Search

Flor, toprak, su, kaya, hava, bitki ve hayvansal dokularda değişik miktarlarda bulunan bir halojendir. Normal şartlar altında insanlar günlük olarak zararlı olmayacak miktarlarda florlu bileşikleri alırlar. Ancak uzun süre günlük olarak alınan flor miktarı güvenlik eşiğini aşacak olursa florozis olarak bilinen kronik flor zehirlenmesi ortaya çıkar. Florozis sonucu, karaciğer, böbrek, kalp, kas, gastrointestinal kanal ve iskelet sisteminde patolojik değişiklikler oluşmaktadır.Bu çalışmada, endemik florozisin kardiyovasküler sistem ve otonom sinir sistemi üzerine olan etkilerini, EKG, EKO ve efor testinden elde edilen KHTİ bulgularını inceleyerek araştırılması amaçlanmıştır. Bu amaçla endemik florozis bölgesinde yaşayan ve dental florozis saptanan 40 hasta ile yaş, cinsiyet ve VKİ uygun olan 40 sağlıklı kişi çalışmaya alınmıştır. Olguların öyküleri alınıp, fizik incelemeleri yapılmıştır. Böbrek fonksiyonları, elektrolitler, karaciğer fonksiyonları, lipit profilleri ve tam kan sayımları değerlendirilmiştir. İdrarda flor seviyeleri iyon elektrot metodu kullanılarak ölçülmüştür. Elektrokardiyografik, ekokardiyografik ve efor testi çalışmaya katılan tüm olgulara uygulanmıştır.Bu çalışmada, endemik florozisi bulunan hastalarda 2. dakikadaki KHTİ ortalaması anlamlı olarak düşük (p, Fluorine is a halogen found in earth, water, rocks, air, plants and animal tissue in various amounts. In normal conditions, people daily take fluorine compounds in amounts without any harmful effect. However, if the amount of daily consumed fluorine exceeds the safety threshold, chronic fluorine intoxication, known as fluorosis, arises. As a result of fluorosis, pathological changes appear in liver, kidney, heart, muscles, gastrointestinal tract and skeletal system.This study was conducted to investigate effects of fluorosis on cardiovascular and autonomic nervous systems by measuring electrocardiographic, echocardiography and heart rate recovery index (HRRI) (from exercise test) findings.Forty patients with dental fluorosis living in endemic fluorosis area and forty age-, sex- and body mass index-matched healty controls were included in this study. The medical histories were noted and physical examinations were performed. Blood samples were analyzed for renal functions, electrolytes, liver functions, lipid profile, and complete blood count. The fluoride levels in urine were measured by using the ion electrode method. Electrocardiography, echocardiography and exercise test were applied to all of the cases.In this study, we found mean 2nd minute HRRI statistically significant lower (p, Tez (Tıpta Uzmanlık)- Süleyman Demirel Üniversitesi, Sağlık Bilimler Enstitüsü, Kardiyoloji Anabilim Dalı, 2012., Kaynakça var.

Giriş ve amaç: Akut koroner sendrom (AKS) ile başvuran ve/veya stent uygulanan hastalarda klopidogrel ve aspirin tedavisi günümüzde standart tedavidir. Ancak klopidogrel ve aspririn direnci gün geçtikçe artmaktadır. Bu iki ilaca karşı gelişen direnç yapılan çalışmalarda istenmeyen kardiak olaylar ile ilişkilendirilmiştir. Antitrombositer ilaçların etkinliğini ölçmek için kullanılan trombosit fonksiyon testleri çoğu kez pahalı, zaman alıcı ve ulaşılması zor testlerdir. Aspirin ve klopidogrel direncini saptamak için pratik, kolay uygulanabilinir, ucuz ve güvenilir parametrelere ihtiyaç vardır. Klopidogrel ve aspirin direnç sıklığını saptayarak, direnç gelişimine katkısı olan faktörlerin ortaya konması amaçlanmıştır.Method: AKS tanısıyla yatırılan klopidogrel ve aspirin kullanan 531 hasta çalışmaya alındı. Kan örneklerinden MEA (multiple electrod aggregometry) ile aspirin ve klopidogrel direnci ölçüldü. Sonuçlar eğri altında kalan alan (AUC) olarak verildi. AUC değerinin 470 ve üzerinde olması klopidogrel direci, 500 ve üzerinde olması aspirin direnci olarak yorumlandı.İstatistiksel analizde, bağımsız örneklem t testi, ROC analizi ve ki-kare testi kullanılmıştır.Bulgular: Toplam 65 (%12,2) hastada klopidogrel direnci, 45 (%8,5) hastada ise asprin direnci saptandı. Klopidogrel direnci için diyabet, hiperlipidemi, artmış vücut kitle indeksi, kadın cinsiyet, trombosit sayısı risk faktörü iken aspirin direnci için ise diyabet, hiperlipidemi, ürik asit, LDL kolesterol, non-HDL kolesterol, kalsiyum, trombosit sayısı, atiyal fibirlasyon risk faktörü olarak tespit edildi.Sonuç: Bulgularımız, vücut kitle indeksi, diyabet, hiperlipidemi, kadın cinsiyet'in klopidogrel direnciyle; diyabet, hiperlipidemi, ürik asit, LDL kolesterol, non-HDL kolesterol, kalsiyum, trombosit sayısı, atiyal fibrilasyon aspirin direncini ile ilişkili olduğunu gösterdi. Anahtar kelimeler: Aspirin Direnci, Klopidogrel Direnci, Akut Koroner Sendrom, Background: Aspirin and clopidogrel therapy is the standard of care in patients with acute coronary syndrome (ACS) and stent implantation. However, Clopidogrel and aspirin resistance are arising increasingly. As this nonresponsiveness is associated with increased adverse outcome, detection of these subjects in daily practice is important in order to withhold a more aggressive therapy and closer follow up. The platelet function tests for measurement aspirin and clopidogrel resistance are very expensive and time consuming. We need have practically, easily accessible, cheaper and reliable parameters for detecting aspirin and clopidogrel resistance Methods: A total of 541 patients who had been on clopidogrel and aspirin therapy for the diagnosis of ACS were enrolled in this study. Clopidogrel and aspirin resistance was analyzed by Multiplate MP-0120 device by using the method of whole blood aggregometry.The amount of ADP induced platelet aggregation was assessed as area under curve (AUC), and a cut off value of 470 for clopidogrel resistance and 500 for aspirin resistance, above which the patient is considered as clopidogrel and aspirin resistance, was used. Independent sample t-test, ROC analyses and chi-square test were used in statistical analysis.Results: Among the 541 patients analyzed 65 were found to be clopidogrel resistance (% 12,2 ) and 45 were found aspirin resistance (% 8,5). Diabetes Mellitus, Hyperlipidemia, platelet count, body mass ındex and female gender was risk factor for clopidogrel resistance.Diabetes Mellitus, Hyperlipidemia, uric acid, calcium, platelet levels, atrial fibrillation, was risk factor for aspirin resistance.Conclusion: This study showed that Hyperlipidemia, platelet count, body mass index and female gender are associated with clopidogrel resistance and diabetes mellitus, hyperlipidemia, uric acid, calcium, platelet levels, atrial fibrillation are assosiated with aspirin resistance especially in patients with ACS. Keyword: Aspirin resistance, Clopidogrel Resitance, Acute Coronary Syndrome, Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Kardiyoloji Anabilim Dalı, 2014., Kaynakça var.

Amaç: Kardiyovasküler hastalığına bağlı ölüm son yıllarda azalmasına rağmen dünyada halen ölüm nedenlerinin başında gelmektedir. Miyokart enfarktüsü sonrası artmış aritmi riskinin bir göstergesi olarak QT, QTc ve QT dispersiyon gibi sık kullanılan elektrokardiyografik ölçümlere ek olarak pek çok çalışmada T peakTend (Tp-e), T peak-T end/ QT oranı gibi yeni parametreler kullanılmaya başlanılmış ve Tp-e ile mortalite ilişkisi gösterilmiştir. Bu çalışmamızda primer PCI uygulanan akut anterior miyokart enfarktüslü hastalarda Tp-e, Tp-e/QT ile MACE gelişimi arasındaki ilişki araştırıldı. Metot: Çalışma retrospektif olup 2012-2016 yılları arasında Süleyman Demirel Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Kardiyoloji Bölümüne başvuran 394 adet akut anterior miyokart enfarktüslü hasta alınmıştır. Dışlama kriterlerine uyan hastalar çalışmadan çıkarıldıktan sonra 146 kişilik hasta grubu ile çalışmaya devam edildi. Hastaların işlem öncesi, işlem sonrası ve 24. Saat 12 derivasyonlu EKG kayıtları incelendi. EKG 'ler taranarak bilgisayar ortamında BitRule programı aracılığıyla göğüs derivasyonlarından Tp-e, QT mesafeleri ölçüldü. Bazett formülü kullanılarak QTc ve hesap makinesi yardımı ile parametrelerin oranları hesaplandı. Hastaların hastane kayıtları incelenerek hastane içi MACE ve telefon ile kendilerine ya da yakınlarına ulaşılarak 1.ay ve 1.yıl MACE hakkında bilgi edinildi. Bulgular: Dışlama kriterleri sonrası çalışmaya dahil edilen 146 hastadan 9'unda morbidite, 8 hastada ise mortalite saptandı. Risk faktörleri içerisinden Dm(p=0,003), Ht(p=0,024) ve kadın cinsiyet(p=0,025)MACE ile ilişkili bulundu. Medikal tedavi içerisinde sadece taburculuk esnasında anti-aritmik kullanımı ilişkili saptandı(p=0,000). İşlem öncesi, işlem sonrası ve 24. saat Tp-e, Tp-e/QT değerleri ile Tp-e değişimi MACE açısından anlamlı saptanmadı. Sonuç: Bu çalışmada STYME ile başvuran ve primer PCI uygulanan hastalarda Tp-e, Tp-e/QT ile MACE arasında anlamlı bir ilişki olmadığı görüldü. MACE; DM, HT ve kadın cinsiyet grubunda artmış olarak saptandı. Anahtar Kelimeler: Tp-e, Tp-e/QT, miyokart enfarktüsü, primer PCI, Relationship Between Tp-E, Tp-E/QT and Mortalıty /Morbidityinpatientspresenting with Acute Anterıor Myocardial Infarction Objective: Cardiovascular (CV) mortality is still leading cause of death in the world despite its decreasing rate in the last years. QT, QTc and QT dispersion are commonly used electrocardiographic measurements as an indicator of increased arrhythmia risk after myocardial infarction (MI). Beside these ones, new parameters like Tpeak-Tend (Tp-e) and Tpeak-T-end/QT ratio have been started to use and Tp-e and mortality relationship was shown. In this trial, Tp-e, Tp-e/QT and major adverse cardiac events (MACE) relationship was investigated in patients with acute anterior MI who were primary percutaneous coronary intervention (PCI) performed. Methods: Three hundred ninety four patients with acute anterior MI who admitted Suleyman Demirel University Hospital Cardiology Department between 2012-2016 years were included in this retrospective trial. After excluding 248 patients according to exclusion criterias, 146 patients were registered to trial. Preprocedure, post procedure and 24th hour electrocardiographies (ECG) of all patients were analysed. Scanned ECGs were transferred to computer and Tp-e and QT intervals of chest derivations were measured via Bitrule programme. QTc was calculated by Bazzet formula and parameter ratios with calculator. Hospital registries were investigated and first month and first year MACE were recorded by calling patients or patients' relatives. Results: Mortality in 9 patients and morbidity in 8 patients were seen within 146 patients. Diabetes Mellitus (DM), hypertension (HT) and female gender were associated with MACE. Only antiarrhythmic drug use was found associated with MACE in terms of medical treatment type. Preprocedural, post procedural and 24th hour calculated Tp-e, Tp-e/QT ratio and Tp-e change in ECGs were not statistically associated with MACE. Conclusion: This trial showed that Tp-e, Tp-e/QT values were not associated with MACE in patients presenting with ST elevation MI and being performed primary PCI. MACE was statistically higher in females and patients with DM and HT. Keywords: Tp-e, Tp-e/QT, myocardial infarction, primary PCI, Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Kardiyoloji Anabilim Dalı, 2017., Kaynakça var.

Bu çalışmada YKA hastaları ve normal koroner akım bireyleri arasında konvansiyonel ve doku Doppler ekokardiyografi ile sistolik ve diyastolik fonksiyonlar ve MPİ değerlendirildi. Bu amaçla çalışmaya, göğüs ağrısı ile kardiyoloji polikliniğine başvuran ve tanı için yapılan efor stres testi pozitif olan hastalara yapılan koroner anjiografide TIMI frame count (TFC) yöntemiyle koroner yavaş akım tespit edilen 35-70 yaş arası gönüllü 51 hasta dahil edilmiştir. Normal koroner arterleri olan 40 kişi de kontrol grubunu oluşturmuştur. Tüm hastaların, sol ventrikül sistolik fonksiyonları 3.5mHz transduser ve GE Vingmed System V (Horten, Norway) ekokardiyografiyle iki boyutlu, apikal 4 boşluk pencerede modifiye Simpson yöntemi kullanılarak, diyastolik fonksiyonlar ise pulse ve doku Doppler görüntüleme kullanarak değerlendirilmiştir. Çalışmamızda YKA ve normal koroner akım olan hastalarda, ekokardiyografik sistolik ve diyastolik parametrelerle, MPİ.ni değerlendirdik. YKA ile kontrol grubu arasında demografik özellikleri arasında bir fark yoktu. Hastaların konvansiyonel ekokardiyografi parametrelerinden SVSSÇ, SVDSÇ, İVS kalınlığı, PD kalınlığı, SVEF ve PAB değerleri açısından, iki grup arasında istatiksel olarak anlamlı bir farklılık yoktu. Ama SADÇ ve SASÇ değerleri YKA grubunda, kontrol grubuna göre istatiksel olarak anlamlı derecede yüksekti (p 90 msn idi (sırasıyla 117.9ł14.9 ve 112.2ł14.2). Transmitral Doppler indekslerinde YKA grubunda daha fazla olmak üzere, her iki grupta mitral E/A ve İVGZ değerleri evre 1 diyastolik disfonksiyon ile uyumlu idi. SV.ün global olarak sistolik ve diyastolik fonksiyonlarını değerlendiren MPİ veya Teİ indeksi normal değeri (SV için 0.39ł0.05), Konvansiyonel Doppler ekokardiyografi ile yapılan ölçümler de YKA ile kontrol grubunda normal değerlerden daha yüksek idi (sırasıyla 0.62ł0.90 ve 0.59ł0.61). Her iki grup arasında istatiksel olarak anlamlı farklılık tespit edilmedi. Bizim çalışmamızda, MPİ.nin normalden daha yüksek çıkması, YKA.ın SV fonksiyonlarını etkilediğini düşündürmektedir. Kontrol grubunda da yüksek olmasını bu grubun yaş ortalamasının yüksek olmasına bağladık. Hastaların SV apikal dört boşluk görüntüden, doku Doppler ile mitral annuler saptal ve lateral bazal duvardan elde edilen doku Doppler ekokardiyografik parametrelerinden, septal ve lateral S dalgası, Em ve Am velositesi, Em/Am, IVGZ, EZ değerleri, YKA ile kontrol grubu arasında istatiksel olarak anlamlı değildi. YKA ve kontrol grubunda septal ve lateral Em/Am < 1 idi (Septal sırasıyla 0.75ł0.25 ve 0.78ł0.24 ve lateral sırasıyla 0.88ł0.35 ve 0.97ł0.28 ) ve IVGZ > 90 msn idi (Septal sırasıyla 107.3ł13.05 ve 106.9ł14.97 ve lateral sırasıyla 105.6ł12.54 ve 105.6ł13.33). Septal ve lateral annulustan alınan İVKZ değerinin, YKA grubunda, normal arter grubuna göre istatiksel olarak anlamlı olarak düşük tespit edildi (p, The aim of the study was to evaluate echocardiographic systolo-diastolic parameters and myocard performance index (MPİ) in between patients slow coronary flow (SCF) and normal coronary flow (NCF). 51 volonteers aged between 35 and 70 who had been referred to the cardiology outpatient clinic for investigation of chest pain were enrolled in the study. They all had positive treadmill stress test and coronary angiogaphy revealing slow coronary flow assessed by TIMI frame count 40 people with normal coronary arteries had been taken as the control group. Their left ventricular systolic function were assessed using the Standard Mmode, two dimensional GE Vingmed System V (Horten, Norway) with a 3.5 mHzphased- array probe echocardiography on apical four chamber view using modified Simpson method. Diastolic functions were evaluated with pulsed and tissue Doppler technics. The aim of the study was to evaluate the systolic-diastolic parameters and MPI by echocardiography in between patients SCF and NCF. There was no difference between SCF and NCF groups in respect to demographic parameters. Left ventricular end-systolic diamater (LVESD), left ventricular end- diastolic diamater (LVEDD), interventricular septum (IVS), posterior wall (PW), left ventricular ejection fraction and pulmonary artery pressure (PAP) measured with conventional echocardiography showed no significant difference between two groups. However, the values of left atrial diastolic diamater (LADD) and left atrial systolic diamater (LASD) were significantly higher among SCF groups when compared with NCF group (p90 msn in both groups. The value IVCT in SCF groups detected from lateral and septal basal wall was statistically lower than NCF (p, Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Kardiyoloji Anabilim Dalı, 2010., Kaynakça var.

Amaç: Atriyal fibrilasyon (AF) akut miyokard infarktüsü (AMİ) sonrası en sık görülen ritim bozukluğu olup kısa ve uzun dönem prognozu olumsuz yönde etkilemektedir. Koroner arter hastalığı (KAH) AF gelişimi için bağımsız bir risk faktörüdür. SYNTAX (SYNergy between PCI with TAXUS and Cardiac Surgery) skorlama sistemi, revaskülarizasyon öncesi, kantitatif ve tekrarlanabilir temel bir ölçüm olması nedeniyle koroner anatomik ciddiyet ve karmaşıklığı gösterebilir. Bilgimize göre SYNTAX skoru ile AF arasındaki ilişki araştırılmamıştır. Bu nedenle AMİ 'li hastalarda yeni gelişen AF ile SYNTAX skoru arasındaki ilişkiyi araştırmayı amaçladık. Metod: AMİ tanısıyla Ocak 2015-Haziran 2016 tarihleri arasında kliniğimize yatırılan 350 hasta retrospektif olarak çalışmaya alındı. Hastaların 273'ü (%78) erkekti. Hastaların 23 'ü dışlandı. Hastaların demografik ve klinik özellikleri kaydedildi ve hastalar düşük SYNTAX skorlu ve orta-yüksek SYNTAX skorlu olmak üzere iki gruba ayrıldı. SYNTAX skoru ile AF gelişimi arasındaki ilişki değerlendirildi. AF gelişen hastaların bağımsız belirteçleri çoklu regresyon analizine ile belirlendi. Bulgular: Çalışmaya dahil edilen 327 hastanın 255'i (%77,8) düşük SYNTAX skorlu iken 72'si (%22,2) orta-yüksek SYNTAX skorlu idi. Hastaların 37'inde (%10,6) takipte AF gelişti. Düşük ve orta-yüksek SYNTAX skorlu grupta AF gelişme sıklığı benzer bulundu (%9,4'a karşılık %12,5, p=0,442). Çoklu regresyon analizi sonucunda hastanede ADEİ başlanması (Olasılık oranı=0,362, %95 güven aralığı 0,157-0,835, p=0,017), hastaların yaşı (Olasılık oranı=1,041, %95 güven aralığı 1,008-1,075 p=0,014) ve KYBÜ'sinde yatış süresinin (Olasılık oranı=2,911, %95 güven aralığı 1,595-5,315, p=0,001) AF gelişim riskiyle bağımsız ilişkili olduğu saptandı. Sonuç: AMİ hastalarında AF gelişimi ile SYNTAX skoru arasında ilişki saptanmadı. Bu çalışmada yaş, yatış sonrası ADEİ başlanması ve KYBÜ yatış süresi AF gelişimi ile bağımsız ilişkili olduğu gösterildi. Anahtar Kelimeler: atriyal fibrilasyon, SYNTAX skoru , miyokard infarktüsü, The Association Between SYNTAX Score with New Onset Atrial Fibrillation in Patients Presenting with Acute Myocardial Infarction Objective: Atrial fibrillation (AF) is the most common rhythm disturbance after acute myocardial infarction (AMI) and affects the short and long term prognosis negatively. Coronary artery disease (CAD) is an independent risk factor for AF development. The scoring system SYNTAX (SYNergy between PCI with TAXUS and Cardiac Surgery) may show coronary anatomical severity and complexity because it is an essential quantitative and reproducible measurement before revascularization. To the best of our knowledge, the relationship between SYNTAX score and AF has not been investigated. Therefore, we aimed to investigate the relationship between new onset developed AF and SYNTAX score in AMI patients. Methods: 350 patients with the AMI between January 2015 and June 2016 were enrolled retrospectively. 273 (78%) of the patients were male. 23 of the patients were excluded. Demographic and clinical characteristics of patients were recorded and patients were classified into two groups with low SYNTAX scores and moderate-high SYNTAX scores. The relationship between SYNTAX score and development of AF was evaluated. Independent markers of AF-developed patients were determined with multivariate regression analysis. Results: 327 patients included in the study, 255 (77.8%) had a low SYNTAX score and 72 (22.2%) had a medium-high SYNTAX score. AF developed in 37 of the patients (10,6%). The frequency of AF development in the low and medium-high SYNTAX score group was similar (9.4% vs 12.5%, p = 0.442). Multivariate regression analysis showed that ACEİ agent use (Odds Ratio=0,362, %95 Confidence Interval 0,157-0,835, p=0,017) and age of patients (Odds Ratio =1,041, %95 Confidence Interval 1,008-1,075 p=0,014) and the duration of hospitalization in coronary intensive care ((Odds Ratio =2,911, %95 Confidence Interval 1,595-5,315, p=0,001) were independently associated with development of AF in AMI patients. Conclusions: There was no relationship between AF development and SYNTAX score in AMI patients. In this study, age, initiation of ACEI after admission, and duration of hospitalization in coronary intensive care were independently associated with AF development. Keywords: Atrial fibrillation, SYNTAX score, myocardial infarction, Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Kardiyoloji Anabilim Dalı, 2017., Kaynakça var.

