Search

IntroductionPublic health responses to the COVID-19 pandemic have reaped adverse physical, psychological, social and economic effects, with older adults disproportionally affected. Psychological consequences of the pandemic include fear, worry and anxiety. COVID-19 fear may impact individuals’ mitigation behaviours, influencing their willingness to (re)engage in health, social and economic behaviours. This study seeks (1) to develop a robust and evidence-based questionnaire to measure the prevalence of COVID-19 fear among older adults (aged ≥50) in Scotland and (2) to examine the impact of COVID-19 fear on the willingness of older adults to (re)engage across health, social and economic domains as society adjusts to the ‘new normal’ and inform policy and practice.Methods and analysisThis mixed-method study includes a large-scale multimodal survey, focus groups and interviews with older adults (aged ≥50) living in Scotland, and an email-based ‘e-Delphi’ consultation with professionals working with older adults. The COVID-19 fear scale was developed and validated using exploratory and confirmatory factor analyses. Survey data will be analysed using descriptive and inferential statistics. Thematic analysis will be used to analyse qualitative data. Survey and qualitative findings will be triangulated and used as the starting point for an ‘e-Delphi’ consensus consultation with expert stakeholders.Ethics and disseminationEthical approval has been obtained from the University of Stirling for multimodal survey development, fieldwork methodology and data management. Anonymised survey data will be deposited with the UK Data Service, with a link provided via the Gateway to Global Ageing. Qualitative data will be deposited with the University of Stirling online digital repository—DataSTORRE. A dedicated work package will oversee dissemination via a coproduced project website, conference presentations, rapid reports and national and international peer-reviewed journal articles. There is planned engagement with Scottish and UK policy makers to contribute to the UK government’s COVID-19 recovery strategy.

Introduction: Obesity affects nearly 1 in 4 European adults increasing their risk for mortality and physical and psychological morbidity. Obesity is a chronic relapsing disease characterized by abnormal or excessive adiposity with risks to health. Medical nutrition therapy based on the latest scientific evidence should be offered to all Europeans living with obesity as part of obesity treatment interventions. Methods: A systematic review was conducted to identify the latest evidence published in the November 2018–March 2021 period and to synthesize them in the European guidelines for medical nutrition therapy in adult obesity. Results: Medical nutrition therapy should be administered by trained dietitians as part of a multidisciplinary team and should aim to achieve positive health outcomes, not solely weight changes. A diverse range of nutrition interventions are shown to be effective in the treatment of obesity and its comorbidities, and dietitians should consider all options and deliver personalized interventions. Although caloric restriction-based interventions are effective in promoting weight reduction, long-term adherence to behavioural changes may be better supported via alternative interventions based on eating patterns, food quality, and mindfulness. The Mediterranean diet, vegetarian diets, the Dietary Approaches to Stop Hypertension, portfolio diet, Nordic, and low-carbohydrate diets have all been associated with improvement in metabolic health with or without changes in body weight. In the November 2018–March 2021 period, the latest evidence published focused around intermittent fasting and meal replacements as obesity treatment options. Although the role of meal replacements is further strengthened by the new evidence, for intermittent fasting no evidence of significant advantage over and above continuous energy restriction was found. Pulses, fruit and vegetables, nuts, whole grains, and dairy foods are also important elements in the medical nutrition therapy of adult obesity. Discussion: Any nutrition intervention should be based on a detailed nutritional assessment including an assessment of personal values, preferences, and social determinants of eating habits. Dietitians are expected to design interventions that are flexible and person centred. Approaches that avoid caloric restriction or detailed eating plans (non-dieting approaches) are also recommended for improvement of quality of life and body image perceptions.

Allied Health Professionals (AHPs) have the capacity to promote healthy behaviours in young children through routine 'contact points', as well as structured weight management programmes. This scoping review aims to evaluate the impact of AHPs in the prevention of obesity in young children. Databases were searched for relevant evidence between 1st January 2000 and 17th January 2022. Eligibility criteria included primary evidence (including, but not limited to; randomized controlled trials, observational studies, service evaluations) evaluating the impact of AHPs on the primary and secondary prevention of obesity in young children (mean age under 5 years old). AHP-related interventions typically demonstrated improvements in outcomes such as nutritional behaviour (e.g. lower sweetened drink intake), with some reductions in screen time. However, changes in weight outcomes (e.g. body mass index (BMI) z-score, BMI) in response to an AHP intervention were inconsistent. There was insufficient data to determine moderating effects, however tentative evidence suggests that those with a lower socioeconomic status or living in an underprivileged area may be more likely to lose weight following an AHP intervention. There was no evidence identified evaluating how AHPs use routine 'contact points' in the prevention of obesity in young children. AHP interventions could be effective in optimizing weight and nutritional outcomes in young children. However, more research is required to determine how routine AHP contact points, across the range of professional groups may be used in the prevention of obesity in young children.

This is a protocol for a Cochrane Review (intervention). The objectives are as follows: To assess the effects of pharmacological or mechanical interventions, or both combined, for the primary prevention of venous thromboembolism in individuals undergoing hip fracture surgery.

The sternocleidomastoid muscle has long been used for local reconstruction in the head and neck. It remains an incredibly versatile flap by providing bulk, an area of hairless skin with excellent color match for the face, and opportunity to transpose periosteum or bone for correcting head and neck defects. In this paper, we discuss the anatomy of designing a sternocleidomastoid flap, highlight operative techniques to ensure success and minimize complications, and briefly review its commonly described uses.

