Search

Extranodal marginal zone B-cell lymphoma of mucosa-associated lymphoid tissue (MALT) is a distinct lymphoma with specific clinical and pathological features that occurs in diverse anatomic locations. We conducted this retrospective study to demonstrate our experience in patients with MALT lymphomas and compare our results with the literature. We studied 23 patients with histologically confirmed diagnosis of MALT lymphomas (12 with gastric, 11 with non-gastric localization) treated during the past 13 years. The female/male ratio of patients was 15/8 with a median age at presentation of 56 years (range 27-88 years). 16 patients (70%) with stage I and II, 7 patients (30%) with stage III and IV were admitted. At presentation 93% of patients had good performance status (ECOG2) and 5 (22%) had B-symptoms. There was no difference between gastric and non-gastric MALT lymphomas when compared with sex, age, ECOG performance status, stage of the disease. Patients were treated with different treatment modality; H. Pylori eradication only (8.6%), radiotherapy only (21.7%), surgery alone (4.%) or followed by radiotherapy (26%) or chemotherapy (21.7%). All the patients are alive with a median 33 months (range 8-153 months) of follow-up and the 5- year PFS in gastric lymphoma and non-gastric lymphoma were 86% and 84% respectively with no statistical difference (p=0.5). Because of the indolent course the prognosis of MALT lymphoma was good regardless of the treatment modalities. The treatment choice should be patient-tailored, taking into account the site, stage, age and other clinical characteristic of patient.MALT lenfomalar genellikle midede görülmekle birlikte tükürük bezleri, tiroid, deri, orbita, akciğer, meme, prostat, böbrek gibi çeşitli bölgelerde mide dışı yerleşim de gösterebilmektedir. Bu çalışmada, merkezimizde 1992-2006 yılları arasında tanı konulan MALT lenfomalı 23 olgu klinik bulguları ve tedavi yaklaşımları açısından retrospektif olarak değerlendirilmiştir. 15’i kadın, 8’i erkek olan hastaların medyan yaşı 55 (27-88) yıl olup, 12’si (%52) mide, 11’i (%48) mide dışı (7 parotis tükrük bezi, 2 akciğer, 1 tiroid, 1 kolon) yerleşimlidir. Her iki grup arasında medyan yaş ve cinsiyet açısından farklılık saptanmamıştır. Tanı anında olguların %93’ü iyi performans (ECOG2) göstermektedir. %22’sinde B-semptomları eşlik eden olguların %70’inde erken evre (evre I-II) hastalık belirlenmiş; klinik evre ve B semptomları karşılaştırıldığında gruplar arasında fark bulunmamıştır. Hiçbir hastada kemik iliği tutulumu saptanmamıştır. Hastalara, hastalık yerleşimi, klinik evre ve tanı tarihine göre farklı tedaviler (1 olgu tedavisiz izlemde, 2 olgu sadece H.pilori eradikasyonu, 3 olgu antrasiklin içeren kombine kemoterapi rejimleri, 5 olgu sadece lokal radyoterapi, 12 olgu cerrahi bunların 5’i kemoterapi, 6’sı radyoterapi ile kombine) uygulanmıştır. Lokalize mide lenfomalı tüm hastalara helikobakter pilori eradikasyon tedavisi de başlanmıştır. Medyan 33 (8-153) aylık izlemde, tedavi alan tüm hastalarda tam remisyon sağlanmış, akciğer yerleşimi olan ve sadece cerrahi ile tedavi olan bir hastada oküler adnekste relaps (%4) gelişmiş olup, tüm hastalar yaşamdadır. 5 yıllık progresyonsuz sağkalım oranı mide-MALT lenfomalarda %92 iken, mide dışı lenfomalarda %86 olarak belirlenmiş, gruplar arasında anlamlı farklılık bulunmamıştır. Tedavi seçeneği ne olursa olsun MALT lenfomalar genellikle iyi seyirlidir: en uygun tedavi seçeneği net olmamakla birlikte, hastalığın yerleşimi, evresi, hastanın yaşı ve diğer klinik özellikleri göz önünde bulundurularak kararlaştırılmalıdır.

