Search

This study addresses the Turkish translation of the Left Hand of Darkness by Ursula K. Le Guin (1969) within the framework of Antoine Berman’s translation criticism model and with a Bourdieusian approach. The novel was translated by Ümit Altuğ and published by Ayrıntı Yayınları in 1993 with the title Karanlığın Sol Eli. It has been selected for this study as it is one of the first examples of feminist science fiction and it incorporates potential challenges in its Turkish translation. Gender perception in society is constructed and reproduced by language. The basic example to this can be the gender pronouns in languages like English (he/she/it). Le Guin’s science fiction novel is narrated by a male character on a planet populated by androgynous people. The problem at the crossroads of language and gender occurs due to the absence of gender pronouns in Turkish. Therefore, Turkish readers cannot follow the criticisms and debates concerning the gender issue in the novel. As the publisher or the translator did not use any metatextual materials such as footnotes or preface, this issue was not brought to the forefront in the target text. Therefore, in line with Berman’s model, a re-translation of this novel, emphasizing its multilayered narration and sui generis language and world-making of the author can be suggested., Bu çalışmada, Ursula K. Le Guin’in 1969 yılında yayımlanan The Left Hand of Darkness romanının Türkçe çevirisi, Antoine Berman’ın çeviri eleştirisi modeli çerçevesinde, Bourdieucü sosyolojik yaklaşımla ele alınmıştır. Eser, Ümit Altuğ tarafından çevrilmiş ve 1993 yılında Karanlığın Sol Eli başlığı ile Ayrıntı Yayınları tarafından yayımlanmıştır. Çalışmada bu eserin seçilmesinin sebebi, feminist bilimkurgunun ilk örneklerinden olması ve konusuyla dili bakımından Türkçeye çevrilmesinde olası zorlukların bulunmasıdır. Toplumdaki toplumsal cinsiyet algısı dil aracılığıyla kurulur ve yeniden üretilir. Bunun en önemli örneklerinden biri de İngilizcede olduğu gibi bazı dillerde cinsiyetli adılların (he/she/it) bulunmasıdır. Sözkonusu bilimkurgu eseri cinsiyetsiz (androjen) insanların yaşadığı bir gezegende geçmekte ve erkek bir gözlemci tarafından aktarılmaktadır. Toplumsal cinsiyet ve dilin kesişme noktasındaki sorun da burada ortaya çıkar, çünkü Türkçede cinsiyetli adıl yoktur. Bu yüzden eseri Türkçesinden okuyanlar bu eser üzerinden gerçekleştirilen tartışmaları takip edememektedirler. Yayınevi veya çevirmen, dipnot veya önsöz gibi üstmetinsel müdahalelerde bulunmadığı için, erek metinde bu mesele yeterince ön plana çıkamamıştır. Dolayısıyla Berman’ın modeli uyarınca eserin yeniden çevirisinin yapılmasının ve bu çevirinin eserin çok katmanlı yapısı ve yazarın kendine özgü dil ve dünyası göz önünde bulundurularak yapılması gerektiği ortaya çıkmıştır.

