Search

Protected areas are the cornerstone of nature conservation, although this approach has not prevented the current biodiversity crisis. In addition, the approach leads to the suggestion that only organisms living within these areas constitute nature. Nature, however, cannot be spatially constrained, and the same holds for human influence on nature. In this essay we develop an area-wide and human-inclusive vision of nature conservation into a new approach for national parks that we call National Park 3.0 (NP 3.0). The concept is rooted in a re-evaluation of human-nature relations sensu the Nature Futures Framework developed under IPBES. Moreover, we note that ‘landscape’ has always been a social-ecological concept since the term was coined by 17th century Dutch painters. Finally, we note that nature and human infrastructure are deeply entangled at multiple spatial scales in modern landscapes. We define NP 3.0 spatially by the contours of a landscape that is recognizable by people and has geomorphological and ecological coherence. We relate NP 3.0 to other initiatives for restoring biodiversity and provide a conceptual design for NP 3.0. Throughout this essay we use Nationaal Park Hollandse Duinen as a case study where NP 3.0 is worked out in practice.

In een nieuwe conceptrapportage over doelwijziging voor Natura2000-gebieden wordt door de overheid wederom gezocht naar mogelijkheden om de ambities voor natuurbehoud te minimaliseren, precies wat er in de afgelopen decennia is misgegaan. Dertig jaar nadat de Habitatrichtlijn is aangenomen, heeft Nederland de bescherming van natuurgebieden nog steeds niet op orde.

Dit rapport presenteert een reflectie op de mogelijkheden voor het mitigeren en compenseren van stikstofdepositie op beschermde Natura 2000-habitats. Daarbij wordt ingegaan op de wetenschappelijke inzichten en de relevante juridische kaders.

Forests are indispensable assets for mitigating climate change, protecting biodiversity and reducing poverty. While this has been widely recognized, vast swathes of forests are cleared each year, predominantly to make space for agricultural land. Since the 1980s, agricultural expansion into forest areas has been increasingly linked to international supply chains, especially of agricultural commodities such as beef, palm oil, soy, and timber. In response to the ongoing rates of forest loss, a large number of companies involved in the production, processing or distribution of deforestation-risk commodities publicly pledged to eliminate deforestation from their supply chains in the early 2010s. Although these so-called Zero-Deforestation Commitments (ZDCs) have received ample scholarly attention, there are still large uncertainties as to how effective they have been up until now and how effective they could be if their uptake was increased. The overarching objective of this thesis is therefore to investigate what insights can be gained from applying different approaches to assess the effectiveness of ZDCs and the degree of complementarity between these different approaches. In doing so, special attention will be paid to three distinct methodological approaches that hold great promise for advancing assessments of ZDC effectiveness: geospatial analysis, quasi-experimental designs for causal inference, and simulation modelling. Chapter 2 takes stock of the different definitions and criteria articulated in ZDCs and maps the potential coverage of ZDCs through geospatial analysis. In the absence of a clear methodology for delineating forests protected by ZDCs, Chapter 2 tries to fill this gap by putting forward a methodology for doing this at the global scale. Overall, the chapter demonstrates the importance of geospatial analysis in any type of empirical research on ZDCs. Chapter 3 builds on Chapter 2 by zeroing in on the local spillover effects (positive or negative) that may have occurred in the wake of a specific anti-deforestation policy: the Indonesian forest moratorium, enacted in 2011. Capitalizing on recent methodological developments in quasi-experimental research, the chapter provides a first-of-its-kind analysis and finds strong evidence that the enactment of the moratorium caused an uptick in deforestation near the official moratorium boundaries. Chapter 4 takes a deep dive into the role that sourcing patterns of individual traders in Brazil’s soy supply chain may play in the adoption and implementation of ZDCs. The results show that although stickier traders are more likely to adopt ZDCs, they also appear to have less effective ZDCs than other traders (as indicated by the level of soy and territorial deforestation in their sourcing regions). Chapter 5 builds on the previous chapters by providing an ex-ante hypothetical modelling experiment on how the worldwide implementation ZDCs could potentially affect the expansion of oil palm and other crops up until 2030, thereby accounting for potential spillover effects. The results suggest that under a scenario where ZDCs are strictly enforced across industries and regions, they are likely to bring about significant land sparing effects and reduce deforestation rates by a significant degree, even in areas that fall beyond the scope of ZDCs. Taken together, the chapters show that none of the methodological approaches applied in the thesis are by themselves sufficiently flexible to assess all aspects of ZDCs effectiveness. However, when combined, they constitute a rigorous portfolio of approaches that enables researchers to assess both the actual and potential effectiveness of ZDCs under a wide range of conditions. It is hoped that this will help policy makers, companies, and civil society to make more informed decisions as to how targets regarding deforestation and other societal targets can be reconciled, thereby paving the way towards a more sustainable future.

