Sistemik lupus eritematozusta hastalık ilişkili hasar COVID-19 enfeksiyonunun seyrini olumsuz etkiler.

Amaç: Enfeksiyon SLE hastalarında önemli bir morbidite ve mortalite nedenidir. Yöntem: SLE'li 1000 hastanın bilgisine telefonla ve halk sağlığı yönetim sisteminden ulaşıldı ve COVID-19 geçirenler belirlendi. Veri tabanındaki SLE kümülatif klinik ve laboratuvar özellikleri, immünosüpresif tedavileri ve hasar (SDI) bilgileri kaydedildi ve güncellendi. COVID-19 enfeksiyonu sırasındaki hastalık aktivitesi (SLEDAI-2K) (=4 aktif hastalık) ve klinik/laboratuvar bulgular belirlendi. Bulgular: COVID-19 geçiren 74 hasta vardı. Elli sekiz verisi tam hasta çalışmaya alındı. %89,7'si kadın, ortalama yaş 44±12 %48'inde lupus nefriti, %24'ünde APS vardı. %86'sında sürüntü PCRları pozitifti. %72,4'üne toraks BT çekilmişti. Bunların %62'sinde COVID-19 parankim tutulumu vardı. Öksürük ve nefes darlığı en sıktı. Yüzde 38 hasta hospitalize edilmişti. Ortalama hospitalizasyon süresi 10,6±5,5 gündü. Bunların %24'ünün oksijen terapisi (12 nazal kanül, 2 yüksek akımlı) ihtiyacı olmuştu. Yatış yapılan 4 hastanın yoğun bakım ünitesinde (YBÜ) takip ihtiyacı olmuş, 2'si invaziv mekanik ventilatör altında kaybedilmişti. Ortalama YBÜ yatış süresi 5,5±4,5 gündü. COVID-19 geçirenlerde mortalite oranı %8,6 idi. Enfeksiyon sırasında ortalama SLEDAI-2K 1,4±2,3'tü. Hastaların %18'sinde SLEDAI-2K skoru =4 idi. Aktif ve inaktif hastalar arasında hospitalizasyon, YBÜ yatışı ve ölüm açısından fark görülmedi. Hastaların %46,6'sında SLE ilişkili organ/sistem hasarı vardı; ortalama SDI 1,5±2,3'tü. Hasarlı grupta COVID-19 nedeniyle ölüm ve pnömoni daha fazlaydı (p<0,05) (Grafik 1). Ölenlerin hasar skoru daha yüksekti (p<0,001). Hastaların %10,3'ü enfeksiyon öncesindeki 6 ayda rituksimab (Rtx) almıştı. Rtx alan hastalarda hospitalizasyon, dispne ve O2 ihtiyacı daha fazlaydı (p<0,05). Pnömoni Rtx alanlarda, PCR pozitifliği almayanlarda daha yüksekti (p<0,05). COVID-19 sırasında steroid dışı immünosüpresif kullanan hastaların tümünün ilaçlarına devam edildiği, %78'inde steroid ve %81'inde hidroksiklorokin kullanıldığı belirlendi. %70'inde antiviral, 29'unda antibakteriyel, 3'ünde gelişen makrofaj aktivasyon sendromu (MAS) nedeniyle biyolojik ajan kullanıldığı belirlendi. İki hastada COVID-19 ile derinleşen, birinde yeni ortaya çıkan trombositopeni nedeniyle IVIG kullanıldı. Yeni tromboz yoktu. Sonuç: SLE hastalarında, hastalık ile ilişkili hasar COVID-19 enfeksiyonuna bağlı ölümler açısından önemli bir risk faktörüdür. [ABSTRACT FROM AUTHOR]