Search

U diplomskom radu analizira se tema samoubojstva glavnih ženskih junakinja u Madame Bovary Gustava Flauberta i Anni Kareninoj Lava Tolstoja paralelnom analizom tih romana, koji se smatraju reprezentativnima za stilsku formaciju realizma. Cilj rada je tumačenje problema i motiva samoubojstva u navedenim romanima, kao i prikaz načina reprezentacije teme smrti u romanima dvojice autora. Rad se sastoji od tri poglavlja koja donose pregled kulturološkog i društvenog statusa teme samoubojstva tijekom stilske formacije realizma. Analiziraju se razlike u shvaćanju teme samoubojstva u ruskom i francuskom kulturnom kontekstu s obzirom na poetike Flauberta i Tolstoja (koje se odražavaju u opisu samoubojstva glavnih likova), njihovu nacionalnu pripadnost (koja, prema našem sudu, također imaju ulogu u shvaćanju samoubojstva), kao i na raznolikost kulturne epohe u kojoj su navedeni romani nastali.

The essay deals with the original version, largely unpublished, of the comment that Boris Ėjchenbaum (1886-1959) wrote for Tolstoj’s Three Tales (Tri skazki) for the Complete Collected Works (PSS, XXXIV, Moscow 1952). The document includes an extended and more detailed version of the comment that later appeared in the PSS. All the critical apparatus of PSS was cut by at least 30 percent at the time of the change in editorial policy, in 1939. This fate also affected the meticulous work of Ėjchenbaum, presently preserved in his personal collection in Moscow (RGALI: fond 1527, opis 2, edinica chranenija 23, 66l.). This essay focuses on the textual history of of King Assarhadon (Assirijskij car’ Asarchadon, 1903), the first of the Three Tales. The comment by Ėjchenbaum under consideration was written directly on the Tolstoian manuscript (L.N. Tolstoj, Tri skazki, Otdel rukopisej – Gosudarstvennyj Muzej L.N. Tolstogo, fond 1, ruk. 1). Hence, it included the unpublished first draft of the tale (A), which constitutes the initial stage of Tolstoj’s quest to depict (and condemn) evil, revived in a remote history with exotic contours., Studi Slavistici, Studi Slavistici XVII (2020) 1

V svojem magistrskem delu se ukvarjam s specifičnim vidikom družbenokritične ustvarjalnosti ruskega pisatelja in misleca Leva Nikolajeviča Tolstoja, in sicer z njegovim pogledom na pravo, kakršnega nam razodeva v svojem Pismu študentu o pravu iz leta 1909. Uvodoma ugotavljam, da Tolstojev izrazito odklonilen odnos do prava pravzaprav predstavlja le en vidik njegove družbene kritike, izhajajoče iz njegovega svetovnega in filozofskega nazora, zato je za pravilno razumevanje njegovega zavračanja prava tudi moje gledišče nujno postavljeno v določen družben okvir. Tolstojeve očitke pravu podrobneje razčlenim in jih tudi kritično ovrednotim. Tako na teoretični kot na povsem praktični ravni se zdijo argumenti proti močnejši kot argumenti v prid Tolstojevi ideji medčloveške harmonije brez nasilja, ki bi ji namesto človeških zakonov vladal »zakon ljubezni«. Potem, ko na kratko predstavim usodo, ki jo je Tolstojeva duhovna zapuščina doživela v njegovi domovini v polpretekli zgodovini, poskušam v sklepnem delu uvideti, kakšen je pomen njegove družbeno- oz. pravnokritične misli danes. Med drugim nas razmislek o Tolstojevem pogledu na družbo in pravo opominja na ključno vlogo človeka, ki v vsej svoji nepopolnosti stoji za pravom v njegovih najsvetlejših in najmračnejših podobah. In my master's thesis, I deal with a specific aspect of the socially critical opus of the Russian writer and thinker Leo Tolstoy, namely with his views on law as revealed in his Letter to a Student Concerning Law from 1909. In the introduction it is established that Tolstoy’s distinctly unfavourable opinion of law represents only one aspect of his social criticism, which derives from his worldview and beliefs. In order to better understand Tolstoy's rejection of law, I try to take into consideration the relevant social context. I then analyse Tolstoy's reproaches to law in more detail and critically evaluate them. On the theoretical as well as practical level, the arguments against seem to prevail over those in favour of Tolstoy's idea of a violence-free social harmony, that would be governed solely by the “law of love” instead of human laws. After briefly outlining the fate of Tolstoy's spiritual legacy in his homeland in the recent era, I conclude by trying to grasp the meaning of Tolstoy's critical thought towards society and law at present. Reflecting on Tolstoy's views on society and law, we are reminded, among other things, of the crucial role of the human being, who – with all their imperfections – stands behind every law in its brightest and darkest image.

