Search

Yield and yield components is one of the key objectives of the legume breeding program worldwide. Information on these traits is required for the selection of desirable types and efficient utilization of the genetic diversity in dry bean improvement program. Local landraces of dry beans grown over long time period are more resistant to low input growing conditions its genetic and morphologic properties and quality is more acceptable by the growers. From this perspective, 83 dry bean landraces were collected from different bean growing areas of Western Anatolia Region of Turkey in 2015-2016. The dry bean landraces were grown on the experimental farm of Abant Izzet Baysal University, Bolu during 2016 growing season. A single plant from each dry bean landrace was selected according to morphological characterization results and weighted scaling method, and twenty ( 8 climber and 12 bush types) dry bean lines were accepted as promising. In the present study, yield and yield components of 12 dry bean lines and 2 commercial cultivars were compared in Bolu province under western black sea ecological condition of Turkey. The experiment was arranged in a Randomized Block Design with three replicates in 2017 growing season on the experimental farm of Abant Izzet Baysal University. Emergence percentage (69.50-96.00%), days to flowering 50% (48.00-52.00 days), days to maturity (86.00-107.33 days), plant height (37.20-58.30 cm), height to first pod (12.50-19.00 cm), number of branches per plant (6.25-8.25), number of pods per plant (16.96-41.50 pods), seeds per pod (4.00-6.40 seeds), seed yield per plant (25.41-96.83 g plant -1 ) and 100 seeds weight (29.82-55.35 g) were determined according to IPGRI and EU-CPVO criteria. As a result, lines CNK-2, CNK-4, YLV-28, YLV-32 and BLCK-7 had superior with respect to yield and yield components and hence selected advanced promising lines will be transferred to regional yield trials required for the official procedures of cultivar registration.

Yield andyield components is one of the key objectives of the legume breeding programworldwide. Information on these traitsis required for the selection of desirable types and efficient utilization ofthe genetic diversity in dry bean improvement program. Local landraces of drybeans grown over long time period are more resistant to low input growingconditions its genetic and morphologic properties and quality is moreacceptable by the growers. From this perspective, 83 dry bean landraces were collected from different bean growing areas of Western Anatolia Regionof Turkey in 2015-2016. The dry beanlandraces were grown on the experimental farm of Abant Izzet Baysal University,Bolu during 2016 growing season. A single plant from each dry bean landrace wasselected according to morphological characterization results andweighted scaling method, and twenty (8climber and 12 bush types) dry bean lines were accepted as promising. In the present study,yield and yield components of 12 dry bean lines and 2 commercial cultivars werecompared in Bolu province under western black sea ecological condition ofTurkey. The experiment was arranged in a Randomized Block Design with threereplicates in 2017 growing season on the experimental farm of Abant IzzetBaysal University. Emergence percentage (69.50-96.00%), days to flowering 50%(48.00-52.00 days), days to maturity (86.00-107.33 days), plant height(37.20-58.30 cm), height to first pod (12.50-19.00 cm), number of branches perplant (6.25-8.25), number of pods per plant (16.96-41.50 pods), seeds per pod(4.00-6.40 seeds), seed yield per plant (25.41-96.83 g plant-1) and100 seeds weight (29.82-55.35 g) were determined according to IPGRI and EU-CPVOcriteria. As a result, lines ÇNK-2, ÇNK-4, YLV-28, YLV-32 and BLCK-7 hadsuperior with respect to yield and yield components and hence selected advancedpromising lines will be transferred to regional yield trials required for theofficial procedures of cultivar registration., Verim veverim öğeleri dünya çapında baklagil ıslah programının temel hedeflerindenbirisidir. Kurufasulye ıslah programında genetik çeşitliliğin