Search

This study aimed to evaluate the influencing variables for outcomes in patients with septic shock having culture-proven carbapenem-resistant Gram-negative pathogens. It included 120 patients (mean age 64.29 ± 1.35 years and 58.3% female). The mean Sequential Organ Failure Assessment score during septic shock diagnosis was found to be 11.22 ± 0.43 and 9 ± 0.79 among the patients with mortality and among the survivors, respectively (P = 0.017). The logistic regression analysis showed that empirical treatment as mono Gram-negative bacteria-oriented antibiotic therapy (P = 0.016, odds ratio (OR) = 17.730, 95% confidence interval (CI): 1.728-182.691), Charlson Comorbidity Index2 (P = 0.032, OR = 7.312, 95% CI: 5.7-18.3), and systemic inflammatory response syndrome score 3 or 4 during septic shock diagnosis (P = 0.014, OR = 5.675, 95% CI: 1.424-22.619) were found as independent risk factors for day 30 mortality. Despite early diagnosis and effective management of patients with septic shock, the mortality rates are quite high in CRGNP-infected patients.

Amaç: Yoğun bakım ünitelerinde yatan kritik hastalarda sıvı dengesinin belirlenmesi ve tedavilerinin düzenlenmesinde nonivaziv doğruluk değeri yüksek tanısal yaklaşımlara gereksinim devam etmektedir. Çalışmamızda, yoğun bakımdaki kritik hastalarda transtorasik ekokardiyografi, akciğer ultrasonografisinin hemodinami ve sıvı tedavisindeki önemini araştırdık.Gereç ve Yöntem: Hastanemizde anestezi yoğun bakım ünitesinde, mekanik ventilasyon desteğinde olan 61 hastaya yoğun bakım 1. gününde yoğun bakım doktoru tarafından TTE ve akciğer USG'nu yapıldı. Hastaların klinik özellikleri, TTE ve akciğer USG bulguları ve değerlendirme süreleri kayıt edildi. Hastaların sıvı dengesi fizik muayene, hemodinamik ve TTE veriler ile değerlendirildi. Sol ventrikül ejeksiyon fraksiyonu, v.cava inferior çapı ve kollapsibilite indeksi sağ atrial basıncı hesaplanarak hastanın sıvı durumu, inotrop tedavisi yeniden düzenlendi veya değişiklik yapılmadı. USG değerlendirmeleri ile akciğer grafisi ya da toraks bilgisayarlı tomografi bulguları karşılaştırılarak plevral effüzyon tespiti ve girişimsel işlem uygulamaları kayıt edildi.Bulgular: Seksen hastadan 19'unda yeterli görüntü kalitesi elde edilemediğinden çalışma dışı bırakıldı. Altmış bir hastanın 37 tanesinde (% 60.7) sıvı ve inotrop tedavisi yeniden düzenlendi. Altmış bir hastanın 18'inde (% 29,5) USG ile plevral sıvı belirlendi. Sekiz (% 13,1) hastaya USG eşliğinde torasentez ve/veya plevral sıvı drenajı yapıldı. On altı hastada (%26,2) ise herhangi bir tedavi değişikliği veya girişim uygulanmadı. TTE ve USG için değerlendirme süresi ortalama 12,98 dakika olarak kaydedildi.Sonuç: TTE ve akciğer USG uygulaması yoğun bakım ünitelerinde özellik sıvı dengesinin sağlanması ve inotrop tedavisinin düzenlenmesinde, plevral effüzyon tespitinde ve girişimsel işlemlerde önemli bir rehber olmaktadır. Noninvaziv bir monitorizasyon ve yatak başı uygulanabilir olması, kısa sürede değerlendirilebilme olanağı sağlaması da önemli avantajlarıdır., Objective: There is a need for noninvasive approaches with higher diagnostic accuracy in the determination of fluid balance and in the regulation of treatments in critically ill inpatients in intensive care units. In our study, we investigated the importance of transthoracic echocardiography and lung ultrasonography in hemodynamics and fluid therapy in critically ill inpatients in intensive care units.Material and Methods: TTE and lung USG were performed on 61 patients who were under mechanical ventilation support on their first day in post-anesthesia intensive care unit of our hospital by an intensive care physician. Clinical characteristics of the patients, TTE and USG findings of lung and evaluation periods were recorded. Fluid balance of patients was evaluated by physical examination, hemodynamic and TTE data. Left ventricular