Search

ZusammenfassungPatient*innen in der physiotherapeutischen Praxis klagen häufig über Schlafprobleme. Die momentane Studienlage zeigt, dass ein direkter Zusammenhang zwischen einem gestörten Schlaf und Schmerz bestehen kann. Weiterhin können Schlafprobleme ein Hindernis für die Rehabilitation von Schmerzproblematiken darstellen. Aus diesen Gründen ist es für Physiotherapeut*innen wichtig, ein grundlegendes Verständnis von Schlafphysiologie, häufigen Schlaferkrankungen und der Therapie von Schlafproblemen zu haben. In diesem Fachwissenartikel haben die Autor*innen relevantes Grundlagenwissen sowie Informationen zu klinischen Aspekten wie der Schlafanamnese und Therapie von Schlafproblemen zusammengetragen.

Mensen zijn dagdieren. Wie daar geen rekening mee houdt, zet zijn lichaam constant in stressmodus en loopt zo een hoger risico op tal van aandoeningen.

In Gezond of gezondigd? tonen Christine Tobback en Kenny De Meirleir aan dat gezonde voeding niet voor iedereen hetzelfde is. Wat voor de ene gezond is, kan bij de andere leiden tot slaapstoornissen, reumatische klachten, hoofdpijn, extreme vermoeidheid, overgewicht enzovoort. Slecht slapen door het eten van fruit, vermoeidheid na het eten van spaghetti bolognese, hartkloppingen en gewrichtspijn door peper: het kan allemaal. Je kunt supergezond eten en toch heel veel klachten hebben of met overgewicht blijven kampen. Voedselintoleranties liggen aan de basis van een groot aantal chronische aandoeningen. Je gezondheid begint met gezonde darmen. De auteurs leren je nog bewuster om te gaan met je voeding, zodat je zelf kunt ontdekken wat goed voor je is en wat je beter vermijdt. Onze (over)grootouders deden dit intuïtief. Terugkijken naar je kindertijd kan ook een gevoeligheid voor specifieke stoffen aan het licht brengen. Christine Tobback (1964) is voedingsdeskundige en gespecialiseerd in voedselintoleranties. Haar eerste boek Eet wat bij je past. De remedie tegen pijn, vermoeidheid en overgewicht (2009) werd meteen een succes. In deze bestseller kon je kennismaken met een aantal vernieuwende inzichten over voeding. Dit boek is het logische vervolg. Kenny De Meirleir (1952) is internist en als gewoon hoogleraar verbonden aan de VUB, waar hij fysiologie (het functioneren van de mens) doceert. Al geruime tijd gaat zijn bijzondere interesse uit naar hoe voeding chronische ziekten en de kwaliteit van het leven beïnvloedt.

/

Intracellulaire immuunstoornissen bij het chronischevermoeidheidssyndroom en klinische implicaties

Door een volledige Fysio therapeutische evaluatie van de CVS-patiënt, gebruikmakend van gevalideerde meetinstrumenten, kunnen de behandel doelstellingen geïdentificeerd worden. Bovendien verkrijgen we via de Fysio therapeutische evaluatie informatie die richting geeft aan de te kiezen Fysio therapeutische interventies. Bij afwezigheid van beweging angst kan gestart worden met het aanleren van 'pacing' zelf managementtechnieken, zodat de CVS-patiënt leert een geschikte balans te vinden tussen rust en activiteit. In een tweede fase kan een gradueel opbouwend aeroob trainingsprogramma bij een intensiteit onder de 40% van de piek- zuurstofopname helpen om de patiënt zijn activiteitenniveau op te bouwen, en om de cardiovasculaire en immunologische belastbaarheid te vergroten.

*

not available

not available

In this 2:30 video, published by Science Figured Out, I vulgarise my PhD research for a non-academic audience., In this 2:30 video, published by Scene Figured Out, I vulgarise my PhD research for a non-academic audience.

