Search

Contains fulltext : 293748.pdf (Publisher’s version ) (Open Access), Tissue-engineered heart valves (TEHVs) are emerging alternatives to current valve prostheses and prospectively a lifelong replacement. Calcification, a pathological complication for biological protheses, has been reported in preclinical TEHV studies. Systematic analysis of its occurrence is missing. This review aims to: 1) systematically review reported calcification of pulmonary TEHVs in large-animal studies; and 2) analyze the influence of engineering methodology (choice of scaffold material, cell preseeding) and animal model (animal species and age) on calcification. Baseline analysis included 80 studies, of which 41 studies containing 108 experimental groups were included in meta-analysis. Inclusion was low because only 55% of studies reported on calcification. Meta-analysis showed an overall average calcification event rate of 35% (95% CI: 28%-43%). Calcification was more prominent (P = 0.023) in the arterial conduit region (34%; 95% CI: 26%-43%) than in the valve leaflets (21%; 95% CI: 17%-27%), and was mostly (42% in leaflets, 60% in conduits) present in a mild form. Time-analysis showed an initial surge within 1 month after implantation, decreased calcification between 1 and 3 months, and then progression over time. There were no significant differences in degree of calcification between TEHV strategy nor animal models. Much variability between individual studies was observed in degree of calcification as well as quality of analysis and reporting thereof, hampering adequate comparisons between studies. These findings underline the need for improved analysis and better reporting standards of calcification in TEHVs. It also necessitates control-based research to further enlighten the risk of calcification for tissue-engineered transplants compared to current options. This can bring the field of heart valve tissue engineering forward toward safe clinical use.

RIVM rapport:Dieren kunnen ziekteverwekkers bij zich dragen waar mensen ook ziek van kunnen worden. De ziekten die ze veroorzaken heten ook wel zoönosen. In 2017 onderzochten het RIVM en de NVWA hoe vaak enkele van deze ziekteverwekkers voorkwamen bij runderen die gefokt worden voor hun vlees. Hiervoor zijn runderen op 196 bedrijven onderzocht. Daarnaast hebben 129 veehouders, gezinsleden en medewerkers meegedaan aan dit onderzoek. Het RIVM heeft gekeken of dezelfde ziekteverwekkers ook bij de deelnemers voorkwamen. De meeste van deze ziekteverwekkers veroorzaken diarree, maar soms kunnen infecties ernstiger verlopen. Er is ook naar ESBL-producerende bacteriën gekeken, omdat zij ongevoelig zijn voor een groep antibiotica. Bij de onderzochte runderen komen een aantal ziekteverwekkers vaak voor. Ze zitten in de darmen van de dieren en dus ook in de mest. Het vlees kan besmet raken in het slachthuis als er mest op het vlees komt. Mensen kunnen een besmetting voorkomen door alleen rundvlees te eten als het goed gaar is. Ook is het belangrijk te voorkomen dat ander voedsel in contact komt met rauw vlees. Vooral de bacterie Campylobacter kwam veel voor bij de runderen: op 86 procent van de bedrijven. Bij veehouders en gezinsleden kwam deze bacterie bij 2 procent van de deelnemers voor. STEC en ESBL-producerende bacteriën kwamen minder vaak voor bij de runderen; namelijk op 25 procent (STEC) en 15 procent (ESBL) van de bedrijven. Eén van de deelnemers droeg de STEC-bacterie bij zich. ESBL-producerende bacteriën zijn bij 7 procent van de deelnemers gevonden. Dit is ongeveer even vaak als bij de Nederlandse bevolking. Op 4 procent van de bedrijven kwam de salmonellabacterie voor bij de runderen. Meestal waren dit typen salmonellabacteriën die bij mensen diarree kunnen veroorzaken. Salmonella is niet gevonden bij de veehouders en gezinsleden die meededen., Animals can carry pathogens that can cause disease in humans. The diseases which they cause are also known as zoonoses. In 2017 the National Institute for Public Health and the Environment [Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu] (RIVM) and the Netherlands Food and Consumer Product Safety Authority [Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit] (NVWA) investigated how often some of these pathogens occurred in beef cattle. This study involved cattle at 196 farms as well as 129 livestock farmers, family members and employees. RIVM assessed whether the same pathogens also occurred in the participants. Most of these pathogens usually cause diarrhoea, but the infections can sometimes be more severe. ESBL-producing bacteria were also assessed, as they are resistant to a group of antibiotics. A number of pathogens occur frequently in the investigated cattle. They are present in the animals' intestines and therefore in the manure as well. The meat can become contaminated in the slaughterhouse if it comes in direct contact with the manure. People can prevent an infection by only eating beef that has been thoroughly cooked. It is also important to prevent other food coming into contact with raw meat. Campylobacter was particularly prevalent in the cattle, namely at 86 percent of the farms. In the case of livestock farmers and family members, the same bacterium was found in 2 percent of the participants. STEC and ESBL-producing bacteria were less prevalent in the cattle and were found at 25 percent (STEC) and 15 percent (ESBL) of the farms. One of the participants was a carrier of STEC. ESBL-producing bacteria were found in 7 percent of the participants. This is approximately the same as in the Dutch population. Salmonella was present in cattle at 4 percent of the farms. Mostly these were types of Salmonella bacteria which can cause diarrhoea in people. Salmonella was not found in the livestock farmers and family members who participated.