Nationwide electoral thresholds (NETs) are known to secure a parliamentary majority for the largest party, reduce party system fragmentation, and prevent extreme, minor, or non-core group parties from entering parliament. By comparing Greece and Turkey, which have applied NETs since 1993 and 1983 respectively, this article investigates why some of these aims have not been achieved. Using time-series data since 1950, we show that neither country needed to introduce NETs to establish single-party governments. Rather, they were implemented primarily to prevent non-core groups from entering parliament as a party. This caused disproportional legislative representation, especially in Turkey. Although Turkey’s NET initially reduced the raw number of parties contesting elections, this effect weakened in the long run and, in contrast to the literature, increased party system fragmentation. Finally, extreme parties have benefitted from Greece’s fragmented party system since 2012 whereas electoral engineering in Turkey has failed to prevent non-core groups from passing the electoral threshold., Seçimlerde galip gelen parti için parlamento çoğunluğunu sağladığı bilinen genel seçim barajları (GSB); parti sistemi parçalanmasını azaltmak; aşırı, küçük veya çoğunluk/çekirdekte olmayan grupların partilerinin parlamentoya girmesini önlemek amacıyla uygulanır. Bu makale, sırasıyla 1993 ve 1983’ten beri GSB uygulayan Yunanistan ve Türkiye'nin karşılaştırmalı bir incelemesini vererek, bu amaçlardan bazılarının neden başarılı bir şekilde gerçekleştirilemediğini açıklama amacındadır. 1950’den bu yana iki ülkedeki seçimleri kapsayan zaman serisi data-setimiz, her iki ülke için de GBS’lerin uygulanmasının tek parti hükümetleri kurmak için bir gereklilik olmadığını, ancak esas olarak bazı grupların parlamentoya parti olarak girmesini önlemek için uygulandığını ve özellikle orantısız temsile neden olduğunu ampirik olarak sunmaktadır. Türkiye’de GBS uygulaması seçimlere katılan partilerin sayısını azalmıştır; ancak bu etki uzun vadede ortadan kalkma eğilimindedir ve literatürün tersine parti sistemlerini istikrara kavuşturmamıştır. Son olarak, Yunanistan’da 2012’den beri aşırı partiler, parçalı parti sisteminden yararlanırken, Türkiye’de seçim mühendisliği çekirdek olmayan grupların seçim barajını aşmasını engellememektedir.

Since 2011, the agendas of Turkey and Syria and their societies began to interact more with each other, when mass migration of Syrians to Turkey emerged due to Syrian civil war. Turkey chose to pursue an “open door” policy towards displaced Syrians preparing the conditions of their settlement and participation in the economic, social and cultural life of the country. Based on Warwick’s theory that pre-arrival characteristics such as initial motives, stage in the life cycle, attitudes toward the host country, communication skills shape the social experience in the host-country, this research will focus on the attitudes of the immigrant university students that study at a state university in Istanbul in order to understand how a social experience between persons from different countries affects an individual’s attitudes toward his own and other countries. By conducting half-structured survey study with the Syrian university students the study discusses the future impact of these students for bilateral, regional and international peace as transnational actors. This study shows that students’ migration experience and their university education while making them more objective regarding national and international cases, their strong emphasize on ‘Muslim community’ aiming to create a common identity ground with the locals also makes them a part of the secularist-conservative polarization in Turkey. Implications for the future as a transnational actor who have positive perceptions towards Turkey varies depending on the structure and inclusiveness of the Syrian government., 2011'den başlayarak Suriye iç-savaşı ile ortaya çıkan kitlesel göç sonucunda Türkiye ve Suriye’nin ve iki ülkenin toplumlarının gündemleri birbirleriyle daha fazla etkileşime başladı. Türkiye, yerlerinden edilen Suriyelilere yönelik yerleşim koşullarını ve ülkenin ekonomik, sosyal ve kültürel hayatına katılımlarını hazırlayan “açık kapı” politikası izlemeyi seçti. Warwick’in kişilerin misafir ülkeye geliş motivasyonu, varış yaşı, bu ülkeye karşı tutum ve bilgisi, iletişim becerileri gibi varış öncesi özelliklerin ev sahibi ülkedeki sosyal deneyimi şekillendirdiği teorisine dayanan bu araştırma, ev sahibi ülkenin tutumlarının göçmenlerin sosyalleşmesine etkisine odaklanmaktadır. Farklı ülkelerden insanlar arasındaki sosyal deneyimin bireyin kendi ülkesine ve diğer ülkelere karşı tutumunu nasıl etkilediğini anlamak için İstanbul’da bir üniversitede öğrenim gören Suriye uyruklu öğrenciler ile yarı yapılandırılmış anket çalışmasına dayanan bu çalışma, öğrencilerin ulusaşırı aktörler olarak bölgesel ve uluslararası barış için gelecekteki etkilerini tartışmıştır. Çalışma göstermiştir ki üniversite öğrencilerinin göç deneyimi ve üniversite eğitimi onların ulusal ve uluslararası olaylara bakışında daha objektif olmasını sağlarken, ‘ümmet’ vurgusu üzerinden ortak kimlik aidiyeti oluşturan Suriyeli gençler aynı zamanda Türkiye’deki seküler-muhafazakar kutuplaşmasının da bir parçası olmuşlardır. Türkiye’ye yönelik olumlu algıları olan öğrencilerin ulusaşırı aktör olarak geleceğe yönelik etkileri Suriye yönetiminin şekli ve kapsayıcı olmasına göre değişiklik göstermektedir.

