Search

Education is a process that enables individuals to develop by providing them with knowledge, skills and competence. The emergence of this process as a right has enabled the development of not only individuals but also societies. In this respect, education, which is accepted as a driving force of both economic growth and development, is also seen as a very effective factor in terms of human development. Accordingly, education has been expressed as an important factor affecting welfare in societies. Because there is an important relationship between the ability of individuals to lead a life worthy of human dignity and their education level. The aim of this study is to establish a relationship between education, which is a right for everyone, and welfare parameters. For this purpose, the emergence of education as a right has been explained, and the perspectives of different welfare regimes on education have been analyzed through the prominent welfare measurement indicators, and the relationship between vocational education and welfare has been discussed. In this discussion, vocational education system is suggested as a factor that increases the welfare of individuals and examples of developed countries are presented. In this context, not every country included in welfare regimes was mentioned in the study; focused only on selected, representative leading countries., Eğitim bireylere bilgi, beceri ve yeterlilik sağlayarak onların gelişmeleri sağlayan bir süreçtir. Bu sürecin bir hak olarak ortaya çıkması yalnızca bireylerin değil, toplumların da gelişmesini sağlamıştır. Bu yönüyle hem iktisadi büyüme hem de kalkınmanın itici bir gücü olarak kabul edilen eğitim, aynı zamanda insani gelişmişlik açısından da oldukça etkili bir faktör olarak görülmektedir. Buna bağlı olarak eğitim, toplumlardaki refahı etkileyen önemli bir faktör olarak ifade edilegelmiştir. Zira bireylerin insan onuruna yaraşır bir hayat sürebilmeleri ile eğitim düzeyleri arasında önemli bir ilişki bulunmaktadır. Bu çalışmanın amacı, herkes için bir hak olan eğitim ile refah parametreleri arasında ilişki kurmaktır. Bu amaç doğrultusunda eğitimin bir hak olarak ortaya çıkışı anlatılarak farklı refah rejimlerinin eğitime bakışları ön plana çıkan refah ölçüm göstergeleri üzerinden analiz edilmiş ve mesleki eğitim refah ilişkisi tartışılmıştır. Yapılan bu tartışmada bireylerin refahlarını artıcı bir unsur olarak mesleki eğitim sistemi önerilmekte ve gelişmiş ülke örnekleri sunulmaktadır. Bu bağlamda, çalışmada refah rejimleri içinde yer alan her ülkeye değinilmemiş; yalnızca seçilmiş, temsil kabiliyeti yüksek öncü ülkelere odaklanılmıştır.

Sosyal adalet, gelir dağılımı ve endüstriyel demokrasi gibi emek piyasasının sınırlarını aşan konuları içeren endüstri ilişkileri, ülkelerin uyguladığı sosyal ve ekonomik politikalara göre şekillenen oldukça karmaşık bir sistemdir. Neoliberal politikaların etkisiyle son yıllarda emek piyasalarında meydana gelen dönüşümle endüstri ilişkilerinin kurumsal yapısı güç kaybetmeye başlamıştır. Bu nedenle toplu çalışma ilişkileri düzeninden, bireysel çalışma ilişkileri düzenine doğru bir geçiş yaşanmaktadır. Endüstri ilişkilerinin kurumsal yapısının zayıflaması, emek piyasalarındaki dengenin bozulmasına ve bir bütün olarak ekonomiyi olumsuz etkileme potansiyeli taşımaktadır. Bu bağlamda, Avrupa Birliği üye ülkelerin endüstri ilişkileri sistemlerine ayrı bir önem vermektedir. Avrupa Yaşam ve Çalışma Koşullarını İyileştirme Vakfı (Eurofound) tarafından Endüstri İlişkileri Endeksi yayınlanmaktadır. Bu çalışmanın amacı, Avrupa Birliği üyesi ülkelerin uyguladıkları refah rejimleri ile Endüstri İlişkileri Endeksi arasında bir bağ olup olmadığını ortaya koyarak, hangi refah rejiminde endeks değerlerinin hangi nedenlerle yüksek veya düşük olduğunu tespit etmektir.

