REKONSTRUKCJA MAŁŻOWINY USZNEJ DWUETAPOWĄ METODĄ NAGATY - DOŚWIADCZENIA WŁASNE.

Wstęp Spośród 7-8 tysięcy noworodków jedno dziecko rodzi się z mikrocją. Chociaż wada ta najczęściej związana jest z niewielkiego stopnia niedosłuchem, to odmienność i idące za nią odrzucenie stwarza potrzebę rekonstruowania niewykształconych prawidłowo małżowin usznych. Historia rekonstrukcji zaczyna się w 1959 roku wraz z publikacją 6-etapowej metody Tanzera. Kolejne pojawiające się koncepcje ograniczały stopniowo ilość niezbędnych operacji, przez 4 etapy w metodzie Brenta do dwuetapowej metody Nagaty. Antropometryczne prace H. Tolleth dowiodły, że małżowiny uszne rekonstruowane sposobem Nagaty odbiegają jedynie o 1-2% od „idealnego ucha". Następnie sięgano po materiał sztuczny: silikon, medpor czy protezy zewnętrzne. Żadna z powyższych metod nie jest pozbawiona zalet i wad. Dlatego też wybór pozostaje zależny od preferencji chirurga, oczekiwań i indywidualnej sytuacji pacjenta oraz możliwości organizacyjnych i ekonomicznych. Cel pracy Celem pracy jest przedstawienie doświadczeń autora w rekonstrukcji małżowiny usznej tkankami autologicznymi z wykorzystaniem metody Nagaty. Przedstawione wnioski oparte są na wynikach leczenia 30 pacjentów. Wnioski Na podstawie wieloletniego doświadczenia można ocenić, że chrząstka własna jest łatwo dostępnym, tanim i niezawodnym materiałem do rekonstrukcji małżowiny usznej. Metoda Nagaty daje bardzo dobre wyniki, pod warunkiem poświęcenia szczególnej uwagi na staranne planowanie i wykonanie operacji. Stelaż chrzęstny musi być przygotowany z największą dbałością o szczegóły anatomii i z zachowaniem symetrii ze stroną zdrową. Powinien być możliwie delikatny, a zarazem wytrzymały. Gdy te kryteria są spełnione, metoda może dawać satysfakcjonujące wyniki w rękach każdego chirurga. [ABSTRACT FROM AUTHOR]