Search

The present seat of the Institute of History of the University of Wrocław is a four-winged complex occupying the northern part of the quarter delimited by Szewska, Uniwersytecka, Kuźnicza and Nożownicza Streets. The buildings in this area date back to the time before the city was granted an urban charter, and in previous centuries the walls of today’s institute housed burgher residences, possibly a synagogue, a ducal curia, a monastery, a Police Presidium office and university teaching rooms. The heyday of the edifice was during the Renaissance and Baroque periods, when the dukes of Legnica and Brzeg had their residence here, followed by the Ursuline Sisters of the Roman Union. In the 16th c. the houses on Szewska Street were transformed into a ducal city palace, which was given representative Baroque forms in the following century through the modernization of the façade and the introduction of stucco and painting ornamentation into the interiors. Based on these, it can be assumed that the leading architects and stucco artists active in Silesia in the early modern period were involved in these reconstructions: Jakub and Franciszek Parr as well as Carlo Rossi and his workshop. The architectural changes made to the former curia at the end of the19th c. and in the first half of the 20th c. resulted in these representative forms ceasing to be recognizable, and the edifice began to be perceived through the prism of purely clerical and didactic functions. This led to an unjustified depreciation of its place and its role in the development of Silesian architecture in the early modern era. In recent years archaeological and architectural research has made it possible to uncover and expose those elements that determined the rank of the curia in the buildings of early modern Wrocław: walls of three-story houses from the Middle Ages, whose legible door and window openings allow conclusions to be drawn about their original spatial disposition; the beamed ceilings, vaults and architectural details of the Renaissance period; and Baroque stucco ornamentation and painting. These discoveries open up new research perspectives in relation to the forms of the Wrocław curia of the Dukes of Legnica and Brzeg in the early modern period – both in terms of its construction and decoration – and provide an opportunity to verify the assessment of the significance of this building for the development of architecture in the city and the region. The aim of this article is to review key issues for the study of the early modern forms of the palace, their conditions and potential directions of development.

Copyright of Oeconomicus is the property of Znanstvena Rijec d.o. and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

This paper is based on research into the representation of Italian literature in the current curricula and teaching programs (Serbian language and literature) of primary and secondary schools in Serbia. The paper presents literary works that are mandatory and elective content, works that are read in excerpts or in their entirety as school or homework readings. It examines how the selection is made and to what extent contemporary Italian literature is represented, as well as how much the new programs deviate from the multi-decade pattern dominated by representatives of Humanism and the Renaissance. Although new literary works are a refreshment and a departure from the multi-decade pattern, through literature teaching, in light of spreading the perception of Italian culture, art, and history, there is potential for much more. Progress is noticeable in the approach and inclusion of foreign works, including Italian literature, in education. There is a visible need to introduce more contemporary works and authors into school practice, as well as reasons for slow progress in realizing such an idea. However, some changes in approach are evident at all levels - both in primary and secondary schools, both through the choice of works to be read and through the approach to them. In teaching practice, there is still a challenge in the cultural, interdisciplinary approach to the literature, which relies on correlation within and outside the subject, on a comparative and intertextual approach to the literary work. All this is evident through accompanying materials in textbooks, which often do not open up broader possibilities of reception, although it could be done in many different ways. While some publishers offer innovative approaches such as including original illustrations by authors, documents, and additional materials that expand understanding of the context and significance of the text, others neglect this important dimension, which can limit the possibility of proper judgment about its values in the context of the entire literature. In addition to the proper inclusion of Italian literature in education, the idea of this paper was also to emphasize, using this specific example, the need for intercultural education and the promotion of understanding of different literary traditions and cultures. If students read works by Italian authors as part of school or homework reading, and are given the opportunity to get acquainted with Italian literature, it is important that this perception does not remain just as the isolated world of a literary work, but that it opens up the possibility of understanding the wider picture of Italian culture, art, and history, as well as world literature in general. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Artykuł przedstawia sensacyjną informację o istnieniu w XVII wieku w kolegiacie św. Krzyża we Wrocławiu epitafium króla Szwecji Gustawa II Adolfa. Zabytek upamiętniający w katolickiej świątyni – swego rodzaju „rozszerzeniu” katedry św. Jana Chrzciciela – filar luteranizmu w Europie bez wątpienia był czymś niezwykłym. O istnieniu epitafium informują dwa niezależne źródła z 1682 i 1694 roku. Nie wiadomo, kto mógł być jego fundatorem ani kiedy ono powstało. W grę wchodzi okres 50 lat od śmierci króla, zmarłego w 1632 roku. Treść łacińskiego napisu upamiętniającego króla-wędrowca, jak go tam określono, wykazuje pewne powinowactwa z poezją katolickiego poety śląskiego Johannesa Schefflera, znanego pod pseudonimem Angelus Silesius (†1677). Jedną z okoliczności sprzyjających powstaniu epitafium mogło być objęcie diecezji wrocławskiej w 1672 roku przez kardynała Fryderyka von Hessen, który wcześniej w Rzymie był tutorem słynnej konwertytki, dawniej królowej szwedzkiej Krystyny, córki Gustawa II Adolfa. Nie wiadomo też, kiedy epitafium króla zlikwidowano. Mogło to się stać już około 1710 roku, kiedy w kościele powstał nowy ołtarz główny, co interpretowano jako reakcję wrocławskiego kleru katolickiego na konwencję w Altranstädt w 1707 roku. Wtedy to kolejny król szwedzki, Karol XII, wstawił się za śląskimi luteranami, tym samym stając się dla katolickich prałatów uosobieniem zła.