Background Randomised controlled trials (RCTs) are often regarded as the gold standard of evidence, and subsequently go on to inform policymaking. Cochrane Reviews synthesise this type of evidence to create recommendations for practice, policy, and future research. Here, we critically appraise the RCTs included in the childhood obesity prevention Cochrane Review to understand the focus of these interventions when examined through a wider determinants of health (WDoH) lens. Methods We conducted a secondary analysis of the interventions included in the Cochrane Review on “Interventions for Preventing Obesity in Children”, published since 1993. All 153 RCTs were independently coded by two authors against the WDoH model using an adaptive framework synthesis approach. We used aspects of the Action Mapping Tool from Public Health England to facilitate our coding and to visualise our findings against the 226 perceived causes of obesity. Results The proportion of interventions which targeted downstream (e.g. individual and family behaviours) as opposed to upstream (e.g. infrastructure, environmental, policy) determinants has not changed over time (from 1993 to 2015), with most intervention efforts (57.9%) aiming to change individual lifestyle factors via education-based approaches. Almost half of the interventions (45%) targeted two or more levels of the WDoH. Where interventions targeted some of the wider determinants, this was often achieved via upskilling teachers to deliver educational content to children. No notable difference in design or implementation was observed between interventions targeting children of varying ages (0–5 years, 6–12 years, 13–18 years). Conclusions This study highlights that interventions, evaluated via RCTs, have persisted to focus on downstream, individualistic determinants of obesity over the last 25 years, despite the step change in our understanding of its complex aetiology. We hope that the findings from our analysis will challenge research funders, researchers, policymakers and practitioners to reflect upon, and critique, the evidence-based paradigm in which we operate, and call for a shift in focus of new evidence which better accounts for the complexity of obesity.

Interventions by specialist breast cancer nurses (SBCNs) aim to support women and help them cope with the impact of the disease on their quality of life.To assess the effects of individual interventions carried out by SBCNs on indicators of quality of life, anxiety, depression, and participant satisfaction.In June 2020, we searched MEDLINE, Embase, CENTRAL (Trials only), Cochrane Breast Cancer Group's Specialist Register (CBCG SR), CINAHL, PsycINFO, World Health Organization International Clinical Trials Registry Platform (WHO ICTRP) and Clinicaltrials.gov.We selected randomised controlled trials (RCTs) of interventions carried out by SBCNs for women with breast cancer, which reported indicators of quality of life, anxiety, depression, and participant satisfaction.The certainty of the evidence was evaluated using the GRADE approach. A narrative description of the results including structured tabulation was carried out.We included 14 RCTs involving 2905 women. With the exception of one study (women with advanced breast cancer), all the women were diagnosed with primary breast cancer. Mean age ranged from 48 to 64 years. Psychosocial nursing interventions compared with standard care for women with primary breast cancer Eight studies (1328 women, low-quality evidence) showed small improvements in general health-related quality of life or no difference in effect between nine weeks and 18 months. Six studies (897 women, low-quality evidence) showed small improvements in cancer-specific quality of life or no difference in effect between nine weeks and 18 months. Six studies (951 women, low-quality evidence) showed small improvements in anxiety and depression between nine weeks and 18 months. Two studies (320 women, low-quality evidence) measured satisfaction during survivorship; one study measured satisfaction only in the intervention group and showed high levels of satisfaction with care; the second study showed equal satisfaction with care in both groups at six months. Psychosocial nursing interventions compared with other supportive care interventions for women with primary breast cancer Two studies (351 women, very-low quality evidence) measured general health-related quality of life. One study reported that psychological morbidity reduced over the 12-month period; scores were consistently lower in women supported by SBCNs alone compared