Search

In recent years, the importance of holistic care in individuals with systemic lupus erythematosus (SLE) has been emphasized, and therefore a measurement tool that evaluates biopsychosocial impact is needed. This study was conducted to determine the validity, reliability, and responsiveness of the Cognitive Exercise Therapy Approach-Biopsychosocial Questionnaire (BETY-BQ) in individuals with SLE. Lupus Quality of Life (LupusQoL), Short Form-36 (SF-36), Health Assessment Questionnaire (HAQ), and Hospital Anxiety and Depression Scale (HADS) were used for the validity. For reliability, evaluations were repeated at 1 -week intervals and for responsiveness, the same scales were re-administered at 3-month intervals to 30 patients. BETY-BQ showed moderate to high correlations with LupusQoL subparameters (rho = −0.522 to −0.718, p < 0.001), moderate to very high correlations with SF-36 subparameters (r = −0.826 to rho = 0.594, p < 0.001), high correlations with HAQ and HADS-D (rho = 0.735, p < 0.001; rho = 0.622, p < 0.001, respectively) and a moderate correlation with HADS-A (rho = 0.571, p < 0.001). In the test-retest method the correlation between the responses was very high (r = 0.989, p < 0.001). The intraclass correlation coefficient (r = 0.944, p < 0.001) and Cronbach's alpha value were found to be excellent (0.952). BETY-BQ showed moderate correlations with LupusQoL subparameters (the body image r = −0.443, p = 0.014; planning rho = −0.529, p = 0.003; fatigue r = −0.484, p = 0.007; intimate relationships rho = −0.421, p = 0.02), SF-36 social function subparameter (rho = −0.427, p = 0.019) and anxiety and depression subparameter of HADS (rho = 0.418, p = 0.021; r = 0.507, p = 0.004, respectively). BETY-BQ which was found as a valid, reliable, and responsive scale in individuals with SLE, was presented to healthcare professionals for use in clinical and research studies as a scale that can be preferred in the evaluation of biopsychosocial status of individuals with SLE. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

We aimed to investigate the effects of colchicine, an important anti-inflammatory agent, on cognitive functions in a geriatric population diagnosed with gout or osteoarthritis by comparing it to non-colchicine users. 138 geriatric patients (67 colchicine users and 71 non-users) were enrolled. Within comprehensive geriatric assessment (CGA), cognitive status assessment via Mini-Mental State Examination test (MMSE), Quick Mild Cognitive Impairment Screening test (Qmci), clock drowning test (CDT), and digit span tests were performed. Median age was 68 (65–72), and there were 82 female (59.4%) patients. The scores of CDT, Backward Digit Span Test, MMSE-Total, MMSE-Attention, MMSE-Motor Function, Qmci-Total Score, Qmci-Clock drawing, and Qmci-Logical Memory were significantly higher in the colchicine user group (p <.005), showing better cognitive function. Adjusted model analysis showed that colchicine usage is independently correlated with higher Qmci-Total Score and Qmci-Logical Memory Score (For Qmci total score β = 7.87 95%CI = 5.48–10.27, p = <0.0001, and for Qmci Logical memory score β = 3.52, 95%CI = 2.12–4.91, p = <0.0001). To the best of our knowledge, this is the first study revealing that colchicine usage is associated with better cognitive performance in older adults. Further investigations with a prospective, larger-sampled and randomized design are needed to show the causal relationship between colchicine and cognition. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Objectives: We aimed to determine the choice of biologic/targeted synthetic disease‐modifying anti‐rheumatic drugs (b/ts‐DMARDs), factors associated with the development of chronic kidney disease (CKD), and mortality in RA patients with CKD receiving b/ts‐DMARDs. Methods: Two thousand one hundred forty‐one RA (79.4% female) patients were included in the analysis from the HUR‐BIO prospective registry. Patients were divided into the CKD group and the non‐CKD group. Age and gender‐matched patients were selected from the non‐CKD group, and then three main groups were determined. CKD was staged according to the glomerular filtration rate criteria. The clinical characteristics of the patients, disease activities, treatment choices, drug retention rate, and mortality rates were compared between the groups. Results: CKD was detected in 90/2141 (4.2%) RA patients on b/ts‐DMARDs. Forty patients (2.3%) developed CKD during follow‐up after the initiation of b/ts‐DMARDs. In the CKD group, anti‐TNF agents were chosen as the first‐line b/ts‐DMARDs therapy in 64.4% of patients, with etanercept leading in 31 (34.4%) patients. In multivariate analysis, age at the start of treatment, DAS‐28‐ESR at last visit, amyloidosis, hypertension, and history of smoking were the factors associated with the development of CKD in RA patients receiving b/ts‐DMARDs. The mortality rate in RA‐CKD patients until the onset of the pandemic was 15.41 per 1000 patient years, whereas it was 85.9 per 1000 patient years after the pandemic. Conclusion: Comorbidities and control of disease activity are critical in the development of CKD in RA patients receiving b/ts‐DMARDs. While there was no significant difference in mortality rate between CKD and non‐CKD patients, the overall mortality rate increased after the COVID‐19 pandemic duration in both groups. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Objective: We aimed to determine how often musculoskeletal ultrasonography (MSUS) is used in real-life practice for the evaluation of 2012 European League Against Rheumatism (EULAR)/American College of Rheumatology (ACR) classification criteria in polymyalgia rheumatica (PMR) patients with or without giant cell arteritis (GCA). Methods: All patients have been prospectively registered in the Hacettepe University Vasculitis Research Center database since October 2014. The clinical information, laboratory and MSUS findings of patients registered in database until January 2023 were also retrospectively analyzed from the hospital electronic files and patients' charts. MSUS findings were analyzed following the criteria. Patients were divided into two groups: those with or without GCA. The utility of the 2012 ACR/EULAR provisional PMR classification criteria was compared in two groups. Results: As of January 2023, 106 patients were included in the analysis. Eighteen patients were excluded from the study due to missing data and the diagnosis changed to inflammatory arthritis during the follow-up period. The mean age at diagnosis of the patients was 66.8 (7.53). Sixty (68.2%) of these patients had solely PMR, while twenty-eight (31.8%) had GCA accompanying PMR. Only 45 (75%) of 60 PMR patients and 12 (42.9%) patients with concomitant GCA diagnoses met the criteria. The criteria were higher solely in PMR patients (p=0.007). MSUS was applied to only 22.7% of patients. We found that only three patients did not meet the criteria if MSUS was not performed, and the rate of meeting the criteria in all patients changed from 64% to 61.3%. Conclusion: While the 2012 PMR provisional criteria are useful for solely PMR patients, they should be developed for patients with GCA accompanying PMR. In both groups, shoulder and hip ultrasonography was performed less frequently due to anatomical difficulties and insufficient training. Therefore, clinicians should pay attention to using MSUS and recommended criteria when diagnosing PMR in daily rheumatology practice. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Journal of Turkish Society for Rheumatology is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Amaç: Poliotoimmünite, aynı hastada birden fazla iyi tanımlanmış otoimmün hastalıkların (OH) varlığını tanımlar. Sınıflandırma kriterlerini karşılayan iki veya daha fazla otoimmün hastalığın klinik olarak bir arada bulunması overt (aşıkar) poliotoimmünite olarak sınıflandırılırken, otoimmünitesi olan bir hastada, klinik olmaksızın indeks otoantikorların varlığı latent (gizli) poliotoimmünite olarak adlandırılmaktadır. Bu çalışmada, sistemik lupus eritematozusda (SLE) poliotoimmünite sıklığının ve poliotoimmünite için risk faktörlerinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Yöntem: Bu tek merkezli kesitsel çalışmada, Aralık 2021-Ağustos 2022 tarihleri arasında romatoloji polikliniğine ayaktan başvuran SLE tanılı hastalar, toplam 22 OH açısından değerlendirildi. Poliotoimmünite saptanan hastalar, klinik olarak ortaya çıkan birden fazla OH varlığında "overt poliotoimmünite" ve diğer OH klinik ve belirtileri olmadan, otoantikorların gösterilmesi ile "latent poliotoimmünite" olarak iki gruba ayrıldı. Hastaların demografik ve klinik verileri, vizit anı hastalık aktivite (SLEDAI: Systemic Lupus Erythematosus Disease Activity Index) ve hasar (SLICC/SDI: The Systemic Lupus International Collaborating Clinics/American College of Rheumatology Damage Index) skorları hesaplandı. Bulgular: Çalışmaya dahil edilen 284 hastanın (%88 kadın) ortalama yaşı 42,5 (±14,5), ortalama hastalık süresi 12,1 (±7,25) yıldı. Hastaların 192'sinde (%67,6) poliotoimmünite saptandı ve bu hastaların 55'inde (%28,6) gizli poliotoimmünite mevcuttu. Poliotoimmünitesi olan hastaların 36'sında (%18,8) üç veya daha fazla OH birlikteliği mevcuttu. Overt poliotoimmünitesi olan SLE'li hastalarda en sık eşlik eden otoimmüniteler sırasıyla antifosfolipid antikor sendromu (%37,2), otoimmün tiroid hastalığı (%23,4), Sjögren sendromu (%22,6) ve romatoid artritti (%11,7) (Tablo 1). Overt poliotoimmünitesi olmayan hastalarda renal tutulum daha sık ve vizitteki hastalık aktivitesi daha yüksekti (Tablo 2). Çok değişkenli analize göre, poliotoimmünite için en önemli prediktif faktör antifosfolipid antikor pozitifliğiydi [OR: 5,3 (GA: 2,9-9,8) p<0,001]. Diğer risk faktörleri SSA pozitifliği [OR: 2,0 (GA: 1,1-3,8) p=0,026] ve aile öyküsünün varlığı [OR: 1,9 (GA: 1,1-3,3) p=0,019]. Renal tutulumun varlığı da poliotoimmünite için koruyucuydu [-2,8 (GA: 1,4-5,8) p=0,003]. Sonuç: SLE'li hastalarda poliotoimmünite yüksek prevalansta görülmektedir ve yaklaşık dörtte biri gizli seyredebilmektedir. Beklendiği gibi antifosfolipid ve SSA antikor pozitifliği ve aile öyküsü aşikar poliotoimmünite için risk faktörleriyken, renal tutulum varlığının koruyucu olması dikkat çekicidir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: TNF inhibitörleri (TNFi), enflamatuvar artritlerin (IA) tedavisinde oldukça etkili olmakla birlikte hematolojik maligniteler (HM) ile arasındaki olası ilişki endişe yaratmaktadır. Bu çalışmanın amacı genel Türk popülasyonu ile karşılaştırıldığında TNFi alan IA hastalarında HM insidansını değerlendirmektir. Yöntem: HUR-BIO (Hacettepe Üniversitesi Romatoloji Biyolojik Kayıt Kütüğü) 2005 yılından bu yana biyolojik DMARD kullanan hastaların kaydedildiği tek merkez kayıt kütüğüdür. TNFi kullanımından sonra en az bir viziti olan romatoid artrit (RA), spondiloartrit (SpA) ve psoriatik artrit (PsA) hastaları 2005 ile Kasım 2021 tarihleri arasında tarandı. HM tanısı, hematologların kararına ve/veya kemik iliği/lenf nodu biyopsisine göre belirlendi. Demografik veriler ve hastalık özellikleri kaydedildi. Standardize insidans oranları (SIR), yaş ve cinsiyete göre düzeltme yapıldıktan sonra hesaplanarak, 2017 Türkiye Ulusal Kanser Kayıt Kütüğü'nden alınan yaşa ve cinsiyete özgü SIR değerleri ile karşılaştırıldı. Bulgular: HUR-BIO veri tabanına kayıtlı 6.139 hastadan 5.355'inin [3116 kadın (%58,2)] en az bir vizit herhangi bir TNFi kullanım öyküsü vardı. TNFi kullanan bu hastaların medyan takip süresi 2,6 yıldı. On üç hastada [SpA n=7, RA=4, PsA=2] takipte HM geliştiği saptandı. Bu hastalarda, IA başlangıcındaki medyan yaş 38 (min: 26-maks: 67), HM tanısındaki medyan yaş 55,5 (aralık 38 ila 76). HM tanıları; 8 lenfoma, 2 multipl miyelom, 1 büyük granüler lenfositik lösemi, 1 plazma hücre diskrazisi ve 1 miyelodisplastik sendrom. TNFi kullanımından HM'ye kadar geçen medyan süre 36 (min: 4-maks: 112) ay ve TNFi dağılımı; etanercept (n=8), adalimumab (n=6), infliksimab (n=4), golimumab (n=1) ve sertolizumab (n=1). TNFi kullanan hastalarda HM'ler için artmış insidans hesaplandı (SIR 4,23, %95 GA 2,35-7,05). HM'li 10 hasta 65 yaşın altındaydı ve bu grupta hem erkeklerde (SIR 5,15, %95 GA 1,88-11,43) hem de kadınlarda (SIR 4,76, %95 GA 1,74-10,55) HM'lerin insidansı daha yüksekti. Sonuç: TNFi alan enflamatuvar artrit hastalarında HM riski, genel Türk popülasyonundan dört kat daha yüksekti. TNFi tedavisiyle ilişkili HM riskine ilişkin artan endişe, tüm klinisyenlerin bu farkındalığı artırma ihtiyacını vurgulamaktadır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Bu çalışmada, bDMARD kullanan romatoid artrit (RA) ve PsA hastalarında koroner arter hastalığı (KAH) ve erken KAH sıklığını karşılaştırmayı amaçladık. Yöntem: Hacettepe Üniversitesi biyolojik veri tabanına (HURBIO) kayıtlı bDMARD kullanan hastalarda KAH varlığı, anjiyografi raporlarına veya koroner bilgisayarlı tomografi sonuçlarına göre belirlendi. Prematür KAH, erkeklerde 55 yaşından, kadınlarda 65 yaşından önce KAH öyküsü olarak tanımlanır. Hastaların demografik özellikleri ve diğer komorbid durumları da not edildi. Hastaların ilk DMARD başlangıcından önceki hastalık