Verske igre v Rušah, naselju zahodno od Maribora, o katerih v povezavi z latinsko šolo (1645-1760) poroča latinska kronika Jožefa Avguština Mezneriča z naslovom Notata Rastensia antiquissimis documentis desumpta et variis fide humana dignis autographis synoptice descripta, sodijo med danes izgubljene začetke dramskega dogajanja na Slovenskem. Uvedel jih je nadarjeni Luka Jamnik, krajevni duhovnik in spodbujevalec kulturnega dogajanja, v kroniki imenovan kar »ruški Romul«. Leta 1680 je začel prirejati vsakoletne igre po zgledu jezuitskih šolskih »komedij«, actio comica. Redne letne predstave na čast Devici Mariji so vsak začetek septembra, ob prazniku Marijinega imena, potekale vse do leta 1722, vendar se zaradi kasnejšega požara ni ohranilo nobeno besedilo. Članek prinaša prvi poskus rekonstrukcije ene od takratnih predstav, izgubljene igre z dozdevno antičnim motivom o cesarju Jovinijanu, čudežno napeljanem k spreobrnitvi, De Joviniano imperatore mire correcto, iz leta 1706. Na podlagi dveh literarnih virov, enega iz zbirke Gesta Romanorum in drugega iz dela Summa theologica dominikanca Antonina iz Firenc, predstavi okvirno dramsko dogajanje; nato pa z zbirko kar šestih perioh, »gledaliških listov«, ohranjenih od primerljivih šolskih predstav tistega časa, zariše tudi horizont možnih variacij, kot so jih takrat igrali po evropskih odrih. Hkrati prikaže obravnavo tega motiva, znanega kot ATU 757, »Kazen za cesarjevo ošabnost«, v vrsti drugih izročil, od njegovih korenin iz svetopisemske zgodbe o kralju Nebukadnezarju (Dan 3,31–4,34) prek avtorjev, kot so bili Herrand Wildonski, Geoffrey Chaucer, Hans Sachs, William Morris in Henry Wadsworth Longfellow, vse do sodobne opere iz 20. stoletja, ki sta jo napisala Josef Tal in Israel Eliraz. V tej luči je uprizoritev v Rušah leta 1706 mogoče razumeti kot enega vsakoletnih vrhuncev kulturnega življenja v regiji, s katerim so mladi izobraženci množico več tisoč gledalcev seznanili s kompleksnim in duhovno ter družbeno provokativnim motivom iz zakladnice evropskega literarnega izročila.

Klasztory kamedulskie często przyciągają zainteresowanie z powodu zamkniętego i surowego trybu życia codziennego. Do jego poznania służą dość skąpe źródła historyczne – inwentarze, rejestry wydatków, korespondencja. Do takich źródeł można doliczyć również rzadkie opisy gości klasztornych. W artykule omówiono trzy opisy klasztoru pożajskiego pod Kownem, sporządzone jeszcze za czasów zakonników kamedułów (do r. 1830). Bardzo ciekawe wzajemnie uzupełniające się wrażenia o kamedułach zostawili literat polski Julian Ursyn Niemcewicz, młodzieniec z Gdańska Carl Feyerabend i francuski pisarz Aubry de la Motraye. Opisy w pamiętnikach przekazują ciekawe, choć nie zawsze takie same wiadomości o życiu zakonników w klasztorze, autorzy szczególnie zaznaczali walory artystycznie architektury i sztuki klasztoru pożajskiego.