to support from a voluntary organisation. The other study reported that at six months, women receiving psychosocial support by either SBCNs or psychologists clinically improved from "higher levels of distress" to "lower levels of distress". One study (179 women, very-low quality evidence) showed no between-group differences on subscales at all time points up to six months measured using cancer-specific quality of life questionnaires. There were significant group-by-time changes in the global quality of life, nausea and vomiting, and systemic therapy side effects subscales, for women receiving psychosocial support by either SBCNs or psychologists at six months. There were improvements in other subscales over time in both groups. Systemic therapy side effects increased significantly in the psychologist group but not in the SBCN group. Sexual functioning decreased in both groups. Two studies (351 women, very-low quality evidence) measured anxiety and depression. One study reported that anxiety subscale scores and state anxiety scores improved over six months but there was no effect on depression subscale scores in the SBCN group compared to the psychologist group. There was no group-by-time interaction on the anxiety and depression or state anxiety subscales. The other study reported that anxiety and depression scores reduced over the 12-month post-surgery period in the SBCN group; scores were consistently lower in women supported by SBCNs compared to support from a voluntary organisation. SBCN-led telephone interventions delivering follow-up care compared with usual care for women with primary breast cancer Three studies (931 women, moderate-quality evidence) reported general health-related quality of life outcomes. Two studies reported no difference in psychological morbidity scores between SBCN-led follow-up care and standard care at 18 to 24 months. One trial reported no change in feelings of control scores between SBCN-led follow-up care and standard care at 12 months. Two studies (557 women, moderate-quality evidence) reported no between-group difference in cancer-specific quality of life at 18 to 24 months. A SBCN intervention conducted by telephone, as a point-of-need access to specialist care, did not change psychological morbidity compared to routine clinical review at 18 months. Scores for both groups on the breast cancer subscale improved over time, with lower scores at nine and 18 months compared to baseline. The adjusted mean differences between groups at 18 months was 0.7 points in favour of the SBCN intervention (P = 0.058). A second study showed no differences between groups for role and emotional functioning measured using cancer-specific quality of life questionnaires in a SBCN-led telephone intervention compared with standard hospital care, both with and without an educational group programme at 12 months. At 12 months, mean scores were 78.4 (SD = 16.2) and 77.7 (SD = 16.2) respectively for SBCN-led telephone and standard hospital follow-up. The 95% confidence interval difference at 12 months was -1.93 to 4.64. Three studies (1094 women, moderate-quality evidence) reported no between-group difference in anxiety between 12 and 60 months follow-up. One of these studies also measured depression and reported no difference in depression scores between groups at five years (anxiety: RR 1.8; 95% CI 0.6 to 5.1; depression: RR 1.7 95% CI 0.4 to 7.2). Four studies (1331 women, moderate-quality evidence) demonstrated high levels of satisfaction with SBCN-led follow-up care by telephone between 12 and 60 months. Psychosocial nursing interventions compared with usual care for women with advanced breast cancer One study (105 women, low-quality evidence) showed no difference in cancer-specific quality of life outcomes at 3 months.Evidence suggests that psychosocial interventions delivered by SBCNs for women with primary breast cancer may improve or are at least as effective as standard care and other supportive interventions, during diagnosis, treatment and survivorship. SBCN-led telephone follow-up interventions were equally as effective as standard care, for women with primary breast cancer.