Razvoj modela za procjenu konstanti stabilnosti kompleksnih spojeva

Modeli za procjenu konstanti stabilnosti kompleksnih spojeva dobiveni su primjenom dviju metoda: metode preklapanja kugli (OS) i metode s topološkim indeksom 3χ v. Metoda preklapanja kugli primjenjena je na više načina s obzirom na položaj središnje kugle (položaj M, N ili X), dok je u metodi s topološkim indeksom 3χ v uz graf liganda (model L) za procjenu konstanti stabilnosti iskušano više grafovskih reprezentacija kompleksa: graf kompleksa bez vezane vode, model ML, graf dihidrata kompleksa, model MLaq, te graf kompleksa s dodatnom koordinacijom pobočnog lanca na središnji metalni ion, model MLcor. Metode su iskušane na tri skupa kompleksa: kompleksima bakra(II) i nikla(II) s 1, 2-diaminoetanima (N = 14 (Cu2+), N = 14 (Ni2+), kompleksima bakra(II) s α -aminokiselinama i N-alkiliranim glicinima (N = 11) te kompleksima bakra(II) s α -aminokiselinama (N = 9). Konačni su rezultati dobiveni usrednjavanjem procjena dobivenih najboljim modelima OS i 3χ v. Tako dobivenim procjenama kostanti stabilnosti dobivaju se rasponi apsolutnih odstupanja teorijskih od eksperimentalnih vrijednosti logaritama konstanti stabilnosti od 0, 02 – 0, 71 za monokomplekse i 0, 01 – 1, 37 za biskomplekse.