Search

ILC2s are a very important element of the innate immunity. Physiologically, the take part in the defense of the host against helmint infections. In pathological conditions, they become a link in the series of immune events of allergic inflammatory response. ILC2s activated by tissue-derived alarmins, such as IL-33, IL-25 and TSLP, release IL-4 and IL-5 affecting immune effectory cells, thus enhancing T2-dependent immune responses. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Wstęp: Cięższy przebieg zaostrzeń astmy wywołanej infekcją rinowirusową może wynikać z tego, ze u chorych na astmę ludzki rinowirus odmiennie moduluje odpowiedź immunologiczną - generuje opóźnioną i niedostateczną odpowiedź przeciwwirusową, co przyczynia się do zwiększonej jego replikacji i dominacji mechanizmów Th2 zależnych, charakterystycznych dla zapalenia alergicznego. Dzieje się to głównie drogą uwalniania odpowiednich cytokin przez zainfekowany wirusem HRV16 nabłonek oddechowy przyczyniających się do rozwoju odpowiedzi Th2-zależnej. Rola śródbłonka naczyniowego naczyń krwionośnych dróg oddechowych w modulacji lokalnej odpowiedzi immunologicznej w przebiegu infekcji wirusem HRV i jego rola w zaostrzeniach astmy oskrzelowej nie są znane. Cel: Ocena zdolności śródbłonka naczyniowego płuc po zakażeniu rinowirusem HRV16 do kształtowania tkankowego mikrośrodowiska immunologicznego w odniesieniu do procesu zapalnego toczącego się w przebiegu astmy oskrzelowej. Materiały i Metody: Komórki śródbłonka naczyń płucnych (ang. human lung microvascular endothelial cells, HMVEC-L) zakażano wirusem i po 72 godzinach od zakażenia zabezpieczano nadsącz pohodowlany. Aby uniknąć wpływu samego HRV16, nadsącze były poddawane naświetlaniu światłem UV w celu inaktywacji wirusa. Naiwne limfocyty CD4+ izolowano z kożuszków leukocytarno-płytkowych przy użyciu separatora komórek autoMACS. Separacja miała charakter deplecji frakcji pozytywnej komórek mających na swojej powierzchni: CD8, CD14, CD15, CD16, CD19, CD25, CD34, CD36, CD45RO, CD56, CD123, TCRγ/δ, HLA-DR i CD235a. Frakcja negatywna izolacji reprezentowała naiwne limfocyty CD4+. Po izolacji komórki CD4+ były aktywowane poprzez stymulację przeciwciałami aCD2/CD3/CD28. Po 24 godzinach od aktywacji do hodowli dodawano nadsącza po hodowli komórek HMVEC-L z HRV16 - aktywnym wirusem w nadsączu oraz wirusem inaktywowanym UV. Komórki CD4+ były inkubowane z nadsączami przez 12 dni. Po inkubacji zabezpieczano lizaty komórkowe do oceny ekspresji mRNA. W real rime PCR oceniano cytokiny: IFN-γ, IL-4, IL-10, IL-17, a także czynniki transkrypcyjne: T-bet, GATA-3, RORγt oraz Foxp3. Wyniki: Analiza mRNA wykazała wzrost ekspresji cytokin: IFN-γ, IL-4, natomiast największe wzrosty odnotowano dla IL-17 i IL-10 zarówno dla aktywnego jak i inaktywowanego UV wirusa HRV16. Odnotowano zwiększenie ekspresji wszystkich czynników transkrypcyjnych dla aktywnego HRV16, a dla inaktywowanego UV wirusa tylko RORγt. Podsumowanie: Mikrośrodowisko zakażonego śródbłonka płuc nie promuje jednej, dominującej ścieżki polaryzacji komórek CD4+. Najbardziej aktywowane są ścieżki odpowiedzi komórek Th17 oraz T regulatorowych, które nie wspierają zapalenia alergicznego w przebiegu astmy oskrzelowej. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Wstęp: Rinowirusy (HRV) i koronawirusy (HCoV) są patogenami wywołującymi powszechne infekcje górnych dróg oddechowych u ludzi. Sezonowe szczyty występowania HRV i HCoV nakładają się, dlatego ryzyko koinfekcji może być wysokie. Wykazano, że HRV16 i HCoV229E są zdolne do infekowania komórek śródbłonka i aktywacji odpowiedzi zapalnych in vitro. Niewiele wiadomo o możliwości koinfekcji śródbłonka naczyniowego płuc rinowirusem HRV16 i koronawirusem HCoV229E. Cel: Celem pracy jest ocena wpływu koinfekcji HRV16 i HCoV229E na ludzkie komórki śródbłonka naczyń płucnych. Materiały i Metody: Ludzkie komórki śródbłonka naczyń płucnych (HMVEC-L) zakażono HRV16, HCoV229E lub jednocześnie HRV16 i HCoV229E w modelu in vitro. Następnie oceniano: efekt cytopatyczny w mikroskopie świetlnym, metabolizm w teście MTT, odpowiedź przeciwwirusową i zapalną (poprzez ekspresję IFNβ, RANTES, IL-8), aktywność prozakrzepową (poprzez ekspresję czynnika tkankowego TF), wewnątrzkomórkowe mechanizmy odporności przeciwwirusowej (poprzez ekspresję OAS-1, PKR, MX-1), receptory wewnątrzkomórkowe rozpoznające wirusowe RNA (RIG-I, TLR3) oraz liczbę kopii wirusa metodą real-time PCR. Wyniki: Wyniki pokazują, że zakażenie HRV16 przyczynia się do szybszej i silniejszej ekspresji IFNβ i genów zależnych od interferonu - OAS-1, PKR, MX1 w porównaniu z zakażeniem HCoV229E. Wzrost ekspresji po infekcji HCoV jest widoczny dopiero po 72 godzinach od infekcji. W koinfekcji HRV16 i HCoV229E, ekspresja IFNβ, OAS-1, PKR, MX1 jest porównywalna z pojedynczym zakażeniem HRV, ale nie z pojedynczym zakażeniem HCoV. Ponadto ekspresja genów zapalnych i prozakrzepowych w koinfekcji jest również porównywalna tylko z pojedynczą infekcją HRV. Oceniając efekt cytopatyczny z użyciem mikroskopii świetlnej, można zauważyć, że w pojedynczym zakażeniu HRV16 i HCoV229E, zwłaszcza po 48 i 72 godzinach od zakażenia, jest większy efekt cytopatyczny w porównaniu z kontrolą. W koinfekcji dwoma wirusami nie zaobserwowanego zwiększonego efektu cytopatycznego. Ponadto, wyniki przedstawione w teście MTT wskazują, że w pewnych punktach czasowych żywotność komórek jest większa w koinfekcji niż w przypadku pojedynczych infekcji. Oceniając liczbę kopii wirusa można zauważyć, że liczba kopii HCoV jest zmniejszona w koinfekcji niż w pojedynczej infekcji. Nie obserwuje się podobnej zależności w przypadku HRV. Podsumowanie: Rinowirus HRV16 i koronawirus HCo-V229E mają różny wpływ na komórki śródbłonka - HRV16 indukuje silniejszą ekspresję IFNβ, a tym samym silniejszą ekspresję genów zależnych od interferonu w porównaniu z HCoV229E. Ponadto wygląda na to, że koinfekcja śródbłonka naczyniowego HRV i HCoV229E nie wywołuje silniejszego efektu cytopatycznego niż pojedyncze infekcje. Co ciekawe, wydaje się, że w koinfekcji replikacja HCoV może być hamowana przez HRV i możliwe, że spowodowane jest to aktywacją wrodzonej odpowiedzi przeciwwirusowej indukowanej przez rinowirusa HRV16. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

