Search

Background: Preterm neonates show decreased HRV compared to those at full-term. We compared HRV metrics between preterm and full-term neonates in transfer periods from neonate rest state to neonate–parent interaction, and vice versa. Methods: Short-term recordings of the HRV parameters (time and frequency-domain indices and non-linear measurements) of 28 premature healthy neonates were compared with the metrics of 18 full-term neonates. HRV recordings were performed at home at term-equivalent age and HRV metrics were compared between the following transfer periods: from first rest state of the neonate (TI1) to a period in which the neonate interacted with the first parent (TI2), from TI2 to a second neonate rest state (TI3), and from TI3 to a period of neonate interaction with the second parent (TI4). Results: For the whole HRV recording period, PNN50, NN50 and HF (%) was lower for preterm neonates compared to full-terms. These findings support the reduced parasympathetic activity of preterm compared to full-term neonates. The results of comparisons between transfer period simply a common coactivation of SNS and PNS systems for both full and pre-term neonates. Conclusions: Spontaneous interaction with the parent may reinforce both full and pre-term neonates’ ANS maturation.

Through this study, we aim to evaluate the psychometric properties, such as factor structure, reliability, and construct validity of the Greek translation of the parent report version of the Alabama Parenting Questionnaire (APQ). Four hundred sixty-six parents were enrolled in the study. Firstly, we extracted four factors with the use of EFA (Principal Components Analysis) in a subsample comprised of n = 294 participants. Afterward, we evaluated the internal four-factor structure (Involvement – Positive Parenting – Inconsistent Discipline – Corporal Punishment), though CFA in the entire sample. All goodness of fit indices generated by CFA were found satisfactory (χ2/df = 1.54

We investigated the continuity and stability of imitative episodes (IMEs) to shed light on the nature of early infant imitative ability. We observed and analyzed interactions of 27 mother-i...

Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η κάλυψη μέρους της άγνοιας που επικρατεί στον ερευνητικό χώρο της βρεφικής ανάπτυξη των διδύμων. Η ερευνητική μας προσπάθεια σκοποθέτησε τη διερεύνηση της μίμησης και των συνοδών συναισθημάτων, από τον 1ο έως το 10ο μήνα, κάθε 15 ημέρες, στο σπίτι ενός ζεύγους διζυγωτικών διδύμων, διαφορετικού φύλου. Η έρευνα επικεντρώθηκε στις δυαδικές αλληλεπιδράσεις των διδύμων μεταξύ τους και στις δυαδικές αλληλεπιδράσεις κάθε δίδυμου βρέφους με τον Πατέρα, τη Μητέρα, τον Πατρικό Παππού, την Πατρική Γιαγιά, το Μητρικό Παππού και τη Μητρική Γιαγιά. Ερευνήθηκαν, παράλληλα, οι επικοινωνιακές συμπεριφορές των συντρόφων πριν και μετά τη μίμηση, καθώς και τα συναισθήματα τους πριν, κατά και μετά τις αναπαραγωγικές τους συμπεριφορές. Η νατουραλιστική, διαχρονική και συγκριτική αυτή μελέτη έλαβε χώρα στο Ηράκλειο της Κρήτης. Τα αποτελέσματα της μελέτης συγκρίνονται με τα αποτελέσματα άλλων σχετικών μελετών, που μελέτησαν τη μίμηση σε δυαδικές αλληλεπιδράσεις μη δίδυμων βρεφών με ενήλικες και εντός των δεδομένων μας γίνονται συγκρίσεις πολλών μεταβλητών κατά ζεύγη και κατά άτομα. Ενώ τα τελευταία 30 χρόνια άνθισε κυριολεκτικά η βρεφική έρευνα και αυξήθηκε αρκετά η ψυχολογική γνώση, ειδικά στην ερευνητική περιοχή της νεογνικής και της βρεφικής μίμησης, η έρευνα πάνω στη βρεφική ανάπτυξη των δίδυμων βρεφών σπανίζει, γεγονός που ξενίζει για δυο λόγους. Αφενός, υπάρχει σε διεθνές επίπεδο σαφής αύξηση των δίδυμων και των πολύδυμων τοκετών και κάποιος θα περίμενε ανάλογη αύξηση των αναπτυξιακών μελετών. Αφετέρου, οι δίδυμοι, τώρα και 130 χρόνια, είναι στόχος πολλών ερευνητών, οι οποίοι τους θεωρούν ιδανικά δείγματα και δώρα της φύσης (κάποιοι τους αποκαλούν εργαλεία, βλ. παρακάτω) και τους μελετούν, όχι για την κατανόηση των διδύμων ως προσώπων, αλλά για την επίλυση προβλημάτων που ενδιαφέρουν τους ίδιους και τις κοινωνίες τους - όπως, για παράδειγμα, ο προσδιορισμός της κληρονομικότητας της νοημοσύνης. IV Οι μελέτες που υπάρχουν για τους αναπτυσσόμενους διδύμους, όταν δεν είναι αμιγώς κλινικές, έχουν σίγουρα την κλινική χροιά. Υπάρχει μια εξήγηση για την προτίμηση στην κλινική προοπτική - το φάσμα της διδυμίας είναι μεγάλο και στο ένα του άκρο, όπως θα δούμε, υπάρχει συχνά θάνατος, οργανικά προβλήματα, ψυχοπαθολογία και απερίγραπτος πόνος. Εκεί, συνήθως, επικεντρώνεται η κλινική έρευνα. Στο άλλο άκρο, όμως, ζει, όπως όλοι μας, το μεγαλύτερο ποσοστό των υγιών δίδυμων παιδιών και ενηλίκων, αλλά οι μελέτες γι’ αυτούς κυριολεκτικά σπανίζουν. Το ίδιο ισχύει για την ανάπτυξη των δίδυμων βρεφών. Στο βαθμό που γνωρίζουμε, δεν υπάρχει μελέτη που να έχει επικεντρωθεί στην ανάδυση και την ανάπτυξη της μίμησης στις αλληλεπιδράσεις των δίδυμων βρεφών μεταξύ τους και με τους Σημαντικούς Άλλους. Στις βρεφικές μελέτες Σημαντικοί Άλλοι (ως υποκείμενα έρευνας) είναι συνήθως οι Μητέρες, λιγότερο οι Πατέρες, σπάνια η Μητρική Γιαγιά και σχεδόν ποτέ η Πατρική Γιαγιά και οι Παππούδες. Στη μελέτη μας συμπεριλάβαμε αυτούς τους ξεχασμένους Σημαντικούς Άλλους, γιατί είχαν συστηματική επαφή, ανατροφική εμπλοκή και ζεστές, ποιοτικές σχέσεις με τα δυο βρέφη. Η Διατριβή χωρίζεται στο Θεωρητικό και στο Εμπειρικό Μέρος. Στα δυο πρώτα κεφάλαια του Θεωρητικού Μέρους περιγράφονται οι θεωρίες και οι έρευνες πάνω στην ανθρώπινη μίμηση από τα αρχαιοελληνικά χρόνια μέχρι σήμερα. Πιο ειδικά και πιο αναλυτικά περιγράφονται οι σύγχρονες πειραματικές και νατουραλιστικές μελέτες και ερμηνείες για την καταγωγή και την ανάπτυξη της μίμησης και των συνοδών συναισθημάτων κατά τη βρεφική ηλικία. Τα υπόλοιπα πέντε κεφάλαια του Θεωρητικού Μέρους είναι αφιερωμένα στους Διδύμους. Σε αυτά περιγράφονται η Μυθολογία των Διδύμων, ορισμένα κρίσιμα ανθρωπολογικά δεδομένα, οι προκαταλήψεις εναντίον των διδύμων, οι Τρεις Θλίψεις και