Search

Blockchain tehnologija, kao podvrsta, tzv. tehnologije distribuiranog knjiženja, osobito je prikladna za vođenje i upravljanje bazama podataka pa tako i onima koje se odnose na nematerijalizirane vrijednosne papire, a koji se vode pri središnjem depozitoriju nematerijaliziranih vrijednosnih papira. U radu se najprije iznose elementi pravnog uređenja nematerijaliziranih vrijednosnih papira u hrvatskom pravu prema Zakonu o tržištu kapitala i podredno primjenjivim propisima. Zatim se objašnjavaju osobitosti blockchain tehnologije kao i regulatorni izazovi i pristupi uređenju tokeniziranih vrijednosnih papira. Nastavno se obrađuju obilježja tokeniziranih vrijednosnih papira i njihova usporedivost s prenosivim vrijednosnim papirima na način defi niran u pravu tržišta kapitala EU-a, a zaključno se daje prijedlog regulatornog pristupa za hrvatsko pravo., Blockchain technology, as a representative of distributed ledger technology is particularly suitable for storing and managing databases, including those relating to intangible securities, which are kept at the central depository of intangible securities. The paper fi rst presents components of legal regulation of intangible securities in Croatian law according to the Capital Market Act and its respective bye-laws. The peculiarities of blockchain technology as well as regulatory challenges and approaches for tokenized securities are then elaborated. Following the analysis of legal characteristics of tokenised securities and their comparison with the notion of transferable securities as defi ned in EU capital market law, in conclusion authors propose a regulatory approach for tokenized securities in Croatian law.

protection. The only case in which this issue could become more debatable is if personal data crosses EU borders. The transfer of personal data to third countries proved its disputed status when the CJEU invalidated the Safe Harbour Agreement, one of the frameworks for the transfer of personal data to the US and several more came under the CJEU’s scrutiny, including the Safe Harbour Agreement’s successor, the Privacy Shield Agreement. It has been suggested that some of these instruments for transfer need to be repealed or amended in order to be brought in conformity with the GDPR. The paper, after analysing each of the grounds for transfer which may be used by EU companies, argues that regardless of the recent entry into force of the GDPR, the data protection “revolution” is still not complete, at least as far the transborder data flows are concerned., Malobrojna su područja europskoga prava koja su se pokazala kontroverznima do mjere do koje je to zaštita osobnih podataka. Posebice se to odnosi na pitanje prijenosa osobnih podataka izvan Europske unije. Pitanje prijenosa osobnih podataka u treće zemlje aktualiziralo se posebice nakon što je Sud Europske unije proglasio je nevaljanim sporazum “Safe Harbour”, jedan od mehanizama prijenosa osobnih podatka u SAD, a valjanost nekolicine ostalih je dovedena u pitanje, uključujući i sporazum “Privacy Shield”, sljednik sporazuma “Safe Harbour”. U pogledu dijela pravnih osnova za prijenos osobnih podataka u treće zemlje, istaknuto je da trebaju biti ukinute ili izmijenjene kako bi bile u skladu s Općom uredbom o zaštiti podataka. Nakon analize svake od pravnih osnova za prijenos osobnih podataka koje stoje na raspolaganju društvima iz EU-a, u radu se ističe da “revolucija” osobnih podataka koja je nastupila nedavnim stupanjem na snagu Opće uredbe o zaštiti podataka, nije završila, barem što se tiče prekograničnog prijenosa osobnih podataka., Es gibt nicht viele Bereiche des Europäischen Rechts, welche so kontrovers wie Datenschutz sind. Nur beim grenzüberschreitenden Verkehr personenbezogener Daten könnte dieses Problem noch umstrittener werden. Der Status der Übermittlung personenbezogener Daten in Drittländer hat sich bei der Entkräftung der Sicheren-Häfen-Vereinbarung vom EuGH, einer der Rechtsrahmen für die Übermittlung personenbezogener Daten in die USA, als strittig erwiesen. Weitere Abkommen wurden vom EuGH geprüft, einschließlich des Datenschutzschilds, des Nachfolgers der Sicheren-Häfen-Vereinbarung. Es wurde vorgeschlagen, dass manche dieser Instrumente der Übermittlung aufgehoben oder geändert werden müssen, um mit der DSGVO im Einklang gebracht zu werden. Dieser Beitrag analysiert die Rechtsgrundlagen, welche die Unternehmen in der EU für die Übermittlung personenbezogener Daten anwenden. Es wird behauptet, dass, ungeachtet des Inkrafttretens der