پیشینه: هدف از ارائه مداخلات توسط پرستاران متخصص در امر سرطان پستان (specialist breast cancer nurses; SBCNs)، حمایت از زنان و کمک به آنها برای کنار آمدن با تاثیر بیماری بر کیفیت زندگی آنها است. اهداف: ارزیابی تاثیرات مداخلات فردی انجام شده توسط SBCNها بر شاخص‌های کیفیت زندگی، اضطراب، افسردگی و رضایت شرکت‌کننده. روش‌های جست‌وجو: ما MEDLINE؛ Embase؛ CENTRAL (Trials only)؛ پایگاه ثبت تخصصی گروه سرطان پستان در کاکرین (CBCG SR)؛ CINAHL؛ PsycINFO؛ پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی (WHO ICTRP) و ClinicalTrials.gov را در جون 2020 جست‌وجو کردیم. معیارهای انتخاب: کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) را از مداخلات انجام شده توسط SBCNها برای زنان مبتلا به سرطان پستان انتخاب کردیم که شاخص‌های کیفیت زندگی، اضطراب، افسردگی و رضایت شرکت‌کننده را گزارش کردند. گردآوری و تجزیه‌وتحلیل داده‌ها: قطعیت شواهد با استفاده از رویکرد درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) ارزیابی شد. شرح روایت‌گونه (narrative) نتایج شامل جدول‌بندی ساختار یافته انجام شد. نتایج اصلی: ما 14 RCT را که شامل 2905 زن بودند، وارد کردیم. در همه مطالعات به استثنای یک مطالعه (زنان مبتلا به سرطان پستان پیشرفته)، همه زنان مبتلا به سرطان پستان اولیه تشخیص داده شدند. میانگین سنی شرکت‌کنندگان بین 48 و 64 سال متغیر بود. مداخلات پرستاری روانی‌اجتماعی در مقایسه با مراقبت استاندارد برای زنان مبتلا به سرطان پستان اولیه هشت مطالعه (1328 زن، شواهد با کیفیت پائین) بهبودهای جزئی را در کیفیت زندگی مرتبط با سلامت کلی نشان داده یا هیچ تفاوتی را در تاثیر مداخله بین نه هفته و 18 ماه نشان ندادند. شش مطالعه (897 زن، شواهد با کیفیت پائین) بهبودهای جزئی را در کیفیت زندگی مختص سرطان نشان داده یا هیچ تفاوتی را در تاثیر مداخله بین نه هفته و 18 ماه نشان ندادند. شش مطالعه (951 زن، شواهد با کیفیت پائین) بهبودهای جزئی را در اضطراب و افسردگی بین نه هفته و 18 ماه نشان دادند. دو مطالعه (320 زن، شواهد با کیفیت پائین) میزان رضایت بیماران را از مداخله در طول دوره بقا اندازه‌گیری کردند؛ یک مطالعه رضایت را فقط در گروه مداخله اندازه‌گیری کرد و سطوح بالایی را از رضایت از مراقبت نشان داد؛ مطالعه دوم رضایت یکسانی را از مراقبت ارائه شده در هر دو گروه در شش ماه نشان داد. مداخلات پرستاری روانی‌اجتماعی در مقایسه با دیگر مداخلات مراقبت حمایتی برای زنان مبتلا به سرطان پستان اولیه دو مطالعه (351 زن، شواهد با کیفیت بسیار پائین) کیفیت زندگی مرتبط با سلامت کلی را اندازه‌گیری کردند. یک مطالعه گزارش داد که موربیدیتی روانشناسی طی دوره 12 ماهه کاهش یافت؛ نمرات زنان تحت حمایت SBCNها به‌تنهایی در مقایسه با زنان تحت حمایت یک سازمان داوطلبانه، به‌طور هم‌سو و سازگاری کمتر بود. مطالعه دیگر گزارش داد که در شش ماه، زنان دریافت‌کننده حمایت روانی‌اجتماعی توسط SBCNها یا روانشناسان از نظر بالینی از «بالاترین سطح دیسترس» تا «پائین‌ترین سطح دیسترس» بهبود یافتند. یک مطالعه (179 زن، شواهد با کیفیت بسیار پائین) هیچ تفاوت بین‐گروهی را در خرده‌مقیاس‌ها در تمام نقاط زمانی تا شش ماه که با استفاده از پرسشنامه‌های کیفیت زندگی مختص سرطان اندازه‌گیری شد، نشان نداد. تغییرات گروه در گذر زمان در خرده‌مقیاس‌های کیفیت کلی زندگی، تهوع و استفراغ، و تاثیرات جانبی درمان سیستمیک برای زنان دریافت‌کننده حمایت روانی‌اجتماعی، خواه توسط SBCNها خواه توسط روانشناسان، در شش ماه قابل توجه بود. در خرده‌مقیاس‌های دیگر با گذشت زمان در هر دو گروه بهبودهایی مشاهده شد. عوارض جانبی درمان سیستمیک در گروه روانشناس به‌طور قابل توجهی افزایش یافت اما در گروه SBCN اینگونه نبود. عملکرد جنسی در هر دو گروه کاهش یافت. دو مطالعه (351 زن، شواهد با کیفیت بسیار پائین) اضطراب و افسردگی را اندازه‌گیری کردند. یک مطالعه گزارش داد که نمرات خرده‐مقیاس اضطراب و نمرات وضعیت اضطراب طی شش ماه بهبود یافت اما هیچ تاثیری در نمرات خرده‐مقیاس افسردگی در گروه SBCN در مقایسه با گروه روانشناس وجود نداشت. تعامل گروه در گذر زمان در خرده‐مقیاس‌های اضطراب و افسردگی یا وضعیت اضطراب مشاهده نشد. مطالعه دیگر گزارش داد که نمرات اضطراب و افسردگی طی یک دوره 12 ماهه پس از جراحی در گروه SBCN کاهش یافت؛ نمرات در زنان تحت حمایت SBCNها در مقایسه با زنان تحت حمایت یک سازمان داوطلبانه به‌طور هم‌سو و سازگاری کمتر گزارش شد. مداخلات تلفنی SBCN‐محور برای ارائه مراقبت پیگیری در مقایسه با مراقبت معمول برای زنان مبتلا به سرطان پستان اولیه سه مطالعه (931 زن، شواهد با کیفیت متوسط) پیامدهای کیفیت زندگی مرتبط با سلامت کلی را گزارش کردند. دو مطالعه هیچ تفاوتی را در نمرات موربیدیتی روانشناسی بین مراقبت دوره پیگیری SBCN‐محور و مراقبت استاندارد در 18 تا 24 ماه گزارش نکردند. در یک کارآزمایی هیچ تغییری در نمرات احساس کنترل بین مراقبت پیگیری SBCN‐محور و مراقبت استاندارد در 12 ماه گزارش نشد. دو مطالعه (557 زن، شواهد با کیفیت متوسط) هیچ تفاوت بین‐گروهی را از لحاظ کیفیت زندگی مختص سرطان در 18 تا 24 ماه نشان ندادند. مداخله SBCN ارائه شده از طریق تلفن، یعنی دسترسی به مراقبت‌های اختصاصی در محل، موربیدیتی روانشناسی را در مقایسه با مرور بالینی روتین در 18 ماه تغییر نداد. نمرات هر دو گروه در خرده‐مقیاس سرطان پستان با گذشت زمان بهبود یافت، درحالی که در 9 و 18 ماه در مقایسه با خط پایه نمرات کمتر بود. تفاوت‌های میانگین تعدیل شده بین گروه‌ها در 18 ماه 0.7 امتیاز به نفع مداخله SBCN بود (0.058 = P). مطالعه دوم هیچ تفاوتی را بین گروه‌ها از نظر نقش و عملکرد عاطفی که با استفاده از پرسشنامه‌های کیفیت زندگی مختص سرطان اندازه‌گیری شد، در یک مداخله تلفنی SBCN‐محور در مقایسه با مراقبت استاندارد بیمارستانی، با و بدون برنامه آموزشی گروهی در 12 