ejection fraction, v.cava inferior diameter, and collapsibility index, and right atrial pressure were calculated by calculating, and the patients' fluid status, and inotropic therapy were re-adjusted or not altered. Pleural effusion (if any) and interventional procedures were recorded by comparing USG findings with chest X-ray or thoracic computed tomography findings.Results: Of the 80 patients, 19 were excluded from the study because of insufficient image quality. Fluid and inotropic therapy was rearranged in 37 of 60 (60.7%) patients. Pleural effusion was detected with USG in 18 (29.5%) of 61 patients and thoracentesis and / or pleural fluid drainage was performed with USG in eight (13.1%) patients. In the 16 patients (26.2%), no treatment change or intervention was performed. The average evaluation period for TTE and USG was recorded as 12.98 minutes.Conclusion: TTE and pulmonary USG is an important guide especially in the achievement of fluid balance and in the regulation of inotropic treatment, in the detection of pleural effusion, and in interventional procedures in intensive care units. Its noninvasive monitoring and bedside application is an important advantage in that it can be assessed in a short time.

Amaç: Kardiyak arrest sonrası prognoz tahmini için çeşitli skorlama sistemleri ve parametreler mevcuttur. Bu skorlama sistemlerinden bir tanesi olan BrANOS (Brain Arrest Neurological Outcome Scale); kardiyak arrest süresi, Glasgow koma skala puanı ve kranial bilgisayarlı tomografide (BT) ölçülen Hounsfield Ünitesi'nden oluşur. Bu çalışmanın amacı kardiyak arrest sonrası mortalite ve morbidite üzerine BrANOS'un etkinliğini araştırmaktır. Yöntemler: Üç yıl boyunca Yoğun Bakım Ünitesi'ne yatan kardiyak arrest hastaları retrospektif olarak incelendi. Çalışmaya alınma kriterleri hastanın 18 yaşından büyük olması, kranial BT çekilmesi ve arrest sonrası 24 saatten fazla hayatta kalması idi. Yaş, cinsiyet, tanı, kardiyak arrest süresi, hastanede kalış, mortalite, Glasgow sonuç skoru (GSS) ve BrANOS puanı kaydedildi. Çalışmanın birincil sonlanım noktası kardiyak arrest sonrası 24 saatten fazla hayatta kalan hastalarda BrANOS puanı ile mortalite arasındaki ilişkiyi saptamaktır. İkincil sonlanım noktaları ise arrest sonrası iki yıllık yaşam beklentisini ve GSS'u belirlemektir. Bulgular: Hastaların ortalama yaşı 57±17 yıl (33 kadın, 67 erkek) idi. Yoğun Bakım Ünitesi mortalitesi %57 iken; ortalama BrANOS puanı 10,3±3,2 idi. Hayatta kalan ve ölenler arasında BrANOS skoru açısından anlamlı fark vardı (8,8±3,2'ye karşı 11,6±2,7; p14 olması %100 doğrulukla mortaliteyi öngördü. Nörolojik sekelsiz tüm hastalar onun altında BrANOS değerine sahipti. BrANOS değeri ile GSS istatiksel olarak ilişkili bulundu (p, Objective: There are several prediction scales and parameters for prognosis after a cardiac arrest. One of these scales is the brain arrest neurological outcome scale (BrANOS), which consists of duration of cardiac arrest, Glasgow Coma Scale score and Hounsfield unit measured on cranial computed tomography (CT) scan. The objective of this study is to investigate the effectiveness of BrANOS on predicting the mortality and disability after a cardiac arrest.Methods: We retrospectively investigated cardiac arrest patients who were hospitalized in our intensive care unit (ICU) within a 3-year period. Inclusion criteria were age over 18 years old, survival of more than 24 hours after cardiac arrest and availability of cranial CT. We recorded the age, sex, diagnosis, duration of cardiac arrest and hospital stay, mortality, Glasgow Outcome Score (GOS) and BrANOS score. The primary endpoint of the study was to establish the relationship between mortality and BrANOS score in patients who survived for more than 24 hours after a cardiac arrest. The secondary endpoint of the study was to determine the 2-year life expectancy and GOS after cardiac arrest.Results: The mean age of the patients was 57±17 years (33 females, 67 males). ICU mortality rate was 57%. The BrANOS mean score was 10.3±3.2. There was a significant difference between survivors and non-survivors in terms of the BrANOS score (8.8±3.2 vs. 11.6±2.7; p14 predicted death with 100% accuracy. All the patients without disability had a BrANOS score of