DSGVO, die “Revolution” des Datenschutzes noch nicht beendet ist, wenigstens was den grenzüberschreitenden Datenverkehr betrifft., Pochi settori del diritto europeo risultano sì controversi come quello della protezione dei dati personali. L’unico caso in cui tale questione può diventare ancora più discutibile è quello in cui i dati personali valicano i confini dell’UE. Il trasferimento dei dati personali a stati terzi fece sorgere questioni giuridiche quando la Corte di Giustizia dell’UE annullò il Safe Harbour Agreement, e cioè uno dei quadri regolatori del trasferimento di dati personali verso gli USA, come pure in occasione dell’attento scrutinio della stessa Corte rispetto ad un successore del Safe Harbour Agreement, ossia il Privacy Shield Agreement. Venne infatti suggerito come alcuni di questi strumenti atti al trasferimento dei dati necessiti una rivisitazione e delle modifiche al fine di conformarsi al GDPR. Il contributo, dopo l’analisi di ciascuno dei fondamenti per il trasferimento dei dati che potrebbe venire utilizzato dalla compagnie europee, argomenta che nonostante la recente entrata in vigore del GDPR, la “rivoluzione” della protezione dei dati non sia ancora interamente compiuta, perlomeno per quanto concerne il flusso transfrontaliero dei dati.

Owing to its particular features, the market of luxury goods is a point of interest to lawyers as much as to other professions such as economists or sociologists. These features play an important role in legal regulation of the market. While the starting point is competition law, the assessment of anticompetitive conduct under Article 101 of the TFEU cannot be complete without resorting to intellectual property law policies and rules. With the rise of the importance of internet sales, novel issues have been put before the competition authorities and reviewing courts, such as legality of various types of online restrictions in the selective distribution systems. Employing a combined IP law and competition law approach to these issues, this paper offers insights and comments on EU case law, with primary focus on the recent CJEU judgment in Coty. The intricacies of the interplay among different competition law rules and exemptions is particularly evidenced in this case. However, limited by its fact-pattern, the Coty judgment may serve as a clarification about the deluxe competition law treatment only of certain online sale prohibitions within the SDSs, while there will certainly be continuing discussions and national case law developments on other internet related competition law restrictions awaiting further elucidations by the CJEU., Zbog svojih posebnih odlika, tržište luksuznih proizvoda područje je zanimanja pravnika kao i drugih stručnjaka poput ekonomista ili sociologa. Te odlike imaju ključnu ulogu u pravnom uređenju toga tržišta. Polazeći od prava tržišnog natjecanja, valja imati na umu da je analiza u okviru članka 101. UFEU-a nepotpuna nedostaje li osvrt na politike i pravila prava intelektualnog vlasništva. S porastom važnosti internetske prodaje, nova pitanja postavljaju se pred tijela nadležna za tržišno natjecanje, poput zakonitosti raznih vrsta online ograničenja u okviru sustava selektivne distribucije. Oslanjajući se na pristup koji kombinira pravo intelektualnog vlasništva i pravo tržišnog natjecanja, ovaj rad nudi uvid i komentar prakse EU-a s prvenstvenim fokusom na noviju presudu Suda EU-a u predmetu Coty. Kompleksnost interakcije među različitim pravilima i izuzetcima u pravu tržišnog natjecanja posebno je očigledna u tom predmetu. S obzirom na ograničenost presude na konkretne okolnosti, presuda u predmetu Coty može poslužiti kao razjašnjenje situacije u odnosu na de luxe inačicu prava tržišnog natjecanja samo za određene zabrane online prodaje unutar sustava selektivne distribucije, dok će se rasprava i razvoj nacionalne prakse nastaviti u očekivanju novih pojašnjenja sa Suda EU-a., Der Markt für Luxusgüter ist aufgrund seiner Besonderheiten interessant sowohl für die Juristen als auch für andere Berufe, wie Wirtschaftler und Soziologen. Die Charakteristiken der Luxusgüter spielen eine wichtige Rolle bei der rechtlichen Regulierung des Marktes. Obwohl man dabei immer vom Wettbewerbsrecht ausgeht, die Bewertung des unter Art.101 AEUV fallenden wettbewerbswidrigen Verhaltens kann nicht vorgenommen werden, ohne auf die Grundsätze und Regeln des Rechts des geistigen Eigentums zurückzugreifen. Mit dem Anstieg des Umsatzes im Online-Handel wurden Wettbewerbsbehörden und Berufungsgerichte mit