Search

Aim: To determine the unmet needs and challenges in management, diagnosis, treatment, follow-up and patient-physician communication in acute leukemia (AL). Materials & methods: The study was based on a modified Delphi approach. A questionnaire including the major potential obstacles was circulated twice among 13 hematologists. Results: The obstacles in AL management were limited access to the novel treatments and genetic tests, limited bed capacity, insufficient level of knowledge among allied health personnel, limited availability of psycho-oncological support and low levels of awareness in the population about the importance of stem cell donation. Conclusion: The challenges in the management of AL are critical to guide the efforts to improve the quality of healthcare delivery and the evidence-based decision making at treatment of AL patients.

International audience; The optimal conditioning for patients with acute myeloid leukemia in first complete remission treated with allogeneic hematopoietic cell transplantation (allo-HCT) has not been defined so far. In this retrospective study, we compared two "reduced-toxicity" regimens: intravenous busulfan at a total dose of 9.6 mg/kg (3 days) + fludarabine (Bu3/Flu) and total body irradiation at a dose of 8 Gy + fludarabine (TBI8Gy/Flu). In the entire study cohort (n = 518), the probabilities of overall survival (OS), leukemia-free survival (LFS), relapse and non-relapse mortality (NRM) at 2 years for Bu3/Flu and TBI8Gy/Flu were 62% vs. 72.5% (p = 0.051), 59.5% vs. 65% (p = 0.15), 30% vs. 20% (p = 0.01), and 10% vs. 14% (p = 0.18), respectively. In multivariate model for patients

Allogeneic hematopoietic stem cell transplantation (HSCT) remains the only potentially curative option for myelodysplastic syndromes (MDSs) but is severely limited by nonrelapse mortality (NRM), especially in this mostly older population. Comorbidity assessment is crucial to predict NRM and often assessed with the Hematopoietic Cell Transplantation-Specific Comorbidity Index (HCT-CI). Moreover, the impact of age on NRM still remains a matter of debate. In recent years, the age at which transplants are made has been progressively increasing, and patients with comorbidities have become more common. Extricating the respective roles of age and comorbidities in toxic mortality is all the more important. This study by the European Group for Blood and Marrow Transplantation registry included 1245 adult patients who underwent a first allogeneic stem cell transplantation for MDSs between 2003 and 2014. Overall, 4-year NRM and overall survival were 32% and 47%, respectively. When considered as continuous predictors, HCT-CI score and age were associated with an increased hazard ratio (HR) for NRM. In multivariate analysis, age band (HR, 1.13; 95% CI, 1.02 to 1.25; P= .016), HCT-CI ≥3 (HR, 1.34; 95% CI, 1.04 to 1.73; P = .022), and Karnofsky Performance Status ≤80 (HR, 2.03; 95% CI, 1.52 to 2.73; P.0001) were significantly predictive of a worse NRM. In our large cohort, both comorbidities, evaluated by the original HCT-CI score, and chronological age significantly affected NRM. Thus, age should be part of the transplant decision-making process and should be integrated in future scoring systems predicting outcomes of HSCT in MDSs.

Additional file 2: Supplementary tables.

Additional file 1: Appendix.

The prognosis of patients with blast crisis (BC) chronic myeloid leukemia (CML) is still dismal. Allogeneic stem cell transplantation (alloSCT) represents the only curative treatment option, but data on transplant outcomes are scarce. We therefore conducted a retrospective, registry based study of adult patients allografted for BC CML focusing on patients with active disease at transplant and pre-transplant prognostic factors. A total of 170 patients allografted for BC CML after tyrosine kinase inhibitor pre-treatment between 2004 and 2016 were analyzed. Prior to transplant, 95 patients were in remission, whereas 75 patients had active BC. In multivariable analysis of the entire cohort, active BC at transplant was the strongest factor associated with decreased overall survival (OS, HR 1.87, P=0.010) and shorter leukemia-free survival (LFS, HR 1.69, P=0.017). For patients with BC in remission at transplant, advanced age (?45 years), lower performance status (?80%), longer interval from diagnosis BC to transplant (>12 months), myeloablative conditioning, and unrelated donor (UD) transplant were risk factors for inferior survival. In patients with active BC, only UD transplant was significantly associated with prolonged LFS and trended towards improved OS. In summary, survival of patients allografted for BC CML was strongly dependent on the pre-transplant remission status. In patients with remission of BC, conventional prognostic factors remained the major determinants of outcome, whereas in those with active BC at transplant, UD transplantation was associated with prolonged LFS in our study.