etkin kullanımı ve arzu edilentiplerin seçimi için bu özelliklere ait bilgilere ihtiyaç duyulmaktadır.Uzun yıllardır yetiştirilen yerel kuru fasulyepopülasyonları, düşük girdili yetiştirme koşullarına genetik ve morfolojiközellikleri sayesinde daha dayanıklı ve yetiştiriciler tarafından kalitesi dahakabul edilebilir düzeydedir. Bu amaç doğrultusunda, Türkiye’nin Batı AnadoluBölgesi’ndeki farklı fasulye yetiştirme alanlarından 83 yerel kuru fasulyepopülasyonu 2015-2016 yıllarında toplanmış ve 2016 yılı yetiştirme sezonundaAbant İzzet Baysal Üniversitesi deneme alanında yetiştirilmiştir. Tartılıderecelendirme ve morfolojik karakterizasyon sonuçlarına göre her bir fasulyepopülasyonundan tek bitki seçilmiş ve 20 kuru fasulye hattı (8 sarılıcı ve 12bodur) ümitvar kabul edilmiştir. Bu çalışmada, 12 yerel kuru fasulye hattı ile2 ticari çeşit verim ve verim öğeleri bakımından Türkiye’nin Batı KaradenizBölgesi Bolu ekolojik koşullarında karşılaştırılmıştır. Araştırma, Abant İzzetBaysal Üniversitesi deneme alanında 2017 yılında tesadüf blokları denemedesenine göre üç tekrarlamalı olarak yürütülmüştür. Çimlenme oranı(%69.50-96.00), %50 çiçeklenme gün sayısı (48.00-52.00 gün), olgunlaşma süresi(86.00-107.33 gün), bitki boyu (37.20-58.30 cm), ilk bakla yüksekliği(12.50-19.00 cm), bitkide dal sayısı (6.25-8.25 adet), bitkide bakla sayısı(16.96-41.50 bakla), baklada tane sayısı (4.00-6.40 tane), bitki başına tohumverimi (25.41-96.83 g bitki-1) ve 100 tane ağırlığı (29.82-55.35 g)IPGRI ve EU-CPVO kriterlerine göre belirlenmiştir. Sonuç olarak, verimve verim öğeleri bakımından ÇNK-2, ÇNK-4, YLV-28, YLV-32 ve BLCK-7 üstünümitvar hatlar olarak seçilmiş ve bu hatların çeşit tescil için bölge verimdenemelerine aktarılmasına karar verilmiştir.

Bu çalışma, Süleyman Demirel Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsünde İlknur Akgün'ün danışmanlığında Demet Altındal tarafından hazırlanan "Göller yöresinde yetiştirilen ekmeklik buğday çeşitlerinin /populasyonlarının genetik uzaklıklarının belirlenmesi " adlı doktora tezine dayanılarak hazırlanmıştır. Bu araştırmada, Isparta ve Burdur illerinde yetiştiriciliği yapılan buğday genotiplerinde genetik çeşitliliğinin belirlenmesi, ümitvar olanların germplazm kaynağı olarak korunması ve ıslah programlarına alınması hedeflenmiştir. Isparta ve Burdur illerine bağlı ilçe ve köylere gidilerek yörede yetiştiriciliği yapılan tescilli buğday çeşit ve buğday köy çeşitleri ile ilgili üreticilere yönelik anket formu düzenlenmiştir. Çalışmada yaklaşık 104 köye gidilmiş ve 45 farklı lokasyonda anket uygulanmıştır. Anket sonucuna göre; buğdayın % 73.61’i kıraç, % 13.89’u taban arazide yetiştirildiği, kılçıklı buğdayı tercih ettikleri (% 93’), sertifikasız tohumluk kullandıkları (% 65), her yıl tohumluğu yenilemediği ve ankete katılanların yaklaşık %50’sinde verimin 200 kg/da altında olduğu ortaya konulmuştur. Ayrıca, Kırmızı buğday, Çavdar + arı buğday, Ziraat buğdayı, Koca buğday, Rumeli, Yerli kırmızı buğday, Aydın, Sarı misli (Gökala), Kaymakam, Akça, Gövela, Karakılçık, Kara kaşık, Sarı kılçık ve Mor kılçık isimlerle yerel buğday genotiplerinin yetiştirildiği belirlenmiştir. In this study, aimed to determine the genetic diversity, protect as germplasm resources with promising and it will be brought to the breeding program that cultivate wheat in Isparta and Burdur province. Questionnaire was designed for producers by visiting villages that cultivate wheat in Isparta and Burdur province. In this study, 104 villages were visited and surveyed in 45 different locations. According to the survey results; wheat % 73.61 dryland, % 13.89 highland have been grown in the field, they prefer to awned wheat (93%), they use uncertified seed (65%), every year the seed can not be refurbishment and Approximately 50% of the respondents, yield was found to be less than 200 kg. In addition, it was determined that training of local wheat and wheat genotypes with Red wheat, Rye + purified wheat, Agriculture wheat, Kocabuğday, Rumeli, Indigenous red wheat, Aydın, Sarımisli (Gökala), Kaymakam, Akça, Gövela, Karakılçık, Karakaşık, Sarıkılçık ve Morkılçık name.

