Solidarity Architecture: Socially-Minded Approaches Emerging in the Professional Practice in Architecture

This article evaluates the various forms of emerging approaches in the professional conduct of the architectural practice and other forms of professional activities related to the design, planning, and space making in general, making explicit or inherent use of the notion of solidarity as an approach, method, and means of communication. A broad review of the evolution of the status of the professional attitude has been made with consideration of the changing social dynamics and social movements, throughout the recent history of modernization. The common characteristics observed with the adoption of the professional solidarity approach, are the dissolving of the duality and distinction between the professional and the community, the shift or enlargement of the target of the professional activity from the individual or people in need to a wider community, most of the time being the oppressed, less privileged, deprived and disadvantaged sections of the society. In line with this description, the concept of Solidarity Architecture can be evaluated to be an understanding in architecture attaching importance to the performance of the professional activities which are determinant in the formation of the built physical environment in a socially minded manner and together with the interacted social groups.
Bu makale, mimarlık mesleki uygulaması ile birlikte tasarım, planlama ve genel olarak mekân yapımına ilişkin mesleki faaliyetlerin ifasında dayanışma kavramını bir yaklaşım, yöntem ve iletişim biçimi olarak açık veya örtülü bir şekilde içermek üzere çeşitli şekillerde ortaya çıkan yaklaşımları irdelemektedir. Mesleki tutumların özellikle modernleşmenin tarihsel süreci içindeki gelişimi ve değişimi, değişen toplumsal dinamikler ve toplumsal olaylar dikkate alınarak genel olarak değerlendirilmiş bulunmaktadır. Mesleki anlamda dayanışma yaklaşımını içeren bir tutum alınmasına ilişkin incelenen genel özellikler profesyoneller ve toplum arasındaki ikilik ve ayrışmanın giderek ortadan kalkması, mesleki faaliyetlerin hedeflerinin birey ölçeğinden veya ihtiyaç sahibi olan kesimlerden daha geniş katmanlara, özellikle toplumun çoğunlukla baskı altında bulunan, daha az ayrıcalıklı, yoksun ve dezavantajlı gruplarını içine alır şekilde genişlediği tespit edilmektedir. Bu tanımdan hareketle, Dayanışma Mimarlığı, yapılı fiziksel çevrenin oluşmasında etkin olan mesleki faaliyetlerin toplum odaklı bir şekilde, etkileşimde bulundukları toplumsal gruplarla beraber yürütülmesini önemseyen bir mimarlık yaklaşımı olarak ele alınabilir.