Treći roman Nedjeljka Fabrija, Smrt Vronskog (1994.), tipično je tumačen u okviru hrvatskog književnog diskursa. U namjeri davanja obola proučavanju veza između hrvatske i europske književnosti, u ovoj studiji ukazujem na načine na koje Fabrio reciklira byronske trope i ideje već reciklirane u Tolstojevoj Ani Karenjinoj, doduše uz iznenađujući zaokret kao i s perspektivom na Platonova Sokrata i njegovu Alegoriju špilje, koja podjednako čini podlogu Byronove ideje mentalnog teatra kao i spoznajni model Smrti Vronskog., Nedjeljko Fabrio’s third novel, Death of Vronsky (1994) has been read by many scholars within the framework of Croatian literary discourse. Intending to contribute to the studies of interrelations between Croatian and European literature, I show how Nedjeljko Fabrio recycles the Byronic tropes and thought-forms from Leo Tolstoy’s Anna Karenina, yet with a surprising twist of looking back to Plato’s Socrates and his Allegory of the Cave, whose mindscape seems to underpin Byron’s mental theatre and Nedjeljko Fabrio’s novel.

Freud’s attitude towards imagination is ambivalent. On the one hand, he follows a positivist method and considers the products of the imagination as “unproven” and therefore false, on the other hand, however, in describing his clinical cases (The Case of Dora, The Wolf Man ...), he shows himself being a good writer to such an extent as to receive the Goethe prize in 1930. His insisting in many cases on looking for causes was criticized since the 1920’s, for example by L. Vygotsky. However, Freud’s psychoanalysis is not only bound to this context. We can see this aspect from some of his works’ passages which show that imagination and the dream scene constitute a sort of deconstruction apt to reinvent the reality., L’atteggiamento di Freud nei confronti della fantasia è ambivalente. Per un verso egli segue il metodo positivista, per cui i prodotti fantastici sono “non provati” e quindi falsi. D’altro canto però egli si dimostra un buon letterato nel descrivere i suoi casi clinici (Il caso di Dora, L’uomo dei lupi…) al punto di ricevere nel 1930 il premio Goethe. Il suo insistere in molti casi sulla ricerca delle cause fu criticato fin dagli anni Venti, ad esempio da Vygotskij. La psicoanalisi di Freud tuttavia non si esaurisce in questo ambito, come si può ricavare da alcuni passi delle sue opere, in cui risulta che la fantasia e la scena onirica costituiscono una sorta di decostruzione capace di reinventare la realtà.

