L’idéodiversité comme valeur planétaire

1. إن التحمس لصالح ايديولوجية مفضلة سواء كانت سياسية، اقتصادية أو دينية يوعز بالتزام كليّ لنشرها وازدهارها ولانتصارها المطلق على سائر الايديلوجيات الأخرى إن كان ذلك بالإمكان.2. مع ما قد يعنيه هذا الانتصارمن تهديد بفقدان التعدد الفكري الذي كان شرط امكانية تصور وتنمية هذه الايديولوجية المنتصرة ؛ وهو شرط لا بدّ منه لابتكار تعديلات وتصحيحات وبدائل في حالة تطور السياقات المحلية والعالمية.3. يستحق التنوع الفكرى الجهود المركزة للأفراد والمنظمات والدول المتفقة للحفاظ عليه وتقييمه وتطويره ولتفادي خطر اختفائه وزواله.4. نقدمه هنا كمفهوم جديد، يوازي مفهوم التنوع الحيوي، وهو مفهوم كان له في الواقع عرابوه القيّمون في تاريخ الفكر والتربية خاصة لدى مقاربات الحقيقة التي تسمى منظور والتي توجد، كما نبين في هذه المقالة، في التقليد الفلسفي الغربي (مثلا في أعمال لايبتنزLeibniz ، نيتشه Nietzsche ، أورتيغا إي غاسيت Ortega y Gasset، هوسرل Husserl) كما في التراث الهندي القديم (لا سيما لدى مفكري الجاينية مثل ملافدين Mallavadin في القرن السادس الميلادي و لدى الفيلسوف النحوي بهرتريهري Bhartrihari في القرن الخامس).5-6-7. نقصد هنا أن المنظور الغربي ليس الوحيد الذي يحتاج إلى الأخذ أكثر فأكثر لنظريات بعين الاعتبار، ومنها مادة جنوب آسيا الغنية التي تتعلق بالفلسفة ؛ والتراث الفيلولوجي الغربي ليس الوحيد الذي يسند تلك المقاربة العامة ؛ بل أن منظور جنوب آسيا التقليدي بكل أصنافه يحتاج أيضا إلى الأخذ بعين الاعتبار أكثر وأكثر لنظريات كما إن تراثها الفيلولوجي يسند ذلك الهدف أكثر مما تخيلناه حتى الآن. 8. من وجه آخر لا بدّ من توفير دراسة العلوم الانسانية ومنها دراسة لغات الحضارات العالمية الكلاسيكية إلى الأجيال الحديثة والآتية كي تستفيد البشرية من مخازن التنوع الفكري المتوفرة.9. العلوم الانسانية تفضي إلى الحفاظ عن المقاربات الهامة للواقع وإلى تدبيرها، كما أنها تشكّل مصادر المعنى وأهداف البشرية.10-11. في ايطاليا العصور الوسطى لم تتوفر غير لغتان للدراسات الانسانية : اللاتينية واليونانية القديمة. أما العبرية فلم تدرّس إلا في سياق لاهوتي.إنما ثمة الآن عدة لغات كلاسيكية متاحة للتأهيل الانساني.12. يمكننا إذا أن نتصور إقامة مدرسة ثانوية في أسلوب جديد يختار فيها الطالب الموهوب دراسة ثلاثة لغات كلاسيكية، أي واحدة على الأقل من بين لغتي الغرب الكلاسيكية : اللاتينية واليونانية، وواحدة على الأقل من بين لغات الشرق الكلاسيكية :العبرية والعربية والصينية والسنسكريتية.13. إن التآلف الحصري مع مصدركلاسيكي وحيد للمعنى يمكن له أن يؤدي إلى أصولية متطرفة لكن معرفة عدة لغات ومصادر أدبية تفضي إلى رؤية تعترف بصلاحية عدة وجهات نظر على الواقع في نفس الوقت.14. وكما علمنا أورتيغا إي غاسيت، منظور الوحيد الذي يجب رفضه كما خاطئة هو الذي يدعي أنه هو الصحيح حصرا.
