Search

The concept of culture takes its place in the literature as a multifaceted concept that contains different parameters in its essence, shapes the way of life of societies and reflects the development processes in layers. The development, change, movement, and transformation of the concept of culture, which is unique to each society, differs according to parameters such as geography, climate, living conditions, human factor, sociological, economic situation, ways of thinking when evaluated in an individual and social context. Culture shapes the concrete world in which humanity interacts mentally and factually. Accordingly, it has been a determining factor in the formation of housing, which have a central importance for people to maintain their lives from their existence to the 21st century. In this context, when the literature is reviewed, the focus of the study is the Turkish society and the Japanese society, which widely uses wood in traditional shelters. Turkish and Japanese civilizations are communities that have developed independently from each other due to being established on different geographies and continue their existence as people with two different cultures. However, when they are compared in terms of culture, spatial organization, and material usage, it can be observed that they have similar points in housing design that puts people at the center. The main purpose of the study is to examine Turkish and Japanese culture. It is to explore the aspects of culture reflected in the spatial setup, to reveal similar features that can bring two different communities together in the use of materials, to discuss the use of wooden materials, which are about to disappear in the historical process in parallel with the development of technology and the change of the world, in the context of traditional Turkish House and Japanese House. The method in the study is to scan, analyse, evaluate, and interpret the concepts of culture, space, and material in the context of the Turkish House and Japanese House in the context of the examples in the literature. As an analysis method, the comparison will be made with the original matrix method., Kültür kavramı, özünde farklı parametreleri barındıran, toplumların yaşayış biçimlerini şekillendiren, gelişim süreçlerini katmanlı olarak yansıtan çok yönlü bir kavram olarak literatürde yerini almaktadır. Her toplumunun kendine has olan kültür kavramının gelişimi, değişimi, kendi içerisindeki devinimi ve dönüşümü bireysel ve toplumsal bağlamda değerlendirildiğinde yaşanılan coğrafya, iklim, yaşam koşulları, insan faktörü, sosyolojik, ekonomik durum, düşünce biçimleri vb. parametreler ile farklılık göstermektedir. Kültür insanlığın zihinsel ve olgusal olarak etkileşim içerisinde olduğu somut dünyayı şekillendirmektedir. Buna bağlı olarak insanların varoluşlarından 21. yüzyıla değin geçen zaman dilimine kadar yaşamlarını idame ettirebilmeleri için ana merkezde yer alan barınma mekânlarının oluşumunda belirleyici bir faktör olarak kendini göstermektedir. Bu bağlamda literatür taramaları yapıldığında, çalışmanın odak noktası olarak ahşabı geleneksel barınma mekânlarında yaygın olarak kullanan, Türk toplumu ve Japon toplumu ele alınmaktadır. Farklı coğrafyalar üzerinde kurulmasından dolayı birbirinden bağımsız gelişimlere sahip, Türk ve Japon uygarlığı iki farklı kültüre sahip insanlar olarak varlığını sürdüren topluluklardır; fakat kültürel açıdan, mekân kurgusu ve malzeme kullanımı bağlamında karşılaştırmaları yapıldığında, insanı odak noktasında tutan barınma mekân tasarımları ile birbirine benzer noktalara sahip oldukları gözlemlenebilmektedir. Çalışmanın başlıca amacı Türk ve Japon kültürünü incelemektir. Kültürün mekân kurgusuna yansıyan yönlerini keşfetmek, malzeme kullanımında iki farklı toplumu ortak paydada buluşturabilen benzer özellikleri ortaya çıkarmak, teknolojinin gelişimine, dünyanın değişimine paralel olarak tarihsel süreç içerisinde kaybolmaya yüz tutan ahşap malzemenin kullanımını geleneksel Türk Evi ve Japon Evi bağlamında ele almaktır. Çalışmada yöntem olarak kültür, mekân ve malzeme kavramları Türk Evi ve Japon Evi kapsamında literatür çerçevesindeki örnekler bağlamında taranmakta, analiz edilmekte, değerlendirilmekte ve yorumlanmaktadır. Analiz yöntemi bağlamında ele alınacak karşılaştırma, özgün matris yöntemi ile gerçekleştirilecektir.

Mimarlık ve kültür birbiriyle sürekli etkileşim halindedir. Yöresel konut, herhangi bir uzman müdahalesi olmaksızın kullanıcısının istekleri, ihtiyaçları çerçevesinde deneyime dayalı olarak inşa edildiğinden hem bireysel hem de toplumsal yaşamı güçlü şekilde yansıtır. “Türk Evi” kendine özgü mekânsal, yapısal ve estetik özellikleri sayesinde geçmişten günümüze aktarılan çok önemli bir kültürel mirastır. Türklerin yaşam biçimine uygun olarak doğaya uyum, yapılı çevreye uyum, akılcılık, içten-dışa çözüm (işlevselcilik), iç-dış uyumu (okunaklılık), tutumluluk, insancıl ölçüler, yöresellik ve esneklik gibi ilkeler çerçevesinde şekillenmiştir. Bu doğrultuda çalışmanın amacı, “Türk Evi” çerçevesinde Yalvaç Tıraşzade Konağı’nın mekân kurgusunu ortaya koymaktır. Türk aile yaşamı, sosyal organizasyon, toplumsal örgütlenme, İç Anadolu’nun iklim özellikleri, yerel zenginlikler, yerel kabuller, Yalvaç Tıraşzade Konağı’nın mekân kurgusuna, cephesine ve detaylarına birebir yansımıştır. Bu yansımayı göstermek amacıyla yapı, kültürel olgular üzerinden analiz edilmiştir. Yöntem olarak literatür taraması ve yerinde gözlemin birlikte uygulandığı çalışmada, genel bakıştan detaylı örnek incelenmesine uzanan bir kurgu seçilmiştir., Architecture and culture constantly interact with each other. Since the vernacular housing is built based on experience within the framework of the user's wishes and needs; it reflects both individual and social life strongly. Thanks to its unique spatial, structural and aesthetic features, “Turkish House” is a very important cultural heritage. In accordance with the lifestyle of the Turks, it has been shaped within the framework of principles such as adaptation to nature and the built environment, rationality, functionality, internal-external harmony (legibility), frugality, humanistic measures, regionalism, and flexibility. In this direction, the study aims to reveal the spatial organization of Yalvaç Tıraşzade Mansion within the framework of the "Turkish House". Turkish family life, social organization, climate characteristics of Central Anatolia, local riches, local acceptances are reflected in the spatial setup, facade, and details of Yalvaç Tıraşzade Mansion. In order to show this reflection, the building has been analysed over the cultural facts. In the study, where literature review and on-site observation were applied together as a method, a fiction flowing from the general view to the detailed examination of the case was chosen.

