Search

Kordoma, embriyonal notokord kalıntılarından köken alan, aksiyal iskelet boyunca yerleşim gösteren, genellikle düşük dereceli, kalsifiye olmuş ve lobüllerden meydana gelen kemik doku içinde yerleşimli bir iskelet tümörüdür. Bu derlemenin amacı kordoma tümör biyolojisi, tanı ve tedavisi konusunda modern genetik-moleküler biyolojik çalışmaların bulgularını özetlemektir. Kordoma moleküer biyolojisi konusundaki gelişmeler, hücre biyolojisini ilgilendiren farklı başlıklar altında ele alınmıştır. Kordomaların başlangıcında ve ilerlemesinde farklı çalışma gruplarının saptadığı genetik değişimler ve moleküler yolaklar üzerine ortaya çıkan görüşler açıklanmıştır. Kordomanın başlangıcı ve gelişimi konusundaki bilgimiz moleküler biyolojik yöntemlerin kullanımı sonrasında belirgin şekilde artmıştır. Fakat bu bilgi hastalığın daha etkin tedavisini sağlayabilecek noktaya gelmemiştir. Hastalığın daha iyi anlaşılabilmesi ve daha etkin tedavi yöntemlerinin uygulanabilmesi için kordomalardaki moleküler yolakların daha kapsamlı bir şekilde araştırılması gerekmektedir. A chordoma originates from remnants of the embryonic notochord and is located along the axial skeleton. This is a tumor of the skeleton that is usually low grade and is made of calcified lobules within the bone. This paper aims to review current molecular biological advances on the tumor-biology, diagnosis and treatment of chordomas. Advances in chordoma molecular biology are reviewed under different headings corresponding to various processes of cellular biology. Genetic and molecular biological findings of various study groups and the current take on these findings are summarized. Our understanding on the origin and development of chordomas has increases substantially after the application of molecular biological technology. However, these advancements have not yet resulted in novel and effective treatment strategies. Further studies are required to design effective treatment strategies for chordomas.

Glioblastoma multiform (GBM) yetişkinlerde anormal vaskularizasyon ile birlikte seyreden, büyük oranda tedavi edilemeyen, en agresif ve invazif primer beyin tümörüdür. Tümör vaskularizasyonu tümör kitlesi içinde malign olmayan endotelyal hücrelerin oluşturduğu önceden var olan kan damarlarından yeni damarların oluşması olarak düşünülür. Vasküler mimikride (VM) ise vasküler kanallar tümörün içerisindeki agresif tümör hücreleri tarafından meydana getirilmektedir, bu olasılıkla anti anjiyojenik tedavinin başarısız olmasının sebebidir. GBM'de vaskulogenezin altında yatan moleküler mekanizmalar henüz aydınlatılmamış ise de glioblastomada hem VM hem de kanser kök hücrelerinin endotelyal hücrelere transdiferansiasyonu bildirilmiştir. Epitelyal-mezenkimal geçişi (EMT) tümör hücrelerinin metastatik potansiyelini arttmasında rol oynayan, dinamik ve tersine çevrilebilir bir süreçtir. Farklı çalışmalar EMT'nin anjiyogenez ve VM'de bir role sahip olabileceğini göstermiştir. Mitokondriyel DNA (mtDNA) deplesyonu kanserde habisliği belirleyen önemli bir etmendir. Gliomalarda mtDNA kaybı görülmekle birlikte, mtDNA kaybının EMT ile ilişkisi ve glioblastoma vaskulogenezindeki rolü bilinmemektedir. Bu çalışmada, glioblastoma hücrelerinde mtDNA kaybının EMT'deki ve izleyen vaskulogenik özelliklerde ve endotelyale farklılaşma potansiyelindeki artıştaki rolü araştırılmıştır. U87-MG ve A172 hücre hatları GBM modeli olarak kullanılmıştır. mtDNA deplesyonu için etidyum bromür (EtBr) uygulanmıştır. mtDNA kaybının mezenkimal hücre belirteçlerinin ekspresyonunu arttırarak EMT'yi indüklediği gösterilmiştir. Artan mezenkimal özelliklere uyumlu şekilde, Matrigel'de tübüler ağ oluşumu, transwell sisteminde invazyon, sferoid oluşumu ve endotelyal farklılaşma kapasitesi mtDNA'sı azaltılmış hücrelerde parental hücrelere göre artmıştır. Düşük mtDNA düzeylerinin EMT'yi indüklediği, VM özelliklerini ve endotelyal farklılaşma kapasitesini invazif özellik ile birlikte arttırdığı önerilmiştir. Bu çalışmada, mtDNA deplesyonu, GBM'de EMT'yi ve vaskulojenik özelliklerdeki artışı belirleyen önemli bir etken olarak bulunmuştur. mtDNA deplesyonu glioblastoma tedavisinde terapötik bir hedef olabilir. Glioblastoma multiforme (GBM) is highly incurable and one of the most aggressive and invasive primary brain tumors in adults, with abnormal vascularization. Tumor vascularization was considered as sprouting of new blood vessels from pre-existing ones composed of non-malignant endothelial cells into tumor mass. However, vasculogenic mimicry (VM) is defined as the generation of vascular channels via aggressive tumor cells in the tumor, probable responsible in the failure of anti-angiogenic therapies. Both VM and transdifferentiation of cancer stem cells into endothelial cells were reported in GBM. However, molecular mechanisms underlying the vasculogenesis of glioblastoma have not been fully identified yet. Epithelial-mesenchymal transition (EMT) is a dynamic, reversible process, playing causal role in the enhancement of metastatic potential of tumor cells. EMT may play role in angiogenesis and vasculogenic mimicry. Mitochondrial DNA (mtDNA) depletion is an important contributor to cancer malignancy. Although mtDNA depletion occurs in gliomas, the association between mtDNA depletion and EMT, their role in glioblastoma vasculogenesis is unknown. In this study, it was asked whether mtDNA depletion causes the acquisition of EMT phenotype and a subsequent increase in vasculogenic properties and differentiation potential into endothelial lineage in glioblastoma cells. U87-MG and A172 cell lines were used as GBM models. mtDNA was depleted using ethidium bromide (EtBr). mtDNA depletion induced EMT through upregulation of mesenchymal marker expression. Consistent with increased EMT properties, tubular network formation on Matrigel, invasion through a transwell system, spheroid formation and endothelial differentiation capacity were increased in mtDNA depleted cells compared to those in parental cells. Low mtDNA content induces EMT, increased VM properties and endothelial differentiation capacity together with invasiveness. In this study, mitochondrial stress was found as a crucial contributor for the acquisition of EMT and increase in vasculogenic properties in GBM, which may be a therapeutic target for glioblastoma treatment. 157