Copyright of Art-E is the property of Suleyman Demirel University, Faculty of Fine Arts and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Art-E is the property of Suleyman Demirel University, Faculty of Fine Arts and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

W artykule zaprezentowano wyniki kwerendy polskojęzycznych rękopisów z XVII i XVIII w. w czterech zagranicznych ośrodkach: Bibliotece Polskiej w Paryżu, Riksarkivet w Sztokholmie, Bibliotece Uniwersyteckiej w Wilnie i Bibliotece Litewskiej Akademii Nauk. Dokumenty zgromadzone podczas poszukiwań są różnorodne pod względem gatunku oraz miejsca i czasu powstania, dlatego będą dobrym uzupełnieniem planowanego elektronicznego korpusu rękopisów z tego okresu. W opracowaniu omówiono typy tekstów przechowywanych w poszczególnych ośrodkach i podano wskazówki przeszukiwania ich kolekcji, co ułatwi czytelnikowi projektowanie badań i gromadzenie materiału źródłowego.

Copyright of Akademik Sanat is the property of Ankara Haci Bayram Veli University and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Jacek Kaczmarski wrote as many as eighteen ekphrases based on Baroque paintings, especially the works of Dutch painters. His goal was not so much a precise description of the work of art, but rather a subjective commentary. His poem entitled Still life refers to the painting by W. Claesz. Heda and to the popular motif of still life as a separate theme in Western European painting in the seventeenth century. Baroque still lifes can be read realistically as a testimony to the fascination with the material culture of past eras. The permanent repertoire of subjects immortalized on canvas included table tops on which everyday utensils were painted. They also refer to a symbolic message related to the idea of the impermanence of the world. In his Still Life, Jacek Kaczmarski gives us a subjective lesson in reading the existential dimension of seventeenthcentury European figurative painting. Both the scenery (a set table), the meaning of the work and its stylistic layer are 'baroque'. The poet uses figures popular in the poetry of the seventeenth century: concept, paradox, antinomy, enumeration. The universalism of the Baroque vision of the world, in the spirit of vanitas emphasizing the transience of the senses and the fragility of life, is a message that is also valid in contemporary poetry, which sees the futility of existence and the role of art that perpetuates the products of man. What brings the poet closer to the baroque is the feeling of the impermanence of existence, tragedy and uncertainty of fate. What makes it different is the lack of a theological and mystical perspective. Contrary to the Baroque metaphysical poets, Kaczmarski does not take up theological issues, does not explore ultimate matters, and invariably avoids moralizing. In his ekphrasis, eternal life is available only to the world of inanimate objects and reserved for the art. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Collectanea Philologica is the property of Wydawnictwo Uniwersytetu Lodzkiego and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Clotho is the property of University of Ljubljana, Faculty of the Arts and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Journal of Academic Social Science Studies is the property of Journal of Academic Social Science Studies and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Architectus is the property of Oficyna Wydawnicza Politechniki Wroclawskiej and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

