Search

Cette etude porte sur des seances de travail entre un enseignant specialise et un enseignant generaliste qui collaborent dans le cadre d'une classe inclusive. Les enseignants nous ont procure des enregistrements audio de leurs seances et accepte de participer a des entretiens individuels sur celles-ci. L' analyse conversationnelle de la seance montre que les enseignants preparent des activites educatives en justifiant leurs propositions. Ils confrontent leurs connaissances et experiences ainsi que leurs evaluations des competences des eleves et de la difficulte des tâches. En echangeant, ils tissent un espace de deploiement de la reflexivite dans et sur l' action professionnelle. L' analyse de contenu de l' entretien confirme ces resultats et permet d' expliciter des reponses des enseignants mis au defi de la classe inclusive. Ces elements peuvent contribuer a une planification efficace des echanges entre acteurs educatifs dans le but de depasser les evaluations qui sur-ou sous-estiment leurs competences et permettre un alignement reciproque en classe inclusive.

Scientific research in the field of psychology (and especially within the context of mother-child interactions) recognizes the role of reformulations in language learning. The present paper aims to explore to what extent reformulations are intended and used within the context of special need classrooms. We are interested in documenting the use of reformulations in classroom and the related teachers' representations, in order to highlight what are the components that should allow reformulations to be considered useful tools of didactic reflection. We have used participant observation and recordings of students' and teachers' talkin two special need classrooms. In addition, we have administered a questionnaire to teachers in order to collect their representations about the use of reformulations during their teaching activities. Our qualitative analyses highlight aplurality of types and functions of reformulations: auto- and hetero-reformulations, requests of reformulation. In particular, two main aspects appear as salientin the relationship between teachers and students: the function of the reformulation to maintain thecommunication; and the function of offering a resource allowing students to perform an action. The study of thereformulations' representations and of their uses in classroom shows that reformulations are didactic tools and ways to adapt the teacher's language to the pupils' production.

