Search

Tinnitus is a phantom sound sensation without an external sound source. Due to its subjective and multifaceted nature it is measured using multi-item self-reported instruments. Many well-validated tinnitus-related questionnaires are available for clinical practice and scientific research, but so far no attention has been paid to their measurement invariance. The study aimed to examine measurement invariance of the Tinnitus Handicap Inventory with regard to gender and hearing impairment, and to identify the items that show differential item functioning (DIF) across the groups. This is a retrospective study using medical data from patients with tinnitus. They completed the Tinnitus Handicap Inventory (THI) and underwent pure-tone audiometry. 1106 adult patients with tinnitus (554 women and 552 men; 320 with normal hearing and 786 with hearing loss), aged 19–84 years. In the analysis, multi-group confirmatory factor analysis, hybrid ordinal logistic regression, Kernel smoothing in Item Response Theory, and lasso regression were applied. Measurement invariance was demonstrated across gender, but across hearing status the measurement was non-invariant. Five items were found to have DIF. Researchers and clinicians should be aware of the potential risk of response bias when tinnitus severity is evaluated.

Self-help (without specialist support) can play an important role in tinnitus therapy. The purpose of this study was to investigate what fraction of subjects with tinnitus use self-help, what techniques are most commonly used to reduce tinnitus severity, and what distinguishes patients that use self-help from others.retrospective, observational study.Adult patients admitted to our hospital clinic (460 participants) aged 19-83 years and reporting chronic tinnitus. The survey concerned therapy attempts prior to the clinic visit as well as self-help techniques chosen freely by the patient to reduce tinnitus severity.Data showed that 40.9% of the respondents chose some action themselves to reduce their tinnitus severity. Among the reported self-help techniques, acoustic stimulation was the most popular. In addition, patients chose distraction attention, relaxation, meditation, yoga, and physical activity. The likelihood of undertaking self-help increases with better education and higher tinnitus severity.Knowledge about patients' preferences of forms of self-help may help the health practitioner suggest a more suitable form of therapy. Due to the great interest in using sound therapy in tinnitus, it would be worthwhile looking at new forms of this therapy, for example increasingly popular mobile applications.

Purpose Diagnosis and monitoring of laryngopharyngeal reflux (LPR) is a constant challenge in otolaryngological practice, chiefly because there are no specific symptoms characteristic of the disease. In this paper, we present the validation of a simple, 6-level qualitative scale to gauge the clinical findings of LPR. It has been previously published in Polish as the Warsaw Scale. Methods In the study, we enrolled 100 patients with voice problems who had registered in our clinic, and we performed an extended battery of diagnostic tests for LPR, together with 24-h pH monitoring. Results The Warsaw Scale significantly outperformed other instruments in both predicting LPR status and correlating with pH measurements. Moreover, the rating provided by the scale showed a strong association with patient-reported symptoms. Conclusion The data indicate that the Warsaw Scale could be used as an affordable, consistent, and effective diagnostic and monitoring tool for LPR.

Purpose In most cases, tinnitus co-exists with hearing loss, suggesting that poorer speech understanding is simply due to a lack of acoustic information reaching the central nervous system (CNS). However, it also happens that patients with tinnitus who have normal hearing also report problems with speech understanding, and it is possible to suppose that tinnitus is to blame for difficulties in perceptual processing of auditory information. The purpose of the study was to evaluate the auditory processing abilities of normally hearing subjects with and without tinnitus. Methods The study group comprised 97 adults, 54 of whom had normal hearing and chronic tinnitus (the study group) and 43 who had normal hearing and no tinnitus (the control group). The audiological assessment comprised pure-tone audiometry and high-frequency pure-tone audiometry, impedance audiometry, and distortion product oto-acoustic emission assessment. To evaluate possible auditory processing deficits, the Frequency Pattern Test (FPT), Duration Pattern Test (DPT), Dichotic Listening Test (DLT), and Gap Detection Threshold (GDT) tests were performed. Results The tinnitus subjects had significantly lower scores than the controls in the gap detection test (p p Conclusion In normally hearing patients, the presence of tinnitus may be accompanied with auditory processing difficulties.

Heart rate time series are widely used to characterize physiological states and athletic performance. Among the main indicators of metabolic and physiological states, the detection of metabolic thresholds is an important tool in establishing training protocols in both sport and clinical fields. This paper reviews the most common methods, applied to heart rate (HR) time series, aiming to detect metabolic thresholds. These methodologies have been largely used to assess energy metabolism and to identify the appropriate intensity of physical exercise which can reduce body weight and improve physical fitness. Specifically, we focused on the main nonlinear signal evaluation methods using HR to identify metabolic thresholds with the purpose of identifying a method which can represent a useful tool for the real-time settings of wearable devices in sport activities. While the advantages and disadvantages of each method, and the possible applications, are presented, this review confirms that the nonlinear analysis of HR time series represents a solid, robust and noninvasive approach to assess metabolic thresholds.

Purpose The objective was to investigate whether a patient’s preoperative test results can predict the need for future reoperation in unilateral vocal fold paralysis (UVFP). Methods A single-centre retrospective study was performed. The study group consisted of 18 patients with UVFP who had been treated with injection laryngoplasty but who required further treatment and were augmentated again within 36 months. The control group consisted of 33 injected patients who had not required reintervention up to 36 months later. Results Only glottal gap was associated with a relative risk for reinjection. Glottal gap was found to be severe in 77.8% of the patients from the study group compared to 42.4% of the controls, and the difference was statistically significant. The kind of injected material (calcium hydroxylapatite or hyaluronic acid), age, and voice assessment (perceptual, objective, or subjective) did not seem to affect the likelihood of reoperation being needed. There were no between-group statistically significant differences in individual aspects of the GRBAS scale. The global score was slightly higher in the study group, but it did not reach statistical significance (U = 198.5; p = 0.09). A comparison of VHI scores did not yield statistically significant differences between the study and control groups. No significant differences in objective acoustic voice parameters were observed between the groups. Conclusion Only glottal gap occurred to be associated with a relative risk for reinjection. A kind of injected material (CaHA or HA), age, perceptual, objective and subjective voice assessment do not seem to impact the likelihood of reoperation in patients with UVFP.

