Search

RIVM rapport:Slechts een beperkt aantal normen zijn beschikbaar voor de aanwezigheid van contaminanten in speelgoed. De normen die er zijn, hebben veelal betrekking op metalen. In de onderbouwing van deze normen worden aannames gedaan, onder andere over de hoeveelheid speelgoed die door een kind kan worden ingeslikt. Daarnaast wordt er veelal van uitgegaan dat 100% van de contaminant anders dan voor een aantal metalen, dat in het speelgoed aanwezig is, in het bloed wordt opgenomen en zo eventueel schade in weefsels en organen kan veroorzaken. Deze aannames zijn echter zeker niet voor ieder type speelgoed en voor iedere contaminant realistisch.Om tot een realistische risicoschatting te komen zijn methodieken nodig om een goede inschatting te kunnen maken van de hoeveelheid contaminant die vrijkomt uit speelgoed indien hierop gesabbeld wordt (bijvoorbeeld bijtring) of delen worden ingeslikt (zoals vingerverf). In het huidige project is daarom het in vitro digestiemodel ontwikkeld. Hiermee kan worden onderzocht in welke mate de contaminant in het maagdarmkanaal wordt vrijgemaakt uit de speelgoedmatrix (de bioaccessible fractie) indien op speelgoed wordt gesabbeld en stukjes speelgoed eventueel worden doorgeslikt. Uit deze bioaccessible fractie kan eenvoudig een realistische schatting worden gemaakt van de hoeveelheid contaminant die de weefsels en organen kan bereiken.Het in vitro digestiemodel is zo opgezet dat het enerzijds de humane fysiologie van het maagdarmkanaal zo goed mogelijk weerspiegelt en anderzijds eenvoudig, snel en goedkoop uitvoerbaar is., There are only a limit number of regulatory standard for contaminants present in toys. These regulatory standards mainly concern metals. These regulatory standards are based on several assumptions, for example the amount of toy swallowed by a child. In addition, for other contaminants other than certain metals (e.g. lead) it is assumed that 100% of the contaminant in the toy will reach the blood circulation and thus can cause damage to tissues and organs. However, these assumptions are not realistic for each toy or contaminant.To come to a realistic risk assessment, methods are necessary for a more accurate estimation of the amount of contaminant that is released from a toy in case it is sucked on (for example teething ring) or parts are swallowed (like finger paint). Therefore, an in vitro digestion model was developed in the current project. The extent of release of the contaminant in the gastrointestinal tract from a toy matrix can be studied with this model (bioaccessible fraction) in case the toy is sucked on or parts are swallowed. Using this bioaccessible fraction, a realistic estimation of the amount of contaminant that reaches the tissues and organs can be made.The set-up of the in vitro digestion model was so that on the one hand the human physiology of the gastrointestinal tract is simulated as closely as possible and on the other hand that it is simple, fast and cheap method.

RIVM rapport:Voeding is een belangrijke bron voor humane blootstelling aan contaminanten. Dit rapport beschrijft de ontwikkeling en toepasbaarheid van een in vitro digestiemodel waarmee het effect van een voedselproduct op de biobeschikbaarheid van een stof onderzocht kan worden. Met dit model wordt gemeten welke fractie van een stof vrijkomt tijdens het digestieproces (bioaccessibility). Alleen deze fractie is beschikbaar voor opname in het lichaam en kan toxiciteit veroorzaken. Dit model zou bij kunnen dragen tot verbetering van de humane risicoschatting van contaminanten uit voeding. De toepasbaarheid van het in vitro digestiemodel werd onderzocht aan de hand van 3 voedselproducten waarin contaminanten waren aangetroffen: cadmium in sla en radijs, aflatoxine B1 in pinda en ochratoxine A in boekweit. De bioaccessibility van een contaminant kon reproduceerbaar gemeten worden, was afhankelijk van de matrix waarin het zich bevond, en kon beinvloed worden door de toegepaste experimentele condities in het digestiemodel, bijvoorbeeld simulatie van nuchtere of gevoede condities. Niet alle contaminant werd vrijgemaakt uit de voedselproducten tijdens het digestieproces. Dit impliceert dat de interne blootstelling aan contaminant dus waarschijnlijk overschat wordt. De resultaten van de kwalitatieve validatie van het in vitro digestiemodel met aflatoxine B1 en ochratoxine A in aanwezigheid van adsorberende materialen tonen aan dat het in vitro digestiemodel een waardevol hulpmiddel kan zijn om de in vivo biobeschikbaarheid van stoffen te voorspellen., Food is considered a major source for exposure to many contaminants. Only the fraction of the contaminant that is released from the food (bioaccessible) and is bioavailable (concentration in blood, organ and tissues) can exert toxic effects. The oral bioavailability of compounds is dependent on the food product, food processing or food preparation. This hampers an accurate risk assessment of ingested toxic compounds in humans. This report documents the development of an in vitro digestion model allowing for measurement of the bioaccessibility of ingested contaminants from food as an indicator of oral bioavailability. The applicability of the in vitro digestion model was investigated in 4 food products containing the following contaminants: cadmium in lettuce and radish, aflatoxin B1 in peanuts and ochratoxin A in buckwheat. The bioaccessibility of contaminants from food and other ingested matrices could be determined reproducibly, was dependent on its matrix and could be affected by the experimental conditions applied in the in vitro digestion model, e.g. simulating fasted or fed conditions. Not all the contaminants were released from their matrices during digestion, indicating that internal exposure to the contaminant was lower than the external exposure. The results of the (pre)validation of the in vitro digestion model with adsorbents and bioaccessibility of aflatoxin B1 and ochratoxin A, show the in vitro digestion model as a possible powerful tool in predicting in vivo bioavailability of compounds.