Aim: Primary myelofibrosis (PMF) is a clonal stem cell disease characterized by chronic myeloproliferation, atypical megakaryocytic hyperplasia and bone marrow fibrosis. Allogeneic stem cell transplantation, which is the only curative treatment option, is recommended for patients diagnosed with DIPSS moderate-2 or high-risk primary or secondary myelofibrosis according to the Turkish Ministry of Health indication list. In this study, we aimed to share the follow-up data after allogeneic transplantation of our patients with myelofibrosis.Materials and Methods: This retrospective and cross-sectional evaluation included 9 cases of myelofibrosis that underwent allogeneic transplantation between 2011 and 2016 at Şişli Florence Nightingale Hospital Hematopoietic Stem Cell Transplantation Center. All demographic characteristics and parameters such as DIPPS-plus scores, engraftment times, frequency of graft versus host disease, and survival data were recorded.Results: The mean age of the patients was 49.7 (34-63) years. The mean time from diagnosis to transplantation was 30.2 months (1.7-65.2). Matched sibling donor was used in 6 cases and matched unrelated donor in 3 cases. It was observed that neutrophil engraftment time was significantly shorter than matched unrelated donor transplantation when compare to matched related donor transplantation, whereas platelet engraftment times did not show a statistically significance. Acute GVHD developed in 3 patients (33.4%) and chronic GVHD in 6 patients (66.6%). Cumulative survival is 70% for 5 years.Discussion: In our center, the overall survival rate in patients with myelofibrosis after allogeneic transplantation seems to be high compared to many series in the literature. Although the small number of patients is an important limitation, there is both age and donor variety. On the other hand, the fact that GVHD was seen at a higher frequency compared to the literature and the survival rate remains high, which emphasizes the importance of post-transplant patient follow-up and good management of the complications., Amaç: Primer miyelofibrozis (PMF), kronik miyeloproliferasyon, atipik megakaryositik hiperplazi ve kem k l ğ f broz s le karakter ze klonal b r kök hücre hastalığıdır. Bu hastalarda günümüzde halen göster leb lm ş tek şifa sağlayıcı tedavi seçeneği olan allojenik kök hücre nakli, ülkemiz Sağlık Bakanlığı endikasyon listesine göre DIPPS skoru orta-2 veya yüksek riskli birincil veya ikincil miyelofibrozisli hastalara önerilmektedir. Çalışmamızda miyelofibrozisli hastalarımızın allojenik nakil sonrası takip verilerini paylaşmayı amaçladık.Gereç ve Yöntem: Geriye dönük ve kesitsel bu değerlendirmeye Şişli Florence Nightingale Hastanesi Hematopoetik Kök Hücre Nakil Merkezinde 2011-2016 yılları arasında allojenik nakil yapılan ve takipte olan toplam dokuz miyelofibrozis tanılı olgu dahil edildi. Olguların tüm demografik özellikleri yanı sıra, DIPPS-plus skorları, engrafman süreleri, graft versus host hastalığı (GVHH) görülme sıklıkları gibi parametreler ve sağ kalım verileri kaydedildi.Bulgular: Olguların ortalama yaşları 49,7 (34-63) yıl idi. Tanı ile transplant arası geçen süre ortalama 30,2 ay (1,7-65,2) idi. Tam uyumlu kardeş nakil altı olguda ve akraba dışı nakil üç olguda yapıldı. Tam uyumlu kardeş nakilde, nötrofil engraftman süresinin akraba dışı nakile göre anlamlı kısa iken, trombosit engraftman sürelerinin ise tam uyumlu kardeş nakilde kısa olma eğilimi ile birlikte istatistiksel anlamlı farklılık göstermediği izlenmiştir. Toplam dokuz hastanın takibinde üç olguda (%33,4) akut, altı olguda (%66,6) kronik GVHH geliştiği izlenmiştir. Kümülatif sağ kalım beş yıllık %70’dir.Sonuç: Merkezimizde miyelofibrozisli olguların değerlendirmelerinde, özellikle toplam sağ kalım oranı literatürdeki birçok seriye göre yüksek görünmektedir. Hasta sayısının az oluşu önemli bir sınırlama olmakla birlikte hem yaş hem de verici çeşitliliği mevcuttur. Ayrıca yüksek GVHH oranlarına karşın sağ kalımın yüksek kalmasının, hasta takibinin ve komplikasyonların iyi yönetiminin önemini vurguladığını düşünüyoruz.

A 36 year- old male patient who hadreceived an allogeneic stem cell transplanta-tion from a non- familial identical donor forthe treatment of non- Hodgkin lymphoma19 days ago admitted to the emergency de-partment with macroscopic hematuria. ABK virus induced hematuria was diagnosedand conservative measures failed to get hisheamaturia under control.Hyperbaric oxygentherapy and Cidofovir treatment had alsofailed. Then bilateral percutaneous neph-rostomies were inserted followed by selec-tive angioembolization of vesical arteriesone week later. Two weeks after angioembo-lization both nephrostomies were clampedsequentially and the patient was able to passurine comfortably without any haematuria.Management of heamorrhagic cystitis by astepwise, rapid multi-disciplinary approachcan be a critical factor in the success of stemcell transplantation., Otuz altı yaşında erkek hasta, non Hodg­kin lenfomatanısıyla allojenik kök hücre nak­li sonrası 19. günde makroskopik hematüri ilebaşvurdu. Hematürinin BK virüse bağlı geliştiği saptandı. Konservatif yaklaşımile hematüri kontrol altına alınamadı. Hiperba­rik oksijen tedavisi veSidofovir intravezikal tedavisi denendi ancak başarılı olmadı. Ta­kiben hastayabilateral perkütan nefrostomi takılıp 1 hafta sonra kanayan mesane arterleriselektif olarak embolize edildi. İşlemden 2 hafta sonra nefrostomi klempeedildi, hasta­nın rahatlıkla idrar yaptığı ve hematürisinin olmadığı görüldü.Basamaklı hızlı multidi­sipliner yaklaşım ile hemorajik sistit yönetimi kökhücre nakli başarısı açısından da önem arz etmektedir.

WOS: 000370169700013, PubMed ID: 26500735, To date, the Rare Cancer Network (RCN) has initiated more than 90 studies and 54 peer-reviewed publications were produced as a result. The Second International Symposium of the Rare Cancer Network recently took place in Istanbul, Turkey on April 17-18, 2015, and update was given on multiple currently ongoing projects, while also giving room for new proposals which will shape the direction of future studies for the group. This companion issue of the RCN Proceedings summarized the findings of this meeting, while also serving as a call for fresh projects and papers which will continue to energize the group and advance the oncologic science. A brief introduction to the principles, history, and vision of the RCN was also included. To review, the academic year of 2014-15 marked an enormous success for the international members of the RCN, with the generation of 8 fully published papers and more than 12 newly proposed topics. By the collective efforts of all RCN members, in the future, we look forward to the upcoming opportunities in continuing to advance the standard of chemo-and radiotherapeutic oncologic care for selected rare tumor topics. The studies of these rare cancers often do not allow the design and execution of prospectively enrolled trials; however, these uncommon malignancies do impact the humankind and add to its suffering globally in significant ways.

Acute promyelocytic leukemia (APL), acute myeloblastik leukemia (AML) M3 according to FAB classification is a distinct subtype of AML usuaily characterized by hypergranular leukemic cells, bleeding diathesis and a spesific translocation t(15:17) vvhich plays a pivotal role in the pathogenesis of APL. The gold Standard therapy in APL is all-trans retinoic acid (ATRA) containing combinations. Despite possible significant side effects, ATRA is well tolerated. We report on a 50-year-old man vvith APL who developed scrotal ulcerations during treatment vvith ATRA. Although there are few case reports, to our knovvledge this case is the first one that has painless scrotal ulcerations related vvith ATRA., FAB sınıflamasına göre akut miyeloblastik lösemi (AML) M3 olarak adlandırılan akut promiyelositik lösemi (APL), akut miyeloblastik löseminin genellikle hipergranüler lösemik hücreler, kanama eğilimi ve patogenezde önemli rol alan t(15,17) ile karakterize bir alt tipidir. APL 'de altın standart tedavi "all-trans retinoic acid (ATRA)" içeren kombinasyonlardır. ATRA, olası önemli yan etkilerine rağmen iyi tolere edilmektedir. Bu olguda, AML tanısı alan ve ATRA tedavisi sırasında skrotal ülser gelişen 50 yaşında bir erkek hasta bildirilmektedir. Literatürde ATRA ilişkili birkaç skrotal ülser olgusu bulunmakla birlikte araştırmalarımıza göre ağrısız karakterde bildirilen ilk olgudur.

