Search

Abstract Background For older adults, a good transition from hospital to the primary or long-term care setting can decrease readmissions. This paper presents the 6-month post-discharge healthcare utilization of older adults and describes the numbers of readmissions and deaths for the most frequently occurring aftercare arrangements as a starting point in optimizing the post-discharge healthcare organization. Methods This cross-sectional study included older adults insured with the largest Dutch insurance company. We described the utilization of healthcare within 180 days after discharge from their first hospital admission of 2015 and the most frequently occurring combinations of aftercare in the form of geriatric rehabilitation, community nursing, long-term care, and short stay during the first 90 days after discharge. We calculated the proportion of older adults that was readmitted or had died in the 90–180 days after discharge for the six most frequent combinations. We performed all analyses in the total group of older adults and in a sub-group of older adults who had been hospitalized due to a hip fracture. Results A total of 31.7% of all older adults and 11.4% of the older adults with a hip fracture did not receive aftercare. Almost half of all older adults received care of a community nurse, whereas less than 5% received long-term home care. Up to 18% received care in a nursing home during the 6 months after discharge. Readmissions were lowest for older adults with a short stay and highest in the group geriatric rehabilitation + community nursing. Mortality was lowest in the total group of older aldults and subgroup with hip fracture without aftercare. Conclusions The organization of post-discharge healthcare for older adults may not be organized sufficiently to guarantee appropriate care to restore functional activity. Although receiving aftercare is not a clear predictor of readmissions in our study, the results do seem to indicate that older adults receiving community nursing in the first 90 days less often die compared to older adults with other types of aftercare or no aftercare. Future research is necessary to examine predictors of readmissions and mortality in both older adult patients discharged from hospital.

The COVID-19 crisis has pressured hospital-based care for children with high-risk asthma as they have become deprived of regular clinical evaluations. However, COVID-19 also provided important lessons about implementing novel directions for care. Personalized eHealth technology, tailored to the individual and the healthcare system, could substitute elements of hospital care and facilitate early and appropriate medical anticipation in response to imminent loss of control. This perspective article discusses new approaches to the clinical, organizational, and scientific aspects of the use of eHealth technology in pediatric asthma care in times of COVID-19, as illustrated by a case report of an acute asthma exacerbation possibly caused by COVID-19 infection.

Een ziekenhuisopname kan een negatief effect hebben op de kwaliteit van leven van ouderen met een cognitieve stoornis. Het doel van dit onderzoek is overwegingen van een huisarts bij een acute verwijzing naar het ziekenhuis van ouderen met een cognitieve stoornis in kaart te brengen. Onder 21 huisartsen uit Noord-Nederland werden semigestructureerde interviews afgenomen en verbatim uitgewerkt. Uit deze transcripten werden met behulp van 131 gerichte codes volgens de principes van de gefundeerde theoriebenadering 12 categorieën geconstrueerd waarmee de acute verwijzing beschreven wordt. Zes categorieën hebben betrekking op de wenselijkheid van behandelen of verwijzen. Dit zijn de aard van de klacht, de wens van de patiënt en zijn naasten, de conditie van de patiënt, de belasting voor de patiënt, de mogelijkheden in het ziekenhuis en de visie van de huisarts. Zes categorieën hebben betrekking op de mogelijkheden van de huisarts. Dit zijn de medische mogelijkheden, de zorgmogelijkheden, de beschikbare tijd, de beschikbare informatie, de inhoudelijke ondersteuning en het verwijzen buiten de huisarts om. Specialisten in het ziekenhuis, huisartsen en beleidsmakers kunnen met de opgedane inzichten rondom het verwijzen van ouderen met een cognitieve stoornis de zorg aan deze ouderen verbeteren.