RIVM rapport:Zoönosen zijn infectieziekten die van dieren naar mensen kunnen worden overgedragen. Evenals in vorige jaren waren er in 2018 geen opmerkelijke veranderingen te zien in de mate waarin zoönosen voorkomen in Nederland. Ook in 2018 zorgden bacteriële infecties via voedsel, zoals Campylobacter, Listeria monocytogenes, Salmonella en STEC, voor de meeste infecties bij mensen. Het aantal mensen met een STEC-infectie is, na de daling van de afgelopen jaren, weer iets gestegen ten opzichte van 2017. In 2014 is het aantal gevallen van leptospirose sterk gestegen, waarna het aantal langzaam is afgenomen. De ziekte kan onder andere worden opgelopen door te zwemmen in oppervlaktewater dat met rattenurine is besmet. Ook in 2018 is het aantal gevallen weer lager, maar nog wel hoger dan voor 2014. Teken kunnen diverse zoönosen overbrengen. De ziekte van Lyme is de bekendste en komt het meest voor. Een minder bekende zoönose is een infectie met Borrelia miyamotoi. In 2018 is voor de tweede keer in Nederland bij iemand deze diagnose gesteld. Net als in de afgelopen drie jaar zijn de Nederlandse vogels (vooral merels) ook in 2018 hard getroffen door het Usutuvirus. Deze zoönose veroorzaakte nauwelijks ernstige ziekteverschijnselen bij mensen. Dit blijkt uit de Staat van Zoönosen 2018. Het RIVM geeft elk jaar een overzicht van de zoönosen die voor Nederland van belang zijn en welke ontwikkelingen daarin te zien zijn. Het gaat om de zoönosen die onder andere vanwege hun besmettelijkheid moeten worden gemeld bij de GGD (voor mensen) of de NVWA (voor dieren). Het themahoofdstuk van de Staat van Zoonosen gaat dit jaar over preventie van zoönosen, met de nadruk op de productieketen van dierlijk voedsel. Het hoofdstuk geeft onder andere een globaal overzicht van maatregelen in Nederland om zoönosen bij mensen te voorkomen. Zo worden melkgeiten gevaccineerd tegen q-koorts. Het personeel van slachterijen treft hygiënemaatregelen om te voorkomen dat zij zichzelf en het vlees besmetten. Voorbeel, Zoonoses are infectious diseases that can be transmitted to people from animals. As in previous years, there were no striking changes in the incidence of zoonoses in the Netherlands in 2018. In 2018 too, food-borne bacteria, such as Campylobacter, Listeria monocytogenes, Salmonella and Shiga toxin-producing E. coli (STEC), caused the most infections in people. After having fallen in recent years, the number of people with a STEC infection rose slightly compared with 2017.In 2014, the number of cases of leptospirosis increased steeply, after which it slowly decreased. The disease can be contracted in various ways, including by swimming in surface water that is contaminated with rat's urine. The number fell again in 2018 but is still higher than before 2014. Ticks are able to transmit various zoonoses, the best known and most common of which is Lyme disease. A lesser known zoonosis is the infection caused by Borrelia miyamotoi. The second case of this disease in the Netherlands was diagnosed in 2018. Dutch birds, primarily blackbirds, were badly hit by the Usutu virus in 2018, as was the case in the previous three years. This zoonosis rarely causes severe symptoms in peopleThis is according to the findings published in RIVM's State of Zoonoses 2018. Every year, RIVM publishes an overview of the zoonoses, and related developments, that are important for the Netherlands. The publication covers zoonoses of which cases among people must be reported to the Municipal Public Health Services (GGD) and cases among animals, to the Netherlands Food and Consumer Product Safety Authority (NVWA). This year, the focus chapter of the State of Zoonoses discusses prevention, with the emphasis on the production chains of foods of animal origin. It also gives an overall summary of the measures taken in the Netherlands to prevent zoonoses in people. For example, milk goats are vaccinated against Q fever. The personnel at abattoirs take hygiene measures to prevent themselves and the meat t