Amaç: Allojeneik hematopoietik hücre nakli (AHHN) sırasında kullanılan yüksek doz kemoterapi ve/veya tüm vücut ışınlama yöntemi tiroid fonksiyonlarında değişikliklere neden olabilmektedir. Bu çalışma, AHHN uygulanan hastalarda nakil sonrası dönemde gelişebilecek tiroid fonksiyon bozukluklarını tanımlamak amacıyla yapıldı.Gereç ve Yöntem: Ortalama takip süresi 16 ay (1-38 ay) olan 68 olgu retrospektif olarak incelendi. Bulgular ve Sonuç: Nakil sonrası ilk altı ay içerisinde üç hastada antikor negatif tirotoksikoz geliştiği görüldü. Bunların ikisi düşük, biri ise yüksek uptakeliydi.

oz Otolog periferik kök hücre nakli (OPKHN) desteğinde yüksek doz kemoterapi (YDK) uygulanması pek çok hematolojik malignitenin tedavisinde gün geçtikçe artan sıklıkta kullanılmaktadır. Periferik kök hücre mobilizasyonunu takiben toplanan mononükleer hücrelerin içlerindeki total şekilli hücre (TNC), total mononükleer hücre (TMNH) MNH CD34 miktarı belirlenmektedir. Sonrasında hastadan eş zamanlı toplanmış olan otolog plazma ve kriyoprotektan madde (örn. DMSO) ile karıştırılır ve kontrollü bir dondurucu ile -l°C/dk - 120°C ye dondurulmakta azotun sıvı fazında saklanmakta ve merkezimizde de aynı uygulama altı senedir süregelmektedir. Son yıllarda yapılan çalışmalarda -80°C lik soğutucularla kontrollü dondurucu kullanmaksızın, %6 pentastarch (HES) kullanılarak ve %5 DMSO kullanılarak bu işlemin yapılabileceğine dair yayınlar vardır ve hangi yöntemin güvenilir, pratik ve daha ucuz olduğunu gösteren karşılaştırmalı çalışma sayısı azdır. Dondurma ve çözme sonrasında hücrelerin hastalara geri verilmesi sırasında meydana gelen kayıpların değerlendirilmesinde en önemli takip kriteri hematopoietik dokunun semi-solid kültür ortamında, CFU-E, BFU-E, CFU-GM ve CFU-G koloni oluşturma yetisinin değerlendirilmesidir. Hücre saklama ve nakli sırasında koloni oluşturma yetisine sahip öncüllerin karşılaştırılması, dondurarak saklama (DS) işleminde meydana gelen kayıpları yansıtacaktır. Koloni oluşturma değerlendirilmesi bir hafta ile 10 gün arası bir süreç olduğundan dolayı CD34 yüzey belirleyicisinin kullanılarak hematopoietik kök hücre sayısının belirlenmesi sık kullanılan, kısa sürede sonuç alınabilen, tekrarlanabilir, pratik fakat tam anlamıyla yeterli olmayan bir değerlendirmedir. Yirmi bir adet kullanılmayacak olan periferik kök hücre ürünü iki eşit hacime ayrılmış ve içlerindeki MNH ve CD34 miktarı ve işlem öncesi ve sonrası koloni yapabilme yetenekleritayini yapılmıştır. Ürünler, üç farklı kriyoprotektan solüsyon; 1- %3 HES + %5 DMSO + otolog plazma, 2- %6HES + %5 DMSO + otolog plazma ve 3- %10 DMSO + otolog plazma, kullanılarak, PVC bazlı (20cc.lik, Cryocyte, Baxter, 4R9951) torbalarda kriyoprezerve edilmişlerdir. İki farklı dondurarak saklama yöntemi; hız kontrollü (özel bilgisayar aracılıklı) ve kontrolsüz (sıvı azotun buhar fazında) dondurulmuşlar bu şekilde her bir ürün için altı adet torba hazırlanmıştır. Sonrasında ürünler eşit zaman aralıklarında eşit koşullarda sıcak su banyosunda 37°C'de çözdürülmüş ve yine viyabilite, total nükleer hücre (TNH), mononükleer hücre (MNH), ve koloni yapabilme yetenekleri tekrarlanmışlardır. Sonuçlar hem her iki dondurma yöntemi ve hem de kendi aralarında da her 3 hazırlama tekniği için ayrı ayrı değerlendirilmiş ve grup içi ve gruplar arası istatistik değerlendirme yapılmıştır.Bu şekilde her kolda yapılmış olan çalışmalar olmakla birlikte aynı hastadan farklı 6 şekilde kriyopreservasyon yapılarak optimal dondurarak saklama yönteminin bulunulmasına çalışılmıştır. Periferik kan kök hücre (PKKH) örneklerinin ekim öncesi ortalama TNH, MNH ve CD34 değerleri sırasıyla; 2,lxl0e8, 0,6xl0e8, 0.4xl0e6 dır. DS öncesi son viyabilite değerlendirmeleri ortalama % 94 (89-99)olup ekilen 21 örnekten 20' de başarılı koloni formasyonu izlenmiş olup ortalama CFU-GM 6xl0e4/ml dir. D S sonrası iki ay içinde çözülen 10 ürün örneğine ait TNH, MNH ve viyabilite verileri sırasıyla, 2,0xl0e8, 0,57xl0e8 ve %95 (90-99)' dir. Ekilen 1 1 örnekten 11' de başarılı koloni formasyonu izlenmiş olup ortalama CFU-GM 5.8xl0e4/ml dir. Sonuçta her iki DS yöntemi ile de başarılı ve yeterli bir şekilde hücre viyabilitesinin ve hematopoietik koloni üretme yetisinin korunabileceği ve HES içeren DS solüsyonlarında ürün saflığı ve viyabilitesinin anlamlı olmasa dahi daha iyi korunduğu ama kontrollü dondurucu olmaksızın da bu işlemin yapılabileceğini çalışmamız göstermiştir. the PBSC were divided in two equal parts and aliquots for semi solid assays and CFU quantification were drawn from the collection bag. Afterwards the harvest material was cryopreserved using three different cryoprotectant solutions; 1-3% HES + 5% DMSO + autologous plasma (1 : 1), 2- 6% HES + 5% DMSO + autologous plasma (1:1) and 3% HES+ 10%DMSO+ autologous plasma (1:1). Before cryopreservation the ideal cell concentration was held at 2-4xlOE7 cells/ml. Prepared PBSC was transferred into 3 different PVC based 20ml storage bags (Cryocyte, Baxter, 4R9951) in laminar flow hood following aseptic conditions. These bags (in each 3) will be cryopreserved in two different ways; rate controlled freezing (in a programmed freezer) and in vapor phase of nitrogen, respectively. After öne month each cryopreserved product will be thawed in water bath in similar conditions and with the same protocol. Viability, MNC, CD34 and colony forming assays were performed for each of the six thawed PBSC. In conclusion both methods, controlled rate vs vapor phase, seemed reliable methods for hematopoietic progenitor cell cryopreservation. PBSCs cryopreserved in HES containing solutions proved to have remarkable effect on viability and progenitor cell recovery. The role of HES containing cryoprotectant solutions and vapor phase cryopreservation are encouraging and further clinical studies regarding engraftment kinetics are necessary for firm conclusions. *t' ithe PBSC were divided in two equal parts and aliquots for semi solid assays and CFU quantification were drawn from the collection bag. Afterwards the harvest material was cryopreserved using three different cryoprotectant solutions; 1-3% HES + 5% DMSO + autologous plasma (1 : 1), 2- 6% HES + 5% DMSO + autologous plasma (1:1) and 3% HES+ 10%DMSO+ autologous plasma (1:1). Before cryopreservation the ideal cell concentration was held at 2-4xlOE7 cells/ml. Prepared PBSC was transferred into 3 different PVC based 20ml storage bags (Cryocyte, Baxter, 4R9951) in laminar flow hood following aseptic conditions. These bags (in each 3) will be cryopreserved in two different ways; rate controlled freezing (in a programmed freezer) and in vapor phase of nitrogen, respectively. After öne month each cryopreserved product will be thawed in water bath in similar conditions and with the same protocol. Viability, MNC, CD34 and colony forming assays were performed for each of the six thawed PBSC. In conclusion both methods, controlled rate vs vapor phase, seemed reliable methods for hematopoietic progenitor cell cryopreservation. PBSCs cryopreserved in HES containing solutions proved to have remarkable effect on viability and progenitor cell recovery. The role of HES containing cryoprotectant solutions and vapor phase cryopreservation are encouraging and further clinical studies regarding engraftment kinetics are necessary for firm conclusions. *t' i 19