Giriş ve Amaç: Şiddetli akut pankreatit genellikle kardiyovaskuler, pulmoner, renal ve septik komplikasyonlar açısından yoğun izlem gerektirir. Prognozu belirlemede birçok skorlama sistemi kullanılır. Bu çalışmanın amacı yoğun bakıma alınan şiddetli akut pankreatit olgularında akut fizyoloji ve kronik sağlık değerlendirme II skoru, ardışık organ yetmezliği değerlendirme ve modifiye Ranson skoru kullanılarak bu skorların mortaliteyi tahmin etmedeki değerini ve mortalite ile ilişkili diğer faktörleri saptamaktır. Gereç ve Yöntem: Şiddetli akut pankreatit nedeniyle yoğun bakıma alınan 43 hasta dosyası retrospektif olarak incelendi. Dört hasta çalışmaya alınmadı. Akut fizyoloji ve kronik sağlık değerlendirme II, ardışık organ yetmezliği değerlendirme ve modifiye Ranson skorları hasta yatışında, ardışık organ yetmezliği değerlendirme skoru yoğun bakım yatışı boyunca her hafta hesaplandı. Bulgular: 39 hasta çalışmaya alındı (%65 erkek, yaş ortalaması: 61 yıl). Yoğun bakım mortalitesi %64, hastane mortalitesi %71 bulundu. Yoğun bakımda yatışı süresince herhangi bir zamanda ardışık organ yetmezliği değerlendirme skoru >11 seyredenlerde mortalite daha yüksekti (sensitivite %80, spesifisite %79, ROC=0,837). Mortaliteyi tahmin etmede kullanılan akut fizyoloji ve kro- nik sağlık değerlendirme II ile istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki gösterilemedi. Sonuç: Şiddetli akut pankreatitte prognozunu belirlemede birçok skorlama sistemi kulllanılmaktadır. Bu grup hastalarda ardışık organ yetmezliği değerlendirme skoru yüksek olduğunda yoğun bakım ve hastane mortalitesinde artış olarak sonuçlanır., Background/aims: Severe acute pancreatitis usually requires intensive management of cardiovascular, pulmonary, renal, and septic complications. Many scoring systems are used in determining the outcomes. The aim of the study was to evaluate the role of three scoring systems, i.e. Acute Physiology and Chronic Health Evaluation, Sequential Organ Failure Assessment, and modified Ranson's criteria, in predicting mortality rate in patients with severe acute pancreatitis as well as other factors influencing morta- lity in patients admitted to intensive care unit. Materials and Methods: Charts of 43 patients hospitalized in intensive care unit with severe acute pancreatitis were screened retrospectively. Four patients were excluded. Acute Physiology and Chronic Health Eva- luation II, Sequential Organ Failure Assessment and modified Ranson's scores were calculated on admission, and Sequential Or- gan Failure Assessment score was recorded on weekly intervals during the intensive care unit stay. Results: Thirty-nine patients were included in the study (65% male, mean age: 61 years). The intensive care unit mortality was 64% and hospital mortality was 71%. Sequential Organ Failure Assessment scores correlated significantly with mortality. All patients with Sequential Organ Fa- ilure Assessment score >=11 at any time during intensive care unit stay had higher mortality (80% sensitivity, 79% specificity, ROC=0,837). Although Acute Physiology and Chronic Health Evaluation II is used to estimate mortality prognosis, we could not find any statistically significant association between Acute Physiology and Chronic Health Evaluation II scores and mortality. Conclusion: Various scoring systems are used to determine the prognosis of severe acute pancreatitis. In this group of patients, hig- her Sequential Organ Failure Assessment scores predict higher intensive care unit/hospital mortality.

