[Initial experience with the use of cardioverter-defibrillator leads with DF-4 connector in the resynchronisation therapy]

WSTĘP Od czasu pierwszego zastosowania u czlowieka automatycznego kardiowertera-defibrylatora (ICD) w 1980 r. nastąpil znaczący postep technologiczny. Urządzenia z elektrodami wszczepialnymi nasierdziowo przez torakotomie zostaly zastąpione ukladami calkowicie przezzylnymi. Kolejne modyfikacje pozwolily na zastosowanie sterowania i stymulacji dwujamowej, a takze w poźniejszym okresie — terapii resynchronizującej. Istotny postep osiągnieto rowniez w zakresie konstrukcji elektrod endokawitarnych. Wspolczesne elektrody mają mniejszą średnice, są zbudowane z materialow zapewniających wiekszą wytrzymalośc, umozliwiają latwiejszą implantacje i powodują mniejszy odczyn zapalny w miejscu kontaktu z tkanką. Newralgicznym punktem ukladu jest miejsce polączenia elektrody z ICD. Powszechnie stosowany obecnie system IS-1/DF-1 wymaga dla elektrody defibrylującej 3 gniazd w glowicy ICD i koniecznośc mocowania kazdej z koncowek stymulującej i defibrylujących oddzielenie. Dla urządzen resynchronizujących, wymagających rowniez wejścia IS-1 dla elektrody przedsionkowej i lewokomorowej, potrzebne bylo zaprojektowanie glowicy mieszczącej 5 portow. Wprowadzany obecnie system z lącznikiem DF-4 elektrody ICD pozwala na polączenie w jednym porcie koncowki stymulującej prawokomorowej i 2 wejśc wysokoenergetycznych. Autorzy opisują wstepne doświadczenia z elektrodami ICD z lącznikami DF-4 w ICD z funkcją resynchronizacji (CRT-D).