Türkiye’de 1950’li yıllarda başlayan ve ulaşım araçlarının, teknolojinin gelişmesiyle hızlanan sanayileşme süreci kırsaldan kente göç hareketliliğine neden olurken, düzensiz kentleşmenin de ilk tezahürlerini görünür kılmıştır. Atlı göçebe kültüründen gelen Türk insanının, zorlu yaşam koşulları altında edindiği halk bilgisel pratikler, bugünün elverişsiz konut mimarisinde arada kalmış bir yaşam sürdürülerek devam ettirilmiştir. Mahremiyete önem veren Türk insanı, bir başka mahremin eşiğinde kendi yaşam anlayışına duvarlar örerek yeni çözüm arayışlarına da kapı aralamıştır. Bu makalede, Türk hayat felsefine ilişkin derin anlamlar barındıran geleneksel Türk evlerinden toplu konutlara geçişte kaybolan sembollerin, komşuluk ilişkilerinin, doğayla bütünleşik yaşam anlayışının nasıl bir dönüşüm yaşadığı irdelenmiştir. Bu bağlamda, kentleşme olgusunun en yoğun olduğu İstanbul ili örnekleminde, toplam 18 kaynak kişi ile toplu konutlarda karşılaşılan problemlerin kadınların dilinden aktarılması amaçlanmıştır. Araştırma mülakat ve gözlem metoduyla yürütülmüş, ses kaydı elde edilmiştir. Araştırmada elde edilen bulgular neticesinde, toplu konutlardaki standart mimarinin Türk hayat felsefesiyle bağ kuramadığı, gündelik ihtiyaçlara yeterli oranda cevap veremediği sonucuna ulaşılmıştır., While the industrialization process, which started in the 1950s in Turkey and accelerated with the development of transportation vehicles and technology, caused migration from rural to urban areas, it also made the first manifestations of irregular urbanization visible. The folklore practices acquired by the Turkish people, who came from the nomadic equestrian culture, under difficult living conditions, have been continued by maintaining a life in between in today's unsuitable residential architecture. Turkish people, who attach importance to privacy, have also opened the door to search for new solutions by building walls on their own understanding of life on the threshold of another privacy. In this article, it has been examined how the disappearing symbols, neighborhood relations, and the understanding of life integrated with nature have undergone a transformation in the transition from traditional Turkish houses, which have deep meanings related to Turkish life philosophy, to mass housing. In this context, it is aimed to convey the problems encountered in mass housing in the language of women with a total of 19 resource people in the sample of Istanbul, where the phenomenon of urbanization is the most intense. The research was carried out by interview and observation method, and sound recording were obtained. As a result of the findings obtained in the research, it was concluded that the standard architecture in mass housing could not connect with the Turkish philosophy of life and could not adequately respond to daily needs.

In the study, which is mainly about hand shaped knockers decorating doors in a central district of Muğla,Menteşe, it is tried shortly to mention the traditional houses knockers for a better understanding. Some houses have been built in an eclectic style because of the demographic structure of the province and have gained an original place in Anatolian housing architecture with their wicket doors, door knockers, wide eaves, ceiling engravings and chimneys that have become the symbol of the city identified with them. The houses, which are evaluated in two categories as Turkish and Greek houses by researchers, differ from the traditional residential architecture of Anatolia especially in terms of exterior and courtyard arrangements. These houses with their unique designs, have been inspiring even some houses having been built today, mostly were built in the 19th century and beyond. In today’s world, where preferences differ, especially horizontal architecture has started to give its place to vertical architecture, and likewise the door elements that decorate the doors of traditional houses have begun to change. Door knockers, one of the communication tools of the past, were affected highly by this change and transformation. The knockers, which have begun to be forgotten since they left their places to a very different but soulless communication means, are being reduced day by day by the owners themselves, or because they are removed from their places where they belong sold to collectors or scrap dealers by thieves. In the study, which aims to draw attention priviously to the wicket doors with special designs, and hand shaped door knockers generally found in the courtyards or the street doors of houses 30 of them have been taken in the search field. These knockers have been grouped under five types by classifying according to hand shape, fabric structure on the wrist and the jewelry used. In the study, in which one sample from each group has been discussed in detail, it has been tried to give similar typology samples of door knockers from different regions of Turkey, primarily from the districts of Muğla in order to draw attention to their spreads. In the study it is dealt with hand-shaped knockers of which first samples in Anatolia don’t dateback before XIX century and most of those in question were made in the form of a woman’s left hand. It was understood that the knockers, of which construction material could be chosen, were mostly made of brass while some of them were made of bronze. It is thought that the works in question were imported from Europe with the westernization period, and after they became extremely popular, they were reproduced by taking molds in local workshops to meet the demand. [TR: Ana konusunu Muğla’nın merkez ilçesi Menteşe’deki evlerin kapılarını süsleyen el şeklindeki tokmakların irdelendiği çalışmada, konunun daha iyi anlaşılması adına, Geleneksel Muğla Evleri’ne de kısaca değinilmeye çalışılmıştır. İlin demografik yapısından kaynaklı bazı evler, eklektik tarzda yapılmış olup kuzulu kapıları, kapı tokmakları, geniş saçakları, tavan işlemeleri ve onlarla özdeşleşen kentin sembolü haline gelmiş bacaları ile Anadolu konut mimarisinde özgün bir yer edinmişlerdir. Büyük çoğunluğu 19.yüzyıl ve sonrasında inşa edilmiş olan bu evler, Türk ve Rum evleri olarak iki başlık altında değerlendirilmektedirler. Anadolu’nun geleneksel konut mimarisinden, özellikle dış cephe anlayışları ve avlu düzenlemeleri açısından bazı farklılıklar gösteren evler, özgün tasarımlarıyla bugün bile inşa edilen ildeki kimi evlere ilham kaynağı olmuşlardır. Tercihlerin farklılaştığı günümüz dünyasında, özellikle yatay mimarinin, dikey mimariye yerini bırakmaya başladığı gibi, geleneksel evlerin kapılarını süsleyen kapı elemanları da değişmeye başlamıştır. Bu değişim ve dönüşümden, en çok eskinin haber verme araçlarından biri olan kapı tokmakları etkilemiştir. Yerlerini, çok farklı ama bir o kadar da ruhsuz yeni araçlara bırakmalarıyla unutulmaya başlayan tokmaklar, kendilerine olan rağbetin azalmasıyla bizzat sahipleri ya da hırsızlar tarafından, ait oldukları yerlerinden sökülerek, koleksiyonerlere veya hurdacılara satıldıklarından sayıları gitgide azalmaya başlamıştır. Anadolu’daki ilk örneklerinin XIX. yüzyıl öncesine gitmediği el şeklindeki tokmakların ele alındığı bu çalışmada, söz konusu olanların çoğu, bir kadının sol eli şeklinde yapılmıştır. Yapım malzemesi seçilebilen tokmaklardan ekseriyetle pirinç, bir kısmının ise tunçtan yapıldığı anlaşılmıştır. Söz konusu eserlerin, batılılaşma dönemi ile birlikte Avrupa’dan ithal edildikleri, sonrasında aşırı rağbet görmeleri üzerine, talebi karşılamak için yerel atölyelerde kalıpları alınarak çoğaltılmış oldukları düşünülmektedir.]