Mentorski rad ucenika je pedagoska metoda koja može da koristi i starijim i mlađim ucenicima (koje nazivamo 'ekspertima' i 'pocetnicima'), a to su pokazala i brojna istraživanja koja su se zanimala za efekte ovakve metode, kako na ucenika-mentora, tako i na mlađeg ucenika-pocetnika. Međutim, malo je studija cija su tema bile strategije koriscene prilikom resavanja problema u mentorskom radu ucenika. U tom smislu, istraživanje koje je ovde predstavljeno odnosi se na to kako probleme u oblasti matematike, odnosno množenja, resavaju grupe dece razlicitog uzrasta kroz mentorski rad ucenika. Cilj je posmatranje strategija koje ucenici usvajaju i nacina na koje ih prilagođavaju sposobnostima mlađih i manje iskusnih ucenika. Cilj istraživanja je da se ispita na koji nacin mlađi ucenici-pocetnici, posle mentorskog rada sa starijim ucenicima, ponovo koriste i drugima prenose strategije kojima su i sami poducavani. Ovo istraživanje pociva na tri osnovna pitanja: Da li ucenici-mentori mlađe ucenike-pocetnike poducavaju strategijama identicnim onima koje i sami koriste ili ih radije prilagođavaju njihovim pocetnickim kompetencijama? Da li mlađi ucenici po­novo koriste strategije kojima su ih poducavali njihovi mentori? Da li su mlađi ucenici u stanju da neku strategiju prenose jos mlađim ucenicima i da tako i sami preuzmu ulogu ucenika-mentora? U istraživanju je ucestvovao dvadeset jedan ucenik jedne osnovne skole u Svajcarskoj, a oni su bili podeljeni u tri grupe: sesti razred - uzrast od devet do deset godina; cetvrti razred - uzrast od sedam do osam godina; drugi razred - uzrast od pet do sest godina. Izabrali smo ucenike ova tri razreda jer su upravo to uzrasti u kojima se intelektualne i skolske kompetencije ucenika veoma razlikuju (Nastavni plan u romanskom delu Svajcarske, 2012). U drugom razredu osnovne skole deca i ne rade matematiku u pravom smislu reci. U cetvrtom razredu upoznati su sa aritmetickim operacijama sabiranja i oduzimanja. U sestom razredu deca mogu da barataju raznim tipovima aritmetickih operacija (sabiranje, oduzimanje, množenje, deljenje) prilagođenim resavanju određenog problema. Na pocetku (prilikom resavanja pocetnog testa), svaki ucenik sam resava neki problem kako bi rukovodioci istraživanja mogli da procene pocetne kompetencije svakog ucenika. Zatim svaki ucenik koji nije položio pocetni test (njega nazivamo 'pocetnik') resava isti taj problem sa nekim starijim ucenikom koji je uspeo da samostalno resi taj problem na pocetnom testu (njega nazivamo 'ekspert'). Zadatak 'eksperta' je da, kroz mentorski rad, pomaže 'pocetniku' da resi problem. Posmatra se da li taj 'ekspert' (koji je zapravo ucenik-mentor) prilagođava strategije poducavanja kompetencijama 'pocetnika' (a sto zavisi od razreda koji pohađa u skoli). Posle procesa mentorskog rada ucenika, svi 'pocetnici' resavaju neki novi problem (na testu koji se naziva zavrsni test), a za cije resavanje su potrebne iste strategije koje su koriscene i za resavanje prethodnog problema u pocetnom testu. Ovo omogucava da se porede strategije koriscene tokom pocetnog i zavrsnog testa. Na kraju, svi ucenici-pocetnici koji su uspesno resili problem na ovom zavrsnom testu sada i sami postaju 'eksperti', odnosno ucenici-mentori koji treba da pomognu nekim drugim 'pocetnicima' (mlađim ucenicima) pri resavanju pocetnog testa. U ovom poslednjem delu istraživanja posmatramo koju strategiju koristi ucenik-mentor (odnosno da li je to ista ona strategija kojom je i sam poducavan i koju je i sam koristio pri resavanju zavrsnog testa). Rezultati kvantitativnih i kvalitativnih analiza pokazuju da je ucenik-mentor uzrasta od devet do deset godina sposoban da prilagodi strategiju poducavanja kompetencijama deteta mlađeg uzrasta. Osim toga, 'pocetnici' koriste iste strategije kojima su i sami bili poducavani i sami su sposobni da ih prenose mlađim ucenicima-pocetnicima. U zavrsnom delu ovoga rada predstavljene su implikacije na obrazovnom planu: naime, ideja za ovakvo istraživanje potekla je iz potrebe da se podstakne mentorski rad ucenika kako bi se nastavnicima omogucilo da posmatraju u kojoj meri su deca sposobna da ponovo uoblicavaju strategije u zavisnosti od kompetencija mlađih ucenika-pocetnika.