neuen Fragestellungen konfrontiert, beispielsweise mit der Legalität verschiedener Restriktionen im Internet bezüglich des selektiven Vertriebssystems. Durch den kombinierten Ansatz, der das Recht des geistigen Eigentums und das Wettbewerbsrecht einbezieht, bietet dieser Beitrag eine Einsicht in und einen Kommentar der EU-Rechtsprechung, wobei man auf die Coty-Entscheidung des EuGH besonderen Wert legt. Die Probleme des Zusammenspiels von Regeln und Ausnahmen des Wettbewerbsrechts kommen im Fall Coty besonders in den Vordergrund. Wegen des beschränkten Sachverhalts kann das Coty-Urteil zur Erklärung der Deluxe Wettbewerbsrechtbehandlung nur bei manchen Online-Verkaufsverboten im Rahmen des selektiven Vertriebssystems dienen. Es wird sicherlich weitere Diskussionen und nationale Rechtsprechungen bezüglich anderer wettbewerbsrechtbezogenen Restriktionen im Internet geben, die der EuGH erläutern wird., In ragione delle sue forme particolari, il mercato dei prodotti di lusso è un campo di interesse per i giuristi come per altri esperti, quali gli economisti ed i sociologi. Tali specificità giocano un ruolo centrale nella disciplina di tale mercato. Partendo dal diritto della concorrenza, occorre tenere in conto che l’analisi nell’ambito dell’art. 101 del TFUE è parziale, se manca una riflessione sulle politiche e le regole del diritto della proprietà intellettuale. Con il crescere dell’importanza della vendita in rete nuove questioni si presentano dinanzi agli organi competenti per la concorrenza, come quella della legalità di alcuni tipi di limitazioni online nell’ambito del sistema della distribuzione selettiva. Appoggiandosi all’approccio che combina il diritto della proprietà intellettuale ed il diritto della concorrenza, il presente lavoro offre accesso e commento della prassi dell’UE con primaria attenzione per la recente decisione della Corte di Giustizia dell’UE nel caso Coty. La complessità dell’interazione tra le diverse regole ed eccezioni nel diritto della concorrenza è particolarmente evidente in questo caso. In ragione della limitazione della decisione alle circostanze concrete, la sentenza nel caso Coty può servire a chiarire la situazione rispetto alla versione de luxe del diritto della concorrenza soltanto con riguardo a certi divieti di vendita online all’interno del sistema di distribuzione selettiva; mentre, il dibattito e lo sviluppo della prassi nazionale continueranno rispetto alle altre limitazioni relative agli acquisti in rete, rimanendo in attesa di nuovi chiarimenti della Corte dell’UE.

Autorica obrađuje temu mjerodavnog prava za građanskopravne povrede prava osobnosti i povrede osobnih podataka. Napominjući osjetljiva pitanja pravne kvalifikacije, autorica naglašava da se to pitanje odražava i na primjenu Uredbe (EZ) br. 593/2008 Europskog parlamenta i Vijeća od 17. lipnja 2008. o pravu koje se primjenjuje na ugovorne obveze (Rim I) s obzirom na isključenja iz njezinog polja primjene.

The European Union is a member of the international community and is a party to numerous international agreements. The status of these international agreements in the EU legal order however is not made expressly clear by the Treaties. The most pertinent question that arises is whether secondary EU law may be reviewed in the light of international agreements in annulment procedures or preliminary ruling procedures before the Court of Justice of the EU. In its jurisprudence the Court of Justice has tied the possibility of review to the question of the direct effect of international treaties, but there are some issues of consistency in this regard. This problem is a part of the broader question of the relationship of international law and EU law, including the question whether this relationship is more akin to a monist or a dualist approach., Europska unija je članica međunarodne zajednice i stranka u brojnim međunarodnim sporazumima. Međutim, status tih međunarodnih sporazuma u pravnom poretku EU-a nije jasno utvrđen u Ugovorima EU-a. Logično pitanje koje se nameće jest može li se sekundarno pravo EU-a preispitivati u svjetlu međunarodnih sporazuma u postupcima poništenja ili postupcima prethodnog odlučivanja na Europskom sudu pravde. U svojoj je sudskoj praksi Europski sud pravde mogućnost revizije prava povezivao s pitanjem izravnog učinka međunarodnih ugovora, no u tom pogledu javlja se problem dosljednosti. Taj je problem dio širega pitanja odnosa međunarodnoga prava i prava EU-a kao i pitanja je li taj odnos više monističkog ili dualističkog karaktera.