It is postulated that vaccination against tuberculosis with Bacillus Calmette-Gue'rin (BCG) vaccine may translate into lower incidence of respiratory tract infections by modulating the release of pro-inflammatory cytokines by innate immune cells. This modulation may be due to epigenetic changes in these cells resulting in an increase in the production of pro-inflammatory cytokines such as IL-1β, IL-6 or TNF-α. It is not known whether the pulmonary vascular endothelium equipped with molecular pattern recognition receptors (PRRs) and with entry receptors for human coronaviruses can be infected by them, or whether BCG vaccination may modulate its susceptibility to infection with these viruses. This study analyzes the effect of the HCoV 229E human coronavirus on human pulmonary vascular endothelium. Moreover, the influence of BCG sonicates on susceptibility to HCoV 229E endothelial infection and the generation of antiviral and inflammatory responses was assessed. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

It is postulated that vaccination against tuberculosis with Bacillus Calmette-Gue'rin (BCG) vaccine may translate into lower incidence of respiratory tract infections by modulating the release of pro-inflammatory cytokines by innate immune cells. This modulation may be due to epigenetic changes in these cells resulting in an increase in the production of pro-inflammatory cytokines such as IL-1ß, IL-6 or TNF-a. It is not known whether the pulmonary vascular endothelium equipped with molecular pattern recognition receptors (PRRs) and with entry receptors for human coronaviruses can be infected by them, or whether BCG vaccination may modulate its susceptibility to infection with these viruses. This study analyzes the effect of the HCoV 229E human coronavirus on human pulmonary vascular endothelium. Moreover, the influence of BCG sonicates on susceptibility to HCoV 229E endothelial infection and the generation of antiviral and inflammatory responses was assessed. [ABSTRACT FROM AUTHOR]