Engelli bireylerin gelişenteknoloji ile geleneksel olarak istihdam edildikleri mesleklerden farklıalanlara yöneldikleri; ancak bu alanlarda ayrımcılıkla karşılaştıklarıgözlemlenmiştir. Bu mesleklerden biri de çevirmenliktir. Engelli çevirmenlerinmesleki alanda nasıl konum aldıklarına vurgu yapan bu çalışma, Çevirisosyolojisi ve Pierre Bourdieu’nün kavramlarından yararlanarak Fenomenolojikyaklaşımı araç edinmiştir. Çeviri sosyolojisi, çeviri pratiğine dahil olanbütün eyleyicileri ilişkisellik içinde inceler; Fenomenolojik yaklaşım isebireylerin deneyimlerine ışık tutarak onları görünür kılar. Bunugerçekleştirmek için de sahanın sesine kulak vermek gerekir. Bu araştırmadagörme ve ortopedik engelli beş çevirmen ile derinlemesine yüz yüze görüşmeleryapılmış; kaydedilen görüşmelerin çeviri yazıları incelendikten sonra iki temaöne çıkmıştır. Bu temalardan biri engelli çevirmenlere işverenlerinin veakademik eğitimleri sırasında öğretim elemanlarının gösterdiği ön yargılıyaklaşımlardır. Bu ön yargı beraberinde ayrımcılığı getirerek engelliçevirmenlerin yeterli mesleki eğitimden yoksun kalmalarına sebep olmaktadır.Diğer tema ise başta Bilgisayar Destekli Çeviri (BDÇ) araçları ve dersmateryalleri olmak üzere engelli çevirmenlerin önlerindeki erişilebilirlikengelidir. Erişilebilirliğin kamuya açık bütün kurumların yerine getirmesi gerekenbir zorunluluk olmasına rağmen engelli çevirmenlerin hem eğitimleri hem deçalışma hayatları sırasında erişilebilirlik engeline takıldıkları ortayaçıkmıştır. Bu çalışma, engelli çevirmenlerin alandaki dezavantajlı konumları vekarşılaştıkları sorunları görünür kılarak akademi ve sektörde farkındalıkyaratmayı amaçlamaktadır. Çevirmenlik eğitimi ve mesleği önündeki engellerinkaldırılmasıyla şimdiye kadar yalnızca belli başlı alanlarda istihdam edilenengelli bireylerin yetenekleri ve eğitimleri doğrultusunda istediklerimesleklerde çalışmalarının da önü açılacaktır., It has been observed thatpersons with disabilities are turning to professions other than they havetraditionally been employed; however, they have been increasingly subject todiscrimination. One of these new professions is translatorship. This studyunderlining how translators with disabilities take position in the professionalfield utilizes the sociology of translation and the concepts of Pierre Bourdieuwhile applying the phenomenological approach. The sociology of translationinvestigates all actors taking part in the practice of translation inrelationality; whereas phenomenological approach sheds light to the livedexperience of individuals and makes these experiences visible. It is of utmostimportance to do a field study to achieve this. In the framework of this study,we conducted face to face in-depth interviews with five translators with avisual or orthopedic disability. Analyzing the transcripts of the recordedinterviews, we have brought two main themes to the foreground. The first themeis concerned with the prejudiced approach of the employees and professors towardsthe translators with disabilities. This prejudice brings along discrimination,which causes translators with disabilities to be deprived of the necessaryprofessional training and knowledge. The other theme is the barrier ofaccessibility including but not limited to Computer-Aided Translation Tools(CATT) and course materials. Although accessibility is a legal obligation to befulfilled by all institutions open to the general public, it has been concludedthat translators with disabilities come across the accessibility barrier duringboth training and employment. This study aims to make their disadvantageousposition and problems they encounter in the field visible as well as raise theawareness of both the academia and the sector. Thus, translators with disabilitieswho have been employed only in certain positions so far will be able to findthe opportunity to be employed in any profession they choose in line with theirtraining and abilities.

