu terapiju i premostiti je niskomolekularnim heparinom ili primeniti princip kontinuirane antikoagulantne terapije. Cilj: Poređenje koštanog i mekotkivnog zarastanja TiZr implantata sa hidrofilnom SlActive i hidrofobnom SLA površinom kod pacijenata na OAT, praćenje postoperativnih komplikacija, uticaja preoperativne pripreme pacijenta na visinu INR i nastanak postoperativnih komplikacija, kao i utvrđivanje stope opstanka i uspešnosti implantacije. Materijal i metode: Ukupno 84 TiZr implantata malog dijametra sa SLActive i SLA površinom ugrađeni su kod 20 pacijenata na OAT po split-mouth dizajnu studije...

Naučna literatura je pokazala da ugradnja implantata pacijentima na oralnoj antikoagulantnoj terapiji (OAT) nije kontraindikovana. Antikoagulantna terapija utiče na spoljašnji i /ili unutrašnji put koagulacije krvi, stoga bi mogla da ima uticaj i na adsorpciju plazma proteina na površinu implantata, kao i na posledičnu adheziju i aktivaciju trombocita, što bi moglo imati posledice po periimplantantno zarastanje. Hemijski modifikovana, umereno hrapava, hidrofilna SLActive površina u odnosu na umereno hrapavu, hidrofobnu SLA površinu, utiče na bolju osteogenezu, angiogenezu i histomorfometrijske karakteristike u ranom periodu oseintegracije implantata ugrađenih zdravim pacijentima. Brojne studije su pokazale da nova legura titanijum-cirkonijum (TiZr) poseduje slična ili čak bolja mehanička svojstva, kao i unapređenu biokompatibilnost u odnosu na čisti titanijum (Ti). Kod zdravih pacijenata TiZr legura sa SLA ili SlActive površinom je pogodna za izradu implantata malog dijametra. U stručnoj literaturi prisutni su različiti stavovi po pitanju treba li uoči planirane hirurške intervencije prekinuti antikoagulantnu terapiju i premostiti je niskomolekularnim heparinom ili primeniti princip kontinuirane antikoagulantne terapije. Cilj: Poređenje koštanog i mekotkivnog zarastanja TiZr implantata sa hidrofilnom SlActive i hidrofobnom SLA površinom kod pacijenata na OAT, praćenje postoperativnih komplikacija, uticaja preoperativne pripreme pacijenta na visinu INR i nastanak postoperativnih komplikacija, kao i utvrđivanje stope opstanka i uspešnosti implantacije. Materijal i metode: Ukupno 84 TiZr implantata malog dijametra sa SLActive i SLA površinom ugrađeni su kod 20 pacijenata na OAT po split-mouth dizajnu studije..., The scientific literature data have shown that dental implant placement is not contraindicated in patients on oral anticoagulant therapy (OAT). Anticoagulation therapy alters extrinsic and/or intrinsic coagulation pathways and therefore could affect plasma protein adsorption at implant surface and subsequent platelet adhesion and activation that may influence subsequent bone healing events in the peri-implant healing compartment. In healthy patients, the superior osteogenesis, angiogenesis and histo-morphometric characteristics of the chemically modified moderately rough, hydrophilic (SLActive) surface compared with moderately rough, hydrophobic (SLA) implant surface during the critical early period of osseointegration have been demonstrated. Numerous stuides have shown the comparable or better mechanical strength and improved biocompatibility of a new dental implant alloy, titanium–zirconium (TiZr) in comparison to existing titanium (Ti) alloys. In healthy patients, TiZr together with SLA or SLActive surface, is a suitable material for small-diameter implants. The scientific data offer opposite opinions regarding whether oral anticoagulation therapy should be uninterrupted prior to surgical procedures, or bridging with low-molecular heparin should be applied...

Objective. The aim of this study was to compare the treatment of oroantral communications (OACs) with bioresorbable root analogs made of poly(lactide-co-glycolide) (PLGA)-coated beta-tricalcium phosphate (beta-TCP), hemostatic gauze or a buccal flap technique. Study design. In this prospective clinical study, 30 patients with oroantral communications were randomly assigned to a treatment. Clinical success, vestibular depth at the defect site, pain, and swelling were monitored. Results. The OAC closure was successful in all cases. The vestibular depth stayed constant in the groups treated with the PLGA-beta-TCP composite or hemostatic gauze. In contrast, a vestibular depth reduction of 1.2 +/- 0.2 mm was observed in the buccal flap group, indicating atrophy of the alveolar ridge in these patients. Furthermore, pain and swelling were more pronounced in this group. Conclusion. Closures of OACs with PLGA-beta-TCP composite or hemostatic gauze are reliable minimally invasive methods that minimize atrophy of the alveolar ridge, swelling, and pain compared with a buccal flap technique. (Oral Surg Oral Med Oral Pathol Oral Radiol Endod 2009; 108: 844-850)