aktivitesi (DAS-28) ve fonksiyonel durumu (HAQ-DI) kaydedildi. Bulgular: Beş yüz seksen bir (%75,4 kadın) RA ve 520 (%69,4 kadın) PsA hastası değerlendirildi. Hastaların yaşları ve hastalık süreleri şu şekildedir; RA, ortalama (SS) yaş 52,1 (13,9), hastalık süresi 5,3 (2,1) yıl, PsA ortalama (SS) yaş 48,7 (12,5), hastalık süresi 9,2 (6,4). İlk bDMARD başlangıcında RA'lı 43/581 (%7,4) hasta ve PsA'lı 12/486 (%2,4) hastada KAH vardı (p<0,001). RA hastalarında 32 (23) ay ve PsA hastalarında 49 (88,5) aylık medyan (IQR) takip sonrasında 59 (%11,2) hastada, PsA hastalarında 32 (%6,6) hastada KAH saptandı, p=0,01. RA hastalarının 39/59'u (%66,1) erken KAH'ye sahipken, 18/32'si (%56,3) PsA hastaları erken KAH'ye sahipti (Tablo). Sonuç: Normal popülasyonda prematür KAH sıklığı %10 iken, RA hastalarının üçte ikisinde ve PsA hastalarının %55'inde KAH prematür karakterdedir. Toplum temelli geniş bir çalışmada, RA hastalarında normal popülasyona göre erken KAH sıklığının arttığı bulunmuş, ancak PsA hastalarında benzer bir fark gözlenmemiştir. bDMARD kullanan ciddi bir hasta grubunu incelediğimiz gerçek yaşam verilerinde hem RA hastalarında hem de PsA hastalarında KAH alt tipinin prematür karakterde olduğu görülmektedir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Psoriatik artrit (PsA) hastalarını etkin bir şekilde tedavi etmek için tanınması ve yönetilmesi gereken komorbiditeler psoriatik hastalıkta yaygındır. Bununla birlikte, bDMARD gerektiren hastalarda belirli komorbiditelerin hastalık aktivitesi üzerindeki etkisine ilişkin veriler çok küçüktür. Amacımız bDMARD altındaki PsA hastalarında hastalık aktivitesi ile komorbiditeler arasındaki ilişkiyi anlamaktır. Yöntem: Hacettepe Üniversitesi biyolojik veri tabanı (HUR-BIO) 2005 yılında kurulmuş ve 2021 yılına kadar dahil edilen 520 PsA hastasının verileri analiz edilmiştir. Dahil edilen tüm hastalarda PsA tanısı romatolog tarafından konulmuştur. DAS-28 skoru (son vizitte) ve tüm komorbiditeler bDMARD başlangıcından sonra olacak şekilde saptandı. DAS-28 remisyonu üzerinde etkisi olan komorbiditeleri anlamak için çok değişkenli analiz yapıldı. Bulgular: bDMARD'dan sonra DAS-28 skoru mevcut olan olan 469 hasta vardı ve medyan (IQR) 28 (61) ay sonrasında bu skor hesaplanmıştı. DAS-28 skoru 2,6'nın altında olan 214/469 (%45,6) hasta mevcuttu. DAS-28 remisyondaki hastalar daha gençti, remisyon kadınlarda daha az sıklıktaydı ve başta VKİ, diabetes mellitus (DM) ve hipertansiyon (HT) olmak üzere komorbiditeler de daha az sıklıkta bulundu (Tablo). Çok değişkenli analizde erkek cinsiyette belirleyici faktör bulunamamıştır. Kadınlarda ise sigara kullanımı, komorbidite varlığı, bDMARD başlangıcında VKİ, biyolojik ajanların başlama yaşı, biyolojik DMARD başlangıcında DM, biyolojik DMARD başlangıcında HT, koroner arter hastalığı ve KVH risk faktörleri analize dahil edildi ve biyolojik DMARD başlangıç VKİ [OR 1,06 (%95 GA 1,02-1,11) ] ve biyolojik DMARD başlangıç DM [OR 3,08 (%95 GA 1,14-8,30) ] varlığının DAS-28 remisyonu üzerinde önemli etkisi olduğunu ortaya çıkardı. Sonuç: Önceki veriler obezite, hipertansiyon ve Charlson komorbidite indeksinden en az 1 puanın tedavi sonuçları için kötü prognoz faktörleri olduğunu göstermiştir. Verilerimiz BMI ve DM varlığının kadın PsA hastalarında bDMARD tedavi yanıtını etkileyen faktörler olarak belirlendiğini göstermiştir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Bu çalışmanın amacı bDMARD kohortundaki romatoid artritli (RA) ve psoriatik artritli (PsA) hastalarda biyolojik tedavi öncesi komorbiditelerin dağılımını değerlendirmektir. Yöntem: Hacettepe Üniversitesi biyolojik veri tabanı (HURBIO) 2005 yılında kurulmuş olup, 581 (%75,4 kadın) RA'lı hasta ve 2021 yılına kadar kayıtlı PsA'lı 520 (%69,4 kadın) hasta analiz edilmiştir. RA ve PsA tanısı, hastaları takip eden romatologun klinik değerlendirmesine dayanıyordu. Hastaların komorbiditeleri biyolojik veri tabanından ve hastane elektronik kayıtlarından geriye dönük olarak incelendi. Hastaların ICD-10 tanı kodları ve reçeteleri de tarandı. Diabetes mellitus (DM), hipertansiyon (HT), dislipidemi (DL), koroner arter hastalığı (KAH), vücut kitle indeksi (VKİ) ve sigara kullanımı ile ilgili veriler kaydedildi. DL, Türk Endokrinoloji ve Metabolizma Derneği Dislipidemi Rehberi'nin sınıflamasına göre lipid değerlerine göre gruplandırılmıştır. Erkeklerde 55, kadınlarda 65 yaşından önce koroner arter hastalığı saptanması erken-KAH olarak sınıflandırıldı. Kronik böbrek hastalığı, obstrüktif akciğer hastalığı, serebrovasküler hastalık, tiroid hastalıkları ile ilgili veriler de ayrıca kaydedildi. Charlson komorbidite indeksi (CCI), bDMARD başlanmadan önce hastaların tıbbi geçmişindeki komorbiditelerin toplanmasıyla hesaplandı. Bulgular: RA ve PsA hastalarında bDMARD tedavisine başlanmadan önce komorbiditelerin dağılımı tabloda verilmiştir. RA'lı hastalarda tanı yaşı ortalması (± SS) 46,7 (13,7) iken PsA'lı hastalarda 39,3 (12,0) idi (p<0,001). Hipertansiyon (RA için %28,5, PsA için %21,9) ve tiroid hastalıkları (RA'da %22,7, PsA'da %14,7) her iki grupta da en sık görülen komorbiditelerdi. PsA ile karşılaştırıldığında, RA'lı hastalarda komorbidite oranı daha yüksekti (%64,8'e karşı %40,4, p<0,001). RA'lı hastaların 231/581'inde (%39,7) multimorbidite saptandı ve PsA'lı hastalardan (%21,8) anlamlı derecede daha sıktı (p<0,001). Gruplar arasında hipertansiyon ve sigara kullanımı dışında VKİ, DM ve dislipidemi gibi kardiyovasküler komorbiditeler açısından fark yoktu. Yaşa göre ayarlandığında, CCI'ya göre komorbidite yükü RA'lı hastalarda PsA'lı hastalara göre 3,96 (2,57-6,13, p<0,001) kat daha yüksekti. Sonuç: Enflamatuvar artritli hastalarda bDMARD öncesi değerlendirmede komorbid hastalıklar oldukça yaygındır. Bu çalışmada RA ve PsA hastalarında CCI değerlendirilmiş olup RA'da PsA'ya kıyasla 3,96 kat yüksek olduğu gösterilmiştir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Güncel veriler, tofasitinib kullanımından sonra advers olayların insidansıyla ilgili güvenlik endişesi ortaya çıkarmıştır. Bu çalışmanın amacı; 60 yaş ve üzeri tofasitinib kullanan RA hastalarında majör advers kardiyovasküler olaylar (MACE), venöz tromboembolizm (VTE), hastaneye yatış gerektiren ciddi enfeksiyonlar ve herpes zoster riskini değerlendirmektir. Yöntem: HUR-BIO (Hacettepe Üniversitesi Romatoloji Biyolojik Kayıt Kütüğü), 2005 yılında kurulan biyolojik ve hedefe yönelik hastalık modifiye edici antiromatizmal ilaç kullanan hastaların kaydedildiği tek merkez kayıt kütüğüdür. Veri tabanında kayıtlı tofasitinib kullanan ve en az bir kontrol ziyareti olan ≥60 yaş RA hastaları analize dahil edildi. Hastaların güncel