Lav Nikolajevič Tolstoj kao jedan od najvećih pisaca realizma svojim djelom detaljno opisuje sve karakteristike ruskog društva devetnaestog stoljeća. Iz mnogobrojnih tradicija, vjerovanja, stavova i navika tadašnjeg stanovništva koje je pisac na taj način ovjekovječio, odlučili smo ovaj rad posvetiti pručavanju onih vezanih uz smrt i umiranje, te ih opisati usporedno i u svjetlu piščeva osobnog života, religijskih vjerovanja i filozofskih razmišljanja. Polazeći od ideje da je književnost jedan od mehanizama suočavanja sa smrću, kako kod pisca tako i kod čitatelja i uzevši da književnost odražava i svjesne i podsvjesne misaone procese čovjeka, pretpostavili smo da će sukladno tome piščev opus u različitim periodima njegova života oslikavati njegov stav prema smrti u tom periodu. Kao uzorak za analizu smo uzeli četiri kraće novele (Djetinjstvo, Sevastopolj u maju, Tri smrti, Smrt Ivana Iljiča) napisane na početku, pri sredini i pri kraju Tolstojeva stvaralaštva. Prvo smo povijesno i demografski opisali sliku ruskog društva u vrijeme piščeva ţivota i smjestiti ga u socijalni kontekst tog vremena, a zatim predstavili njegov život u kratkim crtama i prešli na analize četiriju novela. Analiza je pokazala kako su neki elementi piščeva stila prisutni još od prvog njegovog djela i prati način na koji se oni postupno razvijaju i nadopunjuju novim spoznajama, kako bi u posljednjem djelu u potpunosti ocrtali finalni stav Tolstoja i njegove religije prema smrti. As one of the biggest names of european realism, Lev Nikolayevich Tolstoy has thoroughly described every characteristic of the Russian society in the nineteenth century. Out of many traditions, attitudes, beliefs and habits of people which the writers work has documented and thus immortalized, we have decided to dedicate this work to research of those cultural elements which are connected to death and dying, and to describe them parallelly and in light of writers personal life, religious beliefs and philosophical views. Starting from the assumption that the literature is one of the psychological mechanisms of dealing with death and dying, both of the writer and the reader himself, and considering that the literature reflects both conscious and subconscious thought processes in men, we hypothesized that Tolstoy's body of work would precisely demonstrate his attitudes towards death at each point of his life. As a sample for this analysis we have chosen four shorter novels (Childhood, Sevastopol in May, Three Deaths, The Death of Ivan Ilyich) which were written at the beginning, in the middle and at the end of Tolstoy's literal work. First, we have described the historical and the demographic situation of the Russian society in the time of writers life, and we have defined Tolstoy's place in the social context of the era. Then we have presented a short biography of author's life and went on with the analysis of the four short stories. The analysis has shown that some of the elements of the writer's style were present from the very beginning of his writing, and it traces the way these elements develop and combine with new ones over the years in order to compose the writer's final attitude towards death in the last period of life.

U ovom diplomskom radu pristupa se temi braka i obitelji u Tolstojevoj Kreutzerovoj sonati koja se može iščitati s aspekta konstrukcije identiteta likova. Među glavnim temama Kreutzerove sonate sadržana je problematika seksualnosti koja se usko veže uz Foucaultovu filozofiju seksualnosti, zatim problematika ljubavi, braka, obiteljskog života, gdje se uočava pedagoški aspekt, te se se posebno može izdvojiti i opisati položaj žene kao majke. Kreutzerova je sonata zanimljiva i zbog autobiografskih elemenata koji su prisutni i koji približavaju i omogućavaju bolje razumijevanje Tolstojevog žvita i misli. Razdoblje kojem pripada Kreutzerova sonata razdoblje je realizma koje je od posebne važnosti u književnosti zbog svoje tendencije prikaza stvarnosti čitatelju. Načela koja prevladavaju u realizmu uočavaju se u romanu kao reprezentativnom obliku, a najvažnija od njih su prikazivanje stvarnosti, pružanje objektivnih činjenica i društvenoanalitička funkcija koja je osobito izražena u književnosti ruskog realizma. Realizam u Rusiji i ruskoj književnosti zauzima posebno mjesto jer se događaju važne društvene promjene. Političko stanje i crkvene reforme dovele su do pojave mnogih poznatih pisaca koji su u svojim djelima analizirali društveno stanje i time poticali na napredak. Ruska misao bila je socijalnog karaktera zbog težnje za ujedinjenjem i uspostavljanjem socijalnog poretka. U središtu nije bio privilegirani sloj društva, već narod, koji se prikazivanjem gole istine, bez imalo uljepšavanja, jednostavnim jezikom pokušalo moralizirati i potaknuti na promjene. Jedan od onih koji se trudio približiti običnom narodu, a bio je pripadnik plemstva, bio je Lav Nikolajevič Tolstoj. U svojim djelima analiziranjem pojedinca Tolstoj donosi moralne i etičke zaključke, a uvođenjem fabularnog paralelizma suprotstavlja dvije ili više fabularnih radnji iz kojih također izvodi pojedinačne zaključke. Njegova filozofsko-religijska misao koju je iznosio u svojim književnim djelima dovela je do ekskomunikacije iz Pravoslavne crkve i do cenzure nekih njegovih djela među kojima je i Kreutzerova sonata čije je objavljivanje ipak dopušteno, ali u Sabranim djelima.