Alcuni degli spazi archetipi della casa premoderna, nell’ultimo secolo, sono scomparsi dalle planimetrie in nome dell’ottimizzazione della superficie abitativa. Il sofa della casa turca, tra gli altri, potrebbe essere una interessante alternativa, tutta da sondare, per mettere in discussione la configurazione tipica dell’interno domestico occidentale. La sua origine come spazio di soglia lo riconduce a una introflessione della corte anatolica. Ne definiremo l’origine spaziale e tipologica e ci soffermeremo sulla sua inerente modernità, così come è stato rivalutato il ruolo della long gallery. Il sofa consentiva un viaggio domestico costellato da ricchezze visuali, esperienze intime, differenze spaziali. Si estendeva, piegava, allargava a possibili diversi utilizzi nella quotidianità domestica che la casa contemporanea necessiterebbe. During the last century, optimisation processes of the residential architecture have been eradicating many archetypal spaces of the pre-modern house from domestic layouts. The sofa of the Turkish house, among these archetypal spaces, is a relevant precedent that can help us question and eventually undermine the typical features of the western domestic interior. Its basic essence as a transition space originates from the ancient Anatolian courtyards. This paper aims to discuss both spatial and typological features of the sofa to emphasize its intrinsic modernity, as it has been done in the case of recent reconsideration of the Elizabethan long gallery. Sofas allowed a domestic experience to be filled with visual richness, deep intimacy, and spatial variations. The sofa could extend, adjust, and widen the experience of the private realm letting diverse uses and accommodations. This is exactly the degree of indeterminateness that a contemporary flat dramatically lacks.

Anadolu kültürü çevresinde gelişen geleneksel Türk evinin orijini ve tarihi süreçteki gelişimi ile ilgili farklı yaklaşımlar bulunmakta ve tartışmalara konu olmaktadır. Bu konuyu araştıran kaynaklardan bazıları Türk evinin varlığını ortaya koymakta, orijini ve tarihi süreçteki gelişimi hakkında bilgi içermemektedir. Bir kısım araştırmalar ise Türk evinin orijinini açıklarken günümüze kadarki gelişim sürecini yeterince açıklamamaktadır. Bu alandaki çalışmalarda üç farklı yaklaşım izlenmektedir; birinci yaklaşımda Türk evinin Anadolu kadim kültüründen ortaya çıktığı, ikinci yaklaşımda Orta Asya ve Anadolu konut geleneklerinin etkisiyle geliştiği, son yaklaşımda ise Orta Asya kökenli olup Anadolu’da geliştiği yönündedir. Bu çalışmayla literatürde farklı kaynaklarca ifade edilen mekân organizasyonu (ortak plan şemaları) esas alınarak Türk evinin tarih içindeki ulaşılabilen en eski örneklerinden yola çıkılarak günümüze doğru zaman ve mekân içerisinde aynı zamanda (eş zamanlılık) veya farklı zamanlarda (art zamanlılık) ortaya çıkan benzer mekân organizasyonları üzerinden bir değerlendirme denemesi yapılmaktadır. Böylelikle Türk evinin orijini ve tarihsel süreç içindeki gelişimine ışık tutularak bu alandaki tartışmalara katkıda bulunulması hedeflenmektedir. Bu hedef doğrultusunda Orta Asya, Anadolu’ya geçiş süreci ve Anadolu’daki Türk konut kültürü günümüze kadarki süreçte izlenmiştir. Kapalı, yarı açık ve açık mekanlardan oluşan dış sofalı plan şemasının “art zamanda” (MÖ 2.yy) var olduğu ve günümüzde (eş zamanda) özellikle kırsal bölgelerde varlığını sürdürdüğü görülmektedir. Diğer plan şemaları bu açıklıkta izlenemediği görülmüştür. No sponsor

The phenomenon of housing and accommodation, as the most prominent representation of human existence, has been the subject of many historical, social and cultural-oriented studies. The reason for the interest of the studies that put the housing to its center on the cultural context can be attributed to the fact that the housing space is a cultural component and the material and nonmaterial cultural values come into being in the space. In this study, it is aimed to evaluate the relationship of housing with culture in the context of the relation of spatial characteristics of traditional house with the traditional production. The study aims to examine the effects of the traditional living culture on the formation of the housing space through the relationship between production and space in the scope of traditional Gaziantep house. The rich cultural values of Gaziantep city are noticing with its' diversity, which are protected and tried to be maintained with the awareness of citizenship, have been a factor in the selection of the city as a research area. Based on the knowledge that various handicrafts and weaving production developed and trade became widespread with agriculture-based production in the past of the city, the traces of agricultural and handicraft production in the traditional housing space were tried to be sought and the effect on housing use was determined. In this manner the traces of traditional life in the city, especially agricultural production and handicraft, in the traditional housing space were searched and the effect on the formation of the housing scheme was tried to be determined. Thus, it is aimed to discuss the traditional house as a production space and the effect of production culture on the formation of the housing space. In line with the purposes of the study, the concept of culture and its relationship with housing was mentioned and the history of Gaziantep city was given briefly. In order to evaluate the relationship of the traditional house with production, the traditional production elements of the region were determined, oral interviews with the handicraft masters of the region were made and on-site observations were realized. In the study, the areas in the traditional house are grouped as indoor residential used and outside residential used spaces. According to this grouping, in the traditional Gaziantep house, indoor spaces are divided into rooms and livan-eyvan, and non-residential use spaces are divided into hayat, kitchen-ocaklik, cave-kiler-hazna. The result shows that the traditional Gaziantep house has the characteristics of a Turkish house with its multi-layered and multi-functional use of space. In addition, the traces of the patriarchal family life in the Turkish house can be observed in the traditional Gaziantep house. In addition, it has been determined that spatial components such as tabaka, sal basin, gane, and equipment such as hand loom used in production are also located in the traditional housing space. It has been determined that some of the productions carried out in the factories recently are carried out in the traditional housing in the past, and in this respect almost all spaces of the house take an active role in one of the phases of traditional production. The results revealed that the house is an extension of the traditional life, it is not only a shelter or a place of rest and preparation for the day, but also it is a place where food is produced for the winter times, and the fabric is woven to be worn. It is also a place where the guests are hosted or a wedding and entertainment is held. In this respect, it has been determined that traditional house is a reflection of the living culture, and formed as a production space in order to meet the needs of life., Konut ve barınma olgusu, insan varlığının en belirgin temsili olarak, tarihsel, sosyal, kültürel odaklı pek çok çalışmanın konusu olmuştur. Konutu, kültür zemininde merkezine alan çalışmaların ilgisi, konut mekânın bir kültür bileşeni olmasına, maddi ve manevi kültürel değerlerin mekânda vücut bulmasına bağlanabilir. Bu çalışmada ise konutun kültürle ilişkisi, geleneksel konutun mekânsal özelliklerinin geleneksel üretimle olan ilişkisi bağlamında ele alınmıştır. Çalışma, geleneksel Gaziantep evi aracılığıyla, geleneksel yaşam kültürünün konut mekânının biçimlenişine etkisini, üretim ve mekân ilişkisi yardımıyla değerlendirmeyi amaçlamıştır. Gaziantep’in oldukça zengin, çeşitliliğiyle dikkat çeken, hemşerilik bilinciyle korunan ve sürdürülmeye çalışılan kültürel değerleri, kentin çalışma alanı olarak seçilmesinde etken olmuştur. Kentin geçmişinde tarıma dayalı üretimle birlikte çeşitli el sanatlarının ve dokumacılık üretiminin geliştiği ve ticaretinin yaygınlaştığı bilgisinden hareketle özellikle tarımsal ve el sanatlarına dair üretimin geleneksel konut mekânındaki izleri aranmaya ve konut kullanımındaki etkisi belirlenmeye çalışılmıştır. Böylece geleneksel konutun bir üretim mekânı olarak tartışılması ve üretim kültürünün konut mekânının biçimlenişine etkisinin sorgulanması hedeflenmiştir. Belirlenen amaç doğrultusunda öncelikle kültür kavramına, konut ve kültür ilişkisine değinilmiş ve Gaziantep kentinin tarihçesine yer verilmiştir. Ardından Gaziantep evinin üretimle olan ilişkisini değerlendirmek maksadıyla, yörenin geleneksel üretim unsurları tespit edilmiş, el sanatları ustalarıyla sözlü görüşmeler yapılmış, seçilen geleneksel konut örneklerinde yapılan yerinde tespit ve gözlem çalışmalarıyla geleneksel üretime dair izler, unsurlar ve alanlar belirlenmeye çalışılmıştır. Tespit çalışmasında geleneksel üretimin mekanla ilişkisini anlayabilmek için konutta kullanım alanları konut içi ve konut dışı mekânlar olarak gruplanmıştır. Bu gruplamaya göre Geleneksel Gaziantep evinde konut içi mekânlar odalar ve livan-eyvan, konut dışı mekânlar ise hayat, mutfak-ocaklık, mağara-kiler-hazna olarak ayrılmıştır. Ulaşılan sonuçlar, geleneksel Gaziantep evinin, çok katmanlı ve çok fonksiyonlu mekân kullanımıyla, Türk evinin karakteristik özelliklerine sahip olduğunu göstermektedir. Yanı sıra Türk evinde sürdürülen ataerkil aile yaşantısının izleri Gaziantep geleneksel evinde belirgin biçimde izlenebilmektedir. Çalışmada, Geleneksel Gaziantep evinin bir üretim mekânı olduğu, günümüzde fabrikalarda gerçekleştirilen üretimlerin bir bölümünün geleneksel konutta gerçekleştirildiği, bunlara ek olarak üretimin niteliğine bağlı olmakla birlikte, konutun hemen hemen tüm mekânlarının, geleneksel üretimin bir aşamasında etkin rol aldığı sonucuna varılmıştır. Ayrıca üretimde kullanılan tabaka, sal teknesi, gane gibi mekân bileşenlerinin ve dokuma tezgâhı gibi donatıların da konut alanlarında yer aldığı belirlenmiştir. Sonuçlar, evin geleneksel yaşamın bir uzantısı olduğunu, evin bir barınak, bir dinlenme ve güne hazırlık mekânı olmanın ötesinde, yaşantının kendisini barındırdığı, kışı geçirmek için gıdanın üretildiği, sermek için kilimin örüldüğü, giyilmek için kumaşın dokunduğu, misafirin ağırlandığı, düğün ve eğlencenin yapıldığı yer olduğunu işaret etmektedir. Bu açıdan geleneksel konutun, yaşam kültürünün bir yansıması olduğu, yaşantının gerektirdiği ihtiyaçları karşılamak amacıyla üretim mekânı olarak biçimlendiği belirlenmiştir.