Bireyler maddi çevrelerini günlükaktivite-nesne, nesne-mekan ilişkileriyle inşa ederler. Gündelik yaşamdeneyimleri, mekan organizasyonları için en önemli bileşenlerden biridir. Mekaniçerisinde yapılan eylemlerle anlam kazanır. Ayrıca bu eylemler nesnelerledoğrudan etkileşim içerisindedir. Nesne seçimleri, yaşam tarzlarıyla ilişkiliolarak yapılan aktiviteler doğrultusunda mekanda yer bulur. Bunun yanı sıramobilyalar birbiriyle ve diğer dekorasyon elemanlarıyla birliktedüzenlenmektedir. Araştırma mobilya düzenlemelerini işlevsellik konularıylaberaber anlamaya çalışmaktadır. Araştırma günlük yaşam eylemlerininnesnelerin seçimi ve kullanımındaki etkisini sorgulamaktadır. Çalışma, mekan venesnelerin kültürel bilgileri arttırmak için etnografik araştırma ileyürütülmüştür. Tarihle farklı kültürel etkileşimlere sahip olan Konya çalışmaalanı olarak seçildi. Sekiz Konya evleri, mobilya seçimlerine yönelikayarların, mobilya kullanımının ve kültürlerin etkileri ile araştırılmıştır., People aim to construct their environmentwithin object-practice, practice-space and space-object relations. Everydaylife experiences are the main element to organize the spaces. A space ismeaningful with the activities in it. Moreover, the activities are associatedwith the objects. Thus, the furniture together with the other home decorationelements is arranged to each other. The research aims to understand thefurniture arrangements with focusing functional issues. The research questions the impacts of dailylife practices through object selection and arrangement in daily life. Thestudy conducted with ethnographic research to enhance cultural information ofspace and objects in daily life. The case is selected as Konya that hasdifferent cultural interactions towards history. Eight Konya homes areinvestigated with the settings, furniture usage and impacts of cultures to thefurniture selections.

Evsel mekanların oluşumu kültürel, fonksiyonelve sembolik değerlere bağlıdır. Vitrin her Türk evinin karakteristikfarklılıklarını belirleyen mobilyadır. Ayrıca, içindeki nesnelerle birliktevitrin; bize kullanıcıların kişisel bilgileri hakkında ipucu verir. Çoğuyetişkin evinde sıkça rastlanan vitrin, yeni nesilde nadiren bulunmayabaşlanmıştır. Araştırmanın amacı vitrinin Konya’daki Türk evlerinde baskınrolünü ve onunla ilişkili anlamları anlamaktır. Etnografik araştırma, dört adet40 yaş üstü ve dört adet 40 yaş altı katılımcılar olmak üzere Konya’da bulunansekiz eve uygulanmıştır., Theconstruction of domestic spaces is based on cultural, functional, aesthetic andsymbolic values. Showcase is the prominent furniture that gives thedifferentiating characteristics to each Turkish home. In addition to that theshowcase with its objects that gives clues about personal information. Althoughshowcase is a common item in the homes of the elderly, it is becoming more andmore rare among the in younger generations. This research aims to understandthe dominant role of showcase Turkish homes in Konya and the meanings that are associatedwith it. The ethnographic research is applied to eight homes in Konya with fourrespondents under 40 years of age and four respondents over 40 years of age.