U romanu Ana Karenjina Lava Tolstoja motiv željeznice multifunkcionalan je i višeznačan. Željeznica ima jako socijalno značenje i u ovom se radu promatra kao simbol modernizacije na kraju 19. stoljeća, koja je u Rusiji shvaćena kao negativna promjena i napad na tradicionalni način života. Željeznice su predstavljale žestoku silu koju uništava život, čime je željeznica postala čest motiv u dijelima autora kraja 19. stoljeća. U središtu je ovoga rada teza da željezničke stanice imaju osobitu važnost za kompoziciju romana. Analizirane su tri scene – scena susreta Ane i Vronskog na stanici u Moskvi, zatim scena na stanici između Moskve i Peterburga kada Vronski Ani izjavljuje ljubav, te na kraju scena Aninog samoubojstva na željezničkoj stanici u blizini Moskve. Analizom navedenih triju željezničkih postaja dobiva se uvid u cjelinu sižejne linije Anna – Vronskij. Riječ je o zaokruženoj kompoziciji koja je određena upravo željezničkim tračnicama. Radnja i kompozicija protežu se od Moskve do Peterburga i natrag, uz zaustavljanja na pojedinim postajama. Analizirajući navedene scene, u radu se obraća pozornost na posebnost željezničkih stanica kao prostora. Željezničke se stanice analiziraju kao heterotopije na kojima vladaju pravila koja upravljaju ponašanjem likova, te se naglašava važnost tog heterotopnog prostora za roman.

Il lavoro è dedicato ad analizzare i rapporti dell’opera letteraria con la tradizione: propone un modello teorico di storicizzazione del concetto univoco di intertestualità, cui è affiancato il ri-uso, e verifica la validità del modello su diversi casi di studio. La struttura è tripartita. La prima sezione, teorica, è dedicata a ridiscutere criticamente il concetto di intertestualità. In particolare, viene riconosciuta nella dimensione del ri-uso (discussa negli anni Ottanta da Franco Brioschi) una valida alternativa al modo strutturalista e post-strutturalista di intendere il rapporto di un testo letterario con il classico e con la tradizione. La seconda sezione lavora sull’applicazione testuale e sul rapporto che alcuni classici della modernità e del contemporaneo intessono con la tradizione (in particolare, La montagna incantata, Vita e destino, Se una notte d’inverno un viaggiatore e 2666). In essa è affrontata la sfaccettata problematica dell’ironia. La terza sezione affronta un caso di studio: influssi e riprese di Manzoni nel secondo Novecento. Sono considerati, in particolare, i casi di Gadda, Malaparte e Levi, l’influsso della Storia della Colonna infame sui generi del romanzo-inchiesta e del romanzo-saggio (Sciascia, Fortini, Tomizza, Vassalli, La Gioia) e la riflessione sul romanzo storico nel secondo Novecento. La sezione si conclude con alcune considerazioni sugli influssi manzoniani sulla microstoria di Carlo Ginzburg, nonché sulle riprese riguardanti opere teatrali e filmiche nelle quali risultano coinvolti a vario titolo scrittori (Pasolini, Bacchelli, Bassani, Testori).