Die Begeisterung für eine eigene liebste politische, ökonomische oder religiöse Ideologie kann eine vollkommene Verpflichtung geben, diese bevorzugte Ideologie zu verbreiten und sie gedeihen zu lassen und, wenn möglich, ihr einen absoluten Sieg zu erzielen. Was in diesem Fall verschwinden könnte, ist die "ideodiversität", die damals die Voraussetzung für die Konzeption und Entwicklung der nunmehr siegreichen Ideologie war und die immer als Quelle von Anpassungen, Korrekturen und Alternativen benötigt sein wird, wenn lokale oder globale Bedingungen sich ändern und entwickeln. "Ideodiversität" verdient die konzertierten Anstrengungen von Einzelpersonen, Organisationen und Staaten, um sie zu erhalten, zu bewerten und zu entwickeln und ihren Niedergang und ihr Verschwinden zu verhindern. Hier dargestellt als ein neues Konzept, ist es parallel zu dem der "Biodiversität" und hat tatsächlich mehrere ehrbare Vorgänger in der Weltgeschichte des Denkens und der Erziehung, vor allem in der philosophischen Annäherungen an Wirklichkeit und Wahrheit die man als "perspektivistisch" charakterisieren kann, und die, wie wir in diesem Artikel zeigen, sowohl in der westlichen Tradition (z. B. im Werk von Leibniz, Nietzsche, Ortega y Gasset, Husserl) als auch in der alten indischen Tradition (besonders unter den Jaina-Denkern wie Mallavadin und in der Arbeit des Grammatiker-Philosophen Bhartrhari, 5. Jh.) bezeugt sind. Wir argumentieren hier, dass es nicht nur der westliche Perspektivismus ist, der die Notwendigkeit hat, mehr und mehr Perspektiven zu berücksichtigen, einschließlich des reichen südasiatischen Materials der philosophischen Perspektiven; und es ist nicht nur die westliche philosophische Tradition, die eine Basis für einen solchen globalen Ansatz bildet. Es ist auch der traditionelle südasiatische Perspektivismus in all seinen Sorten, der eine inhärente Notwendigkeit hat, immer mehr Perspektiven zu berücksichtigen. Und die südasiatische philosophische Tradition bietet eine stärkere Basis für ein solches Unternehmen als bisher realisiert.Außerdem, es wird notwendig sein für die Menschheit um in der Lage zu sein, die verfügbaren Reservoirs der ideodiversität voll auszuschöpfen, moderne und künftige Generationen zum Studium der Geisteswissenschaften einzuführen, einschließlich des Studiums der verschiedenen klassischen Sprachen der großen Zivilisationen der Welt. Die Geisteswissenschaften tragen zur Erhaltung, Verarbeitung und Entwicklung wichtiger »Perspektiven« zur Wirklichkeit, Quellen der »Bedeutung« und »Lebenszweck« der Menschheit bei. Im mittelalterlichen Italien gab es nur zwei klassische Sprachen für humanistische Studien, Latein und Altgriechisch, und Hebräisch wurde hauptsächlich in einem theologischen Kontext studiert. Heute sind mehrere klassische Sprachen der Weltkultur für humanistische Bildung zugänglich geworden. Es wäre daher angebracht, über die Einrichtung eines Gymnasiums "neuen Stil" nachzudenken, bei der interessierte Schüler aus den abendländischen klassischen Sprachen (Latein, Altgriechisch) und Hebräisch, Arabisch, Chinesisch und Sanskrit drei klassische Sprachen wählen könnten.Soweit die ausschließliche Vertrautheit mit einer einzelnen und isolierten traditionellen Bedeutungsquelle zum Fundamentalismus führen könnte, kann man erwarten, dass die Kenntnis mehreren Sprachen und literarische Quellen einen Perspektivismus pflegen wird, der die gleichzeitige Gültigkeit verschiedener Sichtweisen auf die Wirklichkeit erkennt. Wie Ortega y Gasset uns lehrte, die einzige Perspektive, die als fehlerhaft verworfen werden muss, ist diejenige, die behauptet, die ausschließlich richtige zu sein.