Objective: To evaluate the experiencie with a health education program in Primary Care in patients with chronic shoulder pain of musculoskeletal origin, on pain and disability and establish the protocol in primary care. Design: Quasi-experimental longitudinal descriptive observational study.Location: Arroyo de la Vega Health Center, Alcobendas, Madrid. Participants: Patients referred by their Primary Care Physician to the Primary Care Physiotherapy Unit for shoulder pain of musculoskeletal origin. Intervention: 7 group sessions of health education and therapeutic exercise. Main measurements: Pain intensity was assessed through the Visual Analogue Scale (VAS), the disability of the upper limb with the Disabilities of the Arm, Shoulder and Hand (DASH) questionnaire and the level of disability and shoulder pain with the Shoulder Pain and Disability Index (SPADI) questionnaire. Results: Statistically significant differences were found in the reduction of pain and disability (P < .01), in addition, drug use and recurrences were reduced. Conclusions: The shoulder physiotherapy protocol with health education was effective in reducing pain and disability in patients with chronic shoulder pain of musculoskeletal origin in Primary Care.

Question: According to the national care guidelines for chronic non-specific low back pain, active exercise and regular physical activity are the most effective treatments. However, sport often does not play an important role in the lives of the patients concerned. They also often have limitations in their mobility due to degenerative diseases of other joints. Therefore, ways have to be found to make movement easier for physically passive people. The use of electric stimulation to train individual muscles has been established in physiotherapy for decades. In the fitness area, training whole body electromyostimulation (WB-EMS) is becoming increasingly popular. Therefore, the idea of using this training instrument for back pain patients is obvious. METHODOLOGY: In a clinical study, 85 patients with chronic nonspecific back pain were included and completed WB-EMS training once a week for 20 minutes for 6 months. Two comparison groups were formed. In a control group, 43 patients from a multimodal therapy programrepresenting guideline-based therapy could be included. A control group with 34 healthy subjects enables to compare the parameters. Back pain (NRS), ODI, NASS, SF-36 and HADS scores were examined. Postural parameters (MFT-S3-check) and strength parameters (Leonardo GFRP, Leonardo stair) at the beginning of the study, after 6 weeks, 3 months and after completion of the training.Conclusion:Both therapy groups were able to significantly reduce the back pain level in the NRS and the pain-specific parts of the clinical scores. The depression-specific scores only showed a tendency to improve. The strength parameters in the WB-EMS group were improved in the chair-rising test and in the stair-climb test. The patients in the multimodal pain program showed significant improvements in the trunk-rise test, the chair-rise test and the stair-climb test. No significant improvements could be achieved in the single-two-leg jump. Patients with chronic non-specific back pain could benefit from WB-EMS. They achieved clinically comparable results on a multimodal therapy concept, so that WB-EMS seems to be a useful form of therapeutic movement for this patient group.

Purpose: To evaluate alterations in pulmonary function indices after helical tomotherapy and explore potential associations with biologically corrected dosimetric parameters. Patients and methods: In 64 patients with inoperable locally advanced non-small cell lung cancer, pulmonary function tests before and within 6 months after radiotherapy were evaluated retrospectively. In the case of concurrent chemotherapy a total dose of 67.2 Gy was delivered, otherwise 70.5 Gy was provided. In 44 patients, late pulmonary function changes (≥6 months after radiotherapy) could also be assessed. Results: In the entire patient group, there were significant declines in forced expiratory volume in 1s (FEV1) (average change −4.1% predicted; P = 0.007), in forced vital capacity (FVC) (−4.9% predicted; P = 0.002), total lung capacity (TLC) (−5.8% predicted; P = 0.0016) and DLCO (diffusing capacity of the lung for carbon monoxide corrected for hemoglobin level) (−8.6% predicted; P < 0.001) during the first 6 months. CorrespondingFEV1, FVC, TLC and DLCO declines in the subgroup with late measurements (after 11.3 months on average) were −5.7, −7.4, −7.0, −9.8% predicted. A multivariate analysis including V5 Gy, V10 Gy, V20 Gy, V40 Gy, V60 Gy, mean lung dose (MLD), gross tumor volume (GTV) and planning target volume (PTV) as potential covariates showed that GTV was the most consistent contributor, being significant for ∆FEV1 (P = 0.003), ∆FVC (P = 0.003), ∆TLC (P = 0.001) and ∆DLCO (P = 0.01). V5 Gy or V10 Gy did not contribute to any of the lung function changes. Conclusions: The decline in pulmonary function indices after helical tomotherapy was of similar magnitude to that observed in studies reporting the effect of conformal radiotherapy on lung function. Diffusion capacity was the parameter showing the largest decrease following radiation therapy as compared to baseline and correlated with gross tumor volume. None of the alterations in pulmonary function tests were associated with the lung volume receiving low-dose radiation.