ماه نشان نداد. در 12 ماه، میانگین نمرات برای پیگیری تلفنی SBCN‐محور و پیگیری استاندارد بیمارستانی به ترتیب 78.4 (SD = 16.2) و 77.7 (SD = 16.2) بود. 95% فاصله اطمینان تفاوت در 12 ماه 1.93‐ تا 4.64 گزارش شد. سه مطالعه (1094 زن، شواهد با کیفیت متوسط) هیچ تفاوت بین گروهی را از لحاظ اضطراب در 12 تا 60 ماه پیگیری گزارش نکردند. یکی از این مطالعات هم‌چنین میزان افسردگی را اندازه‌گیری کرده و هیچ تفاوتی را در نمرات افسردگی بین گروه‌ها در پنج سال گزارش نداد (اضطراب: RR: 1.8؛ 95% CI؛ 0.6 تا 5.1؛ افسردگی: RR: 1.7؛ 95% CI؛ 0.4 تا 7.2). چهار مطالعه (1331 زن، شواهد با کیفیت متوسط) سطوح بالایی را از رضایت با مراقبت پیگیری SBCN‐محور از طریق تلفن بین 12 تا 60 ماه نشان دادند. مداخلات پرستاری روانی‌اجتماعی در مقایسه با مراقبت معمول برای زنان مبتلا به سرطان پستان پیشرفته یک مطالعه (105 زن، شواهد با کیفیت پائین) هیچ تفاوتی را در پیامدهای کیفیت زندگی مختص سرطان در 3 ماه نشان نداد. نتیجه‌گیری‌های نویسندگان: شواهد نشان می‌دهد که مداخلات روانی‌اجتماعی ارائه شده توسط SBCNها برای زنان مبتلا به سرطان پستان اولیه ممکن است هنگام تشخیص، درمان و بقا بهبود یابند یا حداقل به اندازه مراقبت استاندارد و سایر مداخلات حمایتی موثر باشند. مداخلات پیگیری تلفنی SBCN‐محور برای زنان مبتلا به سرطان پستان اولیه به اندازه مراقبت استاندارد موثر بودند.บทนำ: วิธีการโดยพยาบาลผู้เชี่ยวชาญด้านมะเร็งเต้านม (SBCNs) มีเป้าหมายเพื่อสนับสนุนสตรีและช่วยให้พวกเขารับมือกับผลกระทบของโรคที่มีต่อคุณภาพชีวิต วัตถุประสงค์: เพื่อประเมินผลของวิธีการส่วนบุคคลที่ดำเนินการโดย SBCNs ต่อตัวบ่งชี้คุณภาพชีวิต ความวิตกกังวล ภาวะซึมเศร้า และความพึงพอใจของผู้เข้าร่วม วิธีการสืบค้น: ในเดือนมิถุนายน 2020 เราค้นหา MEDLINE, Embase, CENTRAL (เฉพาะการทดลอง), Cochrane Breast Cancer Group’s Special Register (CBCG SR), CINAHL, PsycINFO, World Health Organization International Clinical Trials Registry Platform (WHO ICTRP) และ Clinicaltrials.gov เกณฑ์การคัดเลือก: เราเลือกการทดลองแบบสุ่มที่มีกลุ่มควบคุม (RCTs) ของวิธีการที่ดำเนินการโดย SBCNs สำหรับสตรีที่เป็นมะเร็งเต้านม ซึ่งรายงานตัวบ่งชี้คุณภาพชีวิต ความวิตกกังวล ภาวะซึมเศร้า และความพึงพอใจของผู้เข้าร่วม การรวบรวมและวิเคราะห์ข้อมูล: ความเชื่อมั่นของหลักฐานได้รับการประเมินโดยใช้วิธี GRADE ได้จัดทำคำอธิบายแบบบรรยายของผลลัพธ์ รวมถึงการจัดตารางโครงสร้าง ผลการวิจัย: เรารวม RCTs 14 รายการที่เกี่ยวข้องกับสตรี 2905 คน ยกเว้นการศึกษา 1 รายการ (สตรีที่เป็นมะเร็งเต้านมระยะลุกลาม) สตรีทุกคนได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งเต้านมระยะแรก อายุเฉลี่ยอยู่ระหว่าง 48 ถึง 64 ปี วิธีการพยาบาลด้านจิตสังคมเปรียบเทียบกับการดูแลมาตรฐานสำหรับสตรีที่เป็นมะเร็งเต้านมระยะแรก การศึกษา 8 รายการ (สตรี 1328 คน, หลักฐานคุณภาพต่ำ) พบว่าคุณภาพชีวิตที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพโดยทั่วไปดีขึ้นเล็กน้อยหรือไม่มีผลต่างกันระหว่าง 9 สัปดาห์ถึง 18 เดือน การศึกษา 6 รายการ (สตรี 897 คน, หลักฐานคุณภาพต่ำ) พบว่าคุณภาพชีวิตที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพโดยทั่วไปดีขึ้นเล็กน้อยหรือไม่มีผลต่างกันระหว่าง 9 สัปดาห์ถึง 18 เดือน การศึกษา 6 รายการ (สตรี 951 คน, มีหลักฐานคุณภาพต่ำ) แสดงให้เห็นว่า ความวิตกกังวล และภาวะซึมเศร้า ดีขึ้นเล็กน้อยระหว่าง 9 สัปดาห์ถึง 18 เดือน การศึกษา 2 รายการ (สตรี 320 คน, หลักฐานคุณภาพต่ำ) วัดความพึงพอใจระหว่างการรอดชีวิต; การศึกษา 1 รายการวัดความพึงพอใจเฉพาะในกลุ่มที่ได้รับวิธีการ และแสดงความพึงพอใจในระดับสูงด้วยการดูแล การศึกษาที่ 2 แสดงให้เห็นถึงความพึงพอใจที่เท่าเทียมกันโดยการดูแลทั้งสองกลุ่ม ที่ 6 เดือน วิธีการพยาบาลด้านจิตสังคมเปรียบเทียบกับการดูแลมาตรฐานสำหรับสตรีที่เป็นมะเร็งเต้านมระยะแรก การศึกษา 2 รายการ (สตรี 351 คน, หลักฐานคุณภาพต่ำมาก) วัดคุณภาพชีวิตที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพโดยทั่วไป การศึกษา 1 รายการ รายงานว่าความเจ็บป่วยทางจิตใจลดลงในช่วง 12 เดือน คะแนนลดลงอย่างต่อเนื่องในสตรีที่ได้รับการช่วยเหลือโดย SBCN เพียงอย่างเดียวเมื่อเทียบกับการสนับสนุนจากองค์กรที่สมัครใจ การศึกษาอีก 1 รายการ รายงานว่า ที่ 6 เดือนสตรีที่ได้รับการช่วยเหลือทางจิตสังคมโดย SBCNs หรือนักจิตวิทยามีอาการทางคลินิกดีขึ้น จาก "ระดับความกังวลที่สูงกว่า" เป็น "ระดับความทุกข์ที่ต่ำกว่า" การศึกษา 1 รายการ (สตรี 179 คน, หลักฐานคุณภาพต่ำมาก) ไม่แสดงความแตกต่างระหว่างกลุ่ม ทุกจุดเวลา ถึง 6 เดือน วัดโดยใช้แบบสอบถามคุณภาพชีวิตเฉพาะโรคมะเร็ง มีการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญตามกลุ่มตามเวลา ในคุณภาพชีวิตภาพรวม อาการคลื่นไส้อาเจียน และผลข้างเคียงส่วนย่อยของการบำบัดตามระบบลดลง สำหรับสตรีที่ได้รับการช่วยเหลือทางจิตสังคมโดย SBCNs หรือนักจิตวิทยาที่เวลา 6 เดือน มีการปรับปรุงในส่วนย่อยอื่น ๆ เมื่อเวลาผ่านไปในทั้ง 2 กลุ่ม ผลข้างเคียงของการบำบัดทั้งระบบเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในกลุ่มนักจิตวิทยา แต่ไม่เพิ่มในกลุ่ม SBCN สมรรถภาพทางเพศลดลงทั้งสองกลุ่ม การศึกษา 2 รายการ (สตรี 351 คน, มีหลักฐานคุณภาพต่ำมาก) วัดความวิตกกังวลและภาวะซึมเศร้า การศึกษา 1 รายการรายงานว่าคะแนนระดับความวิตกกังวล