ÖZET Bu çalışmada Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Hematoloji-Onkoloji Kliniği'nde tanı almış olan 28 KLL ve 9 düşük dereceli NHL olgusunda perifer kan, kemik iliği ve lenf nodunda yüzey antijeni ve adhezyon moleküllerinin ekspresyonu Akım sitometrik olarak incelendi. Aynı hasta gruplarında farlı dokular arası ve hastalık grupları ile 8 benign lenfoproliferatif hastalığa sahip kontrol grubu arasındaki ilişki araştırıldı. B-KLL olgularında periferdeki lenfositlerde hastalığa özgü olan CD5, CD23, zayıf IgM ekspresyonu, pan B hücre belirleyicilerinden CD19, CD20, CD22 ve T hücre belirleyicilerinden CD7 pozitifliği saptandı. Aynı zamanda bu lenfositlerde CD44+/CD44+CD54+, CD54+/CD44+54+, CD44+CD54+ gözlendi ve her 2 adhezyon molekülünün koekspresyonu saptandı. Kemik iliğinde ek olarak CD2 ve CD25 ekspresyonu vardı. Ki'de PK'a göre CD54+' ligi daha fazlayken (p=0.014), LN'da CD44+'liği daha yüksek olarak (p=0.024) saptandı. PK ve Ki'de LN'a göre daha fazla CD22 ekspresyonu(p=0.038 ve p=0.05) ve LN'da Ki'ne göre daha çok CD23 pozitifliği (p=0.026) izlendi. LG-NHL olgularında PK, Kİ ve LN'da T hücre belirleyicilerinden CD2, CD5 ve CD7; B hücrelerine özgü CD19, CD20, CD22 ve CD23 ile yüzey IgM ekspresyonu gözlendi. Adhezyon moleküllerinin koekspresyonu söz konusuydu. PK'da Kl'ne göre CD25 ( p=0.001); LN'ye göre de CD2 (p=0.044), CD25 (p=0.007) daha fazla eksprese ediliyordu. LN'da CD20 pozitifliği Ki'ye göre daha fazlaydı. (p=0.05) PK'da CD44+/CD44+CD54+ popülasyon LN'dan daha yüksekken (p=0.019), CD54+44- popülasyonda bunun tam tersi gözlendi. 37(p=0.001) Kl'de LN'a göre CD44+54- popülasyon daha fazlayken (p=0.05), CD54+44- popülasyon için tam tersi söz konusuydu. (p=0.0001) Kontrol grubunda PK'da CD2, CD5, CD7, CD44+.CD44+/CD44+54+, CD54+/CD44+54+ ve CD44+54+; Kl'de CD2, CD5, CD54+/CD44+54+ ve LN'de CD2, CD5, CD7, CD19, CD20, CD23, CD54+, CD54+/CD44+54+ gözlendi. KLL ile kontrol grubu karşılaştırıldığında PK'da CD22 (p=0.033), CD23 (p=0.005), CD25 (p=0.05) ve yüzey IgM ekspresyonu (p=0.001) anlamlı olarak daha yüksekti. Kl'de de CD20 (p=0.021), CD22 (p=0.036), CD23 (p=0.007) ve yüzey IgM ekspresyonu (p=0.024) ve CD44+ (p=0.04) ve CD44+/CD44+54+ (p=0.049) KLL olgularında anlamlı olarak yüksek saptandı. LN'de ise sadece CD44+CD54- hücre popülasyonu KLL lehine daha fazlaydı. (p=0.049) LG-NHL ile kontrol grubu karşılaştırılmasında; PK'da CD54+/CD44+CD54+ (p=0.027) popülasyon, Kl'de CD19 (p=0.030), CD20 (p=0.04), CD23 (p=0.035), yüzey IgA (p=0.012), CD44+54- (0.009) ve LN'de ise CD44+54- (p=0.001) ve CD44+/CD44+54+ (p=0.0001) LG-NHL olgularında daha fazlaydı. Kontrol grubunda tek anlamlı yükseklik gösteren Mo.Ak. Kl'de CD54+CD44- popülasyondu. (p=0.007) KLL ile LG-NHL arasındaki karşılaştırmada anlamlı farklılık gösteren antijenler: PK'de yüzey IgM ekspresyonu (p=0.01); Kl'de CD25+ (p=0.008) ve CD54+44- (p=0.005) ve LN'de CD44+54- (p=0.007) KLL lehine yüksekti. LG- NHL olgularında Kl'de CD44+54+ (p=0.017) ve LN'de CD54+44- (p=0.005) hücre yüzdesi daha yüksekti. 38Tanı gözetilmeksizin, sadece tanı sırasındaki mutlak lenfosit değerleri için 1 5x1 09/l kesim noktası olacak şekilde 37 hasta iki gruba ayrıldı ve lenfositozu olan grupta Ki'de ve LN'de CD44+CD54- (p=0.020 ve p=0.042), LN'de ise CD54+44- popülasyon anlamlı olarak yüksekti. (p=0.030) KLL olgularında Rai'ye göre evre 3 ve 4 hastalık grubunda PK'da CD54+44- (p=0.031) ve CD19+ (p=0.004); Kl'de CD20 (p=0.033) daha yüksek fakat erken evrelerde (Rai 0, 1 ve 2) PK'da CD25 (p=0.05), CD5 (p