sağlık durumları hakkında 2022 Ocak ayı sonuna kadar telefonla aranarak bilgi edinildi. Kliniğimizdeki takibini bırakan hastaların verileri, hasta izni ile kişisel sağlık kayıt sisteminden elde edildi. Tüm hastalar MACE, VTE, ciddi enfeksiyon ve herpes zoster açısından tarandı. Kaba insidans hızı, her olay için 100 hasta-yılı başına %95 güven aralığı ile hesaplandı. Bulgular: Altmış yaş ve üzeri toplam 132 RA hastası [109 (%82,6) kadın], günde iki kez 5 mg dozda tofasitinib almıştır. Hastaların yaklaşık %70'i biyolojik naifti. Hastaların medyan (%25-75) yaşı 67 (63-73) yıl ve tofasitinib altında medyan süre 18 (5-33) aydı. Takip süresince, hastaneye yatış gerektiren ciddi enfeksiyon ve herpes zoster insidansı daha yüksek iken [%5,5 (%95 GA 3,12-9,86) ve %3,4 (1,67-7,17), sırasıyla], MACE ve VTE insidansında artış yoktu. Hastaneye yatış nedenleri; COVID-19 (n=4), pnömoni (n=3), yumuşak doku enfeksiyonu (n=3) ve GİS enfeksiyonu (n=1) olup bu hastalardan ikisi yatış sırasında eks olmuştu. Sonuç: Romatoid artritli yaşlı hastalar, yaş ve komorbid durumlar nedeniyle artmış enfeksiyon riski altındadır. Tofasitinib ile ilgili advers olaylar günde iki kez 10 mg dozunda bildirilse de, klinisyenler özellikle yaşlı hastalarda günde iki kez 5 mg dozu için de enfeksiyon riskine karşı dikkatli olmalıdır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Romatoid artrit (RA) birden fazla sistemi tutabilir ve hastalıkların seyri sırasında kronik böbrek hastalığı (KBH) görülebilir. Bu çalışmanın amacı bDMARD kohortumuzda KBH olan hastalarda tercih edilen bDMARD'ları ve komorbiditeleri belirlemektir. Yöntem: Hacettepe Üniversitesi Biyolojik Database (HÜR-BİO) 2005 yılında kurulmuş ve 2021'e kadar bDMARD başlanan tüm 2160 RA kaydedilmiştir. Renal fonksiyonlarını değerlendirmek üzere KBH tanımı için 2012 Kidney Disease: Improving Global Outcomes (KDIGO) kılavuzu kullanılmıştır. Hastalar bDMARD başlangıç ve takip dönemlerine göre üç gruba ayrılmışlardır. Hastaların demografik bilgileri kaydedilmiştir. Bulgular: RA hastalarının KBH durumuna göre demografik verileri tabloda verilmiştir. Bunlar KBH olmayan (n=1968), KBH olan (n=50) ve takip sırasında KBH gelişen (n=40) hastalardır. KBH olan ve olmayan arasında yaş ve hastalık süresi farkı olması nedeniyle KBH olmayan hasta grubundan yaş ve cins eşleştirilmiş bir grup seçilmiştir (n=85). İlk bDMARD başlangıcı sırasında %3,1 hastada KBH varken 72,4 ay (SS ±50,8 ay) takip sonrasında %4,1 hastada KBH vardı. Yeni KBH görülme insidansı %1,9 olarak hesaplandı. KBH hastalarında hastalık süresi KBH olmayan RA hastalarına kıyasla daha yüksekti (p<0,008). KBH olan hasta grubunda ilk bDMARD olarak %64,4 anti-TNF seçilmişti, etaercept (%34,4) oranında en çok tercih edilen anti-TNF idi. Eşleştirilmiş grupta da anti-TNF %68,7 oranında iken %31,3 oranında en sık etanercept tercih edilmişti. KBY olmayan grupta anti-TNF %59,2 oranında ve en sık %22,2 oranında adalimumab tercih edilmişti. İlk bDMARD seçimi açısından KBY olan ve olmayan grupta genel anti-TNF ve non-TNF kullanımı açısından fark yok iken etanercept açısından anlamlı fark vardı (p=0,001). KBH ve KBH olmayan gruplar arasında bDMARD öncesi csDMARD kullanımı açısından fark yokken ilk bDMARD başlanması sırasında KBH olan (%42,2) grupta metotreksat KBH olmayan (%54,1) gruplara göre daha az tercih edilmişti (p=0,02). KBH olan grupta (%59,2) leflunomid, KBH olmayan (%39,3) gruba kıyasla daha sık tercih edilmişti (p<0,001). Sonuç: RA'da bir önemli komorbid durum KBH'dir ve bDMARD başlangıcında ve takip sırasında ortaya çıkabilmektedir. KBH varlığı hastalık aktivitesine ve fonksiyonlarına olumsuz etki gösterebilmektedir. Öte yandan KBH hastalarında bDMARD seçimi sırasında ayırt edici bir fark saptanmamıştır. RA hastalarında eşlik eden KBH varlığında klinisyenler komorbid hastalıklara ve hastalık aktivite parametreleri takibinde dikkatli olmalıdır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Biyolojik tedavi kullanan hastalarda gelişen santral sinir sistemi (SSS) demiyelinizan hastalık oranı son dönemde ilgi konusudur. Bu çalışmada, farklı romatolojik hastalıklar nedeniyle biyolojik ajan kullanan hastalarda SSS demiyelinizan hastalık insidansı ve kliniği araştırılmıştır. Yöntem: Hacettepe Üniversitesi Romatoloji Biyolojik (HURBİO) kayıt kütüğü, 2002 yılından itibaren biyolojik tedavi başlanan RA, AS ve PSA hastalarının klinik özelliklerinin kaydedildiği bir veri tabanıdır. Bu çalışmada, biyolojik ajan başlanan hastalar retrospektif olarak tarandı ve takipte santral demiyelinizasyon gelişen hastaların verileri kaydedildi. Demiyelinizasyon gelişen hastaların manyetik rezonans görüntülemeleri ve klinik özellikleri deneyimli nörologlar tarafından değerlendirildi. Bulgular: Biyolojik ajan başlanan 5,926 hastadan klinik takibi düzenli olan 4.838 hasta çalışmaya dahil edildi. 19,391 hasta-yılı süresince 7 (5 AS, 1 PsA, 1 RA) hastada [IR yüz binde 36,1 (17,2-75,7)] demiyelinizan hastalık izlendi (Tablo 1). Anti-TNF ajan altındaki toplam takip süresi 15.912 hasta-yılı boyunca 6 hastada [IR yüz binde 37,7 (16,9-83,9)], anti-TNF dışı biyolojik altındaki toplam takip süresi 3.479 hasta-yılı boyunca 1 hastada [IR yüz binde 28,7 (4,0-204,0)] santral demiyelinizasyon saptanmıştır [IRR 1,31 (0,16-60,3), p=0,88]. Demiyelinizasyon gelişen hastaların ortalama yaşı 44,3±7,1 ve kadın-erkek oranı 1,3:1 idi. Ortalama romatolojik hastalık tanı yaşı 35,1±6,4 iken, ortalama nörolojik semptom başlangıç yaşı 40,9±5,9 olarak hesaplandı. Dört hasta adalimumab, 2 hasta infliksimab ve 1 hasta sekukinumab tedavisi altındayken demiyelinizan hastalık görüldü. Üç hasta mevcut tedavi öncesi başka bir biyolojik ajan daha kullanmıştı. Suçlu biyolojik ajan altında hastaların nörolojik tutulum geliştirme süresi ortalama 13,5 aydı. Sonuç: Bu çalışmada biyolojik tedavi altında gelişen santral demiyelinizasyon hızı, 2021 yılında Türkiye'de multipl skleroz yıllık insidans hızının yüz binde 3,4 (1,8-6,3) olduğu göz önüne alındığında oldukça yüksektir. Hatta, çalışmanın retrospektif doğası gereği santral demiyelinizasyon sıklığını bu hasta grubunda olduğundan daha az bulmuş olabiliriz. Klinisyenlerin biyolojik ajan kullanan hastalarda nörolojik tutulum açısından dikkatli olması gerekmektedir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Biyolojik DMARD (bDMARD) tedavisi alan romatoid artrit (RA) hastalarında obezite sıklığı ve obezitenin RA hastalık aktivitesine etkisinin incelenmesidir. Yöntem: Hacettepe Üniversitesi biyolojik ajan veri tabanına (HUR-BIO) kayıtlı, 2013-2020 yılları arasında takip edilmiş, 581 RA hastası çalışmaya dahil edildi. Hastaların ilk bDMARD öncesi ve son kontrol