Search

Muhtasar eserler, İslâmî ilimlerde telif edilen kitapların içinde önemli bir yer teşkil etmektedir. Hicrî üçüncü asırdan itibaren ortaya çıkmaya başlanan muhtasar edebiyatının etrafında zamanla geniş bir literatür oluşmuştur. Bu türün hadis ilminde de örneklerini çokça görmek mümkündür. Nitekim Kütüb-i Sitte gibi başta temel hadis kaynakları olmak üzere bu ilmin çeşitli alanlarındaki eserler üzerine birçok âlim tarafından muhtasar kitaplar telif edilmiştir. Yaşadığı zamanın önde gelen muhaddislerinden Beyhakî (öl. 458/1066), kendi eserleri üzerine muhtasarlar yazdığı gibi başkaları da onun es-Sünenü’l-kebîr, Şu’abu’l-îmân, el-Hilâfiyyât gibi hacimli kitaplarını ihtisar etmişlerdir. Çalışmanın konusu, Beyhakî’nin es-Sünenü’s-sağîr’inin telif türü açısından hangisine dâhil olabileceğinin belirlenmesidir. Çünkü bu esere muhakkikleri tarafından yazılan mukaddimelerde es-Sünenü’s-sağîr ile es-Sünenü’l-kebîr arasında Beyhakî’nin diğer eserleri dikkate alınmadan bir karşılaştırma yapılmakta, araştırmanın sonucunda deliller sıralanarak iki kitabın birbirinden farklı olduğu ifade edilmekte ve es-Sünenü’s-sağîr hakkında müstakil bir eser denilmektedir. Genellikle es-Sünenü’l-kebîr’in muhtasarı şeklinde algılanan ve hakkında detaylı herhangi bir araştırmanın bulunmadığı es-Sünenü’s-sağîr’in telif türünün doğru bir şekilde belirlenmesi, makalenin önemini ortaya çıkaracaktır. Çalışmanın amacı, Beyhakî’nin bütün eserlerini dikkate alarak es-Sünenü’s-sağîr’in muhtasar mı yoksa müstakil bir eser mi olduğunun tespitidir. Bunun için es-Sünenü’s-sağîr’deki her bir hadis ya da bilgi, Beyhakî’nin elimizde bulunan kitaplarında taranarak onlarda geçip geçmediği araştırılmıştır. Bu incelemenin akabinde şu sonuçlara varılmıştır: Beyhakî, kitabının girişinde mükellefin bilmesi gereken itikâdî ve fıkhî konulara dair iki muhtasar esere yani el-İ’tikâd ve’l-hidâye ile es-Sünenü’s-sağîr’e işaret etmektedir. es-Sünenü’l-kebîr ile arasında ciddî bir benzerlik bulunan es-Sünenü’s-sağîr’deki rivayetlerden bazıları, bu eserden farklı bir tarikle nakledilmektedir. Hatta es-Sünenü’s-sağîr’de nakledilip es-Sünenü’l-kebîr’de farklı senedle aktarılan ve onda olmayan hadislerin çoğunluğu, Ma’rifetü’s-sünen ve’l-âsâr, Şu’abu’l-îmân, el-Hilâfiyyât gibi diğer eserlerinde aynı şekilde rivayet edilmektedir. Böyle olsa da es-Sünenü’s-sağîr’de nakledilen ancak aynı senedle ve hiçbir şekilde Beyhakî’nin matbu kitaplarında bulunmayan rivayetler de yer almaktadır. Buna göre es-Sünenü’s-sağîr hakkında “Beyhakî’nin kendi eserlerinden ve sahip olduğu rivayetlerden istifade ederek ihtisâr yöntemiyle telif ettiği özgün bir muhtasar eser” denilebilir.