Enthusiasm for one’s own favourite political, economic or religious ideology, may inspire a total commitment to spread and make prosper this preferred ideology and, if possible, to make it obtain an absolute victory. What may disappear in that case is the ‘ideodiversity’ which was the very precondition for conceiving and developing the now victorious ideology, and which will always be needed as a source of adjustments, correctives and alternatives when local or global conditions evolve. ‘Ideodiversity’ deserves the concerted efforts of individuals, institutes and states, in order to preserve, value and develop it and to prevent its decline and disappearance. Presented here as a new concept, it is parallel to that of ‘biodiversity’ and has, in fact, several respectable predecessors in the world history of thought and education, especially in philosophical approaches to reality and truth that can be characterized as ‘perspectivistic’ and that are, as we show in this article, attested both in the Western tradition (for instance, in the work of Leibniz, Nietzsche, Ortega y Gasset, Husserl) and in the ancient Indian tradition (especially among Jaina thinkers such as Mallavadin and in the work of the grammarian-philosopher Bhartrhari, 5th cent. CE). We argue here that it is not only Western perspectivism which has an inherent necessity to take more and more perspectives into account including the rich South Asian material concerning philosophical perspectives; and it is not only the Western philosophical tradition which provides a basis for such a global approach. It is also the traditional South Asian perspectivism in all its varieties which has an inherent necessity to take more and more perspectives into account. And the South Asian philosophical tradition provides a stronger basis for such an enterprise then so far realized. Moreover, for humanity to be able to make full use of available reservoirs of ideodiversity, it will be necessary to introduce modern and future generations to the study of the humanities, including the study of various classical languages of the great civilizations of the world. The humanities contribute to the preservation, processing and development of important ‘perspectives’ on reality, sources of ‘meaning’ and ‘purpose in life’ of humanity. In medieval Italy, there were only two classical languages available for humanistic study, Latin and ancient Greek, and Hebrew was studied in a strictly theological context. Today, several additional classical languages of world culture have become accessible for humanistic education. It would therefore be appropriate to reflect on the establishment of a ‘new style’ secondary education where students could choose three classical languages from the occidental classical languages (Latin, Ancient Greek), and from Hebrew, Arabic, Chinese, and Sanskrit. As much as the exclusive familiarity with a single and isolated traditional source of meaning may lead to fundamentalism, a knowledge of several languages and literary sources can be expected to nurture a perspectivism that recognizes the simultaneous validity of various points of view on reality. As Ortega y Gasset taught us, the only perspective that must be rejected as erroneous is the one that claims to be the exclusively correct one.