Undiagnosed hearing deficits hamper a child’s ability to learn. Hearing screening in school aged children helps detect educationally significant hearing loss and prevents negative impacts on academic achievement. The main purpose of this study was to improve early detection and assess the incidence of hearing disorders in first-graders from rural areas and small towns in the Małopolskie Voivodeship of Poland. There were 5029 children aged 6–7 years. Hearing thresholds were measured over the frequency range 0.5–8 kHz. A result was considered positive (abnormal) if the hearing threshold was worse than 20 dB HL at one or more frequencies. The prevalence of hearing loss was estimated in terms of four-frequency hearing loss, high-frequency hearing loss, and low-frequency hearing loss. Parents filled in a brief audiological questionnaire. The analysis was performed using IBM SPSS Statistics, version 24. Of all the children, 20.5% returned a positive result and were referred for further audiological diagnoses. The estimated prevalence of hearing loss was 11.6%, made up of 6.5% with FFHL, 7.6% with HFHL, and 8.2% with LFHL. This study showed that large numbers of children in the district had hearing problems. Adoption of hearing screening in primary schools is recommended as a routine procedure within preventive pediatric health care.

Purpose In clinical trials and everyday medical practice, health-related quality of life (HRQoL) measures are increasingly being used. That is, in addition to the usual biological health assessment, the impact of disease and treatment on the patient’s functioning in the physical, mental, and social areas is an important parameter. The aim of this study was to assess HRQoL before and after using a cochlear implant (CI) in adults with profound hearing loss. Methods There were 104 patients who qualified for the study. All gave informed and free consent. The study involved adults with bilateral hearing loss above 81 dB HL and rated according to the World Health Organization (WHO) classification scheme as having profound hearing loss (which includes deafness). In each participant, the hearing loss was postlingual, that is, it occurred after speech and language had developed. The assessment of quality of life (AQoL-8D) questionnaire was used to assess the health-related quality of life in the study participants. Results Quality of life significantly increased (p Conclusion Cochlear implantation improves the health-related quality of life of the postlingually deaf.

BackgroundThe Zika virus (ZIKV) was detected in Brazil in 2014. At the end of 2015 microcephaly was the first distinctive sign. By 2016, the first two cases of congenital Zika had been described, with a strong correlation between the virus and microcephaly.Case reportA male infant was born at 32 weeks gestation, weight 1,750 grams, cranial perimeter 26 cm. He remained in intensive care for 5 days for neonatal seizures, required oxygen therapy, and had early sepsis. After 11 days in hospital a diagnosis of microcephaly was made. At 12 months, hydrocephalus was identified by computed tomography, with calcification foci in the subcortical region, basal nuclei, cerebellum, and brainstem. These characteristics are typical of congenital zika syndrome (CZS). Audiological tests were done: immittanciometry (tympanometry and acoustic reflex), transient evoked otoacoustic emission (TEOAE), distortion product otoacoustic emission (DPOAE), click ABR, and frequency following response (FFR). In patients with ZIKV, radiological findings show distinctive calcifications at the gray–white matter junction and degrees of delayed cortical development. The findings here of no acoustic reflex and a reduction in otoacoustic emissions in both ears is a preliminary indication of outer hair cell involvement that could later lead to communication deficits. ABR responses showed hearing pathway impairment in both ears up to the brainstem, and diminished FFR responses point to possible difficulties in speech perception. The present case study adds to our knowledge of the effect of CZS on the auditory system and strengthens the recommendation that ZIKV be included as an indicator for risk of hearing loss.

Introduction Parkinson disease (PD) is a degenerative and progressive neurological disorder characterized by resting tremor, stiffness, bradykinesia, and postural instability. Despite the motor symptoms, PD patients also consistently show cognitive impairment or executive dysfunction. The auditory event-related potential P300 has been described as the best indicator of mental function, being highly dependent on cognitive skills, including attention and discrimination. Objective To review the literature on the application and findings of P300 as an indicator of PD. Data Analysis The samples ranged from 7 to 166 individuals. Young adult and elderly male patients composed most study samples. The Mini-Mental State Examination test, the Unified Parkinson Disease Rating Scale, and the Hoehn and Yahr Scale were used to assess neurological and cognitive function. In terms of testing hearing function, few studies have focused on parameters other than the P300. The factors we focused on were how the P300 was modified by cognitive effects, its correlation with different PD scales, the effect of performing dual tasks, the effect of fatigue, and the influence of drug treatments. Conclusion The use of the P300 appears to be an effective assessment tool in patients with PD. This event-related potential seems to correlate well with other neurocognitive tests that measure key features of the disease.

Purpose Magnetic resonance imaging (MRI) is often used to visualize and diagnose soft tissues. Hearing implant (HI) recipients are likely to require at least one MRI scan during their lifetime. However, the MRI scanner can interact with the implant magnet, resulting in complications for the HI recipient. This survey, which was conducted in two phases, aimed to evaluate the safety and performance of MRI scans for individuals with a HI manufactured by MED-EL (MED-EL GmbH, Innsbruck, Austria). Methods A survey was developed and distributed in two phases to HEARRING clinics to obtain information about the use of MRI for recipients of MED-EL devices. Phase 1 focused on how often MRI is used in diagnostic imaging of the head region of the cochlear implant (CI) recipients. Phase 2 collected safety information about MRI scans performed on HI recipients. Results 106 of the 126 MRI scans reported in this survey were performed at a field strength of 1.5 T, on HI recipients who wore the SYNCHRONY CI or SYNCHRONY ABI. The head and spine were the most frequently imaged regions. 123 of the 126 scans were performed without any complications; two HI recipients experienced discomfort/pain. One recipient required reimplantation after an MRI was performed using a scanner that had not been approved for that implant. There was only one case that required surgical removal of the implant to reduce the imaging artefact. Conclusion Individuals with either a SYNCHRONY CI or SYNCHRONY ABI from MED-EL can safely undergo a 1.5 T MRI when it is performed according to the manufacturer’s safety policies and procedures.

