Ayfer Tunç Öykülerinde Sevgisizlik Teması

1989’dan itibaren yayımladığıkitaplarla öykücülüğümüzün önemli isimlerinden biri olan Ayfer Tunç, Saklı 1989 , Mağara Arkadaşları 1996 , Aziz Bey Hadisesi 2000 , Taş-Kağıt-Makas 2003 , Evvelotel 2006 adlıöykü kitaplarıyayımlamıştır. Klasik öykü anlatımınıbenimseyen yazar, sağlam bir kurgu ile ördüğü öykülerinde OsmanlıTürkçesi kökenli kelimelerin zengin çağrışımlarından yararlanmıştır. Ayfer Tunç, 1980 sonrasında ülkemizde yazılan öykülerdeki yoğun biçim kaygılarıve avangart tutumdan uzakta durmasıyla dikkati çekmiştir. Ayfer Tunç’un öykülerini, öykü türünün iç şartlarınızedelemeden oluşturduğu, insanın değişen yaşam koşullarıiçindeki tükenişini bütünsellik içinde yansıttığıifade edilmiştir. Kurgu ve içerik yönünden çağdaşarayışların dışında kalmamakla birlikte, özgün görünme adına insan öğesini ihmal etmediği, tam tersine bütün çabasınıinsanısanatsal bir varlık olarak yaratma yolunda gösterdiği belirtilmiştir. Daha ilk kitabından itibaren öykülerindeki ustalıktan ve sahicilikten söz edilmiştir. Ayfer Tunç’un böylesine başarılıbir yazar, bir öykücü olmasının altında, şüphesiz onun edebiyatımızın birikiminden yeterince faydalanmışolması, edebiyatımızın geçmişinde yer alan ustaların eserlerini özümsemişolmasıyatmaktadır. Bu makalede, Ayfer Tunç öykülerindeki sevgi arayışı, gerçek sevgiden mahrum oluşteması, tek tek öykülerin olay örgüleri özetlenerek örneklenmeye çalışılmıştır. Yazar hangi konuyu anlatırsa anlatsın, öykünün derinine inildiğinde, öykü kişilerinin temel probleminin sevgiden mahrum kalışolduğu gözlemlenmektedir. Zengin çağrışımlıdiliyle, sağlam kurgusuyla, edebiyatımızın birikiminden yararlanarak kendine ait bir üslup çıkarabilmesiyle, sevgiden mahrum kalış, sevgi arayışıtemasınıderinlemesine ve sahici bir biçimde işleyişiyle ön plana çıkan Ayfer Tunç edebiyatımızın kalıcıisimlerinden olmaya adaydır.