vizitlerindeki vücut kitle indeksi (VKİ), şişhassas eklem sayısı, ağrı, yorgunluk, hasta global değerlendirmesi, DAS28-ESH, HAQ-DI skorları, ESH ve CRP değerleri kaydedildi. Hastalar VKİ değerlerine göre gruplandırıldı (VKİ ≥30 olması obezite olarak değerlendirildi). Bulgular: bDMARD başlangıcında 574 hastanın (%75,6 kadın) VKİ'si biliniyordu. Hastaların bDMARD başlangıcında ortalama yaşları 48,5 (13,8), ortalama hastalık süreleri 1,8 (1,6) yıldı. bDMARD başlangıcında kadınlar erkeklere göre kiloluydu [29,8 (7,2'ye) karşı 27,5 (5,3); p=0,002] ve obezite kadınlarda daha sıktı (%44,5'e karşı %30,7 p=0,004). bDMARD sonrası ortalama takip süresi 26,0 (20,9) aydı. Hastaların bDMARD sonrası takiplerinde VKİ'sinde anlamlı değişiklik saptanmadı [29,2 (6,8) vs. 29,3 (6,7); p>0,05] (Tablo 1). bDMARD başlangıcı ve son kontrolde 515 hastanın VKİ'si biliniyordu. bDMARD başlangıcında VKİ değeri 30'un altında olan 312 hastanın 26'sında (%8,3) son vizitinde VKİ değeri 30'un üzerine çıkmıştı. bDMARD başlangıcı VKİ değeri 30'un üzerinde olan 203 hastanın son vizitte 12'sinde (%5,9) VKİ değeri 30'un altına düşmüştü (Tablo 2). Obez hastalarda hem bDMARD başlangıcında (DAS28, hassas eklem sayısı, hasta global değerlendirmesi, HAQ-DI) hem de son kontrolde (DAS28, ağrı, yorgunluk, hasta global değerlendirmesi, HAQ-DI, CRP) hastalık aktivite ve fonksiyonel skorları obez olmayanlara göre daha yüksekti (Şekil 1). Sonuç: bDMARD kullanan RA hastalarının yaklaşık %40'ında obezite mevcuttu, kadınlarda bu oran daha yüksekti. Hastaların yaklaşık 30 aylık izleminde VKİ'de anlamlı bir değişiklik gözlenmedi. Obezite; RA hastalarında hastalık aktivitesini, fonksiyonlarını ve tedavi yanıtlarını olumsuz etkileyebilen modifiye edilebilir bir komorbiditedir. Obezitenin önlenmesi RA yönetiminin önemli bir parçası olmakla beraber, hastalar ve hekimlerce yeterince dikkate alınmamaktadır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Enflamatuvar artritli hastalarda artmış kardiyovasküler risk mevcuttur ve dislipidemi modifiye edilebilen majör risk faktörüdür. Bu çalışmada, bDMARD kullanan romatoid artrit (RA) ve psoriatik artrit (PsA) hastalarında dislipidemi sıklığı ve antihiperlipidemik tedavi kullanım sıklığını karşılaştırmayı amaçladık. Yöntem: Hacettepe Üniversitesi biyolojik veri tabanı (HURBİO), 2005 yılında oluşturulmuş ve 2021 yılına kadar kayıtlı 581 (%75,4 kadın) RA'lı hasta ve 520 (%69,4 kadın) PsA hastası analiz edilmiştir. Dislipidemi Türk Endokrin ve Metabolizma Derneği (TEMD) kriterlerine göre tanımlanmıştır [total kolesterol (TK) >240, Trigliseridler (Tg) >150, LDL-K >160, HDL-K (erkeklerde <40, kadınlarda <50]. Hastaların ilk ve takip sonrası son vizitte kullandıkları hiperlipidemik (anti-HL) ajanlar kaydedildi. Bulgular: Çalışmaya dahil edilen 581 RA hastasının yaş ortalaması (± SS) 52,1 (13,9) olup hastalık süresi 5,3 (2,1) idi. PSA hastalarının yaş ortalaması (± SS) (12,5) iken hastalık süresi 9,2 (6,4) yıl idi. RA'lı 289 (%49,7) hastada ve PsA'lı 175 (%33,6) hastada bDMARD başlangıcında lipid profilleri biliniyordu. RA'lı 356 (%61,2) hastada ve PsA'lı 226 (%43,4) hastada takip ve son vizitte lipid profilleri değerlendirildi. Lipid profilleri, bDMARD'ların başlangıcında RA ve PsA'lı hastalarda benzerdi (Tablo 1). bDMARD başlangıcında, RA hastalarının 29'u (%5,0) ve PsA hastalarının 10'u (%3,2) anti-HL ajanları alıyordu. Tüm izlem boyunca RA'lı 65 (%12,6) hasta ve PsA'lı 22 (%4,8) hasta anti-HL ajan kullanmıştır (p<0,001). Sonuç: Gerçek yaşam kohortumuzda, tüm takip boyunca hastaların yarısında lipid profili değerlendirilmedi. Her iki gruptaki hastaların yaklaşık dörtte birinde LDL-K düzeyleri yüksek olmasına rağmen, antihiperlipidemik ilaç kullanımı yetersizdi. Bu, PsA hastalarında daha da belirgindir. Tedavi kılavuzlarında komorbiditelere yapılan önemli vurguya rağmen, gerçek yaşam verileri daha gidilecek çok yol olduğunu göstermektedir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Biyolojik DMARD (bDMARD) tedavisi alan romatoid artrit (RA) hastalarında DAS28 remisyonunun komorbiditeler ile ilişkisinin değerlendirilmesidir. Yöntem: Hacettepe Üniversitesi Biyolojik Ajan Veri Tabanı'na (HUR-BIO) kayıtlı, 2013-2020 yılları arasında takip edilmiş, 581 RA hastası çalışmaya dahil edildi. Hastaların demografik özellikleri, ilk bDMARD öncesi ve son takip vizitlerinde DAS28-ESH skoru, vücut kitle indeksi (VKİ), lipit profili [total kolesterol, trigliserit, LDL, HDL), hipertansiyon (HT), diyabet ve koroner arter hastalığı (KAH)] gibi eşlik eden komorbiditeleri kaydedildi. Avrupa Kardiyoloji Derneği (ESC) ve Avrupa Ateroskleroz Derneği (EAS) kılavuzlarındaki SCORE kardiyovasküler (KV) risk hesaplama modeline göre son vizitteki minimum kardiyovasküler risk puanları hesaplandı. Son vizit sırasında DAS28 skoru 2,6 ve altında olan hastalar remisyonda kabul edildi. Bulgular: bDMARD sonrası izlemde son vizitte DAS28 skoru olan 549 hasta (%74,7'si kadın) mevcuttu. bDMARD sonrası ortalama takip süreleri 26,0 (20,9) aydı. Son kontrolde hastaların 194/549'u (%35,3) DAS28 remisyonda idi. DAS28 remisyonda olan hastalar olmayanlara göre daha gençti (46,9 vs. 51,6; p<0,001), kadın cinsiyette daha az sıklıktaydı (%68'e karşı %78,3; p=0,008), VKİ daha düşüktü (28,1'e karşı 30,0; p=0,001), obezite (%31,8'e karşı %48,1; p<0,001), HT (%24,2'ye karşı %40,4; p<0,001), KAH (6,3'e karşı 12,5; p=0,03) ve HDL düşüklüğü (%9,6'ya karşı %26,2; p<0,001) daha az sıklıkta saptandı (Tablo 1). Çok değişkenli analizde cinsiyet, sigara içiciliği, komorbiditelerin varlığı (diyabet, HT, KAH) ve sayısı, bDMARD başlangıcındaki VKİ, yaş ve son vizitteki KV hastalık riskleri gibi faktörler incelendiğinde; DAS28 remisyonu ile ilişkili bağımsız bir risk faktörü saptanmamıştır (Tablo 2). Sonuç: RA hastalarında tedavi hedeflerinin belirlenmesinde komorbiditeler her zaman hesaba katılmalıdır. Yaş, cinsiyet ve komorbiditelerin (obezite, HT, KAH gibi) DAS28 remisyonu üzerine olumsuz etkide bulunabileceği akılda tutulmalıdır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Nöropsikiyatrik SLE (NPSLE) hastalığın inatçı tutulumlarından biridir, hastaların yaşam kalitesinde ciddi bozulmaya yol açmaktadır ve önemli bir mortalite nedenidir. Sistemik lupus eritematozusta klinik özellikleri ve hastalık seyri erişkin ile çocukluk çağı başlangıçlı SLE hastalarında farklı olabilmektedir. Bu çalışmada erişkin ve çocukluk çağı başlangıçlı SLE hastalarında NPSLE sıklığını ve tutulum çeşitlerini değerlendirmeyi ve karşılaştırmayı amaçladık. Yöntem: Çalışmaya, Ocak 2015-Ocak 2021 tarihleri arasında merkezimizde takip edilmiş olan SLE hastaları dahil edildi. Bu çalışmada ACR tarafından tanımlanan 