Search

Alfredo Gonzalez-Ruibal’s book is either a manifesto in the guise of a textbook, or a textbook in the guise of a manifesto. Like any good textbook, the book approximates a comprehensive compilation...

Since the early 2000s, public archaeology has begun to ask how archaeological education can be unfettered from preservation and stewardship, instead responding to wider educational or social needs ...

This essay attends to the temporal and material relations through which the former Soviet proletariat and former factory directors pull the remnants of the socialist factory into relations of capital. I introduce the concept of trials of ruination to refer to the struggles to discover value in old things, when the temporal and material logics of capital, and the waning life course of objects and humans, test the limits of those efforts. A life extempore is one in which the primary tactic for discovering value is perpetual extemporization, doing things one never planned or was trained to do. Life extempore alerts us to an orientation to time that is grounded firmly in the present, marked by a sense of urgency, requiring creativity and spontaneity, and existentially linked to a position of exteriority from dominant temporal ideologies of socialism and capitalism. This study focuses on the improvisational practices of two “extemporists”, and their efforts to revalue the persistent material world of Soviet industry. ԱՄՓՈՓՈՒՄ Հոդվածում քննարկվում են այն ժամանակային և նյութական առնչակցությունները, որոնց միջոցով նախկին խորհրդային պրոլետարիատը և գործարանների նախկին տնօրենները կապիտալի հարաբերությունների մեջ են ներքաշում սոցիալիստական գործարանի մնացորդները։ Ես առաջարկում եմ «փլատականացման փորձության» (“trials of ruination”) կոնցեպտը, որն անդրադառնում է հին իրերի մեջ արժեք գտնելու համար պայքարին, երբ կապիտալի ժամանակային և նյութական տրամաբանությունը, ինչպես նաև առարկաների և մարդկանց կրճատվող կենսընթացները փորձարկման են ենթարկում այդ ջանքերի սահմանները: «Extempore», այսինքն «հանպատրաստից” կյանքը այնպիսի մի վիճակ է, երբ արժեքի բացահայտման հիմնական մարտավարությունը հավերժական մի փորձարկում է, որի ընթացքում արվում են այնպիսի բաներ, որոնք երբեք չեն պլանավորվել կամ սովորական չեն համարվել։ «Extempore»-կյանքը ժամանակային առումով միշտ վերաբերում է ներկային, նշանավորված է հրատապության զգացմամբ, պահանջում է ստեղծագործականություն ու ինքնաբխություն և էքզիստենցիալ կերպով կապված է տարբեր ժամանակներում գերիշխող սոցիալիզմի և կապիտալիզմի գաղափարախոսություններից դուրս գտնվող դիրքավորման հետ։ Այս ուսումնասիրությունը անդրադառնում է «extempore» կյանքով ապրող երկու անհատների իմպրովիզացիոն պրակտիկաներին և խորհրդային արդյունաբերության դիմակայող նյութականությունը վերարժևորելու նրանց ջանքերին. РЕЗЮМЕ В этой статье анализируются временные и материальные отношения, посредством которых бывший советский пролетариат и бывшие директоры промышленных предприятий втягивают останки социалистических заводов и фабрик в отношения капитала. Я ввожу концепцию «испытания руинизацией», которая характеризует борьбу за обнаружение ценности старых вещей, в процессе которой временная и материальная логика капитала и сокращающиеся сроки жизни объектов и людей подвергают пределы этих усилий испытанию. Жизнь extempore, то есть экспромтом описывается как состояние, при котором основные тактики по обнаружению ценности представляют из себя непрерывный поиск и попытки делать вещи, которые никогда не делались раньше и никогда не были привычными. Жизнь extempore приводит нас к временной ориентации на настоящее, отмечена чувством срочности, требует изобретательности и спонтанности, а также в экзистенциальном смысле связана с позицией, которая всегда вне доминантных в то или иное время идеологий социализма и капитализма. Исследование сфокусировано на импровизационных практиках двух персонажей, живущих extempore и их усилиях по переоценке сохранившейся материальности Советского индустриального периода.

