Mekanda Öyküselleştirme

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, 2005
Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Institute of Science and Technology, 2005
Bu tez, hayatımıza giderek daha fazla yayılan ve geçirgen hale gelen seyyar teknolojilerin yardımıyla, etrafımızdaki yapılı çevre üzerine öyküsel katmanlar örtmeyi öngören, “mimarlıkta öyküselleştirme” fikrini incelemektedir. Mimarlık ve anlatı kavramları, birbirinden asla kopuk olmamıştır. Mimarlık tarihi boyunca, yapısal elemanların ve uzaysal dekorun, öykü anlatım dekoru olarak kullanıldığı pek çok örnek görebiliriz. Klasik yapıların planlarını incelediğimizde, temel geometrik şekillerin, bir ideolojiyi öyküleştirmek için kullanıldığı hallerle sıkça karşılaşırız. Gündelik hayatımızda da, anlatı, önemli bir yer tutar. İster otobiyografik olsun, ister sıradan bir olayı anlatıyor olsun, ister tamamen kurgusal olsun, öykü anlatımı, genel geçer bir olgudur. Bununla beraber, özellikle son on-yıllarda, mimari mekânın giderek daha az geometrik, düzenli, ve halihazırda-verilmiş olduğu bir uzayda mimarlık yapmakta olduğumuzu fark ediyoruz. Seyyar teknolojiler sayesinde giderek daha “bağlı” hale gelen toplum, geleneksel uzaysal tanımları silikleştiren, melez bir uzay içinde var olmaya başlıyor. Bu tez, bu fikirleri, onları oluşturan temel kuramsal tartışmalar ışığında, incelemeyi amaçlamaktadır. Mekân üzerinden öykü anlatımı olgusunun, ve bu olgunun yeni iletişim teknolojileri ile değişen dünyadaki rolü, kapsamlı bir kuramsal tartışma ve çeşitli vaka analizleri ile desteklenerek sunulmaktadır.
This dissertation discusses the idea of utilizing pervasive, ubiquitous, and mobile technologies in accordance with architectural design, in order to create a narrative layer – many narrative layers – that strengthen the meaning of the world around us. Architecture and narrative are deeply related. The history of architecture offers various examples of places which embed and narrate a story through their spatial layout and décor. the embodiment of culture, communication, and education. By examining the floor plans of historical buildings through the ages, we can observe how a rectangle, a circle, a cross, or other more complex figures, transmit a message through the ages. Indeed, narrative plays a central role in our social and leisure lives. The act of storytelling is commonplace, whether the story is autobiographical or fictional. The ability to create and to tell a story is an innate and crucial skill in humans. In recent decades, the space that architects deal with has become non-Euclidean – no longer something given, rational, geometric and well ordered. Now relations – connectivity – and visible or invisible, physical or immaterial contiguity, dynamics, characterize space. Blurring the borders between physical and virtual spaces, these hybrid spaces emerge as nomadic spaces, maintained through the constant mobility of users who employ portable communicators. This thesis presents these concepts, along with case studies and theoretical discussions, to formulate a vision of storytelling through architectural space in a world that is becoming ever more narrative.
Yüksek Lisans
M.Sc.