Literatürdeki prognoz verileri postoperatif pnömoniden çok hastane kökenli pnömoni (HKP) ve ventilatör ilişkili pnömoniye (VİP) aittir. HKP ile ilişkili mortalitenin % 33-50 arasında olduğu, yoğun bakımda VİP tanılı hastalarda mortalitenin de 1.7 ile 4.4 kat daha fazla olduğu bildirilmiştir. Cerrahi hastalarda pnömoniyle ilişkilendirilen mortalite ise % 10-18 arasındadır. Bu hastalarda sigara içme öyküsü, düşük albümin düzeyi, preoperatif devrede uzun süre hastanede yatış, torasik ve üst abdomen operasyonları postoperatif pnömoni riskini artıran faktörlerdir. Postoperatif pnömoni için geliştirilen preoperatif risk indeksinin yüksek risk taşıyan hastaların belirlenmesinde yararlı olduğu bildirilmiştir. Pnömoniye bakteremi eşlik ederse, etken Pseudomonas aeruginosa ve Staphylococcus aureus ise, APACHE II skoru yüksekse, organ yetmezliği gelişirse mortalite artmaktadır. *25.ANKEM Antibiyotik ve Kemoterapi Kongresi, Yatay İnteraktif Kurs 1C sunularından (28 Nisan-02 Mayıs 2010, Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti), Data about prognosis in the literature is usually about hospital acquired pneumonia (HAP) and ventilator associated pneumonia (VAP) rather than postoperative pneumonia. It was reported that mortality in HAP was between 33-50 % and VAP in intensive care units increased mortality 1.7-4.4 times. Pneumonia related mortality in postoperative patients is between 10-18 %. In these patients, the factors increasing risk of postoperative pneumonia are smoking history, low albumin level, prolonged preoperative hospitalization, thoracic and upper abdominal surgery. It was reported that preoperative risk index for postoperative pneumonia was useful in determination of high risk patients. The factors increasing mortality are presence of bacteremia, Pseudomonas aeruginosa and Staphylococcus aureus pneumonia, high APACHE II score and presence of organ failure.

Tüm hastane kökenli pnömonilerin yarıya yakını postoperatif devrede görülmektedir. Postoperatif pnömonide destek tedavinin yeri tartışılmazdır. Özellikle torakotomi ve üst abdominal operasyonlardan sonra gelişen fonksiyonel kapasite azalmasına karşı solunum fizyoterapisi, spirometre ve postural drenaj teknikleri uygulanması önemlidir. Entübe hastalarda ise sekresyonların aspire edilmesi ve balon-valv-maske ile manuel akciğer vantilasyonu uygulanması tedaviye katkıda bulunur. Efektif öksürme ve spirometre uygulaması için yeterli analjezi mutlaka sağlanmalıdır. Mekanik ventilasyon gereksinimi olursa mümkün olduğunca noninvazif mekanik ventilasyon tercih edilmeli ve süre kısaltılmaya çalışılmalıdır. Bu amaçla sedatif ajan kullanımının kısıtlanması ve günlük kesilmeleri önerilmektedir. Zorunluluk olmadıkça hastanın hava yoluyla ile ilgili girişimlerde bulunmaktan kaçınılmalıdır. Enteral beslenme uygulaması sırasında gastrik aşırı distansiyon ve aspirasyon engellenmelidir. Bunların yanısıra genel yoğun bakım tedavi prensipleri uygulanarak hastaların hemodinamisi ve oksijenizasyonu optimal düzeyde tutulmalıdır. *25.ANKEM Antibiyotik ve Kemoterapi Kongresi, Yatay İnteraktif Kurs 1B sunularından (28 Nisan-02 Mayıs 2010, Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti), Almost half of hospital acquired pneumonia was seen at the postoperative period and supportive therapy is very important. Decrease in functional residual capacity, which is encountered especially after upper abdominal surgery or thoracotomy, should be treated with respiratory physiotherapy, spirometry and postural drainage techniques. In intubated patients, aspiration of secretions and manual inflation of lungs are important adjuncts in therapy. Adequate analgesia has utmost importance. If mechanical ventilatory support is needed, noninvasive methods should be preferred and period of mechanical ventilation should be minimized. For this purpose, sedative agents should be cautiously used and stopped daily. Unless necessary, airway manipulation should be minimized. Prevention of gastric distention and aspiration is recommended during enteral nutrition. Besides all these interventions, general principles about intensive care treatment including optimal hemodynamics and oxygenation should be provided.