Domates (Solanum lycopersicum L.), dünyada büyük miktarlarda üretimi yapılan, Solanaceae familyasına ait bir sebze türüdür. Ülkemiz domatesin anavatanı olmamakla birlikte çeşitlilik merkezidir. Üç yıl sürdürülen bu çalışmanın ilk yılında; Ege Tarımsal Araştırma Enstitüsü, Ulusal Tohum Gen Bankası'nda bulunan, 1973-2011 yılları arasında, 7 bölgeyi kapsayan, 60 farklı ilden toplanmış, 170 adet domates populasyonu ve 10 adet ticari çeşidin 30 agromorfolojik özellik yönünden karakterizasyonu yapılmıştır. İncelenen karakterlerin minimum, maksimum, ortalama değerleri ve frekans yüzdeleri belirlenmiştir. Domates örneklerinde yapılan Ana Bileşen Analizinde, oluşan varyasyonun %75,57'si 9 ana bileşende toplanmış ve bu varyasyonun oluşmasında 27 özellik etkili olmuştur. Populasyonlar arasında büyük bir varyasyonun olduğu gözlenmiştir. Kümeleme Analizi sonucunda ise başlıca 3 ana gurup oluşmuş ve bu üç ana gurubun altında ilk gurupta 7, 2.grupta 3 ve 3. gurupta 3 adet olacak şekilde toplam 13 adet alt gurup yer almıştır. Daha sonra deneyimli panelistler tarafından tat, lezzet ve aroma yönünden en çok beğenilen 25 adet ve en az beğenilen 2 adet aksesyon belirlenmiştir. Çalışmanın 2. ve 3. yıllarında da ilk deneme yılında seçilen bu aksesyonların ilk yıl 3, ikinci yıl 6 kontrol çeşitle birlikte denemeleri kurularak verim ve bazı kalite analizleri (meyve eni, boyu, ağırlığı, sertlik, suda çözünebilir kuru madde, titre edilebilir asitlik, C vitamini, pH, elektriksel iletkenlik, L, a, b, Hue, Kroma değerleri) gerçekleştirilmiştir. Çalışma sonunda; verim yönünden G 2, G 21, G 25, G 33, G 87, G 119, G 160, G 168 ve meyve sertliği yönünden G 25, G 29, G 78, G 84, G 168 aksesyonlarının öne çıktığı saptanmıştır. Seçilen domates populasyonlarının meyve ağırlığı, meyve eni ve boyu açısından da birçok tüketiciye hitap edebilecek şekilde geniş bir yelpaze oluşturduğu gözlenmiştir. suda çözünebilir kuru madde, titre edilebilir asitlik, suda çözünebilir kuru madde / titre edilebilir asitlik değeri, C vitamini, pH ve EC değerinde olduğu gibi, incelenen renk parametrelerinde de çeşitlere göre daha üstün olan çok sayıda aksesyonun olduğu belirlenmiştir. Bu materyallerin ıslah programlarında kalitenin iyileştirilmesi yönünden kaynak olarak kullanılabilecekleri düşünülmektedir. Ayrıca uygulanan Tartılı Derecelendirme Yöntemiyle verim, sertlik, suda çözünebilir kuru madde, titre edilebilir asitlik, C vitamini, a/b ve L değerleri yönünden öne çıkan G 78, G 84, G 122, G 160 ve G 168 domates aksesyonlarının ıslah programlarına aktarılarak yeni çeşit geliştirmede kullanılabilecekleri ortaya konmuştur., Tomato (Solanum lycopersicum L.), a vegetable crop of the Solanaceae family is produced in large quantities throughout the world. Although Türkiye is not the center of origin of tomato, it is the center of diversity. In the first year of this three-year study, agromorphological characterization was carried out in terms of 30 agromorphologic traits on 170 tomato accessions, conserved in Aegean Agricultural Research Institute National Seed Gene Bank, collected from 60 different provinces in 7 geographic region of Türkiye, between 1973- 2011 and on 10 commercial varieties. The minimum, maximum, and average values and frequency percentage of the examined characters were presented. Principal Component Analysis extracted 9 PC axes containing 75.57% of the total variation and 27 agromorphologic traits were effective in the formation of this variation. A wide variation was observed among the populations. As a result of the clustering analysis, 3 main groups and 13 subgroups were formed. There were 7 subgroups in the first main group, 3 subgroups in the second main group and 3 subgroups in the third main group. Then, the most favorite 25 tomato accessions and the least favorite 2 accessions were determined by experienced panelists in terms of taste, flavor and aroma. These 27 accesiones that were selected in the first trial year were subjected to yield and some quality analyses (fruit width, height, weight, hardness, soluble solid content, titrable acidity, vitamin C, pH, EC, L, a, b, hue, chroma values) by setting up a trial with 3 control varieties in the second year and 6 control varieties in the third year of the study. The fruit hardness values of G2, G21, G25, G33, G87, G119, G160, G168 and the yield values of G25, G29, G78, G84, G168 were higher then others. It has been observed that the selected tomato populations have a wide range of fruit weight, fruit width and height, which can be preferred to many consumers. It has been determined that a lot of tomato accessions that are superior to the varieties in quality traits like soluble solid content, titrable acidity, solid content/titrable acidity value, vitamin C, pH and EC values, L, a, b, hue, chroma. It is thought that these accessions can be used as a source for improvement of quality in breeding programs. Also, G78, G84, G122, G160 and G168 tomato accessions have the highest point in terms of yield, hardness, solible solid content, titrable acidity, vitamin C, a/b and L values using weighted ranking method. These accessions can be used in tomato breeding programs in the future.