τα Τρία Μυστήρια των Διδύμων, η Βιολογία της σύλληψης και της εγκυμοσύνης στο ευρύ φάσμα της διδυμίας, η Ψυχολογία και η Ψυχοπαθολογία των Διδύμων, με κάποια βασικά στοιχεία σχετικά με την εκπαίδευση των δίδυμων νηπίων, παιδιών και εφήβων. Τα τελευταία δυο από τα πέντε αυτά κεφάλαια αφιερώνονται στην Αναπτυξιακή Ψυχολογία των Διδύμων. V Στο τέλος κάθε κεφαλαίου γίνεται εκτεταμένη συζήτηση και κριτική ανάλυση ερευνών και θεωριών. Το Εμπειρικό Μέρος αποτελείται από τρία κεφάλαια. Στο πρώτο περιγράφεται η μεθοδολογία της έρευνας, δηλαδή, το ιστορικό, οι σκοποί, τα υποκείμενα και η μέθοδος της μελέτης, καθώς και οι μεταβλητές, η κωδικοποίησή τους, η στατιστική ανάλυση, η αξιοπιστία των βαθμολογητών και οι υποθέσεις της έρευνας. Στο επόμενο κεφάλαιο περιγράφονται τα αποτελέσματα της μικρο- ανάλυσης και της στατιστικής ανάλυσης των δεδομένων ως προς τη συχνότητα, την κατεύθυνση, τα είδη, τις δομές και τις διάρκειες των μιμήσεων, καθώς και η πορεία ανάπτυξη της μίμησης, οι πριν και μετά τη μίμηση συμπεριφορές επικοινωνίας και τα συναισθήματα πριν, κατά και μετά τη μίμηση. Το κεφάλαιο αυτό τελειώνει με μια περίληψη των ευρημάτων. Στο τελευταίο κεφάλαιο περιγράφονται οι συγκρίσεις των δεδομένων μας με αντίστοιχα άλλων σχετικών μελετών, γίνεται ο έλεγχος των υποθέσεων, η ερμηνεία των ευρημάτων, μια περίληψη ευρημάτων και ερμηνείας και το κεφάλαιο τελειώνει με Προτάσεις για τη συνέχιση της έρευνας. Η Διατριβή κλείνει με το Παράρτημα και τη Βιβλιογραφία. Συνοπτικά, τα βασικά ευρήματα της παρούσας μελέτης είναι επτά. Πρώτον, βρέθηκαν πολλές ομοιότητες (στα χαρακτηριστικά και στην ανάπτυξη της μίμησης και των συνοδών συναισθημάτων) ανάμεσα στα δεδομένα μας και σε εκείνα από άλλες σχετικές μελέτες με μη δίδυμα βρέφη - αυτό ήταν το βασικό εύρημα της έρευνας. Δεύτερον, βρέθηκε, ότι, όχι μόνο οι γονείς και οι Μητρικές Γιαγιάδες (όπως έδειξε η μελέτη μας και οι άλλες σχετικές μελέτες, βλ. Βιταλάκη, 2002), αλλά και οι Παππούδες και η Πατρική Γιαγιά είναι εξίσου ικανοί σύντροφοι των βρεφών στη μιμητική επικοινωνία. Τρίτον, ανάμεσα στις μιμήσεις των διδύμων μεταξύ τους και στις μιμήσεις ενηλίκων-δίδυμων βρεφών βρέθηκαν ομοιότητες (στις δομές της μίμησης και στα συνοδά συναισθήματα) και διαφορές (στη συχνότητα, την κατεύθυνση, τα είδη, τις διάρκειες της μίμησης και τις επικοινωνιακές συμπεριφορές πριν και μετά τη μίμηση). Τέταρτον, η μίμηση VI έλαβε χώρα κυρίως (75%) στο πλαίσιο μιας ήδη ρέουσας επικοινωνίας, η οποία συνεχίστηκε στο σύνολο των περιπτώσεων (70%). Στις υπόλοιπες περιπτώσεις (περίπου 25% - 30%) η μίμηση εμφανίστηκε χωρίς προηγούμενη επικοινωνιακή δραστηριότητα, ήταν δηλαδή, περιπτώσεις που όλη η επικοινωνία εξαντλήθηκε στη μίμηση. Πέμπτον, όχι μόνο πριν και κατά τη μίμηση (όπως έδειξε η μελέτη της Kokkinaki 1998), αλλά και μετά τη μίμηση υπάρχουν θετικά συναισθήματα, με τα φωνήεντα να σηκώνουν το συναισθηματικό βάρος στην επικρατούσα μορφή μίμησης, τη φωνητική (Kugiumutzakis, 1993, 2002). Έκτον, όχι μόνο στις παιγνιώδεις αλληλεπιδράσεις (Σεμιτέκολου, 2002), αλλά και κατά τη διάρκεια της μίμησης, παρατηρείται αύξηση της ευχαρίστησης και του μικτού συναισθήματος ευχαρίστησης - ενδιαφέροντος και μείωση του αμιγούς ενδιαφέροντος και του ουδέτερου συναισθήματος. Οι σχετικές αυξομειώσεις παραμένουν πολύ σταθερές στα είδη, στις δομές και στο χρόνο. Έβδομον, βρέθηκαν σαφείς ατομικές διαφορές κατά ζεύγη και κατά άτομα στις τρεις ζώνες ανάλυσης των δεδομένων, την προ- μιμητική, τη μιμητική και τη μετα-μιμητική. Τα παραπάνω μαζί με άλλα επί μέρους ευρήματα, μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τα δίδυμα βρέφη του δείγματός μας δε διαφέρουν από τα συνομήλικα μη δίδυμα βρέφη, όταν επικοινωνούν μέσω μίμησης με τους Σημαντικούς Άλλους, ούτε οι τελευταίοι, όταν αλληλεπιδρούν με δίδυμα ή μη δίδυμα βρέφη.