İkonografideki bilgilere göre kurtarıcı ve yol gösterici olarak kabul edilen Ehut’un ölümünden sonra İsrailliler, Rab’bin gözünde kötü olanı yaparlar. Rab’da bunun üzerine İsrail halkını Hasor’da egemenlik süren Kenanlı Kral Yavin’in eline teslim eder. Dokuz yüz demir savaş arabasına sahip olan Kral Yavin, bulunduğu topraklarda yirmi yıl kadar Sisera adındaki güçlü bir komutanın da yardımıyla baskıcı bir yönetim anlayışıyla hüküm sürere. Bütün bunlar yaşanırken İsrail’i Lappidot’un karısı Peygamber Debora yönetmektedir. Peygamber Debora’ya bir gün Rab tarafından bir bilgi gelir. Bu bilgiye göre Kral’ın has adamı ve komutanı Sisera, bir kadın tarafından öldürülecektir. Bunu öğrenen kadın hükümdar, durumu Barak adındaki komutanına iletir. Barak’ın öncülüğündeki kuvvetler ile Sisera’nın askerleri Tavor dağında çarpışlar. Bütün ordusu Barak komutasındaki kuvvetler tarafından kılıçtan geçirilen Sisera, çarpışmadan canını zor kurtararak kaçmıştır. Yaya olarak kaçan komutan, Kenliler’den Hever’in karısı Yael’in çadırına sığınır. Komutanın buraya sığınma sebebi Yavin ile Hever’in arasının iyi olmasıdır. Sisera’yı çadırına kabul eden Yavel, onun dinlenmesi için gerekli hazırlıkları yapar. Komutan uyuduğu bir sırada sessizce çadıra giren Yael, Deborah’a bildirilen kehaneti gerçekleştirmek üzere eyleme geçer. Eline aldığı tokmak ve demir bir kazıkla, Sisera’yı şakağından yere çiviler ve komutan orada anında can verir. Soğukkanlılıkla yaptığı bu eylemin ardından Yael, Sisera’nın cesedini göstermek üzere komutan Barak’ı karşılamaya çıkar. Kadını izleyen Barak, şakağına kazık saplanmış Sisera’nın ölü bedenini görür. Komutanın ölümüyle Kral Yavin’in gücü zamanla azalır ve Debora’nın öncülüğünde Kenanlı Kral Yavin ortadan kaldırılır. Biz de bu çalışmamızda Yael ve Sisera ikonografisi temel alınarak hazırlanmış bazı resimlere odaklandık. Çalışmaya dâhil ettiğimiz Jacopo Vignali (1592-1664), Mateo Gallardo Solier (1600-1667) ve Felice Ficherelli’nin (1603-1660) gerek üslup özelliği gerekse tasvirlerini oluşturma dönemleri dikkate alındığında sanatçılar tarafından meydana getirilen bu resimlerin Barok özellikler taşıdıkları tespit edilmiştir. Barok üslup genel olarak akışkan bir anının betimlenilmesine odaklanılması, kompozisyondaki diyagonal anlatım, teatral betimleme anlayışı, aydınlık ve karanlık yüzeyler arasındaki kontrast ilişki, ışığın kullanımı, hacimli kumaş yapıları, atmosferik temalar, koyu renkli fon ve çerçeveye sığmayan tasvir anlayışıyla 17. yüzyıl Avrupa sanatını derinden etkileyen bir üslup olarak bilinmektedir. Barok resim sanatındaki üslubun temel dinamikleri, tasvirlerin ikonografiyle kurduğu yakın ilişkide daha net bir biçimde görülür. Bu yaklaşım yani eser-ikonografi ilişkisi, incelediğimiz tasvirlerin meydana getirildiği 17. yüzyıl Avrupası’na da doğrudan etki eden bir yönelime dönüşmüştür. Eski ve Yeni Ahit’te bahsi geçen dini ya da tarihi karakterlerin hayat hikâyelerine dayanan tasvir geleneği özellikle vahşet resimlerinde daha net bir şekilde izleyiciyle sunulmuştur. İzleyicide ruhsal bir etki bırakmasının yanı sıra tasvirlerdeki örtük imaj, otoritenin geniş halk kitlelerindeki baskı unsurunu görsel veriler üzerinden yansıtmayı da amaçlamaktadır. Tarihi kesin olarak bilinen (1631) bir eser yanında üslup özelliklerinden dolayı 17. yüzyılın ikinci yarısına tarihlenen iki resimde de böyle bir anlayışın etkisini görmek olanaklıdır. Araştırmada ele aldığımız tabloları Panofsky metodolojisine göre inceledik. Bu metoda göre bir sanat eseri Doğal (Olgusal ve İfadesel), İkonografik ve İkonolojik Anlam olmak üzere üç başlık altında incelenmelidir. Çalışmada, ilk olarak “görünen ifadesi” olarak kavramsallaştırabileceğimiz Doğal Anlam üzerinden resimleri analiz ettik. Kavramsal düzeyde, ekleme yapılmadan, sadece resimde görünen temel unsurların tanıtılmasının ardından İkonografik Anlam bölümüne geçtik. Bu başlık altında, ilgili sahnelerin oluşumuna kaynaklık eden ikonografinin tespiti, sanatçıların metinle olan ilişkileri ya da pasajlardan ayrılan yönlerini tartıştık. İkonolojik Anlam’da ilk olarak sanatçılar hakkında bilgi verdik. Bahsi geçen sanatçıların üslup özellikleri, birbirlerine benzeyen ya da ayrışan noktaları ile Barok üslubun tablolar nezdindeki etkilerini de metodun üçüncü basamağında tartıştık. Metodolojik bir yaklaşımla incelediğimiz resimlerin özgünlüğü saptayarak, betimlemelerin Avrupa Tasvir Sanatları’ndaki yerinin belirlenmesi makalemizin temel amacını oluşturmaktadır.

Copyright of Kronika is the property of Kronika, Casopis za Slovensko Krajevno Zgodovino and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Architectus is the property of Oficyna Wydawnicza Politechniki Wroclawskiej and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Firat University Faculty of Theology / Fırat Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi is the property of Firat University and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Turkish Studies - Language & Literature is the property of Electronic Turkish Studies and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Kronika is the property of Kronika, Casopis za Slovensko Krajevno Zgodovino and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of ANAFORA is the property of Anafora and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Studia Warmińskie is the property of University of Warmia & Mazury in Olsztyn and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

This article examines a selection of Maria Pawlikowska-Jasnorzewska's poems inspired by the Baroque imagination. In her last volume of poetry published by the interwar poet before the Second World War (Szkicownik poetycki) she pays tribute to the late Baroque poet, Józef Baka. Pawlikowska-Jasnorzewska analyses the imagery, mood and language of his work, which encourages the reader to look at the sources of her poetic outlook. From the very beginning of her poetic development, Pawlikowska-Jasnorzewska was fascinated by the natural world, both its beauty and ugliness, the latter involving the processes of decay, decomposition and death in their various forms. The analysed poems show a sense of the duality of the world, awe, and absurdity of existence, reflect in the complexity of all phenomena. This attitude is built on the base of the original poetic technique of Pawlikowska-Jasnorzewska, and at the same time demonstrates associations with the Baroque poetry. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