Non-Hodgkin's lymphoma (NHL) of bone is a rare entity. The most common histological subtype is diffuse large B cell lymphoma (DLBCL). The major presenting symptoms are soft tissue swelling, bone pain and pathological fracture. Treatment options are chemotherapy, radiotherapy, surgery, or a combination of these modalities.We retrospectively analyzed the 18 patients (11 females, 7 males) with NHL of bone who were diagnosed and treated between 1995-2005. The median age was 56.5 years. The median duration of symptoms was 4.5 months. The bone pain was the first symptom in all patients. Tru-cut biopsy was performed for diagnosis in most of the cases. Diagnosis in five patients (27.8%) required open biopsy.DLBCL (77.8%) was the most common histological type among all patients. Other histological subtypes were anaplastic large cell lymphoma (11.1%), Burkitt-like lymphoma (5.6%) and marginal zone lymphoma (5.6%). According to Ann Arbor staging system, 44.4% of patients were Stage I, 11.1% were Stage II and 44.4% were Stage IV. Bone marrow involvement was determined in four patients (22.2%). All patients except one were treated with anthracycline-containing regimens and eight patients (44.4%) received rituximab combination with chemotherapy. Radiation therapy was performed as the first-line therapy in 9 (50%) patients. The median follow-up was 37 months (range, 2-124 months). Among the 17 patients who achieved complete remission, five (27.8%) relapsed. All patients were still alive. The five-year relapse-free survival was 73.5%.The treatment of bone lymphoma can be planned according to the stage and location of the disease. Although we had a relatively low number of patients, it could be concluded that whether or not radiation therapy is performed, rituximab in combination with systemic chemotherapy has been proven beneficial on survival.AMAÇ: Kemik lenfomaları oldukça nadirdir ve en sık görülen histolojik alt tip diffüz büyük B-hücreli (DBBHL) non-Hodgkin lenfomadır (NHL). Hastalar çoğunlukla kemik ya da yumuşak dokuda şişlik, kemik ağrısı ve patolojik kırık yakınmaları ile başvururlar. Tedavi genellikle cerrahi, radyoterapi, kemoterapi veya bunların kombinasyonu şeklindedir. YÖNTEMLER: Bu çalışmada, merkezimizde 1995 ve 2005 yılları arasında tanı alan 18 primer kemik NHL’lı (11 kadın, 7 erkek) hasta retrospektif olarak analiz edilmiştir. Hastaların tanı anındaki medyan yaşı 56.5 (27-78) yıl olup, medyan 4.5 (1-36) aylık semptom süresinden sonra kliniğe başvurmuşlardır. Tüm hastalarda ağrı semptomu birinci sırada yer almakla birlikte 3 hastada (%16.7) B-semptomları da saptanmıştır. Tanı yöntemi olarak çoğunlukla “tru-cut” biyopsi (%66.7) uygulanırken, hastaların %27.8’inde açık operasyonla tanı konulmuştur.DBBHL % 77.8 (14 hasta) oranında en sık görülen histolojik alt tip olup, %11.1’i anaplastik büyük hücreli lenfoma, %5.6’ı Burkitt-benzeri, %5.6’ı marjinal zon lenfoma olarak belirlenmiştir. Ann Arbor klinik evreleme sistemine göre hastaların %44.4’ü Evre-I, %11,1’i Evre-II, %44.4’ü Evre-IV olarak değerlendirilmiş, kemik iliği tutulumu %22.2 hastada saptanmıştır. Bir hasta dışında tümüne CHOP veya benzeri antrasiklin içeren kemoterapi protokolleri uygulanmış, 8 hastada (%44.4) Rituximab tedaviye eklenmiştir ve bu hastaların hiçbirinde relaps izlenmemiştir. %50 hastada radyoterapi birinci sıra tedavisi olarak uygulanmıştır. Medyan 37 (2-124) aylık izlemde, tedavilerini tamamlayan ve tam remisyon sağlanan 17 hastanın 5’inde (%27.8) relaps gelişmiş olup halen tüm hastalar sağdır. 5 yıllık hastalıksız sağ kalım oranı %73.5 olarak belirlenmiştir. SONUÇ: Kemik lenfomaların tedavisi hastalığın evresi ve lokalizasyonuna göre planlanmalıdır. Radyoterapi uygulansın veya uygulanmasın, özellikle rituximab ile birlikte sistemik kemoterapi yaşam süresini olumlu yönde etkiler görünmektedir.

