Search

Celem podjętych rozważań jest zaprezentowanie nauczania skierowanego przez nowego Błogosławionego do Kościoła na Warmii. Można je scharakteryzować za pomocą kilku zasadniczych idei, do których należą: duchowa i pasterska posługa Prymasa Polski wobec diecezji warmińskiej; formacja kapłańska ożywiana przesłaniem ze Stoczka Warmińskiego; maryjna pobożność pogłębiana w ciszy rekolekcji; wielki znak na niebie w Gietrzwałdzie; cześć oddawana św. Wojciechowi Biskupowi Męczennikowi; duchowo-pastoralne dziedzictwo koronacji maryjnych obrazów. Relikwie beatyfikowanego Stefana Wyszyńskiego sprowadzono do Olsztyna i Stoczka Klasztornego.

W ogólnopolskim wydaniu Śpiewnika Kościelnego ks. J. Siedleckiego znalazło się dziewięć pieśni zadedykowanych ośmiu świętym mistyczkom Kościoła rzymskokatolickiego. Są to: Ozdobo Sieny, ŚK, s. 635; O święta Rito, ŚK, s. 656; Święta Brygido przesławna, ŚK, s. 691; Trzymając lampę płonącą, ŚK, s. 733; Bóg otoczył tak Faustynę, ŚK, s. 755; Święta Małgorzato, powiernico Pana, ŚK, s. 758; Tereso, zwiastunko, ŚK, s. 759; Żyjąc, Tereso, umierasz, ŚK, s. 760; Przed Niepokalaną klęczysz, ŚK, s. 790. Wspólnym motywem we wszystkich pieśniach jest podkreślana wyjątkowa miłość mistyczek do Pana Jezusa, ożywiająca wiarę modlących się katolików i pobudzająca ich do większej gorliwości religijnej. Częstym motywem jest wspominanie męki Pana Jezusa, którą głęboko przeżywają mistyczki. Dzięki tym treściom wzmacniany jest ofiarny charakter Eucharystii, będący fundamentem dojrzałej duchowości.

En la tradición del canto polaco, hay varios cantos, himnos y canciones dedicadas a San Judas Tadeo. El análisis de siete textos seleccionados sobre San Judas Tadeo permitió esbozar la figura de este Apóstol en la conciencia de la comunidad católica polaca a principios del siglo XX y XXI. Judas Tadeo es un apóstol de corazón tierno y ferviente. Jesucristo lo eligió como su mensajero, confió en él y le encargó predicar la palabra Dios con poder y milagros. Judas Tadeo proclamaba celosamente a Jesús el Señor, Su Evangelio y sanaba a los enfermos. San Judas Tadeo es adorado en la Iglesia junto con Simón el Zelote. Juntos, convertían valientemente al pueblo a Dios, sellaron el testimonio con su muerte, y ahora disfrutan de la recompensa eterna en el cielo y reciben la gloria de toda la Iglesia. Judas Tadeo es un santo mártir que participa en los sufrimientos y la gloria de Cristo. Judas Tadeo es un pariente de Jesús y un defensor eficaz ante el santo trono de Jesús. No desprecia las súplicas. Gracias a sus méritos, Judas Tadeo es un santo patrón de las causas imposibles, desesperadas y finales, incluidos los problemas morales y sociales contemporáneos. Judas Tadeo proporciona apoyo espiritual en la lucha final por la salvación eterna, también en la hora de la muerte y en el juicio de Dios; protege a muchos del infierno. Judas Tadeo es invocado por los pecadores, como patrón de la conversión y ayudante en la expiación del mal cometido. Su intercesión contribuye a obtener indulgencias y a recibir el perdón de las penas y deudas. En la fe de los adoradores, Judas Tadeo fue amado por la Madre de Dios.

3 mówienia i 2 sprawozdania

La cultura musical polaca forma parte de la tradición de canto de la Iglesia universal, en la que el mensaje ha ido cambiando a lo largo de los siglos. En las historias cantadas contemporáneas, la imagen de Santiago se va alejando gradualmente del contenido legendario para asumir una temática más evangélica y más relacionada con el culto que se tributa al apóstol en Santiago de Compostela. Los textos populares presentan historias sobre la ayuda concreta de este santo patrón único. Muchas características del Apóstol Santiago que están presentes en los cantos tradicionales católicos, especialmente entre los peregrinos, siguen siendo actuales e inspiradores para la oración. Los textos de cantos y canciones presentan una figura noble del discípulo llamado por Cristo que los católicos contemporáneos pueden imitar. Entre las virtudes de Santiago el Mayor se enumeran: fe sincera, gran fervor en el seguimiento del Maestro, compromiso misionero, amor heroico por Jesucristo confirmado por el martirio, ayuda para aquellos que necesitan protección frente a quienes les hacen daño.

Kościół zawsze ewangelizuje od początków swego istnienia, a więc każdego dnia sprawuje misterium eucharystyczne, udziela sakramentów, głosi słowo życia, czyli słowo Boże, podejmuje dzieła sprawiedliwości i miłosierdzia. Ta permanentna działalność, która nigdy nie została przerwana, zwana jest jako ewangelizacja „klasyczna”. Należy ona do istoty kościelnej aktywności i jest źródłem zbawczej łaski Bożej, sztuką życia, oraz drogą prowadzącą do pełni człowieczeństwa i wiecznego szczęścia. Ewangelizacja, rozumiana jako ustne głoszenie Ewangelii, w wielu wymiarach dzisiejszej praktyki duszpasterskiej, okazuje się mało owocna i pilnie domaga się dopełnienia oraz wsparcia apostolską aktywnością. Współczesny świat potrzebuje nowej ewangelizacji co do zapału, mocy, języka, metod i form, tak aby ludzkość ulegająca dechrystianizacji odnalazła przekonywujące odpowiedzi na nurtujące ją egzystencjalne pytania. Budzący niepokój zanik istotnych wartości ogólnoludzkich woła o światło i ciepło Dobrej Nowiny, gdyż wszyscy ludzie potrzebują Ewangelii. Po Soborze Watykańskim II duszpasterze i laikat stopniowo uświadamiają sobie konieczność poszukiwania nowych dróg, by dotrzeć ze Słowem Bożym do wszystkich ludzi, nie ograniczając się do duszpasterzowania tylko dla zamkniętego kręgu osób aktywnie uczestniczących w życiu Kościoła. W 1991 r. w Olsztynie powstała grupa modlitewno-formacyjna o nazwie Wspólnota Dobrego Pasterza, działająca w ramach Ruchu Światło-Życie. Wpisuje się ona w posoborowy nurt odnowy Kościoła w duchu nowej ewangelizacji. Uczestnicy tej grupy modlitewno-formacyjnej nie prowadzą wspólnoty życia, gdyż mieszkają osobno, żyją niezależnie finansowo, pracują w różnych zawodach, podejmują codzienne obowiązki zgodnie ze swoim stanem i powołaniem. Wspólnota Dobrego Pasterza ma charakter duchowy, realizowany poprzez wspólne rekolekcje, dni skupienia, celebrowanie liturgii, modlitwę, dzielenie się rozważanym Słowem Bożym i pogłębianie wiedzy religijnej. Niniejsza refleksja jest próbą odpowiedzi na szereg pytań, w tym: jakie są główne źródła ewangelicznej formacji prowadzonej w tej Wspólnocie; które elementy nowej ewangelizacji charakteryzują tę grupę modlitewną; oraz jakie perspektywy ewangelizacji otwierają się przed członkami Ruchu Światło-Życie modlących się we Wspólnocie Dobrego Pasterza?