Mimarlık, kısaca inşa bilimi ve yapı tasarım sanatıdır. Hayvanlar, yuvalarını mükemmel şekilde inşa etmek için genetik kodlarını kullanırken; insanlar zevkleri, ideolojileri, duyguları ve değerleri gibi sayısız seçimleri cisimlendirirler. Dini gereksinimler için ibadethaneler, barınmak için konutlar, yaşamdan ayrılanları için anıt mezarlar yapan mimarlar, yapıtlarına bilinçli olarak veya bilinçaltlarının tezahürü olarak simgeler yüklerler. Bu çalışmanın amacı 15-18. yy tarihsel aralığındaki Türk ve Avrupa mimarlığını insan ölçeği simgesi yönünden karşılaştırmaktır. Anıtsal ve sivil mimarideki farklılıkları insan ölçeği cihetinden ortaya koymak ve bu farklılıklara yol açmış olabilecek faktörleri irdelemektir. Avrupa’da Antik Yunan’ın insan ölçeğinde yapılmış, zarif ve saf formlardaki mimarlığı, Antik Roma’ya aktarıldığında Romalılar bu mimarlığa güç simgesini eklemişlerdir. Öte dünya odaklı Mısır mimarlığı karşısında, Roma mimarlığı dünyaya odaklanmıştır. Yapılarında betonu kullanmaya başlayan Roma mimarları mekânı şekillendirirken kubbeli ve büyük yapıları, ışık-gölge oyunları ile “ihtişamın mimarlığı” şeklinde yeni bir simge oluşturmuşlardır. Devam eden süreçte Avrupa mimarlığı, bazen kilisenin, bazen imparatorların bazen de aristokrasinin otorite gösterisi haline getirilmiştir. Artık mimarlık, insan için değil, güç için yapılmaya başlanmıştır. Aynı dönemde Osmanlı mimarlığı tam bir tevazuu yansıtmaktadır. Türk mimarlığı her dönemde pragmatisttir. Yüz yirmi senede tamamlanabilen San Pietro karşısında, yedi senede bitirilen Süleymaniye buna en iyi örnektir. Osmanlı mimari kültürü daha uzun inşa süreçlerine sabır göstermek istememektedir. İmparatorluğun en güzel mimari eserlerinin bulunduğu İstanbul’un doğusunda da, batısında da insan ölçeğini aşan yaklaşımlar çokça vardır. Ancak insanı aşan mimari kültürü barındıran bu iki coğrafyanın arasında sıkışan Osmanlı, hiçbir zaman bunun bir parçası olmayı tercih etmemiştir., Architecture, in short, is the science of building and the art of building design. While animals use their genetic codes to build their nests perfectly; people embody countless choices such as tastes, ideologies, feelings, and values. Architects, who build places of worship for religious needs, dwellings for shelter, monuments for those who leave life, consciously or as manifestations of their subconscious impose symbols on their works. The aim of this study is to compare 15-18. century, Turkish and European architecture in terms of human scale symbol. It is to reveal the differences in monumental and civil architecture from the perspective of human scale and to examine the factors that may have led to these differences. When the architecture of Ancient Greece in human scale, elegant and pure forms was transferred to Ancient Rome in Europe, the Romans added the symbol of power to this architecture. Roman architecture is focused on the afterlife as opposed to world-oriented Egyptian architecture. Roman architects, who started to use concrete in their buildings, created a new symbol in the form of “architecture of magnificence” with their domed and large buildings, light-shadow plays while shaping the space. In the ongoing process, European architecture has been transformed into the authority display of the church, emperors and aristocracy. Henceforth, architecture has begun to be built for power, not for people. In the same period, Ottoman architecture reflects complete humility. Turkish architecture has always been pragmatist. Suleymaniye, which was completed in seven years against San Pietro, which could be completed in a hundred and twenty years, is the best example of this. Ottoman architectural culture does not want to be patient with longer construction processes. There are many approaches that exceed the human scale in the east and west of Istanbul, where the most beautiful architectural works of the empire are located. However, the Ottoman Empire, stuck between these two geographies, which contain an architectural culture that transcends the human being scale, never preferred to be a part of that culture.