Amaç: Çalışmamızda diabetik nefropati’nin farklı evrelerindeki hastalarda, B-mod Ultrasonografi (US) ile tespit edilen renal morfolojik özelliklerin kontrol grubu kullanılarak karşılaştırılması amaçlanmıştır. Yöntem: Kontrol grubu olarak 20 sağlıklı kişi alınmıştır. Çalışma grubu olarak ise tip-2 diabet tanısı olan 69 hasta alınmıştır. Heriki gruptaki hastalar böbreklerin boyutu; parenkim kalınlığı ve parenkim eko şiddeti yönünden B-mod US ile değerlendirilmiştir. Diabetik hastalar, 24 saatlik idrardaki albumin ekskresyon oranlarına (AEO) göre 3 gruba ayrılmıştır (Grup-1: AEO < 30 mg/ gün; Grup-2: AEO 30-300 mg/ gün; Grup- 3: AEO > 300 mg/ gün); ve her grup için ortalama renal parenkim kalınlığı ve renal uzunluk hesaplanmıştır. SPSS programı kullanılarak, bu değerler için gruplar arası karşılaştırma yapılmıştır. Bulgular: Böbrek boyutlarına göre, çalışma grubu ile kontrol grubu arasındaki farklılık araştırıldığında, istatistiksel olarak anlamlı farklılık gözlenirken, ortalama parenkim kalınlığının kontrol grubu ile hasta grupları arasında istatistiksel olarak farklı olmadığı görülmüştür. Hasta grupları, kendi içinde kıyaslandığında yine istatistiksel olarak anlamlı farklılık izlenmemiştir. Kortikal hiperekojenite saptanma oranlarının,ortalama serum BUN ve kreatinin klerens değerlerinin ise nefropati evresiyle korelasyonu izlenmiştir. Sonuç: Diabetik hastalarda, ilerleyen nefropati ile birlikte ultrasonografik olarak parenkim kalınlıkları anlamlı olarak değişmezken, eko şiddetinde artma ve sağlıklı bireylere göre böbrek boyutlarında azalma gerçekleşmektedir