Het vaak aangehaalde jaar 1727 als tijdstip van de introductie van de bruine rat (Rattus norvegicus) in Nederland is niet gedocumenteerd. Mogelijk is het verward met de oversteek van de Wolga door ratten in dat jaar. Zoölogische publicaties uit de 18de eeuw noemen de bruine rat niet of melden expliciet dat de soort niet in Nederland voorkomt. In 1821 verscheen de eerste publicatie over het voorkomen van de bruine rat in Nederland. Aangezien die publicatie vermeldt dat bruine ratten dan al algemeen zijn in steden, kan aangenomen worden dat deze rat enkele decennia eerder geïntroduceerd is, mogelijk rond 1800. De zwarte en de bruine rat zijn berucht, omdat ze gastheren zijn van uitwendige parasieten die vector zijn van de pest. In de laatste twee decennia hebben verschillende onderzoekers betwijfeld of de tweede pandemie, de Zwarte Dood, die begon in 1345, wel echt pest was, veroorzaakt door de pestbacterie. Recent heeft genetisch onderzoek de pestbacterie evenwel aangetoond in de stoffelijke resten van slachtoffers van de tweede en ook de eerste pandemie., Brown rat and black rat in the Netherlands, a review of recent insights. The often quoted year 1727 as the year of introduction of the brown rat (Rattus norvegicus) in the Netherlands has not been substantiated. Zoological publications from the 18th Century do not mention brown rat or state explicitly that the species is absent. The First publication about the presence of brown rat in the Netherlands appeared in 1821. Because that publication states that by then the brown rat was already common in cities it is assumed that the species was introduced some decades earlier, around 1800. Black rat (Rattus rattus) and brown rat are notorious, being the hosts of ectoparasites that can transmit the plague. In the last two decades several researchers have expressed doubts on whether the second pandemic (the Black Death), which started in 1345, was caused by Yersinia pestis, the pest bacterium. Recently, genetic research has proven the presence of the pest bacterium in the remains of victims of the second and the first pandemic.

RIVM rapport:Zoönosen zijn infectieziekten die van dier op mens kunnen worden overgedragen. De zoönosen die voor Nederland van belang zijn, worden jaarlijks in de Staat van Zoönosen op een rij gezet, in dit geval over het jaar 2015. Hierbij is onder andere uitgewerkt in welke mate meldingsplichtige zoönosen voorkomen bij dieren en bij mensen. Trends In 2015 zijn er geen opmerkelijke veranderingen voor de meeste zoönosen waargenomen. Wel zetten de eerder gemelde stijging van het aantal mensen met leptospirose (waarvan de bekendste vorm de ziekte van Weil is) zich voort. De bacteriële infecties die via voedsel worden overgedragen (Campylobacter, Listeria monocytogenes, Salmonella, STEC) vormen ook in 2015 het grootste aandeel van de zoönotische infecties. Uitgelicht Bij een aantal deelnemers van een zogeheten mud run (modderloop) in Nederland is leptospirose vastgesteld. Deze ziekte komt de afgelopen jaren in West-Europa vaker voor. Dit hangt mogelijk samen met de milde winters en natte zomers. Verder is in 2015 een opmerkelijke stijging gemeld van het aantal cavia's met huidschimmels waarmee ook mensen (vooral kinderen) geïnfecteerd kunnen raken. Het voeren van rauw vlees en organen aan honden en katten is in opkomst. Omdat de dieren besmet kunnen raken met parasieten en bacteriën zoals Salmonella, wordt aangeraden om pups geen rauw vlees en organen te voeren. De boer op! Nevenactiviteiten op de boerderij Het aantal boeren dat 'er iets bij doet' op de boerderij neemt sterk toe. Voorbeelden van deze nevenactiviteiten zijn zorgboerderijen, kinderboerderijen, agrotoerisme, zelfzuivelaars met winkel, boeren met melktappunten en agrarische kinderdagopvang. De sector heeft enkele maatregelen genomen om de risico's van een besmetting met zoönosen te beperken. Voorbeelden zijn keurmerken voor optimale hygiëne, het aanleggen van plekken om de handen te wassen en het advies voor zwangere vrouwen om uit de buurt te blijven van schapen en geiten die net hebben gelammerd., Zoonoses are infectious diseases that can be transmitted from animals to humans. The zoonoses that play a role in the Netherlands are listed annually in the Zoonotic Diseases Report, in this case for the year 2015. This report also contains a summary of the degree in which notifiable zoonoses occur in animals and in humans. Trends In 2015, most zoonoses showed no significant changes. However, the previously reported increase in the number of people with leptospirosis (Weil's disease being its most common form) is continuing. In 2015, bacterial infections that are transmitted through food (Campylobacter, Listeria monocytogenes, Salmonella, STEC) once again formed the biggest part of the reported zoonotic infections. Highlights A number of participants in a so-called 'Mud Run' in the Netherlands were diagnosed with leptospirosis. In recent years, this disease has been diagnosed frequently in Western Europe. This may be linked to the mild winters and wet summers. Also in 2015, a remarkable increase was reported in the number of guinea pigs with dermal fungi that can also infect humans (children in particular). Feeding raw meat and offal to dogs and cats is becoming increasingly popular. Because these animals can get infected with parasites and bacteria such as Salmonella, it is recommended not to feed this food to pups. Farm visits! Secondary activities at farms The number of farmers exploiting 'sideline activities' on their farm is rapidly increasing. Examples of these secondary activities are: care farms, petting zoos, agricultural tourism, private dairy production with farm shops, farmers with raw milk distribution points and agricultural daycare for children. The industry has taken some measures to limit the risks of zoonosis contamination. Examples are: quality certification for optimum hygiene, the implementation of hand-washing facilities, and the advice for pregnant women to stay away from sheep and goats who have recently lambed/kidded.