Ovaj rad bavi se istraživanjem narativnih sposobnosti dece predskolskog uzrasta sa ciljem da se vidi da li oni price koje slusaju bolje pamte ako su reci pracene slikama. Uocavamo da je ocenjivanje decjeg razumevanja prica povezano sa raznim aspektima. Najpre, glavnu ulogu imaju kognitivne i jezicke vestine deteta koje su povezane sa vremenom. Kao sto je Pijaže istakao, razumevanje prica zahteva, pre svega, da je dete vec usvojilo posebnu vrstu vremenske seme koja mu omogucava da sistematski rekonstruise redosled događaja unazad (Piaget, 1946). I zaista, u konstruisanju vremena dete prolazi kroz razne faze koje ga vode ka operativnom nivou. Ovaj proces omogucava detetu da istovremeno koordinira nekoliko vremenskih komponenti (Montangero & Maurice-Naville, 1994), kao i da razume znacaj vremena u samoj prici. U ovom radu posebno nas zanima vestina razumevanja prica kod dece predskolskog uzrasta kako bismo bolje razumeli njihovu sposobnost da se sete price shodno svojim jezickim vestinama i razumevanju, a bez postojanja pisanog teksta. Zanima nas da procenimo kako deca organizuju taj pripovedacki zadatak i donose zakljucke. Zapravo, kako su prethodna istraživanja pokazala, izgleda da je uocavanje uzroka bilo kljucni element u strukturisanju price. Oni su ti koji omogucavaju uspostavljanje veza između razlicitih delova naracije i koherentnih mentalnih predstava i koji olaksavaju podsecanje na pricu. Drugi aspekt kojim nameravamo da se bavimo jeste uloga slike u pripovedanju: nas poseban cilj je, zapravo, da se bolje razume uloga ilustracija u razumevanju ispricanog teksta kod dece predskolskog uzrasta. Kako bismo postigli ovaj cilj, osmislili smo eksperiment tokom kojeg su dve slicne price bile predstavljene ucesnicima. Istraživanje sprovedeno u skoli u regionu Jura (Svajcarska) obuhvatilo je osmoro dece predskolskog uzrasta (pet devojcica i tri decaka uzrasta od cetiri do sest godina). Tražili smo od dece da saslusaju price i da ih potom objasne na razlicite nacine. Posebno, u prvoj fazi smo jos nesnimljenu pricu ispricali deci bez ikakvih propratnih ilustracija. Na kraju price pitali smo svako dete da objasni sta je razumelo o prici, pokusavajuci da ih podstaknemo da se sete osnovnih elemenata price. U drugoj fazi smo deci podelili pet ramova u koje je trebalo ubaciti pet slika - kljucnih elemenata price, i to po redu u kojem su bili u samoj prici. Analizirali smo decja postignuca primenjujuci indekse za razlicite nivoe organizacije price. Osnovni nivo odnosi se na situaciju u kojoj dete nema elemenata koji ga podsecaju na pricu niti ih povezuje sa elementima iz konteksta. Naredni nivo obuhvata jednostavno klasiranje likova (bez radnji), izolovane radnje, klasifikaciju nacina izražavanja povezanosti, vremena, objasnjenja i dvostruke uzrocnosti. Nase istraživanje pokazuje da se razumevanje prica poboljsava sa uzrastom dece, kao i da vizuelna pomoc igra znacajnu ulogu u razjasnjavanju i povezivanju onoga sto se razumelo. Rezultati ovog istraživanja upucuju nas na to da u buducnosti napravimo istraživanje koje bi se odnosilo na mogucnost stvaranja listova za citanje sa slikama u ucionici, a ciji bi cilj bio da poboljsaju razumevanje vežbanja u raznim predmetima (u usmenom ili pismenom izražavanju, ali i u matematici, na primer). Dalja istraživanja u ovom pravcu mogla bi da se ukažu na korisna usmerenja u nastavi i istraživanjima u oblasti obrazovnih nauka. Stavise, delovi ove studije mogli bi lako biti upotrebljeni u razvijanju decjih vestina citanja i pripovedanja, kao i u oblasti specijalne pedagogije i rada sa decom koja imaju teskoce u ucenju.

In this paper we present a research design devoted to create opportunities of learning and development through social interaction. The study is part of a EU project called SOFT (School and family together for the immigrant children integration) that aims to favor linguistic and social integration of children through language learning activities that connect families and schools. Cultural and linguistic diversities are considered as elements promoting learning and cooperation among different social actors: children, teachers, parents, researchers and schools. In the present paper, we will discuss two aspects: 1) how the pedagogical design named 'Narrative format' can establish a peculiar social interaction in the classroom and how, in a developmental perspective, it offers a real opportunity of cognitive and social skills improvement; 2) how social interactions between school and families help teachers, pupils and parents to develop an awareness of their roles and a strengthen their collaboration. We have involved 15 teachers and 169 children (aged 3-7 years old) of three classes of primary schools and two kindergarten classes in Switzerland, proposing a design that provides pedagogical materials and activities devoted to teach/learn English and German language. The main questions of our study are the following: How teachers implement the pedagogical design in order to involve children in activities based on an unknown language? How does the narrative format help children learn to speak the new language and to enable the integration between teachers, children and parents? The results of our study show that the design we have implemented can create conditions that facilitate and imitate the natural (informal, discursive) acquisition of languages.