Protecting its citizens against the problems caused by unemployment is one of the main goals of every welfare regime that defines itself as a social state. Welfare regimes provide direct or indirect employment opportunities with labor market policies implemented for this purpose or compensate for the loss of income caused by unemployment. The COVID-19 epidemic, the effects of which still continue in today's world, has made the mentioned unemployment risk much more dangerous, and millions of people have remained unemployed all over the world due to the epidemic. The failure of the liberal welfare regimes that adopt libertarian capitalism to manage the process has once again demonstrated the importance of social policy actions that have been constructed with a corporatist approach. In addition, the practices classified as passive labor market policies are regarded as the only way out for the protection of the welfare levels of individuals who are unemployed due to the crisis. In this study, starting from the relationship between unemployment and welfare regimes in the world and labor market policies implemented in Turkey were examined and the changes in welfare regimes' labor market policies and ways of intervention in labor markets were analyzed due to the outbreak. The analysis showed that for the first time in Turkey, albeit limited, "unemployment relief" has been applied. This application in terms of labor market policies in Turkey is thought to mark a new era., Yurttaşlarını işsizliğin sebep olduğu sorunlar karşısında korumak kendisini sosyal devlet olarak tanımlayan her refah rejiminin temel amaçlarından bir tanesini teşkil etmektedir. Refah rejimleri bu amaç doğrultusunda uyguladığı emek piyasası politikaları ile doğrudan veya dolaylı istihdam olanakları meydana getirmekte veya işsizliğin sebep olduğu gelir kaybını tazmin etmektedir. Günümüz dünyasında etkileri halen devam eden COVİD-19 salgını bahsedilen işsizlik riskini çok daha tehlikeli bir hale getirmiş, salgın sebebiyle tüm dünyada milyonlarca insan işsiz kalmıştır. Liberteryen kapitalizmi benimsemiş liberal refah rejimlerinin süreci yönetmekteki başarısızlıkları korporatist anlayışla kurgulanmış sosyal politika eylemlerinin önemini bir kez daha ortaya koymuştur. Bu kriz ortamında işsiz kalan bireylerin refah düzeylerinin korunmasında ise pasif emek piyasası politikaları olarak tasnif edilen uygulamalar tek çıkış yolu olarak görülmektedir. Bu çalışma ile işsizlik olgusu ile refah rejimleri arasındaki ilişkiden yola çıkılarak dünyada ve Türkiye’de uygulanan emek piyasası politikaları incelenmiş, salgının refah rejimlerinin emek piyasası politikaları ve emek piyasalarına müdahale biçimlerinde meydana getirdiği değişikliler analiz edilmiştir. Gerçekleştirilen analizler çerçevesinde Türkiye’de kısıtlı bir şekilde de olsa ilk defa “işsizlik yardımı” uygulamasına başvurulduğu görülmüştür. Uygulamanın Türkiye’de uygulanan emek piyasası politikaları açısından yeni bir döneme işaret ettiği düşünülmektedir.

OBJECTIVE: This study has two main goals. The first one aims to determine how the European Union countries are clustered according to The Digital Economy and Society Index (DESI) 2020 data. The second one aims to determine whether there is a similarity between the DESI cluster of the European Union countries and the social welfare regime classification. METHODS: In the research, the cluster method was used in accordance with DESI 2020 data. RESULTS: Technological and digital investments and initiatives of countries have clustered the European Union countries in 4 different groups. The countries clustered according to DESI data are shaped for investments and spending for digitalization within the scope of sub-dimensions of DESI. In this context, the welfare regimes applied by the countries affect the spending for digitalization. CONCLUSIONS: According to The Digital Economy and Society Index (DESI) 2020 data has proved that there is a similarity between the classification of the European Union countries according to their welfare regimes and digitalization., AMAÇ: Bu çalışmanın iki temel amacı bulunmaktadır. İlki, Avrupa Birliği ülkelerinin Dijital Ekonomi ve Toplum Endeksi (DESI) 2020 verilerine göre nasıl kümelendiğini belirlemek. İkincisi, Avrupa Birliği ülkelerinin DESI kümelenmesi ile refah rejimi sınıflandırması arasında bir ilişki olup olmadığını tespit etmek. YÖNTEM: Araştırmada DESI 2020 verilerine göre kümeleme yöntemi kullanılmıştır. BULGULAR: Ülkelerin teknolojik ve dijital yatırım ve girişimleri, Avrupa Birliği ülkelerini 4 farklı grupta toplamıştır. DESI verilerine göre kümelenen ülkeler, DESI'nin alt boyutları kapsamında dijitalleşme için yatırım ve harcamalara göre şekillenmektedir. Bu bağlamda ülkelerin uyguladığı refah rejimleri dijitalleşme harcamalarını etkilemektedir. SONUÇLAR: Dijital Ekonomi ve Toplum Endeksi (DESI) 2020 verilerine göre Avrupa Birliği ülkelerinin refah rejimlerine göre sınıflandırılması ile dijitalleşme arasında benzerlik olduğu kanıtlanmıştır.