Rare but regularly recurring complications are leading to ongoing regulation of the commercial, non-medical whole-body electromyostimulation (WB-EMS) market. In addition to the revised German Radiation Protection Statutes (NiSV), the “Deutsche Industrie Norm” (DIN) 33961-5 was recently published with safety policies for WB-EMS application, anchoring both relative and absolute contraindications for WB-EMS for the first time. The purpose of this article is to justify the rationale of contraindications in a commercial setting and to support their consistent application. › While the relative contraindications appear plausible and uncritical, absolute contraindications for WB-EMS are much more debatable. In fact, some absolute contraindications (e.g. diabetes mellitus) could be safely addressed by WB-EMS at least after careful medical anamnesis and competent, close supervision. However, this requires sound knowledge of WB-EMS on the part of physicians and instructors, low user-trainer ratios and prompt medicalcare in an emergency. › However, considering the multitude of different settings of commercial WB-EMS, in extreme cases with hardly supervised, only video-guided WB-EMS sessions, the necessary accurateness and expertise for safe WB-EMS is not always guaranteed. That there is no mandatory licensing of WB-EMS instructors, the key players in WB-EMS, underscores the concern. › Whilst acknowledging the multitude of high-quality suppliers, it is advised that the commercial, non-medical WB-EMS sector as a whole to be wary of indications with significantly increased complication potential. Lastly, the mandatory acceptance of the contraindications listed in DIN 33961-5 might be considered as an inevitable step towards preventing overregulation by official authorities.

Question: According to the national care guidelines for chronic non-specific low back pain, active exercise and regular physical activity are the most effective treatments. However, sport often does not play an important role in the lives of the patients concerned. They also often have limitations in their mobility due to degenerative diseases of other joints. Therefore, ways have to be found to make movement easier for physically passive people. The use of electric stimulation to train individual muscles has been established in physiotherapy for decades. In the fitness area, training whole body electromyostimulation (WB-EMS) is becoming increasingly popular. Therefore, the idea of using this training instrument for back pain patients is obvious. METHODOLOGY: In a clinical study, 85 patients with chronic nonspecific back pain were included and completed WB-EMS training once a week for 20 minutes for 6 months. Two comparison groups were formed. In a control group, 43 patients from a multimodal therapy programrepresenting guideline-based therapy could be included. A control group with 34 healthy subjects enables to compare the parameters. Back pain (NRS), ODI, NASS, SF-36 and HADS scores were examined. Postural parameters (MFT-S3-check) and strength parameters (Leonardo GFRP, Leonardo stair) at the beginning of the study, after 6 weeks, 3 months and after completion of the training.Conclusion:Both therapy groups were able to significantly reduce the back pain level in the NRS and the pain-specific parts of the clinical scores. The depression-specific scores only showed a tendency to improve. The strength parameters in the WB-EMS group were improved in the chair-rising test and in the stair-climb test. The patients in the multimodal pain program showed significant improvements in the trunk-rise test, the chair-rise test and the stair-climb test. No significant improvements could be achieved in the single-two-leg jump. Patients with chronic non-specific back pain could benefit from WB-EMS. They achieved clinically comparable results on a multimodal therapy concept, so that WB-EMS seems to be a useful form of therapeutic movement for this patient group.