Birçok deneysel çalışmada, sadece endotelyal hücreler, vasküler düz kas hücreleri ve adventisyal hücreler tarafından üretilen serbest oksijen radikallerinin ateroskleroz için önemli bir risk faktörü olduğu gösterilmiştir. Hiperkolesterolemi, diyabet, yüksek tansiyon, sigara ve yaşlanma ile ROS artmaktadır. Hiperkolesterolemi, ateroskleroz ve aterosklerozun neden olduğu kardiyovasküler hastalıklarda çok önemli rol oynar. Hiperkolesteroleminin serbest oksijen radikallerinin oluşumunu artırdığı ve bu şekilde endotelyal hücre hasarı meydana getirerek ateroskleroz basamağında yer aldığını gösteren birçok çalışma mevcuttur. Bazı olumsuz prospektif çalışmalara rağmen, kanıtların çoğu hiperhomosisteineminin ateroskleroz için bağımsız bir risk faktörü olduğunu göstermektedir. Deneysel çalışmalar homosisteinin, oksidatif stress nedeniyle olduğu düşünülen vasküler endotele toksik etkisiyle aterogeneze neden olabileceğini düşündürmektedir. Çalışmamızda antioksidan ve homosistein düşürücü tedavinin ateroskleroz üzerine etkisini incelemeyi amaçladık. Antioksidan olarak vitamin C ve vitamin E'yi, homosistein düşürücü tedavi olarakta folik asid ve B12'yi kullandık. Çalışmada Akdeniz Üniversitesi Deney Hayvanları Laboratuarından temin edilen Wistar albino cinsi sıçanlar kullanıldı. Çalışmada, Süleyman Demirel Üniversitesi Deney Hayvanları laboratuarı ve biyokimya laboratuarı imkanları kullanıldı. Sıçanlar 4.5 aylık çalışma dönemi sonrası kan ve doku örneklerinden antioksidan enzimlerin çalışılması için öldürüldü. SOD, CAT, GLUT ve GSH-PX seviyeleri, Hcy, TK, TG seviyeleri çalışıldı. Antioksidan enzim seviyelerinin, tedavi verilen gruplarda değiştiği saptandı. Bu değişiklik, antioksidan vitaminlerin oksidatif stresi kısmen de olsa baskılayabileceğini göstermiştir. Bu bulgular antioksidan vitaminlerin ateroskleroz gelişimini yavaşlatabileceğim belki de durdurabileceğini düşündürtmektedir. Sonuç olarak, antioksidan vitaminler oksidatif strese karşı etkidir, fakat bu faydalı etki klinik olarak açıkça tespit edilmemiştir. Bu konu üzerine daha çok, primer ve sekonder koruma çalışmasına ihtiyaç vardır. Anahtar Kelimeler; Ateroskleroz, Oksidatif stres, Homosistein., A large number of studies in experimental animals have shown that the common risk factors for atherosclerosis increase production of free oxygen radicals, not only by endothelial cells but also by vascular smooth muscle cells and adventitial cells. Hypercholesterolemia, diabetes, hypertension, smoking and aging increase production of reactive oxygen species. Hypercholesterolemia plays an important role in atherosclerosis and related cardiovascular disease. There are most study, which are strong evidence that hypercholesterolemia increases production of free oxygen radicals and leads to endothelial cell injury, which sets the stage for atherosclerosis. Despite a number of negative prospective trials, the evidence overall indicates that hyperhomocysteinemia is an independent risk factor for atherosclerosis. Experimental studies suggest that homocysteine may promote atherogenesis through its toxic effects on the vascular endothelium, which is likely mediated through oxidative stress. We aimed to search that the effect of antioxidant and homocysteine reducing therapy on atherosclerosis in this study. We used vitamin C and vitamin E as antioxidant, and used folic acid and B12 as homocysteine reducing therapy. Wistar albino rats which were supplied from Akdeniz University Experimental Animals laboratory were used. This study was carried out in Suleyman Demirel University Experimental Animals laboratory and Biochemistry laboratory. After all the animals were sacrificed at the end of 4.5 months, blood and tissue samples were collected to analyze SOD, CAT, GLUT, GSH-PX, Hcy, TG, total cholesterol. In treated groups, antioxidant enzymes were determined various levels. The changes of antioxidant enzymes shown that, antioxidant vitamins decreased oxidative stress also as partly. This finding was thought that, antioxidant vitamins might have slowed or perhaps stopped atherogenesis. In conclusion, antioxidant vitamins are effective to prevent oxidative stress induced by hypercholesterolemia, but this beneficial effect has not to be definitively proven in clinical study. Therefore, we need more primary and secondary prevention study about of this subject. Key Words: Atherosclerosis, Oksidative stress, Homocysteine., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Kardiyoloji Anabilim Dalı, 2006., Kaynakça var.

Koroner arter ektazi ve anevrizmaları koroner anomalilerinin nadir formlarıdır, konjenital ve kazanılmış orijinli olabilirler. Falsetti, Carroll ve Befeler anjiyografik olarak, epikardiyal koroner arterlerde obstriktif lezyon olmaksızın normal luminal çaptan 1.5-2 kat arasında genişlemeyi koroner ektazi, 2 kattan daha fazla genişlemeyi koroner anevrizma olarak tanımladılar. Koroner arter ektazi ve anevrizma gelişmesinden %50 ateroskleroz, %10-20 inflamatuvar ve konnektif doku hastalıkları sorumludur. Yalnızca %20-30'u konjenital orijinlidir. Çalışmamızda izole koroner arter ektazisi olan olgularda EST ile iskemi sıklığını, iskeminin koroner anjiyografik bulgularla ilişkisini, beta bloker ve kalsiyum kanal blokerlerinin iskemi üzerine etkisini araştırmayı planladık. Çalışmaya ocak 2000-temmuz 2001 tarihleri arasında kliniğimize stabil angina pektoris, anstabil angina pektoris, EST pozitif olan, açıklanamayan göğüs ağrısı ile başvuran hastalar alındı. Koroner anjiyografisi normal saptanan 20 hastanın koroner damar çapları referans kabul edilerek, bu değerlerden 1.5 kat geniş olan segmentler ektatik kabul edildi. Bu kriterlere uygun olarak 55 hasta izole koroner arter ektazisi olarak kabul edildi. Tüm hastalarda anjiyografik olarak LAD, Cx ve RCA'da staz, backflow, TFC değerlendirildi. Tüm hastalara maksimal EST yapıldı, 21 hastada EST pozitif saptandı. EST pozitifliği ile koroner anjiyografide saptanan staz arasında anlamlı ilişki saptanmazken, backflow arasında anlamlı ilişki saptandı ( LAD, Cx, RCA; p=0.006, p= 0.0001, p= 0.013 ). TFC; EST pozitif saptanan hastalarda negatif saptanan hastalardan belirgin olarak uzun saptandı ve istatiksel olarak anlamlılık teşkil ediyordu ( p= 0.0001, p= 0.0001 p= 0.0001 ). Bazal EST pozitif saptanan 21 hastanın beta bloker sonrası tekrarlanan EST'sinde 16 hastada test negatif saptandı. Kalsiyum kanal blokerini 3 hasta baş ağrısı sebebi ile tölere edemedi. 18 hastanın kalsiyum kanal blokeri sonrası tekrarlanan EST'sinde 3 hastada test negatif saptandı. Beta blokerleri izole koroner arter ektazisindeki eforla provake olan angina pektorisin proflaksisinde etkili ( p= 0.005), kalsiyum kanal blokerl erini etkisiz bulduk. Beta blokerler aynı zamanda egzersiz kapasitesinde anlamlı artış sağladı (p= 0.025 ). İzole koroner arter ektazisinde anjiyografik olarak, backflow ve koroner kan akımının yavaşlamış ( TFC ile gösterildi ) olması bu hastalarda egzersizle miyokardiyal iskemi oluşabileceğinin göstergesidirler. Beta blokerler bu hastalardaki egzersizle provake iskeminin proflaksisinde etkiliyken, kalsiyum kanal blokerleri etkili değildirler. Anahtar sözcükler: Back flow, koroner ektazi, egzersiz stres test, TIMI frame count., Coronary artery ectasias (CAE) or aneurysms are rare findings among coronary artery anomalies and are considered to be of congenital origin or acquired. According to the angiographic definition of Falsetti, Caroll and Befeler, CAE were defined as nonobstructive lesions of the epicardial coronary arteries with a luminal dilatation exceeding the 1.5-2.0 fold of normal diameters, and a coronary aneurysm was defined as a dilation >2.0 fold of normal diameters. The aim of our study was to evaluate the frequency of ischemia in EST, the relation of ischemia with coronary angiographic sings and effect of beta blockers and calcium channel blockers on ischemia in isolated coronary artey ectatic patients. The patients were selected from those who presented between January 2000-July 2001 to our clinics and, had stabil angina pectoris, unstabil angina pectoris, EST positity or unexplained chest pain. Coronary artery diameters of the 20 control patients whose angiographic measurements were in normal limits were accepted as reference. The segments 1.5 fold greater than those normal values were accepted as ectatic and of 55 applied to those criteria identified as isoleted coronary artery ectasia. On angiography, stasis, back flow and TFC on LAD, Cx and RCA were evaluated in all patients. EST was performed in all patients and EST was positive in 21 patients. There was no statistically significant correlation between the positive EST values and the stasis on the coronary angiography. However a significant correlation was found between the positive EST values and the back flow ( LAD, Cx, RCA; p=0.006, p=0.0001, p=0.013 ). TFC was significantly longer in EST positive patients than that those with EST negative ( LAD, Cx, RCA; p=0001, p=0.0001, p=0001). Following the treatment with beta blockers in 21 patients with positive EST, 16 of those showed negative EST. 3 patients from those who received calcium channel blockers could not tolerate due to headache. EST was found to be negative in 3 patients following theraphy with calcium channel blockers. The prophylactic use of beta blockers were effective against exercise-induced ischemia but not calcium channel blockers. In addition, the beta blockers also increased the exercise time significantly. Back flow and decrease in coronary blood flow ( as show with TFC ) in isolated coronary ectasia is an indication of a possible myocardial ischemia. The beta blockers are effective as prophylaxis for exercise-induced ischemia while calcium channel blockers has no effect. Key words: Back flow, coronary ectasia, exercise stress test, TIMI frame count., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Kardiyoloji Anabilim Dalı, 2001., Kaynakça var.

Amaç: Atriyal fibrilasyon (AF) ST elevasyonlu miyokard enfarktüsü (STEMI) sonrası en sık görülen ritim bozukluğu olup kısa ve uzun dönem prognozu olumsuz yönde etkilemektedir. Beta blokerler (BB) STEMI hastalarında en sık kullanılan ajanlar olup kısa ve uzun dönem prognozu iyileştirmektedir. BB kullanimi ile hastane ici AF gelişme ilişkisi belirsizdir. Bu çalışmada diğer çalışmalardan farklı olarak daha önceden bb kullanımının STEMI hastalarında hastane içi Atriyal Fibrilasyon (AF) gelişimini önleyip önlemediği araştırılmıştı. Metod: Çalışma retrospektif olup STEMI tanısıyla hastaneye yatırılıan 833 hasta çalışmaya alındı. Hastaların demografik ve klinik özellikleri kaydedildi ve hastalar daha önceden BB kullanan ve kullanmayan olmak uzere iki gruba ayrıldı. AF gelişimi açısından takip edilen hastaların AF prediktörleri çoklu regresyon analizine alındı. Bulgular: Ocak 2012-Aralık 2014 tarihleri arasında STEMI tanısıyla hastaneye yatırılan 833 hastanın 105'i (%12,6) daha önceden BB kullanmakta iken 728'i kullanmıyordu. Hastaların 38'inde (%4,6) takipte AF gelişti. Önceden BB kullanan ve kullanmayan grupta AF gelişme sıklığı benzer bulundu (%2,9'a karşılık %4,8, p=0,371). Çoklu regresyon analizi sonucunda hastanede pozitif inotrop kullanılması (Olasılık oranı=0,165, %95 güven aralığı 46-590, p=0,006), ventiküler fibrilasyon (VF) gelişmesi (Olasılık oranı=4,573, %95 güven aralığı 1443-14,492, p=0,010) ve LA çapının (Olasılık oranı=1,130, %95 güven aralığı 1015-1257, p=0,025) AF gelişim riskiyle bağımsız ilişkili olduğu saptandı. Sonuç: Bu çalışmada STEMI hastalarında daha önceden BB kullanımının hastane içi AF gelişmesini önlemediği, bununla birlikte hastanede pozitif inotrop başlanmasının, VF gelişmesinin ve LA çapının AF gelişmesi ile bağımsız ilişkili olduğu gösterildi. Anahtar Kelimeler: Atriyal fibrilasyon, beta bloker, miyokard infarktüsü, Effect of Prior Beta-Blocker Use on In-Hospital Atrial Fibrillation Development in Patients with ST Elevation Myocardial Infarction Objective: Atrial fibrillation (AF) is the most common arrythmia in ST elevation myocardial infarciton (STEMI) and it worsens the short and long term prognosis. Beta blocker agents (BB) are commonly used drugs in STEMI and ameliorate prognosis. The previous studies investigated bb effects on mortality in STEMI patients. In this study unlike other studies we investigated the effect of prior bb use on in-hospital AF development in STEMI patients. Methods: In this retrospective study we investigated 833 STEMI patients followed in cardiology coronary intensive care unit and service. Demographic and clinical features are recorded and patients were divided into two groups according to their BB use status. They are followed for AF development in hospital and predictors of AF were determined by multivariate regression analysis. Results: 105 (%12,6) of total 833 STEMI patients were using bb priorly and 795 patients were not. AF incidence was %4,6. The incidence of AF in prior bb users and not users was stasitically not significant (%2,9, vs %4,8, p=0,371). Multivariate regression analysis showed that positive inotropic agent use (Odds Ratio=0,165, %95 Confidence Interval 46-590, p=0,006) and ventricular fibrillation occurrence (Odds Ratio =4,573, %95 Confidence Interval 1443-14,492, p=0,010) in hospital and left atrial diameter ((Odds Ratio =1,130, %95 Confidence Interval 1015-1257, p=0,025) were independently associated with development of AF in STEMI patients. Conclusions: This study showed that prior BB use is not assicoated with in-hospital AF development in STEMI patients. Nevertheless positive inotropic agent use, ventricular fibrillation development and left atrial diameter were independent predictors of AF. Keywords: Atrial fibrillation, beta blockers, myocardial infarction, Tez (Doktora) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Kardiyoloji Anabilim Dalı, 2016., Kaynakça var.

GİRİŞ: Yavaş koroner akım (YKA), koroner anjiyografide tıkayıcı lezyon yokluğunda koroner arterlerde opak maddenin gecikmesiyle karakterizedir. Patofizyolojik mekanizmaları belirsizdir. YKA için çeşitli hipotezler sürülmüştür; aterosklerozun erken fazının bir formu, mikrovasküler disfoksiyon, inflamasyon, vazokonstriktör ve vazodilatör faktörler arasındaki dengesizlik ve tromobist fonksiyon bozukluğudur. Endotelyal nitrik oksit sentaz (eNOS) geni T-786C polimorfizminin birçok damarsal hastalıkla ilişkisi bildirilmiştir. AMAÇ: Bu çalışmanın amacı YKA ile eNOS gen T-786C polimorfizmi arasındaki ilişkiyi araştırmaktır. METOD: Koroner arterleri normal ancak YKA olan 40 hasta (ortalama yaş 52 ł 9 yıl), koroner arter hastalığı (KAH) olan 35 hasta (ortalama yaş 55 ł 9 yıl) ve koroner anjiyografisi normal olan 30 hasta (ortalama yaş 51 ł 8 yıl) çalışmaya alındı. Sol ön inen arterde, TIMI kare sayısı 40 ve üzeri olması YKA olarak kabul edildi. eNOS geni T-786C polimorfizmleri polimeraz zincir reaksiyonu ile analiz edildi. Çalışma gruplarının demografik özellikleri ve ateroskleroz için major risk faktörleri değerlendirildi. YKA ve KAH ciddiyeti etkilenen damar sayısına göre değerlendirildi. BULGULAR: Gruplar arasında yaş ve cinsiyet açısından anlamlı fark yoktu. Sigara içme yüzdesi, KAH grubunda diğer gruplardan daha yüksekti. Gruplar arasında genotip dağılımında istatiksel olarak anlamlı fark yoktu. YKA grubunda genotip dağılımı; TT genotip sıklığı 25 (%62,5), TC genotip sıklığı 12 (%30) ve CC genotip sıklığı 3.tü (%7,5). KAH grubunda genotip dağılımı; TT genotip sıklığı 16 (%45,7), TC genotip sıklığı 16 (%45,7) ve CC genotip sıklığı 3.tü (%8,5). Kontrol grubunda genetip dağılımı; TT genotip sıklığı 17 (%56,6), TC genotip sıklığı 10 (%33,3) ve CC genotip sıklığı 3.tü (%10). Dominat ve resesif modellerin istatiksel analizinde gruplar arasında anlamlı bir fark yoktu. SONUÇ: Bulgularımız eNOS gen T-786C polimorfizmi ile YKA arasında anlamı bir ilişki olmadığını göstermektedir. Anahtar Kelimeler: Endotelyal nitrik oksit sentaz, polimorfizm, yavaş koroner akım., BACKGROUND: Slow coronary flow (SCF) is characterized by delay of opacification of coronary arteries in coronary angiography in the absence of any evident obstructive lesion. Its pathophysiological mechanisms are uncertain. Several hypotheses have been suggested for SCF, including a form of early phase of atherosclerosis, microvascular dysfunction, inflammation, imbalance between vasoconstrictor and vasodilatory factors, and platelet function disorder. Endothelial nitric oxide synthase (eNOS) gene T-786 C polymorphism have been reported to be associated with many vascular disease. OBJECTIVE: The aim of this study was to investigate the association between SCF and eNOS gene T-786 C polymorphism. METHODS: Forty patients with SCF and otherwise normal coronary arteries (mean age 52ł9 years), 35 patients with coronsry artery disease (CAD) (mean age 55ł9 years) and 30 patients with normal coronary angiograms (mean age 51ł8 years) were included in the study. TIMI frame count .40 frames for the left anterior descending artery was considered as SCF. T-786 C polymorphisms of the eNOS gene were analysed by polymerase chain reaction. Demographic characteristics and major risk factors for atherosclerosis were evaluated in the study groups. The severity of SCF and CAD was assessed based on the number of involved vessel. RESULTS: There was no significant difference with respect to age and gender between groups. The percentage of smoking was higher in the CAD group than in the SCF and control groups. There was no statistical difference in genotype distribution among the groups. The genotype distribution in SCF group was as follows: TT genotype frequency was 25 (62,5%)k, TC genotype frequency was 12 (30%) and CC genotype frequency was 3 (7,5%). The genotype distribution in CAD group was as follows: TT genotype frequency was 16 (45,7%), TC genotype frequency was 16 (45,7%) and CC genotype frequency was 3 (8,5%). The genotype distribution in control group was as follows: TT genotype frequency was 17 (56,6%), TC genotype frequency was 10 (33,3%) and CC genotype frequency was 3 (10%). In the dominant and recessive models of statistical analysis, there was no statistically significant difference among groups. CONCLUSIONS: Our findings show that there is no significant association between T-786 C polymorphism of eNOS gene and SCF in the present study. Keywords: Endothelial nitricoxide synthase, polymorphism, slow coronary flow, Tez (Doktora)- Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Kardiyoloji Anabilim Dalı, 2011., Kaynakça var.

Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Kardiyoloji Anabilim Dalı, 2009., Kaynakça var.

Atriyum fibrilasyonu (AF) artmış sistemik tromboemboliyle ilişkisi bilinmesine rağmen tromboemboli mekanizmasının altta yatan nedeni tam olarak anlaşılamamıştır. Bununla beraber birçok değerli kanıt AF’nin protrombotik süreçle ilişkili olduğunu desteklemektedir. Dolayısıyla bizim hipotezimiz non-valvüler AF (NVAF)’li hastalarda sıkı hız kontrolünün trombosit aktivitesi ve trombotik süreci geriletebildiğidir.Çalışmamızda; 75 NVAF’li hasta kalp hızına göre, normal ventrikül yanıtlı AF (NVYAF) (34 hasta, 18 bayan) ve hızlı ventrikül yanıtlı AF (HVYAF) (39 hasta, 17 bayan) olmak üzere iki gruba ayrıldı. HVYAF grubundaki hastaların 30 tanesi (16 bayan) başarılı bir şekilde takip edilebildi. Sinüs ritimine sahip cinsiyet ve yaşı uyumlu 33 kişi ise kontrol grubu olarak değerlendirildi. Trombosit fonksiyon belirteçleri çalışma başında tüm gruptaki hastalardan ve HVYAF grubundaki hastalarda yeterli hız kontrolü sağlandıktan 1 ay sonra tekrar ölçüldü.HVYAF’li hastalarda serum fibrinojen düzeyleri kontrol grubuna göre anlamlı olarak yüksek bulundu. HVYAF’li hastalarda, hem kontrol grubu hem de NVYAF grubundaki hastalara göre ortalama trombosit hacmi (MPV) (8.1±0.6 fl’ye 7.7±0.7 fl, 7.8±1.2 fl), çözülebilir CD40 ligandin (sCD40L) (2.3±1.0 ng/ml’ye 1.8±0.7 ng/ml, 1.9±1.6 ng/ml) ve beta-tromboglobulin (85.0±37.0 pg/ml’ye 47.1±12.8 pg/ml, 60.7±13.5 pg/ml) düzeyleri, daha yüksek bulundu. NVYAF grubundaki hastalarda sCD40L (1.9±1.6 ng/ml’ye 1.8±0.7 ng/ml) ve betatromboglobulin (60.7±13.5 pg/ml’ye 47.1±12.8 pg/ml) düzeyleri kontrol grubuna göre daha yüksek bulundu. HVYAF grubundaki hastalarda yeterli hız kontrolü sağlandıktan bir ay sonra ölçülen serum fibrinojen (271.3±52.9 mg/dl’ye 309.5±89.5 mg/dl), sCD40L (1.5±1.0 ng/ml’ye 2.3±1.0 ng/ml) ve beta-tromboglobulin (66.3±33.7 pg/ml’ye 85.0±37.0 pg/ml) düzeyleri çalışma başlangıcında ölçülen değerlere göre anlamlı olarak daha düşük bulundu.Sonuç olarak, HVYAF’li hastalar artmış trombotik durum ve trombosit aktivitesine sahiptir ve sıkı hız kontrolü bu hastalarda trombotik durum ve trombosit aktivitesini anlamlı olarak azaltmaktadır. Anahtar kelimeler: Atriyal fibrilasyon; trombosit aktivitesi; sıkı hız kontrolü;hiperkoagülabilite, Although atrial fibrillation (AF) is associated with an increased risk of systemic thrombo-embolism, the underlying mechanisms of thrombo-embolism are not completely understood; however, substantial evidence supports that AF is associated with a prothrombotic state. Accordingly, we hypothesized that strict rate control could attenuate platelet activity and thrombotic state in patients with nonvalvular AF.Total 75 patients with non-valvular AF were divided into two groups based on heart rate: (1) normal ventricular rate (34 patients, 18 female); (2) high ventricular rate (39 patients, 17 female) of these 30 patients (16 female) were successfully followed. Thirty-three sex and age matched subjects in sinus rhythm were included as control group. Markers of platelet function were measured at baseline evaluation and repeated 1-month after adequate rate control in AF patients with high ventricular rate.Baseline serum fibrinogen levels were significantly higher in AF patients with high ventricular rate than that in controls. Mean platelet volume (8.1±0.6 fl versus 7.7±0.7 fl, 7.8±1.2 fl), soluble CD40L (2.3±1.0 ng/ml versus 1.8±0.7 ng/ml, 1.9±1.6 ng/ml) and β-Thromboglobulin (85.0±37.0 pg/ml versus 47.1±12.8 pg/ml, 60.7±13.5 pg/ml) were significantly higher in AF patients with high ventricular rate than those were in both AF patients with normal ventricular rate and controls.Soluble CD40L (1.9±1.6 ng/ml versus 1.8±0.7 ng/ml) and β-Thromboglobulin (60.7±13.5 pg/ml versus 47.1±12.8 pg/ml) were significantly higher in AF patients with normal ventricular rate than those were in controls. In AF patients with high ventricular rate, 1-month after adequate rate control serum fibrinogen (271.3±52.9 mg/dl versus 309.5±89.5 mg/dl), soluble CD40L (1.5±1.0 ng/ml versus 2.3±1.0 ng/ml) and β-thromboglobulin (66.3±33.7 pg/ml versus 85.0±37.0 pg/ml) levels significantly decreased.AF patients with high ventricular rate were at increased thrombotic state and had increased platelet activity. Furthermore, strict rate control significantly decreased thrombotic state and platelet activity in those patients. Keywords: atrial fibrillation; platelet activity; strict rate control; hypercoagulability, Tez, (Uzmanlık Tezi) Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Kardiyoloji Anabilim Dalı, 2012., Kaynakça var.

Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Kardiyoloji Anabilim Dalı, 2004., Kaynakça var.

Tez (Uzmanlık)- Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Kardiyoloji Anabilim Dalı, 2011., Kaynakça var.

Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Kardiyoloji Anabilim Dalı, 2004., Kaynakça var.

Koroner arter ektazi ve anevrizmalari koroner anomalilerinin nadir formlarıdır, konjenital veya kazanılmış orijinli olabilirler. Anjiografik olarak, epikardiyal koroner arterlerde obstrüktif lezyon olmaksızın normal luminal çaptan 1.5-2 kat arasında genişleme koroner ektazi, 2 kattan fazla genişleme ise koroner anevrizma olarak tanımlanmaktadır. Homosistein; metiyoninin katabolizmasiyla oluşan esansiyel bir amino asittir. Total homosisteinin yaklaşık % 70'i proteine bağlı halde bulunur. Yapılan epidemiyolojik verilere göre yüksek plazma hcy seviyesi, artmış aterosklerotik hastalık riskiyle ilişkilidir. Aterosklerotik kardiyovasküler hasar oluşturmadaki olası patofizyolojik mekanizmasi oksidatif stres sonucunda oluşan endotel hasarıdır. Çalışmamızda izole koroner arter ektazisi olan olgularla koronerleri normal olan kontrol grubu arasındaki hcy düzeylerini ve metoprolol ve diltiazem tedavi ile hcy düzeyindeki değişmeyi araştırdık. Çalışmaya Aralık 2002, Kasım 2003 tarihleri arasında kararsız angina. stabil angina pektoris ve atipik göğüs ağrısı ile müracaat eden ve efor testi pozitif çıkması üzerine koroner anjiografisi yapılan; koronerlerinde de bir veya daha fazla damarında komsu damar segmentine göre 1,5 kat ve daha fazla genişleme tespit edilen ardışık 60 hasta ve koroner anjiografisi tamamen normal olan 30 hasta da kontrol grubu olarak çalışmaya alındı. KE olan hastalarda bazal hcy düzeyi kontrol grup hastalarına göre daha yüksekti. Ancak istatistiki olarak anlamlı değildi. Başlangıçta metoprolol verilen Grup I'de hcy düzeylerindeki düşme istatistiki olarak anlamlı değildi ancak 6.ay sonunda istatistiki olarak anlamlı düşme tespit edildi. Grup II'deki hcy düzeyinde azalma hem 3.ayda hem de 6.ayda istatistiki olarak anlamlı idi. Sonuçta hcy ile KE arasında bir ilişki olabileceği ve metoprolol ve diltiazem ile tedavinin normotansifler de dahil hcy düzeylerini gerilettiği akılda tutulmalıdır. Anahtar sözcükler: Koroner ektazi, homosistein., Coronary artery ectasias (CAE) and aneurysms are rare findings among coronary artery anomalies and are considered to be of congenital or acquired in origin. CAE and coronary artery aneurysm are defined as nonobstructive lesions of the epicardial coronary arteries with a luminal dilatation exceeding the 1.5-2 fold and 2 fold of normal diameters, respectively. Homocystein is produced by catabolism of methionine, an essential amino acid, and is further metabolized by transsulfuration or by remethylation. Approximately 70% of the total plasma pool of homocysteine is protein bound. Epidemiologic evidence indicates that elevation of the plasma homocysteine level is associated with an increased risk of atherosclerosis. The promotion of endothelial dysfunction through oxidative stress is of the potential physiopathologic mechanisms atherosclerotic cardiovascular damage. The aim of the present study was to evaluate the plasma homocysteine levels in patients with isolated coronary ectasia and evaluate the effects of metoprolol and diltiazem on plasma homosisteine levels. The patients were selected from those who underwent coronary angiography between December 2003 and June 2004 in our clinics with the diagnosis of stable angina pectoris or atypical chest pain and with positive exercise test. The segments 1.5 fold greater than the normal neighbour segment were accepted as ectatic, and fullfilled of 60 patients these criteria idendified as isolated coronary artery ectasia an 30 control patients whom had completly normal coronary angiogram. Although statistically insignificant there was a trend of highes plasma homocysteine levels in patients with coronary ectasia compared to control group p>0,05). In the group I although the decrease in plasma homocysteine levels was insignificant at 3 month (p>0,005). Hovewer it reached a statistical significance at 6 month (p=0,015). In group II, the decrease in homocysteine levels was statistically significant both at 3 month and 6 month. Each treatment protocols decreases plasma homocysteine levels similarly. Key words: Coronary ectasia, homocysteine., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Kardiyoloji Anabilim Dalı, 2005., Kaynakça var.

Vücut Kitle İndeksi ve Bel Çevresinin Miyokard İnfarktüsü Sırasında Oluşan Atriyal Fibrilasyona Etkisi Amaç: Atriyal fibrilasyon (AF) miyokard infarktüsü (Mİ) sonrasında görülen en sık supraventriküler aritmidir. Obezitenin hem koroner arter hastalığı için hem de AF gelişimi için bağımsız bir risk faktörü olduğu bilinmektedir. Obezite AF patofizyolojisinde önemli rolü olan atriyal yapısal ve elektriksel yeniden şekillenmede değişikliklere neden olabilir. Bu çalışmada obezite parametrelerinden vücut kitle indeksi (VKİ) ve bel çevresinin Mİ sırasında oluşan AF'ye etkisi araştırıldı. Metod: Bu çalışmaya akut-subakut ST elevasyonlu miyokard infarktüsü (STEMİ) ve ST elevasyonsuz miyokard infarktüsü (NSTEMİ) tanısı ile koroner yoğun bakım ünitesinde takip edilen 335 hasta alındı. Hastaların klinik bilgileri, önceden kullandığı ilaçlar ve hastanede başlanan ilaçlar kaydedildi. Hastaların koroner yoğun bakımda yatışları sırasında boy, kilo ve bel çevreleri ölçüldü, VKİ değerleri hesaplandı ve kaydedildi. Hastalar AF gelişen ve gelişmeyenler olarak iki gruba ayrıldı. AF prediktörleri çoklu regresyon analizi kullanılarak saptandı. Bulgular: ST elevasyonlu Mİ ve NSTEMİ ile başvuran toplam 335 hastanın 31'inde (%9,2) AF gelişti. AF gelişen grupla gelişmeyen grup arasında VKİ ve bel çevresi değerlerinde anlamlı farklılık saptanmadı. Çoklu regresyon analizi sonucuna göre yaş (Olasılık Oranı=1,050; %95 Güvenlik Aralığı=1,012-1,089; p=0,009), dakikadaki nabız dakika sayısı (Olasılık Oranı=1,034; %95 Güvenlik Aralığı=1,009-1,059; p=0,007), zirve CKMB (Olasılık Oranı=1,003; %95 Güvenlik Aralığı=1,001-1,005; p=0,002), koroner yoğun bakımda kalış süresi (Olasılık Oranı=2,698; %95 Güvenlik Aralığı=1,355-5,370; p=0,005) AF gelişimi için bağımsız prediktörler olarak bulundu. Sonuç: Bu çalışmada, STEMİ ve NSTEMİ sırasında AF gelişen ve gelişmeyen hastalarda obezite parametrelerinden VKİ ve bel çevresi ölçümlerinin benzer olduğu görüldü. Yaş, koroner yoğun bakım yatışı sırasında nabız dakika sayısı, zirve CKMB ve koroner yoğun bakım yatış süresi AF gelişimi için bağımsız prediktörler olarak tespit edildi. Anahtar Kelimeler: Miyokard infaktüsü, atriyal fibrilasyon, obezite, vücut kitle indeksi, bel çevresi, The Association Between Body Mass Index and Waist Circumference on the Development of Atrial Fibrillation in Patients Presenting with Myocardial Infarction Objective: Atrial fibrillation (AF) is the most common supraventricular arrhythmia in patients with myocardial infarction (MI). Obesity is an independent risk factor for both coronary heart disease and AF. Obesity may cause atrial structural and electrical remodelling, which plays an important role in the pathophysiology of AF. In this study, we evaluated the association between the obesity parameters body mass index (BMI) and waist circumferance and the development of AF in patients presenting with MI. Methods: This study consisted of 335 patients with MI who were admitted to coronary care unit. Patient's clinical data, previous medication history and medications started after hospitalization were recorded. Patients' weight, height and waist circumference measured at their patient stay in the coronary care unit and the body mass index calculated were recorded. Patients were divided into two groups: those with and without the development of AF. Predictors of AF were determined by multivariate regression analysis. Results: From a total of 335 patients presenting with MI, 31 (9,2%) developed AF. BMI and waist circumference were similar in patients with and without AF (p>0,05). Multivariate regression analysis showed that age (Odds Ratio=;1,050 95% Confidence Interval=1,012-1,089; p=0,009), heart rate (Odds Ratio=0,033; 95% Confidence Interval=1,009-1,059; p=0,007), peak CKMB (Odds Ratio=1,003; 95% Confidence Interval=1,001-1,005; p=0,002), hospitalization duration at the coronary care unit (Odds Ratio=2,698; 95% Confidence Interval=1,355-5,370; p=0,005) were associated with the development of AF in patients with MI. Conclusios: Body mass index and waist circumference were similar in patients with and without AF (p>0,05). Age, heart rate, peak CKMB, the hospitalization duration at the coronary care unit were independent predictors of AF development in patients with MI. Key Words: Myocardial infarction, atrial fibrillation, obesity, body mass index, Keywords: Myocardial infarction, atrial fibrillation, obesity, body mass index, waist circumference, Tez (Doktora) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Kardiyoloji Anabilim Dalı, 2016., Kaynakça var.

Kararsız angina, ST-segment yükselmesi olan ve olmayan miyokard infarktüsü (Mİ) ortak fizyopatolojik süreci paylaşırlar ve AKS olarak tanımlanırlar. AKS'de patofizyolojik olay, hassas aterosklerotik plağın yırtılması ve trombüs gelişmesidir. AKS'ye neden olan plakların, üçte ikisinde darlık %50'nin altındadır. Akut koroner sendrom patofizyolojisinde trombotik ve fibrinolitik sistem önemli role sahiptir. Prokoagülan aktivitede artış veya fibrinolitik sistemde bozukluk, trombüs organizasyonuna veya tam tıkayıcı hale gelmesine katkıda bulunur. Akut koroner sendrom patofizyolojisinde trombotik ve fibrinolitik sistem önemli role sahiptir. Prokoagülan aktivitede artıs veya fibrinolitik sistemde bozukluk, trombüs organizasyonuna veya tam tıkayıcı hale gelmesine katkıda bulunur. Bu çalışmada, ST-segment yükselmesi olmayan AKS hastalarında, koroner anjiyografide tespit edilen sorumlu lezyon kritikliği ile trombotik ve fibrinolitik parametreler arasında ilişki olup olmadığını araştırmayı amaçladık. Acil servisine göğüs ağrısıyla başvurup ST yükselmesiz AKS tanısı ile yatırılan 95 ardışık hasta çalışmaya alındı. Klinik duruma göre hastalara ilk 72 saat içinde koroner anjiyografi yapıldı. Normal koroner tespit edilen 7 hasta çalışmadan dışlandı. Anjiyografik olarak, AKS tablosundan sorumlu olduğu düşünülen koroner arterdeki %50 ve üzeri çap daralması kritik darlık olarak tanımlandı. Buna göre hastalar, kritik darlığı olan (n=53, 39 erkek) ve olmayan (n=35, 22 erkek) olmak üzere iki gruba ayrıldı. Plazma D-dimer ve fibrinojen düzeyleri spektrofotometrik yöntemle, trombin anti-trombin III kompleks (TAT) ve protrombin fragman 1+2 (PF 1+2) seviyeleri sandviç ELISA yöntemi ile ölçüldü. Sorumlu arterde kritik darlık saptanan grubun plazma D-dimer (338ł192'ye 190ł170 ug/dl, p, Unstable angina and myocardial infarction (MI) with or without ST segment elevation are defined as acute coronary syndromes (ACS), and have share a common pathophysiological process. These common processes include rupture of vulnerable atherosclerotic plaque and subsequently development of thrombus. Two-thirds of the plaqeus leading to ACS have a stenosis of less than 50%. Thrombotic and fibrinolytic systems have important roles in the ACS pathophysiology. The increased procoagulant activity and/or impaired fibrinolysis contribute to the development and organization of thrombus, subsequently resulting in complete obstruction in the ACS setting. We investigated the relationship between the angiographically severity of culprit lesion and the thrombolytic and fibrinolytic parameters in the ACS patients without ST-segment elevation who were hospitalized. Ninety-five consecutive patients who were admitted to the emergency department with chest pain and hospitalized with the diagnosis of ACS without ST elevation were included in this study. A coronary angiography was performed within first 72 hours according to clinical situation of patients. Seven patients that having normal coronary arteries were excluded from study. The stenosis of ... 50% in the culprit artery responsible for ACS was considered significant. ACS patients were divided into two groups depending on the severity of stenosis in the culprit artery; patients with significant stenosis (n=53, 39 men) and with no significant stenosis (n=35, 22 men). Plasma D-dimer and fibrinogen levels were studied with spectophotometric method. Thrombin antithrombin III complex (TAT) and prothrombin fragment 1+2 (PF 1+2) levels were assayed with "ELISA" method. The mean D-dimer (338ł192'ye 190ł170 ug/dl, p, Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Kardiyoloji Anabilim Dalı, 2007., Kaynakça var.

Sağ ventrikül miyokard infarktüsü daha çok inferior MI ile birlikte görülmektedir. inferior MI ile birlikte görülme oranı % 10-50'dır. RVMI ile komplike olmuş inferior MI artmış hastane içi mortalite ile kalp yetmezliği, AV ileti bozuklukları, taşiaritmiler ve mekanik komplikasyonlar gibi kardiyovaskuler komplikasyonlarla ilişkilidir. Miyokard perfüzyon bozukluğu AV ileti yollarında iskemiye neden olur ve PR intervalinin uzaması ile sonuçlanır. Sağ ventrikül enfarktında AV ileti bozuklukları bildirilmiştir. Sağ ventrikül katılımlı inferior MI da AV bloklar izlenmektedir. Artmış mortalite ile ilişkisi gösterilmiştir. Ancak AV blok olmaksızın AV ileti gecikmesinin prognoza etkisi bilinmemektedir. Bu nedenle biz bu araştırmamızda; RVMI' ünde AV ileti gecikmesinin ve AV ileti değişkenliğinin prognozla ilişkisini incelemeyi amaçladık. Araştırmaya koroner yoğun bakıma Eylül 2004, Kasım 2005 tarihleri arasında sağ ventrikül katılımlı akut inferior MI tanısı ile yatırılan 50 hasta alındı. Kontrol grubu ise daha önce yapılan koroner angiografilerinde normal koroner arterler saptanan, yapılan ekokardiyografilerinde normal sağ ve sol ventrikül fonksiyonlarına sahip olan, yaş ve cinsiyet yönünden RVMI hasta grubuna benzer özelliklere sahip 50 sağlıklı bireyden ibaretti. AV tam blok, Mobitz Tip I AV blok (Wenckebach), Mobitz Tip II blok, 1. derece AV blok, atriyal fibrilasyon, atriyal flatter bulunan hastalar çalışmaya alınmadı. Her iki gruba da sigara içimi, DM, hipertansiyon, heredite, hiperlipidemi gibi risk faktörleri sorgulandı. Hasta ve kontrol grubunun aldığı tedaviler soruldu ve kaydedildi. İlk 24 saatte, 5. günde ve 3 ay sonra EKG çekildi.5. günde ve 3 ay sonunda ekokardiyografik değerlendirme yapıldı. RVEF ve TAM değerleri hasta grubunda kontrol grubuna göre azaldığı görüldü. Hesaplanan MPI değerleri hasta grubunda kontrol grubuna göre artmış olduğu görüldü. Hasta grubunda ilk 24 saatte, 5. günde ve 3 ayın sonunda ölçülen PR aralıkları ve PR varyansı kontrol grubuna göre anlamlı olarak uzamış bulundu. AV ileti uzadıkça ölüm, reinfarktüs ve USAP oranları artmakta idi. AV ileti değişkenliği artmasına rağmen, hastanın ölmesi durumu ile anlamlı korelśyon bulunmadı. Ancak reinfarktüs ve USAP oranlarının arttığı saptandı. Sonuç olarak sağ ventrikül miyokard infarktüsünde AV blok olmaksızın AV iletinin ve AV ileti değişkenliğinin artmasının prognozu etkilediğini düşündüren bulgular saptanmıştır. Anahtar sözcükler: Sağ ventrikül miyokard infarktüsü, AV ileti, AV ileti değişkenliği., RVMI is recognized as a comman consequence of inferior MI. Its incidence is 10-50 %. Inferior MI complicated by RVMI is associated with a greater risk of in-hospital mortality and cardiovascular related complications including heart failure and shock, AV conduction disorders and tachyarrhythmia, and mechanical complications. Myocardial under perfusion is caused the ischemia of AV conduction pathways and is reflected in prolongation of the PR interval. AV blocks are shown in RVMI and related with higher mortality. The effect of AV conduction delay to prognosis is not known. Because of this we purposed to show the influence of AV conduction delay and AV conduction variability to prognosis in RVMI without AV block. Patients were selected from those internated to coronary intensive care unit diagnosed as RVMI. The control group included healthy individuals that have normal coronary arters and normal systolic and diastolic functions of right and left ventricle. The patients who have complete AV block, Mobitz Type I block (Wenckebach), Mobitz Type II block, 1st degree of AV block, atrial fibrillation and flatter are excluded. The presence of the risk factors like smoking, DM, hypertension, heredity, hyperlipidemia was asked to both groups. Electrocardiogram was performed in 24 hours, at 5th day and the end of the 3rd month and echocardiography was performed at 5th day and the end of the 3rd month to both groups. The value of the RVEF and TAM were shown decreased and MPI was increased the patients. In the group of patients we saw that PR intervals prolonged and PR variabilities were increased. When AV conduction delayed, we found that mortality, reinfarction and USAP proportions increased. Although the AV conduction variability increased, we found that it was not correlated with increased mortality. Nevertheless increase of the AV conduction variability was correlated with the higher proportions of reinfarction and USAP. As a result we showed that AV conduction delay and increased AV conduction variability are related with the poor prognosis. Key words: Right ventricular infarction, AV conduction, AV conduction variability., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Kardiyoloji Anabilim Dalı, 2006., Kaynakça var.

Koroner arter ektazi ve anevrizmaları koroner anomalilerinin nadir formlarıdır, konjenital veya kazanılmış orjinli olabilirler. Anjiografik olarak, epikardiyal koroner arterlerde obstrüktif lezyon olmaksızın normal luminal çaptan 1.5-2 kat arasında genişleme koroner ektazi, 2 kattan fazla genişleme ise koroner anevrizma olarak tanımlanmaktadır. Koroner arter ektazi ve anevrizma gelişmesinden % 50 ateroskleroz, % 20-30 inflamatuar ve konnektif doku hastalıkları sorumludur. % 20-30'u ise konjenital orjinlidir. Çalışmamızda izole koroner arter ektazisi olan olgularda aort ve major dallarında ektazi, anevrizma veya darlık sıklığını araştırdık. Çalışmaya Aralık 2002 - Kasım 2003 tarihleri arasında kliniğimize tarihleri arasında kararsız angina pektoris, stabil angina pektoris ve atipik göğüs ağrısı ile müracaat eden ve efor testi pozitif çıkması üzerine koroner anjiografisi yapılan; kor onerlerinde de bir veya daha fazla damarında KE tespit edilen ardışık hastalar çalışmaya alındı. Koroner anjiografisi normal saptanan 32 hastanın koroner damar çapları referans kabul edilerek, bu değerlerden 1.5 kat geniş olan segmentler ektazik kabul edildi. Bu kriterlere uygun 80 hasta izole koroner arter ektazisi olarak kabul edildi. Koronerleri ektazik olan ve koronerleri normal olan tüm hastaların aortalarının ve aorttan çıkan major dallarının anjiografileri çekildi. Koronerleri ektazik olan hastaların tümünde aort ve major dallarının çap ve çap indeksleri, kontrol grup hastalarına göre daha yüksekti. Tespit edilen perifer ektazik segment sayısı da hasta grubunda daha yüksek tespit edildi. Koroner ektaziyle birlikte olan periferik arter ektazisi, arteria iliaka kommunis dextranın proksimal ve distal segmentlerinde, arteria iliaka kommunis sinistranın proksimal ve distal segmentlerinde, arteria iliaka dextra externa ve internanın proksimal segmentlerinde, arteria iliaka sinistra externa ve internanın proksimal segmentlerinde istatistiksel anlamlılığa ulaştı (bütün p'ler, Coronary artery ectasias (CAE) and aneurysms are rare findings among coronary artery anomalies and are considered to be of congenital or acquired in origin. CAE and coronary artery aneurysm are defined as nonobstructive lesions of the epicardial coronary arteries with a luminal dilatation exceeding the 1.5-2 fold and 2 fold of normal diameters, respectively. The most common causes of coronary artery ectasia are atherosclerosis (50 %), inflammatory and connective tissue disorders (20-30 %) and congenital origin (20-30 %). The aim of the present study was to evaluate the frequency of ectasia or aneurysm of the Aorta and its major branches in patients with isolated coronary ectasia. The patients were selected from those who underwent coronary angiography between december 2002 - november 2003 in our clinics with the diagnosis of stable angina pectoris or atypical chest pain with positive exercise test or unstable angina pectoris. Coronary artery diameters of the 32 control patients whose angiographic measurements were in normal limits were accepted as reference. The segments 1.5 fold greater than the normal values were accepted as ectatic, and of 80 patients full filled these criteria idendified as isolated coronary artery ectasia. We performed angiography to show aorta and its major branches of the patients who have ectatic or normal coronary arteries. Compared to control group the patients who had ectatic coronary arteries showed higher diameter and diameter index of the Aorta and its branches. Also, the count of peripheral ectatic segment was higher in the coronary ectasia group. Ectasia of the proximal and distal segments of arteria iliaca communis dextra, proximal and distal segments of arteria iliaca communis sinistra, proximal segments of arteria iliaca dextra externa and interna, proximal segments of arteria iliaca sinistra externa and interna all statistically were more frequent in patients with coronary ectasia compared to control group (all p, Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Kardiyoloji Anabilim Dalı, 2004., Kaynakça var.