Karaciğer, hematolojik hastalıklarda en sık tutulan organlardan birisidir. Multipl myeloma ekstramedüller ve kemik dışı tutulumu nadir görülen bir hematolojik hastalıktır. Karaciğer tutulumu ile ilgili çalışmalar az da olsa, bazı postmortem çalışmalar hepatik plazma hücre infiltrasyonunu gösterebilmiştir.Bu yazıda 58 yaşında, üç yıl önce multipl myelom tanısı alan, 5 kür VAD kemoterapi protokolü, talidomid ve iki kez paravertebral tutulum bölgelerine radyoterapi uygulanmış bir erkek hastayı sunuyoruz. Hastada terapötik plazma değişimlerine ve destek tedaviye rağmen karaciğer yetmezliği ilerlemiş ve hasta fulminan karaciğer yetmezliği nedeniyle kaybedilmiştir. Postmortem karaciğer biyopsisinde myelomatöz tutulumla ilişkili bulgu gösterilememiştir. Bu yazıda hastalığın fulminan seyrini ve post-mortem karaciğer biyopsisinde sadece non-spesifik reaktif hepatit bulunan multipl myelom hastasında karaciğer yetmezliğinin nedenlerini değerlendirdik.

Graft-versus-host disease (GvHD) prophylaxis for unmanipulated haploidentical hematopoietic cell transplantation includes posttransplant cyclophosphamide (PTCy) and anti-thymocyte globulin (ATG). Utilizing data in the European Society for Blood and Marrow Transplantation registry, we compared ATG- versus PTCy-based GvHD prophylaxis in 434 adults with acute lymphoblastic leukemia undergoing haploidentical hematopoietic cell transplantation. Of the 434 patients included in this study, ATG was used in 98 and PTCy in 336.. The median follow-up was approximately 2 years. The baseline characteristics of the patients were similar between the groups except that the ATG group was more likely to have had relapsed/refractory acute lymphoblastic leukemia (P=0.008), had conditioning not including total body irradiation (P

The use of haplo-HCT with posttransplant cyclophosphamide (PT-Cy) is a new standard in the treatment of hematological diseases. A paucity of data exists on risk factors for engraftment failure in haplo-HCT with PT-Cy. We analyzed 1939 adults with acute myeloid leukemia (AML) who received a first haplo-HCT from 2010 to 2019. Status at haplo-HCT was first complete remission (CR1) in 72.5% of patients, secondary AML was reported in 9.9%. Median follow-up was 24.4 months and median age at haplo-HCT was 51 years. Stem cell source was bone marrow (BM) in 42% and peripheral blood stem cell (PBSC) in 58%, and 64% of patients received a myeloablative conditioning (MAC) regimen. Cumulative incidence of primary graft failure (GF) was 6%; GF was reported in 110 patients and 54 died before day +30 with no sign of cell recovery. Overall, 33 patients underwent a second HCT in a median time of 45 days and 13 were alive at last follow-up, the 2-year overall survival (OS) after second HCT being 32.4%. In multivariate analysis, factors independently associated with the risk of nonengraftment were: secondary AML (HR 1.30, p = 0.003), use of RIC (HR 1.22, p

Graft Versus Host Disease (GVHD) is a severe immunological-clincopathological condition mediated by healthy T-lymphocytes in donor tissue against the immunosuppressed host tissue and rarely seen after solid organ transplantation (SOT). A 72-year old male patient underwent cadaveric liver transplantation. On day 34 of the postoperative follow-up, the patient developed fever, generalized skin rash and hemorrhagic lesions in the oropharynx. Skin biopsy was consistent with GVHD. Despite high-dose corticosteroid treatment, he died on postoperative day 51. Although it is seen rarely after liver transplantation, GVHD is an important clinical entity for which early diagnosis is critical due to its high rates of mortality., NA

The role of donor CMV serostatus in the setting of non T-cell depleted haplo-HSCT with post-transplant cyclophosphamide (PT-Cy) has not been specifically addressed so far. Here we analyzed the impact of the donor CMV serological status on the outcome of 983 CMV seropositive (CMV+), acute leukemia patients receiving a first, non T-cell depleted haplo-HSCT registered in the EBMT database. The 1-year NRM was 21.3% (95% CI: 18.4-24.8) and 18.8% (95% CI: 13.8-25.5) in the CMV D+/R+ and D-/R+ pairs, respectively (p = 0.40). Similarly, 1-year OS was 55.1% (95% CI: 50.1-58.0) and 55.7% (95% CI: 48.0-62.8) in the same groups (p = 0.50). The other main outcomes were comparable. No difference in NRM nor OS was observed after stratification for the intensity of conditioning and multivariate anaysis confirmed the lack of significant association with NRM or OS. In conclusion, the choice of a CMV-seronegative donor did not impair early survival of CMV-seropositive patients with acute leukemia after a first, non T-cell depleted haploidentical HSCT and PT-Cy among this series of 983 consecutive patients. Future research may focus on the assessment of the hierarchy of all the donor variables. © 2017 Macmillan Publishers Ltd., part of Springer Nature.