İnsanoğlunun vasiyet bırakması doğal bir olaydır. İslâm’la birlikte Allah’ın emri ve Hz. Peygamber’in hadislerinin neticesinde vasiyetin dinî bir boyutu da olmuştur. Bu durum, bir Müslümanın ardında vasiyet bırakmasında önemli bir etken sayılmıştır. Vasiyet, bir kimsenin ölümünden sonra yerine getirilmesini istediği şeyler anlamında olsa da hicrî ilk asırlardan itibaren pek çok İslâm âlimi, tavsiye, nasihat ve öğüt tarzındaki konuların yer aldığı vasiyetler kaleme almıştır. Hicrî ikinci asırda yaşayan Mu‘âfâ b. ‘İmrân (öl. 185/801), çocuk ve akrabaları ile diğer Müslümanlara yani İslâm ümmetine yönelik bir Vasiyet bırakmıştır. Muhaddis, mutasavvıf ve aynı zamanda bir fakih olan Mu‘âfâ, birçok temel hadis kitabında rivayeti bulunan sika bir râvîdir. Mu‘âfâ, sünen, edeb ve zühd olmak üzere çeşitli konularda eserler telif etmiştir. Bu çalışmanın konusu, Mu‘âfâ’nın eserlerinden biri olan Vasiyet’inin hadisle ilgili boyutunu incelemektir. Eserin konu edilmesinin sebebi, müellifin bazı görüşleri yanında Vasiyet’te daha ziyade hadislerin nakledilmiş olmasıdır. Hatta bundan dolayı esere “Hadislerle Vasiyet” denilmesi bile uygundur. Fakat Mu‘âfâ’nın Vasiyet’te hatırlattığı hususlardan her biri hakkında hadis nakletmediğini de belirtmek gerekir. Böyle de olsa neredeyse tamamına yakını Hz. Peygamber, sahâbe, tâbiûn ve önceki peygamberlerden nakledilen rivayetlerden oluşan Vasiyet’in incelenmesinin hicrî II. asırda hadis ilminin durumunu gözlemlemek açısından önemli olacağı düşünülmektedir. Çalışmanın amacı, hicrî ikinci asrın belirgin özelliklerinden biri olan ve başta hadis olmak üzere diğer ilim dallarında telif edilen çeşitli eserlerde “belâğ” sîgasıyla hadis nakletme yönteminin Mu‘âfâ b. ‘İmrân’ın Vasiyet’i özelinde ortaya koymaktır. Zira Vasiyet’teki hadislerin tamamı belâğ sîgasıyla nakledilip merfû‘ hadislerde Hz. Peygamber’i, mevkûf hadislerde sahâbeyi, maktû‘ hadislerde tâbiûnu ve önceki peygamberlerden gelenlerde ise onların isimlerini zikretmekle yetinmektedir. Vasiyet’te 259 hadisin nakledildiği belirlenmiş ve bunlar, nitel araştırma yöntemlerinden doküman analiz metoduyla incelenmiştir. Tespit edildiğine göre bu hadislerin 162’si merfû‘, 53’ü mevkûf, 26’sı maktû‘ ve 15’i ise önceki peygamberlerin sözü iken 3 tanesinin hangi hadis türüne dâhil edileceği tespit edilememiştir. Yine Vasiyet’teki 259 hadisin 164’ü temel hadis kaynaklarımızda bulunmaktayken 50’si diğer eserlerde yer almaktadır. Geriye kalan 45 hadisin ise herhangi bir eserde nakledildiği belirlenememiştir. Ayrıca Vasiyet’teki hadislerden kaynağı tespit edilenlerin büyük bir kısmında lafız farklılıklarının olduğu ve bazılarının taktî‘/ihtisar yöntemiyle nakledildiği görülmüştür. Mu‘âfâ b. ‘İmrân’ın Vasiyet’indeki rivayetler incelendiğinde elimizdeki verilerden hareketle her bir hadis hakkında sahih hükmünü vermek mümkün gözükmemektedir. Zira hadislerin bir kısmının kaynağı bulun(a)madığı için senedi hakkında bir araştırma yapma imkânı yoktur. Diğer taraftan Vasiyet’teki hadisler araştırılırken onlardan bazıları hakkında tenkidler olduğu da tespit edilmiştir. Mu‘âfâ’nın naklettiği bazı mevkûf hadislerin diğer eserlerde merfû‘ ya da bunun tam tersi bir durumun görüldüğü hadisler de bulunmaktadır. Yine Vasiyet’te nakledilen mevkûf ya da maktû‘ bir hadisin râvîsinin başka kitaplarda farklı olduğu da belirlenmiştir. Mu‘âfâ, Vasiyet’ini 12 asırdan fazla bir zaman önce yazmış olsa da eserin günümüze de hitap ettiğini söylemek mümkündür. Hatta zamanımızda ilgili Vasiyet’e o dönemden daha fazla ihtiyacımızın olduğu ifade edilebilir. Aslında Vasiyet’in İslâm ümmetinin her dönemine yönelik bir eser olduğu da inkâr edilemez. Bununla birlikte bir mazeret olmadıkça kadınların evde kalmaları gerektiğine dair görüşü gibi günümüz açısından problem teşkil edebilecek bazı hatırlatmaları da Mu‘âfâ’nın yaşadığı dönemdeki güvenlik, savaş vb. olaylar ya da naklettiği hadislere bağlı olarak kişisel görüşü açısından değerlendirmek mümkündür. Ayrıca Vasiyet’te bazen aynı konuları farklı yerlerde birçok kez tekrarladığı da dikkat çekmektedir.