Amaç: Mitral anuler kalsifikasyon (MAK), ateroskleroz ile histolojik olarak benzerlikler gösteren aktif bir süreçtir. Epikardiyal yağ doku (EYD), koroner arter hastalığı (KAH) ve metabolik sendromda önemli bir risk faktörü olan viseral yağ dokusunun miyokart etrafındaki göstergesi olarak kabul edilmektedir. Ateroskleroz ile ilişkisi olduğu gösterilen MAK ve EYD arasındaki ilişkiyi araştırmayı amaçladık. Metod: Çalışmaya, Haziran 2014 ile Mayıs 2015 tarihleri arasında polikliniğimize başvuran ve herhangibir nedenle ekokardiyografi tetkiki yapılıp MAK saptanan ardışık 78 hasta dahil edildi. Yaş ve cinsiyet olarak benzer MAK saptanamayan 47 olgu kontrol grubu seçildi. Transtorasik ekokardiyografiden elde edilen görüntülerde parasternal uzun eksen ve apikal dört boşluk görüntülemede mitral lifletlerin arkasında veya altında, parasternal kısa eksen görüntülemede ise atriyoventriküler oluktaki parlak ekodens bandlar, MAK olarak değerlendirildi. EYD, miyokardın dış duvarı ile perikardın viseral tabakası arasında görülen eko içermeyen bir tabakadır. EYD kalınlığı sistol sonunda ultrason ışık huzmesinin orta hattı sağ ventrikül serbest duvarına düşülerek ve aortik anulusa dik olacak şekilde ölçüldü. Bulgular: MAK ile EYD kalınlığı arasında pozitif korelasyon saptandı. EYD kalınlığı ile yaş, alkalen fosfataz, sol atriyum (LA) çapı, interventriküler septum (IVS), sol ventrikül sistol sonu çap (LVSSÇ), miyokardiyal perfüzyon indeksi (MPI) ve bel çevresi arasında pozitif korelasyon saptandı. EYD kalınlığı ile alanin aminotransferaz ve ejeksiyon fraksiyonu arasında negatif korelasyon saptandı. MAK grubunda beta blokör ve diüretik kullanımı, LA çapı, IVS, LVSSÇ, sol ventrikül diyastol sonu çap ile MPI anlamlı olarak daha fazla bulundu. Sonuç: Ateroskleroz ile ilişkili olduğu gösterilen MAK ve EYD arasında anlamlı bir ilişki tespit ettik. Bu iki durum KAH'ın erken belirteci olarak kullanılabilir. Anahtar Kelimeler: Koroner arter hastalığı, mitral anuler kalsifikasyon, epikardiyal yağ doku, transtorasik ekokardiyografi, Objective: Mitral annular calcification (MAC) is an active process with histological similarities to atherosclerosis. Epicardial fat tissue (EFT) is accepted as the marker of visseral fat tissue around the myocardium which is an important risk factor for coronary artery disease (CAD) and metabolic syndrom (MS). Methods: 78 patients who were diagnosed with MAC by echocardiography in outpatient clinic between June 2014 and May 2015 were included in the study. 47 people with similar age and sex who were not diagnosed with MAC were chosen as the control group. MAC was defined as an intense echocardiography producing structure with highly reflective characteristics that was located at the junction of the atrioventricular groove and the posterior or anterior mitral leaflet on the parasternal long-axis, apical four-chamber or parasternal short-axis view. EFT was identified as the echo-free space between the outer wall of the myocardium and the visceral layer of pericardium. EFT thickness was measured at the point on the free wall of the right ventricle along the midline of the ultrasound beam, perpendicular to the aortic annulus at the end of systole. Results: Positive correlation was found between MAC and EFT thickness. The thickness of EFT is positivitely related to age, alkalen phosfatase, left atrium (LA) diameter, interventricular septum (IVS), left ventricule end systolic diameter (LVESD), myocardial perfusion index (MPI) and waist circumference. Negative correlation was found between EFT thickness and alanine aminotransferase and ejection fraction. In the MAC group the usage of beta blockers and diuretics, LA diameter, IVS, LVESD, left ventricule end diastolic diameter and MPI were found to be significantly more frequent. Conclusios: MAC and EFT which are related to atherosclerosis are found to have a significant relationship between. These two disorders can be used as an early marker of CAD. Keywords: Coroner artery disease, mitral annular calcification, epicardial fat tissue, transthoracic echocardiography, Tez (Doktora) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Radyoloji Anabilim Dalı, 2015., Kaynakça var.

Giriş: Kronik kalp yetersizliği (KY), kalp fonksiyonlarında bozulma ve nörohormonal aktivitede artış ile karakterize ilerleyici bir hastalık tablosudur. Asemptomatik yapısal ya da işlevsel kalp anormallikleri semptomatik KY.nin öncülü sayılmaktadır ve yüksek mortaliteyle ilişkilidir. Semptomatik hastalarda ise ölüm riski hafif semptomlar varlığında yıllık %5-10 iken, belirgin semptomların varlığında yıllık %30-40.a kadar yükselebilmektedir. KY hastalarında ürik asit (ÜA), artmış oksidatif stresin ve mortalitenin bağımsız bir belirteci olarak kabul edilir. Yapılan çalışmalardan elde edilen kanıtlar ksantin oksidaz (XO) enzim aktivitesinin KY.li hastalarda artmış ÜA üretimi ile belirgin bir ilişkisinin olduğunu göstermiştir. Bu bilgiler ışığında bu çalışmada idiyopatik dilate kardiyomiyopatili (İDMKP) hastalarda bir XO enzim inhibitörü olan allopurinol tedavisinin fonksiyonel kapasite, sol ventrikül fonksiyonları, koroner mikrovasküler fonksiyonlar ve kalp hızı değişkenliği üzerindeki etkisinin değerlendirilmesi amaçlandı. Yöntemler: Çalışmaya NYHA.ya göre fonksiyonel kapasitesi sınıf II ve III olan, bilinen KAH veya anjiyografik olarak önemli koroner darlığı (.%30) olmayan ve son 6 hafta içinde yapılan ekokardiografide LVEF, Background: Chronic heart failure (CHF) is a progressive syndrome characterized by depressed left ventricular functions and increased neurohormonal activity. In symptomatic patients annual mortality rate is 5-10% and it can be increase to %30-40 if severe symptoms occur. It has been reported that uric acid (UA) is an independent marker of mortality and oxidative stress in CHF patients. Evidences of previous studies have showed that there is a strong relationship between xanthine oxidase (XO) enzyme activity and increased UA production in CHF patients. Accordingly, the present study aimed to investigate the effect of allopurinol, a XO inhibitior, on functional capacity, left ventricular functions, coronary microvascular functions and heart rate variability in patients with idiopathic dilated cardiomyopathy (IDC). Methods: Thirty-nine consecutive patients who had NHYA Class II III functional status, low LV ejection fraction (EF, Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi Kardiyoloji Anabilim Dalı, 2010., Kaynakça var.

Koroner arter ektazisi (KAE), koroner arterlerin anormal dilatasyonu ile karekterize olan ve koroner arter hastalığı (KAH) varyantı olarak kabul edilen bir hastalıktır. KAE etyopatogenezinden büyük oranda ateroskleroz sorumlu tutulmaktadır. Aterosklerotik koroner arterlerde özellikle plak kümelenmesinin olduğu erken evrede plak rüptürü ve plak yükünde artmaya bağlı olarak damarda genişleyici şekilde yeniden şekillenme olduğu bilinmektedir. KAE henüz tam bir kesinlik kazanmamakla birlikte ateroskleroza farklı şekilde gelişen genişleyici bir yeniden şekillenme yanıtı olarak değerlendirilmektedir. KAE patogenezinde temel nokta media tabakasının müskuloelastik elementlerinin destrüksiyonu, kollajen ve elastin birikimi ve sonuçta damar duvarının incelmesidir. Endotelyal nitrik oksit sentaz (eNOS) ezimini damar duvarı düz kas hücre tonusunun ve damar çapının düzenlenmesinde önemli görevleri olup damar duvarında yapısal, morfolojik ve fonksiyonel önemli rol oynamaktadır. eNOS T-786 C gen polimorfizmi gen ve buna bağlı ürünlerinde önemli fonksiyonel değişikliklerle ilişkili olabilmektedir. Deneysel ve klinik çalışmalarda eNOS yokluğunda endotelyal fonsiyonlarda ve lüminal remodelligin bozulduğu, damar duvarı kalınlıgında artma, ateroskerozda hızlanma ve komplike hale geldiği gösterilmiştir. Bu araştırmada göller bölgesinde izole KAE hastalarında eNOS T-786 C gen polimorfizmi araştırıldı.Çalışmaya 65 izole KAE hastası, 51 koroner arter hastalığı ve kontrol grubu olarakta normal koronerlerden oluşan 65 birey dahil edildi. eNOS T 786 C gene polimorfizmi polimeraz zincir reaksiyonu ve restriksiyon parça uzunluk polimorfizmi yöntemi ile tespit edildi. KAE için risk faktörleri multivariyet lojistik regresyon analizine tabi tutuldu. Grublar arasında Genotipik ve alelik dağılım açısıdan grublar arasında anlamlı farklılık tespit edildi.Genotip dağılımda; TC genotip sıklığı KAE grubunda anlamlı derecede yüksek olarak tespit edildi. (Üç grub arasında; p:0,013, TC genotip sıklığı KAE ile kontrol grubu arasında; p:0,008). KAE hastalarında en az bir C aleli taşıyan (TC+CC, C dominant model) genotipi TT homozigot normal genotipe göre anlamlı derecede yüksek olarak tespit edildi. (Üç grup arasında p: 0.001, KAE ile kontrol grubu arasında p:0,001). Alel dağılımda da C aleli sıklığı KAE grubunda anlamlı derecede yüksek olarak tespit edildi (Üç grub arasında; p:0,001, KAE ile kontrol grubu arasında; p: 0,001). Multivariyet lojistik regresyon analizinde C dominant bireylerde KAE 3,3 kat daha yüksek olarak tespit edildi. (odds oranı: 3,3, 95% güven aralığı: 1,57-6,93; p: 0,002). Sonuç olarak çalışmamızın bulguları; eNOS gen T-786 C mutasyonunun göller bölgesinde KAE varlığı için bir risk faktörü olarak değerlendirilebileceği yönündedir. Anahtar Kelimeler: Alel, koroner ektazi/genetik, DNA/analiz, nitrik oksit/genetik, polimorfizim, Coronary artery ectasia (CAE) is defined as local or generalized aneurysmal dilatation of the coronary arteries. Although the etiology of CAE has not been identified completely, the most frequent cause is coronary atherosclerosis. It is known that an expansive remodelling occurs in atherosclerotic coronary arteries due to plague rupture and increased plague burden particularly in early stages. Enzymatic degradation of the extracellular matrix of the media, accumulation of collagen and elastine and eventually slimming of the vessel wall are the basic points of underlying pathophysiologic process that leads to ectasia.Endothelial nitric oxide synthase (eNOS) has important role in modulating smooth muscle tonus and vessel diameter. T-786 C polymorphism of the eNOS gene has been associated with altered function of this gene and its products. Experimental and clinical data suggesting that; in the absence of eNOS, endothelial functions and luminal remodeling is impaired, the vessel wall thickness is increased, atherosclerosis accelerated and got complicated. In this study, we investigated the Enos gene polymorphism (T-786 C) in patients with CAE who live in the lakes district.65 patients with isolated CAE, 51 patients with CAD and 65 controls were included in the study. eNOS T-786 C gene polymorphisms were analysed by polymerase chain reaction and restriction fragment length polymorphism (RFLP). Risk factors for CAE were analyzed by a multivariate logistic regression analysis.Genotypical and allelic distribution significantly differed among the groups With respect to genotypical distribution (TT, TC, vs CC), the frequency of the TC genotype was higher in CAE and CAD groups (TC genotype frequency among three groups; p: 0,013, between CAE and contol group; p: 0,008). Compared with TT homozygotes, the number of patients carrying at least one C allele (TC+CC, C dominant model) was significantly higher in CAE and CAD patients (Among the three groups p: 0.001, between CAE and control gruop; p: 0,001). With respect to allelic distribution (T vs C, additive model), the frequency of the C (cytosine) allele was higher in CAE and CAD patients ( C allel frequency among the three groups; p: 0,001, between CAE and control gruops; p: 0,001). Multivariate logistic regression showed that C-dominant individuals had a 3,3-fold likelihood of CAE (odds ratio 3,3, 95% confidence interval 1,57-6,93; p: 0,002). In conclusion; our data suggest that the T-786 C polymorphism of the eNOS gene may be assassed as a risk factor in the occurance of CAE in people living in the lakes district. Keywords: Alleles; coronary ectasia/genetics; DNA/analysis; genetic predisposition to disease; nitric oxide synthase/genetics; polymorphism., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Kardiyoloji Anabilim Dalı, 2010., Kaynakça var.

ST Segment Yükselmeli Miyokart Enfarktüslü Hastalarda Aortik Sertliğin Primer Perkütan Koroner Girişim Sonrasında Elektrokardiyografik Reperfüzyon Üzerine Etkisi Amaç: Aortik sertlik iyi bilinen bir vasküler yaşlanma göstergesidir ve koroner ateroskleroz ile ilişkisi de bilinmektedir. Ancak aortik sertliğin miyokart enfarktüsü sonrası sol ventrikül fonksiyonları üzerine etkisi hakkında elimizde yeterli bilgi yoktur. Çalışmamızda aortik sertliğin, ST eleve miyokart enfarktüsünde (STEMI) primer perkütan koroner girişim(PKG) sonrası elektrokardiyografik reperfüzyon ve enfarkt genişliği üzerine etkisini incelemeyi planladık. Yöntem: STEMI tanısıyla PKG yapılan 253 hastanın başlangıçta ve işlemden hemen sonra çekilen EKG'lerinde total ST rezolüsyonuna bakılmıştır. Hastaların işlem sonrası 48-72. saatlerinde ekokardiyografileri yapılmış ve aortik çaplar ile arteriyel tansiyon ölçümleri kullanılarak aortik sertlik parametreleri elde edilmiştir. Ejeksiyon fraksiyon (EF) değerleri biplane modifiye simpson metodu ile ortalama alınarak saptanmıştır. Enfarkt alanı göstergesi olarak pik CK-MB değerleri kullanılmıştır. Bulgular: Çalışmamızda PKG sonrası elektrokardiyografik olarak başarılı reperfüzyon saptanan hastalarda aortik sertlik daha düşük (aortik strain için 14,5±3,7 vs 7,8±1,8 p=0,0001; aortik distensibilite için 7,4±3,0 vs 2,5±0,8 p=0,0001; aortik sertlik indeksi için 3,1±0,9 vs 7,2±2,4 p=0,0001; aortik elastik modülüs için 303±105 vs 863±321 p=0,0001) ve pik CK-MB değerleri daha düşük saptanmıştır (103,1±15,5 mg/dl vs 121,2±22,4mg/dl p, Effect of Aortic Stiffness on Electrocardiographic Reperfusion in Patients with ST-Elevation Myocardial Infarction (STEMI) Who Underwent Primary Percutaneous Coronary Intervention Objective: Aortic stiffness is a well-known indicator of vascular aging and the relationship with atherosclerosis is well defined. However the effect of aortic stiffness on left ventricle after myocardial infarction is not so clear. In the present study we studied the effect of aortic stiffness on infarct area and electrocardiographic reperfusion in patients with ST-elevation myocardial infarction (STEMI) who underwent primary percutaneous coronary intervention (PCI). Methods: Total ST resolution was examined on the electrocardiograms (ECG) of 253 patients who underwent PCI for the diagnosis of STEMI, taken right after the procedure. Echocardiographic measurements were performed at 48-72 hours after the procedure and aortic stiffness parameters were obtained using the measurements of aortic diameter and arterial pressure. Ejection fraction (EF) was detected by taking the average with the biplane modified simpson method. Peak creatine kinase MB (CKMB) isoenzyme levels were used as the indicator of infarct area. Results: Our study showed that in patients that have shown electrocardiographic successful reperfusion, have better aortic stiffness values (aortic strain 14,5±3,7 vs 7,8±1,8 p=0,0001; distensibility 7,4±3,0 vs 2,5±0,8 p=0,0001; aortic stiffness index 3,1±0,9 vs 7,2±2,4 p=0,0001; aortic eleatic modül 303±105 vs 863±321 p=0,0001) and smaller peak CK-MB levels (103,1±15,5 mg/dl vs 121,2±22,4mg/dl p, Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Kardiyoloji Anabilim Dalı, 2017., Kaynakça var.

Koroner arter ektazisi, anjiyografik olarak epikardiyal koroner arterlerin normal koroner arter çapına oranla 1.5 kat veya daha fazla genişlemesi olarak tanımlanmaktadır. Nadir görülen bu koroner arter hastalığının sıklığı, farklı anjiyografi serilerinde % 0.3-5.4 olarak tespit edilmiştir. Koroner arter ektazisinde etiyolojik ajan olarak sıklıkla ateroskleroz suçlanmasına rağmen aterosklerozun tespit edilemediği olgularda etiyopatogenez tam olarak anlaşılamamıştır. Bu hastalık tablosunda bağ dokusu hastalıkları, hipertansiyon, insektisit ve benzeri toksik ajanlara maruziyet ya da çeşitli inflamatuvar olaylar etiyolojik ajan olarak öne sürülmüştür. İzole koroner arter ektazisi varlığında diğer arter ya da ven çaplarındaki ve damar duvarındaki değişiklikler sistemik bir etkene maruziyeti akla getirmektedir. Flor; toprak, su, kaya, hava, bitki ve hayvansal dokularda değişik miktarlarda bulunan bir halojendir. Normal şartlar altında insanlar günlük olarak zararlı olmayacak miktarlarda florlu bileşikleri alırlar. Ancak uzun süre günlük olarak alınan flor miktarı güvenlik eşiğini aşacak olursa florozis olarak bilinen kronik flor zehirlenmesi ortaya çıkar. Florozis sonucu, karaciğer, böbrek, kalp, kas, gastrointestinal kanal ve iskelet sisteminde patolojik değişiklikler oluşmaktadır. Kronik olarak flora maruz kalan hayvanlarda nitrik oksit üretiminin arttığı gösterilmiştir. Koroner arter ektazisinin patofizyolojisinde de aşırı nitrik oksit üretimi suçlanmıştır. Göller Bölgesi Türkiye'nin endemik florozis bölgelerinden biridir ve bu bölgede koroner arter ektazisi prevalansı üzerinde flor elementine kronik maruziyetin etkisi olup olmadığı bugüne kadar incelenmemiştir. Flor elementine kronik maruziyetin belirteci olarak serum sialik asit ve glikozaminoglikan oranının normal bireylere göre % 30 oranında azalması kullanılmaktadır. Çalışmamızda izole koroner arter ektazisi saptanan bireyler ile normal koroner arter saptanan bireyler arasında bu orana bakılarak flor elementine kronik maruziyet araştırılmıştır. Süleyman Demirel Üniversitesi Tıp Fakültesi Kardiyoloji Anabilim Dalı Şevket Demirel Kalp Merkezi'ne Aralık 2005, Mayıs 2006 tarihleri arasında göğüs ağrısı ile müracaat eden ve efor testi pozitif çıkması üzerine koroner anjiyografisi yapılan; koronerlerinde de bir veya daha fazla damarında koroner ektazi tespit edilen ardışık 35 hasta çalışmaya alındı. Koroner anjiyografisi normal olan 35 ardışık hasta da kontrol grubu olarak çalışmaya alındı. Çalışmamızda koroner ektazili hastalar normal koronerlere sahip bireylerlerle karşılaştırıldığında sialik asidin, glikozaminoglikana olan oranının ortalama % 38,7 düzeyinde azaldığı tespit edilmiştir. Hastalarda ektatik segment sayısı ile sialik asit, glikozaminoglikan ve bunların birbirlerine olan oranları kıyaslandığında ektatik segment sayısı arttıkça sialik asit ve bahsedilen oranın anlamlı ölçüde azaldığı ve glikozaminoglikan düzeyinin anlamlı ölçüde arttığı tespit edilmiştir. Bu da bize ektatik segment sayısı arttıkça yani hastalık yaygınlaştıkça flor elementine olan maruziyetin arttığını göstermektedir. Bununla birlikte flor elementinin koroner yatak üzerine olan etkisinin daha detaylı incelendiği deneysel ve gözlemsel çalışmalara ihtiyaç olduğu açıktır. Anahtar Kelimeler: Florozis, Koroner Arter Ektazisi., Coronary artery ectasy is defined as the angiographical expansion of epicardial coronary arteries 1.5 times or more as compared to normal coronary artery diameter. Frequency of this rare coronary artery disease is determined as 0.3-5.4 % in different angiography series. Although atherosclerosis is frequently accused of being the etiological agent in coronary artery ectasy, etiopathogenesis could not be comprehended exactly in cases when atherosclerosis cannot be determined. In this disease table, connective tissue diseases, hypertension, exposure to insecticide and similar toxic agents or various inflammatory events are suggested as the etiological agents. In presence of isolated coronary artery ectasy, changes in diameters and walls of other arteries or veins connotes exposure to a systemic factor. Flourine is a halogene found in earth, water, rocks, air, plants and animal tissue in various amounts. In normal conditions, people daily take flourine compounds in amounts without any harmful effects. However, if the amount of flourine taken daily exceeds the safety threshold, chronic flourine intoxication, known as fluorosis, arises. As a result of fluorosis, pathological changes appear in liver, kidney, heart, muscles, gastrointestinal tract and skeletal system. It is observed that nitric oxide production is increased in animals that are exposed to flourine chronically. Excessive nitric oxide is also blamed for pathophysiology of coronary artery ectasy. Lake District is one of the endemic fluorosis areas of Turkey and whether chronic exposure to flourine element has an effect on the prevalance of coronary artery ectasy has not been investigated in this district up until now. As a determinant of chronic exposure to flourine element, a 30% decrease of serum sialic acid and glicozaminoglican as opposed to normal individuals is used. In our study, considering this proportion, chronic exposure to flourine element is investigated between individuals with isolated coronary artery ectasy and individuals with normal coronary artery. 35 successive patients who consulted to Süleyman Demirel University, Faculty of Medicine Cardiology department Şevket Demirel Heart Center between December, 2005 and May, 2006 with a chest pain and who had coronary angiography after having positive results on exercise test; and who had coronary ectasy in one or more of his/her coronaries were included in the study. 35 successive patients with a normal coronary angiography were taken as the control group. In our study, it is ascertained that when compared with normal coronary individuals, patients with coronary ectasy had an average of 37.8% decreased sialic acid and glycosaminoglycan. When ectatic segment number and sialic acid, glycosaminoglycan and their proportion to each other are compared in patients, it is found that sialic acid and the mentioned proportion is decreased significantly and the level of glycosaminoglycan. is increased significantly. And this shows us that as the number of ectatic segment is increased, namely as the disease becomes widespread, exposure to flourine element increases. Nevertheless, it is clear that more detailed experimental and observational studies are needed to determine the effects of flourine element on the coronary course. Key Words: Fluorosis, Coronary Artery Ectasy., Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Kardiyoloji Anabilim Dalı, 2006., Kaynakça var.