Amaç: Multiple miyelom (MM) ve lenfomalar en sık karşılaşılan kanser türleri arasındadır. MM?de otolog hematopoietik kök hücre nakli (OHKHN) destekli yüksek doz kemoterapi (YDKT) 65 yaş altında ve performansı iyi olan 65-75 yaş arası hastalarda standart tedavi yaklaşımını oluşturmaktadır. Benzer şekilde lenfomalarda da özellikle dirençli hastalık ve nüks durumunda HKHN destekli YDKT?nin uygun tedavi seçeneği olduğu bilinmektedir. Granülosit koloni uyarıcı faktör (G-CSF), kemoterapi ya da pleriksafor ile kemik iliği nişinde bulunan hematopoietik kök hücrelerin (HKH) periferik kana çıkartılması işlemine mobilizasyon, bu hücrelerin toplanması işlemine ise aferez denilmektedir. Toplanan hücreler dondurulup saklanarak uygun süre ve hazırlık rejimi ardından hastalara infüze edilmektedir. Bu çalışmada, yeni kurulan hematopoietik kök hücre nakli (HKHN) merkezimize başvuran hastaların verilerini bahsedilen tüm basamaklarda değerlendirmeyi, kendi verilerimizi ortaya koyarak literatür verileri ile olan benzerlik ve farklılıkları ortaya koymayı aynı zamanda hastalık ve hastalar için yararlı olabilecek çıkarımları klinik uygulamaya sokabilmeyi amaçladık. Gereç ve Yöntem: Çalışmamıza T.C. İstanbul Bilim Üniversitesi Tıp Fakültesi ile afiliye olan Şişli Florance Nightingale Hastanesi Hematopoietik Kök Hücre Nakli ünitesi konseyinde Ağustos 2010 ile Mayıs 2013 tarihleri arasında OHKHN endikasyonu konulan MM ve lenfoma tanılarına sahip 167 ardışık hasta yeterli kök hücre toplanması hedefi ile alındı. Hastaların dosyaları geriye dönük incelenerek demografik veriler, hastalık verileri, mobilizasyon verileri, aferez verileri ve nakil verileri değerlendirildi. Bulgular: Hastaların 57?si kadın, 110?u erkekti. Hastaların 31?i Hodgkin Lenfoma (HL), 55?i Hodgkin dışı lenfoma (HDL) ve 81?i ise MM tanılarına sahipti. Hastaların 121 (%72)?inde sadece G-CSF ile mobilizasyon sağlandı. Hastaların mobilizasyon için kullandıkları tedaviler sonucunda aferez öncesinde elde edilen periferik 34+ (pCD34+) sayısı ortanca 18,0/?l olarak saptandı. pCD34+ hücre sayısı ile yaş, hastalık tipi, geçmiş tedavi özellikleri arasında herhangi bir ilişki bulunmazken beden kitle indeksi (BKİ) ile ilişkili bulundu. Hastaların pCD34+ hücre sayıları ile sadece G-CSF, kemoterapi veya pleriksafor ile mobilizasyon sonrası toplanan CD34+ hücre sayıları arasında pozitif korelasyon saptanmıştır (sırasıyla; p

Periferik kan kök hücreleri (PKKH), otolog kök hücre naklinde kullanılan en büyük kök hücre kaynağıdır. Toplanan PKKH'de bakteriyal kontaminasyon nadir olarak meydana gelen büyük bir problemdir. Otolog periferik kök hücre toplama işleminde infüzyona kadar birçok aşamada bakteriyal kontaminasyon meydana gelmektedir. Bakteriyal kontaminasyon hakkında yayınlanmış birkaç çalışma vardır fakat bunların mortalite ve morbidite üzerine olan etkileri nadiren bildirilmiştir. Biz tek merkezli prospektif kontrolsüz çalışmamızda tüm OPKH toplanması aşamalarında bakteriyal kontaminasyonun kaynağını ve bunun klinikle olan ilişkisini araştırmayı amaçladık.Merkezimiz her yıl 100 den fazla lökoferez işlemi ve kök hücre transplantasyonu yapmaktadır. Bu çalışmada otolog periferik kök hücre transplantasyonu için karar alınmış, yaş ortalaması 52 (25?68) olan myeloma ve lenfoma tanısına yönelik tedavi gören 18 hastanın 30 lökoferez işlemi bakteriyal kontaminasyon açısından değerlendirildi. Aseptik koşullar altında lökoferez öncesi ve sonrası perifer veya kateter yolundan, toplanan PKKH ürününden, saklama torbalarından kriyoprezervasyon (dondurma) öncesi ve infüzyon aşamasında ürünün çözülmesinden sonra BD BACTEC Ped/Plus Aerop ve Anaerop kan kültür şişelerine 1'er ml örnek alındı. Bakteriyal incelemeler BACTEC 9050 kan kültür sisteminde inkübe edildi. Pozitif üreme saptanan kan kültür şişelerindeki mikroorganizmalar konvansiyonel identifikasyon yöntemleri ve Gram Pozitif Crystal ID Kit (BBL) ile tanımlandı.Çalışmamız sonucunda 10 hastanın 12 lökoferez işleminde mikroorganizmalar tespit edildi. Tespit edilen MO %77,7 gram pozitif kok ve %22,3 oranında gram negatif basiller oluşturmaktadır. Gram (+) mikroorganizmaların %85,7' si S.epidermidis ve %14,3 S.haemolyticus iken gram (-) basillerin tamamı P.aeruginosa olarak saptandı. Bakteriyal kontaminasyonun meydana geldiği esas aşama lökoferez aşamasında, kriyo solüsyonunun hazırlanması esnasında ve ürünün çözülmesi aşamasında meydana gelmektedir. İlk aşamalarda üreyen MO'ların çoğu ürünün çözülmesinden sonra tespit edilmedi. Sadece 30 lökoferez işleminin 4 `nde infüze edilen PKKH ürününde MO saptandı. Bu ürünlerin infüzyonundan sonra transplantasyonla ilişkili hiçbir komplikasyon gözlenmediOPKH toplanması ve transplantasyon süreci bakteriyal kontaminasyonun meydana gelebileceği birçok aşamayı kapsamaktadır. Lökoferez aşamasında kontaminasyon riski beklenenden daha yüksekti ve çoğunluğunu gram (+) MO oluşturmaktaydı. Kriyoprezervasyondan sonra infüzyonların sadece birkaçında aynı MO sebep olduğu klinik enfeksiyon ataklarının gelişmediği bakteriyal kontaminasyon tespit edildi.Anahtar Sözcükler: bakteriyal kontaminasyon, lökoferez, otolog periferik kökhücre nakli, kateter ilişkili bakteriyemi, kalite kontrol. Peripheral blood stem cells (PBSC) are the major stem cell source for autologous stem cell transplantation. Bacterial contamination (BC) of the collected PBSC is a major problem, which is seldomly reported. The multi-stage processing of autoPBSC till infusion incapacitates hazards for BC. There are several published reports about BC but its impact on mortality and morbidity is seldomly shared. In our single center prospective non-controlled study we aimed to determine the source of contamination at all possible stages and its clinical relevanceOur center is performing more than 100 leukopheresis and SCT per year. Candidates for autoPBSC transplantation are consecutively entered into this study. We analyzed 30 completed leukopheresis procedures on 18 patients, whose median age was 52 y (range, 25-68) with diagnoses of lymphoma and myeloma. One ml. samples were collected into the BD Bactec Ped/Plus Aerobic&Anaerobic blood culture bottles at the following stages in aspetic conditions: before and after leukopheresis from peripheral vein or from both catheter arms, in collected PBSC, just before cryopreservation from the cryobags, just after thawing at the time of infusion. Bacteriological examination was performed by BACTEC 9050 blood culture system. Growing microorganisms (MO) were identified using conventional methods and gram (+) crystal ID KitWe identified MO in 12 PBSC procedures of 10 patients. The majority was gram (+) cocci (%77.7) as expected and gram (-) bacilli (%22.3). Gram (+) MO were Staphylococcus epidermidis (%85.7), Staphylococcus heamolyticus (%14.3) and all of the gram (-) bacilli isolated were Pseudomonas aeruginosa. The stages of bacterial growth are depicted in table 1. The major stage for contamination was leukopheresis procedure, followed by preparation of cryosolution and thawing. The majority of the MO grown at the primary stages were not identified after thawing. Only in 4/30 procedures we identified MO in infused PBSC. They did not develop any relevant infectious complications during peritransplant periodCollection of autoPBSC and transplantation are multistage consecutive procedures, which are prone to bacterial contamination. The contamination risk during leukopheresis was higher than expected and gram (+) MO in the majority. After cryopreservation only in a minority of infusions we detected bacterial contamination which did not develop significant clinical infectious episodes of the same MO.Key Words: Bacterial contamination, leukopheresis, autologous stem cell collection, catheter-related bacterimia, quality control. 61