Introduction: Recently, Interacoustics presented a new otoacoustic emission protocol where the probe pressurizes the ear cavity, thus eliminates the risk of non-assessment (REFER outcome) due to a negative middle ear pressure. This study evaluated the characteristics and the performance of this new protocol on a newborn well-baby population. Methods: One hundred sixty-three newborns (age 2.7 ± 1.1 days) for a total of 294 ears were assessed randomly. Transiently evoked otoacoustic responses were acquired by the Titan device (Interacoustics), using the default and a pressurized TEOAE protocol. The data were analyzed in terms of signal to noise ratios (S/Ns) at 5 frequencies, namely, 0.87, 1.94, 2.96, 3.97, and 4.97 kHz. To assess any possible gestational age (GE) effects on the TEOAE variables, the responses were subdivided in 4 different age subgroups. Results: There were no significant differences between the left and right ear TEOAE responses, for age (in days), GE (in weeks), weight (in grams), and S/N at all 5 frequencies. Considering the pooled 294 ears, paired t tests between the default and the pressurized TEOAE data showed significant differences across all 5 frequencies (p < 0.01). The pressurized protocol generated TEOAE responses presenting larger S/Ns, and a positive additive effect of approximately 2.31 dB was observed at all tested frequencies. There were no significant GE effects on the pressurized TEOAE responses. In terms of performance, both protocols performed equally (same number of PASSes). Conclusion: The pressurized TEOAE protocol generates responses with higher S/Ns which might be useful in borderline cases where the middle ear status might cause a REFER screening outcome.

BackgroundTraumatic brain injury (TBI) is a pathology frequently causing mortality or serious sequelae. About 20% of individuals with TBI will have some degree of auditory alteration. The aim of the present study was to use behavioural and electrophysiological assessments to analyse the hearing of a patient with TBI.Case reportA young male adult who had suffered severe TBI caused by a motorcycle accident was evaluated. The patient underwent a peripheral hearing evaluation and electrophysiological assessment. Pure tone audiometry revealed profound sensorineural hearing loss in the left ear and normal hearing in the right. In the electrophysiological assessment, an ABR click test showed the presence of a response in the right ear at 80 dB HL but no response in the left ear at 90 dB HL. Evaluation of the Middle Latency Response revealed the presence of both an electrode effect (C3) and an ear effect (A1). The P300 wave showed an event-related potential within normal limits in the right ear and no responses in the left.ConclusionsThe present case study verifies the importance of assessing the peripheral and central auditory nervous system in cases of patients with a history of TBI. It reinforces the need for diagnosis and audiological monitoring of these patients.

BackgroundVestibular symptoms and balance disorders are still common complaints reported by the patients after cochlear implantation (CI). Much research has been devoted to assess dizzy patients after cochlear implantation using both self-prepared questionnaires as well as validated life-quality scales. From this work, various approaches to classifying symptoms according to their onset and duration have been recommended.Material and methodsWe studied 101 patients after round window approach (RWA) cochlear implantation giving them a self-prepared questionnaire asking them to list their major vestibular complaints formulated according to the consensus document of the Barany Society Committee for the classification of vestibular disorders. Those with persistent symptoms (both postoperatively and existing preoperatively) also filled in a DHI questionnaire. Additionally, cVEMP, oVEMP, caloric, and vHIT tests were performed before and after the CI procedure.ResultsThe 101 patients were divided into four groups: with early symptoms (n = 25), with late symptoms (n = 2), with preoperative symptoms (n = 13), and with no symptoms (n = 61). Among the patients with early symptoms, 15 reported spontaneous vertigo attack, 6 only unsteadiness and/or lateropulsion, and 4 had other symptoms such as orthostatic vertigo, positional vertigo, visual tilt, and head-motion vertigo.ConclusionsClose to 40% of the CI recipients suffered from vestibular complaints, either in the postoperative period or from already existing preoperative symptoms. The vast majority of postoperative complaints were transient and only rare cases (with preexisting inner ear pathologies and/or comorbidities) evolved into persistent dysfunction.

The Tinnitus Functional Index (TFI) is considered the gold standard in measuring tinnitus severity. The aim of the study was to establish reference values to improve the interpretability of TFI scores.Results from 1114 patients with tinnitus were retrospectively analyzed. The participants were consecutive patients who attended our tertiary referral Ear, Nose, and Throat Center. The eligibility criteria were: at least 18 years old, persistent tinnitus, completed pure-tone audiometry, and answered all 25 items on the TFI. Hearing status (normal hearing vs. hearing impairment) was established according to the recommendation of the Bureau International d'Audiophonologie. Means (M) and SD on the TFI were the basis for grading tinnitus severity on four levels: low, lower moderate, upper moderate, and high. To gauge individual scores in clinical practice, percentiles are also proposed.All 1114 patients (586 women and 528 men) were Caucasian and aged from 19 to 87 years (M = 50.96; SD = 13.10 years). Tinnitus duration ranged from 0.5 to 50 years (M = 7.17; SD = 7.71 years). There were 258 patients with normal hearing and 856 patients with hearing loss. A score of above 65 points on TFI was established as the cutoff point for diagnosing high tinnitus severity. A regression model associating tinnitus severity with gender, age, tinnitus duration, and hearing loss was statistically significant: F(4,1109) = 8.99; p0.001, but the effect was very small (R2adj = 0.028) and only gender and age were associated with TFI global score, while tinnitus severity was not related to tinnitus duration or hearing loss.The reference values proposed here support those reported previously by Meikle et al. They are empirically based and can be used as benchmarks in clinical practice and scientific research. They make it possible to assess tinnitus severity, evaluate individual scores, and categorize individuals with tinnitus. This allows researchers to set inclusion or exclusion criteria when assigning patients to specific groups during clinical trials involving tinnitus intervention strategies.