19 NP sendrom dışında, posterior reversibl ensefalopati sendromu, optik nörit, serebral sinüs trombozu, ince lif nöropatisi ve psödotümör serebri de NPSLE olarak değerlendirildi. Bulgular: Çalışmaya dahil edilen 1062 erişkin (K/E:6,2) ve 161 çocukluk çağı başlangıçlı (K/E:4,8) SLE hastasının ortanca takip süresi 12,5 (7,0-18,9) yıldı. Çocukluk çağı başlangıçlı 29 (%18,0) erişkin başlangıçlı 191 (%9,5) hastada NPSLE saptandı (p=0,002) (Tablo 1). Tanı anında, erişkin başlangıçlı hastaların %64,6'sında, çocukluk çağı başlangıçlı hastaların %72,4'ünde NP belirtiler mevcuttu. Her iki gruptaki hastaların yaklaşık üçte birinde ise, takip sırasında NP belirtiler izlenmişti. NPSLE tanısı aldıkları dönemde erişkin başlangıçlı hastalarının %60,4'ünde ve çocukluk çağı başlangıçlı hastaların %86,2'sinde nörolojik tutulum dışında başka bir organ tutulumu mevcuttu ve çocukluk çağı başlangıçlı hastalarda hastalık aktivitesi daha yüksekti (SLEDAI 17'ye karşılık 14, p=0,036). Pediyatrik hastaların hepsi ve erişkin hastaların yarısı pulse kortikosteroid tedavisi almıştı, sonrasında siklofosfamid her iki grupta en sık tercih edilen tedavi ajanıydı (sırasıyla %76 ve %37). Serebral trombozu olan tüm hastalara ayrıca antiagregan/antikoagülasyon tedavisi başlanmıştı. Erişkin ve çocukluk çağı başlangıçlı hastalarda sırasıyla medyan 8,7 (4,5-13,7) ve 6,6 (3,3-11,0) yıl takip sonrasında, SLICC-hasar skoru her iki grupta da benzer olup, medyan 2 idi. Bu takip süresinde erişkin hastalarda 13 hastada (%12,8) mortalite izlenirken, diğer grupta kaybedilen hasta yoktu. Sonuç: Nöropsikiyatrik tutulum çocukluk çağı başlangıçlı SLE hastalarında, erişkinlere göre daha sık görülmüştür ve hastalık tutulumları her iki grup arasında önemli ölçüde farklılık göstermiştir. Çocukluk çağı başlangıçlı hastalarda tanı anında hastalık aktivitesi daha şiddetli olmakla birlikte, takipte kalıcı organ hasarı her iki grupta benzerdi. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Hacettepe Üniversitesi Romatoloji Biyolojik veri tabanında (HUR-BIO)ilerlemiş spinal tutulum (bambu omurgası/ileri spinal ankiloz ve sadece bambu omurga) gelişimi ile ilişkili faktörleri belirlemek amaçlanmıştır. Yöntem: HUR-BIO, biyolojik hastalık modifiye edici antiromatizmal ilaç (bDMARD) tedavileri ile ilişkili verilerin kaydedildiği prospektif, tek merkezli bir veri tabanıdır. HURBIO'da bDMARD tedavisi gören 770 aksSpA hastası, hem lomber hem de servikal lateral radyografilere sahipti ve çalışmaya dahil edildi. Bambu omurga, lomber ve servikal omurgaların tam bir füzyonu ile birlikte BASRI-omurga (Bath Ankylosing Spondylitis Radiology Index-Spine) indeksinde grade 4 olarak tanımlandı. İleri spinal ankiloz, bambu omurga olmadan lomber ve/veya servikal omurgada en az iki komşu vertebrada intervertebral köprüleşme ve/veya füzyon varlığı olarak tanımlandı. Bambu omurga/ileri omurga hastalığı ve sadece bambu omurga ile ilişkili öngörücüleri belirlemek için değişkenler grubu çok değişkenli (multivariable) lojistik regresyon ile analiz edildi. Bulgular: Çalışmada ileri spinal ankilozlu 99 hasta ve bambu omurgalı 78 hasta vardı. İleri yaş (OO 1,12; %95 GA 1,07-1,17), erkek cinsiyet (OO 4,26; %95 GA 1,75-10,41), tanı gecikmesinin ≥24 ay olması (OO 2,7; %95 GA 1,27-5,74), obezite (OO 4,03; %95 GA 1,53-10,64), kalça tutulumu (OO 4,94; %95 GA 1,94-12,6), sigara ≥10 paket/yıl (OO 2,28; %95 GA 1,05-5,2) bambu omurgası/ileri spinal ankiloz ile anlamlı olarak ilişkili faktörlerdi. Benzer şekilde ileri yaş (OO 1,17; %95 GA 1,09-1,30), erkek cinsiyet (OO 8,31; %95 GA 2,09-33,1), obezite (OO 5,15; %95 GA 1,25-21,27), kalça tutulumu (OO 4,74; %95 GA 1,32-16,96) ve sigara ≥10 paket/yıl (OO 3,19; %95 GA 1,03-9,89), sadece bambu omurgası gelişimi ile istatistiksel olarak anlamlılık gösteren prediktörlerdi (Tablo). Sonuç: İlerlemiş spinal ankiloz ve bambu omurga gelişiminin öngörücülerine ilişkin veriler çok sınırlıdır. Bu çalışmada ileri yaş, erkek cinsiyet, tanıda gecikme, obezite, kalça tutulumu ve sigara kullanımının aksSpA'da ilerlemiş spinal tutulumu öngören faktörler olduğunu gösterdik. Bu sonuçlar, aksSpA'da ileri spinal tutulumun önlenmesine yardımcı olmak için hastalar ve sağlık profesyonellerine yol göstermede kullanılabilir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Psoriasis ve psoriatik artrit (PsA) hastalarında hücre döngüsünün artması nedeniyle ürik asit yüksekliğinin görüldüğü bilinmektedir. Bu çalışmada da cinsiyetler arası hiperürisemi farklılığının ve takip sırasında ürik asit düzeylerinin değişiminin incelenmesi amaçlanmıştır. Yöntem: Çalışmaya Hacettepe Üniversitesi Biyolojik Ajan Veri Tabanına (HUR-BİO) 2021 yılına kadar kaydedilmiş 520 PsA hastası dahil edildi. Tüm hastalarda PsA tanısı takip eden romatolog tarafından konuldu. Hastaların tanı anındaki, bDMARD başlangıcındaki ve son vizitteki ürik asit değerleri kaydedildi. Bulgular: Hastaların %69'u kadındı ve bDMARD başlangıcında ortalama yaş 42,35 (±12,6) ve ortalama PsA süresi 3,2 (±5,1) yıldı. Tanı anında 224, bDMARD başlangıcında 261, takipler ve son vizit sırasında 428 hastanın ürik asit değerleri bilinmekteydi. Buna göre erkeklerin her üç dönemde de ürik asit ortalama değerleri kadınlarınkine göre yüksekti. Başlanan bDMARD'ler adalimumab (n=126, %48,2), etanercept (n=41, %15,7), infliksimab (n=38, %14,5), sertolizumab (n=34, %13), golimumab (n=16, %6,1), diğer (n=6, %2,3) idi. Ürik asitin farklı sınır değerlere göre yüksekliği tabloda gösterilmiştir. Buna göre ürik asit üst sınırı 6 mg/dL olarak kabul edildiğinde erkek PsA hastalarının hayatlarının bir döneminde ürik asit yüksekliğinin kadın hastalara göre belirgin yüksek olduğu görüldü (%55,8 karşı %19,7, p<0,001). Dikkat çeken başka bir sonuç ise erkek hastaların yaklaşık %10'unda hayatlarının bir döneminde kan ürik asit değeri 8 mg/dL olarak saptanmış olmasıdır. Sonuç: Hiperürisemi prevalansı genel popülasyonda %20 civarındadır. Bununla birlikte, daha önce diğer değerlendirmelerde belirtildiği gibi, bu çalışmada PsA hastalarında hiperürisemi oranlarının oldukça yüksek olduğu ve hiperüriseminin erkek hastalarda daha belirgin olduğu gösterildi. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Dislipidemi, psoriatik artrit (PsA) hastalarında görülen komorbiditeler arasında önde gelen, tedavi edilebilir-düzeltilebilir bir faktördür. Uluslararası PsA tedavi rehberleri, lipit düşürücü tedavinin romatologlar tarafından uluslarası/ulusal dislipidemi kılavuzlarında belirtilen doğrultuda yapılmasını önermiştir. Biz de bu çalışmada bDMARD kullanan PsA hastalarında dislipidemi sıklığını ve hiperlipidemi tedavi oranlarını belirlemeyi amaçladık. Yöntem: Çalışmaya Hacettepe Üniversitesi Biyolojik Ajan Veri tabanına (HUR-BİO) 2021 yılına kadar kaydedilmiş 520 PsA hastası dahil edildi. Tüm hastalarda PsA tanısı romatologlar tarafından konuldu. PsA tanı anındaki, bDMARD başlangıcındaki ve son vizitteki lipid profilleri kaydedildi. Total kolesterol (TK), trigliserit (TG), HDL-kolesterol (HDL-K) ve LDL-kolesterol (LDL-K) değerleri Türkiye Endokrinoloji ve Metabolizma Derneği Kılavuzu'na göre optimal, sınırda yüksek ve yüksek olarak gruplandırıldı. Bulgular: Yüz elli dokuz (%30,6) hastanın lipid profili tanıda, 161 (%30,9) hastanın bDMARD başlangıcında, 203 (%39,0) hastanın da son vizitte bilinmekteydi. Tanı ile bDMARD başlangıcı arasındaki süre ortalama 2,8 yıl; bDMARD başlangıcı ve son vizit arasındaki süre ise ortalama 3,7 yıldı. Buna göre TK yüksekliği, sınırda TG yüksekliği ve LDL-K yüksekliğinin zaman içerisinde artış gösterdi. PsA tanı anında, bDMARD başlangıcında ve son vizitteki değerler sırasıyla şu şekildeydi: TK yüksekliği (%14,3, %17,1 ve %28,0), sınırda TG yüksekliği (%20,4, %27,7 ve %40,5) ve LDL-K yüksekliği (%17,0, %24,0 ve %27,9). HDL-K düşüklüğü izlem sürecinde erkeklerde bir miktar düzelmişti (%33,3, %29,4 ve %23,1) fakat kadınlarda belirgin değişim göstermedi. Son vizitte lipit değerleri bilinen hastaların %8,4'ünün LDL-K >190 mg/dL olduğu görülmesine rağmen lipit düşürücü tedavi kullanımının %4,5 ile sınırlı olduğu görüldü. Sonuç: PsA hastalarında kardiyovasküler komorbiditeler arasında en önemli değiştirilebilir risk faktörlerinden biri dislipidemidir. Ancak günlük pratikte art-ihiperlipidemik ilaç kullanım oranları önemli ölçüde düşüktür. Tüm önerilerde komorbiditelerin yönetimi vurgulansa da gerçek hayatta bu konuda daha çok yol alınması gerekmektedir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Obezite, psoriatik artrit (PsA) hastalarında önemli bir komorbiditedir. PsA hastalarında biyolojik DMARD (bDMARD) kullanımının vücut kitle indeksine (VKİ) etkisinin ne olduğu önemli bir klinik sorudur. Bu nedenle biz de bu çalışmada bDMARD kullanımının VKİ üzerine etkilerini incelemeyi amaçladık. Yöntem: Çalışmaya Hacettepe Üniversitesi Biyolojik Ajan Veri Tabanına (HUR-BİO) 2021 yılına kadar kaydedilmiş 520 PsA hastası dahil edildi. Tüm hastalarda PsA tanısı romatologlar tarafından konuldu. Hastaların bDMARD başlangıcından önce ve izlem süresince kaydedilmiş VKİ değerlerindeki değişimler incelendi. Hastalar VKİ değerlerinin 30 kg/m2 ve üzeri olmasına göre gruplandırıldı. Bulgular: bDMARD başlangıcında 497 hastanın VKİ değeri biliniyordu. Hastaların %69'u kadındı ve bDMARD başlangıcında ortalama yaş 42,3'tü (±12,2). Ortalama PsA süresi 2,8 (±5,2) yıldı. Başlanan bDMARD'ler adalimumab (n=247, %49,7), etanercept (n=78, %15,7), infliksimab (n=75, %15,1), sertolizumab (n=46, %9,2), golimumab (n=333, 6,6) diğer (n=17, %3,4) idi. bDMARD başlangıcında ortalama VKİ 29,2 (±5,8), ortanca VKİ 28,6 (min: 16,4-maks: 49,8) olarak hesaplandı. VKİ <25, 25-30, 30-35, 35-40 ve >40 olan hastaların sıklığı sırası ile %23,3, %35,7, %24,9, %11,7 ve %3,4'tü. bDMARD başlangıcında kadınlar erkeklere göre bir miktar daha kiloluydu [29,6 (±6,1) karşı 28,3 (±4,9), p=0,021] ve obezite (VKİ ≥30 kg/m2) kadınlarda daha sıktı (%43,4 karşı %29,8, p=0,004). 367/497 (%73,8) hastanın takibinde VKİ'de değişiklik olduğu biliniyordu. Takip süresi ortalama 44,8 ay (±40,6) ay olarak hesaplandı. bDMARD başlangıcında ve son vizitte ortalama VKİ değerinde değişiklik olmadığı görüldü [sırasıyla 29,2 (±5,8) karşı 29,3 (±6,6)]. bDMARD'ye başlamadan önce VKİ 30'un altında olan hastaların 17'sinin (%7,6) son VKİ 30'un üzerindeydi. Başlangıç VKİ 30'un üzerinde olan 143 hastanın ise 8'inin (%5,6) son ziyarette VKİ 30'un altındaydı. Sonuç: bDMARD kullanan PsA hastaları yaklaşık 3,5 yıl takip edildiklerinde ortalama VKİ değerlerinde anlamlı bir değişiklik gözlenmedi. Tedavi öncesinde VKİ 30'un altında olan hastaların %7,6'sının VKİ takipte 30'un üzerindeydi. Bu nedenle PsA hastalarında her vizitte vücut ağırlığı daha dikkatli sorgulanmalıdır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: IgG4-ilişkili hastalık (IgG4-İH) tanısı için kinik, radyolojik, serolojik ve histopatolojik verilerin korelasyonu gereklidir ve ACR/EULAR 2019 yılında bu verileri içeren yeni bir sınıflandırma kriteri yayınlamıştır. Aynı zamanda, IgG4-İH için dört farklı hastalık fenotipi tanımlanmıştır. Bu çalışmada IgG4-ilişkili hastalığın klinik fenotipleri için 2019 ACR/EULAR sınıflandırma kriterlerinin geçerliliğini değerlendirmeyi amaçladık. Yöntem: Hacettepe Üniversiti Vaskülit Tanı ve Tedavi Uygulama ve Araştırma Merkezi (HÜVAM) prospektif veritabanına kayıtlı ve IgG4-İH için 2011 tanı kriterlerini karşılayan hastalar çalışmaya dahil edildi. HÜVAM veri tabanından hastaların demografik, klinik özellikleri, laboratuvar, serolojik, radyolojik verileri ve eğer varsa histopatolojik bulguları incelendi ve 2019 ACR/EULAR sınıflandırma kriterleri tüm hastalar için değerlendirildi. Bulgular: Çalışmaya 92 IgG4-İH (E/K: 47/45) hastası dahil edildi. Hastaların %61'inde birden fazla organ tutulumu vardı ve ortanca tutulan organ sayısı 2 idi. Hastaların ortanca serum IgG4 düzeyi 179 (89-368) mg/dL idi. Hastaların büyük bir kısmında retroperitoneal fibrozis/periaortitis (RA) (%40) mevcuttu. Diğer fenotipler azalan sırayla baş boyun fenotipi (%24), Mikulicz ve sistemik (MS) fenotipi (%16) ve daha az olarak pankreato-hepato-bilier (PHB) (%11) şeklinde idi. Hastaların %9'u ise sınıflandırılamayan fenotipe sahipti. Çalışmaya dahil edilen tüm hastalar 2019 ACR/EULAR sınıflandırma kriterlerinin dahil olma koşuluna sahipti. Ancak bu hastaların 42'sinin (%45,6) 2019 ACR/EULAR IgG4-İH sınıflandırma kriterlerini karşılamadığı belirlendi. Bu hastaların 7'si en az bir dışlama kriterine sahipti ve 41'i yeterli dahil olma puanını karşılamıyordu. Elli (%54,3) hasta ortalama (SS) 29,3 (7,3) puan ile =20 puan alarak sınıflandırma kriterlerini karşılamaktaydı. Mikulicz ve sistemik fenotipi, pankreato-hepato-bilier fenotipi ve retroperitoneal fibrozis/periaortit fenotipi istatistiksel olarak anlamlı olmasa da 2019 ACR/EULAR sınıflandırma kriterlerini daha yüksek oranda karşılamaktaydı. Sonuç: Tek merkezli kohortumuzda retroperitoneal fibrozis/periaortit fenotipi daha yaygınken pankreato-hepato-bilier ve Mikulicz ve sistemik fenotipi daha az sıklıkla mevcuttu. Hastaların yarısına yakını 2019 ACR/EULAR IgG4-İH sınıflandırma kriterlerini karşılamamaktaydı. IgG4-İH klinik fenotiplerinin yeni sınıflandırma kriterlerini karşılamasındaki bu heterojenitenin klinik ve ilaç çalışmalarında dikkate alınması uygun olacaktır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Spondiloartrit