Amaç: Geçtiğimiz yıllarda lenfomaların tedavisinde büyük ilerleme gerçekleştirilmiştir. CD20 pozitif non-Hodgkin lenfomaların tedavisinde Rituksimab altın standart olmuştur. Mobilizasyon üzerine olan etkileri üzerine yeterli çalışma yapılmamıştır. Gereç ve yöntem: 11 yıllık sürede ESHAP veya R-ESHAP ile mobilize edilmiş 84 Hodgkin lenfoma ve non-Hodgkin lenfoma hastasını değerlendirdik. Bulgular: R-ESHAP rejiminin istatistiksel olarak ESHAP rejiminden daha az etkili olmadığını bulduk. Sonuç: Aferez öncesi düşük trombosit sayısının engrafman üzerine oluşturduğu olumsuz etki ESHAP rejimine rituksimab eklenmesi ile ortadan kaldırılabilir., Objective: In recent years great advance has been succeeded in therapy of lymphomas. Rituximab has become a gold standard of CD20 positive non-Hodgkin lymphomas. Its effects on mobilization have not been studied sufficiently. Methods: We evaluated 84 Hodgkin lymphoma and non-Hodgkin lymphoma patients who were mobilized with ESHAP or R-ESHAP chemotherapy regimens in 11 years. Results: We found out that R-ESHAP regimen was not significantly inferior to ESHAP regimen. Conclusıon: Rituximab addition to ESHAP regimen may overcome negative effects of low platelet counts before aphaeresis.

Hemoliz mekanik kapak replasmanının iyi bilinen bir komplikasyonu olmakla birlikte, mitral kapak tamiri sonrasında hemolitik anemi gelişimi nadirdir. Elli yedi yaşında kadın hastada mitral halka tamiri uygulamasından iki ay sonra hemoliz gelişti. Transtorasik ekokardiyografide hafif derecede mitral yetmezlik vardı. İdrarda hemosiderin pozitif bulundu. Kan transfüzyonu sonucunda hastanın klinik ve laboratuvar değerlerinde düzelme görüldü. Kontrollerde anemide ilerleme gözlenmedi ve hasta asemptomatik olarak izlemeye alındı. Mitral kapak tamiri sonrasında ağır hemoliz gelişen olguların çoğunda tekrar ameliyat uygulanmış olmakla birlikte, bu olguda görülen hemoliz ameliyata gerek kalmadan azalmıştır., Although hemolytic anemia is a well-known complication of mechanical heart valve replacement, its occurrence is rare after mitral ring annuloplasty. A 57-year-old woman developed hemolytic anemia two months after mitral valve repair with ring annuloplasty. Transthoracic echocardiography revealed mild mitral regurgitation. Urine analysis showed the presence of hemosiderin. Following blood transfusion, clinical and laboratory improvement was observed. No further deterioration in anemia was seen and the patient remained asymptomatic during the follow-up. Although most cases of severe hemolysis after mitral valve repair require reoperation, hemolysis in the present case decreased with transfusion eliminating the need for reoperation.