We vinden een gezonde voeding en goed bewegen steeds belangrijker, maar verliezen de weg in de stroom van nieuwe, soms tegenstrijdige onderzoeken over voeding en beweging. Wat moeten we nu geloven? Wat is echt gezond?Dokter Hendrik Cammu gaat in Wat moet ik nu geloven, dokter? op zoek naar de beste versie van de waarheid over voeding en bewegen. Hij doorploegde alle mogelijke wetenschappelijke toptijdschriften op zoek naar bewijzen in de beste studies. Op een wetenschappelijk onderbouwde maar toegankelijke manier legt hij uit wat de rol is van voeding voor onze gezondheid en onze levensverwachting. Dit is geen dieetboek met concreet voedingsadvies, maar een heldere synthese over eten en bewegen, die de bezorgde en bewuste lezer helpt om de bomen door het bos te zien. De 'waarheid' over voeding, beweging en gezondheid is heel genuanceerd en vaak een kwestie van gezond verstand. 'Met mate en gevarieerd eten blijft veruit het belangrijkste voedingsadvies., We vinden een gezonde voeding en goed bewegen steeds belangrijker, maar verliezen de weg in de stroom van nieuwe, soms tegenstrijdige onderzoeken over voeding en beweging. Wat moeten we nu geloven? Wat is echt gezond? Dokter Hendrik Cammu gaat in Wat moet ik nu geloven, dokter? op zoek naar de beste versie van de waarheid over voeding en bewegen. Hij doorploegde alle mogelijke wetenschappelijke toptijdschriften op zoek naar bewijzen in de beste studies. Op een wetenschappelijk onderbouwde maar toegankelijke manier legt hij uit wat de rol is van voeding voor onze gezondheid en onze levensverwachting. Dit is geen dieetboek met concreet voedingsadvies, maar een heldere synthese over eten en bewegen, die de bezorgde en bewuste lezer helpt om de bomen door het bos te zien. De 'waarheid' over voeding, beweging en gezondheid is heel genuanceerd en vaak een kwestie van gezond verstand. 'Met mate en gevarieerd eten blijft veruit het belangrijkste voedingsadvies.'

Het Handboek gynaecologie is een initiatief van de hoogleraren gynaecologie en verloskunde van de Universiteit Gent, KU Leuven, Universiteit Antwerpen en Vrije Universiteit Brussel, in samenwerking met docenten. Het handboek bestaat uit drie hoofdstukken: algemene gynaecologie, gynaecologische oncologie (inclusief senologie) en reproductieve geneeskunde. Dit handboek is een nuttig naslagwerk voor gynaecologen die hun theoretische achtergrond willen opfrissen.

Resume Introduction Une recherche sur Pubmed montre que la composition corporelle humaine (CC) est souvent utilisee dans les publications en sciences du sport. La CC est une branche de la biologie humaine, sujette a des interpretations diverses par ses utilisateurs. Mesurer quantitativement la CC humaine est important pour gerer les performances et l’entrainement mais une mauvaise interpretation des termes et des techniques joue un role clef dans de nombreuses erreurs frequentes. Synthese des faits Le propos de cette etude est de passer en revue un nombre d’erreurs particulieres que l’on observe dans le domaine de la CC en sciences du sport et en medecine du sport en particulier. On a montre que l’erreur principale venait de la transposition des donnees de la CC morphologique vers des interpretations chimiques de la CC. Deux des principales methodes d’estimation de la CC dans cette revue (l’IMC et l’hydrodensitometrie) ont ete utilises pendant des decennies, la troisieme methode (DEXA) est plus recente. Une analyse approfondie avec des donnees in vivo et in vitro a indique que l’hydrodensitometrie reste une methode de critere quelque peu faillible, en particulier chez les sujets dont la densite de la masse libre de graisse est differente de la valeur supposee de 1,10 g/mL. L’application de l’IMC dans le domaine de l’adiposite reste douteuse car elle donne, malgre sa bonne relation avec l’obesite en general, une approximation tres relative de la distribution tissulaire. Enfin la DEXA donne de bonnes estimations mais manque de precision clinique dans les donnees de la CC.

niet beschikbaar

Het koperspiraal is een veilige en doeltreffende contraceptiemethode en is eveneens werkzaam als noodanticonceptie. De kostendoeltreffendheid is goed, op voorwaarde dat het spiraal niet vroegtijdig wordt verwijderd. Het koperspiraal is de enige contraceptiemethode die een langdurige, omkeerbare, goedkopen en niet-hormonale bescherming biedt. Nochtans is het gebruik ervan beperkt omdat hormonale contraceptie over het algemeen beter wordt aanvaard. Verschillende factoren leiden tot een verhoogd gebruik van het koperspiraal: een nauwkeurige selectie van kandidaten, informatie over zowel het werkingsmechanisme als over mogelijke bijwerkingen en de mogelijkheid tot onmiddellijke plaatsing met onmiddellijk contraceptief effect. Het correct selecteren van geschikte kandidaten is uiteraard essentieel om de kostendoeltreffendheid van het koperspiraal te verbeteren.