El entusiasmo por la propia ideología política, económica o religiosa, puede inspirar un compromiso total para difundir y hacer prosperar esta ideología preferida y, si es posible, para obtener una victoria absoluta sobre las demás. En ese caso, puede desaparecer la ‘ideodiversidad’, que había sido la precondición para desarrollar la ideología ahora victoriosa y que siempre será necesaria para ajustarla, corregirla y proveerla de alternativas ante el cambio de las condiciones locales y globales. La ‘ideodiversidad’ merece que se realicen esfuerzos individuales, institucionales y estatales para protegerla, valorarla y desarrollarla, y para evitar su deterioro y desaparición. Se trata de un concepto paralelo al de biodiversidad, con muchos antecedentes respetables en la historia del pensamiento y de la educación, particularmente en las aproximaciones filosóficas a la realidad y a la verdad que pueden caracterizarse como “perspectivismo” y que, como mostramos en este artículo, aparecen tanto en la tradición occidental (por ejemplo, en la obra de Leibniz, Nietzsche, Ortega y Gasset, Husserl) como en la tradición antigua de la India (especialmente entre pensadores Jaina como Mallavadin y en la obra del gramático y filósofo Bhartrhari, siglo V d. C.). Se argumenta aquí no sólo que el perspectivismo occidental tiene una necesidad inherente de tomar en cuenta cada vez más perspectivas, incluyendo el rico material del sur de Asia en relación con la filosofía; sino que además la tradición filosófica occidental proporciona una base para un enfoque global. Además, el perspectivismo tradicional del sur de Asia, en todas sus variedades, tiene una necesidad semejante de considerar cada vez más perspectivas distintas, al tiempo que la tradición filosófica del sur de Asia proporciona una base más sólida para tal empresa de lo que se creyó hasta el momento. Para que la humanidad sea capaz de hacer pleno uso de depósitos disponibles de ideodiversidad, será necesario introducir a las generaciones modernas y futuras en el estudio de las humanidades, incluyendo el de las diversas lenguas clásicas de las grandes civilizaciones del mundo. Las humanidades contribuyen a la conservación, al procesiamento y a la elaboración de “perspectivas” importantes respecto de la realidad, y constituyen fuentes de “sentido” y de “objetivos” para la humanidad. En la Italia medieval, no había más que dos lenguas disponibles para el estudio humanista, el latín y el griego antiguo, mientras que el hebreo se estudiaba en un contexto principalmente teológico. Actualmente, varias lenguas clásicas adicionales se han vuelto accesibles para la educación humanística. Podría pensarse en establecer un liceo de “nuevo tipo”, donde los alumnos pudieran elegir tres lenguas clásicas, al menos una lengua de las dos lenguas clásicas occidentales (latín, griego antiguo), y al menos una de las lenguas clásicas orientales, hebreo, árabe, chino y sánscrito. Si la familiaridad con una sola tradición aislada lleva al fundamentalismo, el conocimiento de varias lenguas y fuentes literarias puede nutrir un perspectivismo que reconozca la validez simultánea de varios puntos de vista sobre la realidad. Como Ortega y Gasset nos enseñó, la única perspectiva que debe ser rechazada como errónea es la que proclama ser la única correcta.
RÉSUMÉL'enthousiasme pour une idéologie favorite, politique, économique ou religieuse, inspire l'engagement total pour propager et faire prospérer cette idéologie préférée et, si possible, de la donner la victoire absolue. Ce qui alors risque de se perdre est l’ « idéodiversité » qui était la précondition même pour que l’idéologie actuellement victorieuse avait pu être conçue et développée, et qui sera toujours nécessaire comme source d'ajustements, de correctives et d'alternatives si les conditions locales et planétaires évoluent. L’ ‘idéodiversité’ mérite les efforts concertés des individus, des instituts, des états, pour qu’elle soit préservée, appréciée et développée et pour éviter sa déclin et sa disparition. Présentée ici comme un concept nouveau, il est