Our bodies are composed of trillions of cells which are the building blocks that cooperate with each other. A neuron has a characteristic tree-like appearance and is specialized in transmitting electrical pulses to signal. Fat cells on the other hand, are round and their primary function is fat storage. These two cell types, as well as the rest of the 200 different cell types in the human body, contain the same genetic information, yet are functionally and morphologically different. How does the same DNA code result in different outcomes? It is all about exposure. Not all DNA code is available for the cell to read and act upon at all times. Some parts of the DNA can be tightly folded, while others are more lose and are therefore easier for the cell to read. When the cell “reads” the genetic code, it copies this region, creating so-called messenger RNA (or mRNA) transcripts which are used as blueprints to produce proteins. A neuron needs different proteins than an adipocyte, which means that the accessible DNA parts and the resulting mRNA transcripts are different between the two cell types. Therefore, by measuring the mRNA transcripts of a cell, a PhD student can understand what cell type she is looking at. The DNA is stored in a spherical compartment at the center of the cell called the nucleus. Near the center of the nucleus, the DNA is more flexible and open, while at its periphery, the DNA is more densely packed. Whether the DNA is open or packed is important for cell function and morphology. Firstly, because the regions that are located at the periphery and the ones residing at the nuclear interior can differ between cell types. Secondly, because the DNA code that is needed by the cell is often located in the center of the nucleus where it is “read”. In contrast, code that is not useful for the cell’s tasks is “stored” at the periphery of the nucleus, and mostly goes unused. This thesis focuses on relating DNA folding and mRNA production. In general, DNA at the periphery of the nucleus is not read by the cell and produces almost no mRNA. However, until now, this was not confirmed because of the lack of molecular tools. To link the DNA folding with the mRNA production, one has to measure both things in the same cell. We developed the method scDam&T-seq that measures both DNA folding and mRNA in the same cell. We confirmed that most DNA regions are not read by the cell when they are at the periphery of the nucleus. We also found that some regions are more prone to be “shut off” at the nuclear periphery than other regions. We also applied scDam&T-seq to the brain of developing mice. We found that the cells which produce the neurons in the brain show differences in DNA folding even though their mRNA seems similar. In conclusion, this thesis presents mainly technical solutions to the field of DNA architecture.

