Search

Amaç: Bu çalışmada, anti-hipertansif olarak losartan kullanan hastalarda CYP2C9 polimorfizmlerinin tedavi yanıtı üzerine etkileri incelenmiştir. Yöntemler: Araştırmaya yeni tanı almış, evre 1 esansiyel hipertansiyonu olan 74 hasta dahil edildi. Bu hastalara tedavi öncesi ve losartan başlandıktan altı hafta sonra kan basıncı ölçümleri yapılarak elde edilen kan basıncı düşüşleri kaydedildi. Hastalardan ilk tanı sırasında alınmış olan kan örneklerinden DNA izolasyonu yapılarak CYP2C9 *2 ve *3 polimorfik alelleri için genetik analizler yapıldı. Polimorfik alelleri taşıyan bireyler ile yabanıl tip (wild-type) genotip taşıyıcılarının anti-hipertansif tedavi yanıtları karşılaştırıldı. Bulgular: CYP2C9*1*2 genotipine sahip hastalar, yabanıl tip genotipe sahip hastalar ile kıyaslandığında diyastolik kan basıncı için gruplar arasında istatistiksel açıdan anlamlı fark saptanmazken, sistolik kan basıncındaki düşüşün yabanıl tip genotipe sahip hastalarda daha belirgin olma eğiliminde olduğu görüldü. CYP2C9*1*3 genotipi ise tedavi sonuçlarında anlamlı bir değişikliğe neden olmadı. Sonuç: Bulgularımız, CYP2C9*1*2 polimorfizminin hipertansif hastaların losartan ile tedavisinde sistolik kan basıncı yanıtını etkileyebileceğini düşündürmektedir. Öte yandan, CYP2C9*1*3 genotipinin sistolik veya diyastolik kan basıncı yanıtlarıyla ilişkisi gösterilememiştir.Anahtar kelimeler: Hipertansiyon, losartan, CYP2C9, genetik polimorfizm, farmakogenetik, Purpose: In this study, the possible effects of CYP2C9 polymorphisms on the clinical response to losartan were investigated in a group of hypertensive patients.Materials and Methods: Seventy-four patients, newly diagnosed to have essential hypertension, and were subsequently prescribed losartan by attending physicians, were prospectively recruited for the study. Blood pressure measurements at the initiation of losartan treatment and six weeks after were completed for all participants. Genetic analysis for CYP2C9 polymorphisms was performed in blood samples collected at baseline. CYP2C9 *2 and *3 variant alleles were genotyped, and polymorphic patients' treatment responses were compared with the patients' who were carrying the wild type genotype.Results: Analysis comparing the wild type genotype and CYP2C9*1*2 genotype revealed a trend toward more systolic blood pressure reduction in favor of wild-type genotype. However, there was no statistically significant difference between these two groups considering the change in diastolic blood pressure levels. Regarding the CYP2C9*1*3 genotype, there were no significant differences in systolic or diastolic blood pressure changes.Conclusion: CYP2C9*1*2 polymorphism affects the systolic blood pressure response to losartan in hypertensive patients, while the CYP2C9*1*3 genotype was not shown in associated with systolic or diastolic blood pressure responses. Keywords: Hypertension, losartan, CYP2C9, genetic polymorphism, pharmacogenetics

Aim: Many new agents have started to take place in the management of patients with chronic lymphocytic leukemia in recent years. Following the antibodies developed against CD20 and the new targeting molecules such as ibrutinib, idelalisib and venetoclax, treatment algorithms have changed rapidly. In this study, it was aimed to determine chronic lymphocytic leukemia treatment approaches in our center before the coronavirus pandemic. Method: Patients who were followed up with a diagnosis of chronic lymphocytic leukemia between October 01, 2018 and December 31, 2019 were analyzed retrospectively in our center. All adult patients aged 18 years and over, whose follow-up and treatment data were available, were included in the study. Patients, whose diagnosis was not confirmed, treatment was initiated before the study interval and who were followed at an external center, were excluded. All data were gathered from the electronic database used for patient follow-up in our hospital. Results: A total of 138 (85 men, 53 women) patients were included in the study. The mean age of the cases was 65 (35-88) years. Further analyzes were made for 28 cases who received treatment. Among these patients, 64% received first-line treatment, while 32% were treated for relapse/refractory disease. The most common protocols used in the first line were bendamustine, rituximab (39%) and fludarabine, cyclophosphamide, rituximab (33%). Considering relapsed /refractory disease ibrutinib (%78) and venetoclax (22%) were the drugs used. Conclusion: It was observed that a chemoimmunotherapy protocol containing rituximab was primarily preferred in the first line treatment of chronic lymphocytic leukemia and targeted new molecules were applied in all relapsed/refractory patients. Our algorithms were in line with the current guidelines. As the new molecules were preferred in all patients with suitable reimbursement conditions, we think that targeted molecules will replace chemotherapy in further time., Amaç: Son yıllarda kronik lenfositik lösemili hastaların yönetiminde pek çok yeni ajan yer almaya başlamıştır. CD20’ye karşı geliştirilen antikorlara; ibrutinib, idelalisib ve venetoclax gibi farklı hedeflere yönelik yeni moleküllerin de eklenmesi ile tedavi algoritmaları hızla değişmiştir. Bu çalışmada, koronavirüs pandemisi öncesi merkezimizdeki kronik lenfositik lösemi tedavi yaklaşımlarının tespit edilmesi amaçlanmıştır. Yöntem: Merkezimizde 01 Ekim 2018 ile 31 Aralık 2019 tarihleri arasında kronik lenfositik lösemi tanısı ile takip edilmiş olan hastalar retrospektif olarak incelenmiştir. Takip ve tedavi verisine ulaşılabilen, 18 yaş ve üzerindeki tüm hastalar çalışmaya dahil edilmiştir. Tanısı kesinleşmemiş olgular, takibi merkezimiz dışında yapılanlar, takip ve tedavi verisine ulaşılamayan olgular ve tedavisi çalışma aralığından önce başlanmış olan hastalar çalışma dışı bırakılmıştır. Tüm datalar hastanemizde hasta takibi için kullanılmakta olan elektronik veri tabanından alınmıştır. Bulgular: Toplam 138 (85 erkek, 53 kadın) hasta çalışmaya dahil edilmiştir. Olguların yaş ortalaması 65 (35-88)’dir. Tedavi almış olan 28 olgu için ileri analizler yapılmıştır. Hastaların %64’ünde birinci basamak tedavi uygulanırken, %32’sinin relaps/refrakter kronik lenfositik lösemi nedeni ile tedavi almakta olduğu görülmüştür. Birinci basamakta en sık uygulanan protokoller bendamustin, rituximab (%39) ve fludarabin, siklofosfamid, rituximab (%33)’ dır. Relaps/refrakter hastalık için tedavi uygulanan hastalarda ise ibrutinib (%78) ve venetoclax (%22) kullanıldığı görülmüştür. Sonuç: Kronik lenfositik lösemili hastalarda birinci basamakta öncelikle rituximab içeren bir kemoimmunoterapi protokolünün tercih edildiği, relaps/refrakter hastaların tamamında ise hedefe yönelik yeni moleküllerin uygulandığı görülmüştür. Mevcut klinik pratiğimiz güncel kılavuzlara paralel olup, yeni moleküllerin geri ödeme koşullarının uygun olduğu tüm hastalarda tercih edilmiş olması, ilerleyen yıllarda kronik lenfositik lösemi tedavi protokollerimizde hedefe yönelik moleküllerin kemoterapinin yerini alacağını düşündürmektedir.