parallèle à celui de ‘biodiversité’, et il a, en fait, plusieurs précurseurs respectables dans l’histoire de la pensée et de l’éducation, surtout dans les approches à la réalité et à la vérité qu’on peut caractériser comme ‘perspectiviste’ et qui sont attestées, comme nous le montrons dans cet article, aussi bien dans la tradition occidentale (par exemple, dans l’œuvre de Leibniz, Nietzsche, Ortega y Gasset, Husserl) et dans l’Inde ancienne (surtout parmi les penseurs jaina tel que Mallavadin, VIe siècle de notre ère, et dans l’œuvre du grammairien-philosophe Bhartrhari, Ve siècle de notre ère). Nous soutenons ici que c’est non seulement le perspectivisme occidental qui éprouve la nécessité de prendre en compte de plus en plus de perspectives, y compris le matériel de l’Asie du Sud, riche en perspectives philosophiques; et ce n’est pas seulement la tradition philosophique occidentale qui fournit une base pour une telle approche globale. C’est également le perspectivisme traditionnel de l’Asie du Sud dans toutes ses variétés qui comporte la nécessité inhérente de prendre en compte de plus en plus de perspectives. Et la tradition philosophique de l’Asie du Sud constitue une base plus solide pour une telle entreprise qu’on ne se réalise jusqu’à présent. De plus, pour que l'humanité soit en mesure de tirer pleinement parti des réservoirs d’idéodiversité disponibles, il sera nécessaire d'introduire les générations modernes et futures à l'étude des sciences humaines, y compris l'étude des diverses langues classiques des grandes civilisations du monde. Les sciences humaines contribuent à la conservation, au traitement et à l’élaboration des ‘perspectives’ importantes sur la réalité, des sources de ‘sens’ et des ‘buts dans la vie’ de l'humanité. En Italie médiévale, il n’y avait que deux langues classiques disponibles pour l’étude humaniste, le latin et le grec ancien. Quant à l’hébreu, il était étudié principalement dans un contexte théologique. Aujourd’hui, plusieurs langues classiques sont en outre devenues accessibles pour la formation humaniste. On pourrait donc penser à établir un lycée « nouveau style » où l’élève pourrait choisir trois langues classiques, au moins un parmi les deux langues classiques occidentales, latin et grec ancien, et au moins un parmi un nombre de langues classiques orientales, l’hébreu, l’arabe, le chinois, le sanskrit. Autant la familiarité exclusive avec une seule source classique de signification pourrait conduire à un fondamentalisme, autant une connaissance de plusieurs langues et sources littéraires pourrait nourrir un perspectivisme qui reconnaît la validité simultanée de divers points de vue sur la réalité. La seule perspective qui doit être rejetée comme erronée, comme nous a appris Ortega y Gasset, est celle qui prétend être la seule correcte.
1. התלהבות מאידיאולוגיה פוליטית, כלכלית או דתית מועדפת יכולה לעורר מחויבות מלאה להפצתה ולשגשוגה של אותה אידיאולוגיה, ובאם ניתן הדבר, להביאה לכדי השגת ניצחון מוחלט.2. מה שעלול להיעלם במקרה זה הוא 'הגיוון הרעיוני', ששימש כתנאי המקדים להמשגתה ופיתוחה של אותה האידיאולוגיה, שהיא המנצחת כעת. מגוון זה יהיה הכרחי תמיד כמקור להתאמות, תיקונים וחלופות כאשר התנאים המקומיים והגלובליים יתפתחו.3. 'הגיוון הרעיוני' ראוי למאמציהם המרוכזים של יחידים, ארגונים ומדינות, בכדי לשמר, להעריך ולפתח אותו ולמנוע את דעיכתו והיעלמותו.4. 'הגיוון הרעיוני' המוצג כאן כמושג חדש מקביל למושג 'גיוון ביולוגי', ולמעשה יש לו מספר מושגים מטרימים מכובדים בהיסטוריה העולמית של המחשבה והחינוך, במיוחד בגישות פילוסופיות כלפי המציאות והאמת אשר ניתנות לאפיון כ'פרספקטיביסטיות'. לגישות אלה, כפי שאנו מראים במאמר זה, ניתן למצוא עדות הן במסורת המערבית (לדוגמה, בכתביהם של לייבניץ, ניטשה, אורטגה אי גאסט והוסרל) והן במסורת ההודית העתיקה (במיוחד בקרב הוגים ג'איניים דוגמת מלוודין, ובעבודתו של הבלשן-פילוסוף בהרטרהרי, בן המאה החמישית לספירה).5. אנו טוענים כאן שלא רק בפרספקטיביזם המערבי מצוי ההכרח האינהרנטי לקחת עוד ועוד נקודות מבט בחשבון, כולל החומרים העשירים מדרום אסיה הנוגעים לפרספקטיבות פילוסופיות; ואין זוהי המסורת הפילולוגית המערבית לבדה אשר מספקת בסיס לגישה גלובלית מעין זו. 6. גם בפרספקטיביזם הדרום אסיאתי