Forests are indispensable assets for mitigating climate change, protecting biodiversity and reducing poverty. While this has been widely recognized, vast swathes of forests are cleared each year, predominantly to make space for agricultural land. Since the 1980s, agricultural expansion into forest areas has been increasingly linked to international supply chains, especially of agricultural commodities such as beef, palm oil, soy, and timber. In response to the ongoing rates of forest loss, a large number of companies involved in the production, processing or distribution of deforestation-risk commodities publicly pledged to eliminate deforestation from their supply chains in the early 2010s. Although these so-called Zero-Deforestation Commitments (ZDCs) have received ample scholarly attention, there are still large uncertainties as to how effective they have been up until now and how effective they could be if their uptake was increased. The overarching objective of this thesis is therefore to investigate what insights can be gained from applying different approaches to assess the effectiveness of ZDCs and the degree of complementarity between these different approaches. In doing so, special attention will be paid to three distinct methodological approaches that hold great promise for advancing assessments of ZDC effectiveness: geospatial analysis, quasi-experimental designs for causal inference, and simulation modelling. Chapter 2 takes stock of the different definitions and criteria articulated in ZDCs and maps the potential coverage of ZDCs through geospatial analysis. In the absence of a clear methodology for delineating forests protected by ZDCs, Chapter 2 tries to fill this gap by putting forward a methodology for doing this at the global scale. Overall, the chapter demonstrates the importance of geospatial analysis in any type of empirical research on ZDCs. Chapter 3 builds on Chapter 2 by zeroing in on the local spillover effects (positive or negative) that may have occurred in the wake of a specific anti-deforestation policy: the Indonesian forest moratorium, enacted in 2011. Capitalizing on recent methodological developments in quasi-experimental research, the chapter provides a first-of-its-kind analysis and finds strong evidence that the enactment of the moratorium caused an uptick in deforestation near the official moratorium boundaries. Chapter 4 takes a deep dive into the role that sourcing patterns of individual traders in Brazil’s soy supply chain may play in the adoption and implementation of ZDCs. The results show that although stickier traders are more likely to adopt ZDCs, they also appear to have less effective ZDCs than other traders (as indicated by the level of soy and territorial deforestation in their sourcing regions). Chapter 5 builds on the previous chapters by providing an ex-ante hypothetical modelling experiment on how the worldwide implementation ZDCs could potentially affect the expansion of oil palm and other crops up until 2030, thereby accounting for potential spillover effects. The results suggest that under a scenario where ZDCs are strictly enforced across industries and regions, they are likely to bring about significant land sparing effects and reduce deforestation rates by a significant degree, even in areas that fall beyond the scope of ZDCs. Taken together, the chapters show that none of the methodological approaches applied in the thesis are by themselves sufficiently flexible to assess all aspects of ZDCs effectiveness. However, when combined, they constitute a rigorous portfolio of approaches that enables researchers to assess both the actual and potential effectiveness of ZDCs under a wide range of conditions. It is hoped that this will help policy makers, companies, and civil society to make more informed decisions as to how targets regarding deforestation and other societal targets can be reconciled, thereby paving the way towards a more sustainable future.

In 1995 marine ecologist Daniel Pauly introduced the shifting baseline syndrome. In it he described how little use is made of historical information about the occurrence of fish species within fisheries and fish ecology. Knowledge about harvesting and, in a broader sense, the ecology of fish is based on contemporary information in which researchers at the start of their career take the observed situation as their starting point. Anecdotes were used by Pauly as a source to gain historical insight into distribution and status of fish species. His analysis was the prelude to an increasing interest in natural history, especially with regard to the distribution and status of animal species. In addition to interviews, with which information from anecdotes was made available, historical, archaeological and paleontological research was used to arrive at natural-historical reconstructions. The bundling of these reconstructions shows that there is hardly any collective, natural history consciousness in society. Nature policy is based on information collected from 1970 onwards, and historical information plays no role in this. Natural history information is of great importance for nature restoration projects and for the development of a collective natural history consciousness. Without such consciousness and the use of such knowledge for nature restoration, recovery will be more difficult. The standard underlying the restoration of nature is that of a heavily degraded nature. Similarly, support for nature conservation declines if the image of that nature is based on information spanning the past few decades, ignoring change before that time.