DergiPark: 637912 trakyasobed Araştırmanın ilgilendiği sanat işleri, sanat tarihi çalışmalarında “duvar resmi” terim anlamının içine dâhil olmaktadır. İncelenen resimler, “geçiş döneminin” artık fotoğraf teknolojisinin de bu uygulamada rolü olduğu 19. yy. ‘ın son çeyreğine aittir. Edirne’de konak maliki merhum Şücaattin Dumlu ismi dolayısıyla Dumlu Konağı olarak geçen günümüzde metruk halde bulunan tarihi konaktaki toplamda 4 adet duvar resmi, estetik değerleri, mekânla kurduğu ilişkileri ve sanat tarihsel özellikleriyle incelenmektedir. The artworks that the research is interested in are included in the meaning of the terms “wall paintings” or “mural paintings” in art history studies. The paintings; we investigate, belong to the last quarter of the 19th century, which is at the end of the historical slice of “the transition period” of Turkish Art History; at the time, the practice found a contribution from the technology of photography. In this research, we study a totally of 4 wall paintings (some of which are ruined, the rests are about to be ruined) in terms of the aesthetic values, relations with the architectural space, and art historical features; on the historic mansion, named Dumlu Mansion because of the name of former owner Şücaattin Dumlu, which is currently in a deserted state. In addition, we delve into the history of the mansion, which is recently developed -a controversial topic-, by using historical and art historical research.

This study aims to examine the spatial organization of kyomachiya in comparison with the traditional Safranbolu House in order to figure out the characteristics of kyomachiya and Safranbolu house through the way of living and religio-cultural norms. Two houses have been chosen from Kyoto, Japan and Safranbolu, Turkey for the case study. A comparison between kyomachiya and Safranbolu house has been carried out focusing on the determinated themes: influence of settlement pattern on the design of each house, function, spatial organization, religio-cultural norms, privacy, relation with the nature, social system, seasonal changes. Although their forms are different and each case are located in totally different contexts, a considerable amount of similarities, besides the differences have come out. In the conclusion part, consequences of the comparative study in respect to the way of living have been expressed.

İnsanlığın ilk dönemlerinden günümüze kadar uzanan süreçte konut tasarımı, insanın istek ve gereksinimleri doğrultusunda değişim ve gelişim göstermiştir. Tarihi süreç içerisinde insanoğlu, değişen yaşamsal gereksinimlerin neticesinde, çevre koşullarını denetleyip düzenleyerek yaşamını sürdürebilme mücadelesini kolaylaştırabilmek amacıyla yapay çevreler oluşturmuştur. Toplumsal yapı, kültürel değerler ve tarihi birikimden beslenen konut mimarisi, bulunduğu çevreye anlamsal, psikolojik, sosyolojik ve estetiksel boyutlarda misyonlar yükleyerek kent kimliğinin şekillenmesinde etkin rol oynamaktadır.Tez çalışması kapsamında, Türk Evi ile geleneksel Japon Evi'nin geçirdikleri tarihsel oluşum ve gelişim süreci, her iki konut geleneğinin yapısal özellikleri ile mekan kurgusunun oluşumunda uygulanan mimari tasarım yaklaşımları karşılaştırmalı olarak incelenmiş ve bu yaklaşımların mimari üzerindeki etkileri irdelenmiştir.Tez çalışmasının birinci bölümünde, tezin amacı, kapsamı ve yöntemi hakkında bilgiler verilmiştir. Ayrıca literatür araştırması sürecinde ulaşılabilen kaynaklar ve içerikleri hakkında bilgilere de yer verilmiştir.İkinci bölümde, konut kavramının tanımı yapılmış, konut mimarisinin tarihsel gelişim sürecine değinilmiş ve konut tasarımında etkili olan faktörler incelenmiştir.Üçüncü bölümde, Türk Evi'nin tanımı yapılmış, Türk Evi'nin oluşumunda biçimlenişinde etkili olan faktörler sosyal yaşam, iklim, yapı tekniği, malzeme, ekonomik ve din boyutlarıyla ele alınmış, plan tiplerinin gelişimi ile mekansal ve yapısal özellikleri incelenmiştir.Dördüncü bölümde, geleneksel Japon Evi'nin tarihsel süreç içerisindeki gelişim aşamaları, konut geleneğinin oluşumuna etki eden faktörler ve tasarım ilkeleri, mekansal özellikler ve yapısal bileşenlerin bir araya gelişleri ile ilgili nitelikler plan, kesit ve kütle bağlamında detaylı bir şekilde irdelenmiştir. Beşinci bölümde ise incelenen iki geleneksel konut mimarisi arasındaki mekansal tasarım kurguları ve yapısal sistemlerinde görülen benzerlikler ve farklılıklar karşılaştırmalı olarak analiz edilerek ortaya konulmuştur. Altıncı bölümde ise yapılan analiz ve değerlendirmelerin doğrultusunda sonuca ulaşılmıştır. Since the early periods of humanity, the dwelling design has changed and developed in accordance with the requests and needs of people. In the historical process, human beings have created artificial environments in order to facilitate the struggle of their lives by controlling and regulating the environment as a result of changing vital needs. The dwelling architecture which is nourished by the social structure, cultural values and historical accumulation of society, play active roles in shaping urban identity by establishing semantic, psychological, sociological and aesthetic perspectives.In the content of thesis, the process of historical formation and development of the Turkish house and the traditional Japanese house, the architectural design approaches applied in the structural features and the spatial configuration of both dwellings and the effects of these approaches on architecture were examined comparatively.The first chapter of the thesis provides information about the purpose, scope and method of the thesis. In addition, information about the sources and their contents that was found in the literature research process was given.In the second chapter, the definition of dwelling, the process of historical development and the factors that affecting the housing design have been mentioned.In the third chapter, the definition of the Turkish House and the factors that affecting the formation of the Turkish House were examined in terms of the social life, climate, building technique, material, economic and religion, and the development of the plan types, spatial and structural features were investigated.In the fourth chapter, the development stages of the traditional Japanese house in the historical process, the factors affecting the formation of the tradition dwelling and the design principles, spatial characteristics and the structural components were examined in terms of plan, section and mass in detail.The fifth chapter provides the similarities and differences in the spatial configuration and structural systems between the two traditional dwelling architecture were analyzed comparatively. In the sixth chapter, the results that achieved through analysis and evaluations were given in the conclusion. 177