The overriding goal of the present paper is to provide a critical evaluation of the compatibility criteria for investment aid to airports in the light of the 2014 Aviation Guidelines. The subject matter will be analysed with reference to relevant Commission’s decisions, as well as European jurisprudence. Special attention will be paid to the responses given by the participants of the consultations on the draft guidelines. It will be shown that they had a significant impact on the final version of the new guidelines. The main shortcoming of the compatibility criteria will be indicated. The analysis leads to the conclusion that the conditions for investment aid to airports do not seem to take sufficient account of the market realities of the aviation sector, namely the fact that airport infrastructure is highly subsidised in other parts of the world. Moreover, it is the author’s contention that the order of the assessment of the compatibility conditions should be modified. Therefore, a proposition for a new approach in this regard will be presented., Zračni prijevoz ima ključnu ulogu u integraciji i konkurentnosti u Europskoj uniji. Postojanje zračne luke u nekom području olakšava njegovu povezanost. Štoviše, može imati povoljan učinak na lokalno gospodarstvo i poticati koheziju unutar EU-a. U tome kontekstu valja napomenuti da su ukupni troškovi izgradnje nove zračne luke iznimno veliki, a izgledi za profitabilnost takvog ulaganja neizvjesni. U praksi se izgradnja ili modernizacija zračnih luka uglavnom financira javnim sredstvima jer je veoma teško naći odgovarajućeg privatnog investitora. Stoga je pitanje državnih potpora od velike važnosti za ulaganja u infrastrukturu zračnih luka. Javno financiranje izgradnje ili modernizacije zračnih luka unutar Europske unije mora biti u skladu s pravilima EU-a o državnim potporama. Neka od najvažnijih takvih pravila su članak 107. Ugovora o funkcioniranju Europske unije i Smjernice Komisije o državnim potporama u zrakoplovnom sektoru. Europska komisija usvojila je 2014. nove Smjernice o državnim potporama za zračne luke i zrakoplovne tvrtke (dalje u tekstu: Smjernice iz 2014.), koje su zamijenile prethodne smjernice iz 2005. (dalje u tekstu: Smjernice iz 2005.). Cilj je ovog izlaganja ponuditi dubinsku analizu novih kriterija za određivanje usklađenosti potpore za ulaganja u zračne luke iz Smjernica iz 2014., uz poseban osvrt na izmjene u odnosu na Smjernice iz 2005. To će omogućiti ispravno razumijevanje različitih uvjeta za dodjelu državne potpore infrastrukturama zračnih luka i razriješiti nedoumice oko njihovih tumačenja.

Das zeitgenössische europäische Weiterleben des römischen Rechts fordert für sich eine tiefer gehende Recherche sowohl in der EU-rechtlichen als auch in der römischrechtlichen Literatur. Auf dem Gebiet der Rechtswissenschaft bietet die Nutzung des in mehreren wissenschaftlichen Bereichen schon bekannten Begriffs von ‚Transmoderne’ ein Desiderat. Das geprüfte Thema warf mehrere Vorfragen auf: Kann die Rede diesmal von Rezeption und Weiterleben des römischen Rechts sein, bzw. kann es dieses Mal die Rolle einer Rechtsquelle haben und als Komponente des acquis betrachtet werden? Ist das zeitgenössische Weiterleben des römischen Rechts in der EU als ‚postmodernes’ oder ‚transmodernes’ Phänomen ausgelegt zu werden? Nach der Untersuchung dieser Vorfragen resultierte die Prüfung der Hauptfrage vom Wesen der Postmoderne, des Postmodernismus und der Transmoderne, dass es sich hier um ein Weiterleben transmoderner Art handelt. Die Transmodernität konzentriert sich um Schwerpunkte: Als Urquelle der zu allgemeinem Grundsatz qualifizierten Rechtssätze sind die in der Rechtsprechung des Gerichtshofs sporadisch erscheinende römischrechtliche Regeln, Institutionen, Maximen Bestandteile des acquis; und die Parteien und ihre Vertreter spüren als Folge des Klomp-Falls in ganz Europa die Notwendigkeit der Wiederbelebung der römischrechtlichen Kenntnisse, da sie davon die Förderung ihres Obsiegens hoffen. Als Ergebnis der Untersuchungen ist die Prämisse bestätigt worden, dass es hauptsächlich die Generalanwälte waren, die von der Schöpfung der Rechtswissenschaftler auf dem Gebiet des römischen bzw. kanonistischen oder mittelalterlichen Rechts oder aber auf Latein Gebrauch machen konnten, obwohl die Schlussanträge des Generalanwalts nicht zum Besitzstand der EU gehören, deswegen können die angeführten römischrechtlichen Regeln, Institutionen oder Quellen auf die zum Besitzstand gehörende Rechtsprechung nur einen indirekten oder impliziten Effekt