In 1995 marine ecologist Daniel Pauly introduced the shifting baseline syndrome. In it he described how little use is made of historical information about the occurrence of fish species within fisheries and fish ecology. Knowledge about harvesting and, in a broader sense, the ecology of fish is based on contemporary information in which researchers at the start of their career take the observed situation as their starting point. Anecdotes were used by Pauly as a source to gain historical insight into distribution and status of fish species. His analysis was the prelude to an increasing interest in natural history, especially with regard to the distribution and status of animal species. In addition to interviews, with which information from anecdotes was made available, historical, archaeological and paleontological research was used to arrive at natural-historical reconstructions. The bundling of these reconstructions shows that there is hardly any collective, natural history consciousness in society. Nature policy is based on information collected from 1970 onwards, and historical information plays no role in this. Natural history information is of great importance for nature restoration projects and for the development of a collective natural history consciousness. Without such consciousness and the use of such knowledge for nature restoration, recovery will be more difficult. The standard underlying the restoration of nature is that of a heavily degraded nature. Similarly, support for nature conservation declines if the image of that nature is based on information spanning the past few decades, ignoring change before that time.

De forse uitdagingen in het Klimaatakkoord vragen om praktische (snelle) oplossingen. Hoewel op papier flora en faunasoorten degelijk beschermd lijken te worden door het natuurbeschermingsrecht, pakt dit in de praktijk toch vaak anders uit. Sommige van deze verduurzamingsoplossingen resulteren in permanente beschadiging van beschermde natuur. In dit onderzoek is daarom onderzocht hoe omgegaan wordt met het soortenbeschermingsrecht ten opzichte van de klimaatdoelen. Het natuurbeschermingsrecht kan versterkend of belemmerend werken in relatie tot deze doelen. Dit onderzoek toont aan dat de natuur vaak het onderspit delft ten opzichte van harde (economische) waarden. Al is een voorzichtige kentering zichtbaar. Natuur, meer specifiek biodiversiteit, verkrijgt een steeds serieuzere plaats in de toetsing van verduurzamingsprojecten. De klimaat- en biodiversiteitcrisis hebben veel raakvlakken en werken elkaar nu nog vaak tegen, terwijl beiden elkaar juist vooruit kunnen helpen. Meer aandacht voor de daadwerkelijke effectiviteit op langere termijn van voorgestelde verduurzamingsmaatregelen op de natuur is noodzakelijk om te komen tot een effectieve natuurinclusieve energietransitie.

n een arrest over het Finse vergunningsbeleid voor de jacht op wolven geeft het Hof van Justitie uitleg over de betekenis en reikwijdte van een aantal omstreden bepalingen van de Habitatrichtlijn. De twee belangrijkste vragen betreffen (a) of het toegestaan is om vergunning voor jacht te verlenen om meer acceptatie voor grote roofdieren te bewerkstelligen bij de lokale bevolking en (b) op welk bestuursniveau (lokaal, nationaal, biografisch, grensoverschrijdend) de zogenoemde eis van ‘gunstige staat van instandhouding’ voor beschermde soorten moet worden bereikt. Daarnaast benadrukt het Hof van Justitie net als in andere recente arresten het belang van wetenschappelijk bewijs en de prominente rol van het voorzorgbeginsel. Met de vestiging van het eerste Nederlandse wolvenroedel in eeuwen kan de eerste vraag ook zeker relevant geworden voor Nederland. Het antwoord op de tweede vraag is voor Nederland – met zijn gefragmenteerde grondgebied en vele kleine populaties beschermde soorten – zelfs van fundamenteel belang. Het Hof van Justitie geeft meer duidelijkheid maar laat tegelijkertijd nog wel vragen open.