และคะแนนสถานะความวิตกกังวลดีขึ้นในช่วง 6 เดือน แต่ไม่มีผลต่อคะแนนของภาวะซึมเศร้าในกลุ่ม SBCN เมื่อเทียบกับกลุ่มนักจิตวิทยา ไม่มีปฏิสัมพันธ์แบบกลุ่มตามเวลาเกี่ยวกับความวิตกกังวลและภาวะซึมเศร้าหรือสถานะความวิตกกังวล การศึกษาอื่นรายงานว่าคะแนนความวิตกกังวลและภาวะซึมเศร้าลดลงในช่วง 12 เดือนหลังการผ่าตัดในกลุ่ม SBCN คะแนนลดลงอย่างต่อเนื่องในสตรีที่ได้รับการสนับสนุนโดย SBCN เมื่อเปรียบเทียบกับการสนับสนุนจากองค์กรอาสาสมัคร วิธีการทางโทรศัพท์ที่นำโดย SBCN ให้การดูแลติดตามผลเมื่อเปรียบเทียบกับการดูแลตามปกติสำหรับสตรีที่เป็นมะเร็งเต้านมขั้นต้น การศึกษา 3 รายการ (สตรี 931 คน, หลักฐานคุณภาพปานกลาง) รายงานผลลัพธ์คุณภาพชีวิตที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพโดยทั่วไป การศึกษา 2 รายการรายงานว่าไม่มีความแตกต่างในคะแนนความเจ็บป่วยทางจิตระหว่างการดูแลติดตามที่นำโดย SBCN และการดูแลมาตรฐานที่ 18 ถึง 24 เดือน การทดลอง 1 รายการรายงานว่าไม่มีการเปลี่ยนแปลงในคะแนนความรู้สึกของการควบคุมระหว่างการดูแลติดตามที่นำโดย SBCN และการดูแลมาตรฐานที่ 12 เดือน การศึกษา 2 รายการ (สตรี 557 คน หลักฐานคุณภาพปานกลาง) รายงานว่าไม่มีความแตกต่างระหว่างกลุ่มในคุณภาพชีวิตเฉพาะมะเร็งที่ 18 ถึง 24 เดือน วิธีการ SBCN ที่ดำเนินการทางโทรศัพท์เพื่อเข้าถึงการดูแลเฉพาะจุดที่จำเป็น ไม่ได้เปลี่ยนความเจ็บป่วยทางจิตใจเมื่อเปรียบเทียบกับการทบทวนทางคลินิกตามปกติที่ 18 เดือน คะแนนของทั้ง 2 กลุ่มในระดับย่อยของมะเร็งเต้านมดีขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปโดยมีคะแนนต่ำกว่าที่ 9 และ 18 เดือนเมื่อเทียบกับค่าพื้นฐาน ความแตกต่างของค่าเฉลี่ยที่ปรับแล้วระหว่างกลุ่มที่ 18 เดือน คือ 0.7 คะแนนตามโดยวิธีการของ SBCN ดีกว่า (P = 0.058) การศึกษาที่ 2 ไม่พบความแตกต่างระหว่างกลุ่มสำหรับบทบาทและการทำงานทางอารมณ์ที่วัดโดยใช้แบบสอบถามคุณภาพชีวิตที่เฉพาะเจาะจงของมะเร็ง โดยวิธีการทางโทรศัพท์ที่นำโดย SBCN เทียบกับการดูแลมาตรฐานของโรงพยาบาล ทั้งที่มีและไม่มีโปรแกรมการให้ความรู้แบบกลุ่มที่ 12 เดือน ที่ 12 เดือนคะแนนเฉลี่ยเท่ากับ 78.4 (SD = 16.2) และ 77.7 (SD = 16.2) ตามลำดับสำหรับโทรศัพท์ที่นำโดย SBCN และการติดตามผลมาตรฐานของโรงพยาบาล ช่วงความเชื่อมั่น 95% ของความแตกต่างที่ 12 เดือน คือ ‐1.93 ถึง 4.64 การศึกษา 3 รายการ (สตรี 1,094 คน หลักฐานคุณภาพปานกลาง) รายงานว่าไม่มีความแตกต่างระหว่างกลุ่มในความวิตกกังวลในการติดตามผลระหว่าง12 ถึง 60 เดือน หนึ่งในการศึกษาเหล่านี้ยังวัดภาวะซึมเศร้า และรายงานว่าไม่มีความแตกต่างของคะแนนภาวะซึมเศร้าระหว่างกลุ่มที่ 5 ปี (ความวิตกกังวล: RR 1.8; 95% CI 0.6 ถึง 5.1; ภาวะซึมเศร้า: RR 1.7 95% CI 0.4 ถึง 7.2) การศึกษา 4 รายการ (สตรี 1331 คน, หลักฐานคุณภาพระดับปานกลาง) แสดงให้เห็นถึงความพึงพอใจในระดับสูงต่อการดูแลติดตามผลโดย SBCN ทางโทรศัพท์ระหว่าง 12 ถึง 60 เดือน วิธีการทางการพยาบาลด้านจิตสังคมเปรียบเทียบกับการดูแลตามปกติสำหรับสตรีที่เป็นมะเร็งเต้านมระยะลุกลาม การศึกษา 1 รายการ (สตรี 105 คน, หลักฐานคุณภาพต่ำ) ไม่พบความแตกต่างในผลลัพธ์คุณภาพชีวิตเฉพาะมะเร็งที่ 3 เดือน ข้อสรุปของผู้วิจัย: หลักฐานแสดงให้เห็นว่าวิธีการทางจิตสังคมที่จัดทำโดย SBCN สำหรับสตรีที่เป็นมะเร็งเต้านมระยะแรกอาจดีขึ้นหรืออย่างน้อยก็มีประสิทธิผลเท่ากับการดูแลมาตรฐานและวิธีการอื่น ๆ ในระหว่างการวินิจฉัย การรักษาและการรอดชีวิต วิธีการติดตามผลทางโทรศัพท์ที่นำโดย SBCN มีประสิทธิผลเท่าเทียมกับการดูแลมาตรฐานสำหรับสตรีที่เป็นมะเร็งเต้านมขั้นต้น.Las intervenciones realizadas por personal de enfermería especializado en cáncer de mama (PEECM) tienen como objetivo apoyar a las mujeres y ayudarlas a afrontar el impacto de la enfermedad en su calidad de vida.Evaluar los efectos de las intervenciones individuales realizadas por PEECM sobre los indicadores de calidad de vida, ansiedad, depresión y satisfacción de las participantes. MÉTODOS DE BÚSQUEDA: En junio de 2020 se realizaron búsquedas en MEDLINE, Embase, CENTRAL (sólo ensayos), el Registro especializado del Grupo Cochrane de Cáncer de mama (Cochrane Breast Cancer Group; CBCG SR), CINAHL, PsycINFO, la Plataforma de registros internacionales de ensayos clínicos de la Organización Mundial de la Salud (ICTRP de la OMS) y Clinicaltrials.gov. CRITERIOS DE SELECCIÓN: Se seleccionaron los ensayos controlados aleatorizados (ECA) de intervenciones realizadas por PEECM en mujeres con cáncer de mama, que informaron sobre indicadores de calidad de vida, ansiedad, depresión y satisfacción de las participantes. OBTENCIÓN Y ANÁLISIS DE LOS DATOS: La calidad de la evidencia se evaluó con el enfoque GRADE. Se realizó una descripción narrativa de los resultados, incluyendo una tabulación estructurada.Se incluyeron 14 ECA con 2905 mujeres. A excepción de un estudio (mujeres con cáncer de mama avanzado), todas las mujeres tenían un diagnóstico de cáncer de mama primario. La media de edad varió de 48 a 64 años. Intervenciones psicosociales realizadas por personal de enfermería comparadas con la atención estándar para mujeres con cáncer de mama