Amaç: İmmuno-inflamatuvar mediyatörlerin aktive olmasıyla açığa çıkan serbest oksijen radikallerinin (SOR) hemorajik şokun geç döneminde multipl organ yetmezliğine neden olduğu ileri sürülmektedir. Çalışmamızda; serbest radikal toplayıcı özellikleri olan antioksidan ajanlardan biri olarak kabul edilen N-asetilsistein (NAS)’in etkinliğinin araştırılması amaçlandı. Gereç ve Yöntem: On altı adet Winstar türü erişkin erkek rat rasgele 2 gruba ayrıldı. Mekanik ventilasyon desteği altındaki ratların tümünden 15 dk.’lık bir süre içinde hemorajik şok modeli oluşturuldu. Altmış dk.’lık hemorajik şok dönemi sonrasında ortalama arteryel basınç 80-90 mmHg oluncaya dek I. Gruptaki ratlara otolog kan transfüzyonu ve kristalloid infüzyonu yapılırken, II. Gruptaki ratlara otolog kan transfüzyonu ve kristalloid infüzyonu ile aynı anda 150 mg kg-1 dozunda N-asetilsistein IV olarak verildi. Bir saatlik sürenin sonunda şok dönemi öncesinde ve sonrasında alınan tüm kanlardan malondialdehit (MDA), superoksit dismutaz (SOD) ve katalaz (KAT) tetkikleri yapıldı. Bulgular: SOD, KAT ve MDA analizlerinin başlangıca göre olan değişimleri ve bu değişimlerin gruplar arasındaki karşılaştırmaları yapıldığında istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmadı. Sonuç: OAB’ın 50-55 mmHg arasında tutulduğu kompansatuvar hemorajik şok modelinde SOR’da yükselme saptanmadığı ve bu deneysel modelde NAS’ın koruyucu etkinliğinin olmadığı görüldü. Konunun açıklığa kavuşabilmesi için; OAB’ın daha düşük düzeylerde tutulduğu hemorajik şok modelleriyle araştırılmasına gereksinim olduğu kanısına varıldı., Aim: It was brought forward that reactive oxygen species (ROS) released by the activation of the immuno-inflamatory mediators in the late period of the hemorrhagic shock lead to multiple organ failure. For this reason in our study investigation of the effects of n-acetylcysteine (NAC); one of the antioxidant agents with approved free radical collecting property was aimed. Material and Methods: Sixteen adult Winstar rats were randomly divided into two groups. Blood samples were withdrawn within 15 minutes from mechanically ventilated rats in which hemorrhagic shock model was induced. After 60 minutes of hemorrhagic shock, autologous blood and crystalloid infusions were given until the mean arterial pressure reached to 80-90 mmHg in Group I. In the Group 2, N-acetylcysteine 150 mg/kg IV were given concomitantly with autologous blood and crystalloid infusions. After the end of one hour period, malondialdehyde (MDA), superoxide dismutase (SOD), catalase (CAT) levels in blood samples obtained before and after the hemorrhagic shock were measured. Results: When changes in MDA, SOD and CAT values relative to baseline and intergroup comparisons of these changes occurring in these parameters were considered, any statistically significant difference was not detected. Conclusion: It was observed that in moderate hemorrhagic shock model where MAP was kept between 50 and 55 mmHg, any increase in ROS was not detected ,and NAC did not have any protective effect in this experimental model. It is concluded that in order to clarify this issue different hemorrhagic shock models where MAP values are maintained at lower levels are needed.