RIVM rapport:Children can be orally exposed to compounds by chewing, sucking and ingestion of toy (parts). Only the fraction of contaminant that is released from the toy in the gastrointestinal tract can reach the blood stream (internal exposure) and can contribute to toxicity. Three physiologically based in vitro digestion models have been developed in the present project. These digestion models can be used to estimate the amount of contaminant that can be released from toy during sucking and/or ingestion. By using only this released fraction of the contaminant for exposure assessment, the risk assessment can be refined and risks will be less easily overestimated. The present report describes application of the in vitro digestion models to several cases. Firstly, the effect is studied of the amount of matrix on the release of lead from chalk and paint chips in the stomach and intestinal phase. Furthermore, the release of phthalate from PVC disks, and the release of azo dyes from textile into saliva simulant is investigated. In all cases, considerably less than 100% of the contaminant was released into digestive juice, indicating that children are probably exposed to only a fraction of the contaminant load during sucking and/or ingestion of the tested matrices. The results of phthalate were compared to results of a human volunteer study., Kinderen kunnen worden blootgesteld aan stoffen afkomstig uit speelgoed als gevolg van sabbelen en eventueel inslikken van (stukjes) speelgoed. Alleen het deel van de contaminant dat is vrijgemaakt van het speelgoed in het maagdarmkanaal kan terechtkomen in de bloedbaan (interne blootstelling) en kan toxiciteit veroorzaken. In het huidige project zijn een drietal in vitro digestiemodellen ontwikkeld op basis van de fysiologie van het maagdarmkanaal van kinderen, waarmee op eenvoudige wijze kan worden geschat hoeveel van een contaminant vrijkomt als kinderen op de matrix sabbelen en/of inslikken. Door alleen dit vrijgekomen deel van de stof te gebruiken voor de blootstellingsschatting, kan de risicobeoordeling worden verfijnd en zullen minder snel risico's worden overschat. Het huidige rapport beschrijft het toepassen van de in vitro digestiemodellen aan verschillende (praktijk)voorbeelden. Ten eerste is het effect van de hoeveelheid matrix op het vrijkomen van lood uit stoepkrijt en verfschilders in maag- en darmsap bestudeerd. Tevens is het vrijkomen van ftalaat uit PVC schijfjes, en het vrijkomen van azo-kleurstoffen uit textiel in speekselsimulant bestudeerd. In alle gevallen kwam aanzienlijk minder dan 100% van de contaminant vrij. Dit betekent dat kinderen waarschijnlijk slechts aan een deel van de contaminanten in de bestudeerde matrices worden blootgesteld als ze op de matrix sabbelen of haar inslikken. De resultaten van ftalaat zijn vergeleken met data van een humane vrijwilligersstudie.