W czerwcu 2011 r. podczas kongresu Europejskich Towarzystw Audiologicznych w Warszawie podpisano Europejski Konsensus Naukowy w zakresie wykrywania i leczenia zaburzeń komunikacyjnych u dzieci w wieku wczesnoszkolnym. Idea ta była jednym z priorytetów realizowanych przez Instytut Fizjologii i Patologii Słuchu (IFPS) podczas prezydencji Polski w Radzie Unii Europy w 2011 roku. W wyniku współpracy z zespołem z Tadżykistanu, w listopadzie 2012 roku pilotażowe badania przesiewowe słuchu przeprowadzono wspólnie w dwóch szkołach w stolicy kraju – Duszanbe. Badania wykonano przy użyciu Platformy Badań Zmysłów. Wykorzystano badanie audiometrii tonalnej oraz kwestionariusze dla rodziców i dzieci. Badaniami objęto łącznie 143 uczniów. Wynik pozytywny uzyskano u 34 uczniów (24%). 24 uczniów wymagało opieki specjalistycznej, łącznie z leczeniem operacyjnym. Badania pozwoliły na walidowanie procedury badań przesiewowych w Azji Środkowej. Odsetek wyników pozytywnych był wyższy niż w Polsce. Pilotażowy program pozwolił zwalidować także centralną bazę oraz system naukowy SZOK w nowej wersji językowej.

WstępZespół Ushera to choroba rzadka, występująca w zależności od populacji na poziomie od 3,5 do 6,2 na 10 000 osób. Jej najbardziej charakterystyczne objawy to: różnego rodzaju głuchota lub częściowa głuchota, zaburzenia układu równowagi i ślepota pojawiająca się w różnym wieku.CelCelem niniejszej pracy było przeanalizowanie zachowania resztek słuchowych wśród pacjentów z zespołem Ushera podanych procedurze leczenia częściowej głuchoty (Partial Deafness Treatment).MetodaOperacje wszczepienia implantu ślimakowego zostały przeprowadzone według metody 6 kroków Skarżyńskiego. Insercji elektrody dokonano przez okienko okrągłe, ale w niektórych przypadkach zastosowano, ze względów anatomicznych, dojście przez kochleostomię. Ocena zachowania resztek słuchowych była dokonywana na podstawie wyników audiometrii tonalnej wykonanej przed zabiegiem i po nim.WynikiAnaliza wyników audiometrii tonalnej, wykonanej w tych samych warunkach przed zabiegiem operacyjnym i po nim, wykazała zachowanie resztek słuchowych po wszczepieniu elektrody do ślimaka.WnioskiZespół Ushera charakteryzuje się, w większości przypadków, progresywnym niedosłuchem. Dlatego podczas dalszej obserwacji pacjentów może się okazać, że będzie potrzebna zmiana sposobu kodowania dźwięku w zależności od kanału elektrody. Rekomendowana jest głębsza insercja elektrody – od 25 mm do 28 mm, w zależności od wielkości ślimaka.

BackgroundThe last two decades have demonstrated that preoperative functional acoustic hearing (residual hearing) can be preserved during cochlear implant (CI) surgery. However, the relationship between the electrode array length and postoperative hearing preservation (HP) with lateral wall flexible electrode variants is still under debate.Aims/ObjectivesThis is a systematic literature review that aims to analyze the HP rates of patients with residual hearing for medium-length and longer-length lateral wall electrodes.MethodA systematic literature review methodology was applied following the Preferred Reporting Items for Systematic Reviews and Meta-Analysis (PRISMA) recommendations to evaluate the HP rates of medium-length and longer-length lateral wall electrodes from one CI manufacturer (medium length FLEX 24, longer length FLEX 28 and FLEX SOFT, MED-EL, Innsbruck, Austria). A search using search engine PubMed (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/) was performed using the search terms “hearing preservation” or “residual hearing” and “cochlear implant” in “All fields.” Articles published only in English between January 01, 2009 and December 31, 2020 were included in the search.ResultsThe HP rate was similar between medium-length (93.4%–93.5%) and longer (92.1%–86.8%) electrodes at 4 months (p = 0.689) and 12 months (p = 0.219). In the medium-length electrode group, patients under the age of 45 years had better HP than patients above the age of 45 years.ConclusionsBoth medium-length and longer electrode arrays showed high hearing preservation rates. Considering the hearing deterioration over time, implanting a longer electrode at primary surgery should be considered, thus preventing the need for future reimplantation.

Wraz z rozwojem medycyny i poszerzania się wiedzy o szumach usznych lekarze i uczeni na świecie zaczęli analizować temat nadwrażliwości słuchowej. Coraz to nowsze badania – ankiety i kwestionariusze dostarczają więcej informacji na temat mechanizmów, epidemiologii, etiologii, sposobów diagnozy i leczenia tej patologii. Celem artykułu był przegląd najnowszej literatury oraz odniesień do starszego piśmiennictwa opisujących dokładnie wyżej wymienione zagadnienia w kontekście nadwrażliwości słuchowej. Przeszukano piśmiennictwo dostępne w bazach Pubmed, Web of Science, Scopus, używając słów kluczowych – nadwrażliwość słuchowa, hyperacusis, fonofobia, mizofonia, objaw wyrównania głośności, szumy uszne. Po etapowej selekcji wzięto pod uwagę 36 artykułów. Analiza dostępnych metod diagnostycznych i terapeutycznych wskazuje, że problem zjawiska nadwrażliwości słuchowej jest często pomijany. Zauważalny jest natomiast rosnący trend dotyczący diagnostyki i leczenia szumów usznych.