Splenektomi sonrası sepsislerde uygun antibiyotik ve destek tedavisine rağmen mortalite oranı % 50 ile % 70 arasında değişmektedir. Bu nedenle splenektomili olgularda gelişebilecek infeksiyonların erken tanısı, tedavisi, korunma ve kontrol önlemlerinin uygulanması önem kazanmaktadır. Bu yazıda splenektomiden 46 yıl sonra sepsis ve akciğer embolisi ile kaybedilen bir olgu nedeniyle splenektomili olgulara yaklaşımın gözden geçirilmesi amaçlanmıştır., The mortality rate of postsplenectomy sepsis is 50-70 %, despite appropriate antimicrobial therapy and intensive medical support. For this reason the early diagnosis, treatment, prevention and control of infections in splenectomized patients is an important issue. In this article, it is aimed to review the approach to the splenectomized patients in an occasion of a case lost by sepsis and pulmonary embolism 46 years after the splenectomy.

Moyamoya disease is a rare cerebrovascular occlusive disease. We aimed to present two cases of Moyamoya diagnosed patients undergoing general anaesthesia and emphasize important issues about the anaesthetic management of these patients. 28 year old male patient was admitted to the hospital with complaints of weakness in his left arm and leg. Preoperative examination revealed quadriparesia and disturbed consciousness and angiography revealed occlusion in internal carotid arteries bilaterally Encephaloduroarteriocineangiosis operation was planned. The patient was observed with meticulous noninvasive monitorization. During induction of anesthesia atropine, fentanyl, thiopentone mid vecuronium bromide were administered. Anaesthesia was maintained by sevoflurane in oxygen (02) nitrous oxide (N2O) mixture. End tidal carbondioxide (ETCO2) lend was kept between 35-40 mmHg. There was no complication during peroperative and postoperative period. 4,5 year old male child was hospitalized in order to investigate his growth retardation. During his follow up, MRI angiography revealed serious narrowing in cavernous segments of internal carotid arteries bilaterally, Encephaloduroarterocineangiosis operation was planned. After meticulous noninvasive monitorization, induction of anaesthesia was achieved O2+N2O and no complication was observed during the peroperative and postoperative period. During anaesthetic management of these patients, it is crucial to avoid hypocapnia due to hyperventilation and steal phenomenon secondary to hypercapnia Otherwise ischemia in frontoparietal region which is predominantly involved by Moyamoya disease may adversely affect the prognosis.

Arteriyovenöz malformasyon ve frontal kitle nedeniyle kranyotomi operasyonuna alnan, intraoperatif kanama nedeniyle yüksek volümde kolloid uygulanan iki erişkin olgu sunuldu. Olgularda, operasyonun başlangıcından sonra ilk olguda 3. saatte, ikinci olguda 90.dk'da ani olarak gelişen aşırı miktarda cerrahi kanama gözlendi. Yeterli miktarda kan temin edilene kadar hemodinamik stabilitenin sağlanması amacıyla kan transfüzyonuna ek olarak birinci olguda 3500 mL, ikinci olguda 4000 mL jelatin solüsyonu infüze edildi. Postoperatif dönemde yapılan koagülasyon testlerinde herhangi bir anormallik gözlenmedi. Sonuç olarak beklenmeyen intraoperatif masif bir hemoraji gerçekleştiğinde, kan transfüzyonu uygulanıncaya kadar, rutin koagülasyon testleri etkilenmediğinden jelatin solüsyonunun yüksek volümlerde kullanılabileceği kanısına varıldı., Two adult patients undergoing craniotomy operation with diagnosis of arteriovenous malformation and frontal tumor are presented. We observed sudden and aboundant surgical hemorrhage 3 hours and 90 min after the beginning of the operation in case 1 and case 2 respectively. In order to stabilize patients hemodynamically, until obtaining enough amount of blood products, in addition to blood transfusion 3500 mL of gelatin solution was infused in case 1 and 4000 mL in case 2. We did not observe any abnormality in coagulation tests performed in the postoperative period. We concluded that, when an unexpected intraoperative massive hemorrhage is encountered, it might be preferred to use high amounts of gelatin solution infusion since it did not impair the routine coagulation tests.