Achtergrond In de afgelopen jaren zijn er verschillende vormen van casemanagement voor dementie ontstaan. In de COMPAS-studie (Collaborative dementia care for patients and caregivers study) werden twee casemanagementmodellen bestudeerd die in Nederland het meest prominent aanwezig zijn: het netwerkmodel en het geïntegreerde zorg model. Doel van het onderzoek Evaluatie van de (kosten)effectiviteit van twee casemanagementmodellen dementie ten opzichte van gebruikelijke zorg en het onderzoeken van factoren die de implementatie van de twee modellen kunnen bevorderen of belemmeren. Methoden Gemengde methoden waaronder a) een prospectieve, observationele, gecontroleerde cohortstudie met vier meetmomenten (elke 6 maanden gedurende 2 jaar) onder koppels van personen met dementie en hun primaire mantelzorger met en zonder casemanagement; b) interviews met sleutelfiguren naar de bevorderende en belemmerende factoren voor de implementatie en continuïteit van de twee verschillende casemanagementmodellen. De primaire uitkomstmaten waren ernst en frequentie van gedragsproblemen (NPI) bij de persoon met dementie en mentale gezondheidsklachten als uiting van belasting (GHQ-12) bij de mantelzorger. Als secundaire maten namen we onder meer het aantal vervulde en onvervulde zorgbehoeften (CANE) en voor kwaliteit van leven gecorrigeerde levensjaren (quality adjusted life years, QALY) mee. Kosten van zorggebruik en mantelzorg werden geschat voor kosteneffectiviteitsanalyses. Resultaten 521 koppels van mensen met dementie en hun primaire mantelzorger werden geïncludeerd. Er werden geen significante verschillen gevonden op de primaire uitkomstmaten. Mantelzorgers in het geïntegreerde-zorgmodel hadden een betere kwaliteit van leven in vergelijking met het netwerkmodel. Mantelzorgers in de controlegroep rapporteerden meer zorgbehoeften dan die in de casemanagementgroepen. Voor de procesevaluatie zijn 22 personen geïnterviewd die direct en indirect betrokken waren bij een van de casemanagementmodellen. De onafhankelijkheid van de casemanagement-aanbieder in het geïntegreerde zorg model faciliteerde de implementatie, terwijl de aanwezigheid van concurrentie in het netwerkmodel de implementatie belemmerde. Het geïntegreerde model was kosteneffectief ten opzicht van zowel de controles als het netwerkmodel. Vergeleken met de controlegroep waren de gemiddelde kosten van zorg lager in zowel het netwerk (−22 %) als het geïntegreerde model (−33 %), hoewel deze verschillen niet significant waren. Conclusie Het geïntegreerde-zorgmodel is kosteneffectief ten opzichte van het netwerkmodel en zorg zonder casemanagement. De procesevaluatie laat zien dat het geïntegreerde-zorgmodel makkelijker te implementeren is.

Achtergrond Dementie is een chronisch invaliderende aandoening met grote gevolgen voor de mensen die er aan lijden, hun families en de samenleving. De mogelijkheden om het welzijn en de kwaliteit van leven van mensen met dementie en hun families te verbeteren worden onvoldoende benut omdat de zorg veelal reactief en gefragmenteerd is. Mogelijk is casemanagement een passend antwoord. Over de klinische (en kosten-) effectiviteit van (verschillende vormen van) casemanagement is echter nog weinig bekend. Doel van het onderzoek Evaluatie van de effecten en kosten van twee dementie- casemanagementmodellen ten opzichte van gebruikelijke zorg en inzicht geven in de factoren die de implementatie van de twee modellen kunnen bevorderen of belemmeren. Methoden Gemengde methoden waaronder a) een prospectieve, observationele, gecontroleerde, cohortstudie onder koppels van mensen met dementie en hun primaire mantelzorger in de regio’s in Nederland met en zonder casemanagement; b) interviews met stakeholders over de bevorderende en belemmerende factoren die de implementatie en continuïteit beïnvloeden van twee verschillende casemanagementmodellen: het netwerkmodel en het geïntegreerde model. Thuiswonende mensen met een diagnose dementie met een mantelzorger werden geïncludeerd. Personen in de gebruikelijkezorggroep mochten geen gebruik maken van casemanagement bij aanvang van de studie. De primaire uitkomstmaten zijn gedragsproblemen bij de persoon met dementie en psychische klachten bij de mantelzorger. Kosten worden geschat vanuit een maatschappelijk perspectief. Resultaten 521 koppels van mensen met dementie en hun primaire mantelzorger zijn geïncludeerd en worden gedurende twee jaar gevolgd op klinische, economische en kwaliteit van zorg uitkomsten. Er zijn 22 personen geïnterviewd over de implementatie en continuïteit van de casemanagementmodellen. Er werden aanzienlijk meer belemmerende factoren geïdentificeerd voor het netwerkmodel dan voor het geïntegreerde model. Conclusie Dit artikel beschrijft de opzet van een studie naar de effecten en kosten van twee verschillende casemanagementmodellen voor dementie. Belemmerende en bevorderende factoren verschilden aanzienlijk tussen de twee casemanagementmodellen. Resultaten over de kosteneffectiviteit van casemanagement in vergelijking met de gebruikelijke zorg worden begin 2015 verwacht.