Büşra Sarıkaya * Ümit Arpacıoğlu * MİMAR SİNAN GÜZEL SANATLAR ÜNİVERSİTESİ, MİMARLIK FAKÜLTESİ, Mimarlık Fakültesi, Mimarlık Anabilim Dalı, Yapı Fiziği ve Malzemesi Bilim Dalı, Tarih öncesinden günümüze değin, insanların en büyük gereksinimleri korunma ve barınma ihtiyacı olmuştur. Tarihsel süreç içerisinde insanlar, çeşitli ihtiyaçlarına cevap verecek şekilde inşa ettikleri yapıları yağmur, kar, rüzgar gibi dış etkilerden korumak amacıyla çeşitli malzemeler kullanmışlardır. Geleneksel kırsal konutlarda çoğunlukla, toprak, taş ve ahşap gibi yapı malzemelerinin kullanımı söz konusudur. Bugün de yeryüzünde yaşayan insanların büyük bir çoğunluğu, topraktan yapılmış evlerde oturmaktadırlar. Bu bir yönden toprağın yapı malzemesi olarak hemen hemen her yerde kolay ve bol tedarik edilebilmesi nedeniyle ise de, diğer yönden de topraktan oluşturulan yapının diğer malzemeler ile yapılanlara göre birçok yönden daha yararlı olmasından kaynaklanır.Bu nedenle toprak yapı, günümüzde “Çağdaş Yapı” niteliğini kazanmıştır. Yapılan araştırmalar ışığında Orta Anadolu Evleri’nin dış duvar elemanlarının genel değerlendirilmesi, Bilecik Tongurlar Köy Evleri’nin dış duvar elemanlarının genel değerlendirilmesi ile hasarların giderilmesi için birçok güçlendirme yolu kullanılarak bu yapıların yaşamaya elverişli şekile getirilmesi için çözüm önerileri geliştirilmiştir. Sonuç olarak yapılan araştırmalara göre stabilize edilip iyileştirilmiş kerpiç yapıların yarattıkları sağlıklı mekanlar ve kültür varlıklarının korunmasına katkıda bulunmak amacıyla ömürlü ve güvenilir oldukları görülmüştür. Kerpiç yapı ve sisteminin korunmasının yapı, çevre ve insan sağlığı ile birlikte dünya ekolojisi açısından da son derece önemli olduğu gösterilmiştir. In the historical process, people used various materials in order to protect the structures they constructed in order to meet their various needs from external influences such as rain, snow and wind. construction materials such as wood and wood. Today, most of the people living on Earth live in houses made of soil. This is due to the fact that the structure made up of soil is more useful in many ways than the structure made with other materials.For this reason, the soil structure has become the “contemporary structure” of today. In the light of the researches, the general evaluation of the outer wall elements of the Central Anatolian Houses and the general evaluation of the external wall elements of the Bilecik Tongurlar Village Houses and the various reinforcement paths for the elimination of the damages were developed. As a result, it has been seen that the stabilized adobe structures have been life and reliable in order to contribute to the preservation of the healthy places and cultural assets created by the improved adobe structures.

Yüksek Lisans Tezi, Kahramanmaraş'ta çok eski medeniyetler yaşamıştır. Germenika antik kentinden Roma ve Bizans dönemlerini yaşamış, ancak asıl varlığını Selçuklular ve Dulkadirliler devrinde kazanan Maraş, Dulkadirli Beyi Alaaddevle ve Osmanlı Sultanı Yavuz Sultan Selimin mücadelesi sonucu Osmanlının eyaleti konumuna gelmiştir. Osmanlı döneminde imar edilen şehirde 18.ve 19.yy. arasında birçok konut inşa edilmiş ve günümüze kadar da gelmiştir. Bölge birçok medeniyete ev sahipliği yaptığından her döneme ait kültür varlıklarını görmek mümkündür. Kahramanmaraş Anadolu'nun bir kenti olmasının yanı sıra Anadolu Türk evinin özelliklerini göstermekte, hem de güneyde Suriye'ye yakın olması hasebiyle kültür ve sanatta, hasetsen mimaride etkileşimler dikkati çekmektedir. Coğrafi konumun ve iklimsel özelliklerinin yanı sıra bölgenin etkisiyle şekillenen Türk evleri, Türk kültürünün yaşam koşulları çerçevesinde incelediğimiz mimari özelliklerini Osmanlı Devletinin son beş yüz yılında olgunlaştıran mimari geleneğin yansımasıdır. Türk evi bu süre içerisinde büyük gelişmeler göstermiş ve kendi içinde olgunlaşmış, bölgelere göre farklı şekil ve tiplerde ortaya çıkmıştırBundan dolayı Kahramanmaraş'ın Mimarlık Tarihi ürünleri olan konakların mimari özelliklerinin ortaya konulması, geleneksel malzeme kullanımı, planlamada iklim-malzeme ilişkisinin tespit edilmesi önem kazanmaktadır. Ayrıca geleneksel kültürün yaşadığı evlerde gelişen hayat ve etnografya da son derece önem kazanmaktadır. Günümüzde düşüntülü rant arayışlarına kurban edilen kültür varlıklarımızdan olan ev ve konaklarımızın yok olmadan detaylı envanterlerinin ortaya çıkartılması son derece önem kazanmaktadır. Yapacağımız bu çalışma neticesinde kataloğumuzda belirlediğimiz yapıların özgün özellikleri ortaya çıkartılacak ve bugünkü durumları yorumlanacaktır. Türk evi plan geleneğinin en güzel örneklerini içerisinde bulunduran Kahramanmaraş'ta konakların bir kısmı da son zamanlarda yenileme (restorasyon) görmüştür. Biz buradan yola çıkarak Kahramanmaraş'ta bulunan konakları mimari, plan, malzeme, süsleme ve en önemlisi bunların hepsini kapsayan sanat tarihi yönüyle incelemeye çalışılacaktık., So many ancient civilizations lived in Kahramanmaraş. From Germanica Ancient City to Roma and Byzantion periods had been lived in there but Maraş gained original existence during Seljuk and Dulkadirli era. Then Kahramanmaraş become a province of Ottomans at the end of the fight between Alaaddevle who was governor of Dulkadirli and Ottoman Sultan Yavuz Sultan Selim. Between 18th and 19th centuries in the cites built in the Ottoman period, many houses were built and they have come up to daylight. It is possible to see the cultural assets belonging to every period since the region was hosted by many civilizations. Kahramanmaras is not only a city in Anatolia but also it shows the characteristics of Anatolian Turkish house and also because it is close to Syria in the south, the interactions in architecture and art are noteworthy. The Turkish houses, which are shaped by the geographical location and climatic factors as well as the influence of the region, reflect the architectural characteristics we have examined within the framework of the living conditions of the Turkish culture and the architectural tradition that has matured in the last five hundred years of the Ottoman State. During this period, the Turkish house has shown great developments and has matured in itself, emerging in different shapes and types according to the regions.Therefore, it is important to determine the architectural characteristics of the houses which are architectural history products of Kahramanmaraş, using traditional materials, to determine climate-material relations in planning. In addition, life and ethnography, which have developed in houses where traditional cultures live, also gain importance.It is quite important to prepare detailed inventories of houses and mansions our cultural assets without destroying, which are sacrificed to the search for remnant rant nowadays. As a result of this study, we will reveal the original features of the structures we have determined in our catalog and also interpret the current situation. Some of the mansions in Kahramanmaras, where the most beautiful examples of the Turkish house plan tradition are located, have recently been restorated. From here we will try to examine mansions aspects of architecture, plan, material, ornament and also art history that is most important and cover all of them .