Börülce, yüksek protein içeriği ile sağlık üzerine olumlu etkileri yanında düşük girdi kullanımıyla yetiştiriciliğinin yapılabilmesi bu türe olan ilginin artmasını sağlamıştır. Türkiye taze börülce üretiminin %75'i Ege Bölgesinden karşılanmakta bu üretimin %45'i ise İzmir ilinden sağlanmakta ve üretim materyali olarak farklı özelliklere sahip yerel populasyonlar yoğun olarak kullanılmaktadır. Öalışma, Ege ve Akdeniz bölgelerinden toplanan 32 börülce popülasyonunun morfolojik, agronomik özellikleri ile depolanabilme durumlarının belirlenmesi amacıyla yürütülmüştür. Elde edilen veriler değerlendirilerek varyasyonu oluşturan özellikler ve varyabilitedeki payları hesaplanmıştır. Ayrıca genotip x özellik verileri ile temel bileşenler analizi yapılmış elde edilen temel bileşen eksenleri kullanılarak genotiplerin genetik uzaklıkları dendrogramda %98 ile %75 arasında değiştiği gösterilmiştir. Üstün özelliklere sahip 11 genotipin, depolama ve raf ömrü süresince bazı kalite parametrelerinin değişimleri incelenmiştir. Genotipler arasında incelenen karakterler bakımından yüksek genetik varyasyon belirlenmiş, morfolojik ve agronomik özellikler yönünden üstün özelliklere sahip olarak seçilen 11 genotipten BC1, BC26 ve BC31 genotiplerine ait börülce baklalarında ağırlık kaybının en düşük olduğu belirlenmiştir., Cowpea's high protein content has positive effects on human health, besides the potential to meet the protein requirements of people with low income can be made with the use of low-input farming has led to increased interest in this species. A total 75% of Turkey's fresh cowpea production receives from Aegean region, and 45% of this production provided by the Izmir province, local populations have different features is used extensively as production material. The aim of the project is, determination of morphologic-agronomic traits and storage facilities of 32 local cowpea genotypes which collected from Aegean and Mediterrenean region. Data were evaluated and variability of examined traits and their corresponding value were calculated. In addition, principal component analysis was applied using with genotype x traits data and dendrogram were made basis on principal components analysis axis. According to dendogram the genetic variability of genotypes changed between %75-%98. The high genotypic variation was assessed among genotypes based on evaluated plant traits. Due to the agro-morphologic results 11 genotype selected for post-harvest analysis. Between 11 cowpea genotypes BC1, BC26 ve BC31 had losed less weight.