The great body of people struggles for identity construction through the things and practices to live up to a lifestyle. Living in the gated community means bordering the lives from the city life. By means of privileged houses, a gated community functions for the terms as privilege, prestige, safety and hygiene. This study questions consumption practices of women of a gated community in Izmir. While the informants having different education levels, they spend their leisure times in a similar scheme of life. They behave as social club members. They alter their personalities through their possessions, commodities and daily life objects that consumed in terms of design, fashion, style, and brand articulations. This paper analyzes consumption practices as leisure time activities and discuss material relations as the values of commodities in this socio-spatial context. Their happiness, the issue of ‘demand for more’ and satisfaction levels in relation with this living concept are emphasized

Tasarım kavramı, kültürel aktarım bağlamında küreselleşmenin araçlarından biridir. Evsel gündelik yaşam maddi kültür etkileşimlerini incelemek için uygun yerleri, eylemleri ve nesneleri sağlar. Nesneler, değerleri ve anlamları ile birlikte gündelik yaşam eylemleri ve maddi çevremizi inşa etmektedir. Bu araştırma kültür konusunu; kullanıcılar, nesneler ve pratiklerle ilişkili olarak tartışmaktadır. İzmir evleri üzerinden, mutfak ve salon mekanlarına odaklanarak kültürel kod taşıyan tasarım nesnelerini incelemektedir. Bu çalışma gündelik yaşam nesneleri ve kullanıcılarının arasındaki etkileşim müzakeresini ön plana çıkarır. Bu müzakere işlemi, kullanıcıların objeleri günlük yaşamlarına dahil edip etmemek için kullandıkları; reddetme, Kabul etme ve direnme yaklaşımlarını inceler. Bu nesnelerin değerleri, kültürel bağlamdaki günlük kullanım süreçleri ve davranışlarına göre belirlenir. Bu çalışmanın ana konusu, nesnelerin küresel bağlamdaki kültürel açıdan değerlerini anlamaktır. The notion of design is one of the tools of globalization in the context of transferring cultures. Domestic daily life provides appropriate objects and related practices in order to examine material culture interactions. The values and the meanings of objects in relevance of daily life activities and practices collaboratively construct our material environment. This research discusses the issue of culture at the interactions of users, objects and practices. The research explores designed objects that bring cultural codes in kitchens and living rooms of selected Izmir homes. The study emphasizes that the negotiation at the interaction of daily life objects and users. The negotiation records that the objects are interpreted in daily life through the behaviours or reflections such as ignoring, accepting and resisting. The values of objects are studied in relevance of daily practices and usage processes in the cultural context. The main issue of study is to understand the values of the objects within the cultural perspective in the globalization context. 142

1923 Lozan Anlaşmasında yer alan 'azınlıkların korunması' bölümünün benzersiz bir özelliği 'karşılıklı sorumluluk' kavramını getirmesidir. 