İmatinib, kronik miyelositer lösemi (KML) tedavisinde günümüzde giderek artan sıklıkla kullanılan bir tirozin kinaz inhibitörüdür. İmatinib, yalnızca yeni tanı KML hastalarının tedavisinde değil, allojeneik hematopoietik hücre nakli sonrası relaps hastalarında da tedavide kendisine yer bulmuştur. Diğer yandan literatürde, imatinibin, graft versus lösemi (GVL) etkisine primer aracılık eden T lenfositler üzerine supresif etkilerinin olduğuna dair in vitro yayınlar mevcuttur. Bu çalışmada imatinibin in vivo ortamda T lenfosit fonksiyonları üzerine olan etkileri akım sitometrik olarak değerlendirilmiştir. Çalışmaya toplam 29 KML hastası ve 9 sağlıklı birey dahil edilmiştir. KML hastaları kendi aralarında sırasıyla, yeni tanı almış ve imatinib tedavisi almayan, 1 yıldır imatinib alan ve 1 yıldan uzun süredir imatinib alan hastalar olarak 3 gruba ayrılmıştır. Bu gruplarda T lenfosit fonksiyonlarını değerlendirmek üzere, hücreler forbol miristat asetat (PMA) ve ionomisin ile uyarıldıktan sonra, CD4+ hücreler ve bu hücrelerdeki IL-4 ve IFN ? ifadeleri, CD3+ T lenfositlerin % kaçının aktive edilmiş olduğu (CD3+CD69+), CD8+ hücreler ve bu hücrelerde HLA-ABC ve HLA-DR ifade eden hücrelerin oranı ve HLA-ABC ve HLA-DR ifadelerinin şiddeti değerlendirilmiştir. Çalışmamızda, CD8+ hücre oranı tüm KML gruplarında sağlıklı kontrollere göre anlamlı düşük çıkarken (p=0,001), yüzde aktivite oranlarının anlamlı yüksek olduğu izlenmiştir (p=0,002). İmatinibin sitokin sentezi üzerine herhangi bir etkisi gözlenmemiştir. İmatinib tedavisi altındaki hastalarda T lenfosit fonksiyonlarının etkilendiğine dair klinik belirgin gözlemler olmamakla birlikte, subklinik etki varlığı araştırma konusudur. Yapılan in vitro çalışmaların in vivo korele olup olmadığının aydınlatılabilmesi için daha ileri çalışmalara gereksinim vardır. Imatinib is a tyrosine kinase inhibitor being increasingly used today in the treatment of chronic myeloid leukemia. Imatinib is not only used in newly diagnosed CML patients but also used for patients in whom relaps occurred after allogeneic stem cell transplantation. Besides this, there are published articles reporting that imatinib has suppressive effects on T lymphocytes which primarily act on GVL effect. In this study, the effect of imatinib on T lymphocyte functions is evaluated in vivo by flow cytometry analysis. A total of 29 patients and 9 healthy control subjects were enrolled into the study. CML patients were divided into three groups as newly diagnosed patients having no treatment, patients using imatinib for 1 year and patients using imatinib for 2 years, respectively. To evaluate T lymphocyte functions, cells were induced by phorbol myristate acetate (PMA) and ionomisin, CD4+ T-cells were selected and IL-4 and IFN ? expression on these cells; how much percentage of CD3+ T cells were activated (CD3+CD69+); CD8+ T lymphocytes and the ratio and grade of expression of HLA-ABC and HLA-DR on those cells were evaluated, respectively. In our study, while CD8+ cell ratio was found to be statistically lower in all CML patient groups when compared to that of healthy control subjects (p=0.001); percent activity ratios were found to be significantly higher (p=0.002). No effect of imatinib on cytokine synthesis was observed. Further studies are needed to enlight whether there is correlation between in vivo and in vitro studies. 85