Celem artykułu jest przybliżenie zagadnienia jakości życia w naukach medycznych, przede wszystkim przegląd najczęściej stosowanych kwestionariuszy ogólnych i specyficznych przeznaczonych do badania jakości życia u osób dorosłych głuchych (niedosłyszących) korzystających z implantu ślimakowego (CI). Odzyskanie możliwości słyszenia ma pozytywny wpływ nie tylko na identyfikację dźwięków z otoczenia oraz rozumienie mowy, lecz także na zdrowie psychiczne oraz funkcjonowanie społeczne. Dlatego oprócz metod audiologicznego pomiaru percepcji słuchowej konieczne jest stosowanie kwestionariuszy, dzięki którym można ocenić jakość życia. Dopiero pomiar jakości życia związanej ze zdrowiem jest traktowany jako wskaźnik efektywności leczenia. Dodatkowo umożliwia określenie potrzeb pacjentów, a także ułatwia konstruowanie kompleksowych programów medyczno-terapeutycznych.

Szumy uszne są częstym objawem występującym wraz z niedosłuchem w przebiegu otosklerozy. W pracy dokonano przeglądu literatury naukowej dotyczącej częstości występowania szumów usznych i ich uciążliwości wśród pacjentów poddanych chirurgii strzemiączka. Przeglądu piśmiennictwa dokonano na podstawie elektronicznych baz artykułów naukowych: PubMed, The Cochrane Library oraz Web of Science. Przedmiot zainteresowania stanowiły doniesienia na temat rozpowszechnienia szumów usznych w przebiegu otosklerozy, wpływu chirurgii strzemiączka na pooperacyjną zmianę w spostrzeganiu dolegliwości oraz rodzaju metod i narzędzi stosowanych przez autorów do oceny badanych zjawisk. Do przeglądu literatury włączono 13 artykułów. Stwierdzono, że w grupie pacjentów dotkniętych otosklerozą od 65% do ponad 90% osób doświadczało szumów usznych. Zaobserwowano znaczące różnice w przyjętych przez autorów metodach i narzędziach stosowanych do oceny uciążliwości szumów usznych. Rozbieżności dotyczyły także prezentowania pooperacyjnych wyników słuchowych. W nielicznych opublikowanych pracach postulowany jest brak związku pomiędzy pooperacyjną poprawą progów słyszenia a redukcją dokuczliwości szumów usznych. Jednakże w celu uzyskania porównywalnych wyników rekomendowane jest wykorzystywane w badaniach naukowych zaadaptowanych do języka ojczystego, rzetelnych oraz trafnych narzędzi.

Szumy uszne u dzieci wykazują pewne podobieństwo do szumów usznych występujących u osób dorosłych. Różnice w odczuwaniu szumów usznych polegają na tym, że dzieci rzadko samoistnie zgłaszają szumy uszne, natomiast zapytane potrafią opowiedzieć o swojej dolegliwości. Dziecięce szumy uszne zawsze wymagają diagnostyki w celu wykluczenia zmian organicznych oraz również dlatego, że mogą wpływać negatywnie na jakość życia młodego pacjenta, powodując problemy ze snem, koncentracją i być przyczyną gorszych wyników w nauce. W pracy przedstawiono przyjazny dziecku i jego rodzicom schemat postępowania diagnostycznego i terapeutycznego w przypadku dziecięcych szumów usznych.

CelCelem pracy była ocena problemu, jaki stanowią szumy uszne u dzieci.Materiał i metodaNa podstawie przeglądu piśmiennictwa oraz doświadczeń własnych przeprowadzono analizy na temat: rodzaju szumów usznych, przyczyn ich występowania, epidemiologii oraz zależności pomiędzy występowaniem szumów usznych a płcią, wiekiem dziecka oraz współistniejącym niedosłuchem.WynikiSzeroki rozrzut wyników badań epidemiologicznych uniemożliwia zajęcie jednoznacznego stanowiska w kwestii częstości występowania szumów usznych u dzieci. Częstość występowania tej dolegliwości wśród dzieci wzrasta wraz z wiekiem. Szumy uszne mogą wpływać negatywnie na jakość życia dziecka, powodując problemy ze snem oraz zaburzenia lękowe i depresyjne. Obecność szumów usznych istotnych klinicznie mogłaby być kryterium kwalifikującym dzieci do dalszej diagnostyki, natomiast ich podział na dokuczliwe i niedokuczliwe mógłby stanowić kryterium kwalifikujące do terapii. Pytanie o obecność szumów usznych powinno zostać włączone do rutynowego wywiadu klinicznego, zbieranego od dziecka powyżej 6 roku życia.WnioskiSzumy uszne dziecięce wymagają opracowania jednolitego, przyjaznego dziecku i jego rodzicom, powszechnie obowiązującego schematu postępowania diagnostycznego i terapeutycznego.

Z uwagi na rosnącą świadomość społeczeństwa i większe wymagania odnośnie opieki zdrowotnej i zdrowia subiektywna ocena jakości życia (ang. quality of life, QoL) stała się istotnym aspektem oceny wyników leczenia. Pacjenci są lepiej wyedukowani na temat negatywnych konsekwencji chorób i często decydują się na dany zabieg chirurgiczny, kierując się chęcią poprawy jakości życia. Zwiększa się zatem zapotrzebowanie na narzędzia, które pozwolą badać jakość życia i oceniać wyniki leczenia w sposób wystandaryzowany, cechujące się rzetelnością, trafnością i czułością. Artykuł ma na celu przegląd piśmiennictwa dotyczącego oceny jakości życia po operacjach nosa. Operacje przegrody nosa to jedne z najczęściej wykonywanych procedur chirurgicznych przez otorynolaryngologów na całym świecie. Od wielu lat publikowane były subiektywne oceny efektów tych operacji. W ostatniej dekadzie coraz częściej zaczęły pojawiać się w literaturze prace dotyczące jakości życia po operacjach nosa, w których do oceny tej jakości posłużono się zwalidowanymi kwestionariuszami. Wcześniej oceny satysfakcji pacjenta dokonywano na podstawie badań retrospektywnych z użyciem skali wizualno-analogowej. Do chwili obecnej brakuje badań prospektywnych, w których użyte zostałyby specyficzne dla danego schorzenia, zwalidowane kwestionariusze. Większość pacjentów po septoplastyce jest zadowolona z efektu operacji, jednakże istnieje także istotna grupa pacjentów, którzy są nieusatysfakcjonowani. Kwestionariusze oceniające jakość życia dają możliwość wykrycia potencjalnych czynników wpływających na zadowolenie pacjenta i efekt końcowy leczenia oraz identyfikacji podgrupy pacjentów, którzy nie będą mieli efektu z leczenia chirurgicznego.