Beta bloker tedavisi, kalp yetersizliği (KY) hastalarında sol ventrikül (SV) sistolik ve diyastolik fonksiyonlarını iyileştirir. Hastalığın prognozunu da iyileştirir. Karvedilol ve nebivolol, beta-1 reseptör blokajı yanında vazodilatör özelliğe sahip üçüncü jenerasyon ajanlardır. Kalp yetersizliği hastalarında vazodilatör etkilerinden dolayı diğer beta blokerlere tercih edilebilirler. Ancak, KY hastalarında SV fonksiyonlarını iyileştirmede, karvedilol veya nebivololün birbirine üstünlüğü olup olmadığı belirsizdir. Bundan dolayı, çalışmamızda, iskemik olmayan KY hastalarında, karvedilol ile nebivololün SV sistolik ve diyastolik fonksiyonları üzerine etkilerini karşılaştırmayı amaçladık. Yöntemler: Bu çalışmaya, fonksiyonel sınıfı II-III olan, bilinen koroner arter hastalığı veya anjiyografik olarak anlamlı darlığı (.%50) olmayan ve ejeksiyon fraksiyonu (EF, Beta blocker treatment improves the systolic and diastolic functions of the left ventricle (LV) in patients with heart failure (HF). It also improves the prognosis of HF. Carvediolol and nebivolol are the third generation agents which have vasodilator features in addition to beta1 receptor blocking effect. They may be preferred to other beta blockers based on their vasodilator effects in HF patients. However, it is unclear that carvedilol or nebivolol may be superior to each other in improving LV functions in HF patients. Thus, we aimed to compare the effects of carvedilol or nebivolol on LV systolic and diastolic functions in non-ischemic HF patients. Methods: This study included 61 consecutive HF patients who had functional class II-III, low LV ejection fraction (EF, Tez (Tıpta Uzmanlık) - Süleyman Demirel Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Kardiyoloji Anabilim Dalı, 2010., Kaynakça var.

Tez (Tıpta Uzmanlık)- Süleyman Demirel Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Kardiyoloji Anabilim Dalı, 2013., Kaynakça var.

Objective: The primary aim of this study was to investigate the role of platelet-lymphocyte ratio (PLR) to predict bleeding risk in nonvalvular atrial fibrillation (NVAF). Secondary aim was to determine the possible relation between PLR and thromboembolic and bleeding risk scores. Tertiary aim was to evaluate the predictive value of PLR for the patients in the therapeutic international normalized ratio (INR) range. Method: PLR was calculated from the complete blood count of 228 patients who were under warfarin management for NVAF. The patients were called and it was questioned whether they had experienced the bleeding event within six months after measurement of the PLR values. Correspondence/Yazışma Adresi: Kahraman Cosansu, Deparment of Cardiology, Sakarya University, Education and Research Hospital Sakarya, Turkey, 54100 e-mail: kahraman141@gmail.com DOI: 10.5798/dicletip.705814 Results: Bleeding event was observed in 48 patients after the PLR was calculated. It was found significantly correlation between PLR and CHA2DVAS2C (p165,9 was determined significant indicator for bleeding (p 165,9 değeri kanama için önemli bir gösterge olarak belirlendi (p

Makale, WOS:000964102000002, Aim: The mortality rates related to acute myocardial infarction have significantly decreased recently due to early-period cardiovascular interventions. Some studies have shown that there is no difference in cardiovascular outcomes between the early discharge and the late one. In this study, we planned to investigate the effects of early and late discharge on the frequency of major events in patients treated for acute ST-segment elevation myocardial infarction (STEMI) in our clinic. Methods: Angiography records, demographic characteristics, and laboratory parameters of the patients who were diagnosed with acute STEMI in our clinic between February 2020 and December 2021 were examined. Patients were classified as being in Group 1 (discharge within 48 h) or Group 2 (discharge after 48 h), and rates of recurrent hospitalization, heart failure attacks, cardiovascular events, and death were compared between the two groups. Results: A total of 321 patients were included in our study. There were 129 patients in Group 1 and 192 patients in Group 2. There was no difference between the two Groups in terms of gender, age, or affected coronary vessels. The ejection fraction was lower in the late discharge group (p=0.004). The postoperative ventricular arrhythmia rate was found to be statistically significantly higher in the late discharge group (p=0.046). There was no difference in cardiovascular events between the first and sixth months in either group (p-values of 0.096 and 0.649, respectively). Conclusion: Considering the positive economic and psychosocial effects of early discharge for the patient and physician, when planning the discharge of patients with STEMI, patients with low comorbidity, unaffected ejection fractions, no malignant arrhythmia in their follow-up, and appropriate laboratory parameters can be evaluated for early discharge.

Multiple skleroz (MS), merkezi sinir sisteminde (MSS) beyaz madde ön planda olmak üzere fokal demiyelinize plaklarla karakterize kronik inflamatuar bir hastalıktır. Bu açıdan MS; kronik, otoimmün, inflamatuar, demiyelinizan ve nörodejeneratif bir hastalık olarak tanımlanır. Multiple sklerozun akciğer, üriner sistem ve gastrointestinal sistem benzeri farklı organlarda oluşturduğu anormallikler bilinmesine rağmen kardiyovasküler sistem üzerindeki etkileri iyi bilinmemektedir. Literatürde sağ ventrikül (SğV) ve sol ventrikül (SV) fonksiyonlarını inceleyen az sayıda çalışma vardır ve bu çalışmaların sonuçları çelişkili olarak görülmüştür. MS’de kardiyovasküler sistem disfonksiyonu sık rastlanan bir bulgudur. MS hastalarındaki kardiyovasküler sistem bozuklukları otonom sinir sistemi disfonksiyonu sebebiyle olabilir. Kardiyovasküler sempatik ve parasempatik testlerdeki anormallikler birçok yazar tarafından rapor edilmiştir. MS’deki kardiyak etkilenmenin, yeni ekokardiyografik yöntemler ile daha fazla araştırılmasına ihtiyaç vardır. Strain (S) ve strain rate (SR) ekokardiyografinin, MS’deki subklinik miyokardiyal fonksiyon bozukluğunu göstermede yararlı olabileceğinden hareketle böyle bir çalışma planladık. Çalışmamız, 2016 yılında, Nöroloji Anabilim Dalı polikliniğine başvuran ve MS tanısı alan 44 hastadan oluşan hasta ve 40 sağlıklı bireyi içeren kontrol grupları üzerinde yapıldı. Bireylerin ekokardiyografi ile kardiyak fonksiyonları incelendi. Doppler kayıtlarından S ve SR verileri elde edildi. Hasta ve kontrol gruplarının yaş ve cinsiyet gibi değişkenleri her iki grupta benzerdi. Grupları karşılaştırdığımızda, hasta grubunda diyastolik fonksiyon bozukluğunun daha fazla olduğunu bulduk. MS hastalarındaki mitral anüler hızları sağlıklı gruba göre anlamlı olarak daha düşük ölçtük. MS hastalarında kontrol grubuyla karşılaştırıldığında, bazal lateral, bazal anterior, mid inferior segmentlerdeki strain değerleri anlamlı olarak daha düşüktü. MS hastalarında SV ortalama S değerini anlamlı olarak daha düşük ölçtük (%-18,26±1,22 ve %-19,02±1,07, p=0,003). SR değerleri karşılaştırıldığında kontrol grubuna göre MS hastalarında apikal lateral, mid septal, apikal septal, apikal anterior, apikal inferior segmentlere ait strain rate değerleri anlamlı olarak daha düşüktü. MS hastalarında SV ortalama SR değerini anlamlı olarak daha düşük ölçtük (-1,32±0,14 s־¹ ve -1,40±0,15 s־¹, p=0,008). Sonuç olarak, MS’de S görüntüleme tekniği ile sol ventrikül fonksiyonlarının, subklinik düzeyde bozulduğunu saptadık. MS’deki subklinik miyokardiyal fonksiyon bozukluğunun, S görüntüleme tekniği gibi hassas ve yeni yöntemlerle araştırılmasının faydalı olacağını düşünüyoruz. Anahtar Kelimeler: Multiple skleroz, multiple skleroz ve kalp, sol ventrikül fonksiyonları, strain görüntüleme, subklinik miyokardiyal hasar Multiple sclerosis (MS) is seen as an inflammatory demyelinating disease, characterized by the focal demyelinated plaques in the white matter of the central nervous system. In this aspect MS; chronic, autoimmune, inflammatory, demyelinating and neurodegenerative disorder is defined as. Although MS causes functional abnormalities in different organs of the body including the urinary bladder, lungs and the gastrointestinal tract, the effect of MS on cardiac function is not well known. There are only a few studies in the literature related to function of the left or right ventricles and the findings have been conflicting. Cardiovascular system dysfunction is a frequent symptom observed in MS patients. It is thought to be an effect of autonomic nervous system dysfunction. Abnormalities of cardiovascular sympathetic and parasympathetic tests have been reported by several authors. Cardiac affected in MS, there needs to be investigated further with a new echocardiographic methods. Strain(S) and Strain Rate(SR) echocardiography, may be useful in predicting the subclinical myocardial dysfunction in MS, therefore we have planned such a study. Our study, in 2016, admitted to the Department of Neurology clinic and patients consisting of 44 patients diagnosed with MS and control groups was carried out involving 40 healthy individuals. Individuals were analyzed cardiac function by echocardiography. S and SR data were obtained from the Doppler recordings. Variables such as age and sex of the patient and control groups were similar in both groups. When comparing groups, we found that more of diyastolic dysfunction in patients. The MS patients had a significantly reduced mitral anuler velocity compared with healthy subjects. Left ventricular bazal lateral, bazal anterior, mid inferior strain values were significantly lower in MS group when compared the control group. The patients with MS have also decreased mean left ventricular strain score (%-18.26±1.22 vs %-19.02±1.07, p=0.003). Left ventricular apical lateral, mid septal, apical septal, apical anterior, apical inferior strain rate values were lower in MS group when compared the control group. The patients with MS have also decreased mean left ventricular strain rate score (-1.32±0.14 s־¹ vs -1.40±0.15 s־¹, p=0.008). As a result, we found the impaired left ventricular functions in subclinical level by using the technique of strain imaging in MS group. We are thinking that, subclinical myocardial dysfunction in MS should be investigated by more precise and new techniques such as strain imaging technique. Keywords: Multiple sclerosis, multiple sclerosis and heart, left ventricular function, strain imaging, subclinical myocardial damage.

Amaç: Hipertansiyon ateroskleroz için bir risk faktörü olup aynı zamanda kalp, göz, beyin, böbrek ve vasküler yapılar üzerinde hedef organ hasarı yaparak önemli morbidite ve mortaliteye yol açmaktadır. Yapılmış olan çalışmalarda santral kan basıncı ve aortik sertlik artışının hipertansiyona bağlı uç organ hasarı ve artmış mortaliteyle yakın ilişkisi olduğu gösterilmiş. Aort anevrizma gelişimi hipertansiyonun neden olduğu hedef organ hasarlarınıdan birisidir. Fakat hipertansiyonu olan hastaların az bir kısmında anevrizma gelişimi gözlenmekte ve bir kısmında da daha belirgin aortik sertlik artışı izlenmektedir. Çalışmamızda hipertansiyonu olan hastalarda, eşlik eden asendan aort anevrizması olan ve olmayanlar arasında osilometrik bir yöntem olan arteriograf cihazı ile santral kan basıncı, santral nabız basıncı ve arteriyel sertlik değerlendirilmesinde kullanılan nabız dalga hızı (NDH) ve augmentasyon indeksi (Aix) parametrelerini karşılaştırmayı amaçladık. Metod: Çalışmaya tamamı hipertansiyon tanılı 83 hasta dahil edildi. Hastalar asendan aorta anevrizması olup olmamasına göre iki gruba ayrıldı. Asendan aort anevrizması olan grupta 44 (27 erkek, ortalama yaş 59 ± 11 yıl) hasta ve asendan aort anevrizması olmayan grupta 39 (20 erkek, ortalama yaş 58 ± 10 yıl) hasta çalışmada yer aldı. Hastaların demografik verileri elde edildikten sonra standart ekokardiyografi incelemesi yapılarak sol ventrikül diyastol sonu (SVDSÇ) ve sistol sonu (SVSSÇ) çapları, interventriküler septum (IVSd) kalınlığı, sol atriyum (LA) ve asendan aorta çapı, sol ventrikül ejeksiyon fraksiyonu (LVEF), standart diyastolik parametrelerden mitral E, A dalga hızları, E/A oranı, izovolumetrik relaksasyon zamanı (IVRT) ölçüldü. Hasta gruplarının santral kan basınçları ve aortik sertlik (stiffness) değerleri brakiyal arterden Mobil-O-Graph arteriyograf cihazı ile non-invazif olarak ölçüldü. Arteriyel sertlik göstergeleri olarak Aix ve NDH kullanıldı. Bulgular: Gruplarda yaş, sigara içme oranı, vücut kitle indeksi, hiperlipidemi ve hipertansiyon süresi arasında fark yoktu. Anevrizması olan grupta SVDSÇ, SVSSÇ, LA çapları, diyastolik disfonksiyon göstergesi olan E/e’ oranı anlamlı düzeyde yüksek saptandı. Arteriyel sertlik parametreleri anevrizma grubunda kontrol grubuna göre daha yüksek bulundu, ancak Aix (p=0,038) dışında istatistiksel farklılık saptanmadı. Santral nabız basıncı iki grupta benzer bulundu. Periferik ve merkezi sistolik basınçların farkı anevrizma grubunda kontrol grubuna göre anlamlı düzeyde düşük bulundu. Anevrizma grubunda NDH ile yaş, sol atriyum çapı ve santral nabız basıncı arasında anlamlı pozitif yönde, E/A oranı ile anlamlı güçlü negatif yönde korelasyon vardı. Anevrizması olmayan grupta ise NDH ile yaş ve santral nabız basıncı arasında pozitif yönde anlamlı korelasyon tespit edildi. Aix anevrizma grubunda yaş ile pozitif yönde, E/A oranı ile negatif yönde korelasyon gösterirken anevrizması olmayan grupta sadece E/A oranı ile anlamlı negatif yönde korelasyon gösterdiği saptandı. Sonuç: Hipertansiyonu olup asendan aort anevrizması olan hastalarda arteriyel sertlik artmıştır ve bu durum SV diyastolik fonksiyon bozukluğu ile ilişkilidir. Bu hasta grubunda aort anevrizması gelişimi aortik sertlikle ilişkili olabilir. Bu konuda daha kapsamlı çalışmalara ihtiyaç vardır. Ayrıca bu hasta grubunda artmış aortik sertliği belirlemede osilometrik ölçüm yapan arteriograf cihazı basit, ucuz, güvenilir ve yararlı bir yöntem olarak kullanılabilir. Anahtar Kelimeler: Arteriyel sertlik, Augmentasyon indeksi, Nabız dalga hızı, Santral nabız basıncı, Asendan aort anevrizması. Aim: Hypertension, besides being a risk factor for atherosclerosis, causes target organ demage to heart, eye, brain, kidney and vascular structures and carries a high mortality and morbidity. Previous studies have shown that central blood pressure and increased aortic stiffness are closely related to end organ damage due to hypertension and increased mortality. Development of aortic aneurysm is one of the target organ damages caused by hypertension. However, the development of aneurysm is observed in a small number of patients with hypertension and more pronounced increase in aortic stiffness is observed in some these patients. We aimed to compare central blood pressure, central pulse pressure and Aix, PWV parameters used for evaluating arterial stiffness with arteriograph device which is an oscillometric method between patients with and without ascending aortic aneurysm in our study. Methods: 83 patients with a diagnosis of hypertension were included in the study. Patients were divided into two groups according to whether or not they had ascending aortic aneurysm. 44 patients in the ascending aortic aneurysm group (27 males, mean age: 59 ± 11) and 39 patients in the without ascending aortic aneurysm group (20 males, mean age: 58 ± 10) were included in this study. Left ventricular end diastolic (LVEDD) and systolic (LVESD) diameters, interventricular septum (IVSd) thicknesses in diastole, left atrial (LA) and ascending aortic diameters, left ventricular ejection fraction (LVEF) and standart diastolic function parameters mitral E, A velocities, E/A ratio, isovolumetric relaxation time (IVRT) were measured by applying standart echocardiographic examination for every patient after the demographic data of the patients are obtained. The central blood pressures and aortic stiffness parameters of the patient two groups were measured non-invasively via the brachial artery using the single-point method via the Mobil-O-Graph device. PWV and Aix are used for the evaluation of arterial stiffness. Findings: There was no difference between the groups regarding age, smoking, body mass index, hyperlipidemia and duration of hypertension. LVEDD, LVESD, LA diameters were significantly higher in the aneurysm group. The E/E’ ratio which is a diastolic dysfunction indicator, was significantly higher in the aneurysm group. Arterial stiffness parameters were found to be higher in aneurysm group, but did not achieve statistical significance apart from augmentation index (p=0,038). The central pulse rate was not significantly different between the two groups. The difference in peripheral and central systolic pressures was significantly lower in the aneurysm group than in the control group. There was a positive correlation between PWV and age, left atrial diameter, central pulse pressure, and there was a significantly strong negative correlation with E / A ratio in the aneurysm group. There was a significant positive correlation between PWV and age, central pulse pressure in the non-aneurysm group. Aix correlated positively with age in the aneurysm group while, showed negative correlation with E / A ratio in the same group and it was determined that showed significant negative correlation with only E/A ratio in the non-aneurysm group. Conclusion: Patients with hypertension and ascending aortic aneurysms have increased arterial stiffness, which is associated with LV diastolic dysfunction. The development of aortic aneurysm in this patient group may be related to aortic stiffness. There is a need for more extensive studies in this topic. In addition an arteriograph device that performs oscillometric measurement to determine increased aortic stiffness in this patient group can be used as a simple, inexpensive, reliable and beneficial method. Key words: Arterial stiffness, Augmentation index, Pulse wave velocity, Central pulse pressure, Ascending aortic aneuyrsm.