Met dit rapport sluit Nederland zijn rol als trekker van de taken van het Coordination Centre for Effects (CCE) af. Het CCE heeft tot eind 2017 de taak om het Europese luchtbeleid te ondersteunen met informatie over risico's van effecten van te veel zwavel en stikstof op Europese natuurgebieden. Het CCE helpt deze vraag te beantwoorden door modellen te ontwikkelen en een Europese database te beheren waarmee risicogrenzen ('kritische belastingsgrenzen') van deze stoffen per type natuurgebied worden bepaald. Twaalf EU-landen, plus Zwitserland en Noorwegen, rapporteren over het gebruik van deze methoden en leverden hiervoor informatie. Voor de overige Europese landen heeft het CCE met Alterra een database ontwikkeld zodat de limieten voor het gehele continent berekend kunnen worden. De database is ook gebruikt om wetenschappelijke instellingen uit het CCE-netwerk van de landen die deze taak hebben, te trainen (National Focal Centre). Over de CCE-resultaten bestaat consensus binnen de VN-conventie over luchtkwaliteit (die jaarlijks de CCE-resultaten evalueert) en de EU, zodat over de wetenschappelijke basis voor het Europese luchtbeleid, tot eind 2017, geen misverstand bestaat. CCE-data worden onder andere gebruikt om alternatieven voor luchtbeleid door rekenen. Recentelijk zijn ze ingezet om de Europese Richtlijn voor nationale emissieplafonds te herzien. Met de berekeningen worden de oorzaken, kosten en gevolgen van luchtverontreiniging voor de biodiversiteit en de bodem doorgerekend. Hieruit blijkt dat circa 79 procent van de natuurgebieden (Natura 2000-gebieden) in de 28 Europese landen in 2020 aan te veel stikstof blootstaat. Dit jaar is voor het eerst voor heel Europa in kaart gebracht of specifieke plantensoorten het risico lopen om door te veel stikstof of verzuring te verdwijnen. De methoden en data die hiervoor zijn gebruikt, worden vooralsnog voor wetenschappelijke doelstellingen ingezet; voor beleidsondersteuning moeten ze nog worden aangevuld en verbeterd. Het RIVM heeft namens Nederland de CCE-rol sinds 1990 uitgevoerd voor de Conventie voor Grootschalige Grensoverschrijdende Luchtverontreiniging van de Verenigde Naties (LRTAP-Conventie). Een ander Europees land zal de rol vanaf 2019 overnemen.

Met dit rapport sluit Nederland zijn rol als trekker van de taken van het Coordination Centre for Effects (CCE) af. Het CCE heeft tot eind 2017 de taak om het Europese luchtbeleid te ondersteunen met informatie over risico's van effecten van te veel zwavel en stikstof op Europese natuurgebieden. Het CCE helpt deze vraag te beantwoorden door modellen te ontwikkelen en een Europese database te beheren waarmee risicogrenzen ('kritische belastingsgrenzen') van deze stoffen per type natuurgebied worden bepaald. Twaalf EU-landen, plus Zwitserland en Noorwegen, rapporteren over het gebruik van deze methoden en leverden hiervoor informatie. Voor de overige Europese landen heeft het CCE met Alterra een database ontwikkeld zodat de limieten voor het gehele continent berekend kunnen worden. De database is ook gebruikt om wetenschappelijke instellingen uit het CCE-netwerk van de landen die deze taak hebben, te trainen (National Focal Centre). Over de CCE-resultaten bestaat consensus binnen de VN-conventie over luchtkwaliteit (die jaarlijks de CCE-resultaten evalueert) en de EU, zodat over de wetenschappelijke basis voor het Europese luchtbeleid, tot eind 2017, geen misverstand bestaat. CCE-data worden onder andere gebruikt om alternatieven voor luchtbeleid door rekenen. Recentelijk zijn ze ingezet om de Europese Richtlijn voor nationale emissieplafonds te herzien. Met de berekeningen worden de oorzaken, kosten en gevolgen van luchtverontreiniging voor de biodiversiteit en de bodem doorgerekend. Hieruit blijkt dat circa 79 procent van de natuurgebieden (Natura 2000-gebieden) in de 28 Europese landen in 2020 aan te veel stikstof blootstaat. Dit jaar is voor het eerst voor heel Europa in kaart gebracht of specifieke plantensoorten het risico lopen om door te veel stikstof of verzuring te verdwijnen. De methoden en data die hiervoor zijn gebruikt, worden vooralsnog voor wetenschappelijke doelstellingen ingezet; voor beleidsondersteuning moeten ze nog worden aangevuld en verbeterd. Het RIVM heeft namens Nederland de CCE-rol sinds 1990 uitgevoerd voor de Conventie voor Grootschalige Grensoverschrijdende Luchtverontreiniging van de Verenigde Naties (LRTAP-Conventie). Een ander Europees land zal de rol vanaf 2019 overnemen.

In het natuurbeleid spelen vele vormen van legitimiteit een rol. De basisgedachte is dat er allerlei argumenten bestaan op basis waarvan beleid of specifieke besluiten kunnen worden gepresenteerd als legitiem of juist niet. In dit essay dat is gepubliceerd in de bundel Natuurbeleid Betwist, laten we zien hoe verschillende vormen van legitimiteit in de context van het natuurbeleid strategisch zijn ingezet en daarmee vooral bestaande structuren en systemen hebben gereproduceerd. Het gevolg daarvan is dat de natuur vaak aan het kortste eind trekt. De laatste tijd ontstaan steeds meer tegenkrachten die de legitimiteit van bestaande structuren en systemen ter discussie stellen en inzetten op het aanpakken van de grote uitdagingen in onze leefomgeving, waaronder klimaatverandering en de afname van biodiversiteit.