Cel pracyCelem niniejszego przeglądu piśmiennictwa było szczegółowe omówienie kwestionariuszy do oceny zawrotów głowy i zaburzeń równowagi, które obecnie są najczęściej stosowane w praktyce klinicznej na świecie.Materiał i metodyPrzeanalizowano publikacje polskie oraz zagraniczne, posługując się słowami kluczowymi: zawroty głowy, zaburzenia równowagi, kwestionariusze do oceny zawrotów głowy, diagnostyka zaburzeń przedsionkowych, oraz wykorzystując dostęp do baz: Scopus, Web of Science, ScienceDirect oraz PubMed. Równocześnie odrzucono duplikaty, abstrakty, doniesienia konferencyjne oraz publikacje napisane w języku innym niż angielski.WynikiZ ponad tysiąca uzyskanych wyników w niniejszym przeglądzie wykorzystano 53 pozycje literaturowe, które opisywały proces tworzenia nowych narzędzi badawczych, walidacji kwestionariuszy do oceny zawrotów głowy i zaburzeń równowagi i były stosowane w badaniach przeprowadzanych przez różne ośrodki medyczne na świecie. Wykorzystano również materiały dotyczące diagnostyki otoneurologicznej.WnioskiW codziennej praktyce klinicznej podkreśla się rolę kwestionariuszy, które rzetelnie wypełniane przez pacjenta, stanowią wartościowe źródło informacji na temat intensywności zawrotów głowy i zaburzeń równowagi, ich wpływu na codzienne funkcjonowanie pacjenta oraz efektywności zastosowanego leczenia. Równocześnie zaznacza się konieczność stworzenia polskich adaptacji kwestionariuszy.

The purpose of the study was to determine the reliability in children of the medial olivocochlear reflex when measured as decibels of suppression of transiently evoked otoacoustic emissions (TEOAEs) by contralateral acoustic stimulation (CAS).TEOAEs with and without CAS (white noise) were measured. In each subject, measurements were performed twice. Of particular interest was the suppression of TEOAEs by CAS and its reliability. Reliability was evaluated by calculating the standard error of measurement (SEM) and minimum detectable change (MDC).Fifty-one normally hearing girls aged 3-6 years.The average global TEOAE suppression was around 0.6 dB. The highest reliability was for global values, with SEM of 0.2 dB and MDC of ±0.55 dB for the standard 2.5-20 ms recording window and slightly higher values for an 8-18 ms window. The worst reliability in the studied group was for the 1 kHz half-octave frequency band. Additionally, ears without spontaneous otoacoustic emissions had higher suppression levels than those with, but they also had lower signal-to-noise ratios, which may limit their clinical utility.The current study shows that, under the studied paradigm, TEOAE suppression does not have satisfactory reliability since MDC was similar to the level of suppression.

WstępOdpowiedni dobór i dopasowanie aparatów słuchowych oraz rozpoczęcie wczesnej rehabilitacji słuchowej warunkuje prawidłowy rozwój słuchowy dziecka z niedosłuchem. Ponieważ badania audiometryczne – audiometria tonalna oraz behawioralna audiometria obserwacyjna – pozwalają jedynie na ocenę poziomu detekcji dźwięku, niezbędne jest korzystanie z kwestionariuszy, które umożliwiają ocenę rozwoju słuchowego dziecka oraz korzyści z zastosowanych urządzeń. Wykorzystanie kwestionariuszy pozwala na monitorowanie postępów w zakresie rozwoju słuchowego dzieci korzystających z protez słuchowych oraz porównanie ich percepcji słuchowej z percepcją dzieci prawidłowo słyszących.CelCelem pracy jest (1) ocena – na podstawie wyników behawioralnej audiometrii obserwacyjnej oraz kwestionariusza LittlEARS – rozwoju słuchowego dzieci z umiarkowanym niedosłuchem, w wieku do drugiego roku życia, po zastosowaniu aparatów słuchowych oraz (2) ocena skuteczności zastosowanych protez słuchowych.Materiał i metodaGrupę badaną stanowiło 30 pacjentów Instytutu Fizjologii i Patologii Słuchu – dzieci w wieku od 7 do 23 miesięcy w dniu badania. W celu dokonania oceny progu słyszenia u dzieci przeprowadzono badanie słuchowych potencjałów wywołanych pnia mózgu oraz behawioralną audiometrię obserwacyjną. Dwadzieścioro dzieci zostało zaopatrzonych w klasyczne zauszne aparaty słuchowe, u 10 dzieci zastosowano aparaty wykorzystujące kostne przewodnictwo dźwięku. Rozwój słuchowy dzieci po zastosowaniu aparatów słuchowych został oceniony na podstawie kwestionariusza LittlEARS wypełnionego przez rodziców. Dodatkowo przeprowadzono badanie behawioralnej audiometrii obserwacyjnej po ok. 6 miesiącach od założenia aparatów. Wyniki badań audiometrycznych posłużyły do oceny reakcji i umiejętności słuchowych, a kwestionariusz LittlEARS – do wyznaczenia wieku słuchowego dzieci, opóźnienia rozwoju słuchowego oraz skuteczności zastosowanych aparatów słuchowych.WynikiWyniki badań audiometrycznych metodą behawioralnej audiometrii obserwacyjnej (BOA) w szerokim zakresie częstotliwości (250–4000 Hz) wykazały poprawę słyszenia u wszystkich dzieci. Analiza odpowiedzi wypełnionych kwestionariuszy LittlEARS wskazuje na postępy w zakresie umiejętności słuchowych dzieci, które korzystają z aparatów słuchowych. Opóźnienie rozwoju słuchowego u dzieci z niedosłuchem korzystających z aparatów słuchowych względem dzieci prawidłowo słyszących wyniosło średnio 4 miesiące. Siedemdziesiąt procent z grupy badanej osiągnęło wyniki, które mieszczą się w granicach normy (rozumianej jako średnia osiągana przez dzieci ze słuchem prawidłowym).WnioskiZastosowanie aparatów słuchowych u dzieci z niedosłuchem umiarkowanym umożliwia prawidłowy rozwój percepcji słuchowej. Wykorzystanie kwestionariusza wspomaga ocenę audiologiczną oraz pozwala na monitorowanie procesu rehabilitacji. W celu dokonania rzetelnej i wiarygodnej oceny efektów po zastosowaniu aparatów słuchowych badania audiometryczne powinny być uzupełnione wystandaryzowanymi kwestionariuszami przeznaczonymi dla dzieci w danym wieku.