1923 yılından bu yana 'karşılıklı sorumluluk'la güvence altında olması gereken haklar Türk-Yunan ilişkilerine bağlı olarak 'mütekabiliyet ilkesi' olarak algılanmış, ve Yunan ve Türk devletleri tarafından Batı Trakya Müslüman azınlığı ve İstanbul'daki Rum azınlığı için kültürel, sosyal ve ekonomik alanlarda çoğunlukla olumsuz, bazen de olumlu şekilde uygulanmıştır. Ancak 'mütekabiliyet ilkesi' siyasal alanda uygulanmamaktadır. Bu tezin temel amacı 'bu iki azınlık cemaatinin neden farklı siyasal temsiliyet özellikleri gösterdiğini' anlamaktır. Fredrik Barth'ın teorisine dayanrak bu tez etnik grupların siyasal davranışlarının ilksel (primordial) olmadığını, ama içinde yaşadıkları toplumun siyasal kurumlarına göre biçimlendiğini savunarak, argümanlarını makro ve mikro faktörleri her iki azınlık için de analiz etmiş ve bu azınlıkların siyasal temsiliyetleri üzerindeki etkilerini ölçmeyi hedeflemiştir. Bu çalışma için tezde kalitatif karşılaştırmalı yöntem olan 'tarihsel kurumsalcılık' analizi kullanılarak her seçim dönemi için (azınlıkların temsil edildiği Türkiye'de 7 ve Yunanistan'da 31 seçim) tarihsel/siyasal olaylar; siyasal sistemlerdeki değişiklikler ve bunların azınlıkların durumları üzerindeki etkileri incelenmiştir. Tarihsel kurumsalcılık analizi; azınlık milletvekillerinin konuşmaları ve dönemin azınlık basını değerlendirmesi için yapılan arşiv çalışması; ve azınlığın önde gelenleri ile yapılan mülakatlar göstermiştir ki ortak varsayımın aksine siyasal temsiliyet potansiyeli Türkiye ve Yunanistan arasındaki ikili ilişkiden ve uluslararası kuruluşlardan bağımsızdır; ancak, Müslüman Türk azınlık siyasal tercihlerinin Türk-Yunan ilişkileri temelinde oluşturmasına devam etmektedir. 'Mütekabiliyet ilkesi' yasal unsurlar; siyasal niyetin olmaması; karşılıklı güvensizlik;pazarlıklarda ortaya çıkan problemler dolayısıyla siyasal alanda uygulanmamıştır. Genel olarak mikro ve makro faktörler Rum ve Müslüman Türk azınlığın siyasal temsiliyetinde etkili olmaktadır. Müslüman azınlıkta 'parti ile özdeşleşme' oranı düşük; 'yerelcilik', 'siyasal bölünme' ve 'etnik blok-oy verme' daha yüksekken, Rum azınlığın 'kullanılan resmi dildeki' yeterliliği mecliste etkili olmalarını ve topluma entegre olmalarını arttırmıştır. 1977'den sonra Müslüman azınlık milletvekillerinin meclisteki sayısı azalsa da, eğitimlerinin ve dil hakimiyetlerinin ilerlemesi onların meclisteki etkinliğini arttırmıştır. Beklendiği gibi azınlık temsilcilerinin yaşadıkları ülkenin siyasal rejimine bağlı olarak, demokratikleşme ilerledikçe meclisteki etkinlikleri artmıştır. Azınlık mensupları ile yapılan mülakatlar ortak bir noktayı vurgulamaktadır: azınlık üyeleri yaşadıkları ülkenin siyasal sistemine saygı göstermekte, aynı kurallar ile rekabet etmeleri gerektiğini belirtmekte ancak siyasal sisteme tamamıyla güvenmemekte ve 'kota sisteminin' azınlık ve çoğunluk arasındaki etnik gerilimi arttıracağına inanmaktadırlar. 'Mütekabiliyet ilkesi' Rum cemaat için negatif çağrışım oluştururken, Müslüman azınlık Lozan Anlaşmasını anayasa gibi algılamaktadır. Egemen partinin olduğu kapalı-liste nisbi temsil seçim sisteminin Rum azınlığın siyasete katılmasını arttırma potansiyali varken Batı Trakya'da etnik gerilimi arttırmaktadır. Çok-partili rekabetin yüksek olduğu ve açık-liste nisbi temsilin uygulandığı siyasal sistem Müslüman- Türk azınlığa siyasal temsiliyet için en uygun durumu sunmaktadır. Azınlık temsilcileri bir partiden seçilmişlerse (özellikle iktidar partisi) bağımsız seçilme durumuna göre mecliste daha etkili oldukları gözlenmiştir. Lausanne Treaty's (1923) section on the 'minority protection' has a unique character as it brought the concept 'mutual responsibility'. Since then, highly related to Turkish-Greek relations, 'mutual responsibility' has been perceived as 'reciprocity rule' which is implemented usually negatively but also positively by Greek and Turkish states for the Muslim minority in Western Thrace and Greek-Orthodox minority living in Istanbul respectively in cultural, social and economic fields. Whereas, reciprocity rule has not been applied in the political field. The thesis mainly aims to understand why two minority communities have different characteristics of political representation? Inspired by Fredrik Barth's theory, the study claims that