Delirium is characterized by disturbances in circadian rhythm. Melatonin regulates our circadian rhythm. Our aim was to compare preoperative cerebrospinal fluid (CSF) melatonin levels in patients with and without postoperative delirium.Prospective cohort study with hip fracture patients ≥ 65 years who were acutely admitted to the hospital for surgical treatment and received spinal anaesthesia. CSF was collected after cannulation, before administering anaesthetics. Melatonin was measured by radioimmunoassay (RIA). Data on delirium was obtained from medical and nursing records. Nurses screened every shift for delirium using the Delirium Observation Screening Scale (DOSS). If the DOSS was ≥3, a psychiatrist was consulted to diagnose possible delirium using the DSM-IV criteria. At admission, demographic data, medical history, and information on functional and cognitive status was obtained.Seventy-six patients met the inclusion criteria. Sixty patients were included in the analysis. Main reasons for exclusion were technical difficulties, insufficient CSF or exogenous melatonin use. Thirteen patients (21.7%) experienced delirium during hospitalisation. Baseline characteristics did not differ between patients with and without postoperative delirium. In patients with and without postoperative delirium melatonin levels were 12.88 pg/ml (SD 6.3) and 11.72 pg/ml (SD 4.5) respectively, p-value 0.47. No differences between patients with and without delirium were found in mean melatonin levels in analyses stratified for cognitive impairment or age.Preoperative CSF melatonin levels did not differ between patients with and without postoperative delirium. This suggests that, if disturbances in melatonin secretion occur, these might occur after surgery due to postoperative inflammation.

BACKGROUND: Recent studies have shown that an increased bleeding tendency can be caused by Selective Serotonin Reuptake Inhibitors (SSRI) use. We aimed to investigate the occurrence and risk of blood transfusion in SSRI users compared to non-SSRI users in a cohort of patients admitted for hip-surgery. METHODS: We conducted a retrospective cohort study of patients who underwent planned or emergency hip surgery from 1996 to 2011 in the Academic Medical Center in Amsterdam. Primary outcome measure was risk of blood transfusion. Secondary outcome measures were pre- and postoperative hemoglobin level. Multivariate logistic regression was used to adjust for potential confounders. RESULTS: One-hundred and fourteen SSRI users were compared to 1773 non-SSRI users. Risk of blood transfusion during admission was increased for SSRI users in multivariate analyses (OR 1.7 [95% CI 1.1-2.5]). Also, pre-operative hemoglobin levels were lower in SSRI users (7.8 ± 1.0 mmol/L) compared to non-SSRI users (8.0 ± 1.0 mmol/L) (p = 0.042)), as were postoperative hemoglobin levels (6.2 ± 1.0 mmol/L vs. 6.4 ± 1.0 mmol/L respectively) (p = 0.017)). CONCLUSIONS: SSRI users undergoing hip surgery have an increased risk for blood transfusion during admission, potentially explained by a lower hemoglobin level before surgery. SSRI use should be considered as a potential risk indicator for increased blood loss in patients admitted for hip surgery. These results need to be confirmed in a prospective study.

The diagnostic approach to dizzy, older patients is not straightforward as many organ systems can be involved and evidence for diagnostic strategies is lacking. A first differentiation in diagnostic subtypes or profiles may guide the diagnostic process of dizziness and can serve as a classification system in future research. In the literature this has been done, but based on pathophysiological reasoning only.To establish a classification of diagnostic profiles of dizziness based on empirical data.Cross-sectional study.417 consecutive patients of 65 years and older presenting with dizziness to 45 primary care physicians in the Netherlands from July 2006 to January 2008.We performed tests, including patient history, and physical and additional examination, previously selected by an international expert panel and based on an earlier systematic review. We used the results of these tests in a principal component analysis for exploration, data-reduction and finally differentiation into diagnostic dizziness profiles.Demographic data and the results of the tests yielded 221 variables, of which 49 contributed to the classification of dizziness into six diagnostic profiles, that may be named as follows: "frailty", "psychological", "cardiovascular", "presyncope", "non-specific dizziness" and "ENT". These explained 32% of the variance.Empirically identified components classify dizziness into six profiles. This classification takes into account the heterogeneity and multicausality of dizziness and may serve as starting point for research on diagnostic strategies and can be a first step in an evidence based diagnostic approach of dizzy older patients.