המסורתי לכל סוגיו מצוי ההכרח האינהרנטי לקחת עוד ועוד נקודות מבט בחשבון.7. והמסורת הפילולוגית הדרום-אסיאתית מספקת בסיס חזק יותר מאשר הובן עד עתה למפעל שכזה.8. יתר על כן, בכדי שהאנושות תוכל להשתמש באופן מלא במאגרים הזמינים של ה'גיוון הרעיוני', יש צורך להציג דורות מודרניים ועתידיים ללימוד מדעי האדם, ובכללם לימוד מבחר שפות קלאסיות מהתרבויות העולמיות הגדולות.9. מדעי האדם תורמים לשימורן ועיבודן של פרספקטיבות חשובות בנוגע למציאות, למקורותיה של 'משמעות' ול'מטרת החיים' של האנושות.10. באיטליה של ימי הביניים, היו רק שתי שפות קלסיות זמינות ללמידת מדעי האדם, לטינית ויוונית עתיקה, ועברית נלמדה בעיקר בהקשר תיאולוגי.11. היום, מספר שפות קלסיות נוספות של תרבויות העולם הפכו נגישות לחינוך הומניסטי.12. לפיכך, יהיה זה ראוי לחשוב על ייסודו של חינוך תיכוני בסגנון חדש, שבמסגרתו תלמידים מוכשרים יוכלו לבחור שלוש שפות קלאסיות מבין השפות הקלאסיות המערביות (לטינית, יוונית עתיקה) ועברית, ערבית, סינית וסנסקריט.13. כשם שהיכרות בלעדית עם מקור מסורתי, יחיד ומבודד של משמעות יכולה להוליך לפונדמנטליזם, כך ניתן לצפות שידיעה של מספר שפות ומקורות ספרותיים תתרום להשקפה פרספקטיביסטית המכירה בתקפות הבו-זמנית של מבחר נקודות מבט אודות המציאות.14. כפי שאורטגה אי גאסט לימד אותנו, נקודת המבט היחידה שיש לדחות כשגויה היא זו המתיימרת להיות נכונה באופן בלעדי.
L'entusiasmo per la propria ideologia preferita, politica, economica o religiosa, può ispirare un impegno totale per diffondere e rendere prospera questa ideologia prescelta e, se possibile, perché ottenga una vittoria assoluta. Ciò che rischia di scomparire in questo caso è l’'ideodiversità', che è stato il presupposto per concepire e sviluppare l'ideologia ormai dominante, e che sarà sempre necessaria come fonte di adattamenti, correttivi e alternative quando le condizioni locali o globali evolvono. L’'ideodiversità' merita l'impegno comune di individui, organizzazioni e stati, al fine di preservarla, valorizzarla e svilupparla, e anche per prevenirne il declino e la scomparsa. Presentato qui come un nuovo concetto, esso è parallelo a quello della 'biodiversità' e ha, infatti, diversi rispettabili predecessori nella storia del pensiero e dell’educazione, in particolare negli approcci filosofici della realtà e della verità che abbiano un carattere 'perspectivistico' e che siano, come mostriamo in questo articolo, attestati tanto nella tradizione occidentale (per esempio nelle opere di Leibniz, Nietzsche, Ortega y Gasset, Husserl) che nell'antica tradizione indiana (soprattutto tra i pensatori jaina quali Mallavadin, nel 6° secolo d.C., e nell’opera del grammatico-filosofo Bhartrhari, risalente al 5 ° sec. d.C). Noi sosteniamo qui che non è solo il prospettivismo occidentale ad avere l’intrinseca necessità di prendere in considerazione sempre più prospettive, incluso il ricco materiale dell'Asia meridionale per quanto riguarda prospettive filosofiche; e non è solo la tradizione filosofica occidentale che fornisce una base per un tale approccio globale. E' anche il tradizionale prospettivismo dell'Asia meridionale in tutte le sue varietà che comporta la necessità intrinseca di tener conto di un numero sempre maggiore di prospettive. E la tradizione filosofica dell'Asia meridionale fornisce una base più solida per una simile impresa di quanto sia stato finora realizzato. Inoltre, perché l'umanità sia in grado di fare pieno uso delle riserve disponibili d’ideodiversità, sarà necessario introdurre le generazioni moderne e future allo studio delle scienze umane, incluso lo studio di varie lingue classiche delle grandi civiltà del mondo. Le scienze umane contribuiscono alla conservazione, l'elaborazione e lo sviluppo di 'punti di vista' importanti sulla realtà, fonti di 'significato' e 'scopo nella vita' dell’umanità. Nell’Italia medievale, c'erano solo due lingue classiche disponibili per gli studi umanistici, il latino e il greco antico, mentre l'ebraico era studiato soprattutto in un contesto teologico. Oggi, molte altre lingue classiche della cultura mondiale sono diventate accessibili a un’educazione umanistica. Sarebbe quindi opportuno riflettere alla costituzione di un 'nuovo stile' d’istruzione secondaria dove gli