Search

Sharenting, the practice whereby parents disclose information about their children on social media, is ubiquitous in our digital society. Even though grandparents take on a considerable role in their grandchildren’s lives and use social media, little is known about grandparents’ sharenting behavior (i.e., grandsharenting). This study explores grandparents’ motives for grandsharenting and privacy management strategies using Communication Privacy Management theory. Based on 17 interviews with grandparents (Facebook users aged between 52 and 83) in Flanders (Belgium), six motives for grandsharenting were identified: informing others about their grandchildren’s development; interacting with other grandparents; giving advice; role confirmation; showing pride towards their grandchildren or happiness of being a grandparent and saving memories. Grandparents indicated they cared about their grandchildren’s digital identities and applied cost-mitigating strategies to protect grandchildren’s privacy. Although cost-mitigating strategies varied by the grandchild’s age, respondents said to consider the content they post, to ask permission to their grandchild before sharing information to respect privacy boundaries and to avoid privacy turbulence. As only grandparents with minor grandchildren were interviewed, parental involvement was deemed important. Grandparents intervened when they experienced grandchildren’s privacy had been violated. Findings contribute to research on privacy regulation, impression management and intergenerational relations in a digital landscape.

In 2019, the world witnessed an exceptional wave of climate protests. In this case study, we scrutinise who participated in the protests staged in Belgium. We ask: did the exceptional mobilising context of the 2019 protest wave also bring exceptional protesters to the streets? Were thanks to the unique momentum standard barriers to protest participation overcome? We answer these questions by comparing three surveys of participants in the 2019 protest wave with three surveys of relevant reference publics. Our findings show that while the Belgian 2019 protest was in many ways exceptional, its participants were less so. Although participants –especially in the early phase of the protest wave – were less protest experienced, younger and unaffiliated to organisations, our findings simultaneously confirm the persistence of a great many well-known socio-demographic and political inequalities. Our conclusion centres on the implications of these findings.

Concreet bevroegen we twee coronaprotesten die in januari 2022 plaatsvonden te Brussel. Op 9 januari bracht organisator Samen voor Vrijheid zo’n 5.000 deelnemers op de been met hun mars ‘Jaar van de vrijheid’. Twee weken later, op 23 januari, mobiliseerde Europeans United ongeveer 50.000 deelnemers voor ‘vrijheid, democratie en mensenrechten’. Deze betogingen maken deel uit van een bredere golf aan coronaprotest. Het startschot van deze golf werd—voor het grote publiek althans—gegeven op 20 november 2021. Op die dag betoogden in naam van Samen voor Vrijheid 35.000 mensen in Brussel, een opkomst die zowel de organisatoren zelf, als de pers en politie verbaasden.1 De deelnemers betoogden tegen de coronapas, de in hun ogen buitenproportionele maatregelen en het heersende angstklimaat, maar ook voor het aan bod laten komen van een breder wetenschappelijk geluid in het publieke debat.2 Ook de betoging van Europeans United stelde soortgelijke eisen voorop, waarbij sterk de nood aan publiek debat naar voren geschoven werd.Kortom, waar bij de start van de pandemie mensen voornamelijk op straat kwamen om te applaudisseren voor de zorg, doen ze dat nu steeds vaker om hun ongenoegen te uiten over het coronabeleid. Maar wie zijn deze betogers juist? Wat zijn de maatregelen waar zij het meest kritisch tegenover staan? Wat kan er volgens hen concreet beter? En hoe kijken zij aan tegen politiek, pers en democratie? De structuur van ons rapport is als volgt. Eerst lichten we kort het betogingsonderzoek van de onderzoekgroep Media, Middenveld & Politiek (M²P; Universiteit Antwerpen) toe. Na deze beknopte methodologische informatie gaat het eigenlijke rapport van start. We schetsen het sociaal-demografische profiel van de coronabetoger, situeren hen in het partijpolitieke landschap en laten uitgebreid hun mening over vaccinatie, maatregelen, polarisering, wantrouwen, mainstream media, wetenschap en politieke participatie aan bod komen.

In een democratie zijn betogingen en protestacties een belangrijk middel voor burgers om hun stem te laten horen. Om de boodschap en het belang van een protest over te brengen aan de beleidsmakers, is media-aandacht onontbeerlijk. In deze Nieuwsmonitor nemen we daarom de aandacht voor protest in het nieuws onder de loep. We onderzoeken de 19 uur- journaals van Eén en VTM, de voornaamste nieuwsuitzendingen in Vlaanderen, gedurende een periode van bijna 20 jaar (2003-2021). Eén van de belangrijkste vaststellingen is dat de nieuwsaandacht voor protestacties doorheen deze periode bijna verdubbeld is. Protest is een constante op de nieuwsagenda van beide zenders; protestberichtgeving is bovendien sterk toegenomen doorheen de tijd. Op Eén neemt protest een grotere plaats in dan op VTM. Er wordt ook gekeken naar wie er aan het woord kwam in het nieuws over protest. Hoewel er traditioneel in het nieuws vaak wordt teruggegrepen naar regeringsbronnen en experten, zien we dat in de protestberichtgeving het middenveld en de betogers zelf regelmatig het woord krijgen om de boodschap van het protest toe te lichten. Tot slot stellen we vast dat bepaalde protestkenmerken een rol kunnen spelen wanneer het gaat om het trekken van media-aandacht. Acties met veel en diverse deelnemers, plus een zekere mate van conflict maken kans om uitgebreider aan bod te komen in het nieuws.