Search

Amaç: Minör doku uygunluk antijenleri (mHAg), polimorfik esansiyel peptitlerdenoluşan epitoplar olup sınıf I ve II HLA allele çeşitleri ile sınırlı olanbir T hücresi yanıtı ortaya çıkarırlar. Son yıllarda, farklı popülasyonlardapolimorfik bölgelerin dağılımı hakkında kapsamlı araştırmalar yapılmıştır.Alıcı ve verici arasındaki mHAg uyumsuzluğu, HLA tam uyumlu transplantasyonarağmen güçlü bir hücresel immün yanıtı başlatabilir. Çalışmamızdaçeşitli hematolojik hastalıklar nedeniyle hematopoietik kök hücre transplantasyonu(AKHN) yapılan hastalarda mHAg sıklığının belirlenmesiamaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Çalışma popülasyonu 200 sağlıklı bireyi, allojenik AKHNadayları olarak HLA’sı tiplendirilmiş olan 150 hastayı ve 20 allojenik AKHNalıcısı/donörünü içermektedir. mHAg’lar, polimeraz zincir reaksiyonu (PZR)ve diziye özgü primer (SSP) yöntemleri kullanılarak belirlendi.Bulgular: Hastaların alel frekansları ve genotipleri sağlıklı grup ile karşılaştırıldığında,immünojenik veya immünojenik olmayan alel frekansları açısındanfark anlamlı değildi. Sağlıklı grupta immünojenik homozigot H aleli (HHgenotipi) olan bireyler daha azdı ve bu fark istatistiksel olarak anlamlıydı.Çalışma popülasyonumuz küçük olmasına rağmen, 20 transplant hastasındanve donöründen alınan verilere göre, 10 hastanın %50’sinin minör uyumsuzlukkaynaklı Graft versus host hastalığı (GVHH) olduğu gözlendi.Sonuç: Sağlıklı Türk popülasyonunda ve malign hematolojik hastalığı olanhastalarda mHAg frekanslarının belirlenmesinin immün yanıtın anlaşılmasınakatkı sağlayacağını düşünmekteyiz., Objective: The minor histocompatibility antigens (mHAgs) are theepitopes composed of polymorphic essential peptides, and they create Tcell response limited to a variety of class I and II HLA alleles. In recentyears, there has been extensive research on the distribution ofpolymorphic regions in different populations. The incompatibility betweenrecipient and donor, may initiate a strong cellular immune responsedespite HLA full-matched transplantation. We determined the frequencyof minor antigens among hematopoietic stem cell transplantation (HSCT)recipients who underwent transplantation for various hematologicaldiseases.Material and Methods: The study population included 200 healthyindividuals, 150 HLA-typed patients who were candidates for allogeneicHSCT, and 20 recipients/donors with allogeneic transplants. Minor HAgsidentified by using polymerase chain reaction (PCR) and sequence specificprimer (SSP) methods.Results: When the allele frequencies and genotypes of the patients werecompared with those of the healthy group, the difference was notsignificant regarding to immunogenic or non-immunogenic allelefrequencies. The individuals with immunogenic homozygous H allele (HHgenotype) were a few more in the healthy group, and this differenceproved to be statistically significant. In fact, our study populationInsufficient though the number was, based on the data received from 20transplant patients and donors, GvHD was observed in 5 of 10 patientswho had minor incompatibility.Conclusion: We assume that determining the mHAg frequencies in thehealthy Turkish population and in patients with malignant hematologicaldiseases will likely contribute to the understanding of the immuneresponse.