Durum buğday insan beslenmesinde özellikle makarna ve bulgur olarak geniş bir kullanıma sahiptir. Bu nedenle gerek sanayi gerekse de tüketici açısından kaliteli ürün elde edilmesine uygun genotiplerin geliştirilmesi büyük önem arz etmektedir. Bu çalışma, bazı durum buğday çeşitleri, yerel popülasyonlar ve ileri kademede hatların makarnalık kalitesini gösteren tane kalite kriterleri ile bulgurluk kalite özelliklerini belirlemek amacıyla yürütülmüş ve makarnalık kalite kriterleri ile bulgurluk kalite özellikleri arasındaki ilişkiler incelenmiştir. Ülkemizde tescilli 50 adet çeşit, 25 adet yerel popülasyon ve 75 adet ileri kademede hat olmak üzere üç grupta toplam 150 adet genotip çalışmanın ana materyalini oluşturmuştur. Çalışma, tarla denemeleri sonucunda elde edilen durum buğdayların tane kalite özellikleri ve sonrasında bulgur kalite özellikleri olmak üzere 2 aşamalı olarak gerçekleştirilmiştir. Çalışmanın ilk aşamasındaki tarla denemeleri 2012-2013 yetiştirme sezonunda Diyarbakır yağışa dayalı ve Kızıltepe takviye sulama koşulları olmak üzere iki lokasyonda ve iki tekerrürlü olarak yürütülmüştür. İncelenen genotiplerde durum buğdaylar için genel kabul gören tane kalite kriterleri araştırılmış ve farklı tane kalite özellikleri yönünden üstünlük gösteren 15 tescilli çeşit, 15 yerel popülasyon ve 20 adet ileri kademede hat bulgur kalite analizleri için seçilmiştir. Çalışmanın ikinci aşamasında, seçilen 50 adet genotipin öncelikle bazı tane kalite özellikleri tespit edilmiş ve ardından bulgur kalite analizlerine tabi tutulmuştur. Böylece buğday tanesi ve bulgur aşamaları arasındaki değişim de gözlenmek suretiyle değerlendirme yapılmıştır. Son aşamada makarnalık ve bulgurluk kalite kriterleri karşılaştırılmıştır. Çalışma sonucunda tane kalite özellikleri açısından Altıntaç-95, Eminbey, Güneyyıldızı, Svevo, Zenit ve Zühre çeşitlerinin makarnalık olarak; bulgur kalite özellikleri açısından Pitagora, Zühre, Svevo çeşitleri, Devedişi, Sorgül, Malatya-Kunduru genotipleri ile H12, H22, H27 ve H55 hatlarının ise bulgurluk olarak kullanılabileceği belirlenmiştir. Ayrıca durum buğday tane kalite özelliklerinden irmik rengi ve protein oranı ile bulgur kalite özellikleri arasında önemli ilişki olduğu belirlenmiş olup, bu özelliklerin bulgur açısından dolaylı seleksiyon kriteri olarak kullanılabileceği anlaşılmıştır. Ancak diğer tane kalite özellikleri olan camsılık oranı ve mini SDS değerlerinin bulgur kalite özellikleri ile ilişkili bulunmaması nedeniyle, bulgurluk buğday seçiminde söz konusu özelliklerin ihmal edilebileceği tespit edilmiştir. Anahtar Kelimeler: Bulgur, Durum Buğday, Yerel Popülasyon, Kalite, Makarna Durum wheat has been widely used in human nutrition, especially as pasta and bulgur. Therefore, it is very important to develop new varieties that are appropriate to obtain high quality products for industry and consumer. This study was conducted to determine grain quality criteria related pasta quality and bulgur quality characteristics by using some durum wheat cultivars, landraces and advanced lines. And the relationships between pasta quality criteria and bulgur quality properties were investigated. In the research, 50 Turkish cultivars, 25 landraces and 75 advanced lines (total 3 groups and 150 genotypes) were used as main material. The study was performed in two phases including grain quality characteristics of durum wheats obtained from the field trials and bulgur quality properties. In the first phase of the study, field trials were carried out as two replications at two locations that are Diyarbakır based on rainfall and Kızıltepe supplement irrigation conditions in the 2012-2013 growing season. Genotypes have been researched for generally accepted grain quality properties which is suitable for durum wheats. According to this properties, superior 15 registered varieties, 15 landraces and 20 advanced lines were selected to use bulgur quality analysis. In the second phase of the study, firstly it have been identified some grain quality characteristics of selected 50 genotypes, then subjected to bulgur quality analysis. Later, it was observed the changes between grain and bulgur phase. At the last stage pasta and bulgur quality characteristics were compared. As a result of the study, it has been determined that Altıntaç-95, Eminbey, Güneyyıldızı, Svevo, Zenit and Zühre varieties can be used for pasta making in terms of grain quality properties and Pitagora, Zühre, Svevo, Devedişi, Sorgül, Malatya-Kunduru, H12, H22, H27 and H55 genotypes can be used for bulgur over bulgur quality properties. Also, semolina color and protein ratio that are durum wheat grain qualty traits were related with bulgur quality properties. Therefore both quality properties can be used indirect selection criterion to develop high quality bulgur genotypes. Due to not found any relationship between vitreousness ratio and mSDS value that are other grain quality traits and bulgur quality properties, it has been understood that mentioned properties can be neglected in the selection for bulgur wheat. Key Words: Bulgur, Durum wheat, Landrace, Quality, Pasta