Giriş ve Amaç: Kollateral dolaşım, koroner damarlarda kalbin ihtiyacını karşılayacak kan akımının sağlanmasında yetersizlik olduğu durumlarda devreye giren ve ihtiyacı karşılayan potansiyel alternatif bir kaynak olması dolayısıyla oldukça önemlidir. İleri derece koroner darlığa bir yanıt olarak meydana gelen bu kollaterallerin aynı derecede koroner arter hastalığın sahip bireyler arasında dahi farklılık göstermesi altta yatan çeşitli faktörlerden kaynaklanmaktadır. Bu farklılığa yol açan faktörler henüz tam olarak ortaya konamamıştır. Biz bu çalışmamızda kollateral gelişimi üzerine etkili faktörlerden biri olan visseral yağ oranı ile koroner kollateral dolaşım (KKD) gelişimi arasındaki iliskiyi gösterdik. Materyal ve Method: Dicle Üniversitesi Kalp Hastanesi Kardiyoloji polikliniğine başvurup Stabil Anjina Pektoris tanısıyla koroner anjiyografisi yapılan ve koroner arterlerinden en az birinde %90 ve üzerinde kritik darlığı saptanan hastalar arasından seçim yapıldı. Çalışma kriterlerine uyan 148 hastanın koroner anjiyografi sonrası boy ve kiloları ölçüldü. Biyoelektrik impedans analizi (BİA) yöntemi ile visseral yağ oranları belirlenerek önceki çalışmalara uygun olarak; 1 ve 9 arası ile 10 ve üzeri şeklinde iki gruba ayrıldı. Kollateral dolaşım ise Rentrop kollateral sınıflamasına göre değerlendirildi. Rentrop grade 0 ve 1 olanlar kötü kollateral, grade 2 ve 3 olanlar iyi kollateral şeklinde gruplandırıldı. Hastaların rutin bakılan kan tetkikleri ve klinik risk faktörleri koroner kollateral dolaşım sınıfı ve visseral yağ oranılarıyla birlikte dökümante edildi. Bulgular: Kollateral sınıflamasına göre yapılan analizde kötü kollateral grubunda visseral yağ oranı, vücut kitle indeksi, bel çevresi ortalamaları daha fazla saptandı. Bu fark kötü kollateral grubuna gözsre iyi kollateral grubunda visseral yağ oranı (82’ye karşı 66 hasta, p=0.011), vücut kitle indeksinde (VKİ) (28.2±2.4’e karşı 27.3±2.3, p=0.040) istatistiksel olarak anlamlı bulundu. Kötü kollateral grubunda ortalama visseral yağ oranı 13.7± 4.7 iken, iyi kollateral grubunda ortalama visseral yağ oranı 10.1±4.0 olarak saptandı. Daha sonra kardiyovasküler risk faktörlerinin her biri ile visseral yağ oranını karşılaştırdık. Visseral yağ oranı yüksek olanlarda düşük olanlara göre diyabetes mellitus(DM) (40’a karşı 11 hasta, p=0.004), hipertansiyon(HT) (61’e karşı 33 hasta, p=0.495), dislipidemi (71’e karşı 38 hasta, p=0.333), sigara kullanımı (35’e karşı 19 hasta, p=0.706), ailede koroner arter hastalığı öyküsü (31’e karşı 14 hasta, p=0.314) daha yüksek bulundu. Fakat DM dışındakilerinde istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı. Ek olarak visseral yağ oranı yüksek olanların düşük olanlara göre trigliserid (ortalama 201±92.3’e karşı 170±82.9, p=0.042) ve kolesterol (ortalama 195±47.9’e karşı 179±42.6, p=0.037) düzeyleri daha yüksek olduğu tespit edildi. Bu fark trigliserid ve kolesterol için iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı saptandı. Kollateral gelişimi etkileyen faktörleri bulmak için yapılan multivariate logistik regresyon analizinde değişkenler arasında diğer faktörlerden bağımsız olarak visseral yağ oranı (OR: 0.740, %95 CI: 0.602-0.909, p=0.040) ve koroner darlık yüzdesi (OR:1.220, %95 CI: 1.070-1.390, p=0.003) istatistiksel olarak anlamlı saptandı. Buna göre koroner darlık yüzdesindeki artışın ve visseral yağ oranındaki azalmanın iyi kollateral arter gelişiminin bağımsız öngördürücüleri olduğu saptandı. Yapılan ROC analizinde visseral yağ düzeyindeki artışın % 72.7 sensitivite, % 58.5 spesifite ile kollateral gelişimini azaltığını tespit ettik. Kollateral gelişimi üzerinde visseral yağ oranının VKİ ve bel çevresine gore daha güçlü konumda olduğunu gösterdik. Sonuçlar: Bu çalışma koroner kollateral gelişiminde visseral yağ oranınındaki artışın kötü kollateral gelişimi ile ilişkili bağımsız bir faktör olduğunu ortaya koyduk. Bu nedenle visseral yağ oranının sıkı takibi ve azaltılmasına yönelik yaklaşımlar ile kardiyovasküler hastalıkların gelişmesi engellenebilmekle birlikte hastalık gelişenlerde kollateral gelişimi üzerindeki olumsuz etkilerini azaltmak açısından oldukça önemlidir. BİA yöntemi ile visseral yağ oranı tespiti pratik, hızlı, invaziv bir işlem uygulanmadan ve ucuz bir şekilde günlük klinik kullanımda kullanılarak hastaların visseral yağ oranı belirlenebilir. Anahtar Kelimeler: Kollateral dolaşım, visseral yağ oranı, koroner arter hastalığı Introduction and Aim: Collateral circulation is really important as it is a potential alternative source meeting the need and becoming part of the activity when there is insufficiency for providing blood stream that will meet the needs of the heart in coronary vessels. These collaterals occurring as a response to advanced coronary stenosis and varying among the individuals having coronary artery disease stem from triggering factors. The factors causing this difference haven’t been revealed yet. In this study, we wanted to share the relationship between visceral fat ratio, being one of effective factors of collateral growth, and coronary collateral circulation (CCC). Material and Method: The selection was made among the patients whose coronary angiography was made with the diagnosis of Stable Angina Pectoris and diagnosed with critical stenosis in at least one of their coronary arteries with %90 and over by consulting to Dicle University Heart Diseases Cardiology Outpatient Service. Totally 148 patients included and all patients height and weight measured after the coronary angiography. In conformity with the previous studies, they were divided into two groups as between 1 and 9, and between 10 and over by specifying their visceral fat ratio with biyoelectrical impedence analysis (BIA) method. Collateral circulation was evaluated in accordance with Rentrop collateral classification. The ones, whose Rentrop grades were 0 and 1, were grouped as bad collaterals and the ones, whose Rentrop grades were 2 and 3, were grouped as good collaterals. Routine laboratory analysis and clinical risk factors of the patients were documents with collateral circulation class and visceral fat ratio. Findings: In the analysis made in accordance with collateral classification, body mass index and waist circumference averages were found as high in bad collateral group and this difference was found as meaningful in visceral fat ratio (82 versus 66 patients, p=0.011) and body mass index (28.2±2.4 versus 27.3±2.3, p=0.040). While average visceral fat ratio was 13.7 + 4.7 in bad collateral group, average visceral fat ratio (p=0.011) was found as 10.1+4.0 in good collateral group. Then we compared each of cardiovascular risk factors with visceral fat rating. Though Diabetes mellitus (DM) (40 versus 10 patients, p=0.004), hypertension (HT) (61 versus 33 patients, p=0.495), dislipidaemia (71 versus 38 patients, p=0.333), smoking (35 versus 19, p=0.706), family history of coronary artery disease (31 versus 14, p=0.314) were highly available in the ones whose visceral fat ratings were high, there wasn’t any meaningful difference for the ones except for DM. In addition, the ones, whose visceral fat rating were high, had high triglyceride (mean 201±92.3 versus 170±82.9, p=0.042) and cholesterol (mean 195±47.9 versus 179±42.6, p=0.037) and these were statistically found as meaningful. In multivariate logistic regression analysis made for finding the factors affecting collateral growth, visceral fat ratio (OR:0.740, %95 CI: 0.602-0.909, p=0.040) and coronary stenosis percentage (OR:1.220, %95 CI: 1.070-1.390, p=0.003) was found as meaningful independent from the other factors among the variables. According to this, it was specified that the increase in coronary stenosis percentage and the decrease in visceral fat ratio were independent indicators of good collateral artery growth. In ROC analysis, we confirmed that increase in visceral fat level decreased collateral growth with %72.7 sensitivity and %58.5 specificity. We showed that visceral fat ratio was in a stronger position over collateral growth when it was compared with BMI and wais circumference. Results: This study reveals that the increase in visceral fat ratio in collateral growth is an independent factor related to bad collateral growth. Therefore, the growth of cardiovascular diseases can be prevented with the approaches aimed at following and decreasing visceral fat ratio and these are very important in terms of decreasing the complications that may arise due to its negative effects over collateral growth in the patients. It could be provided that the patients may live healthier and longer with by performing practical, quick, cheap and noninvasive examination of visceral fat ratio with BIA method in daily clinical use. Key Words: Collateral Circulation, Visceral Fat Ratio, Coronary Artery Disease

Amaç: Bu çalışmanın amacı, inflamatuar bir süreç olan aterosklerozun yaygınlığını gösteren bir parametre olarak fibrinojen/albümin oranı ile koroner arter hastalığı ciddiyeti arasındaki ilişkiyi göstermektir. Gereç ve Yöntem: Bu çalışma, Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Kalp Hastanesinde Mart 2016 ile Haziran 2016 tarihleri arasında çalışmaya katılan 135 hasta üzerinde uygulandı. 40-85 yaş aralığındaki “Avrupa Kardiyoloji Derneği” 2013 Kararlı koroner arter hastalığı kılavuzuna göre stabil anjina pektoris tanısıyla koroner anjiografi yapılmış hastalar çalışma kapsamına alındı. Syntax skoru ile aterosklerozun ciddiyeti değerlendirildi. Hastalar normal koroner arter (NKA) saptananlar kontrol grubu olarak (n=65), koroner darlık saptananlar da hasta grubu (n=70) olarak ikiye ayrıldılar. Hasta (koroner) grubu da Syntax skoruna göre iki alt gruba ayrıldı. Düşük Syntax skoru olan hastalar (n:45) bir grubu teşkil ederken orta-yüksek Syntax skoru olan hastalar (n:25) diğer grubu teşkil etti. Gruplar arasında demografik ve klinik özellikler benzerdi. Grupların fibrinojen/albümin oranı karşılaştırıldı. Bulgular: Fibrinojen/albümin oranı kontrol grubunda 82,8±19,2, koroner grubunda 103,8±47,0 olarak saptandı ve aradaki fark istatistiksel açıdan anlamlı olarak bulundu (p=0,001). Fibrinojen/albümin oranı syntax skoru düşük olan grupta 91,8±25, syntax skoru orta-yüksek olan grupta 125,5±66,3 olarak saptandı ve aradaki fark istatistiksel açıdan anlamlı olarak bulundu (p=0,011). Syntax skoru derecesi ile fibrinojen/albümin oranı arasında istatistiksel olarak anlamlı zayıf derece pozitif korelasyon bulundu (r=0,359, p=0,002). Syntax skoru derecesi ile hastaların yaşı arasında da istatistiksel olarak anlamlı zayıf derece pozitif korelasyon bulundu (r=0,282, p=0,018). NKA+düşük syntax skorlu gruba karşı orta-yüksek syntax skorlu grubu karşılaştırarak yapılan multivariate logistik regresyon analizinde fibrinojen/albümin oranı, hastaların yaş ve cinsiyetlerinin syntax skoru derecesini etkileyen değişkenler olduğu ve istatistiksel olarak anlamlı farklılık oluşturduğu saptandı. Fibrinojen/albümin oranı için OR:1,031, %95 CI (1,014-1,048), p

Amaç: Fibrinojen pozitif akut faz reaktanı olup inflamatuar süreçlerde plazma konsantrasyonu yükselmektedir. Fibrinojenin plazma viskozitesi ile olan güçlü korelasyonu da bilinmektedir. Yüksek plazma fibrinojen düzeyi gerek yıkımı sonucu oluşan fibrin gerekse de plazma viskozitesini artırdığından dolayı ateroskleroza meyili artırır. Albümin bir negatif akut faz reaktanı olup inflamatuar süreçlerde plazma konsantrasyonu düşmektedir. Yapılan epidemiyolojik çalışmalarda düşük plazma albümin konsantrasyonu ile kardiyavasküler mortalite arasında ilişki gösterilmiştir. Bu çalışmanın amacı, inflamatuar bir süreç olan aterosklerozun yaygınlığını gösteren bir parametre olarak fibrinojen / albümin oranının klinik pratikte yerini almasıdır.Gereç ve Yöntem: Çalışmaya Ocak 2015 ile Eylül 2015 tarihleri arasında, Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Kalp Hastanesi'ne başvuran 40-93 yaş aralığındaki `Avrupa Kardiyoloji Derneği` 2013 ST yükselmesiz miyokart enfarktüsü kılavuzuna göre akut koroner sendrom tanısı almış 83 hasta alınmıştır. Syntax ve Gensini skoru ile aterosklerozun ciddiyeti ve yaygınlığı değerlendirildi. Hastalar Syntax skoruna göre düşük Syntax skoru (n:60), orta-yüksek Syntax skoru (n:23) olmak üzere iki gruba ayrıldı. Demografik ve klinik özellikler açısından benzer özellikli gruplar oluşturulmaya çalışıldı. Fibrinojen / albümin oranı iki grup arasında karşılaştırıldı.Bulgular: Düşük Syntax skoru grubunda nötrofil / lenfosit oranı 3.68 ± 3.1, orta-yüksek Syntax skoru grubunda 7.04 ± 4.27 (p

Aspirin, aterotrombotik kardiovasküler olayların önlenmesinde kullanılan güçlü bir antiagregandır . Aspirin birincil ve ikincil korumada etkinliği MI ve iskemik CVO ispatlanmıştır. KAH ve CVO hastalığı olan olgular üzerine yapılan 145 randomize çalışmayı içine alan meta analizde 75-300 mg/ gün dozunda ASA tedavisinin ölümle sonuçlanmayan MI riskini %35 azalttığı vasküler olay riskini de %18 oranında azalttığı gösterilmiştir.(1-12) ASA birincil korumasında etkinliğini araştıran PHYSCİANS HEALT STUDY isimli çalışmada aspirinin plasebo ya oranla MI riskini %44 azalttığı gösterilmiştir.(2) İkincil korumanın araştırıldığı ISIS-2 çalışmasında ASA tedavisi gören hastaların plaseboyla karşılaştırılmasında re-infarktüs ve MI da anlamlı farklılıklar görülmüştür.(31) Biz çalışmamızda KAH nedeni ile düzenli aspirin kullanan hastalarda, Multiplate Platelet Fonksiyon Analizatörü ile daha önceden aspirin rezistansı baktığımız hastaları, retrospektif olarak taradık . KAH nedeni ile aspirin kullanan hastaları, tekrar kardiyovasküler olay geçiren ve tekrar kardiyovasküler olay geçirmeyenler olarak 2 gruba ayırarak sekonder aspirin tedavisine rağmen yeni bir kardiovasküler olay geçirme riskinin aspirin rezistansıyla ilişkisini araştırdık. Sonuç olarak KAH saptanan ve düzenli olarak aspirin kullanan olgularda aspirin direnci yeni kardiyovasküler olaya etkisi görülmemekle beraber, % 13 hastada aspirin rezistansı göstermekte ve bu hastalar antiagregan etkiden yoksun kalmaktadır. Bu nedenle aspirin tedavisi altında olan koroner arter hastalarında aspirin direnci araştırılarak tedaviye alternatif antiagreganların eklenmesi uygun olabilir. Aspirin direncine rutin bakılabilmesi ve gerçek prevalansını öğrenebilmek için bu grup hastalarda daha fazla prospektif, randomize çalışmaların yapılması gerektiği düşünüldü. Anahtar Kelimeler: Koroner arter hastalığı, aspirin direnci, sekonder korumada aspirin direnci, Multiplate Platelet Fonksiyon Analizatörü Aspirin is an important antiagregan where we use for preventing aterotrombotic cardiovascular events. Aspirin has evidences for primer and seconder prevention of MI and iscemic CVO. Meta-analyces of 145 randomize control trials about CAD and CVO shows that ASA terapy with 75-300 mg/day reduce %35 of MI risk which is not resulting with death and reduce %18 of vascular events (1-12). The trial of phisicans health study searching primer preventhing of ASA shows; ASA therapy against plasebo reduce % 44 of MI risk (2). ISIS-2 tials was about seconder preventions of ASA and ASA against placebo in re-enfarctus and MI was significantly different (31). İn our study we use patients who use Aspirin for coroner arter disease we use the trials above as a base, we scan patients datas whose aspirin rezistance test studied before we divide our patients into two groups. The two groups had corener arter disease and use aspirin, first group had new cadiovascular events and the second group has we search the relations between new cadiovascular events coroner arter disease previosly. İn conclusion, in patients who have coroner arter disease and using aspirin regularly, effect of aspirin resistance in new cardiovascular event in not determine but % 9,1 of patients has aspirin resistance and this patients are deprived of antiagregan effect. For this reason, the patients who are use aspirin may investigate for aspirin resistance and alternative antiagregan drugs may be added the treatment . For investigate aspirin resistance routinly and learn real prevalance of aspirin resistance, in this group of patients we need more prospective randomized trials must be done. Key words: Aspirin resistance, coroner arter disease, aspirin treatment in seconder profilaksi, multiplate analyzer

Amaç Koenzim Q10’ un yüksek enerji gereksinimi olan miyokard gibi dokularda temel ATP kaynağı olan mitokondriyal oksidatif fosforilasyonda anahtar rol oynar. Kalbin diyastolik fonksiyonunun yüksek enerji gerektiren bir proçes olduğu, hücrenin enerji metabolizmasındaki değişikliklerin de diyastolik disfonksiyona ve uygunsuz kardiyak remodellinge yol açtığı bilinmektedir. Çalışmamızda sistolik fonksiyonları korunmuş KAH’ ta diyastolik fonksiyonlar ile Koenzim Q10 düzeyi arasındaki ilişkiyi araştırmayı amaçladık. Metod ve Bulgular Çalışmaya 22(%34,4)’ si kadın, 42(%65,6)’ si erkek olmak üzere toplam 64 hasta alındı. Ortalam yaş 57,5±13,1 olarak hesaplandı. Hastaların 21 (%32,8)’ inde Anlamlı KAH(-), 43 (%67,2)’ ünde Anlamlı KAH(+) mevcuttu. Plazma Koenzim Q10 düzeyi yönünden gruplar karşılaştırıldığında Anlamlı KAH(+) olan grupta plazma Koenzim Q10 düzeyi istatiksel anlamlılıkla daha düşük tespit edildi. Benzer şekilde plazma Koenzim Q10 düzeyi Mitral annulüs E'/A'

Giriş ve Amaç Koroner arter hastalığı orta ve ileri yaştaki popülasyonu etkileyen dejeneratif ve inflamatuvar bir hastalıktır. Tanı ve tedavi seçeneklerindeki gelişmelere paralel olarak tüm dünyada yaşlı nüfusun giderek artması sonucunda yaşlı hastalarda koroner arter hastalığı (KAH) sıklığı ve akut koroner sendrom(AKS) sıklığı artmaktadır. Güncel kılavuzlar her ne kadar yaşlı hastaların genç ve orta yaşlı bireylerle benzer bir girişimsel strateji ile tedavisini önerse de bu hasta gurubunda yapılmış randomize kontrollü çalışmalar bulunmamaktadır. Ayrıca yaşlı hastalar farklı nedenlerle girişimsel tedaviden yeterince yararlanamamaktadır. Bu çalışmada, kliniğimize ST segment yükselmesiz akut koroner sendromla (NSTEAKS) başvuran 65 yaş ve üstü hastalarda girişimsel tedavi ve konservatif tedavi guruplarının 6 aylık mortalitelerini karşılaştırmayı amaçladık. Materyal ve Metod Çalışmamızda; Ocak 2011-Mayıs 2013 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Hastanesi Kardiyoloji kliniğinde yatan NSTEAKS tanılı 65 yaş ve üstü 300 hasta retrospektif olarak incelendi. 300 hastanın yarısı konservatif tedavi, diğer yarısı da girişimsel tedavi almış olanlar diye belirlendi. Hasta dosya kayıtları ve hastane sistemi üzerinden hastaların yaşı, fizik muayene bulguları, vital parametreleri, kullandıkları ilaçlar, rutin biyokimyasal ve hematolojik parametreleri, kardiyak biyobelirteçleri, EKG ve sol ventrikül ejeksiyon fraksiyonu(EF) kayıtlarına ulaşıldı. Daha sonra hastaların GRACE, CRUSADE skorları hesaplandı. 6 ay sonraki mortalite sonuçları telefonla ulaşılarak elde edildi. Tüm veriler girişimsel tedavi ve konservatif tedavi grupları arasında istatistiksel olarak karşılaştırıldı. Bulgular Çalışmaya 157’si kadın (%52) toplam 300 hasta alındı. Çalışmaya alınan hastaların yaş ortalaması 74,72 ± 6,3 olup, konservatif tedavi grubu anlamlı olarak daha yaşlıydı (75,7 ± 6,7 vs 73,6 ±5,9 p:0,05). Yaş grubu arttıkça hastaların girişimsel tedavi alma oranları azalmaktaydı (65-74 yaş grubu: %57, 75-85 yaş grubu: %45, >85 yaş grubu: %21). Çalışmaya alınan girişimsel grup ve konservatif grup hastaları; GRACE ve CRUSADE skorları, sol ventrikül EF değerleri, koroner arter hastalığı öyküsü varlığı, diyabet varlığı, tansiyon arteryel değerleri, kalp hızı, troponin (+) olan hasta sayısı (NSTEMI tanılı hasta sayısı), kanama oranları açısından karşılaştırıldığında her iki grup arasında istatistiksel anlamlı fark saptanmadı. Çalışmamızda mortalite oranı %13,6 idi. Girişimsel tedavi gurubunda 6 aylık mortalite anlamlı olarak daha düşüktü (%8,6 vs %18,6, p:0,018). Çalışmamızda 6 aylık mortalitenin öngördürücüleri; çok yüksek CRUSADE kanama riski, konservatif tedavi stratejisinin benimsenmesi, kardiyak biyobelirteçlerinin (troponin) pozitifliği olarak tespit edildi. Tartışma Genel nüfustaki yaş dağılımı ile ilişkilendirildiğinde ve genç yaş grubunun daha geniş olduğu ülkemiz ölçütlerine göre, NSTEAKS ile başvuran hastalar içinde yaşlı hastalar oldukça fazla bir yer tutmaktadır. Buna rağmen girişimsel tedavi alan yaşlı populasyonu fazla olmamaktadır. Bizim çalışmamızda, yaşlı hastalarda girişimsel tedavi alanlar, konservatif tedavi alanlara göre daha az mortalite riski taşımıştır. Yaşlı hastalara titiz bir risk değerlendirme sonrasında girişimsel tedavi yöntemi uygulandığında, mortalite yararı sağlanabilmektedir. Sonuç Çalışmamız yaşlı hastalarda girişimsel tedavinin mortalitede azalmayla ilişkili olduğunu ve girişimsel tedavinin 6 aylık sağkalımın bağımsız bir öngördürücüsü olduğunu ortaya koymuştur. Bu sonuçlar yaşlı hastaların da kapsamlı bir değerlendirmeden sonra girişimsel tedaviyi hak ettiğini göstermektedir. Anahtar kelimeler: Yaşlı hastalar, girişimsel tedavi, 6 aylık mortalite Introduction Coronary artery disease (CAD) is a degenerative and inflammatory disorder which commonly effects middle-aged and elderly population. Although current guidelines recommend similar interventional strategies for elderly compared to young and middle-aged population, there is no randomized controlled trial on this issue. Also, elderly patients do not benefit from interventional treatment of CAD as much as the rest of the population do. In this study, we aimed to compare 6 month-mortality of elderly patients (>65 years of age) presented with non-ST segment elevation acute coronary syndrome (NSTEACS) treated with interventional methods and that of patients treated by conservative approach. Material and Methods A total of 300 patients older than 65 years-of-age presented NSTEACS between Jan’11 – May’13 were enrolled to this retrospectively designed study. Half of these patients were treated by interventional approach, and the rest of were treated conservatively. Demographic data, medications on admission, vital signs, biochemical and haematological parameters, cardiac biomarkers, ECGs, and routine transthoracic echocardiographic examinations of the patients were recorded from digital patient files of our hospital. GRACE and CRUSADE scores were calculated for each patient. Six month-mortality was interrogated through phone visits. Patients treated by interventional approach and conservatively were compared in terms of all these parameters. Results Mean age of the study population was 74.7 ± 6.3 years, and 157 (52%) of them were female. Conservative treatment group was significantly older (75.7 ± 6.7 vs 73.6 ± 5.9 years; p = 0.05). As the age gets older, interventional treatment approach had been chosen less (age = 65-74 years, 57%; age = 75-85 years, 45%; age > 85 years, 21% had been treated interventionally). Study groups were comparable in terms of GRACE scores, CRUSADE scores, left ventricular ejection fraction, medical history of CAD, diabetes mellitus, blood pressure and heart rate on admission, and frequency of bleeding complication. 6 month-mortality of study population was 13.6%, while this was lower in patients treated by interventional approach (8.6% vs. 18.6%; p = 0.018). The predictors of 6 month-mortality were found as high CRUSADE bleeding risk, conservative approach, high troponin value. Discussion According to the age-based distribution in our country, despite higher prevalence of young ages, the elderly patients constitutes the majority of the patients presented with NSTEACS. However, elderly population receiving invasive management is stil not high. In our study, the mortality rate in elderly population whom received invasive therapeutic management, was found to be lower than the group remaining conservative. Thus, the benefit in mortality rate can be achieved in older patients with invasive therapeutic and diagnostic approach after a precise risk evaluation. Conclusion In our study, we suggest that interventional treatment of NSTEACS in elderly is associated with decrease in 6 month-mortality and an independent predictor of 6 month-survival. Our results support that elderly patients deserve interventional treatment options after their risk assessment. Key words: Elderly patients, interventional treatment, 6 month mortality