primario Ocho estudios (1328 mujeres, evidencia de calidad baja) mostraron pequeñas mejoras en la calidad de vida relacionada con la salud general o ninguna diferencia en el efecto entre las nueve semanas y los 18 meses. Seis estudios (897 mujeres, evidencia de calidad baja) mostraron pequeñas mejoras en la calidad de vida específica del cáncer o ninguna diferencia en el efecto entre las nueve semanas y los 18 meses. Seis estudios (951 mujeres, evidencia de calidad baja) mostraron pequeñas mejoras en la ansiedad y la depresión entre las nueve semanas y los 18 meses. Dos estudios (320 mujeres, evidencia de calidad baja) midieron la satisfacción durante la supervivencia; un estudio midió la satisfacción sólo en el grupo de intervención y mostró altos niveles de satisfacción con la atención; el segundo estudio mostró igual satisfacción con la atención en ambos grupos a los seis meses. Intervenciones psicosociales realizadas por personal de enfermería comparadas con otras intervenciones de atención de apoyo para mujeres con cáncer de mama primario Dos estudios (351 mujeres, evidencia de calidad muy baja) midieron la calidad de vida relacionada con la salud general. Un estudio informó que la morbilidad psicológica se redujo en el transcurso de 12 meses; las puntuaciones fueron consistentemente más bajas en las mujeres que recibieron apoyo sólo por PEECM en comparación con el apoyo de una organización voluntaria. El otro estudio informó que, a los seis meses, las mujeres que recibían apoyo psicosocial por parte de PEECM o de psicólogos mejoraban clínicamente de "niveles más altos de angustia" hasta "niveles más bajos de angustia". Un estudio (179 mujeres, evidencia de calidad muy baja) no mostró diferencias entre los grupos en las subescalas en todos los puntos temporales hasta los seis meses medidas con cuestionarios de calidad de vida específicos para el cáncer. Hubo cambios significativos en los grupos en el tiempo en las subescalas de calidad de vida global, náuseas y vómitos, y efectos secundarios del tratamiento sistémico, en las mujeres que recibieron apoyo psicosocial por parte de PEECM o de psicólogos a los seis meses. Hubo mejoras en otras subescalas a lo largo del tiempo en ambos grupos. Los efectos secundarios del tratamiento sistémico aumentaron significativamente en el grupo de los psicólogos, pero no en el grupo del PEECM. La función sexual disminuyó en ambos grupos. Dos estudios (351 mujeres, evidencia de calidad muy baja) midieron la ansiedad y la depresión. Un estudio informó que las puntuaciones de la subescala de ansiedad y las puntuaciones del estado de ansiedad mejoraron en el transcurso de seis meses, pero no hubo efectos sobre las puntuaciones de la subescala de depresión en el grupo del PEECM en comparación con el grupo de psicólogos. No hubo una interacción de los grupos en el tiempo para las subescalas de ansiedad y depresión o del estado de ansiedad. El otro estudio informó que las puntuaciones de ansiedad y depresión se redujeron en el transcurso de los 12 meses después de la cirugía en el grupo del PEECM; las puntuaciones fueron sistemáticamente más bajas en las mujeres que recibieron apoyo del personal de enfermería especializado en la atención de la mama en comparación con el apoyo de una organización voluntaria. Intervenciones telefónicas dirigidas por PEECM que ofrecen atención de seguimiento en comparación con la atención habitual para mujeres con cáncer de mama primario Tres estudios (931 mujeres, evidencia de calidad moderada) informaron sobre los desenlaces de calidad de vida relacionada con la salud general. Dos estudios no informaron de diferencias en las puntuaciones de morbilidad psicológica entre la atención de seguimiento dirigida por PEECM y la atención estándar a los 18 o 24 meses. Un ensayo informó que no hubo cambios en las puntuaciones de sensación de control entre la atención de seguimiento dirigida por PEECM y la atención estándar a los 12 meses. Dos estudios (557 mujeres, evidencia de calidad moderada) no informaron sobre diferencias entre los grupos en la calidad de vida específica del cáncer a los 18 o 24 meses. Una intervención realizada por PEECM por teléfono, como una forma de acceso a la atención especializada, no cambió la morbilidad psicológica en comparación con la revisión clínica habitual a los 18 meses. Las puntuaciones de ambos grupos en la subescala de cáncer de mama mejoraron con el tiempo, con puntuaciones más bajas a los nueve y a los 18 meses en comparación con el inicio. Las diferencias de medias ajustadas entre los grupos a los 18 meses fueron de 0,7 puntos a