Introduction. Clinical presentation of acute odontogenic infections may vary, while adequate evaluation of its severity is of great importance for determination of appropriate and effective therapy. Objective. The aim of the present study was to monitor changes of C-reactive protein (CRP) levels, to correlate its values with symptoms of different acute odontogenic infections (AOI), and to monitor the effectiveness of the applied therapy. Methods. Fifty-four patients with AOI were included in the study. Eighteen patients with good drainage and normal body temperature were treated only by surgical incision without using antibiotics. Twenty-two patients with poor drainage after incision and normal body temperature were treated by surgical incision and antibiotics. Fourteen patients with elevated body temperature were treated by incision and antibiotics, irrespective of the quality of the drainage. CRP levels were measured on admission, on the 3rd and 7th day after therapy initiation. Results. On admission CRP levels were higher in AOI with elevated body temperature compared to poorly and well-drained AOI. There were no differences in CRP levels between well and poorly drained AOI on admission. On the 3rd day, a decline in the CRP levels was evident in all three groups of patients, and there was no difference among the groups. On the 7th day, the CRP levels normalized in all groups. Conclusion. CRP levels correlate well with the severity and resolution of AOI and could be used as a reliable parameter in monitoring the effectiveness of AOI therapy., Uvod. Klinička slika akutne dentogene infekcije (ADI) je raznolika, a pravilna procena težine ADI od velikog značaja za određivanje odgovarajuće i efikasne terapije. Cilj rada. Cilj rada je bio da se uporede vrednosti i promene nivoa C-reaktivnog proteina (CRP) s kliničkim simptomima ADI različitog stepena težine tokom lečenja bolesnika, te na taj način utvrdi efikasnost primenjene terapije. Metode rada. Istraživanjem su obuhvaćena 54 pacijenta sa ADI. Osamnaest pacijenata sa dobrom drenažom nakon incizije i normalnom telesnom temperaturom lečeno je bez antibiotika. Dvadeset dva pacijenta s lošom drenažom nakon incizije i normalnom telesnom temperaturom lečena su incizijom i antibioticima. Četrnaest pacijenata s povišenom telesnom temperaturom lečeno je incizijom i antibioticima bez obzira na kvalitet drenaže. Nivo CRP je meren na prijemu, trećeg i sedmog dana od početka primene terapije. Rezultati. Na početku lečenja nivo CRP bio je veći kod bolesnika s povišenom telesnom temperaturom u poređenju s ostalim ispitanicima. Na početku lečenja nije bilo razlike u nivou CRP između ispitanika sa dobrom i lošom drenažom. Trećeg dana uočeno je smanjenje nivoa CRP u sve tri grupe ispitanika bez ikakve razlike. Sedmog dana nivo CRP se normalizovao u svim grupama. Zaključak. Nivo CRP je u dobroj korelaciji sa stepenom težine i povlačenjem dentogene infekcije, tako da može biti pouzdan parametar u proceni efikasnosti lečenja ADI.

The anatomy of the pterygopalatine fossa pertinent to the technique of maxillary nerve block at the foramen rotundum was investigated and the ability of inexperienced surgeons to apply the required angles of the injection needle to the sagittal plane in a clinical environment. In 85 dried human skulls the volume, length, width and depth of 159 intact pterygopalatine fossae were measured. The frequency of reaching the sphenopalatine foramen using a 20 G spinal needle advanced from the frontozygomatic angle through the pterygomaxillary fissure was determined. 49 oral surgery postgraduates aligned the injection needle with angles of 60 degrees and 80 degrees to the sagittal plane of a volunteer's head. The dimensions of the pterygopalatine fossa were inconsistent; volume (0.1-1 cm(3)), width (1-9 mm) and depth (6-22 mm) showed the greatest variations. An enlarged sphenoidal process and a narrow pterygomaxillary fissure ( lt 2 mm) were found in 15% and 8%, respectively. The sphenopalatine foramen was reached successfully in 75%. Postgraduates in oral surgery were highly accurate in the assessment of the 60 and 80 angles to the sagittal plane. A previously described technique of blocking the maxillary nerve at the foramen rotundum was adjusted and recommendations given to overcome anatomical obstacles.

Oroantral fistula is pathologic communication between oral cavity and maxillary sinus, usually localized between antrum and buccal vestibulum. Persisting OAF always causes chronic maxillary sinusitis. A technique for closure of a large oroantral fistula with resorbable collagen membrane is described., Oroantralna fistula je patološka komunikacija između usne duplje i maksilarnog sinusa. Perzistentna fistula uvek izaziva hronični maksilarni sinuzitis. Cilj ovog rada je bio da se predstavi tehnika zatvaranja velike oroantralne fistule resorptivnom kolagenom membranom.