Bu çalışmadaki amaç akut dekompanse kronik kalp yetersizliği ve pozitif inotrop tedavi ihtiyacı olan hastalarda levosimendan ve dobutamin tedavisinin serum adiponektin, BNP düzeyi ve LVEF'u, NYHA'ya göre fonksiyonel kapasite ve ekokardiyografik parametreler üzerindeki etkisini karşılaştırmaktı. Hastalar pozitif inotrop tedavisi için dobutamin ve levosimendan tedavisi alan gruplar şeklinde randomize edildi. Çalışmaya 44 hasta alındı ve 22 hastaya dobutamin diğer 22 hastaya da levosimendan tedavisi verildi.Tedavi öncesi ve tedavi sonrası 3.günde hastaların serum adiponektin, BNP, Ekokardiyografik ölçümleri ve diğer rutin biyokimyasal parametreleri çalışıldı.Tedavi öncesinde her iki grup arasında klinik, demografik ve laboratuvar özellikleri açısından istatistiksel olarak bir fark görülmedi (p>0.05). Serum adiponektin düzeyi ile BNP arasında pozitif korelasyon (r=0.53, p 0.05).Bu çalışmada akut dekompanse kronik kalp yetersizliği ve pozitif inotrop tedavi ihtiyacı olan hastalarda levosimendan tedavisinin, serum adiponektin düzeyindeki düşüşe ve LVEF'daki artışı üzerindeki etkisi dobutamine göre daha iyi olduğu gösterildi (p0,05). The serum adiponectin levels positively correlated with the log-transformed values of the plasma NT-proBNP (r=0.53, p0,05). There were significant reductions in post-treatment 3 days serum NT-proBNP level, pulmonary artery systolic pressure and singnificant improvement in functional capacity in levosimendan and dobutamine groups. However the improvement in these parameters in levosimendan group is greater than the dobutamine but this difference not have statistically meaninig. After treatment it is seen that adiponectin levels in levosimendan and dobutamine groups were significant reductions but reductions in levosimendan group were significantly greater than the dobutamine group.The effect of levosimendan therapy on adiponectin level reduction is greater than the dobutamine group and LVEF improvement is again better with the levosimendan therapy on patients of acute decompensated chronic heart failure, who needs positive inotropic support therapy.In addition, after treatment it is seen that improvoment in plasma BNP level, pulmonary artery systolic pressure, functional capacity is better with the levosimendan therapy, however this difference does not have statistically meaning. 68

Amaç: Epikardial yağ dokusu (EYD) viseral yağ dokusunun kalp etrafında depolanmış özel şeklidir. Kalp hastalıkları ve metabolik hastalıklarla ilişkisi kanıtlanmıştır. EYD ile obezite, metabolik sendrom, diyabet, hipertansiyon, gibi korunmuş ejeksiyon fraksiyonlu kalp yetersizliği (KEF-KY) için risk faktörü oluşturan hastalıklarla ilişkisi olduğundan, EYD’nin, KEF–KY’yi öngörmede önemini araştırmak amacıyla bu çalışma yapılmıştır. Gereç ve Yöntem: Kasım 2013 ile Ağustos 2014 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Kalp Hastanesi’ne başvuran 50-80 yaş aralığındaki hastalardan; kalp yetersizliği(KY) tanısı ile kardiyoloji yoğun bakım ünitesinde yatan 30 hasta KY grubunu, kardiyoloji polikliniğine kardiyovasküler risk faktörleri olup kalp yetersizliği semptomları ile başvuran 30 hasta da kontrol grubu olarak seçildi. Demografik ve klinik özellikler açısından benzer özellikli gruplar oluşturulmaya çalışıldı. Çalışmaya alınan hasta grubundaki hastalar, Avrupa Kardiyoloji Derneği 2012 kalp yetersizliği kılavuzundaki tanı kriterlerine göre belirlendi. EYD ekokardiyografi (GE Vivid S6) cihazı kullanılarak parasternal uzun akstan ölçüldü. EYD iki grup arasında karşılaştırıldı. Bulgular: Epikardiyal yağ dokusu, KEF-KY’li hastalarda, kontrol grubuna göre artmıştı (9.21 ± 0.82 mm ile 7.13 ± 1.39 mm p

Koroner arter hastalığı, mortalite ve morbidite oranları düşünüldüğünde Amerika Birleşik Devletleri ve diğer endüstrileşmiş ülkelerde tek başına en önemli hastalıktır. Halen tüm ölüm sebepleri arasında ilk sırada yer almaktadır. Ülkemizde TEKHARF çalışmasının 2009'daki son verilerine göre yaklaşık 3,1 milyon kişide koroner arter hastalığı bulunduğu tahmin edilmektedir. Koroner kalp hastalığının ülkemizde yıllık mortalitesi erkeklerde binde 7.1, kadınlarda ise binde 3.5'tir.Risk faktörlerinin azaltılması, Koroner arter hastalığının sebep olduğu morbidite ve mortalitenin azaltılması için yapılması gereken en önemli klinik yaklaşımdır. Koroner arter hastalığındaki major risk faktörleri hiperlipidemi, hipertansiyon, aile anamnezi, cinsiyet, sigara içimi ve diyabetes mellitustur. Son zamanlarda ortalama trombosit hacmininde risk faktörü olduğu yönünde bulgular elde edilmiştir.Büyük trombositler metabolik ve enzimatik olarak daha aktiftir ve artmış trombotik potansiyel içerir. Bu trombositler yüksek düzeyde P-selektin ve glikoprotein IIIa gibi prokoagülatör yüzey proteinleri salgılar.Bu çalışmada, ST segment yükselmesi olmayan miyokard infarktüsü geçirmiş hastalarda ortalama trombosit hacminin mortalite ve morbidite üzerine etkisi değerlendirildi. Çalışmaya 67'si kadın 170 ST segment yükselmesi olmayan miyokard infarktüsü tanılı hasta ve 70'i kadın 179 kontrol olmak üzere toplam 349 kişi dahil edildi. Hastalardan alınan kan örnekleri biyokimya laboratuarında çalışıldı.NSTEMI hastalarında kontrol grubuna göre MPV değerleri anlamlı olarak yüksek bulundu. Hastane içi dönemde ve ilk iki yıl sonunda NSTEMI grubunda kalp nedenli mortalite ve morbiditede ortalama trombosit hacminin anlamlı olarak yüksek olduğu saptandı.Anahtar Kelimeler; Koroner arter hastalığı, ST segment yükselmesi olmayan miyokard infarktüsü, Ortalama trombosit hacmi, mortalite ve morbidite Mortality and morbidity rates are considered, coronary artery disease is the most important diseases in the United States and other industrialized countries. Still it takes first place among all causes of death. In Turkey, according to recent data of TEKHARF study in 2009, approximately 3,1 million people are estimated to suffer coronary artery disease. The mortality rate of coronary artery disease is 0.5% in men, 0.3% in women in Turkey. Reduction of risk factors is the most important clinical approach to reduce morbidity and mortality of coronary artery disease. The major risk factors for coronary artery disease are hyperlipidemia, hypertension, family history, gender, smoking and diabetes mellitus. Recently some clues were found about mean platelet volume as a risk factor of coronary atery disease. Large platelets have an increased thrombotic potential due to high level secreted procoagulator surface proteins such as P-selectin and glycoprotein IIIa.In this study, the effect of the mean platelet volume on mortality and morbidity were evaluated in patients with non-ST-segment elevated myocardial infarction. 170 patients (67 women) with non-ST-segment elevation myocardial infarction and 179 controls (70 women) were included in the study. Mean platelet volume, platelet and white blood cell count, hemoglobin, and hematocrit levels were measured in the blood samples which were collected from patients.Non-ST-segment elevated myocardial infarction patients than the control group were significantly higher mean platelet volume values. Mean platelet volume was found to be significantly higher in the non-ST-segment elevated myocardial infarction group with cardiac mortality and morbidity in hospital period and at the end of the first two years.Keywords; Coronary artery disease, non-ST-segment elevation myocardial infarction, mean platelet volume, mortality and morbidity. 65

Amaç: Koroner yavaş akım fenomeni (KYAF), anjiyografik olarak koronerleri normal ya da normale yakın olanlarda anjiyografi sırasında distal vasküler yapılara opak madde ilerleyişinin yavaş ve geç olmasıdır. Patogenez tam olarak açıklanamamış olmakla birlikte daha çok vazodilatör reservin azalması sonucu gelişen mikrovasküler iskemi neden olarak gösterilmiştir. Biz de çalışmamızda KYAF olan hastalarda Sol atriyum fonsiyonlarını araştırmayı planladık.Gereç ve Yöntem: Ocak 2013-Kasım 2014 tarihlerinde miyokard iskemisini düşündüren anjinal yakınma ile hastanemize başvurup koroner anjiografi de epikardiyal koroner arterlerde darlık olmaksızın koroner yavaş akım saptanan 50 hasta ve koronerleri normal saptanan 40 hasta çalışmaya alındı. Her iki grubun klinik ve demografik özellikleri benzerdi. Tüm olgulara femoral yoldan standart Judkins tekniği ile selektif sol ve sağ koroner anjiyografi yapılmış olup, koroner yavaş akımın belirlenmesinde TIMI kare sayısı yöntemi kullanıldı. Sol atriyum fonksiyonları, ekokardiografi (GE VİVİD S6) cihazı kullanılarak apikal dört boşluktan modifiye Simpson metoduyla sol atriyum volümleri, nabız dalgalı Doppler ile E, A, E/A oranı, nabız dalgalı doku Doppler ile Em, Am ölçülerek değerlendirildi.Bulgular: E (0.09±0.19; 0.12±0.02, p

Giriş ve amaç: Atriyal fibrilasyon (AF), klinik uygulamalarda en sık karşılaşılan aritmidir ve artmış mortalite ve morbitide ile ilişkilidir. AF patofizyolojisi kompleks olmasına rağmen inflamasyon ve AF arasındaki ilişkiyi destekleyen kanıtlar artmak- tadır. Epikardiyal yağ kardiyak yapılara olan yakınlığı ve çeşitli proinflamatuar sito- kinlerin kaynağı olması nedeniyle çoklu mekanizmalarla AF’nin patogenezinde so-rumlu tutulmuştur. Çalışmamızın temel amacı ekokardiyografi ile ölçülen epikardiyal yağ doku kalınlığının (EYDK) atriyal fibrilasyon süresiyle korelasyonunu belirle- mektir. Materyal ve metod: Temmuz 2012-Haziran 2013 tarihleri arasında Dicle Ünivertesi Tıp Fakültesi Kardiyoloji hastanesi polikliniğine başvurup AF tanısı konan 60’ı has- ta ve 20’si kontrol grubu olmak üzere 80 hasta çalışma açısından değerlendirildi. At- riyal fibrilasyon tanısı için başvuru esnasında tüm hastalardan 12 kanallı elektrokar- diyografi cihazı ile 25mm/sn hız ve 10mm/mV kalibrasyon ile 12 derivasyonlu yüzey EKG kayıtları alındı. AF sınıflandırmasına göre atriyal fibrilasyonlu hastalar kronik, paroksismal , yeni başlangıçlı AF olarak 3 gruba ayrıldı. Yeni başlangıçlı AF terimi ilk kez tanı konmuş AF’li hastaları tanımlar, bu tanımlama AF’nin süresinden veya semptomlarından bağımsızdır. Paroksismal AF genellikle 48 saat içinde kendi kendine sonlanan AF'dir. Kronik AF, AF’nin varlığını hastanın veya doktorun kabul etmesi olarak tanımlanır. Hastaların demografik özellikleri sorgulandı. Tüm hastalara ekokardiyografik özellikleri belirlemek için ‘General Electrics-Vivid 6’ekokardiyo- grafi cihazı ile iki boyutlu ve M-mod ekokardiyografi uygulandı. EYDK parasternal uzun aks görüntüsünden sağ ventrikül serbest duvarının üzerinden ölçüldü. Elde edi- len tüm veriler dökümente edilerek dosyalandı. Bulgular: Atrial fibrilasyon gruplarının her birinde 20 hasta vardı. Hastaların 39'u (%49) kadın ve 41'i (%51) erkekti. Hastaların ortalama yaşı 63 6 yıldı. Hiper- tansiyon hastalarda saptanan en sık komorbid durumdu (%43.8). Kontrol grubundaki katılımcılara göre kronik AF hastalarında EYDK anlamlı olarak yüksek bulundu (sırasıyla 4.2 ± 0.9mm vs. 5.6 ± 0.9mm, p

Amaç: Koroner Arter Ektazisi (KAE) anjiyografik olarak, koroner arter lümen çapının komşu normal proksimal segment çapına oranla lokalize veya diffüz şekilde 1.5 - 2 kat arasındaki genişleme olarak tanımlanır. 2 kattan daha fazla genişleme ise koroner arter anevrizması olarak adlandırılmaktadır. KAE ve anevrizmaları koroner anomalilerin nadir formlarıdır. Konjenital veya edinsel orjinli olabilirler. Edinsel KAE ve koroner arter anevrizma gelişiminin etyolojisinde en sık ateroskleroz olmak üzere, sistemik inflamatuvar hastalıklar, konnektif doku hastalıkları ve perkütan koroner girişime sekonder gelişen vasküler hasar sorumludur. KAE’nin abdominal aorta ve perferik arterler gibi vasküler yapıların diğer kısımlarında anevrizma oluşumu ile birlikteliği gösterilmiştir. Osteopontin bir matrisellüler proteindir. Osteopontin inflamatuar süreçte rol alan tüm hücrelerde (makrofaj, endotel hücreleri, düz kas hücreleri ve fibroblast) sentezlenir. Henüz KAE ile osteopontin arasındaki ilişkiyi araştıran bir çalışma bulunmamaktadır. Bu çalışmada KAE ile osteopontin arasındaki ilişkiyi araştırmayı amaçladık. Metod : 07.05.2012 – 30.04.2013 tarihleri arasında anjinal yakınma şikayeti ile Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Kardiyoloji Anabilim Dalı’na başvurup koroner anjiografi yapılan 88 hasta çalışmaya alındı. Hastalar KAE varlığına göre iki gruba ayrıldı. 45 KAE’li hastayı içeren ilk grubun yaş ortalaması 56.5 ± 8.3 ve 43 hastayı içeren koroner arter anatomisi normal olan ikinci grubun yaş ortalaması 53.7 ± 6.5 olarak tespit edildi.Toplanan kan örneklerinden hemogram, biyokimya, lipit profili ve ELISA yöntemiyle de osteopontin düzeyi çalışıldı. Tüm hastaların ekokardiyografik değerlendirilmesi yapıldı ve assendan aort çapının belirlenmesi için, sol ventrikül çıkım yolu (LVOT), sinüs valsalva ve sinotübüler bileşkeden ölçümler alındı. Bulgular: Çalışma grubunu oluşturan hastalar ile kontrol grubunu klinik ve demografik özellikleri karşılaştırıldığında,her iki grupta benzer bulundu. KAE grubunda osteopontin seviyesi normal koroner arter gruplarına göre daha yüksek saptandı (23.6 ng/ml ± 13.2 ng/ml ile 16.7 ng/ml ± 5.3 ng/ml, p=0.033). Her iki grubun Nötrofil/Lenfosit (N/L) oranı karşılaştırıldığında KAE grubunda anlamlı olarak daha yüksek bulundu (2.79 ± 2.6 ile 1.85 ± 0.6 p=0.024). Her iki grubun ortalama assendan aort çapı (3.4 cm ± 0.9 cm ile 3.0 cm ± 0.4 cm, p

Giriş ve amaçHipertansiyon (HT) yaygın olarak görülen bir kronik hastalık olup inme, kardiyovasküler hastalıklar, böbrek hastalıkları ve diğer vasküler hastalıklar için önemli bir risk faktö¬rüdür. Kan basıncının (KB) en yük¬sek değerlere sabah saatlerinde ulaştığı, gün içinde yavaş bir azalma gösterdiği ve gece saatlerinde en düşük de¬ğerlerde seyrettiği bilinmektedir. Non-dipper hi¬pertansiyonun(NDHT) kardiyovasküler mortalite ve morbiditenin öngörülmesinde prediktif bir değeri olduğu önceki çalışmalarda gösterilmiştir. Biz bu çalışmada kan basıncı sirkadyen ritminin hematolojik, biyokimyasal ve hormonal parametreleri ile olan ilişkisini araştırmayı amaçladık.Materyal-metodOcak 2013-Şubat 2014 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Kardiyoloji polikliniğine başvuran ve/veya kliniğinde yatan 18 yaş üstü ve 24 saatlik ambulatuvar kan basıncı ölçümü yapılmış hastalar bu retrospektif çalışmaya dahil edildi. Esansiyel HT'u olan103 hasta ve HT tanısı dışlanmış 53 kişi kontrol grubunu oluşturdu. Hasta grubu daha sonra AKBİ verilerine göre iki gruba kategorize edildi: NDHT ve dipper HT (DHT) grubu. NDHT, DHT ve kontrol grubundan oluşan çalışma popülasyonu hematolojik, biyokimyasal ve hormonal parametreler bakımından karşılaştırıldı.BulgularÇalışmaya alınan toplam 156 bireyden 52'si NDHT grubunu, 51'i DHT grubunu ve 53'ü de kontrol grubunu oluşturdu. Gruplar yaş, cinsiyet, vücut kitle indexi, sigara içimi, hiperlipidemi, biyokimyasal parametreler bakımından benzerdi. NDHT grubunun 24 saatlik ortalama ve gece saatlerindeki ortalama sistolik ve diastolik KB değerleri, DHT grubuna göre anlamlı olarak daha yüksekti (her ikisi için de p 8.18 fL predicts non-dipper HT with 69% sensitivity and 65% specificity in ROC curve analysis. DiscussionThe patients in NDHT group had higher NLR, PLR and MPV values indicating that they are in close relation with an inflammatory process. Longer HT diagnosis duration, lack of night-time decrease in BP and uncontrolled BP lead to high pressure exposure to vascular bed which is thought to result in propagation of inflammatory process. This study demonstrated that patients with NDHT have higher NLR, PLR, MPV values and IVS thickness than those of patients with DHT. In addition, IVS thickness and MPV are found as independent predictors of NDHT.Conclusion Our results support that inflammatory indicators of CV and cerebrovascular morbi-mortality are increased in patients with NDHT.Keywords: Non-dipper hypertension, hematologic parameters, NLR, PLR, MPV 86

Giriş ve Amaç: Koroner arter hastalığı dünyada en yaygın ölüm nedenidir. Biz çalışmamızda STEMI’li hastalarda başvuru kan şekeri yüksekliği ile no-reflow arasındaki ilişkiyi araştırdık. Daha önceki çalışmalarda hiperglisemi ile STEMI sonrasında artmış kalp yetmezliği, kardiyojenik şok ve ölüm riski arasındaki ilişki gösterilmiş ancak altta yatan mekanizması açıklanamamıştır. Materyal ve Metod: Dicle Üniversitesi Kalp Hastanesi Yoğun Bakımı’na yatırılan STEMI’li 900 hasta geriye dönük olarak değerlendirildi. Tüm hastaların yoğun bakım ünitesine kabullerinde serum kan şekeri ile birlikte diğer laboratuar parametreleri ölçüldü. Önceki çalışmalara uygun olarak, TIMI akım derecesi ≤2 olanlar no-reflow fenomeni olarak değerlendirildi. Hastalar reflow ve no-reflow şeklinde gruplandırıldı. Tüm bilgiler dökümante edildi. Bulgular: Çalışmamızda 372 hasta analiz edildi. Çalışmaya dahil edilen hastalar primer PCI sonrası TIMI akımına göre sınıflandırıldığında; 70 hasta (%19) no-reflow grubuna dahil edilirken 302 hasta (%81) reflow grubuna dahil edildi. Yaş ortalaması reflow grubunda 60.9±13.7, no-reflow grubunda 66.1±13.4 idi (p=0.005). Başvuru anındaki kan şekeri ortalaması no-reflow grubunda 199.7±106.9 mg/dl, reflow grubunda 163.8±71.1 mg/dl izlendi (p=0.001). Stepwise forward çok değişkenli lojistik regresyon analiziyle yaş (p=0.001), Killip sınıfı (p=0.010), kan şekeri (p=0.038), MPV (p=0.039) ve nötrofil sayısının (p=0.030) no-reflowun bağımsız öngördürücüleri olduğu gösterildi. Sonuçlar: STEMI ile gelen hastalarda başvuru kan şekeri düzeyi yüksekliği ile no-reflow fenomeni arasında anlamlı bir ilişki tespit edildi. Başvuru kan şekeri düzeyi, no-reflow gelişmesi açısından bağımsız bir öngördürücü olarak kabul edilebilir. STEMI ile gelen hastalarda başvuru kan şekerinin düşürülmesi ile no-reflow fenomeninin azalabileceğini gösteren çalışmalar yapılabilir. Anahtar Kelimeler: STEMI, Başvuru kan şekeri düzeyi, No-reflow fenomeni. Introduction and purpose: Coronary artery disease is the most common cause of death in the world. We investigated the association between hyperglycemia and the no-reflow phenomenon in patients with Acute ST-Elevation Myocardial Infarction (STEMI). Hyperglycemia is associated with increased risks of heart failure, cardiogenic shock, and death after STEMI, but its underlying mechanism remains unknown. Materials and methods: We analyzed 900 retrospective consecutive patients admitted for STEMI to the Coronary Care Unit of Dicle Universiy Heart Hospital. All patients in the intensive care unit admission, serum blood glucose levels with other laboratory parameters were measured. We defined angiographic no-reflow phenomenon as a coronary TIMI flow grade ≤2 after vessel re-canalized. Patients were grouped into reflow and no-reflow. All data were documented. Results: A total of 372 patients who underwent p-PCI were enrolled in the study. 70 patients (19%) was included in the no-reflow group, 302 patients (81%) were included in the reflow group. The mean age was 60.9 ± 13.7 in the reflow group, the no-reflow group was 66.1 ± 13.4 years (p=0.005). Admission mean blood glucose level in no-reflow group was 199.7 ± 106.9 mg/dl, in the reflow group was 163.8 ± 71.1 mg/dl (p=0.001). By stepwise forward multivariate logistic regression analysis; age (p=0.001), Killip class (p=0.010), admission blood glucose levels (p=0.038), MPV (p=0.039) and neutrophil counts (p=0.030) were shown to be independent predictors noreflow. Conclusions: In patients presenting with STEMI application was a significant association between a high level of blood sugar on admission with no-reflow phenomenon. High blood glucose level on admission, can be considered as an independent predictor of no-reflow phenomenon. Application in patients presenting with STEMI done studies showing no-reflow phenomenon can be reduced by lowering blood glucose level. Key Words: STEMI, Blood glucose level on admission, No-reflow phenomenon.