Verhoeven L. G. A., Faculty of Veterinary Medicine, University of Utrecht, The Netherlands Abstract of Master’s Thesis, Submitted 23 June 2015 A comparison of three diagnostic techniques for the detection of Giardia lamblia in pet dogs The aim of this thesis is to compare 3 different test methods in the detection of Giardia cysts in dog faeces. The population is focused on dogs older than six months. The IFA is used as a golden standard to determine relative sensitivity and specificity for the CSF method and PCR method. The results of this study are useful for veterinary practitioners to determine which method is most fitting for their practice. Based on sensitivity and specificity of tests from previous literature, the PCR and CSF method are not equally qualitatively valuable as the IFA test method. Relative sensitivity for the CSF method according to literature is 34%, relative specificity 92%. Relative sensitivity for the PCR method (real-time PCR) is 100% and relative specificity 98.4% (for these values only one study per test method is used). However, the PCR results are considered highly doubtful. In the execution of this study 359 IFA outcomes and 1065 CSF outcomes have been compared. For the PCR a test batch of only 14 samples of faeces have been collected, therefore conclusions for the PCR method are considered unreliable. The results show that the CSF method cannot be considered equally valuable to the IFA golden standard. Relative sensitivity and specificity of CSF compared to IFA is determined at 24% and 100%. From these results it is concluded that the CSF method is not as able as the IFA to correctly identify faeces from animals that contain Giardia cysts. On the contrary, the results indicate that the CSF method is however equally able to identify faeces that does not contain Giardia cysts. Overall the IFA test method is most reliable, still many factors need to be taken into account when deciding which method is most suitable for the veterinary pract

This study focused primarily on the resistance of Haemonchus contortus, the most well known gastrointestinal nematode in sheep in the Netherlands, for moxidectin. The goal of this study was to determine the extent of the resistance problem in the Netherlands, focusing on sheep farms in Limburg, Noord-Brabant and Utrecht. To determine the extent of the occurrence of resistance at least 20 farms need to participate. FECRT (Faecal Egg Count Reduction Test) was used to assess the efficiency of moxidectin in these herds. During the first visit (T0) a mixed sample of faeces was collected and examined of the ewes and lambs. In case the mixed samples contained a EPG (Eggs per gram faeces) of ≥50, a second visit was planned. When visiting the second time individual faeces samples were taken (T1) and the sheep were wormed. About 10-14 days later a third visit was paid (T2) to take another individual faeces sample of the same sheep, in order to compare the EPG from this samples with the EPG of the samples taken at T1. Eventually 19 herds of ewes and 4 herds of lambs participated in the study. In case the decrease between T1 and T2 was less than 95% and the bottom line of the 95% confidence interval was less than 90%, resistance was demonstrated. When only one of the two criteria was met, the farm was suspected of resistance. Two herds of ewes and two herds of lambs showed a reduction of 95%. This study demonstrated the resistance for moxidectin in four herds. Two herds are suspected of resistance.