Amaç: Çalışmamızda allo-hematopoetik kök hücre nakli (al- lo-HKHN) uygulanmış hastaların mikrobiyota analizleri yapılmıştır. Nakile ve tedavilere bağlı olarak değişen mikrobiyota florasının engrafman ve Graft-Versus-Host Hastalığı (GVHH) gelişimi ile ilişkisinin gösterilmesi amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: İstanbul Anadolu Sağlık Merkezi’nde allo-HKHN uygulanan toplam 25 yetişkin alıcı ve vericileri çalışmaya dahil edildi. Dışkı örnekleri, HR öncesi ve allo-HKHN sonrası toplamda 2 kez alınmıştır. Örnekler, nükleik asit izolasyonu yapıldıktan sonra, Çözünürlüklü Erime Analizi (HRM) ve Yeni Nesil Dizileme (YND) yöntemi ile analiz edilmiştir. Dizileme işlemi, Illumina MiSeq cihazı ile yapılmıştır. Taksonomik sınıflandırma için Bacteria Silva veri bankası ve analiz için QIIME 2 programları kullanılmıştır. İstatistiksel analizler ise R istatistiksel programlama dili ile gerçekleştirilmiştir.Bulgular: Çalışmaya dahil edilen alıcılarda yaş ortalaması 46,24±14,86 (18-71) yıl, vericilerde 43,40±13,20 yıl (11-61) olarak saptandı. Hastalarda cinsiyet dağılımı; E/K: 15/10 vericilerde E/K: 17/8 idi. Alıcı ve verici kardeş HLA uyumu 10/10 idi. Allo-HKHN ile ilişkili GVHH oranı %16, relaps oranı ise %16 bulundu. Nakil öncesi ve sonrası Firmicutes ve Proteobacteria filumlarının önemli ölçüde değiştiği gözlendi. GVHH geliştiren ve ex olan hastalarda Entereccocus türlerinin sayısı daha fazla bulundu. Hastaların nakil öncesi ve engrafman sonrası örneklerinde çeşitlilik kaybının istatistiksel olarak anlamlı olduğu saptandı.Sonuç: Allo-KHN sonrası artan patojen bakteriler ile hastalığın şiddetlenmesi, intestinal flora izlemi ile GVHH koruma ve/veya tedavisinde yönlendirici olabileceğini göstermektedir. Kom- mensal bakterilerin çeşitliliğinin arttırılmasıyla beraber hastalığın prognozunu da olumlu yönde etkileyebileceğini düşündürmektedir., Objective: In our study, we analyzed gut microbiota in allo-HSCT patients and aimed to evaluate the relationship of gut microbio- ta with transplant complications, mainly GVHD.Materials and Methods: A total of 25 adult recipients and donors who underwent allo-HSCT at Istanbul Anadolu Medical Center were included in the study. Stool samples were collected twice, before chemotherapy regimen and after allo-HSCT. Samples were analyzed by High Melting (HRM) Analysis and Next Generation Sequencing (NGS) methods after nucleic acid isolation. Sequencing was done with Illumina MiSeq. Bacteria Silva database was used for taxonomic classification and QIIME 2 programs were used for analysis. Statistical analyses were carried out with the R statistical programming language.Results: Twenty-five allo-HKHN recipients were included in the study. The mean age was 46.24±14.86 years in recipients and 43.40±13.20 years in donors. Gender distribution was M/F: 15/10 in patients and M/F: 17/8 in donors. Recipient and donor sibling HLA match was 10/10. The rate of GVHD associated with Allo-HSCT was 16%, and the relapse rate was 16%. It was observed that the Firmicutes and Proteobacteria phyla changed significantly before and after transplantation. The number of Entereccocus species was found to be higher in patients who developed GVHD and died. The loss of diversity was found to be statistically significant in the pre-transplant and post-engraftment samples of the patients. Conclusion: Gut microbiota diversity may guide the monitor- ing of GVHD and also may be manipulated for the treatment of GVHD. It is thought that increasing the diversity of commensal bacteria can also positively affect the prognosis of the disease.

Amaç: Multiple myeloma (MM), plazma hücrelerinin kemik iliği, lenfoid dokular ve çevre kanında birikmesidir. MM’de görülen en sık anomalilerden biri 13/13q delesyonudur ve yaklaşık %40-50 oranında görülür. Yapılan çalışmalar, hastaların çoğunda kromozom anomalisinin %80-90’ının monozomi 13 şeklinde iken %10-20’sinin bölgesel delesyonlar şeklinde olduğunu göstermiştir. Monozomi 13, sağkalımı belirleyen en önemli belirteçlerden biridir. Sitokinler, immün sistem hücrelerince salınan ve bu hücrelerin birçok fonksiyonunu düzenleyen proteinlerdir. Plazma hücresi, immünglobin üretiminde IL-1β, IL-6, IL-10 ve TNF-α gibi sitokinleri üretirler. Tek nükleotid polimorfizmleri de tek amino asit değişikliği ile sitokin fonksiyonunda ve üretiminde farklılıklar oluştururlar. Sitokinler ve kromozom 13 delesyonu (del13), MM hastalığı için önemli olan faktörlerden ikisidir. Biz de çalışmamızda MM ile del13 ve 10 sitokin (IL-1α, IL-1β, IL- 12, IFN-γ, TGF-β, TNF-α, IL-2, IL-4, IL-6, IL-10), 2 reseptör (IL-1R, IL-4Rα) ve 1 reseptör antagonistinin (IL-1RA) gen polimorfizmleri arasındaki ilişkiyi incelemeyi amaçladık. Gereç ve Yöntem: Çalışmaya multiple myeloma tanısı konmuş 38 hasta dahil edildi. Sitokin gen polimorfizm tiplemesi için PCR-SSP yöntemi kullanıldı (Protrans). Delesyon 13 için LSI D13S25 SO DNA probu kullanılarak FISH yöntemi uygulandı. Bulgular: Hastaların %40’ında del 13 saptandı. 13q delesyonu ve sitokin gen polimorfizmlerinin ayrı ayrı hasta yaşı, cinsiyeti, hastalık evresi ve β2-mikroglobulin seviyeleri ile istatistiksel analizi sonucu anlamlı bir değer gözlenmedi. LDH düzeyi ile TGF-β TG/TG haplotipi arasında istatistiksel anlamlılık saptandı (p:0.002). Sitokin polimorfizmleri ve del13 arasındaki ilişkiye bakıldığında anlamlı bir sonuç elde edilmedi (p>0.05). Sonuç: Sitokin polimorfizmi ve del13 varlığının hastalığın prognozu üzerine ayrı ayrı etkisi olsa da iki parametrenin birlikte prognoz üzerine etkisi saptanamadı., Objective: Multiple myeloma (MM) is a clonal enlargement of plasma cells. The most common cytogenetic anomaly in MM is monosomy 13 and appears approximately 40%–50% in multiple myeloma. Studies have shown that in the majority of patients, 80%–90% of chromosomal anomalies are monosomy 13, and 10%–20% are regional deletions. Monosomy 13 is the most powerful predictor of survival in MM. Cytokines are proteins that regulate many functions of these cells and are secreted by cells of the immune system. Plasma cell stimulates angiogenesis by increasing the release of cytokines such as IL-1β, IL-6, and IL-10. Single nucleotide polymorphisms (SNP) of cytokine genes can affect their secretion rate or biological activity. Two of the important factors for MM disease are cytokines and chromosome 13 deletion (del13). We investigate chromosome 13 deletion and cytokine gene polymorphisms (IFN-γ, TGF-β, TNF-α, IL-1α, IL-1β, IL-2, IL-4, IL-6, IL-10, IL-12, IL-1R, IL-1Rα, IL-4Rα) in patients with MM. Materials and Methods: EDTA blood was collected from 38 patients with MM included in the study, and DNA was isolated. PCR-SSP method was used for cytokine gene polymorphism typing (Protrans). FISH method was applied using LSI D13S25 SO DNA probe for deletion 13. Results: 13q deletion was detected in 15 of the 38 of the patients. Statistical analysis of 13q deletion and cytokine gene polymorphisms was not statistically significant (p>0.05) by patient age, sex, disease stage, and β2-microglobulin levels. There is a statistical significance between level of LDH and TGF-β TG/TG haplotype (p=0.002). No significant results were obtained in the relationship between cytokine polymorphisms and del13 (p>0.05). Conclusion: Cytokines, which are associated with the function and viability of plasma cells, have a major role in the etiology and prognosis of the disease. Moreover, similar effects were observed with the 13q deletion. In our study, we did not find a statistical significance between cytokine gene polymorphisms and 13q deletion. Although both parameters independently have great importance on the effects of the disease, combining them together does not yield the same effect.