One of the most identifiable features of baroque poetics is the concept. It can be understood as a set of tricks or as a stylistic and creative idea that defines the way authors think. Due to its use of paradox, the concept has attracted the interest of contemporary literature created under the auspices of postmodernism. This article attempts to show some solutions of Polish contemporary and recent literature that refers to the tradition of the concept. The operation of the concept takes place both on the external literary level (polymedia genres) and on the internal literary level (narrative figures derived from baroque poetics). [ABSTRACT FROM AUTHOR]

The article extends previous findings regarding the multiple connections between Szymborska's poetry and the baroque tradition. It exposes the existential dimension of these references concerning anthropology and the place of man in the world. The world of Szymborka's poetry, unlike the baroque one, is a disenchanted world. The author of the article draws attention to the inner dark trend in Szymborska's work, related to the sense of terror of existence. This conviction about the tragic essence of the condition of human nature is skillfully masked with linguistic means, giving the impression of cheerful fun. The poet asks questions about the responsibility for one's own life, for other beings. Existential anxiety of this poetry is mitigated by the convention of linguistic play. However, this does not ease the sense of being lost in the abyss of being. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Autor publicira dva kamena kipa postavljena u niše na pročelju crkve sv. Martina u Vlaškoj ulici u Zagrebu. Kipovi prikazuju sv. Kvirina, biskupa rimske Siscije (Sisak) i bl. Augustina Kažotića (Casotti), biskupa u Zagrebu i Luceri u Apuliji. Kipovi nisu dosad bili predmet povijesnoumjetničkih analiza, iako je riječ o djelima visokih umjetničkih dometa. Autor ukazuje na njihovu sličnost s djelima mletačkog kipara Alvisea Tagliapietre (Venecija, 1670. – 1747.) te ih pripisuje njegovoj radionici u kojoj su djelovala njegova tri sina, Ambrogio, Carlo i Giuseppe. U drugom dijelu teksta analizira se mramorni grb na ogradi vrta kurije Stjepana Putza na Kaptolu 7 u Zagrebu. Na kuriji je kameni portal datiran 1756. godine pripisan mletačkom kiparu Francescu Robbi (Venecija, 1698. – Zagreb, 1757. ) koji je djelovao u Austriji, Sloveniji i Hrvatskoj. Grb u Zagrebu pripisuje se Robbi te se uspoređuje s grbovima koje je umjetnik izveo u Celovcu i u Ljubljani. Pretpostavlja se da je grb bio dio cjeline s portalom te da ga je naručio također Stjepan Putz, smederevski i beogradski biskup te prepozit zagrebačkog kaptola.

Kompozytor Franz Tunder (1614-1664), pełniąc ponad 25 lat funkcje organisty i animatora życia muzycznego w kościele Najświętszej Maryi Panny w Lubece, był prekursorem ostatniej generacji hansatyckiego baroku, ale i wielkim mistrzem tego stylu. Tworzył dzieła organowe oraz kompozycje wokalno-instrumentalne. Wśród nich znajduje się koncert kościelny, napisany do protestanckiej adaptacji łacińskich słów antyfony Salve Regina. Jest nim utwór Salve coelestis Pater na bas solo, skrzypce i basso continuo. Autor artykułu wskazuje na związki słowa i muzyki w szeroko pojętym aspekcie wykonawczym. Wychodząc od teologicznej analizy tekstu słownego, wskazuje na retoryczne znaczenie szeroko pojętych zabiegów muzycznych, szczególnie w linii melodycznej basowego głosu solowego.

Ikony na Podlasiu należą do najciekawszych zjawisk kulturowych, ale ich dzieje nie są do dziś zbadane. W artykule zostały omówione dzieła okresu baroku. Większość z nich najprawdopodobniej było przeznaczonych dla cerkwi unickich. Autorka omawia kilka z tych ikon.

W centrum zainteresowania Jaworskiego stoi człowiek w swojej relacji do Boga, świata, natury, losu. Punktem wyjścia jest arystoteliańska koncepcja człowieka wyobrażonego pod formą mikroi makrokosmosu postrzeganego jako istota myśląca i wywyższona, stworzona na obraz i podobieństwo Boga, która jednak posiada zdefektowaną, przemijającą i grzeszną naturę. Z powodu ułomnej natury człowiek nie decyduje o własnym losie, więc na ziemi nie może zaznać szczęścia. Szczęście, oparte na pojęciu nieskończoności, nieśmiertelności, nieodwracalności i spokoju wewnętrznego (beznamiętności), dostępne jest według autora tylko w niebie. W odpowiedzi na ten paradoks kaznodzieja łączy teologię szczęścia z teologią zbawienia, opracowuje teorię dobrego i „czynnego” (aktywnego) życia, zgodnie z którą człowiek będzie zdolny pokonywać przeszkody, zdobywać wpływ na własny los i osiągać częściowe szczęście w życiu doczesnym oraz pełne szczęście w niebie.