studenti interessati possano scegliere tre lingue classiche tra le lingue classiche occidentali (latino, greco antico) et l’ebraico, l’arabo, il cinese o il sanscrito. Tanto la familiarità esclusiva con una singola ed esclusiva fonte tradizionale di senso può portare al fondamentalismo, quanto possiamo aspettarci che la conoscenza di più lingue e fonti letterarie permetterà di coltivare un prospettivismo che riconosca la validità simultanea di diversi punti di vista sulla realtà. Come Ortega y Gasset ci ha insegnato, l'unica prospettiva che deve essere respinta in quanto erronea è quella che pretende di essere l’unica corretta.
Энтузиазм в отношении собственной избранной политической, экономической или религиозной идеологии вдохновляет на полную приверженность ей и на стремление распространять ее, способствовать ее процветанию и, если это возможно, ее абсолютной победе. Что может исчезнуть в этом случае, так это идео-разнообразие, которое как раз и было предпосылкой зарождения и развития победоносной ныне идеологии, и которое всегда будет необходимо, чтобы служить источником корректировок, изменений и альтернатив, если этого потребует развитие местных или глобальных условий. «Идео-разнообразие» требует согласованных усилий отдельных индивидов, организаций и государств в целях его сохранения, признания его ценности и развития во имя предотвращения его упадка и исчезновения. Представленное здесь в качестве новой концепции идео-разнообразие идей аналогично «биоразнообразию» и у него имеется несколько почтенных предшественников в мировой истории мысли и образования, особенно в философских подходах к реальности и к истине, которые могут быть охарактеризованы как 'перспективистские' и которые, как мы покажем в этой статье, засвидетельствованы как в западной традиции (например, в работах Лейбница, Ницше, Ортега-и-Гассета, Гуссерля), так и в древней индийской традиции (особенно среди джайнских мыслителей, таких как Маллавадин, 4-ый в.н.э., и у грамматического философа Бхартрихари, 5-ый век н.э.). Мы считаем, что не только западному перспективизму присуща потребность принимать во внимание все больше и больше перспектив, включая в том числе материал Южной Азии, богатый на разные философские точки зрения; и не только западная философская традиция служит основой для такого глобального подхода. Кроме этого, и традиционному перспективизму Южной Азии во всех его проявлениях тоже присуща внутренняя потребность принимать во внимание все больше и больше перспектив. И более того, в Южной Азии философская традиция обеспечивает прочную основу для такого начинания, значение которого до сих пор не осознано. Кроме того, чтобы человечество могло в полной мере использовать имеющиеся ресурсы идео-разнообразия, необходимо приобщить современные и будущие поколения к изучению гуманитарных наук, включая изучение различных классических языков великих цивилизаций мира. Гуманитарные науки способствуют сохранению и исследованию важных "перспектив" рассмотрения реальности, источников "смысла" и "целей в жизни" человечества. В средневековой Италии в гуманитарных науках изучалось только два классических языка - латынь и древнегреческий, а также иврит, который изучался в основном в богословском контексте. Сегодня несколько дополнительных классических языков мировой культуры стали доступными для гуманитарного образования.Поэтому было бы целесообразно подумать о создании «нового стиля» среднего образования, чтобы заинтересованные студенты смогли выбрать три классических языка из классических западных языков (латинского, древнегреческого), а также из классических восточных языков - иврита, арабского, китайского и санскрита.Поскольку знакомство лишь с одним изолированным традиционным источником смысла может привести к фундаментализму, знание нескольких языков и литературных традиций способствует, напротив, развитию перспективизма, признающего одновременную обоснованность различных точек зрения на реальность. Как учил нас Ортега-и-Гассет, единственной перспективой, которая должна быть отклонена как ошибочная, является та, что утверждает свою исключительную истинность.