It is possible to say that the concept of a “Turkish House” is mainly a product of Islam, although the form of dwelling tents in the nomadic period indicates there are some common features with a Turkish house. The religion of Islam and the culture of the Turks in Middle Asia show great integration in the Turkish house. The matriarchal family system of the ancient Turks, before they adopted Islam, was inverted to a patriarchal social order such that it affected the traditional Turkish house. Turkish houses mainly show common socio-cultural aspects affected by religious precepts and execute identical features, depending on the region. Thus, it is important to emphasize that the male-dominated belief of the Turco-Islamic family had not changed until the modern period; and the position of women in the society and the house mostly determines the character of a Turkish house. Religious beliefs bring an introverted form and privacy within the Turkish house; because in Islam, cultural privacy of the family members from the others and from the street is important. In addition to that, the privacy of the women family members or guests in the house is most significant; so the privacy, position and actions of the women in Islam is the most important factor shaping the spatial organization of the house. The traces and reflections of Islam can be directly read into spaces such as the haremlik and selamlık, the orientation of the rooms; and the architectural elements such as the windows, doors or some specialized ones; the relationship between streets and the house, the characteristics of courtyard walls, the location of the toilet, the separation of actions and spaces for toilet and bath, the orientation of spaces to the qibla, and even the knockers of outdoor doors. In the light of this, the purpose of this study is first to assert the concept of “Turkish house”, and then its relationship with the religious factors, to reveal this connection specifically to the Islamic Turkish house and to scrutinize the spaces and elements of the Turkish house within this context

In the scope of this study, traditional housing culture of the first capital city of the Ottoman Empire - Bursa, is evaluated and the authenticity of the existing historic houses is examined via some physical identification studies and building material experiments. The aim is to determine the cultural heritage value of these civil architectural examples, which have an undeniable role not only in developing the first urbanisation model of the Ottoman Empire, but also in composing the unique identity of the city. The authors put stress on the need of further studies identifying the qualifications of the cultural heritage assets. Bursa Büyükşehir Belediyesi - M.16.0. BBB.0.31.53.604.99-138597

Tarihsel gelişimi içinde ilk olarak yaşadığı Bozkır Kültürünün bir yansıması olan çadır (yurt-oba) formlu yaşam alanlarından, cumbalı, bahçeli ve çoğunlukla Haremlik ve Selamlık bölümlerini de içinde barındıran ev formuna kadar çeşitli evrelerden geçerek oluşan Türk tipi ev planları, coğrafi bölge, inanç sistemleri ve en önemlisi etkilendiği-iletişimde olduğu toplumların ve kültürel yapıların etkisiyle biçimlendiğini gözlemlediğimiz bir yapı formudur. Türk evi, Osmanlı İmparatorluğunun fethettiği sınırlar içersin de özellikle Rumeli ve Anadolu taraflarında gelişerek yayılmış ve beş yüzyıl kendine has özellikleriyle hüküm sürmüş bir ev tipidir.Zira oda ve sofanın önemli ayraç olduğu Türk konut planında, Türklerin bağımsız hayat tarzlarının ev içindeki birimi olan oda ve göçebe kültürdeki çadır formu arasında düzen ve plan örtüşmesi apaçık göze çarpmaktadır. Özellikle inançsal etkilerin ve kültürel algıların katkısıyla şekillenen aile mahremiyeti düşüncesi de göz önünde bulundurarak biçimlenen Geleneksel Türk evi planı, sofasız plan, dış sofalı plan, iç sofalı plan, orta sofalı plan olarak dört grup içeresinde incelenmektedir. Oluşturulan bu plan yapıları, yapının üzerine kurulduğu arazinin ve içinde yer aldığı meskûn mahallin sağladığı olanaklar çerçevesinde biçimlenmiş ve asırlarca Türk insanının gereksinimlerine cevap vermiş konut tipi olarak inşa edilmiştir. Geleneksel Türk konut mimari özelliklerini yansıtan Tokat evleri genellikle iki katlı olmakla birlikte özellikle üzerine inşa edileceği arazinin ve çevresel, mahalli koşulların etkisiyle şekillenmiştir. Yapılar, olanaklar çerçevesinde üst katlarda mekân kazanımına olanak sağlayan çıkmalar ile dikkat çekmektedir. Ancak çoğunlukla yapım yılı ve yapıcısının, mimarının adına rastlanılmayan Tokat evleri, çevresinde yer alan ve hakkında bilgi ve belge bulunan diğer yapılardaki yapı elemanları ve süsleme – bezeme unsurları ile göstermiş olduğu benzerlikler ile karşılaştırma yapılarak tarihlendirilmeye çalışılmaktadır. Geleneksel Tokat Evleri '' Kültür Konutunun İç Mekân Açısından İncelenmesi'' isimli bu Yüksek Lisans tezinde bölgede Papaz Hanı şimdiki adı ile Kültür Evi olarak adlandırılan yapı bağlamında Tarihi Tokat evleri ve Geleneksel Türk konut tipleri incelenmiş, yapının mimari, süsleme ve yapı elemanları çerçevesinde literatüre kazandırılması amaçlanmıştır. Turkish-style house plans have developed undergoing many stages from tents that reflect the Steppe Culture in which they first appeared to the houses with bow windows, gardens, and mostly parts for women or men only. They have been affected by such factors as geographical location, faith systems, and most importantly the societies and cultures that have interacted with them. Turkish houses developed and spread in the places the Ottomans conquered especially in Rumelia and Anatolia where they were common with their idiosyncratic characteristics for five centuries.Likewise, in the Turkish house plans where rooms and anterooms are important distinctive properties, the overlapping of the arrangements and plans of the rooms that symbolize the independent way of life of the Turks and those of the tents in the nomadic culture is quite apparent. Traditional Turkish house plans which were developed considering mainly the family privacy that is a result of faith factors and cultural perceptions are studied in four groups, namely the plan without an anteroom, the plan with the anteroom outside, the plan with the anteroom inside, and the plan with the anteroom in the middle. These constuction plans were developed by taking into consideration factors such as the building site and the residential area and they were used to build the houses which would meet the demands of Turkish people for centuries.Tokat Houses which reflect the characteristics of traditional Turkish house architecture are usually two - storey buildings, but they are built considering the conditions of the environment and neighbourhood where the house will be constructed. These buildings are noted for the protrusions that are built to gain space upstairs. However, the construction date, the builders, and the architects of most Tokat houses are unknown. Therefore, the dates of construction of these houses are tried to be determined by comparing them in terms of similarities in building materials and ornementation to the nearby houses about which there are enough documents and information. This Master's Thesis, which is entitled as `Traditional Tokat Houses: A Study of the Culture House in Terms of Its Interior`, studied Historical Tokat Houses and the types of traditional Turkish houses in the example of the house known as the Priest Inn in the neigbourhood and called te Culture House today and the information about the architect and ornementation and construction materials of the building were tried to be determined and make a contribution to the literatüre. 148