Epstein-Barr virus (EBV) ile nazofaringeal karsinoma, Burkitt lenfoma (BL) ve immün yetmezlikli hastalarda görülen lenfomaların ilişkisi gösterilmiştir. Hodgkin lenfoma (HL) ve diğer bazı Hodgkin dışı lenfoma (non-Hodgkin lenfoma; NHL) tiplerinde de benzer ilişkiler tanımlamıştır. Bu çalışmada, lenfoma tanısı alan erişkin hastaların dokularında EBV nükleik asitlerinin gösterilmesi amaçlanmıştır. Hastanemiz Hematoloji bölümünde izlenen 29 lenfomalı (8 HL ve 21 NHL) olgunun formalinle tesbitlenmiş parafine gömülü doku örneklerinde (19'u lenf nodülü, diğerleri mide, orbita, deri, tükrük bezi, testis, ince barsak, dil kökü, kemik iliği, jinjiva dokuları) in situ hibridizasyon (ISH) ile EBV tarafından kodlanan RNA (EBER; EBV encoded RNA) ve polimeraz zincir reaksiyonu (PCR) ile EBV DNA'sı araştırılmıştır. HL'lı 8 olgunun 4'ünün (%50) ve NHL'lı 21 olgunun 5'inin (%23.8) doku örneğinde EBER, HL olgularının 3'ünde (%37.5) ve NHL olgularının 10'unda (%47.6) ise DNA pozitifliği saptanmıştır. Toplam olarak değerlendirildiğinde, HL olgularının 5'inde (%62.5) ve NHL olgularının 12'sinde (%57.1) EBER ve/veya DNA varlığı gösterilmiştir. HL ve NHL grupları arasında EBER ve DNA pozitifliği açısından anlamlı bir fark bulunamamıştır. Sonuç olarak, HL ve NHL etiyolojisinde olası EBV ilişkisi çalışmamızda da desteklenmiştir., Relation between Epstein-Barr virus (EBV) and nasopharyngeal carsinoma, Burkitt's lymphoma, and lymphomas in immunosupressed patients have been shown previously in different studies. The same relationship was also shown in Hodgkin lymphoma (HL) and non-Hodgkin lymphoma (NHL) by some researchers. The aim of this study was to demonstrate EBV nucleic acids in tissue sections of adult patients with lymphoma. The presence of EBV encoded RNA (EBER) were investigated with in situ hybridization and EBV-DNA with PCR method in 29 formalin-fixed paraffin-embedded tissue sections (19 lymph nodes, the others being gastric, orbital, skin, salivary gland, testicle, small intestinal, tongue root, bone marrow and gingival tissues) of 8 patients with HL and 21 patients with NHL who were followed-up in Haematology Clinics of our university hospital. EBER and EBV-DNA positivity rates were found as follows respectively; 50% (n: 4) and 37.5% (n: 3) of 8 HL patients, and 23.8% (n: 5) and 47.6% (n: 10) of 21 NHL patients. In total evaluation EBER and/or EBV-DNA were positive in 5 of 8 (62.5%) HL, and 12 of 21 (57.1%) NHL tissue sections. There was no significant difference in EBER and EBV-DNA positivity between HL and NHL groups. As a result, our study emphasize a possible EBV related aetiology in HL and NHL.

Bu calişmada,yeni tanı 32 multipl myelom (MM) hastasında uygulanan otolog periferik hematopoetik kök hücre transplantasyonunun (OPKHT) yaşam süreleri üzerine etkisi araştırıldı. Tümör yükünü azaltmak için uygulanan VAD kemoterapisi sonrası 1 hasta dışında tüm hastalar siklofosfamid (2-4 g/m2)+büyüme faktörü ile mobilize edildi. Hazırlama rejimi olarak melfalan 200 mg/m2 (2 hastada 140mg /m2) kullanıldı. Transplantasyon ilişkili mortalite %9.3 (n=3) bulundu. Transplantasyon sonrası 13 hasta tam remisyonda (%40.6), 17 hasta kısmi yanıtta (%53.1) olarak değerlendirildi. Toplam yanıt oranı %93.4 bulundu. Medyan 27.6 aylık izlem süresinde, medyan total yaşam süresine henüz ulaşılmamış olup 5 yılda total sağkalım olasılığı %61; medyan "event-free survival" (EFS) 25 ay ve 4 yılda EFS olasılığı %36.1 saptandı. Bu sonuçlar, yeni tanı MM'lu hastalarda uygulanan OPKHT'nun yüksek oranda yanıt sağladığını ve yaşam süresini belirgin olarak uzattığını gösteren çalışmaların sonuçları ile uyumludur., In this study, the effect of autologous peripheral blood hematopoietic stem cell transplantation (APBSCT) on the survival of 32 multiple myeloma (MM) patients. After VAD chemotherapy to reduce the tumor burden, all patients except one are mobilized by cyclophosphamide (2-4 g/m2)+ growth factor. Transplantation related mortality was 9.3% (n-3). Total response was 93.4% with 13 patients in complete remission (40.6%) and 17 patients in partial response (53.1%) after transplantation. In the follow-up period of median 27.6 months, it has not been reached to median overall survival, but overall surviral probability in 5 years is 61%,and median event-free survival (EFS)was 25 months.EFS in 4 years was found to be 36.1%.These results suggest that APBSCT in newly diagnosed MM patients,give a high response and are in correlation with the studies demonstrating that APBSCT lengthens the overall survival significantly.