Giriş ve amaçAtriyal fibrilasyon klinik uygulamalarda en sık karşılaşılan aritmi türüdür. Atriyal fibrilasyonun en önemli mortal ve morbid komplikasyonlarından birisi iskemik inmedir. Bu komplikasyonun bazı çalışmalarda tüm AF tiplerinde meydana gelme riskinin benzer olduğu belirtilmiştir. Antikoagülasyon tüm AF tiplerinde tromboembolik komplikasyonları önlemede kabul edilmiş bir tedavi modalitesidir. Çalışmamızda hastanemiz kardiyoloji polikliniğine başvuran veya kardiyoloji klniğinde yatarak takip edilen AF hastalarını 2010 Atriyal Fibrilasyon Tedavi Kılavuzu önerilerine göre; Atriyal Fibrilasyon tipine göre sınıflandırmış, AF tipine göre sınıflandırılmış olan hasta gruplarının Ejeksiyon Fraksiyonu, Sol Atriyum çapı, hematolojik ve biokimyasal parametreleri, kullandıkları ilaçları, eşlik eden hastalıkları karşilaştırılmış, hastalar iskemik inme gelişim riski CHADS2 ve CHA2DS2-VASc Skoruna göre, hastaların kanama riski HASBLED skoruna göre karşılaştırılmıştır.Materyal-metodÇalışmamızda Ocak 2012- Ekim 2013 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Kardiyoloji polikliniğine başvuran ve/veya kliniğinde yatan AF tanılı 200 hasta retrospektif olarak incelendi. Çalışmada Valvüler AF' li olgular dışlanma kriteri olarak kabul edildi.Hasta dosya kayıtları ve hastane sistemi üzerinden hastaların adı, soyadı, protokol numarası, telefon numarası, adres bilgileri, yaş, cinsiyet bilgileri, boy, kilo, AF türleri, eşlik eden hastalıklar (DM, HT, KAH, KY, İKMP, DKMP, HKMP, Tirotoksikoz, İskemik/Hemorajik İnme, GİA, Sistemik Emboli) , kullandıkları ilaçlar, OAK ve/veya antiagregan tedavi kullanımları, OAK tedavi almama nedenleri, başvuruda ortalama INR değerleri, rutin biyokimyasal ve hematolojik parametreler ile ekokardiyografi bilgilerine ulaşıldı. Hastalar telefon numaralarından aranarak eksik bilgilerine ulaşıldı. Hastaların iskemik inme riskinin hesaplanması için CHA2DS2-VASc, CHADS2 skorları belirlendi. Hastaların kanama riskinin belirlenmesi için HASBLED skoru hesaplandı. Daha sonra hastaların tüm verileri Paroksismal AF (PAF) ve Persistant-Permanent AF (PPAF) grupları arasında istatistiksel olarak karşılaştırıldı.BulgularÇalışmaya alınan 200 hastanın 144' ü (% 72) persistent/permanent AF (PPAF), 56' sı (% 28) paroksismal AF (PAF)' idi. Hastaların 116' sı(%58) kadın, 84' ü (%42) erkekti. PAF' lı olgularla PPAF' li olgular arasında cinsiyet açısından anlamlı farklılık bulunamadı (p>0,05). Tüm hastaların yaşları ortalaması 68,72±11,67 yıl. PAF' lı olguların ortalama yaşı 63,94±12,39 yıl PPAF' li olguların ortalama yaşı 70,57±10,86 yıl her iki grup arasında anlamlı fark mevcuttu(p75 yıl, İskemik KMP oranları anlamlı olarak PPAF' li grupta daha yüksek düzeyde izlendi (p2) CHA2DS2VASc score, INR value on admission, haematological and biochemical test results, and echocardiographic measures were recorded and analyzed for all patients with each AF type. Future IS risk of patients with nonvalvular AF were assessed with CHA2DS2VASc scores, while bleeding risk was assessed with HASBLED score. All of these variables were compared between paroxysmal AF (PAF) and persistent-permanent AF (PPAF) patient groups. ResultsThe study population consist of 200 patients, 116 women (58%), was categorized as 144 patients with PPAF (72%) and 56 patients with PAF (28%).Both groups were similar in terms of gender. Mean age of the study population was 68.7 ± 11.7 years, while patients in PAF group were younger (63.9 ± 12.4) than PPAF group (70.6 ± 10.9 years) (p < 0.001).Mean CHADS2VA2Sc score of the study population was 3.52 ± 1.72; while that was higher in the PPAF group (3.85 ± 1.63) than that of PAF group (2.67±1.68) (p < 0.001). However when the patients were classified into low-medium-high risk profile for future stroke, the groups were similar with respect to low-or-medium class (p = 0.577), but there was a significant difference between groups when compared according to low-or-high risk class (p < 0.001), and medium-or-high class (p < 0.001). Patients with stroke/TIA, congestive HF, age > 75 years, and ICMP were significantly more frequent in the PPAF group (p < 0.05 for each).Mean HASBLED score of the study population was 1.95 ± 1.17, while PPAF group had significantly higher mean HASBLED score than PAF group (2.20±1.14 vs. 1.32±1.02 respectively; p < 0.001).OAC (warfarin) usage and achievement and maintenance of effective INR values were more frequent in the PPAF group than PAF group (p < 0.05 for each). The most frequent reason for not to use OAC (warfarin) in the whole study population was `not advised by the physician` with a ratio of 62 %. Meanwhile, the patients in the PPAF group were receiving medication with ACE inhibitor/ARB, diuretic, digoxin and clopidogrel more frequently than that of patients in the PAF group (p < 0.05 for each). On the echocardiographic examination, the PPAF group had lower EF and larger LA diameter than the PAF group (p < 0.05 for each).With respect to hematologic parameters, the patients in the PPAF group had higher neutrophil-to-lymphocyte ratio (NLR), platelet count, and red cell distribution width (RDW) than the PAF group (p < 0.05 for each).PPAF group had higher urea, ALT, uric acid, indirect bilirubin, triglyceride, total cholesterol, LDL, HDL, fasting glucose, GGT, and CRP level than the PAF group (p < 0.05 for each).By the multivariate logistic regression analysis, the HASBLED score, LA diameter, and GGT level were found to be the independent predictors of PPAF.DiscussionPatient with AF are exposed to high risk of ischemic stroke. Our study suggest that patients with PAF are exposed to a similar IS risk as mentioned in the guideline (2010 ESC Guideline on the management of AF) while patient with PPAF have had a greater IS risk than predicted in the guideline according to their CHA2DS2VASc score. Also patients with PPAF have had more frequent concomitant debilitating disorders than PAF patients. Hematologic and biochemical parameters were poorer in the PPAF group. Despite numerous studies reporting high effectiveness of OAC treatment in the prevention IS in AF patients; only 27% of the high-risk patients in our study population were under OAC treatment and only 45% of them had been in the effective therapeutic INR ranges. OAC prescription habits of physicians to the high risk AF patients in the daily practice was assessed in the present study and inadequate advisement of OAC by physicians was found to be the most common reason of `not to use OAC`, in spite of medical contraindications.Conclusion As a conclusion, although it is reported in the literature that all types of AF patients carry an increased risk for future ischemic stroke, our study suggest that patients with PPAF have co-morbid disorders more commonly and they are exposed to higher risk for ischemic stroke and bleeding compared to patients with PAF. 100

ÖZETAmaç: Hemodiyaliz (HD) tedavisi gören Kronik Böbrek Yetmezliği (KBY) hastalarında HD esnasında uygulanan ultrafiltrasyon ile çekilen sıvıya bağlı olarak önyükte azalma meydana gelir. Bu çalışmadaki amacımız KBY hastalarında önyükteki azalmanın sağ ventrikül sistolik fonksiyonlarını belirlemede kullanılan yeni ve eski ekokardiyografik parametreler üzerine etkisini araştırmak ve bu ekokardiyografik parametrelerdeki değişimin çekilen sıvı miktarı ile ilişkili olup olmadığını belirlemektir. Metod: Sol ventrikül sistolik fonksiyonları normal, ciddi kalp kapak hastalığı olmayan ve HD tedavisi gören (yaş ortalaması 48 ± 15) 19?u kadın 11?i erkek olmak üzere toplam 30 KBY?li hasta çalışmaya alındı. Hastaların HD öncesi ve sonrasında ekokardiyografi ile; sol ventrikül ejeksiyon fraksiyonu (LVEF), sol atriyum (LA) hacmi, sağ atriyum (RA) alanı, sağ ventrikül (RV) diyastol sonu alanı, pulmoner arter (PA) sistolik basıncı, sağ ventrikül fraksiyonel alan değişikliği (RV FAC), nabız dalgalı Doppler (PW) ve doku Doppler (TD) ile bakılan sağ ventrikül miyokard performans indeksi (RV MPI), sağ ventrikül doku dopler S?(RV S?) velositesi, izovolümetrik miyokardiyal akselerasyon (IVA), triküspit anuler plan yerdeğiştirme (TAPSE), sağ ventrikül çıkış yolu sistolik yerdeğiştirme (RVOT SE) parametreleri değerlendirildi. Bulgular: HD sonrası LV EF değerinin arttığı, LA hacmi, RA alanı, RV diyastol sonu alan ve PA sistolik basıncının belirgin bir şekilde azaldığı bulundu (p=0.001). Sağ ventrikül sistolik fonksiyonlarını belirlemeye yarayan PW ile bakılan RV MPI, RV S? ve RVOT SE parametrelerin HD sonrası anlamlı bir değişiklik olmadığı (sırası ile p=0.548, p=0.942, p=0.186) RV FAC, TD ile bakılan RV MPI, IVA ve TAPSE değerlerinin ise belirgin bir şekilde arttığı (sıra ile p=0.0001, p=0.001, p=0.0001, p=0.0001) bulundu. Sağ ventrikül sistolik fonksiyonlarını belirlemek için kullanılan bu parametrelerden sadece TAPSE?nin çekilen sıvı miktarı ile pozitif bir korelasyon (p=0.041 ve r=0.375) gösterdiği saptandı. Sonuç: Yaptığımız bu çalışma hipervolemik olup kalp boşlukları normal ve sol ventrikül sistolik fonksiyonları normal olan hastalardaki önyük azalmasının kalp boşluklarında küçülmeye ve sol ventrikül sistolik fonsiyonlarında artmaya neden olduğunu göstermiştir. Sağ ventrikül sistolik fonksiyonlarını belirlemeye yarayan PW ile bakılan RV MPI, RV S? ve RVOT SE parametrelerinin önyükten bağımsız olduğu; RV FAC, TD ile bakılan RV MPI, IVA ve TAPSE değerlerinin ise önyük bağımlı olduğu belirlenmiştir. Ayrıca TAPSE?nin çekilen sıvı miktarı ile korele olduğu saptanmıştır.Anahtar kelimeler: Kronik böbrek yetmezliği, hemodiyaliz, sağ ventrikül sistolik fonksiyonları, ekokardiyografi ABSTRACTObjective: In Chronic Renal Failure (CRF) patients treated with Hemodialysis (HD) preload is reduced due to the ultrafiltration during HD. In this study we aimed to determine the affect of preload change in right ventricular systolic function detected by new and old echocardiographic parameters in CRF patients and to determine whether the change in echocardiographic parameters is related to the amount of fluid taken.Methods : A total of 30 CRF patients (mean age 48 ± 15 years and 19 female) treated with HD at least 3 months were included in the study. In the echocardiographic evaluation of the patients; left ventricular ejection fraction (LVEF), left atrial (LA) volume, right atrial (RA) area, right ventricular (RV) end-diastolic area, pulmonary artery (PA) systolic pressure, right ventricular fractional area change (RV FAC), pulse wave Doppler (PW), tissue Doppler (TD), right ventricular myocardial performance index tended (RV MPI), right ventricular tissue Doppler S' (RV S') velocity, isovolumic myocardial acceleration (IVA) , tricuspid annular plane systolic excursion (TAPSE) and right ventricular outflow tract systolic excursion (RVOT SE) were recorded before and after HD.Results: LVEF values were increased and LA volume, RA area, RV end-diastolic area and PA systolic pressure decreased significantly after HD (p = 0.001). The RV MPI by PW, RV S' and RVOT SE parameters which are used to determine right ventricular systolic function did not change significantly after HD (p = 0548, p = 0942, p = 0.186). Meanwhile RV FAC, RV MPI by TD, IVA and TAPSE values were significantly increased (respectively p = 0.0001 and p = 0.001, p= 0.0001, p = 0.0001). Among parameters used in evaluation of right ventricular systolic function, TAPSE was found to be the only parameter that had a positive correlation with the amount of fluid ultrafiltrated (p = 0.041 and r = 0.375).Conclusions: This study demonstrated a decrease in preload in hypervolemic patients with normal left ventricular systolic function resulted in decreased size in heart chambers and increased systolic functions. Although RV MPI by PW, RV S' and RVOT SE were found to be independent of preload, RV FAC, RV MPI by TD, IVA and TAPSE values were dependent on the preload. In addition, TAPSE was found to be correlated with the amount of fluid taken.Keywords: Chronic renal failure, hemodialysis, right ventricular systolic function, echocardiography 78

Amaç: Bu çalışmadaki amacımız Ankilozan Spondilitli (AS) hastalarda diyastolik fonksiyon parametreleri ile serum Asimetrik Dimetil Arjinin (ADMA) düzeyleri arasındaki ilişkiyi değerlendirmekti. Ayrıca uygulanan farklı tedavi stratejilerinin ADMA ve diyastolik fonksiyon parametreleri üzerindeki etkilerini araştırdık. Metod: Bilinen klasik kardiyovasküler hastalık, risk faktörü ve semptomu olmayan 60 AS hastası (32.16±7.79 yaş, 53/7 E/K) ve 40 kontrol (29.92±7.29 yaş, 35/5 E/K) çalışmaya alındı. Glukoz, lipid düzeyleri, C Reaktif Protein (CRP), Eritrosit sedimentasyon hızı (ESH) ve ADMA düzeyleri çalışıldı. Hastalık aktivitesi Bath Ankylosing Spondylitis Disease Activity Index (BASDAİ), fonksiyonel durum Bath Ankylosing Spondylitis Functionel Index (BASFİ), spinal mobilite ise Bath Ankylosing Spondylitis Metrology Index (BASMİ) ölçümleri ile değerlendirildi. 2D (İki boyutlu), M-mod, standart ve doku Doppler ile ekokardiyografik ölçümler gerçekleştirildi. Bulgular: CRP, ESH ve ADMA düzeyleri AS grubunda kontrole göre belirgin olarak yüksek saptandı. Standart Doppler ekokardiyografi ile AS grubunda 6 (%10), kontrol grubunda ise 2 (%5) hastada Diyastolik Disfonksiyon (DD) saptandı, ancak fark istatiksel olarak anlamlı değildi (p=0.36). Doku Doppler (TDI) ile yapılan ekokardiyografik değerlendirmede ise AS grubunda 12 (%20), kontrol grubunda ise 3 (%8) hastada DD saptandı. Standart metoda göre doku Doppler ile AS grubunda DD saptanan hastalar 2 kat daha fazla olmasına rağmen istatiksel anlamlılık düzeyine ulaşmadı (p=0.08). 3 grubu (anti-TNFα, konvansiyonel tedavi ve kontrol grubu) serum ADMA, CRP, ESH düzeyleri ve ekokardiyografik parametreler açısından karşılaştırdık. ADMA, ESH ve CRP düzeyleri açısından gruplar arasında istatiksel olarak anlamlı fark saptadık. Serum ADMA düzeylerini Anti-TNFα tedavisi alanlarda konvansiyonel tedavi alanlara göre anlamlı olarak daha düşük saptadık (p

Kalp yetmezliği günümüzün; önemli sağlık problemlerinden birini oluşturmakta ve prevelansı giderek artış göstermektedir. İskemik kardiyomiyopati koroner arter hastalığı nedeniyle oluşan miyokardiyal duvar hareket anormallikleriyle birlikte EF %40 altında olarak tanımlamakta olup Önemli morbidite ve mortalite nedenidir. İskemik kalp hastalığının temelinde Ateroskleroz yatmaktadır. Koroner arter kalsifikasyonu (KAK) ,koroner ateroskleroz varlığı ile ilişkilidir. Koroner arterlerde duvar kalsifikasyonu ile koroner arter hastalığı(KAH) arasında çok güçlü bir ilişki bulunmaktadır. Subklinik aterosklerozun bir göstergesi olan KAK yükünün ,kişinin kardiyovasküler riski yönünden konvansiyonel risk faktörlerinden bağımsız olarak prognostik bilgi verdiği birçok çalışma ile kanıtlanmıştır. MGP (Matriks Gla protein )’nin arteryel kalsifikasyonun önlenmesinde oldukça etkin olduğu düşünülmektedir. Bu yüzden kalsifikasyon inhibitörü olan MGP son zamanlardaki çalışmalarda daha da önem kazanmıştır. Matriks Gla Protein geninin yapısal ve özendirici gen bölgelerinde saptanan nükleotid değişimlerinin İKM ve DKM’li hastalar arasındaki dağılımının belirlenmesi için bu çalışma planlanmıştır. Çalışmaya İKM’li olan 49 hasta ile DKM’si olan 74 kontrol hastasından olmak üzere toplam 123 hastadan DNA analizi yapmak amacıyla kan örneği alındı. Elde edilen DNA’lar, MGP geninin kodlayıcı ve özendirici (promoter) bölgesindeki çeşitli nükleotid değişimlerini kapsayan, 2 çift primer seti kullanılarak Polimeraz Zincir Tepkimesi’ne (PZT) tabi tutuldu. Çoğaltılan gen bölgeleri RFLP yöntemi ile gen polymorphismi yönünden analiz edildi. MGP geni özendirici bölgesinde yer alan T-138C ve 4. ekzonunda rastlanan Thr83Ala değişiminin incelendiği çalışmamızda her 2 gen polimorfizminin de gruplar arasındaki dağılımları belirlenmiştir. T-138C gen polimorfizmi için genotipler arasındaki analizde istatistiksel anlamlı farklılık bulundu (p=0.019). Ayrıca alleler arasında Ki-kare testi kullanılarak yapılan analizde istatistiksel farklılık bulundu(p=0.011). Bu çalışmanın sonucunda T-138C gen polimorfizmi ile İKM arasında anlamlı bir ilişki tespit edilmiştir. Anahtar Kelimeler: İskemik Kardiyomiyopati, Dilate Kardiyomiyopati, Koroner Arter Hastalığı, MGP Gen Polimorfizmi Heart failure is an important health problem in the world, its prevelance on the increases. İschemic cardiomyopathy is defined as EF < %40 with myocardiyal wall motion abnormality due to coronary artery disease. İt is an important cause of morbidity and mortality. Atherosclerosis is the most common reason of Ischemic heart disease, Coronary artery calsification (CAC) is associated with coronary atherosclerosis. There is a significant relation between coronary artery wall calsification and coronary artery disease(CAD). The measure of coronary artery calsification is an indicator of subclinical atherosclerosis . İn some studies it has been showed that independent from convantional cardiovascular risks , coronary artery calsification suggests data about prognosis. Matrix Gla protein (MGP) appears to be an important protective modulator against calsification since it is a potential inhibitor of tissue calcification. Therefore , MGP as an inhibitor of calsification recently has been more important in studies. In this respect, it is aimed to establish the relationship between the distributions of nucleotide alterations found in promoter and coding regions of MGP gene in İCM patients and DCM patients. DNA samples were obtained from 49 patients with İCM and 74 patients with DCM (Totally from 123 patients). The DNA samples obtained were analyzed by Polymerase Chain Reaction (PCR) method using the 2 sets of primer pairs which cover the coding (Thr83Ala in exon 4) and promoter regions (T-138C ) of MGP gene. Amplified regions were analyzed by Restriction Fragment Length Polymorphism (RFLP) method for possible polymorphisms. In the chi-square analysis for T-138C gene polymorphism there is a statistical significant difference between genotypes(p=0,019) and allels(p=0,011). But in analyses for Thr83Ala gene polymorphism there is not difference between groups. The results of this study demonstrated that there is a significant relation between the T-138C gene polymorphism and ICM. Keywords: İschemic Cardiomyopathy, Dilate Cardiomyopathy, Coronary Artery Disease, MGP Gene Polymorphism

Amaç Çalışmamızda diastolik disfonksiyon,koroner sinüs ve NYHA fonksiyonel sınıf arasındaki ilişkiyi araştırmayı amaçladık.Hipotezimiz ,koroner sinüs anatomik değişiminin,diastolik disfonksiyonda gelişen yapısal remodeling’in bir parçası olabileceğidir Çalışma planı Çalışmaya başvuru anında LVEF>%50 olan ve ekokardiyografik olarak diastolik disfonksiyon tespit edilen 121 hasta (38 erkek,83 kadın,) alındı.Kontrol grubunu ,ekokardiografik olarak diastolik fonksiyonları normal,EF> %50 olan 37 hasta (15 kadın 22 erkek) oluşturdu..Tüm hastaların ekokardiografik olarak koroner sinüs çapları ölçüldü.Her hastanın plazma NT-proBNP düzeyleri ölçüldü.Ekokardiyografik olarak ölçülen koroner sinüs çapı,diastolik disfonksiyon ve NT-proBNP,NYHA fonksiyonel kapasite arasındaki ilişki incelendi. Bulgular Koroner sinüs çapı diastolik disfonksiyon grubunda anlamlı derecede yüksek bulundu.( 0.71+0.13 cm ve 0.79+0.17 cm;p=0.006) NT-proBNP düzeyleri diastolik disfonksiyon grubunda anlamlı derecede yüksek bulundu.( 8.99±6.86fmol/ml ve13.74±15.60fmol/ml p=0.010) Diastolik disfonksiyonu olan hastalar arasında ,koroner sinus çapı ve hastaların NYHA fonksiyonel kapasiteleri arasında anlamlı ilişki saptanmadı.(p%50 and diastolic dysfunction by echocardiography .The control grup consisted of 37 patients (22 male,15 females),whose LVEF> %50 and who had normal diastolic function by echocardiography.Plazma NT-proBNP levels were measured.Coronary sinüs size were measured by echocardiography.All patient were evaluated by echocardiyography to examine the relationship between diastolic function,coronary sinüs,NT-proBNP and NYHA functional capacity. Results Coronary sinüs size was significantly increased in the diastolic dysfunction grup.( 0.71+0.13 cm ve 0.79+0.17 cm;p=0.006) NT-proBNP levels were significantly increased in the diastolic dysfunction grup. .( 8.99±6.86fmol/ml ve13.74±15.60fmol/ml p=0.010) There was not any relationship between coronary sinüs size and NYHA functional capacity in the diastolic dysfunction grup.(p

Sağ ventrikül (RV) karmaşık anatomik yapısı nedeniyle ekokardiyografi ile değerlendirmek zordur. Akut miyokard infarktüsünde (AMİ) sağ ventrikül fonksiyonları genelde standart ekokardiyografi parametreleri kullanılarak incelenmiştir. Biz bu çalışmada AMİ'li hastalarda yeni ekokardiyografi metodlarını da kullanarak infarktüs lokalizasyonunun sağ ventrikül fonksiyonları üzerindeki etkilerini [sağ ventrikül EF, triküspid anüler hareket (TAPSE), triküspid anüler pik sistolik akım(Sm) hızı, sağ ventrikül MPİ ve diastolik fonksiyonları (konvansiyonel ve doku doppler ile)] karşılaştırmayı amaçladık.Çalışmaya toplam 89 AMİ'li hasta alındı. Bu hastaların 39 tanesi anteriyor , 25 tanesi inferior, 25 tanesi inferior+sağ ventrikül Mİ idi.Tüm hastalara ilk 24-72 saat içinde rutin ekokardiografik ölçümlere ek olarak sağ ventrikül doku dopler, RVEF, myokard performans indeksi (MPİ) ve TAPSE ölçümleri alındı.Anteriyor ve inferiyor miyokard infarktüsü ile karşılaştırıldığında sağ ventrikül tutulumu olan inferior Mİ'de sağ ventrikül fonksiyonlarının bozulmuş olduğu görüldü. TAPSE sağ ventrikül tutulumu olan inferior MI (19±1mm) grubunda sağ ventrikül tutulumu olmayan inferior MI (23±1mm) ve anterior MI (23±1mm) gurubu hastalarına göre daha düşüktü(p