In het natuurbeleid spelen vele vormen van legitimiteit een rol. De basisgedachte is dat er allerlei argumenten bestaan op basis waarvan beleid of specifieke besluiten kunnen worden gepresenteerd als legitiem of juist niet. In dit essay dat is gepubliceerd in de bundel Natuurbeleid Betwist, laten we zien hoe verschillende vormen van legitimiteit in de context van het natuurbeleid strategisch zijn ingezet en daarmee vooral bestaande structuren en systemen hebben gereproduceerd. Het gevolg daarvan is dat de natuur vaak aan het kortste eind trekt. De laatste tijd ontstaan steeds meer tegenkrachten die de legitimiteit van bestaande structuren en systemen ter discussie stellen en inzetten op het aanpakken van de grote uitdagingen in onze leefomgeving, waaronder klimaatverandering en de afname van biodiversiteit.

18 pages, 4 figures, 1 table, supplementary material https://www.frontiersin.org/articles/10.3389/fmars.2020.565968/full#supplementary-material, Like most ocean regions today, the European and contiguous seas experience cumulative impacts from local human activities and global pressures. They are largely in poor environmental condition with deteriorating trends. Despite several success stories, European policies for marine conservation fall short of being effective. Acknowledging the challenges for marine conservation, a 4-year multi-national network, MarCons, supported collaborative marine conservation efforts to bridge the gap between science, management and policy, aiming to contribute in reversing present negative trends. By consolidating a large network of more than 100 scientists from 26 countries, and conducting a series of workshops over 4 years (2016–2020), MarCons analyzed challenges, opportunities and obstacles for advancing marine conservation in the European and contiguous seas. Here, we synthesize the major issues that emerged from this analysis and make 12 key recommendations for policy makers, marine managers, and researchers. To increase the effectiveness of marine conservation planning, we recommend (1) designing coherent networks of marine protected areas (MPAs) in the framework of marine spatial planning (MSP) and applying systematic conservation planning principles, including re-evaluation of existing management zones, (2) designing MPA networks within a broader transboundary planning framework, and (3) implementing integrated land-freshwater-sea approaches. To address inadequate or poorly informed management, we recommend (4) developing and implementing adaptive management plans in all sites of the Natura 2000 European conservation network and revising the Natura 2000 framework, (5) embedding and implementing cumulative effects assessments into a risk management process and making them operational, and (6) promoting actions to reach ‘good environmental status’ in all European waters. To account for global change in conservation planning and management, we further recommend (7) developing conservation strategies to address the impacts of global change, for example identifying climate-change refugia as high priority conservation areas, and (8) incorporating biological invasions in conservation plans and prioritizing management actions to control invasive species. Finally, to improve current practices that may compromise the effectiveness of conservation actions, we recommend (9) reinforcing the collection of high-quality open-access data, (10) improving mechanisms for public participation in MPA planning and management, (11) prioritizing conservation goals in full collaboration with stakeholders, and (12) addressing gender inequality in marine sciences and conservation, This article was undertaken in the framework of COST Action 15121 “Advancing marine conservation in the European and contiguous seas” (MarCons; http://www.marcons-cost.eu; Katsanevakis et al., 2017), supported by COST (European Cooperation in Science and Technology). KY was supported by a NERC Knowledge Exchange Fellowship (NE/P00668X/1). CP would like to acknowledge FCT/MCTES national funds for the financial support to CESAM (UID/AMB/50017/2019). AB received salary support from the Canada Research Chairs Program, With the funding support of the ‘Severo Ochoa Centre of Excellence’ accreditation (CEX2019-000928-S), of the Spanish Research Agency (AEI)

Sinds de uitspraak van de Raad van State eind mei is het begrip stikstof niet meer weg te denken uit het nieuws. Het begon met de uitspraak van de Raad van State die een streep zette door het Programma Aanpak Stikstof (PAS). Daarna volgende al snel het nieuws over de vele projecten waarvan de vergunning in een reeks van opvolgende uitspraken werd vernietigd. Dat ging langzaam over in de onduidelijkheid over de vergunningverlening voor projecten die leiden tot een hogere stikstofdepositie en verbazing over hoe het toch zo ver had kunnen komen. In dit essay gebruiken we de stikstofcasus als illustratie van het falen van de overheid, haar onvermogen om keuzes te maken, een langetermijnvisie te ontwikkelen en uit te voeren, en daarmee problemen op een robuuste en toekomstbestendige manier op te pakken.