Bir insanın hayatının hemen her yönüyle ilgili Hz. Peygamber’in hadislerini bulmak mümkündür. Çünkü hadisler, Kur’an’ı tebliğ edip açıklayarak tatbik eden Rasûlullah’ın yaşantısının bizlere ulaşmış sözlü hâlidir. Bazı konu(lar)daki hadis/ler, sıhhatine dikkat edilmeden ona/onlara gösterilen ilgi ve istekle birlikte halk arasında yayılmıştır. Bu tür hadislerden biri de çalışmanın konusu olan ticaret hakkındaki “Rızkın onda dokuzu ticarettedir. Kalan kısmı ise hayvancılıktadır.” rivayetidir. Araştırmanın amacı, insanların arasında müştehir olan ve ticaretin üstünlüğünü hadise dayandırmak için kullanılan bu hadisin kaynağını ve sıhhatini tespit etmektir. Hakkında herhangi bir çalışma bulunmayan ve insanların arasında sıkça zikredilen bu rivayetin incelenmesi, araştırmanın önemini ortaya çıkarmaktadır. Nitekim girişte rızık ve ticaret konusuna temas ettikten sonra meşhûr ve müştehir kavramlarına yer verilmiş, akabinde nitel araştırma yöntemlerinden dokümantasyon metodu kullanılarak başta hadis olmak üzere elimizde bulunan İslâmî ilimlerle ilgili eserler taranarak rivayetin tarikleri belirlenmiş ve incelenmiştir. Araştırmanın sonucunda “Rızkın onda dokuzu ticarettedir.” hadisinin Kütüb-i Sitte ve diğer temel hadis kaynaklarımızda tahrîc edilmediği görülmüştür. Bunun yerine bazı konularda telif edilen hadisle alakalı birkaç eserde senedli olarak nakledilen rivayetin daha ziyade çeşitli alanlardaki (sözlük, hadis şerhi, fıkıh vb.) kitaplarda isnadı olmadan rivayet edildiği tespit edilmiştir. Ancak hadisin zevâid, fihrist gibi çalışmalar sayesinde günümüze ulaşmayan bazı hadis kitaplarında nakledildiğine de işaret etmek gerekmektedir. Fakat bütün bu araştırmanın sonunda hadisin zayıf olduğunu söylemek mümkündür.

Halku’l-Kur’ân meselesi, İslâm düşünce tarihinin öne çıkan tartışma konularından biridir. Hicrî ikinci asırda bireysel olarak başlayan Kur’an’ın mahlûk olup olmadığı hakkındaki ihtilaflar, hicrî üçüncü asırda mihne döneminde Abbâsî Devleti’nin resmî politikası hâline gelerek zirveye ulaşmıştır. Aynı asrın ortalarına doğru halku’l-Kur’ân konusunda konuşmak yasaklanmış olsa da hicrî dördüncü ve beşinci asırlarda gündemde kalmaya devam etmiştir. Bu çalışmada Beyhakī’nin (ö. 458/1066) yaşadığı dönemdeki halku’l-Kur’ân tartışmalarına işaret edilmiş ve konuya yer verdiği eserleri incelenip onun halku’l-Kur’ân’a yaklaşımı belirlenmiştir. Beyhakī, halku’l-Kur’ân meselesini ilâhî sıfatlarla ilişkili olarak ele almış ve Allah’ın ezelî bir kelâm sıfatı olduğunu kabul etmiştir. Kur’an’ın mahlûk olmadığı görüşünde olan Beyhakī, çoğunluğun benimsediği gibi Kur’an’ı okuma, yazma, ezberleme vb. insan fiillerinin yaratılmış olduğunu belirtmiştir. Ancak Beyhakī, mihne döneminde Kur’an’ı mahlûk olarak kabul ettiği için tenkid edilen râvîlerin naklettiği rivayetlere hadis kitaplarında yer vermiştir. Bu yaklaşım hem kelâm hem de hadisle ilgili birçok kitabında halku’l-Kur’ân meselesine değinen Beyhakī’nin mutedil bir yol takip ettiğini göstermektedir.