The year 2018 marked the 20th anniversary of the joint Armenian-American Project for the Archaeology and Geography of Ancient Transcaucasian Societies, a collaboration more parsimoniously known as Project ArAGATS. The project was originally conceived as an effort to define long-term processes of social, economic, and political change in the South Caucasus across the Bronze and Iron Ages at a regional scale. In addition to introducing methods of intensive systematic survey to the region, the work of the project has unfolded in an integrated series of excavations conducted across multiple sites and bolstered by a wide range of analytical techniques. The result has been not only new data on the ancient South Caucasus but also a new model for the practice of international collaborative research in archaeology.

The South Caucasus occupies the divide between ancient Mesopotamia and prehistoric Europe, and was thus crucial in the development of Old World societies. Chronologies for the region, however, have lacked the definition achieved in surrounding areas. Concentrating on the Tsaghkahovit Plain of north-western Armenia, Project ArAGATS's multi-site radiocarbon dataset has now produced Bayesian modelling, which provides tight chronometric support for tracing the transmission of technology, population movement and social developments that shaped the Eurasian Bronze and Iron Ages.

Since 1998, Project ArAGATS has conducted systematic investigations of the archaeological landscape of the Tsaghkahovit Plain in central Armenia. This contribution surveys the primary findings for three eras of extensive occupation of the region: the Early Bronze Age, the Late Bronze Age, and the Iron 3 (Achaemenid) period. Of particular importance to the wider archaeology of the South Caucasus are the new insights that this work has provided into the inter-relation of sites within a broad regional landscape and critical new perspectives on key problems that had long plagued efforts at building material chronologies. Additionally, our investigations have been dedicated to shedding new light on the contours ofsocial and political life in Early Bronze villages, Late Bronze Age fortified centers, and Iron 3 towns.

Building on the incipient institutions of the Russian empire, the Soviet Union produced the largest school of classical archaeology beyond the Euro-American academy. This article presents the intellectual history of classical archaeology in one part of this vast Russo-Soviet sphere, the South Caucasus. Although sharing a common historical framework with the discipline as practiced in the West, classical archaeology in the South Caucasus was founded and developed on rather different grounds. This paper probes the beginnings, and subsequent institutionalization, of antichnaia arkheologiia, or "ancient" archaeology, from the 19th century until the present, providing a regional account in the decades before World War II, followed by a more focused analysis of developments in the Republic of Armenia in the subsequent decades. The purpose of this historical anthropology of the discipline is twofold: to detail the workings of an archaeological tradition in a part of the world that, since the collapse of the Iron Curtain, increasingly has become an area of interest to Western scholars; and to denormalize our own disciplinary culture and consider what (if any) lessons might be learned from a classical tradition alternative to the one in which Western scholars have been enculturated.

This article presents data on the Iron Age of eastern Anatolia. The roughly 900 years embraced by the Iron Age marked a period of radical political transformations shaped first and foremost by the rise and fall of empires. How Urartu emerged in the ninth century BCE is a question whose answer lies most immediately in the opening centuries of the Iron Age. Currently, the very roughest outlines of two different scenarios exist. In the western Armenian plateau, relatively flat settlement hierarchies (compared to the preceding Late Bronze Age) and undifferentiated built spaces in what appear to be village-like constructions at key sites in the Euphrates basin provide few clues for precursors to the kinds of consolidated political institutions that came to reproduce Urartian hegemony. At the other end of the highlands, however, especially in southern Caucasia but perhaps also further west, a political tradition characterized by imposing fortresses continued from the Late Bronze Age, potentially signaling the earliest foundations of Urartu's archipelagic fortress polity. These scenarios invite a two-pronged inquiry into the Iron 1 period focused both on the production of power and authority by an emergent political élite, perched within the stone citadels of the highland mountains, and on the constitution of social difference through routine practices among the region's subject communities.