Sitomegalovirus (CMV) enfeksiyonu hematopoetik kök hücre naklinden sonra morbidite ve mortalitenin önemli bir nedeni olarak yer almaktadır. Günümüzde CMV patogenezinin anlaşılması ve gelişen modern laboratuvar teknikleri ile virüsün erken tespiti ve uygun antiviral ile tedavisinde önemli ilerlemeler kaydedilmiştir. CMV infeksiyonu için yüksek riskli kök hücre alıcılarının belirlenmesi ve bunların gansiklovir ile profilaktik olarak (nakilden sonra engrafmandan başlayarak 100.güne kadar) veya preemptif (CMV infeksiyonu tespit edildikten sonra hastalığın gelişmesinin önlenmesi) tedavisi bu yazıda önemli çalışmalar ışığında özetlenmiştir.

Amaç: Bu çalışmada 162 erişkin kronik idiyopatik trombositopenik purpura (İTP)’lı hastanın tanı sırasındaki özelliklerini, tedavi endikasyonlarını, klinik seyir ve tedavi sonuçlarını araştırdık. Gereç ve yöntem: 1972-2003 yılları arasında polikliniğimize başvuran ve gözlem altına alınan olgular retrospektif olarak değerlendirildi. Bulgular: Yaşları 12 ile 84 yaş arasında (ortanca: 35 yaş) değişen hastaların 122’si kadın 40’ı erkek idi (K/E: 3,0). Prednizolon (1mg/kg) 138 olguda ilk tedavi seçeneği olarak kullanıldı; 24 olgu tedavisiz olarak takip edildi. Olguların 64’ünde (% 46,3) tam yanıt saptandı. Bu olguların 26’sında PRD dozunun azaltılmasıyla trombositler iki ay içinde tekrar eski haline geriledi. Tam yanıt sağlanan hastaların 11’inde 6 ay ile 4 yıl içinde nüks geliştiği görülmüştür. Tam yanıtın sağlanamadığı olgularda son trombosit değerleri 5.000 ile 125.000/m3 arasında (ortanca: 51.000/m3) bulundu. Ağır trombositopenisi ( < 10.000/mm3) olan olgular dahil (10 olgu) hastalarımızın hiç birinde cilt kanamaları dışında ciddi kanama sorunu gözlenmedi. Bu süre içinde İTP’ye bağlı kanamalar nedeniyle kaybedilen olgumuz olmadı. Sonuç: İTP genellikle deri ve mukoza kanamalarıyla kendini gösteren otoimmun bir hastalıktır. Hastalığın patogenezinde trombositlere karşı oluşan otoantikorların etkisiyle trombositlerde yıkım kusuru sorumlu tutulur. Kanamalar kemik iliği yetersizliğine bağlı hastalıklarda olduğu gibi ağır değildir. Bu nedenle özellikle sitotoksik ajanları çok gerekmedikçe kullanmamalı, trombositopeninin kendisi değil hastaların semptomları tedavi edilmeye çalışılmalıdır.