Članek obravnava iskanje resnice, kot se kaže v izbranih delih Ivana Cankarja, Fjodorja Mihajloviča Dostojevskega in Leva Nikolajeviča Tolstoja. Ivan Cankar je s svojim načelom etičnega poslanstva in resnice kot »najvišje ideje« umetnosti ostal zvest vse življenje. Bil je prvi slovenski pisatelj, ki je posebno globoko prodrl v problematiko človekove vesti. Dostojevski prek svojih literarnih junakov predstavlja svoje poglede o duševnih, moralnih in metafizičnih konfliktih. Tolstoj v svojih romanih kaže ogledalo človeških strasti, moči, šibkosti, groze in upanja rešitev za izpraznjenost sodobnega sveta vidi v duhovnosti, ki najučinkoviteje združuje ljudi vseh kultur in religij. Primerjava med avtorji in njihovimi deli odpira prostor za intertekstualno analizo in interreligiozno hermenevtiko. To omogoča razmislek o vplivu in recepciji literature velikih pisateljev, ki so analitiki človeške duše, na široko javnost v duhu ekumenizma in medreligijskega dialoga This article deals with the search for truth as manifested in selected works by Ivan Cankar, F. M. Dostoyevsky and L. N. Tolstoy. Throughout his life, Ivan Cankar remained true to his principle of having an ethical mission and of Truth being the “ultimate idea” of art. He was the first Slovenian writer to truly penetrate into the special problems of the human consciousness. Dostoyevsky, meanwhile, presents his views on psychological, moral and metaphysical conflicts through his literary protagonists. Tolstoy’s novels are a mirror for human passions, strengths, weaknesses, fears and hopes he sees the solution for the emptiness of the modern world in a spirituality that effectively unites people of all cultures and religions. Comparing these authors and their works gives rise to intertextual analysis and interreligious hermeneutics. This allows us to reflect on the influence and reception these great writers – these analysts of the human soul – on the general public in the spirit of ecumenism and interreligious dialogue.

U ovom radu teorijske prirode bavimo se karakterom kršćanskog anarhizma onako kako ga određuju Jacques Ellul i Lav Nikolajevič Tolstoj. Prikazali smo povijesni kontekst nastanka velikih ideologija i anarhizma. Odredili smo što je to politička ideologija, postavili ciljeve istraživanja te sukladno tome oko njih formirali ideološki presjek referentnih tipova konzervatizma i anarhizma. Kršćanski anarhizam smo isto tako organizirali i time omogućili usporednu analizu. Rezultati pokazuju da kršćanski anarhizam jest politička ideologija te da posjeduje dovoljno razlikovnih obilježja koje ga diferenciraju od konzervativnog i anarhističkog korpusa. U odnosu na konzervatizam totalna je suprotnost jer konzervatizam je hijerarhija, moć i stagnacija dok je kršćanski anarhizam ljubav, sloboda i promjena. S anarhizmom dijeli protivljenje državi i težnju ka slobodi. Razlikuje se po usmjerenosti religiji i Bogu, dok je anarhizam ateistički. In this work of theoretical nature, we are dealing with the character of Christian anarchism as determined by Jacques Ellul and Lav Nikolaevich Tolstoy. We have presented the historical context of the emergence of great ideologies and anarchism. We determined what is the political ideology, set the goals of the research and, accordingly, formed an ideological cross-section of reference types of conservatism and anarchism. We have also organized Christian anarchism, allowing comparative analysis. The results show that Christian anarchism is political ideology and possesses sufficiently distinctive features that differentiate it from the conservative and anarchist corpus. Compared to conservatism, the opposite is true because conservatism is hierarchy, power, and stagnation, while Christian anarchism is love, freedom, and change. With anarchism, it shares opposition with the state and aspiration to freedom. It is differentiated by focus on religion and God, while anarchism is atheistic.