hastalarında eklem dışında üç önemli tutulum mevcuttur: Psoriasis, üveit ve enflamatuvar bağırsak hastalığı (İBH). Psöriyatik artrit hastalarında da İBH görülebilmektedir ve İBH'sı olan PsA hastalarının klinik özellikleri henüz kapsamlı olarak değerlendirilmemiştir. Bu çalışmada bDMARD alan bir PsA kohortunda PsA hastalarına eşlik eden İBH sıklığını ve bu hastaların klinik özelliklerini belirlemeyi amaçladık. Yöntem: Hacettepe Üniversitesi Biyolojik Ajan Veri Tabanı (HUR-BIO) 2005 yılından bugüne 469 PsA hastasının kaydedilmiş olduğu prospektif ve tek merkezli kayıt kütüğüdür. Hastaların demografik ve klinik özellikleri, laboratuvar bulguları, hastalık aktivite parametreleri HÜR-BİO veri tabanından alındı. İBH tanısı kolonoskopik bulgular ve uyumlu patoloji bulguları ile konuldu. Bulgular: Çalışmaya dahil edilen 469 PsA (%70 kadın) hastasının ortalama (±SS) yaşı 47,7±12,7 yıl, medyan (ÇAA) hastalık süresi 7 (3-11) yıldı. Üç hastada ülseratif kolit (ÜK) ve 7 hastada Crohn hastalığı (CH) olmak üzere 469 hastanın 10'unda (%2,1) İBH saptandı (Tablo 1). PsA ve İBH birlikteliği olan hastaların (±SS) ortalama yaşı 53,3±10,1 ve ortalama hastalık süresi 9,2±6,1 yıldı. PsA ve İBH birlikteliği olan 10 hastanın 6'sı PsA tanısından önce İBH tanısı almıştı, 4 hastada ise PsA tanısı önce konulmuştu. Hastalar ortalama 3,7±2,8 yıl takip edilmişti ve 4 hastada çoğunlukla primer yanıtsızlık nedeniyle bDMARD değişimi yapılmıştı. PsA ve İBH birlikteliği olan 2 hastanın bDMARD tedavisi izlemde kesilmişti (1 hastada fistülizan CH ve 1 hastada ilaç ilişkili SLE nedeniyle). Son vizitte DAPSA skoruna göre hastaların %44'ü düşük hastalık aktivitesine, %56'sı orta hastalık aktivitesine sahipti. PsA ve İBH birlikteliği olan hastalarda sakroiliit (%70) ve ciddi kalça tutulumu (%20) sıktı. Sonuç: Yapılan geniş çalışmalarda PsA hastalarında İBH sıklığı %3,3 civarında bildirilmiştir. Tek merkezli çalışmamızda PsA hastalarının %2,1'inde İBH birlikteliği mevcuttu ve bu oran literatürle benzerdi. PsA hastalarında İBH birlikteliği özellikle anti IL-17 gibi tedavilerin planlamasında önemli bir faktör olup, klinisyenler bu birlikteliğin farkında olmalıdır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Romatoid artrit (RA) ve psöriyatik artrit (PsA) hastalarında biyolojik DMARD'lar öncesinde sentetik DMARD'ların (özellikle metotreksat) kullanımı önerilmektedir. Bu çalışmada RA ve PsA hastalarında, ilk biyolojikDMARD (bDMARD) başlangıcına kadar kullanılan sentetik DMARD'ların ve hastalık süresinin değerlendirilmesi planlanmıştır. Yöntem: Hacettepe Üniversitesi Biyolojik Ajan Veri Tabanı (HUR-BIO) 2005 yılından bugüne 2070 RA ve 520 PsA hastasının kaydedilmiş olduğu prospektif ve tek merkezli kayıt kütüğüdür. Bu veritabanına hastaların demografik, klinik ve laboratuvar bulguları, bDMARD öncesinde aldığı tedaviler kaydedilmekte ve hastalar prospektif olarak izlenmektedir. Bu çalışmaya yaş ve cinsiyet açısından eşitlenmiş RA ve PsA hastaları dahil edildi, ve her iki grupta tanıdan biyolojik tedavi başlanana kadar geçen süre ve kullanılan csDMARD'lar değrlendirildi. RA ve PsA hastalarının yaş ve cinsiyetlerinin eşitlenmesi propensity skoru kullanılarak yapıldı. Bulgular: Çalışmaya yaş ve cinsiyetleri eşitlenmiş 481 RA ve 482 PsA hastası dahil edildi. Çalışmaya dahil edilen hastalatın yaş, cinsiyet, hastalık süresi ve bDMARD öncesi kullandığı tedaviler Tablo 1'de verilmiştir. RA'lı hastaların %72,8'i seropozitifti. RA hastalarının %56,3'ünde ve PsA hastalarının tamamında ilk seçilen bDMARD anti-TNF tedavilerdi. RA'lı hastaların tamamı, PsA hastalarının ise 450'si (%93,4) bDMARD öncesi csDMARD kullanmıştı. Metoreksat her iki hastalık için de kullanılan temel csDMARD'dı. RA hastaları metotreksat, leflunomid, sülfasalazin, hidroksiklorokin de içeren tüm csDMARD'ları ve kortikosteroidleri PsA hastalarına göre daha sık kullanmıştı. RA ve PsA hastalarında, biyolojik tedavi başlanana kadar geçen ortalama süre sırasıyla 55 ve 18,5 aydı (p<0,001) (Tablo 1). Sonuç: HUR-BIO gerçek yaşam verilerine göre, RA hastaları bDMARD öncesi çok daha fazla ve uzun süreli csDMARD kullanmıştı. bDMARD kullanan enflamatuvar artrit hastalarında, tanıdan bDMARD başlanmasına kadar geçen süre PsA hastalarında (18 ay), yaklaşık 3 kat daha uzun olan RA hastalarına göre daha kısaydı. İki hastalık grubundaki bu farklılık, csDMARD'ların RA ve PsA hastaları üzerindeki etki gücünün farklı olması ile açıklanabilir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Aile öyküsü spondiloartritlerin (SpA) ve psöriyatik artritin (PsA) ayırt edici özelliklerinden biridir. Bazı hastalar, 2 veya daha fazla yakınında SpA bulguları bulunması ile güçlü aile öyküsüne sahiptir. SpA hastalarında güçlü aile öyküsüne sahip olmanın getirdiği özellikler henüz iyi bilinmemektedir. Bu çalışmada SpA ve PsA hastalarında aile öyküsünün etkilerinin değerlendirilmesi amaçlandı. Yöntem: HUR-BIO (Hacettepe Üniversitesi Biyolojik Ajan Veri Tabanı) 2005 yılından bugüne 3071 SpA ve 526 PsA hastasının kaydedilmiş olduğu prospektif ve tek merkezli kayıt kütüğüdür. Hastaların biyolojik tedavi öncesinde ve izlemde, demografik ve klinik özellikleri, laboratuvar bulguları, hastalık aktiviteleri, SpA ve SpA özeliklerini (SpA tanısı, PsA tanısı, psöriyazis öyküsü, enflamatuvar bağırsak hastalığı öyküsü ve üveit) içeren detaylı aile öyküsü kaydedilmektedir. Bulgular: İki bin sekiz yüz yedi SpA (%53,6 erkek) ve 506 PsA (%31,4 erkek) hastasının aile öyküsüne ulaşıldı ve analiz edildi. SpA hastalarının %27,6'sında ve PsA hastalarının %31'inde pozitif aile öyküsü mevcuttu ve her iki hastalık grubu açısından anlamlı fark yoktu. SpA hastalarının %7,4'ünün ve PsA hastalarının %8,9'unun birden fazla yakınında SpA bulgusu mevcuttu (Tablo 1). SpA hastalarında, aile öyküsü olanlarda olmayanlara göre üveit görülme sıklığı daha fazlaydı (%14,4 ve %10,6, p=0,006). PsA hastalarında güçlü aile öyküsü olanlarda erkek cinsiyet ve üveitin daha sık görülmesi dışında (sırasıyla, %53'e karşılık %32 p=0,006 ve %9'a karşılık %2, p=0,003) fark yoktu. SpA hastalarında aile öyküsünün varlığı ve HLA-B27 pozitifliği koreleydi (%63,7 ve %37,6, p<0,001) ancak bu pozitif ilişki PsA hastalarında saptanmadı (%31,2 ve 20,0, p=0,13). Sonuç: SpA ve PsA hastalarının yaklaşık üçte birinde aile öyküsü mevcuttu. Yine SpA ve PsA hastalarında iki veya daha fazla aile üyesinin bir SpA özelliğine sahip olması nadir değildi. Bu hastalarda aile öyküsünün varlığı, üveit gibi bazı klinik durumlarla ilişkili olabilir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Journal of Turkish Society for Rheumatology is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)