ethnic political behavior is not primordial but shaped according to the political institutions of the society they live in, and tests the assumptions by comparing the macro-level and micro-level factors that are expected to influence the possibility of minorities' political representation. For this purpose the thesis utilizes a qualitative comparative method 'historical institutionalism' analysis, where for each electoral period (7 elections in Turkey and 31 elections in Greece in which minorities are represented in the national parliament) the political events and changes in the political institutions that are expected to influence the conditions of the minorities are examined. Historical institutionalism analysis; archival work on the minority MPs' Parliamentary speeches, minority press evaluations and interviews conducted with prominent figures of the minority communities showed that despite the common assumptions, political representation potential is independent from bilateral relations and international organizations, however Muslim-Turkish minority continues to base its political choices on being part of Greek-Turkish relations. 'Reciprocity rule' has not been applied in political sphere due to legal issues; lack of political will; mutual distrust; and problems in negotiations. In general micro-level and macro-level factors matter for the political representation of Romioi and Muslim-Turkish minority: 'party-identification' is low; 'localism', 'political cleavages' and 'ethnic bloc-voting' are higher in Muslim community; while better 'language skills' increased the effectiveness of Romioi MPs and the community's integration to the society. Increase in the professional skills of the Muslim MPs in Greece after 1977 improved their effectiveness in the parliament despite the fact that their number reduced. As expected, minority MPs are more effective in the parliament when the host-country has a more democratic atmosphere. Interviews with the minority members stressed a common point: the minority members respect the political system of the country they live in, and believe they should play within the same political game; however they do not trust the political system and they believe 'quota system' for political representation will increase the ethnic tension rather than diminishing it. 'Reciprocity rule' has negative associations for the Romioi community, while Lausanne Treaty has been perceived as a constitution by the Muslim-Turkish minority. Close-list PR electoral system with dominant party has potential to offer higher political involvement for the Romioi community; while it increases the ethnic tension in Western Thrace. Open-list PR system with multi-party systems provides the best conditions for Muslim-Turkish minority's political representation. Minority MPs' work in the parliament is more effective when they are elected with a party ticket (especially party in power) versus independent ticket. 402

Savaş sonrası Amerikan edebiyatının en tartışılan eserlerinden Joseph Heller'ın kaleme aldığı Catch-22, içerdiği pek çok sözcük oyunu ile çevirmenler için büyük zorluk teşkil etmektedir. Catch-22 Türkçe'ye Levent Denizci (1976) ve Niran Elçi (2006) tarafından toplam iki defa aktarılmıştır. Denizci'nin çevirisi Şike başlığı ile Yaygın Kültür Ortaklığı'ndan, Elçi'nin Madde-22 başlıklı çevirisi ise Ithaki Yayınları'ndan çıkmıştır. Eserin bu çalışmada yer almayan bir diğer basımı ise 1992 yılında Yapı Kredi Yayınları tarafından Madde-22 başlığı ve Levent Denizci'nin aynı çevirisi ile piyasaya sürülmüştür, ancak bu basımında bir önceki çeviride yer alan çevirmen notları çıkarılmıştır.Bu çalışmanın amacı Catch-22 romanındaki sözcük oyunlarını bularak Türkçe çevirilerini Van den