U ovoj se studiji donosi niz novih arhivskih dokumenta i novopronađenih skulptura kojima se dopunjuje opus riječkog majstora Antonija Michelazzija (Gradisca d’ Isonzo, 1707. – Rijeka, 1771.). Također, na temelju nepoznatih izvora nadopunjuje se i njegov dosad malen broj arhitektonskih djela. Majstor je u Rijeku došao kao član radionice svojeg učitelja Paola Zulianija krajem 1724., a u gradu se trajno nastanio od 1727. godine. Razlog preseljenja bile su pogodnosti obećane patentom cara Karla VI. od 19. prosinca 1725. godine. Michelazzi je surađivao na manje zahtjevnoj kiparskoj opremi oltara Presvetog Sakramenta koji je u riječkoj Zbornoj crkvi oko 1725. podizao njegov učitelj Zuliani. U ranu samostalnu majstorovu aktivnost ovdje su uvršteni kipovi svetog Mihovila, svete Agate i svete Margarete, danas razmješteni na širem području Gradskog groblja Kozala. Novi arhivski dokumenti pokazuju kako je Michelazzi od 1733. imao baraku za klesanje kipova smještenu na obali pred južnim gradskim vratima za koju je plaćao najam u iznosu od dva zlatnika godišnje. Kao majstorov rad prepoznata je mramorna skulptura svetog Karla Boromejskog i stipes s reljefom Mučeništva svetog Ivana Nepomuka, danas u dvorištu samostana sestara milosrdnica svetog Vinka Paulskoga u Kresnikovoj ulici 15 u Rijeci. Utvrđeno je da su te skulpture izvorno pripadale kapeli svetog Karla Boromejskoga u sklopu nekadašnjega istoimenog lazareta u Rijeci. Michelazzijevoj je ruci pripisan i mramorni kip Gospe Žalosne u župnoj crkvi u mjestu Cavriè nedaleko od Trevisa, a pronađena je i isplata iz 1763. u iznosu od 150 fjorina za kip svetog Martina u riječkoj Zbornoj crkvi. Recentna su istraživanja pokazala kako je 1755. Michelazzi bio imenovan od strane carice Marije Terezije carsko-kraljevskim arhitektom zaduženim za obnove i poboljšanja luka Senj i Karlobag. Na temelju novopronađenog dokumenta utvrđeno je da je on autor barokne obnove riječke augustinske crkve svetog Jeronima iz 1768. godine, a koja je bila teško oštećena u potresu 1750. godine. Otkriven je i majstorov osobni pečat s monogramom, kao i dosad nepoznati podatci o njegovom angažmanu na gradnji kapelanijske crkve svetog Filipa Apostola u Mrkoplju, a koja je stradala u bombardiranjima tijekom Drugoga svjetskog rata.

Copyright of Erciyes Akademi is the property of Erciyes Universitesi Sosyal Bilimler Dergisi and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

The article presents research on the collocation łaskawy czytelniku (‘kind reader’) and the farewell formula bądź łaskaw (‘will you be so kind as to’) in Polish literature from 1650–1750. Based on, inter alia, dictionary queries, the origin of both expressions was searched for, while corpus research (using the material of the general historical corpus and the specialized corpus consisting of 152 prefaces to works from 1650–1750) supported by statistical methods was used to indicate the functions performed by these formulas in the text. It has been shown that both expressions are highly conventionalized and function as templates, and the collocation łaskawy czytelniku is a statistical key word for introductory texts to an anonymous recipient in the ripe and late Baroque and the Saxon era. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Journal of Art History / Sanat Tarihi Dergisi is the property of Ege University and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Kultura Slowian is the property of Jagiellonian University Press and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Er(r)go: Teoria, Literatura, Kultura is the property of Wydawnictwo Uniwersytetu Slaskiego and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Journal of the Institute of Art History is the property of Radovi Instituta za Povijest Umjetnosti and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Studia Wilanowskie is the property of Index Copernicus International and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

