Populizam i politika priznanja

Populizam je borbena riječ koja se u politološkom diskursu upotrebljava u analizama odnosa elita i naroda u demokratskim porecima koje same teško izbjegavaju politizacijama. Izlaganje se sastoji od tri dijela. U prvom se dijelu ukratko ukazuje na različite koncepcije koje populizam nastoje zahvatiti kao specifičan stil koji prosperira u interakciji s masovnim medijima i društvenim mrežama, tanku ideologiju koja se povezuje s različitim sadržajima klasičnog ideološkog spektra u kulturnoj i ekonomskoj sferi, ili pak poredak u smislu populizma na vlasti koji zatim valja razgraničiti od drugih oblika vladavine. Autor se također osvrće i na zanimljive pokušaje da se populizam u perspektivama političke sociologije poveže s analizama habitusa i resursa moći u kretanjima stanovništva te da se analizira njegova specifična dinamika pokreta u interakciji elita i masa te na pokušaje afirmativne aproprijacije pojma s ljevice i desnice nasuprot liberalno-demokratskom centru. S onu stranu tih pristupa, u drugom se dijelu izlaganja argumentira da se pojavu populizma danas bolje može razumjeti u prostoru napetosti između pluriverzuma nacionalnih država i globalizacijskih kretanja, naime kao specifičan izraz politike identiteta koja se idealistički pojavljuje kao politika priznanja u javnom prostoru zajednice. Sablast populizma u tom je kontekstu simptom krize liberalizma i novog političkog kairosa međuvladavine kada su se, zajedno s krajem „kraja povijesti“, vratile velike naracije, a brojni obrasci i uloge koji se tiču odnosa među različitim društvenim skupinama postali predmet novog političkog kodiranja. Treći, zaključni dio, pokušava pokazati da se iz takvoga epohalnog razumijevanja pojave populizma u perspektivi politike priznanja može artikulirati važno, a možda i presudno lice političke znanosti kao normativne discipline koja traži pravednost u konstituciji političkih zajednica.