Resumé Tématem bakalářské práce jsou křesťanské motivy v poetice románu Lva Nikolajeviče Tolstého Vzkříšení. Cílem práce bylo sledovat přístup autora ke křesťanskému učení v románu. První část práce se věnuje historii pravoslavné církve v Rusku, jejím dogmatům a tradicím. Dále se zabývá pojetím křesťanského učení Tolstého a z něj vyplývající idey "neprotivení se zlu násilím". Další část práce se věnuje románu Vzkříšení. Zkoumá, jak jsou hlavní ideová východiska v románu vyjádřena. Analýza textu odráží autorův negativní pohled na soudní systém. Lev Nikolajevič Tolstoj odsuzuje jeho nemorálnost a neefektivnost. Mluví o tom, že má soudní systém rozsáhlé negativní účinky na soudce, advokáty i všechny ostatní účastníky soudních řízení a osob součinných při výkonu trestů. Zákon není podle mínění Tolstého schopen spravedlivě potrestat zločince. Život odsouzených v nápravných zařízeních zcela znemožňuje nápravu. Rozřešení tohoto morálního a sociálního problému je spojeno s myšlenkami obsaženými v Matoušově evangeliu, což je také obsaženo v závěru románu. Dalším cílem práce byla analýza duchovního a morálního vývoje hlavních postav. U Maslovové i Něchljudova byl zjištěn dobrý duchovní stav do společně strávené noci. Poté lze u Maslovové pozorovat prudký obrat k nemorálnímu způsobu života. V Něchljudovově případě...

Russiske Tolstojs ”Anna Karenina” på dansk for første gang siden 1929 er for skøn til at være virkelig og for virkelig til at forsvinde

U vremenu koji se vodi pozitivističko–utilitarističko-hedonističkim načelima temeljne značajke filozofije Solovjeva i Tolstoja bivaju asketizam, ljubav i zavisnost od vrhunaravnog principa. Suprotstavljajući se besmislu pozitivizma i opasnostima koje on sa sobom nosi, Solovjev i Tolstoj koriste se filozofijom kao oruđem u humanizaciji ruskog društva. Ova dva autora ukazuju na nužnost nadilaženja egoizma kroz vid ljubavi koja postaje nit vodilja njihovog mišljenja. Želeći potaknuti svakoga čovjeka na kritičko mišljenje i služenje Bogu koriste se mišlju Platona, Schellinga i Schopenhauera te smještaju pojedinca u odnos sa božanskim, ukazujući mu na njegovu kontigentnost i zavisnost od sveobuhvatnog principa koju može u potpunosti spoznati tek proživljavanjem ekstatičke kontemplacije. In the time which conducted with principles of positivist- utilitaran - hedonistic the main feature of Solovyov and Tolstoy philosophy are asceticism, love and dependence of the supreme principle. Opposing to senselessness of positivism and dangerous who caring with it, Solovyov and Tolstoy are using philosophy like implement in Russian society humanization. Those two philosophers put the point on the necessity of egoism overcoming trough a vision of love which is a guiding light of their opinion. Those two philosophers wont a make an critical meaning in every man for serving to God. They use the mind of Plato, Schelling and Schopenhauer, and also they accommodation an individual person in relationship with goodness. Also the showing to him contingency and dependency of comprehensive princip which can be fully cognize by experiencing ecstatic contemplation.

Rad proučava pripovijetku ruskog pisca visokog realizma Lava Nikolajeviča Tolstoja Kreutzerova sonata. Autor posebnu pozornost posvećuje njezinom tragičnom završetku, kao i razlozima zbog kojih je do njega došlo. Središnji je predmet analize koncept ljubavi u pripovijetci, za koji autor dokazuje da je ključan element u tragediji Kreutzerove sonate. U analizi se koristi razdioba ljubavi na četiri kategorije prema starogrčkim riječima storge, filia, eros i agape te tumačenje te razdiobe prema autoru C. S. Lewisu. Rad se oslanja na biblijsko-kršćansko tumačenje agape kao blagodatne ljubavi Božje i proučava njezin odnos spram braka i ljubavi, zakona i blagodati.

A possible relation between D'Annunzio's famous poem "La pioggia nel pineto" and Tolstoj's novel Katja (title of French translation)/ Felicità familiare (Italian title) is examined.

