Ocena porównawcza wyników wewnątrznaczyniowego i chirurgicznego leczenia krytycznych zwężeń tętnic biodrowych.

Wstęp: W związku z rozwojem technik wewnątrznaczyniowych leczenia zmian miażdżycowych podjęto próbę retrospektywnego porównania dwóch grup chorych wymagających zaopatrzenia krytycznie zwężonego odcinka aortalno-udowego. Z powodów etycznych zrezygnowano z randomizacji chorych, ponieważ twierdzi się, że techniki wewnątrznaczyniowe są najlepszym rozwiązaniem problemu chorego na miażdżycę. Celem pracy było porównanie wyników wczesnych i odległych leczenia chirurgicznego i wewnątrznaczyniowego u chorych ze zwężeniem lub niedrożnością aortalno-udową. Materiał i metody: Grupa leczona metodą wewnątrznaczyniową liczyła 25 chorych, a operacyjnie 21 chorych. Do grupy leczonej operacyjnie zakwalifikowano pacjentów, u których obie metody leczenia zostały uznane za możliwe do przeprowadzenia (TASC B). Porównano także: dystans chromania, indeks pulsacji, indeks oporu, wskaźnik kostkowo-ramienny, długość całkowitego pobytu i długość okresu pooperacyjnego. Przeanalizowano powikłania okołooperacyjne i odległe w obu grupach. Ponadto porównano schematy leczenia farmakologicznego oraz przytoczono opinie subiektywne pacjentów. Weryfikowano wyniki z okresów przed i po wykonanej procedurze. Wyniki: Wyniki uzyskane zaraz po zabiegu przemawiają za metodą wewnątrznaczyniową. Chorzy szybciej byli uruchamiani i krócej przebywali w szpitalu. Liczba i jakość powikłań w tym okresie także przemawia za metodą wewnątrznaczyniową. W kolejnych etapach leczenia różnica w długości dystansu chromania po przeprowadzonych zabiegach przemawia za grupą leczoną chirurgicznie i wynosi odpowiednio: okres po operacyjny -- 17 m, 1 mc -- 78 m, 3 -- 191 m, 12 mc -- 157 m. Wartości średnie indeksu pulsacji (PI) przed zabiegiem były wyższe w grupie leczonej metodą wewnątrznaczyniową, natomiast w kolejnych fazach leczenia wyższe wartości średnie zostały uzyskane w grupie leczonej chirurgicznie. W obu grupach obserwowano wzrost wartości indeksu oporu (RI) w kolejnych fazach leczenia po wykonanych zabiegach. Porównując wartości wskaźnika kostowo-ramiennego zaobserwowano gwałtowny wzrost wartości po zabiegu w porównaniu z wynikami sprzed zabiegu, natomiast w kolejnych fazach badania obserwowano tendencję spadkową. Wyniki odległe, pochodzące z około 12 miesięcy po zabiegu przemawiają jednak za leczeniem operacyjnym. Dystans chromania był znamiennie dłuższy w grupie leczonej chirurgicznie. Wartości API także przemawiają za leczeniem rekonstrukcyjnym. Wnioski: 1. We wczesnym okresie obserwacji wyniki rewaskularyzacji kończyny wskazują na przewagę leczenia metodą wewnątrznaczyniową. 2. Wyniki odległe przemawiają za leczeniem operacyjnym. 3. Do zabiegów wewnątrznaczyniowych mogą być kwalifikowani chorzy należący do grupy wysokiego ryzyka. [ABSTRACT FROM AUTHOR]