The main focus of the article is the critical edition of Stanisław Grochowski’s hitherto unpublished work, “Pamiątka nagrobna Samuela Głowy”. This includes a critical apparatus in which changes in the three available copies, each representing a different variant, are noted. For instance, I have listed the added fragments present in the copies and lexical changes, which assisted in determining the possible order in which variants were printed. In the introduction, I briefly introduced the motifs employed by the poet, such as the deviation from traditional genre conventions (for example, by modifying panegyric principles of funeral poetry) and connections with Jan Kochanowski’s poems. I compared how the jester was portrayed in Grochowski’s cycle with Kochanowski’s “Fraszki”. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Celem artykułu jest charakterystyka, pochodzącego z roku 1724, utworu Dialogus pro Magna Feria Sexta, który ogłosił, poprzedzając go słowem wstępnym, Wiktor Gomulicki w roku 1901 na łamach Wędrowca, w numerach 13–18. Powstały najprawdopodobniej w środowisku jezuickim, w czasie, który badacze nazywają okresem późnego baroku dialog, stanowi alegoryczną, dydaktyczno – moralizatorską prezentację pasyjnych wydarzeń oraz sposobów ich oddziaływania na odbiorców. Omówienie dialogu, jego przeznaczenia oraz funkcjonowania, dokonane zostało z uwzględnieniem tradycji literackiej oraz uwypukleniem jego związku z ówczesną konwencją literacką i teatralną, ze specyfiką wyodrębnianych przez badaczy modeli religijnych widowisk tego czasu. Akt drugi sztuki, będący moralitetem, zawiera charakterystyczny dla literatury średniowiecznej, następnie podejmowany i wielorako powtarzany w wiekach XVI i XVII, motyw trzech nieprzyjaciół człowieka: szatana, świata i ciała. Akt trzeci, będący lamentem i opłakiwaniem Męki i Śmierci Chrystusa, stanowi skierowane do grzesznika wezwanie do wewnętrznego rozmyślania nad dokonanym dziełem odkupienia oraz do podjęcia pokuty za swoje grzechy. Prezentowany utwór, poddany kryteriom klasyfikacyjnym oraz zabiegom analityczno-interpretacyjnym, wpisuje się stylistycznie i ideowo w alegoryczne widowiska, jest przykładem wyraźnie wyodrębnionego przez Juliana Lewańskiego dialogu dewocyjnego, który w sposób zdecydowany ciąży ku liturgiczno-kontemplacyjnemu charakterowi.

Badanie piśmiennictwa zakonnic w jednorodnej przestrzeni miasta służy przywracaniu pamięci o kilku pokoleniach kobiet, które żyły w Lublinie, odkrywaniu ich aktywności intelektualnej, kultury literackiej, obyczajów i zainteresowań, kształtowania obrazu świata. Piśmiennictwo kobiet w epoce staropolskiej wciąż otwiera nowe możliwości poznawcze dla literaturoznawców, badaczy zajmujących się geopoetyką, zainteresowanych zagadnieniami pamięci zbiorowej, prywatności, obiegu teksów, tożsamości bohaterek i identyfikacji zbiorowej czy mentalności grupy. Pozostałe po karmelitankach egodokumenty są dobrym materiałem oglądu naukowego tej wyizolowanej grupy, a mikroskala badawcza pozostaje w obrębie antropologicznej orientacji historycznej. Lubelskie rękopisy, dokumenty i świadectwa aktywności intelektualnej sióstr uległy w XIX wieku całkowitemu rozproszeniu. Artykuł ten ma na celu scalenie wiedzy na temat odnalezionych tekstów karmelitanek lubelskich, określenia najważniejszych cech części dorobku zakonnic, wskazania autorek tekstów, Analizie poddano grupę pism „urzędowych”, (księga wizytacji klasztoru, listy - certaminy) oraz kroniki dwóch lubelskich klasztorów, z których pierwsza, klasztoru pw. Św. Józefa jest znacznych rozmiarów, druga, z kalsztoru pw. Niepokalanego Poczęcia, stanowi zaledwie wstępną część zaginionego najprawdopodobniej tekstu.. Wskazane zostały także inne formy piśmiennictwa klasztornego: żywoty, sylwiczne zbiory duchowościowe, modlitewniki osobiste, zbiór listów, adaptacje zbiorów emblematycznych. Najważniejszymi źródłami wiedzy o lubelskich karmelitankach były kroniki. Były one rodzajem domowej historiografii i miały charakter pośredni pomiędzy księgami zmarłych czy księgami obłóczyn, a regularnie prowadzoną narracją, przedstawiającą w porządku chronologicznym wydarzenia z życia grupy. Kronika pierwszego klasztoru obejmuje okres od 1624 do 1701 roku. Księga pisana była konsekwentnie przez kilka anonimowych kronikarek różniących się zainteresowaniami, sposobami precyzowania przekazu i umiejętnościami pisarskimi. Najprawdopodobniej pierwszą autorką kroniki (od 1625 roku) była Febronia od Jezusa. Naturalny przekaz ustny, oprócz osobistego doświadczenia piszącej był najważniejszym źródłem wiedzy o wydarzeniach w domu klasztornym. Ze względu na przyszłego odbiorcę kroniki i potrzebę uwiarygodnienia historiograficznego zostały dodane listy. W strukturze kroniki zostały zamieszczone także inne teksty i gatunki egzogenne. Szczególna uwagę zwracają jednowątkowe mikronarracje. Fragmenty te stanowią o nadzwyczajnej wartości literackiej kronik karmelitańskich. Ukazują ekspresję piszących kobiet, umiejętność w zakresie prowadzenia potoczystej narracji i transponowania przekazu oralnego na karty kroniki. Gawędowy ton zapisków kieruje uwagę w stronę pamiętnikarskich cech kroniki, a kulturoznawców ku kategorii prywatności, tożsamości i pamięci tej niewielkiej grupy odizolowanych w znacznym stopniu od świata kobiet. Kronikarki wielokrotnie sygnalizowały, jak istotną wartością jest dla konwentu tożsamość grupy. Konfrontacje my – oni, wewnątrz – zewnątrz (klasztoru), podkreślanie indywidualizmu i odmienności zakonu pokazują daleko idącą autoświadomość autorek. Potoczyste w narracji kroniki klasztorne, pozwalają spojrzeć na przeszłość grupy, wspólnoty jako na całość, ale też jako na przestrzeń działania konkretnych, ambitnych i mających wiele do powiedzenia kobiet. W rzeczywistości zakonu klauzurowego „rozgadane” historie karmelitanek wydają się rewersem obowiązującego milczenia zakonnego, przekorą wobec drewienek noszonych w ustach dla jego zachowania czy dzwonków służących do klasztornej komunikacji, które miały zastępować zbędne i uznane za grzeszne słowa.