किं ज्ञानतुल्यपवित्रमत्र लभ्यते ? विद्या च दृष्टिविचारिता प्रभावती ।नानाविधागमदृष्टिषु प्रतिष्ठिते प्रज्ञा विवेकवती भवत्यसंभ्रमा ॥
1. 熱情為自己喜歡的政治，經濟或宗教思想，可能激發共承擔傳播和繁榮做出這個最佳的意識形態和，如果可能，以使其獲得絕對的勝利。2. 什麼在這種情況下可能會消失的是“觀念多樣性”，這是孕育和發展，現在勝利的思想，並在本地或全局情況的發展將始終需要為調整，矯正和替代品的來源很前提。3. “思想多樣性”值得個人，機構和國家的共同努力下，為了保存，價值和發展它，防止它的衰落和消失。4. 這裡介紹的是一個新的概念，它是平行於的“生物多樣性”的了，事實上，在思想和教育了世界歷史上的幾個可敬的前輩，尤其是在哲學探討現實與真理，可以定性為‘perspectivistic’ 和那些，正如我們在這篇文章中，在西方傳統中證明兩者（例如，萊布尼茨，尼采，奧爾特加·加塞特，胡塞爾的工作），並在古印度的傳統（尤其是吉安娜思想家如Mallavadin和在語法學家，哲學家伐致呵利，百分之五。行政長官的工作）。5. 我們認為，不僅西方觀點主義需要考慮越來越多的觀點，包括南亞關於哲學觀點的豐富材料; 西方的語言學傳統不僅為這種全球性方法提供了基礎。6. 它也是在其各品種，其具有固有的必要採取越來越觀點考慮傳統南亞透視主義。7. 和南亞語言學的傳統提供了那麼到目前為止實現了這樣一個企業一個堅實的基礎。8. 此外，人類能夠充分利用ideodiversity可用的水庫，有必要引進現代和未來幾代人的人文學科，其中包括世界上最偉大的文明的各種古典語言的學習研究。9. 人文有助於重要的觀點“的保存和處理現實的”意義“和人類的”生活的目的“的來源。10. 在中世紀的意大利，只有兩種古典語言可供人文研究，拉丁語和古希臘和希伯來語在神學方面主要研究了。11. 如今，世界文化的幾個附加古典語言已經成為人文教育訪問。12. 因此，這將是適當的反思，建立一個“新風格的中學教育，有才華的學生可以從西方古典語言（拉丁語，古希臘語）選擇三種古典語言，並從希伯來文，阿拉伯文，中國和梵文。13. 盡可能以意義的單一和孤立的傳統光源的獨家熟悉可能導致原教旨主義，幾種語言和文學來源的知識可以預期有助於識別的角度對現實各點的同時有效性視角主義。14. 由於奧爾特加加塞特告訴我們，必須拒絕，因為錯誤的唯一觀點是，號稱是完全正確的人。