Voedsel en diervoeder worden steeds beter te onderzoeken op samenstelling en verontreinigingen. Dankzij computerapplicaties van Alterra en RIKILT, beide onderdeel van Wageningen UR, op basis van beeldmateriaal.

Infections of the bovine lungworm Dictyocaulus viviparus are the main cause for respiratory disease in (young) cattle. Increasing numbers of clinical lungworm infections are being seen in herds of adult dairy cows in the Netherlands. Serological testing is one of the methods being used to diagnose these infections. Recent studies have suggested the detection of antibodies with an enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA) in milk samples instead of sera as a possible tool to diagnose lungworm infections. To assess the value of the detection of antibodies in bulk milk in order to diagnose clinical outbreaks, 16 affected and 21 non-affected (control) herds of adult cattle have been sampled on faeces, sera and bulk milk. Two types of ELISA using two different antigens from adult worms (the ‘Hannover’ ELISA based on a recombinant Major Sperm Protein; the ‘GD’ ELISA based on a specific low molecular weight antigen) were tested. The results were said to be positive or negative in relation to a set cut-off value expressed as Optical Density Ratio (ODR). The ‘Hannover’ ELISA exhibited a sensitivity and specificity of 50% and 90,5% for detecting outbreaks using a cut-off value of 0,493. The ‘GD’ ELISA showed a sensitivity and specificity of 100% and 28,6% using a cut-off value of 0,07. Although both ELISA’s could not satisfactory distinguish affected herds from non-affected herds, they were predictive of the % seropositivity of the individual animals in the herd. In addition, a national survey has been executed to estimate the prevalence of outbreaks in herds in the Netherlands. In October of 2010 305 dairy farms were sampled on bulk milk in order to assess the level of lungworm antibodies. 60 farmers were contacted and asked whether clinical signs of lungworm were or had been present during the current season. Using the ‘GD’ ELISA 81% of the 305 herds was positive for antibodies. Out of 60 herds, 4 had experienced clinical signs of lungworm (6,7%). Out of these 4 bulk milk s

Aelurostrongylus abstrusus is een longworm van de kat met een indirecte levenscyclus. Een kat kan zich infecteren door het eten van tussengastheren (slakken) of paratenische gastheren (muizen, kikkers, vogels). In Nederland zijn tot nu toe steeds lage prevalenties (<5%) gemeten. Dit onderzoek is gestart naar aanleiding van een klinisch geval in de omgeving Breda waarbij kittens ernstige respiratoire verschijnselen van aelurostrongylose vertoonden en één kitten is overleden aan deze infectie. In analogie met A. vasorum is te verwachten dat deze parasiet voorkomt in endemische foci, waarbinnen de prevalentie hoger is. Daarom was het hoofddoel van deze studie het bepalen van de prevalentie van A. abstrusus in de omgeving Breda. Hiertoe werd faeces van katten uit asiel Breda onderzocht op longwormlarven met behulp van de Baermanntechniek. Tevens werd gekeken naar het voorkomen van andere endoparasitaire infecties door middel van centrifuge-sedimentatie-flotatie vanwege een mogelijk verband met longworminfecties en om deelname aan het onderzoek voor asiel Breda aantrekkelijker te maken. Katten met aelurostrongylose werden longitudinaal vervolgd door dagelijks de mate van larvenuitscheiding in de faeces te bepalen. Ook werd van deze katten één faecesmonster in de koelkast bewaard en dagelijks tot wekelijks onderzocht om te bepalen hoe lang levende longwormlarven aangetoond konden worden. De longworm positieve katten werden eenmalig klinisch en röntgenologisch onderzocht. Zes van de 173 individueel bemonsterde katten scheidde A. abstrusus larven uit in de faeces (3,5%). 24 katten hadden een patente infectie met Toxocara cati (13,9%), elf met Ancylostoma tubaeforme (6,4%), tien met Cystoisospora sp (5,8%), zes met Taenia taeniaeformis (3,5%), zes met Eucoleus aerophila (3,5%) en twee met Toxoplama gondii of Hammondia hammondi (1,2%). Bij bewaring van faeces in de koelkast konden in alle monsters tot en met dag acht levende larven gevonden worden. Hoe minder larven op dag