haben. Der Aufsatz analysiert dreizehn Exemplare, die in den Schlussanträgen vorkommen, und er tangierte etwa eine gleiche Anzahl., Pitanje opstanka rimskoga prava u suvremenoj Europi zahtijeva dublje istraživanje literature rimskoga prava, kao i prava EU-a. Pri tome, radi boljeg razumijevanja problema, smatra se i u pravnoj znanosti poželjnom uporaba pojma ‘transmodernizam’, koji je dosad već postao općepoznat u raznim poljima znanosti i umjetnosti. Prilikom provođenja konkretnog istraživa-nja pojavila su se različita preliminarna pitanja: Znači li kontinuitet rimskog prava ujedno i njegovu širu recepciju i stvarni opstanak? Je li rimsko pravo pravi izvor prava i čini li dio acquisa? Kako se ovdje može tumačiti načelo supsidijarnosti? Kako shvatiti suvremeni opsta-nak rimskoga prava u EU-u: kao postmoderni ili transmoderni fenomen? Nakon kratkog preg-leda ovih pitanja analizom ključnih karakteristika postmodernosti, postmodernizma i transmo-dernosti dolazi se do zaključka da je ovdje riječ o transmodernom opstanku. Transmodernost ispitanih pitanja temelji se na sljedećem: Svako pravilo, izreka, načelo, institut i izvor rimskoga prava koji se sporadično javljaju u sudskoj praksi Suda EU-a, kao i pravila koja Sud EU-a kva-lificira kao opća načela, a koja izviru iz rimskih pravnih izvora, čine stvarni dio acquisa. U vezi s tim može se istaknuti i značenje slučaja Klomp, koji strankama daje poticaj da obnove svoje znanje rimskog i pandektnog prava jer poznavanje rimskih pravnih pravila može biti odlučuju-će za uspjeh u predmetu. Ispitivanje preliminarnih pitanja također je pokazalo opravdanom početnu tezu da je nezavisni odvjetnik jedini čimbenik pravosuđa EU-a koji je spreman samos-talno uporabiti znanja rimskog i kanonskog prava, srednjovjekovnih prava i latinskog jezika. Iako njegova mišljenja nisu dio acquisa, ona mogu posredno i implicitno utjecati na pravosuđe EU-a i na acquis. U radu je tako detaljno analizirano 13 slučajeva ‘acquis du droit romain’ koji se pojav-ljuju u mišljenjima nezavisnih odvjetnika, dok je samo dotaknut isti broj slučajeva u kojima se javljaju rimska pravna načela, pravila, izvori i sl., The question of Roman law’s survival in contemporary Europe has demanded a deeper exami-nation of the literature of Roman law as well as of that of the EU law. The use of the notion of ‘Transmodernity’, which has already become well known in many fields of scholarship, scienc-es and arts, offers a true desideratum for the jurist in the area of jurisprudence. The analyzed issues brought up many preliminary questions such as: Does this continuity of Roman law form a substantial reception and a genuine survival? Does Roman law behave this time as a true source of law, and is it an element of the acquis? How can subsidiarity be interpreted here? How can contemporary survival of Roman law in the EU be construed: as a postmodern or as a transmodern phenomenon? After a brief investigation of the preliminaries, the analysis of the core issue regarding the essence of postmodernity, postmodernism and transmodernity sug-gested that this is a matter of transmodern survival. The transmodernity of the examined issue concentrates on a few nuclei: all rules, adages, maxims, institutions, and sources of Roman law, which appear in the jurisdiction of the European Court of Justice (ECJ) merely sporadi-cally, as the well of a legal rule qualified by the ECJ as a general principle with respect to that very rule’s antique Roman origin, are veritable elements of the acquis. As a result of the Klomp Case, the parties and their representatives are urged to revivify their Roman law and ‘Pan-dektenrecht’ knowledge, because, in these very circumstances, they are able to calculate the benefits of a certain rule of Roman origin for winning the case. As a result of this research the preliminary assumption, according to which an advocate general was the only factor of EU law jurisdiction which could voluntarily and freely make use of the special legal knowledge of Roman and Canon law, the Middle Ages’ laws, and the Latin language, was confirmed. It is a fact that opinions of advocates general do not belong to the acquis, therefore the applied ele-ments of the Roman legal antiquity can have an indirect and implicit effect on the jurisdiction as a true item of the acquis. In this paper the authors examine in detail some thirteen examples of the ‘acquis du droit romain’, which occurred in the opinions, and analyse about the same amount of Roman and Latin legal maxims, rules, sources etc. simply tangentially.