KTB allo-HHT sonrası kimerizmin takibinde yaygın olarak kullanılan ve duyarlılığı yüksek bir yöntemdir. Az sayıda çalışmada alıcı-verici KTB lokuslarındaki farklılıkların allo-HHT üzerine etkisi çalışılmıştır. Bu çalışmada amacımız alıcı verici arasındaki KTB lokuslarındaki farklılıkların erken ve geç dönem transplantasyon sonuçlarına etkisini geriye dönük olarak değerlendirmektir. Eylül 2001-Şubat 2007 tarihleri arasında HLA uygun kardeş vericiden allo-HHT yapılan ve transplantasyon öncesi KTB ile değerlendirilebilen 150 hasta (81 erkek/ 69 kadın) çalışmaya alınmıştır. Ortanca yaş 34 yıl (16-64 yıl) dı. Hastaların tanıları sıra ile: 66 AML, 24 ALL, 30 KML, 6 MDS ve 30 diğer malign veya malign olmayan hastalıklardı. Hastaların 121'ine myeloablatif ve 29'una indirgenmiş yoğunlukta bir hazırlık rejimi kullanılmıştır. Kliniğimizde kimerizm tayininde multipleks polimeraz zincir yöntemi ile 15 KTB lokusu (D3S1358, HUMvWA, D16S539, D2S1338, D81179, D21S11, D18S51, D19S433, THO1, FGA, D7S820, CSF1PO, D13S317, TPOX, D5S818) (ABI Prism 3130) amplifiye edilebilmektedir. Bu lokuslar alıcı-verici arasındaki uyum durumuna göre tam uyumlu (TU), kısmi uyumlu (KU) ve uyum yok(UY) olarak gruplandırılarak istatistiksel analizler yapıldı. Sonuçlar: En bilgi verici lokuslar D13S317, D18S51 ve D2S1338 lokusları olarak saptanırken, en az bilgi verici olanların ise CSF1PO ve TPOX lokusları olduğu görülmüştür. Çalışma grubundaki hastaların % 46,7'sinde (n=69) akut GvHH gelişirken, yalnızca 31 hastada akut ciddi GvHH (Gr II-IV) görüldü. Kronik GvHH sıklığı ise % 63,4'dü. Akut ciddi II-IV GvHH ayrı olarak değerlendirildiğinde TPOX lokusunda TU olanlarda akut GvHH gelişme sıklığı fazla idi (p=0,02). D7S820 lokusunda KU olanlarda kronik GvHH gelişme sıklığı UY ve TU'lu gruba göre fazla idi (p=0,016). TİÖ sıklığı D21S11 lokusunda KU olanlarda daha fazla iken, D5S818 ve FGA lokusunda UY ve KU olanlarda ise TİÖ sıklığı daha azdı. İki yıllık HSK ve GSK olasılığı sıra ile %58,1±5.5 ve %67,5±4,4 idi. D21S11 lokusunda TU olanlarda (P=0,07) ve D5S818 lokusunda KU olanlarda (p=0,009) HSK olasılığı daha fazla idi. Çoklu değişken analizde HSK üzerine tekli değişken analizlerdeki gibi D21S11 ve D5S818 lokuslarının etkisi vardı. GSK da aynı şekilde D5S818 ve D19S433 etkisi gösterilmiştir Hastalarımızdaki KTB lokuslarındaki uyumluluğu iki gruba indirgediğimizde: Tam uyum var ve tam uyum yok (Kısmi uyum ve uyum yok) grubu altında değerlendirdiğimizde; genel olarak GvHH gelişimi D21S11 lokusunda tam uyum yok ise artmaktadır. İstatisiksel olarak anlamlı olma eğilimindedir. GrII-IV GvHH sıklığı ise D18S51 ve TPOX lokuslarında tam uyum yok grubu azaltmaktadır. Kronik GvHH ise D7S820 lokusunda tam uyum olan grupta artmaktadır. İlk analizlere benzer olarak D21S11 lokusunda uyumsuzluk TİÖ arttırırken, D5S818 ve FGA lokuslarında uyumsuzluk TİÖ azaltmaktaydı. GSK üzerine D5S818 lokusunun etkisi devam ederken, D19S433 lokusunun hafif etkisi görülmüştür. Sonuçta, bazı KTB lokuslarında allojeneik transplantasyon sonuçları etkilenmektedir, bu etkilerin transplantasyon sonuçlarını etkileyen diğer değişkenler ile birlikte analizi yapılmalıdır. Sonuçta KTB'deki farklılıklar transplantasyon sonucunu etgkileyebilmekte, ancak sonuçlarımızın çok merkezli bir çalışmada ve beraberinde transplantasyon sonuçlarını etkileyen diğer değişkenler ile birlikte değerlendirilmelidir.Anahtar Kelimeler :STR, Kimerizm, allojeneik, Hematopoetik hücre transplantaysonu, Graft versus Host Hastalığı, Polimeraz Zincir Reaksiyonu STR marker systems are used in the monitoring of hematopoietic chimerism in patients after AHCST. The biological effect of STR disparity on AHCT outcome has rarely been studied. Therefore, we aimed to evaluate the impact of STR disparity on allo-HCT outcome in our single center. Between Sept 2001 and Feb 2007, 150 patients (81M/69F, median age: 34 ys) underwent AHCT (Stem cell source: 119 PB/31 BM) were retrospectively analyzed. Their diagnoses were 90 acute leukemia, 30 CML, 6 MDS and 24 other hematological conditions. Multiplex PCR method was performed to amplify 15 STR loci (D3S1358, HUMvWA, D16S539, D2S1338, D8S1179, D21S11, D18S51, D19S433, THO1, FGA, D7S820, CSF1PO, D13S317, TPOX, D5S818) using (ABI Prism 3130). The loci examined were classified as complete matched (CM), partially matched (PM), and fully mismatched (FMM) between donors and recipients. Results: The loci of D13S317, D18S51 and D2S1338 were the most informative, while the loci of TPOX and CSF1PO were the least. The incidence of acute GvHD was 46.7 % (n=69), which acute severe GvHD (grII-IV) was observed in only 31 patients. Chronic GvHD was developed in 63.4 % patients. The incidence of grII-IV GvHD was higher in patient with CM in TPOX loci (p=0.02). Chronic GvHD was more frequent in the patients with PM in D7S820 loci than those with CM or FMM (p=0.016). While PM in D21S11 locus increased TRM, FMM or PM in D5S818 and FGA loci decreased the TRM. In our cohort analysis, 2-year probability of disease-free survival (DFS) and overall survival (OS) were 58.1±5.5% and 67.5±4.4%, respectively. The CM in D21S11 locus (p=0.07) and PM in D5S818 locus (p=0,009) prolonged the probability of DFS. In multivariate analysis, these loci had an impact on DFS (p=0.055 ve p=0.005). D19S433 and D5S818 loci had an effect on the OS. We repeated similar analyses upon two groups, mismatched (MM) group, which FMM and PM was accepted as a whole group or CM group, while the incidence of grII-IV GvHD was higher in patients with CM of D18S51 and TPOX loci, the chronic GvHD was more frequent in those with CM D7S820 loci. Similar as the first analyses MM in D21S11 increased TRM, while MM in D5S818 and FGA decreased the incidence of TRM. The impact of D5S818 on the OS also continued, additionally D19S433 had minimal effect on the OS. In conclusion, some disparities of STR loci might affect the transplantation outcome; however, these results should be analyzed multivariate with other co-variates and with multicenter data input.Key words :Short Tandem Repeats, Chimerism, Allogeneic, Hematopoietic Stem Cell Transplantation, Graft versus Host Disease, Polymerase Chain Reaction 60