Üriner sistemin üst bölümünün ürotelyal tümörü, relatif olarak nadir görülen malignitelerden biridir. Prostat ve testis kanserlerine özgü serum belirteçleri bilinmesine rağmen, renal ve ürotelyal tümörler için spesifik belirteçlerin tanımlanmasına ihtiyaç vardır. Bu makalede, yüksek preoperatif serum düzeyine sahip Karsinoembryonik antijen (CEA) ve Eritrosit sedimentasyon hızına (ESR) sahip olgu sunulacaktır. Preoperatif metastazı olmayan hastaya uygulanan radikal nefroüreterektomi operasyonu sonrası, histolojik tanı yüksek grade’li renal pelvis ürotelyal karsinomu olarak rapor edilmiştir. Cerrahi sınırlar negatif olup serum CEA ve ESR düzeyinde postoperatif erken dönemde tamamen düzelme görülmüştür.Anahtar Kelimeler: Karsinoembriyonik antijen, Ürotelyal tümör, Eritrosit Sedimentasyon Hızı, Renal pelvis, Serum belirteçleri

Dyke-Davidoff-Masson Sendrom’u (DDMS), ilk olarak Dyke ve arkadaşları tarafından bildirilmiş serebral hemiatrofi, kontralateral hemiparezi ve epilepsi ile karakterize klinik bir antitedir. İlk kez 1933 yılında tanımlanan hastalık, konjenital ve kazanılmış birçok nedene bağlı olarak ortaya çıkabilmektedir. Bu olgu bildirisinde, 10 yaşında, 8 yıl önce bir kez febril konvülsiyon atağı geçirmiş DDMS’lu kız çocuğu tartışılmıştır.

Bilgisayarlı tomografi, pediyatrik yaş grubunda kullanımı gün geçtikçe artan bir görüntüleme tekniğidir. Pediatrik yaş grubunun radyasyona duyarlı olması ve radyasyonun kanser riski oluşturmasında kümülatif dozun etkin olması verilen doza dikkat edilmesini gerektirmektedir. Çocuklara erişkin protokollerinin uygulanması, kilo bağımlı değişikliklerin yapılmaması, verilen dozun ölçümünde ve riskin belirlenmesinde standartların belli olmaması, yüksek dozlar için cezai müeyyidenin olmaması önemli sorunlardır. Ancak gerekli durumlarda, -sadece- hedef vücut alanlarının bilgisayarlı tomografi ile değerlendirilmesi, parametrelerin çocuklar için yeniden düzenlenmesi ve her çocuğa özel protokol değişikliklerinin yapılması ile radyasyon dozu önemli ölçüde azaltılabilir. Radyasyonu azaltmada, kullanılan tomografi aletinin teknik parametre değişiklikleri (tüp akımı, kilovolt piki, masa hızı) iyi bilinmeli ve dikkatlice uygulanmalıdır. Anahtar Kelimeler: bilgisayarlı tomografi, çocukluk çağı, radyasyon, SUMMARY, Computed tomography is an increasingly used imaging modality in childhood. Since pediatric population possess increased radiosensitivity and radiation-related cancer risk is related with cumulative dose, the radiation exposure must be carefully established. Use of the same CT settings for adults and children, deficiency of weight adjusted protocols, lack of consensus for the measurement of dose and related risks of radiation, and absence of penalties for higher doses are essential problems. Radiation dose can significantly be decreased with evaluation of -onlytargeted part of the body in appropriate conditions, rearrangement of the scanning parameters for children, and subject based protocol and dose adjustment for each children. The alternations in technical parameters of CT device like tube current, kilovoltage peak, table speed should be well-known and carefully applied for limitation of the radiation dose.

Üriner sistemin üst bölümünün ürotelyal tümörü, relatif olarak nadir görülen malignitelerden biridir. Prostat ve testis kanserlerine özgü serum belirteçleri bilinmesine rağmen, renal ve ürotelyal tümörler için spesifik belirteçlerin tanımlanmasına ihtiyaç vardır. Bu makalede, yüksek preoperatif serum düzeyine sahip Karsinoembryonik antijen (CEA) ve Eritrosit sedimentasyon hızına (ESR) sahip olgu sunulacaktır. Preoperatif metastazı olmayan hastaya uygulanan radikal nefroüreterektomi operasyonu sonrası, histolojik tanı yüksek grade’li renal pelvis ürotelyal karsinomu olarak rapor edilmiştir. Cerrahi sınırlar negatif olup serum CEA ve ESR düzeyinde postoperatif erken dönemde tamamen düzelme görülmüştür., Urothelial tumors of the upper urinary tract are relatively rare malignancies of urinary system. Despite the presence of specific serum parameters for prostate and testicular cancer, new markers need to be identified for renal and urothelial cancers. We report a case of huge renal pelvis tumor with high serum levels of carcinoembryonic antigen (CEA) and erythrocyte sedimentation rate (ESR). No distant metastasis was evident preoperatively. Radical nephroureterectomy was performed and the tumor was histologically diagnosed as high grade urothelial carcinoma of the renal pelvis. Surgical margins were negative and marked decrease in serum level of CEA and normalization of ESR, were noticed immediately after surgery.