Ugovor o stabilnosti, usklađivanju i upravljanju u ekonomskoj i monetarnoj uniji, poznat kao Fiskalni ugovor, jest međunarodni ugovor koji se sadržajno i funkcionalno oslanja na pravo EU-a, posebno na pravni okvir EU-a kojim se koordinira reguliranje fiskalne (proračunske) discipline država članica. Osnovni su mu ciljevi jačanje proračunske discipline, jačanje usklađivanja ekonomskih politika ugovornih strana te unaprjeđenje upravljanja u europodručju. Iako bi njegova usklađenost s pravom EU-a trebala biti neupitna, ipak se u tom kontekstu otkrivaju različite dvojbe koje navode na zaključak da se Fiskalnim ugovorom (nepotrebno) usložnjava već prilično složena struktura europskog okvira za usklađivanje ekonomskih i fiskalnih politika te da su se željeni ciljevi, umjesto posebnim Fiskalnim ugovorom, mogli postići i izmjenama i/ili dopunama postojećeg pravnog okvira EU-a.

Koherentnost je predmet proučavanja u brojnim znanstvenim disciplinama, a posebnu važnost daju joj teoretičari u području filozofije prava. Pojam koherentnosti sadržava više nivoa i isprepleće se s drugim pravnim pojmovima, zato će se u ovome radu pokušati ujednačiti teorije koherentnosti. Cilj je ovog rada utvrditi što je koherentnost. Definiranje pojma koherentnosti bit će provedeno na primjeru prava vanjskih odnosa Europske unije. Razlog tome je činjenica da je pri posljednjim izmjenama Osnivačkih ugovora jedan od političkih imperativa bio postizanje koherentnosti u području vanjskog djelovanje Europske unije. Danas postizanje koherentnosti predstavlja pravnu obvezu za institucije Unije i za države članice. Kako je riječ o pojmu oko kojeg postoji veliki prijepor među znanstvenicima i koji predstavlja obvezu u pravu Unije koje je od stupanja Republike Hrvatske u članstvo nadređeno pravu RH, treba smatrati da postoji potreba za interpretacijom i definicijom pojma koherentnost. Kao primjer za analizu pojma koherentnosti u ovom radu poslužilo je područje prava vanjskih odnosa EU-a, iako dani zaključci mogu biti primijenjeni u bilo kojem pravnom sustavu. U radu će biti objašnjen pojam koherentnost. Objašnjenje je temeljeno na pravnoj, filozofskoj, politološkoj i lingvističkoj analizi. Nadalje, rad obrađuje razlikovanje koherentnosti i konzistentnosti, dok posljednje poglavlje donosi definiciju stupnjeva koherentnosti i samog pojma., Coherence is a subject of study in many scientific disciplines. In the last few decades it has also gained substantial popularity in the field of philosophy of law. The notion of coherence has several levels and it overlaps with other legal terms. For this reason, this article will try to bring together various theories of coherence. The aim of this paper is to determine the meaning of the term coherence. The concept of coherence will be defined using the example of EU law on external relations. The Lisbon Treaty has placed a major imperative on the process of achieving coherence between Unions policies and activities. Today there is a legal obligation of the Union and the Member States to ensure coherence. Since there is no consensus among legal scientists about what coherence is, and taking into account the said obligation to ensure coherence under EU law, the need for an interpretation and definition of the notion of coherence becomes apparent. Although the focus of this paper is the EU legal system, its conclusions can be applied to any other legal system. This paper will explain the concept of coherence. The explanation is based on the legal, philosophical, linguistic and political analyses. Furthermore, the paper will analyse the relation of coherence and consistency. Finally, the last chapter of the paper will define levels of coherence.