Araştırma, 2008-2009 yetiştirme mevsiminde ekolojik olarak farklı 3 lokasyonda (Namık Kemal Üniversitesi Ziraat Fakültesi, Trakya Tarımsal Araştırma Enstitüsü ve Atatürk Toprak ve Su Kaynakları Araştırma Enstitüsü) 17 makarnalık buğday yerel populasyonu ve 3 eski çeşit olmak üzere toplam 20 makarnalık buğday genotipi ile tesadüf blokları deneme desenine göre 3 tekrarlamalı olarak yürütülmüştür. Yerel populasyonların bitki boyu, başak uzunluğu, başakta başakçık sayısı, başakta tane sayısı, başakta tane ağırlığı, başak hasat indeksi, başak sap oranları, hasat indeksi ve tane verimi ortalamaları sırasıyla 84,9 cm ile 148,6 cm, 6,94 cm ile 9,48 cm, 19,91 ile 25,70 adet, 33,66 tane ile 52,41 tane, 1,48 gr ile 2,28 g, %67,11 ile %73,11, %74,89 ile %87,16, %30,39 ile %39,92 ve 253,11 kg\da ile 387,89 kg\da arasında değişmiştir. Verim ve verim unsurlarına göre yapılan değerlendirmeler sonucunda verim unsurları bakımından yerel populasyonların eski çeşitlere oranla daha iyi performans göstermelerine karşın, eski çeşitler yerel populasyonlardan daha yüksek tane verimi vermişlerdir. Verim ve verim unsurları açısından dikkat çeken yerel populasyonlar; Kahramanmaraş (YP-8), Hacıhalil 20 (YP-15) ve Siverek (YP-10), Kayadere-23 (YP-14), İskenderun (YP-7) ve Erzincan (YP-5), Han-27 (YP-13), Bursa (YP-2), Şırnak Akaya (YP-11) olmuştur. Denemeye alınan makarnalık buğday genotiplerinin bin tane ağırlığı, hektolitre ağırlığı, camsı tane oranları, gluten oranları, gluten indeksi, sedimantasyon değerleri ve protein oranı ortalamaları sırasıyla 36,6 g ile 43,8 g, 72,05 kg ile 77,18 kg, %73 ile %96, %32 ile %40, 33 ile 73, 29 ml ile 50 ml ve %14,2 ile %17,3 arasında değişmiştir. Kalite özellikleri topluca değerlendirildiğinde bin tane ve hektolitre ağırlığı ve camsı tane oranı dışında diğer özelikler bakımından genelde yerel populasyonların eski çeşitlere oranlara daha iyi performanslar göstermişlerdir. Adıyaman (YP-9), Kahramanmaraş (YP-8) ve Çanakkale (YP-3) yüksek bin tane Siverek (YP-10), Han-27 (YP-13), Erzincan (YP-5), Bursa (YP-2), Manisa (YP-1), Han 27 (YP-13), Aric 31708-70 (YP-16) makarnalık buğday yerel populasyonlarının diğer genotiplere oranla kalite özellikleri açısından daha iyi performans göstermişlerdir. This study was carried out during 2008-2009 growing season in ecologically different 3 locations (Namık Kemal University Agricultural Faculty, Thrace Agricultural Research Institute and Atatürk Soil and Water Resources Research Institute) and 17 durum wheat local landraces and 3 durum wheat obsolete cultivars were used as genetic material. Experiments were planned in randomised block design with 3 replicated. The averages of plant height, spike length, number of spikelets per spike, number of grains per spike, grain weight per spike, spike harvest index, spike stem ratio, harvest index and grain yield of local landraces ranged from 84,9 to 148,6 cm, from 6,94 to 9,48 cm, from 19,91 to 25,70 no, from 33,66 to 52,41 no, from 1,48 to 2,28 g, from 67,11 to 73,11%, from 74,89 to 87,16%, from 30,39 to 39,92%, and from 253,11 to 387,89 kg\da, respectively. In the result of evaluation based on yield and yield components, although local landraces showed higher performance than obsolete cultivars according to yield components, obsolete cultivars had higher yield than local landraces. The remarkable local landraces in terms of yield and yield components had Kahramanmaraş (YP-8), Hacıhalil 20 (YP-15) ve Siverek (YP-10), Kayadere-23 (YP-14), İskenderun (YP-7), Erzincan (YP-5), Han-27 (YP-13), Bursa (YP-2) and Şırnak Akaya (YP-11). The quality traits of genotypes used in study such as thousand grain weight, test weight, vitreous grain percentage, gluten content, gluten index, sedimentation value and protein content changed between 36.6 and 43.8 g, between 72.05 and 77.18 kg hl-1, between 73 and 96%, between 32 and 40%, between 33 and 73, between 29 and 50 ml, and 14,2 and 17,3%, respectively. Quality traits are considered together, except for thousand grain weight, test weight and vitreous grain percentage in terms of other traits local landraces showed better performance than the obsolete cultivars. Among the landraces, Adıyaman (YP-9), Kahramanmaraş (YP-8), Çanakkale (YP-3), Siverek (YP-10), Han-27 (YP-13), Erzincan (YP- 5), Bursa (YP-2), Manisa (YP-1), Han 27 (YP-13), Aric 31708-70 (YP-16) showed the higher quality attributes than the others.