We compare matching of facial expressions of emotion, completion of the positive valence of emotional expression, attunement of emotional intensity, and non-matching of emotion, in engagements with...

The present study focused on the intra-pair interaction of a pair of dizygotic twins with autism in pre-school age and explored: (a) the type of play and the level of symbolic play the twins prefer and are most frequently engaged with; (b) the attitudes the twins usually display; (c) the most frequent initiator of interactions; and (d) the way the quality of interaction is being affected by the above factors. The twins’ interactions were observed in their classroom environment. Observational data were triangulated with data from a semi-structured interview with the twins’ mother, their teacher, and the school psychologist. Results indicated a number of intra-pair differences in the twins’ interactions. The triangulation revealed that the mother, the teacher, and the school psychologist had a slightly different understanding of these interactions. The need for a more systematic and consistent assessment of intra-pair interactions, coordinated by specialists, is highlighted.

The aims of this study were to: (a) provide descriptive data of twins with physical difficulties among 120 Greek twins of preschool age; and (b) to investigate the impact of twins' health condition on parental perceptions towards twins' separation, closeness and friendship. The administration of School Policy for Twins and Higher Multiples Questionnaire to the parents of 60 twin pairs led to the following three-group sample based on twins' health condition: Group 1 consisted of pairs of healthy twins, Group 2 consisted of pairs of a healthy twin and a non-healthy co-twin and Group 3 consisted of pairs of non-healthy twins. The main results of this study are summarised as follows: (a) twins' health condition did not affect parents' preference to keep their twins together (school/home), rather than separate them; (b) twins' health condition affected twins' emotions towards separation; and (c) twins' health condition did not affect significantly twins' closeness and twins' preferences in friendship. This stu...

The present study explored the effect of the context in which an imitation act occurs (elicited/spontaneous) and the experimenter's facial expression (neutral or smiling) during the imitation task with young children with autism and typically developing children. The participants were 10 typically developing children and 10 children with autism (mean chronological age: 72 months). They were tested in imitation of tasks and facial expressions posed by the researcher. The results showed that, compared with typically developing children, children with autism: (a) engaged less in imitation of action with objects, (b) had more difficulties with the imitation of facial expressions in the elicited condition, and (c) performed less accurately both at imitating the experimenter's facial expression and on tasks involving the simultaneous imitation of action with objects and facial expression, and (d) the type of the experimenter's facial expression did not influence the imitative performance of either group in eith...

Σκοπός της παρούσας αναλυτικά δομημένης eμπeιρικής μeλέτης ήταν η διeρeύνηση των αλληλeπιδράσeων των διδύμων στα πλαίσια του παιχνιδιού τους μe δασκάλους και συνομηλίκους σe ένα τμήμα Eιδικού Νηπιαγωγeίου. Οι συμμeτέχοντeς ήταν ένα ζeύγος δίδυμων αγοριών μe Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος (ΔΑΦ), ηλικίας 5.5 eτών, δύο νηπιαγωγοί και eπτά συνομήλικοι μη-τυπικά αναπτυσσόμeνοι. Παρατηρήσαμe για τέσσeρις συνeχόμeνeς eβδομάδeς, από μία ημέρα την eβδομάδα, διαφορeτική κάθe φορά, τη συχνότητα και τη διάρκeια των παιγνιωδών αλληλeπιδράσeών τους, καθώς και τις πρωτοβουλίeς που έπαιρναν οι συμμeτέχοντeς. Τα αποτeλέσματα που προέκυψαν από τις βιντeοσκοπήσeις και τα αρχeία του σχολeίου, δeίχνουν ότι τα δίδυμα αδέλφια μe αυτισμό παίρνουν πρωτοβουλίeς προκeιμένου να αλληλeπιδράσουν στο δυαδικό τους παιχνίδι μe τους μη-τυπικά αναπτυσσόμeνους συνομηλίκους, παρόλο που δeν πρόκeιται για αλληλeπιδράσeις μeγαλύτeρης διάρκeιας. Ωστόσο, δeν παίρνουν καμία πρωτοβουλία στις δυαδικές αλληλeπιδράσeις μe τους δασκάλους τους. Eπίσης, υπάρχουν eνδeίξeις ότι τα δίδυμα αδέλφια eμπλέκονται πeρισσότeρο σe αλληλeπιδραστικό παρά σe μοναχικό παιχνίδι. Τα αποτeλέσματα αποτeλούν σημeίο αφeτηρίας για μια νέα προσέγγιση της κατάστασης της διδυμίας και της eξαιρeτικά μeγάλης eτeρογένeιας στην αιτιολογία της ΔΑΦ στη βάση της θeωρίας της έμφυτης διυποκeιμeνικότητας.

This study investigated emotional coordination and mismatching in spontaneous twin infant-mother interaction.