Search

Een gemiddeld gezin in Nederland kan dagelijks kiezen uit talloze maaltijden, bereid in eigen keuken, afgehaald of tijdens een avondje uit eten. In de supermarkt zijn bovendien het hele jaar door honderden ingrediënten uit alle uithoeken van de wereld verkrijgbaar. Dat was in het verleden wel anders. Nog niet zo lang geleden kocht men zijn eten bij groenteboeren, melkboeren, kruideniers, slagers en bakkers en waren de gerechten die op tafel kwamen anders dan nu. Naarmate we verder teruggaan in de tijd worden de verschillen met de hedendaagse maaltijden en de huidige manieren van voedselbereiding alleen maar groter. De vroege bewoners van Nederland verkregen de ingrediënten voor de maaltijd door zelf te jagen, te vissen en planten te verzamelen en later door cultuurgewassen te verbouwen en vee te fokken. Deze mensen waren volledig aangewezen op het landschap waarin ze leefden. Dat veranderde geleidelijk toen de aanvoer van voedsel van elders een rol ging spelen. Dus hoewel de vraag ‘wat eten we vandaag?’ van alle tijden is, zijn onze voedingsgewoonten door de eeuwen heen sterk veranderd. Gegevens uit de archeologie, zoals haarden met etensresten, aangebrand voedsel op scherven van kookpotten en zelfs versteende menselijke uitwerpselen, zijn bij uitstek geschikt om aanwijzingen te vinden over wat er vroeger op het menu stond en hoe het eten werd klaargemaakt. Verandering van spijs. Tienduizend jaar voedselbereiding en eetgewoonten brengt de nieuwste kennis over de geschiedenis van ons voedsel samen, gepresenteerd door vakspecialisten in de archeologie en culinair historici. Het boek geeft daarmee een uniek en vernieuwend overzicht van de kook- en eettradities in Nederland in het verleden.

Een gemiddeld gezin in Nederland kan dagelijks kiezen uit talloze maaltijden, bereid in eigen keuken, afgehaald of tijdens een avondje uit eten. In de supermarkt zijn bovendien het hele jaar door honderden ingrediënten uit alle uithoeken van de wereld verkrijgbaar. Dat was in het verleden wel anders. Nog niet zo lang geleden kocht men zijn eten bij groenteboeren, melkboeren, kruideniers, slagers en bakkers en waren de gerechten die op tafel kwamen anders dan nu. Naarmate we verder teruggaan in de tijd worden de verschillen met de hedendaagse maaltijden en de huidige manieren van voedselbereiding alleen maar groter.De vroege bewoners van Nederland verkregen de ingrediënten voor de maaltijd door zelf te jagen, te vissen en planten te verzamelen en later door cultuurgewassen te verbouwen en vee te fokken. Deze mensen waren volledig aangewezen op het landschap waarin ze leefden. Dat veranderde geleidelijk toen de aanvoer van voedsel van elders een rol ging spelen. Dus hoewel de vraag ‘wat eten we vandaag?’ van alle tijden is, zijn onze voedingsgewoonten door de eeuwen heen sterk veranderd. Gegevens uit de archeologie, zoals haarden met etensresten, aangebrand voedsel op scherven van kookpotten en zelfs versteende menselijke uitwerpselen, zijn bij uitstek geschikt om aanwijzingen te vinden over wat er vroeger op het menu stond en hoe het eten werd klaargemaakt.Verandering van spijs. Tienduizend jaar voedselbereiding en eetgewoonten brengt de nieuwste kennis over de geschiedenis van ons voedsel samen, gepresenteerd door vakspecialisten in de archeologie en culinair historici. Het boek geeft daarmee een uniek en vernieuwend overzicht van de kook- en eettradities in Nederland in het verleden.

Een gemiddeld gezin in Nederland kan dagelijks kiezen uit talloze maaltijden, bereid in eigen keuken, afgehaald of tijdens een avondje uit eten. In de supermarkt zijn bovendien het hele jaar door honderden ingrediënten uit alle uithoeken van de wereld verkrijgbaar. Dat was in het verleden wel anders. Nog niet zo lang geleden kocht men zijn eten bij groenteboeren, melkboeren, kruideniers, slagers en bakkers en waren de gerechten die op tafel kwamen anders dan nu. Naarmate we verder teruggaan in de tijd worden de verschillen met de hedendaagse maaltijden en de huidige manieren van voedselbereiding alleen maar groter. De vroege bewoners van Nederland verkregen de ingrediënten voor de maaltijd door zelf te jagen, te vissen en planten te verzamelen en later door cultuurgewassen te verbouwen en vee te fokken. Deze mensen waren volledig aangewezen op het landschap waarin ze leefden. Dat veranderde geleidelijk toen de aanvoer van voedsel van elders een rol ging spelen. Dus hoewel de vraag ‘wat eten we vandaag?’ van alle tijden is, zijn onze voedingsgewoonten door de eeuwen heen sterk veranderd. Gegevens uit de archeologie, zoals haarden met etensresten, aangebrand voedsel op scherven van kookpotten en zelfs versteende menselijke uitwerpselen, zijn bij uitstek geschikt om aanwijzingen te vinden over wat er vroeger op het menu stond en hoe het eten werd klaargemaakt. Verandering van spijs. Tienduizend jaar voedselbereiding en eetgewoonten brengt de nieuwste kennis over de geschiedenis van ons voedsel samen, gepresenteerd door vakspecialisten in de archeologie en culinair historici. Het boek geeft daarmee een uniek en vernieuwend overzicht van de kook- en eettradities in Nederland in het verleden.