favor de la intervención realizada por PEECM (p = 0,058). Un segundo estudio no mostró diferencias entre los grupos en cuanto a la función emocional y de rol medidas mediante cuestionarios de calidad de vida específicos para el cáncer en una intervención telefónica dirigida por PEECM en comparación con la atención hospitalaria estándar, tanto con un programa educativo grupal como sin él a los 12 meses. A los 12 meses, las puntuaciones medias fueron 78,4 (DE = 16,2) y 77,7 (DE = 16,2) respectivamente para el seguimiento telefónico dirigido por PEECM y el seguimiento hospitalario estándar. La diferencia del intervalo de confianza del 95% a los 12 meses fue ‐1,93 a 4,64. Tres estudios (1094 mujeres, evidencia de calidad moderada) no informaron diferencias entre los grupos en cuanto a la ansiedad entre los 12 y 60 meses de seguimiento. Uno de estos estudios también midió la depresión y no informó diferencias en las puntuaciones de depresión entre los grupos a los cinco años (ansiedad: RR 1,8; IC del 95%: 0,6 a 5,1; depresión: RR 1,7; IC del 95%: 0,4 a 7,2). Cuatro estudios (1331 mujeres, evidencia de calidad moderada) demostraron altos niveles de satisfacción con la atención de seguimiento telefónico dirigida por PEECM entre los 12 y los 60 meses. Intervenciones psicosociales realizadas por personal de enfermería comparadas con la atención habitual para mujeres con cáncer de mama avanzado Un estudio (105 mujeres, evidencia de calidad baja) no mostró diferencias en los desenlaces de calidad de vida específicos del cáncer a los tres meses.Los datos indican que las intervenciones psicosociales realizadas por PEECM en las mujeres con cáncer de mama primario podrían mejorar o ser al menos tan efectivas como la atención estándar y otras intervenciones de apoyo, durante el diagnóstico, el tratamiento y la supervivencia. Las intervenciones de seguimiento telefónico dirigidas por PEECM fueron igual de efectivas que la atención estándar, para las mujeres con cáncer de mama primario.

Background: A comprehensive evidence base is needed to support recommendationsfor the dietetic management of adults with chronic kidney disease (CKD). Thepresent study aimed to determine the effect of dietary interventions with dietitianinvolvement on nutritional status, well-being,kidney risk factors and clinical outcomesin adults with CKD.Methods: Cochrane Central Register of Controlled Trials, CINAHL, MEDLINE,PsycINFO and EMBASE.com were searched from January 2000 to November 2019.Intentional weight loss and single nutrient studies were excluded. Risk of bias wasassessed using the Cochrane risk-of-biastool. Effectiveness was summarised usingthe mean difference between groups for each outcome per study.Results: Twelve controlled trials (1906 participants) were included. High fruit andvegetable intake, as well as a multidisciplinary hospital and community care programme,slowed the decline in glomerular filtration rate in adults with stage 3–4CKD. Interventions addressing nutrition-relatedbarriers increased protein and energyintake in haemodialysis patients. A Mediterranean diet and a diet with high n-3polyunsaturated fatty acids improved the lipid profile in kidney transplant recipients.Conclusions: A limited number of studies suggest benefits as a result of dietary interventionsthat are delivered by dietitians and focus on diet quality. We did not identifyany studies that focussed on our primary outcome of nutritional status or studies thatexamined the timing or frequency of the nutritional assessment. This review emphasisesthe need for a wider body of high-qualityevidence to support recommendationson what and how dietetic interventions are delivered by dietitians for adults with CKD.

Vaccine hesitancy is influenced by perceived risk and benefits. On March 15th 2021 various countries suspended use of the Oxford AstraZeneca vaccine against Covid-19 following deaths arising from blood clots. The story became headline news and online search querying vaccine safety increased. What happened to Covid-19 vaccine intentions? We were collecting relevant data at the time. Our survey asked UK adults if they intended to get the vaccine and measured their attitudes towards it. Data collection from respondents before coverage of the story reached its peak (March 12th-15th; n = 241) was compared with responses after the peak (March 17th; n = 305). Our data show no reductions in intentions or attitudes. Our study is uniquely positioned to analyse real-world responses and indicates that media coverage of this story did not reduce intention to take up the vaccine in the UK.