Het perfecte voorbehoedsmiddel is in staat om zowel zwangerschap te verhinderen als te beschermen tegen seksueel overdraagbare aandoeningen (soa’s). Dit is vooral nuttig bij jonge, seksueel experimenterende adolescenten. Vooral het condoom, de meest doeltreffende vorm van anticonceptie, blijft onontbeerlijk. Screening naar soa’s bij de plaatsing van een spiraal (koper of hormonaal) wordt enkel aangeraden bij hoogrisicogroepen. In tegenstelling tot eerdere vermoedens verhoogt de orale anticonceptiepil het risico op hiv niet.

Achtergrond Osteochondraal letsel van het os naviculare van de voet is zeldzaam. Het onderscheid met een stressfractuur is niet eenvoudig omdat beide letsels zich meestal voordoen als vage pijn in de middenvoet bij sportieve jongvolwassenen. Hun typische locatie verschilt echter. SPECT-CT maakt het mogelijk een etiologische diagnose te stellen. Een correcte diagnose is belangrijk omdat deze 2 aandoeningen een ander beleid vergen. Casus Een 19-jarige mannelijke atleet had pijn aan de dorsale zijde van de rechter middenvoet bij belasting van de voet. Op basis van SPECT-CT werd de diagnose stressfractuur van het os naviculare gesteld. Omdat conservatieve therapie niet hielp en gezien lokalisatie atypisch was voor een stressfractuur, werd de diagnose herzien naar osteochondraal letsel. Conclusie De sleutel tot de diagnose osteochondraal letsel is de lokalisatie van het letsel in het centrale proximale derde deel van het os naviculare. Patiënten met dit type letsel worden vaak chirurgisch behandeld, terwijl voor een stressfractuur conservatieve therapie volstaat.

Objectif: L’objectif de cette étude est de déterminer les preuves disponibles pour le pouvoir prédictif concernant l'état de fragilité (pré-fragile et fragile) chez les personnes vivant à domicile pour l’incidence des limitations dans les AVQ (Activités de base de la vie quotidienne) et l'institutionnalisation. Méthodes: Web of Science, PubMed et PsycInfo ont été examinés systématiquement pour des études prospectives au sujet de la relation entre la fragilité et des limitations des AVQ/institutionnalisation. Les Odds Ratios (OR) et les Risk Ratios (RR) ont été extrahés et/ou calculés, et des méta-analyses ont été réalisées avec Open MetaAnalyst pour évaluer l’association de l’état de fragilité avec la probabilité de développer une limitation des AVQ ou d’être institutionnalisé. Résultats: Treize études décrivant l’association entre la fragilité et la limitation de l'AVQ/institutionnalisation ont été incluses dans la méta-analyse. Les études comprenaient des échelles de fragilité physique, multi-domaine et d’accumulation des déficits. Le niveau d’hétérogénéité (I2) était modéré à élevé dans toutes les méta-analyses. En général, l’état de fragilité augmente le risque de développer une limitation des AVQ (OR=2,05 (1,73-2,44); RR=1,62 (1,50-1,76)) et d’institutionnalisation (OR=1,69 (1,02-2,81); RR=1,65 (1,48-1,84)). Il semble qu’un état fragile est accompagné de OR et RR légèrement élevés par rapport à un état pré-fragile. Conclusion: Notre méta-analyse des études prospectives indique qu’un état de (pré)fragilité augmente le risque pour développer des limitations des AVQ (1.6-2.1) et d’institutionnalisation (1.6-1.7). Ainsi, l’identification et l’intervention prémature pour contrer la (pré)fragilité devraient être des priorités pour permettre les personnes âgées de vivre indépendamment à domicile.