WstępNiedosłuch jest zaburzeniem występującym coraz częściej u osób w różnym wieku. Główny Urząd Statystyczny szacuje, że w Polsce żyje ok. 6 mln osób, których dotyczy ten problem. Osoby z niedosłuchem mają różne możliwości leczenia. Najczęściej decydują się na klasyczne aparaty słuchowe, jednak nie we wszystkich przypadkach jest możliwość zastosowania takich urządzeń i wtedy pacjent najczęściej jest kwalifikowany do operacji wszczepienia implantu słuchowego.CelCelem pracy była analiza danych opublikowanych przez Ministerstwo Zdrowia w 2016 roku w odniesieniu do chorób nosa, zatok przynosowych, ucha, gardła i krtani w Polsce. Opublikowane dane umożliwiają ocenę dostępności świadczeń zdrowotnych w zakresie implantów ucha środkowego oraz implantów na przewodnictwo kostne udzielanych na terenie całego kraju.Materiał i metodyAnalizy dokonano na podstawie map potrzeb zdrowotnych (MPZ) opublikowanych przez Ministerstwo Zdrowia w zakresie chorób nosa, zatok przynosowych, ucha, gardła i krtani. MPZ zostały przygotowane odrębnie dla każdego województwa.WynikiDane dotyczyły hospitalizacji zakończonych w 2014 roku. Według sprawozdania w całym kraju wykonano 227 hospitalizacji, najwięcej w województwie mazowieckim 66 (30% wszystkich hospitalizacji). Świadczeń udzielono pacjentom w wieku 1–69 lat. Ośrodkiem wiodącym, który przeprowadził najwięcej zabiegów w omawianym zakresie, był Instytut Fizjologii i Patologii Słuchu w Kajetanach.WnioskiImplanty ucha środkowego oraz zakotwiczone w kości skroniowej są stosunkowo nowymi urządzeniami. Analiza materiału wykazała, że dostępność tego typu urządzeń jest w miarę równomierna na terenie kraju, jednak większość usług związanych z tego typu implantami świadczona jest w województwie mazowieckim.

WstępZespół Pendreda (ZP) jest chorobą dziedziczoną w sposób autosomalny recesywny. Szacuje się, że odpowiada za blisko 10% przypadków dziedzicznej utraty słuchu. Występowanie ZP wiąże się z nieprawidłową budową białka pendryny, co prowadzi do wystąpienia triady objawów, z których podstawowym jest niedosłuch czuciowo-nerwowy.CelCelem przeglądu jest przedstawienie aktualnych doniesień na temat charakterystyki niedosłuchu wśród dzieci z zespołem Pendreda oraz skuteczności implantacji ślimakowej w leczeniu tej grupy pacjentów.Materiał i metodyPrzeglądu piśmiennictwa dokonano na podstawie prac zawartych w bazach artykułów naukowych: PubMed, Web of Science oraz Medline. Wyszukiwanie przeprowadzono przy użyciu słów kluczowych: „Pendred syndrome”, „children”, „cochlear implantation”. Analizie poddano artykuły w języku polskim i angielskim. Ostatecznie do przeglądu włączono włączono 16 prac – 11 dotyczących charakterystyki audiologicznej pacjentów z zespołem Pendreda oraz 5 prac, których temat stanowiła implantacja ślimakowa.WynikiNa podstawie przeanalizowanych prac stwierdza się, że u dzieci z zespołem Pendreda występuje niedosłuch czuciowo-nerwowy o podłożu genetycznym. W większości przypadków ma on charakter prelingwalny, choć odnotowuje się przypadki niedosłuchu o charakterze peri- i postlingwalnym. Niekiedy niedosłuch cechuje się progresją i/lub fluktuacją, a czynnikiem go wyzwalającym mogą być nawet niewielkie urazy głowy. Ubytek słuchu jest przeważnie obustronny i symetryczny. Jako skuteczną metodę leczenia niedosłuchu w przypadku dzieci zgłaszających brak korzyści z aparatów słuchowych wskazuje się implantację ślimakową. Z dotychczas opublikowanych prac wynika, że implantacja ślimakowa pozwala na skuteczną rehabilitację słuchową w tej grupie pacjentów.WnioskiWczesne rozpoznanie zespołu Pendreda oraz wdrożenie skutecznego leczenia umożliwia pacjentom pediatrycznym prawidłowy rozwój słuchu i mowy. Implantacja ślimakowa wydaje się najlepszą metodą rehabilitacji słuchu osób niedoświadczających korzyści z aparatów słuchowych, ponieważ znacznie poprawia komfort i jakość życia pacjentów.