Bu araştırma , Konya ekolojisinden toplanan yerel nohut popülasyonları ve çeşitlerin tarımsal,teknolojik ve besinsel karakterlerinin belirlenmesi amacıyla, Konya ili Sarayönü ilçesi merkez `iç yer' mevkiinde iki farklı araştırma alanında, iki yıl süre ile (2006-2007) yürütülmüştür. Çalışmada, Konya ekolojisinden toplanan 21 nohut popülasyonu ve 5 tescilli nohut çeşidi kullanılmıştır. Araştırmanın tarla denemeleri sonuçlarına göre, her iki yılın ortalaması olarak ; çıkış süresi 15.17- 23.17 gün, çiçeklenmeye başlama süresi 27.75 -39.92 gün, içeklenme süresi 45.66 ? 61.66 gün, vejetasyon süresi 90.33 ? 105.33 gün, bitki boyu 30.45 ? 40.05 cm, bakla sayısı 20.12?30.42 adet/bitki, baklada tane sayısı 0.94?1.25 adet/bakla, ana dal sayısı 2.68?3.78 adet/bitki, yaprak sayısı 74.95-93.13 adet/bitki, ilk bakla yüksekliği 15.08?22.33 cm, tane verimi 78.14? 154.12 kg/da, bin tane ağırlığı ise 363.0- 512.17 g, hasat indeksi % 31.21- 41.83, 8 (mm) elek üstü yüzdesi % 51.66-75.66, antraknozlu bakla oranı % 2.19-28.10 olarak tespit edilmiştir. Çiçek rengi ise beyaz, beyaz-pembe ve beyaz mavi olarak gözlemlenmiştir. Bu araştırmanın ilk yılındaki sonuçlara göre, üzerinde çalışılan nohut çeşitlerinde ham protein oranı % 17.90 - 22.06, yağ oranı % 4.05 - 6.50, kül oranı % 2.20 - 2.96, selüloz oranı % 2.96 - 5.85, azotsuz öz maddeler oranı % 57.96 - 62.26, nem oranı % 6.83 - 8.33 arasında belirlenirken , tanede mineral madde içerikleri mg/kg olarak; fosfor (P) 2257.01 - 3590.37, potasyum (K) 4698.16- 7423.69, magnezyum (Mg) 799.92-1004.43, kalsiyum (Ca) 878.23-1635.85, demir (Fe) 24.44-44.52, bor (B) 223.02-494.73, bakır (Cu) 4.69- 8.20, çinko (Zn) 18.58-34.33 şeklinde belirlenmiştir. Amino asit değerleri 100 g proteinde gram olarak serine 4.01- 6.67, alanine 3.21-5.57, glycine 2.21-5.32 ,valine 3.45 - 7.77, leucine 6.20-14.99, isoleucine 3.06-6.54, lysine 5.68-10.45 , penylalanine 3.62- 11.57, threonine 3.61 - 5.62, histidine 0.61 ? 5.04, aspartic acit 9.12 - 19.96, glumatic acit 7.86 - 21.94, tryosine 2.09 - 9.14, proline 4.22 - 10.50 ve methionine 0.24-1.86 şeklinde tespit edilmiştir. Araştırmada kullanılan popülasyon ve çeşitlerin. ham protein verimi 13.72 - 26.45 kg/da, metebolik enerji değeri 2928.22 ? 3097.53 cal, su emme kapasitesi % 98.18- 104.96, fitik asit oranı % 0.60-1.28 arasında değişmiştir. Araştırma sonuçlarına göre iki yılın ortalaması olarak tane verimi bakımından Aziziye 94 çeşidi (154.12 kg/da) ile Hadim popülasyonu (145.68 kg/da) ön plana çıkarken , araştırmanın ilk yılının sonuçlarına göre; protein oranı bakımından Er 99 çeşidi (% 22.6) , protein verimi bakımından Hadim popülasyonu (26.45 kg/da) , methionine bakımından da Güneysınır (1.86 g /100 g protein ) ve Yunak (1.85 g /100 g protein ) popülasyonları ön plana çıkmıştır., This research was conducted for a period of two years (2006-2007) at two different locations of Konya Province and Sarayönü, İçyer to determine agricultural, technological, and