De Oeros: het spoor terug

"In De oeros ontrafelt Cis van Vuure het spoor terug naar de oorsprong van de in 1627 uitgestorven oeros. Die kwam oorspronkelijk uit Zuidoost-Azië, zijn leefgebied strekte zich uit van Thailand tot West-Europa. De laatste oeros leefde in het gebied rondom de Centraal-Poolse plaats Jaktorów. Van Vuure speurde naar het spoor van de oeros via historische bronnen als tekeningen, boeken en runenverzen en bezoeken aan runderfokkerijen van onder meer Spaanse vechtstieren. De oeros is niet alleen een historisch interessante zoektocht, omdat Van Vuure in twee conclusies direct aansluit bij de huidige natuurdiscussie. De Heck-runderen die nu in de Nederlandse natuur grazen werden in de jaren 1920 door de gebroeders Heck gefokt naar het toen heersende beeld van de oeros. Volgens Van Vuure klopt daar echter weinig van. Volgens hem leek de oeros meer op een Spaans vechtrund. De stier van de oeros had een schofthoogte van 170 à 180 centimeter, de koe 150. Dat is veel groter dan de Heck-runderen. Volgens Van Vuure leefde de oeros in een landschap met dichte bossen, verschillende soorten moerassen en hoogvenen, vooral in de rivierdalen, kwelders en zeggemoerassen. Van Vuure baseert zich hiervoor onder meer op een runenvers uit de negende eeuw, waarin de os de bijnaam 'moerasloper' krijgt, op overleveringen dat oerossen in Egypte langs de Nijl leefden. Dat opent weer nieuwe perspectieven voor de discussie die ecoloog Frans Vera in 2000 opende over hoe het Nederlandse landschap er in vroeger tijden uit heeft gezien, en naar welk evenbeeld we de huidige natuur moeten vormen." (Recensie door Martin Woestenburg, 2003. http://www.woestenburg.nl/)