WstępZespół Dandy’ego-Walkera to wrodzona malformacja tylnego dołu czaszki, charakteryzująca się hipoplazją robaka móżdżku i torbielowatym poszerzeniem komory czwartej. Objawami klinicznymi zespołu są zaburzenia koordynacji ruchowej i równowagi oraz utrudnione nabywanie funkcji motorycznych przez dziecko. Jednym z rzadkich objawów współwystępujących z tym zespołem – aczkolwiek niezwykle istotnych z perspektywy funkcjonowania pacjenta – jest niedosłuch.CelCelem pracy jest ocena wyników implantacji ślimakowej u dzieci z zespołem Dandy’ego-Walkera i współwystępującym niedosłuchem, z uwzględnieniem przebiegu diagnostyki, zastosowanych technik operacyjnych, przebiegu rehabilitacji słuchowej po operacji oraz subiektywnej oceny korzyści z urządzenia.Materiał i metodyWyszukiwanie artykułów prowadzono za pomocą baz danych Web of Science, PubMed i Cochrane, przy użyciu słów kluczowych: Dandy-Walker syndrome i Dandy-Walker malformation – uzyskano 2886 artykułów. Na podstawie przyjętych kryteriów do przeglądu wybrano ostatecznie cztery publikacje.WynikiOpisana technika operacyjna nie różniła się od standardowych technik wszczepiania implantu ślimakowego w trzech z czterech analizowanych prac. W jednym przypadku technika operacyjna uległa modyfikacji ze względu na nieprawidłowości anatomiczne niezwiązane z zespołem Dandy’ego-Walkera. We wszystkich pracach zauważono poprawę słuchu u pacjentów po wszczepieniu implantu ślimakowego. U trójki z czwórki dzieci nastąpił prawidłowy rozwój mowy. Nieprawidłowy rozwój mowy zaobserwowano u jednego dziecka, które nie zostało poddane regularnej rehabilitacji słuchowej.WnioskiObecnie piśmiennictwo dotyczące wyników implantacji ślimakowej u dzieci z zespołem Dandy’ego-Walkera jest ubogie, a sam temat wymaga dalszych badań. Należy pamiętać, że kluczowym elementem terapii pacjentów po wszczepieniu implantu ślimakowego jest regularna rehabilitacja słuchowa, pozwalająca na uzyskanie optymalnych korzyści z urządzenia.

Zespół Fahra jest rzadką chorobą charakteryzującą się symetrycznymi zwapnieniami w obrębie jąder podstawy oraz w innych obszarach mózgu, zwłaszcza w okolicach wzgórza, jądra zębatego, móżdżku oraz hipokampa. W artykule przedstawiono zróżnicowaną symptomatologię zespołu na podstawie najnowszych doniesień literaturowych oraz zwrócono uwagę na aktualne kryteria diagnostyczne. Ze względu na różnorodność objawów składających się na obraz kliniczny zespołu Fahra jego diagnostyka różnicowa stanowi wyzwanie dla klinicystów i wymaga interdyscyplinarnej współpracy z przedstawicielami wielu specjalności medycznych. Proces diagnostyczno-terapeutyczny u pacjentów z zespołem Fahra może być trudniejszy ze względu na współwystępowanie zaburzeń słuchu, dlatego może wymagać współpracy otolaryngologa lub audiologa, stąd celem artykułu jest również przedstawienie charakterystyki niedosłuchu oraz jego leczenia w grupie pacjentów z zespołem Fahra.

Objective To compare the cognitive evolution of older adults with severe or profound hearing impairment after cochlear implantation with that of a matched group of older adults with severe hearing impairment who do not receive a cochlear implant (CI). Design In this prospective, longitudinal, controlled, and multicenter study, 24 older CI users were included in the intervention group and 24 adults without a CI in the control group. The control group matched the intervention group in terms of gender, age, formal education, cognitive functioning, and residual hearing. Assessments were made at baseline and 14 months later. Primary outcome measurements included the change in the total score on the Repeatable Battery for the Assessment of Neuropsychological Status for Hearing impaired individuals score and on its subdomain score to assess cognitive evolution in both groups. Secondary outcome measurements included self-reported changes in sound quality (Hearing Implant Sound Quality Index), self-perceived hearing disability (Speech, Spatial, and Qualities of Hearing Scale), states of anxiety and depression (Hospital Anxiety and Depression Scale), and level of negative affectivity and social inhibition (Type D questionnaire). Results Improvements of the overall cognitive functioning (p = 0.05) and the subdomain "Attention" (p = 0.02) were observed after cochlear implantation in the intervention group; their scores were compared to the corresponding scores in the control group. Significant positive effects of cochlear implantation on sound quality and self-perceived hearing outcomes were found in the intervention group. Notably, 20% fewer traits of Type D personalities were measured in the intervention group after cochlear implantation. In the control group, traits of Type D personalities increased by 13%. Conclusion Intervention with a CI improved cognitive functioning (domain Attention in particular) in older adults with severe hearing impairment compared to that of the matched controls with hearing impairment without a CI. However, older CI users did not, in terms of cognition, bridge the performance gap with adults with normal hearing after 1 year of CI use. The fact that experienced, older CI users still present subnormal cognitive functioning may highlight the need for additional cognitive rehabilitation in the long term after implantation.

BackgroundA number of pilot hearing screening programs have been started in various countries, promoting hearing-loss detection and treatment of communication disorders in school-age children. The aim of the study was to evaluate the hearing status of schoolchildren from selected schools in Armenia, Russia, Kyrgyzstan, and Azerbaijan.Material and methodsHearing screening was performed in 1022 children aged from 6 to 12 years in Armenia, Russia, Kyrgyzstan, and Azerbaijan. The study was carried out with the use of the Sensory Examination Platform. Pure-tone air-conduction hearing thresholds were obtained at 0.5–8 kHz. Hearing loss was defined as a loss of more than 20 dB in one or both ears in at least one of the following: high-frequency pure-tone average (HFPTA) and low-frequency pure-tone average (LFPTA) and others.ResultsNormal hearing was observed in 75.4% of children. Hearing loss was observed in 13.4% of the children unilaterally and 11.2% bilaterally. Overall, the results of screening indicate higher incidence of LFHL in children than HFHL.ConclusionsThe high prevalence of hearing loss in children from the studied countries indicates the need to conduct further hearing screening programs in this part of the world. This would allow earlier diagnosis of hearing problems and enhance the options for introducing proper diagnostic and therapeutic approaches, leading to better outcomes.