nutritional quality characteristics of local populations and varieties of chickpea collected from Konya ecological environment. In this study, 21 chickpea populations collected from Konya ecology and 5 registered chickpea varieties were used. According to field research results, the avearge of two years emergence duration was 15.17 - 23.17 days, number of days until flowering was 27.75 -39.92, number of flowering days was 45.66 - 61.66, number of vegetatition days was 90.33 - 105.33 days, plant height was 30.45 - 40.05 cm, number of pod per plant was 20.12 - 30.42, number of seed per pod was 0.94 - 1.25, number of primary branches was 2.68 - 3.78, number of leaves was 74.95 - 93.13, the first pod height was 15.08 - 22.33 cm, grain yield was 78.14 - 154.12 kg/da, thousand seed weight was 363 - 512.17 gr., harvest index was 31.21 - 41.83 %, 8 (mm) above sieve percentage was 51.66 - 75.66 %, antraknoz diseased of pod rate was 2.19 -28.10 %. Flower color was white and white-pink, white and blue. According to the first year results, the protein rate of chickpea varieties used in this study was 17.90 -22.06 %, fat rate was 4.05 - 6.50 %, ash rate was 2.20 -2.96 %, cellulose rate was 2.96 - 5.85 %, non-equity ratio of nitrogen substances was 57.96 -62.26 %, moisture rate was 6.83-8.33 %, the amount of calcium (Ca) was 878.23 - 1635.85 mg/kg, the amount of phosphorus (P) was 2257.01 - 3590.37 mg/kg, the amount of potassium (K) was 4698.16-7423.69 mg/kg, the amount of magnesium (Mg) was 799.92-1004.43 mg/kg, the amount of iron (Fe) was 24.44 - 44.52 mg/kg, the amount of boron (B) was 223.02 - 494.73 mg/kg, the amount of copper (Cu) was 4.69 - 8.20 mg/kg, the amount of zinc (Zn) was 18.58-34.33 mg/kg, , serine was 4.01 - 6.67 g/100 g protein , alanine was 3.21 - 5.57 g/100 g protein, glycine was 2.21 - 5.32 g/100 g protein , valine was 3.45 - 7.77 g/100 g protein, leucine was 6.20 - 14.99 g/100 g protein, isoleucine was 3.06 - 6.54 g/100 g protein , lysine was 5.68 - 10.45 g/100 g protein, penylalanine was 3.62-11.57 g/100 g protein, threonine was 3.61 - 5.62 g/100 g protein, histidine was 0.61 - 5.04 g/100 g protein, aspartic acid was 9.12-19.96 g/100 g protein, glumatic acid was 7.86 - 21.94 g/100 g protein, tryosine was 2.09-9.14 g/100 g protein, proline was 4.22 - 10.50 g/100 g protein, methionine was 0.24-1.86 g/100 g protein, protein yield was 13.72-26.45 kg/da, metabolizable energy value was 2928.22 - 3097.53 cal, water absorption capacity was 98.18 - 104.96 %, phytic acid ratio was 0.60-1.28%. According to the field research results, the avearge of two years grain yield of Aziziye 94 variety (154.12 kg/da) and Hadim population (145.68 kg/da) came into prominence while Er 99 had higher protein ratio (%22.6), Hadim population had higher protein production (26.45 kg/da), and Günesyınır and Yunak populations had higher methionine content (1.86 and 1.85g/100 g protein respectively).