A possible relation between D'Annunzio's famous poem "La pioggia nel pineto" and Tolstoj's novel Katja (title of French translation)/ Felicità familiare (Italian title) is examined.

A tutta prima tra loro lontani e quasi incomparabili, Lev Tolstoj e Simone de Beauvoir mostrano nelle loro pagine autobiografiche di filtrare, giudicare e ricostruire il propriopassato con parametri e congegni ermeneutici non molto diversi e di possedere idee simili circa la problematica dell’esistere e le relazioni Io/mondo., Lev Tolstoy and Simone de Beauvoir appear, on the first, distant and almost incomparable between them. Nevertheless, in their autobiographical pages they filter, judge and reconstruct their past with a good deal of similar hermeneutic parameters and devices and reveal to have not too different ideas about the problem of being and about relationships I/world.

Im Mittelpunkt meiner Dissertation steht das 1. Streichquartett des tschechischen Komponisten Leoš Janáček (1854–1928). Ein Werk, das im Oktober 1923 entsteht. Die inhaltliche Anregung für die Komposition, so hält es der Komponist am Titelblatt des Autografs fest, ist eine Erzählung des russischen Schriftstellers Lew Tolstoj: Die Kreutzersonate. Das Wissen um die Inspirationsquelle führt in der Fachwelt zu unterschiedlichen Positionen. So wird das 1. Streichquartett entweder als programmmusikalisches oder als absolut-musikalisches Werk untersucht. Die semantischen Spekulationen fußen jedoch nicht auf den musikalischen Begebenheiten, Form- oder Strukturanalysen wiederum lassen die literarische Inspirationsquelle des Quartetts außer Acht. Meiner Meinung nach kann weder die Inspirationsquelle unberücksichtigt bleiben, noch ein Programm dem Werk zugesprochen werden. Damit bewege ich mich mit meiner Arbeit in einer Grauzone zwischen den beiden Fronten. Viel spannender erschien mir heraus finden, warum Janáček die Quelle seiner Anregung preisgibt und welche Rolle diese für das 1. Streichquartett spielt. Deshalb folge ich in meiner Arbeit der Spur der Inspirationen bei Janáček. Anhand relevanter theoretischer und musikliterarischer Schriften des Komponisten konnte ich zusätzlich die Meinung Janáčeks zur Inspiration erarbeiten. „Einfall ist jener Augenblick, in dem die Sterne vom Himmel zu fallen scheinen“, so der Komponist. Doch wie manifestieren sich diese vom Himmel gefallenen Sterne im Werk? Um diese Frage zu beantworten betrachte ich in meiner Arbeit den Weg vom ersten Impuls hin zum konkreten Werk. Um den Einfluss der Inspiration auf die Komposition greifbar zu machen, versuche ich den Schaffensprozess nachzuzeichnen. Ich ziehe Janáček selbst zu Rate, indem ich seine theoretischen und musikliterarischen Texte zum chaffensprozess auswerte und seine Meinung an der Rekonstruktion des Werdens des 1. Streichquartetts exemplifiziere. Dieser besondere Kontext Inspiration und Schaffensprozess erlaubt es neue Facetten am 1. Streichquartett zu entdecken. Janáček aufgrund der Auseinandersetzung mit seinen theoretischen und musikliterarischen Texten als Musikforscher zu nähern ist wie eine Reise in wissenschaftliches Neuland. Eröffnet wird einem eine neue Dimension des Verstehens der Komponistenpersönlichkeit und seines Werks. Das war Ziel meiner Arbeit: einen neuen Blickwinkel zu erarbeiten und musikbegeisterten Schülern, Liebhabern, Musikern und Forschern einen besonderen Werkzugang zu ermöglichen. Neben der musikwissenschaftlichen Auseinandersetzung sind alle vorhandenen Quellen des 1. Streichquartetts im Anhang der Arbeit verzeichnet und die Janáčekschen Anmerkungen in seiner Buchausgabe der tolstojschen Kreutzersonate, die er als nspirationsquelle nennt, erstmals ediert.