Broeck tarafından öne sürülen karşılaştırmalı?betimleyici bir yöntem ile karşılaştırmaktır. Bunun için şu araştırma sorularına yanıt aranmıştır: Çevirmenler Catch-22 romanındaki sözcük oyunlarını ne kadar çevirebilmişlerdir? Bu sözcük oyunlarını çevirirken hangi stratejileri kullanmışlardır? Sözcük oyunlarının kaynak metinde belli bir işlevlerinin olduğu göz önünde bulundurulursa bu işlev kaynak metnin mesajını engellememek için Türkçeye aktarılması gerekmektedir. Bu yüzden çevirmenlerin kaynak metindeki sözcük oyunlarının işlevini hedef dile ne kadar aktarabilmişlerdir sorusuna da bu çalışmada yanıt aranmıştır.Bu sorulara tarafsız ve sağlam dayanaklı yanıtlar bulabilmek için çalışmanın kuramsal çerçevesi işlevsel yaklaşımlar, özellikle de Holz-Manttari, Reiss and Vermeer'in çalışmaları temelinde çizilmiştir. Ayrıca sözcük oyunlarının tanımı, türleri ve işlevleri açıklanmış, çeviri stratejileri belirtilmiştir. Bunların yanı sıra çeviride kayıp ve telafi kavramları da irdelenmiştir. Tezin son bölümünde sözcük oyunu çevirileri karşılaştırılmış; çevirmenlerin uyguladıkları başarılı yöntemler ile atlamalar ve seçtikleri hatalı karşılıklar da belirtilmiştir.Sonuç olarak ilk çevirmen Levent Denizci'nin daha okuyucu odaklı, hatta bazen rahatsız edici seçimler yaptığı bir çeviri yöntemi seçtiği; internet aracılığı ile daha çok kaynağa ulaşabilmiş olan ikinci çevirmen Niran Elçi'nin ise daha yazar odaklı seçimler yaptığı ortaya çıkmıştır. İki çevirmen de karşılayamadıkları sözcük oyunlarını açıklamak ve metinlerarası oyunları belirtmek için çevirmen notları kullanmışlardır. One of the most controversial novels of Postwar American literature, Joseph Heller?s Catch-22 constitutes a great challenge for translators with its sheer number of intelligent wordplays. Catch-22 has been translated into Turkish twice by Levent Denizci (1976) and Niran Elçi (2006). Denizci?s translation titled Şike was published by Yaygın Kültür Ortaklığı and Elçi?s Madde-22 was published by Ithaki. The other edition which was published in 1992 by Yapı Kredi with the title Madde-22 is not included in this study as it consists of Levent Denizci?s translation without the footnotes in the previous edition.This study aims at locating the wordplays in Catch-22 and comparing their Turkish translations using a comparative-descriptive method as drawn by Van den Broeck. To this end, these research questions have been addressed: to what extend could the translators render the wordplay in Catch-22? What strategies did the translators use for translating the wordplay? As the wordplay or puns have specific functions in a source text, this function should be rendered in order not to hinder the message of the source text. Thus, the question to what extend could the translators render the function of the wordplay in the source text is also sought in this study.In order to answer these questions objectively and solidly, the theoretical framework is drawn on the basis of functional approaches with an emphasis on the studies of Holz-Manttari, Reiss and Vermeer. Furthermore, the definition, types and functions of wordplay are explained, and the translation strategies including the concepts of loss and compensation are suggested. In the final chapter, the translations of wordplays are examined identifying the wordplay and the strategy the translators used, as well as the omissions and incorrect renderings.As a result, it is concluded that the first translator, Levent Denizci, used a more reader-oriented approach, sometimes with abusive selections; whereas the second translator, Niran Elçi, had more or less author-oriented choices. They both used footnotes to explain a wordplay they could not render, or point out the intertextual plays. 96