"Akşehir Eski Evlerinde Cephe Düzenlemesi" adlı bu çalışmada, Akşehir eski evlerindeki cephe düzenlemeleri araştırılmak üzere on yedi ev belirlenmiştir. Kentin mimari mirasının önemli bir bölümünü oluşturan Akşehir eski evleri 19 yy sonu ile 20 yy başlarında yapılmıştır. Çalışmamızda bu tarihlerde yapılan Akşehir eski evlerindeki cephe tasarımlarında uygulanan mimari çözümlemeler, estetik anlayışlar ve yerel özellikler irdelenmiştir. Çalışmanın birinci bölümünü; konunun tanımı, çalışmanın amacı, yöntem ve teknikler, konu ile ilgili kaynaklar ile Akşehir tarihi ve coğrafyası oluşturmaktadır. İkinci bölümü oluşturan katalog kısmında; evlerin, genel tanımları, yapı malzemesi ve tekniği, giriş düzenlemeleri ve kapıları, pencere düzenlemeleri, çıkmalar, demir parmaklıklar, çatı formu, cephe tasarım özellikleri ve süslemeler alt başlıklar halinde incelenmiş, çizimlerle ve fotoğraflarla desteklenmiştir. Üçüncü bölümde değerlendirme kısmında incelediğimiz başlıklar çerçevesinde cepheyi oluşturan unsurlar değerlendirilerek, Akşehir eski evlerinde cephe düzenlemelerini oluş¬turan etkenler belirlenmiş, Akşehir eski evlerinin cephe düzenlemelerinin analizi yapılmıştır. Sonuç bölümünde de Akşehir eski evlerinde cephe düzenlemelerinde görülen özellikler ortaya koyulmuştur., In this work ''Facade arrangements of old Akşehir houses'' 17 house were determined for researching facade arrangements of old Akşehir houses. Old houses of Akşehir which form the important part of the city's architectural legacy had been built by late 19th and early 20th century. In our study,Aesthetics,architectural analyses and local features that are applied to the facade designs of these old Akşehir houses were examined. Definition of the topic,goal of the study, methods and techniques,sources about the topic,history and geography of Akşehir forms the first part of the study. In catalog section which forms the second part; General definitions of the houses, building materials and techniques, entry layouts and doors, window layouts, oriels, grates, roof form, facade design features and decorations are examined in subheads and supported with drawings, photographs. In part three, evaluation section; elements that form the facade evaluated within the framework of examined subheads,factors which created the facade arrangements of old Akşehir houses determined and facade arrangements of old Akşehir houses analysed.Features that can be seen on old Akşehir house's facade arrangements are presented in conclusion section.

Bu yüksek lisans tezinin konusu, Darende ve Balaban evlerinin Türk-İslam mesken mimarisi içerisindeki yeri ve öneminin belirlenmesidir.Bu çalışmanın amacı, Türk kültürünü en iyi şekilde yansıtan mimari örneklerimizden biri olan evlerimizi en iyi şekilde anlamak ve bu bağlamda Darende ve Balaban evlerini gerekli özveri ile araştırarak Darende ve Balaban evlerinin bölgemize kattığı değeri kavramaktır. Ayrıca bu çalışmada, kendi kültür ve hayat tarzımızın ürünü olan konut mimarimizin bir bölümü tanıtılıp, konut mimarimizin bilim dünyasına kazandırılması amaçlanmıştır.Bu yüksek lisans tezi dört bölümden oluşmaktadır. Birinci Bölümde, Darende'nin coğrafyası, tarihçesi, sosyo-kültürel ve ticareti hayatı kısaca açıklanmaktadır. İkinci Bölümde ''Geleneksel Anadolu Evi ve Özellikleri'' ile ''Geleneksel Malatya Evi ve Özellikleri'' başlıkları altında ev mimarisinin gelişme aşamaları özetlenmektedir. Üçüncü bölümü oluşturan katalogda Darende merkez mahallelerinde ve kırsalda ise Balaban ile Aşağıulupınar Mahallelerinde yer alan 30 adet ev çalışılmış, bu evlerin genel tanımı ve mimari özellikleri, malzemesi, yapım tekniği ve değerlendirmeleri yapılarak, süsleme detayları açıklanmıştır. Değerlendirme bölümünde ise Darende ve Balaban evlerinin genel özellikleri ortaya konulmuştur. Bu evler, kendi aralarında ve Malatya evleri içerisinde değerlendirilmiş, Anadolu Türk konutları arasında karşılaştırılmış, Darende ve Balaban evlerinin bu alandaki yeri vurgulanmıştır. Geleneksel Darende evlerinin plan tipi, mekân dağılımı ile süsleme özellikleri, Malatya merkez ve Anadolu Türk evi özellikleri ile örtüşmektedir. Değerlendirme bölümünde yalnızca kataloga aldığımız evlere bağlı kalınmamış, diğer bazı evlerin özgün unsurları da göz önüne alınmış ve günümüze ulaşamayan evlerin fotoğraflarından da yararlanılmıştır. Darende merkez ve diğer mahallelerinden farklı olarak, Balaban Mahallesindeki evlerin iç avlulu/örtmelikli plan tipi, üst örtü ve malzeme kullanımı olarak kendisine has özellikleri üzerinde de durulmuştur. İncelediğimiz evlerin tamamının plan ve kesitleri, fotoğrafları çalışmamızda yer almaktadır.Anahtar Kelimeler: Darende, Kültür, Türk Ev Mimarisi, Malatya, Balaban The subject of this master thesis is the determination of the place and importance of Darende and Balaban houses in Turkish-İslamic housing architecture.The objective of this study are to find out houses thoroughly which is one of the architecture samples thant represents Turkish ideally culture and in this sense, are to compehend the value which Darende and Balaban houses added to our region by researching Darende and Balaban houses devotedly. Also, in this study, presenting a section of housing architecture which is a product of our culture and life style and addchg it to art history world was determined.This master thesis consists of four section. In first section, the history, geography, socio-cultural and commercial of Darende are explained briefly. In second section, development stages of House Architecture are summarized under 'Traditional Anatolian House and Characteristics of Traditional Anatolian House' and 'Traditional Malatya House and Characteristics of Traditional Malatya House' titles, respectively. In the catalogue which is the third section, 30 houses in Darende center with Balaban and Aşağıulupınar neighborhoods general definition and architecture specialities, material, construction practise, decoration were studied. İn estimation section, general properties of Darende and Balaban houses were introduced. These houses were evaluated among the Malatya houses, the Anatolian houses were compared and the location of the Darende and Balaban houses in this area was emphasized. The type of plan in traditional Darende houses, decoration features of the room, Malatya center and Anatolian Turkish house features. In the evaluation section we not only adhered to the houses we bought in the catalog but also took into consideration the original elements of some other houses. Unlike the central and other districts in Darende, the balconies of the houses in the inner courtyard of the type of plan, top cover and the use of materials is also emphasized on its own characteristics. Plan and cross sections of the houses we have examined, photographs are included in our work.Keywords: Darende, Culture, Turkish House Architecture, Malatya, Balaban 580