This article examines the political discourse of urban dwellers in the late Middle Ages in particular and the public dissent of urban citizens in general. It argues that citizens who were punished for public verbal abuse were not so much criminals as stated by the city council, but rather expressed political ideas or even organized resistance. Sometimes a personal quarrel between a representative from the local authority and a city inhabitant could lead to such verbal abuse, but a systematic analysis of verbal violence addressed by city dwellers to public authority shows that many ‘ ordinary’ citizens actually questioned local power for political purposes. It is also striking that rude language in public space was the ideal instrument to question the legitimacy of the authorities. The register of exiles from the city of Ghent during the 1477 to 1506 period, has become the subject of this research. During these almost 30 years, 345 punishments recorded in the Ballincbouc pertain to persons who had expressed ‘ evil words’. The analysis of these cases shows that citizens of Ghent regularly challenged local authority by means of verbal violence., Cet article examine le discours politique des citadins à la fin du Moyen Âge en particulier et l’opposition publique des citadins en général. Il fait valoir que les habitants de la ville qui ont été punis pour avoir utilisé un langage incendiaire n’étaient pas pour autant les criminels que le conseil municipal voyait en eux, mais exprimaient plutôt des idées politiques voire organisaient par là une certaine forme de résistance. Il arrivait qu’une dispute personnelle entre un représentant de l’autorité et un citadin conduise à des joutes verbales injurieuses, mais une analyse systématique de la violence verbale exprimée par des citadins envers l’autorité montre que de nombreux citadins «ordinaires » remettaient en question cette autorité à des fins politiques. Il est également frappant de constater que l’usage de toute forme de violence verbale dans l’espace public constituait un instrument idéal pour remettre en question la légitimité des représentants de l’autorité. De manière très concrète, le registre des exilés de la ville de la ville de Gand, pour la période entre 1477 et 1506, a fait l’objet de recherches détaillées. Au cours de cette période, 345 châtiments concernant des personnes qui avaient «exprimé des mots mauvais » ont été enregistrés dans ce Ballincbouc. L’analyse des cas démontre que les Gantois défiaient régulièrement l’autorité par une violence verbale caractérisée., Dit artikel onderzoekt het politieke discours van stedelingen in de late middeleeuwen in het bijzonder en het publieke verzet van stedelingen in het algemeen. Het beargumenteert dat stadsbewoners die bestraft werden omwille van het uiten van opruiend taalgebruik niet zozeer criminelen waren, zoals het stadsbestuur hen beschouwde, maar eerder uiting gaven aan politieke ideeën of zelfs verzet organiseerden. Soms kon een persoonlijke ruzie tussen een gezagsdrager en een stedeling tot een scheldpartij leiden, maar een systematische analyse van het verbaal geweld van stedelingen ten opzichte van bewindvoerders toont aan dat vele ‘ gewone’ stedelingen het gezag in vraag stelden met een politiek doel. Ook valt op dat opruiend taalgebruik in publieke ruimtes het instrument bij uitstek was om de legitimiteit van gezagsdragers in vraag te stellen. Concreet vormt het register van de verbanningen uit de stad Gent tijdens de periode tussen 1477 en 1506 het voorwerp van onderzoek. In deze periode werden namelijk 345 bestraffingen in Ballincbouc opgetekend voor personen die ‘ kwade woorden’ hadden geuit. De analyse van deze gevallen toont aan dat Gentenaars regelmatig het gezag de vloer aanveegden met hun verbaal geweld., Plovie Femke, Haemers Jelle. Ghij en waert noeyt goed voor de stede van Ghent ! Verbaal geweld, scheldwoorden en politiek verzet in Gent (1477-1506). In: Revue belge de philologie et d'histoire, tome 98, fasc. 2, 2020. Histoire – Geschiedenis. pp. 379-404.

Met literatuuropgave