اثر محرک‌های گیرنده‌ی فعال کننده‌ی پرولیفراسیون پروکسی‌زوم (PPARها) بر بازسازی قلبی (Cardiac remodeling) در رت‌های سالم و مبتلا به دیابت

مقدمه: گیرنده‌های فعال کننده‌ی تکثیر پروکسی‌زوم‌ها (PPARs یا Peroxisome proliferator–activated receptors) گروهی از گیرنده‌های هسته‌ای وابسته به لیگاند می‌باشند كه به عنوان عوامل نسخه‌برداری عمل می‌کنند و در انسان دارای 3 ایزوفرم شناخته شده‌ی β/δ، γ و α هستند. مشخص شده است که PPARs اثرات متعددی بر سیستم قلبی- عروقی دارند. هدف از این مطالعه، بررسی اثر محرک‌های مختلف گیرنده‌ی فعال کننده‌ی پرولیفراسیون پروکسی‌‌زوم بر بازسازی قلبی (Cardiac remodeling) در رت‌های سالم و مبتلا به دیابت بود. روش‌ها: 60 موش صحرایی نر به دو دسته‌ی کلی مبتلا و غیر مبتلا به دیابت تقسیم شدند. حیوانات مبتلا و غیر مبتلا به دیابت به 5 زیر گروه‌ شاهد دریافت کننده‌ی حلال دارو؛ حیوانات دریافت کننده‌ی فنوفیبرات mg/kg/day 100 (آگونیست PPAR آلفا)؛ حیوانات دریافت کننده‌ی رزیگلیتازون (Rosiglitazone) mg/kg/day 8 (آگونیست PPAR گاما)؛ حیوانات دریافت کننده‌ی 742GWO mg/kg/day 1 (آگونیست PPAR بتا/دلتا)؛ حیوانات دریافت کننده‌ی بزافیبرات mg/kg/day 400 (آگونیست Pan PPAR) تقسیم شدند. طول مدت درمان 21 روز بود. در پایان آزمایش، بطن چپ رت‌ها خارج شد و نمونه‌ها با Picro-Sirius Red جهت بررسی محتوای کلاژنی رنگ‌آمیزی گردید. یافته‌ها: محتوای کلاژن (Collagen content) در بطن چپ گروه مبتلا به دیابت بسیار بیشتر از گروه سالم (غیر مبتلا به دیابت) بود و این تفاوت، معنی‌دار بود (27/1 ± 00/9 درصد در مقابل 13/1 ± 00/5 درصد) و تجویز محرک‌های مختلف PPAR نتوانست تغییر معنی‌داری در فیبروز انترستیسیال نه در گروه سالم و نه در گروه مبتلا به دیابت ایجاد نماید (050/0 < P). نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد محرکین مختلف PPARها اثری بر بازسازی قلبی در رت‌های سالم و مبتلا به دیابت ندارند. اثرات دیگر این داروها بر سیستم قلبی- عروقی باید مورد توجه و بررسی قرار گیرد.