RIVM rapport:Kinderen kunnen worden blootgesteld aan stoffen afkomstig uit speelgoed als gevolg van sabbelen en eventueel inslikken van (stukjes) speelgoed. Alleen het deel van de contaminant dat is vrijgemaakt van het speelgoed kan terechtkomen in de bloedbaan (interne blootstelling) en kan toxiciteit veroorzaken. In huidige risicoschatting wordt het vrijmaken van de contaminant uit speelgoed niet meegenomen, of wordt dit bepaald onder niet fysiologische omstandigheden. Daardoor kan het risico van kinderen door blootstelling aan contaminanten in speelgoed worden overschat. Met een in vitro digestiemodel gebaseerd op humane fysiologie kan een beter beeld worden verkregen van de hoeveelheid contaminant die vrijkomt uit speelgoed onder invloed van sabbelen en/of het digestieproces in het maagdarmkanaal. Het huidige rapport beschrijft de ontwikkeling van een drietal in vitro digestiemodellen die gebaseerd zijn op fysiologische omstandigheden in kinderen. Met deze modellen kan het vrijkomen van contaminanten uit speelgoed worden bepaald onder verschillende omstandigheden: 1) sabbelen aan speelgoed, 2) sabbelen aan speelgoed in combinatie met inslikken van het speelgoed, en 3) inslikken van speelgoed zonder een sabbelfase. De digestiemodellen zijn getest voor lood uit 4 verschillende speelgoedmatrices (stoepkrijt, bordkrijt, vingerverf, verfschilfers). Het gebruik van de in vitro digestiemodellen voor blootstellingsbeoordeling van contaminanten is bediscussieerd in relatie tot bestaande richtlijnen en het humane blootstellingsmodel CONSEXPO., Children can be orally exposed to compounds by chewing, sucking and ingestion of toy (parts). Only the fraction of contaminant that is released from the toy can reach the blood stream (internal exposure) and can contribute to toxicity. In present risk assessment the release of contaminants from toy is not considered, or is not determined under physiological conditions. As a consequence, the risk due to exposure to contaminants in toys can be overestimated. With an in vitro digestion model based on human physiology the amount of contaminant can be estimated that is released from toy during sucking and/or digestion in the gastrointestinal tract. The present report describes the development of three in vitro digestion models that are based on physiological conditions in children. With these models the release of contaminants from toy can be estimated for several circumstances: 1) sucking on toy, 2) sucking on toy in combination with swallowing of the toy matrix, and 3) swallow of toy matrix without a sucking phase. The digestion models are tested for lead for 4 different toy matrices (chalk for exterior use, chalk, finger paint, paint). The use of in vitro digestion models for exposure assessment of contaminants in relation to guidelines and CONSEXPO is discussed.

RIVM rapport:Abstract niet beschikbaar, Both in the development of medicinal products as well as in risk assessment of other xenobiotics there is an increasing awareness that children should be considered as a special group. Children are exposed to other doses than adults and the pharmacokinetics and pharmacodynamics can be very different in children and adults. In general it can be concluded that the effects of age on pharmacokinetics are most pronounced during the first 6-12 months of life. Full adjustment of dosing or TDI's for pharmacokinetic differences can relatively easily be applied and should, to our opinion be seen as a first step in considering risk for the paediatric population. For risk assessment for drugs as well as for other xenobiotics, it seems to be essential that young animal models will be used for determining NOAELs, that are relevant for the paediatric population. The use of a paediatric PBPK model possibly combined with pharmacodynamics (PBPK/PD model) may be a valuable aid in risk assessment.

RIVM rapport:In de risicobeoordeling worden blootstellingniveaus en normen uitgedrukt in een externe blootstelling (inname) terwijl de inwendige blootstelling (opname) bepaalt of er toxische effecten optreden. Van oraal ingenomen stoffen wordt vaak maar een fractie van de externe dosis opgenomen in het lichaam waardoor de opname van de stof lager is dan de inname. Dit rapport geeft een overzicht van de methodieken die veelal gebruikt worden om de absorptie van stoffen in de darm te bestuderen. In dit review ligt de nadruk op de bruikbaarheid van deze methodieken voor (ad hoc) risicoschatting. Daartoe worden de volgende eisen aan een methodiek gesteld: de methode moet snel, flexibel en relatief goedkoop zijn en moet een accurate schatting van de humane absorptie van oraal ingenomen stoffen in de darm kunnen maken. In vitro digestie- en Caco-2 transport modellen, waarmee de bioaccessibility en transport over de darmwand van stoffen bepaald kan worden, kunnen een waardevolle bijdrage leveren wanneer een snelle indicatie gewenst is van de humane absorptie van een stof uit een willekeurig product (bijv. geneesmiddelen, voeding, speelgoed, grond, etc). De informatie die met deze methodes verkregen wordt, kan geimplementeerd worden in humane blootstellingmodellen zoals CONSEXPO en kan bijdragen tot een betere risicoschatting., Concepts in risk assessment practice are expressed in terms of external exposure, while internal exposure determines whether toxic effects will occur. Often only a fraction of the ingested compound is absorbed external exposure, resulting in a lower internal exposure. The methodologies most commonly used to study the intestinal absorption of ingested compounds were reviewed. Since the use of these methodologies in (ad hoc) health risk assessment practice is of particular interest here, the methodologies were reviewed for their potential to provide a rapid and relatively inexpensive, accurate estimation of the human intestinal absorption of compounds. In vitro digestion and Caco-2 cell transport methods, which study the bioaccessibility and permeability across the intestinal epithelium of compounds, can be powerful tools for rapidly obtaining an indication of the human absorption of a compound from an arbitrary product e.g. pharmaceuticals, contaminants in food, toys and soil. The information obtained with the in vitro methods can, for example, be implemented in human exposure models, such as CONSEXPO, and can also contribute to a more rational and optimised health-risk assessment practice.