Samuel Brzeżewski to zakonnik, który w XVII w. był docenianym kaznodzieją i hagiografem. Dwa z trzech zachowanych jego kazań dotyczą Maryi. Należy do nich Zaciąg dworzanów na kurią Najaśniejszej Królowej nieba i ziemie Maryjej, w którym autor użył konceptu: przedstawia kryteria doboru chrześcijan na dwór Matki Bożej. Opisując Maryję, stosuje wobec niej bardzo wiele określeń, które zaczerpnął z tradycji biblijno-patrystycznej. Matka Boża to m.in. królowa, cesarzowa, druga Ewa, brama, okno i… piec. Brzeżewski używając tych nazw, starał się wyjaśnić ich metaforyczny lub teologiczny sens. Podobnie postąpił w tym samym stuleciu Wespazjan Kochowski, pisząc Ogród panieński. Niewykluczone, że barokowy twórca inspirował się również kazaniem krakowskiego zakonnika.

Copyright of Kronika is the property of Kronika, Casopis za Slovensko Krajevno Zgodovino and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Acta Historiae Artis Slovenica is the property of Scientific Research Centre of Slovenian Academy of Sciences & Arts and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Artystyczny manifest florenckiej Cameraty powszechnie uważa się za przełom nie tylko w stylistyce muzycznej, ale także w teoretycznej refleksji nad muzyką. W tradycyjnej muzykografii cezura roku 1600 jawi się jako dość wyraźna granica oddzielająca renesans od baroku. Muzyczne desygnaty obydwu tych epok są jednak bardzo niejasne, a ich stosowanie nieuchronnie prowadzi do sprzeczności. Za ich rozwiązanie posłużyć może taki model interpretacyjny, który wiąże twórczość muzyczną z nurtem inspiracji humanistycznych, obecnych w kulturze europejskiej co najmniej od połowy wieku XVI i trwających przez kolejne stulecie. Nurt ten doprowadził do znaczącego przewartościowania kwestii stylu w muzyce, co dość dobrze oddaje pojęcie manieryzmu.

Esej wyrasta z namysłu nad totalnością literatury − i jej bezczasowością. Stanowi próbę odczytania na nowo Myśli ludzkiej Zbigniewa Morsztyna i zarazem krótkiego ustępu Portretu artysty z czasów młodości Jamesa Joyce’a. Znalezione w obu tekstach kosmografie okazują się nie tylko alegorycznymi mapami ludzkiej duszy − odpowiednio barokowej (geocentrycznej) i modernistycznej (egocentrycznej) − ale też negatywowymi kopiami samych siebie. Joyce i Morsztyn, tak jak św. Augustyn w dziesiątej księdze Wyznań, znaleźli w swoich duszach „wszystko”. Obaj, w sposób figuratywny, opisali mikroskopijną zawartość myślenia jako nieskończoną w Pascalowskim sensie tego pojęcia − jakkolwiek ich opisy, o dziwo, są względem siebie jakby symetrycznie odwrócone.