Sahâbe, İslâm dininin yayılmasında ve günümüze ulaşmasında büyük rol oynayan bir topluluktur. İslâm dininin ilk nesli olmaları hasebiyle İslâmî ilimlerde, özellikle de hadis ilminde sahâbenin önemli bir yeri vardır. Çünkü sahâbe, Hz. Peygamber’in söz, fiil ve takrirlerini naklederek ve kısmen de olsa yazarak bizlere gelmesini sağlayan şahsiyetlerdir. Sahâbenin önemine binaen onlar hakkında hem müstakil hem de çeşitli eserlerin içinde olmak üzere pek çok çalışma yapılmıştır. Sahâbe konusunu ele alıp çeşitli açılardan değerlendiren âlimlerden biri de ülkemizde Cumhuriyet döneminde yaşayan M. Tayyib Okiç’tir. O, oldukça buhranlı ve çalkantılı bir dönem olan XX. asrın önde gelen Bosnalı âlimlerindendir. Okiç, farklı ülkelerde eğitim alıp hocalık yaptıktan sonra Türkiye’ye gelmiş ve ülkemizdeki üniversitelerde dersler vermiştir. Farklı ilim dallarında eserler telif eden Okiç, sahâbe ile alakalı konuları Bazı Hadis Meseleleri Üzerinde Tetkikler adlı kitabında genişçe ele almıştır. Ancak Okiç’in sahâbeye dair görüşleriyle ilgili bir çalışmanın olmaması nedeniyle böyle bir araştırmanın ilgili alanda önemli olacağı düşünülmekte, onun sahâbe anlayışının ve Cumhuriyet döneminde akademik bir şekilde sahâbeyle alakalı hangi hususlara temas edildiğinin tespit edilmesi amaçlanmaktadır. Araştırmanın sonucunda Okiç’in kendinden önceki bazı hadis usûlü kitaplarından oldukça fazla istifade ettiği, bununla birlikte bir konudaki farklı görüşlere temas ettiği, bazı konularda literatüre ağırlık verdiği ve özellikle bazen müsteşriklerin sahâbe hakkındaki tenkitlerine cevaplar verdiği görülmüştür.

Hadis ilmi tarihinde önde gelen şahsiyetlerden birisi, hicrî IV. ve V. asırda yaşayan Ebû Bekir Ahmed b. el-Hüseyn b. ‘Alî el-Beyhakî’dir. Beyhakî, günümüzde İran sınırları içerisinde yer alan Sebzevar’da (eski ismi Beyhak) 384/994’te doğup büyümüş, daha sonra başta Neysâbûr olmak üzere Cibâl, Irak ve Hicaz bölgelerine ilmî seyahatler yapmıştır. Bu yolculukların akabinde memleketine dönen Beyhakî, Büyük Selçuklu Devleti Tuğrul Bey döneminde yaşayan Eş‘arî fitnesi nedeniyle tekrar Hicaz’a gitmek zorunda kalmış ve 455/1063’te Beyhak’a geri dönmüş, kısa bir süre sonra da 458/1066’da Neysâbûr’da vefat etmiştir. Beyhakî, İslâmî ilimlerin farklı alanlarında birçok kitap telif etmiştir. Bunların içerisinden es-Sünenü’l-kebîr, Ma‘rifetü’s-sünen ve’l-âsâr, es-Sünenü’s-sagîr, el-Hilâfiyyât, Şu‘abu’l-îmân öne çıkmaktadır. Bu çalışmada ise uzun zamandır eksik bir hâlde elimizde bulunan ve yakın bir zamanda tam olarak basılan es-Sünenü’l-kebîr’in mukaddimesi el-Medhal ilâ ‘ilmi’s-sünen ele alınmıştır. İlk önce şekil açısından el-Medhal’in ismi, telif zamanı ve yazma nüshaları üzerinde durulmuştur. Akabinde ise el-Medhal’in muhtevasına temas edilmiş, içeriğinin hadis usûlünün yanı sıra fıkıh usûlü ve ilimle ilgili konulardan oluştuğu görülmüş, ayrıca Şâfi‘î’nin er-Risâle’si ile arasında bir karşılaştırma yapılmıştır. Daha sonra el-Medhal’deki hadis usûlü konuları bağlamında Beyhakî’nin görüşlerine temas edilmiştir. Bütün bu araştırmanın sonucunda el-Medhal’in sadece hadis usûlü konularını ele alan bir eser olmadı-ğı, Şâfi‘î’nin er-Risâle’sinden oldukça fazla etkilendiği, Beyhakî’nin senedli rivayetler naklederek ko-nuları ele aldığı ve kendisine ait görüşlerin nadiren bulunduğu tespit edilmiştir.