Search

The study, in which we evaluated its publication value, includes the full text and detailed analysis of the Şem ü Pervâne Masnavi of Lâmi‘î Çelebi, one of the important names of the Masnavi literature of 16th century. The introduction of the study is a source that shows the development stages of Şem ü Pervâne Masnavis in Persian and Turkish literature comparatively. The first chapter of the study is devoted to Lâmî's life. This section is the part where extensive information is given about Lâmî's Şem ü Pervâne from the plotline to the motifs and detailed explanations are given about the case rings and content of the work. Afterward, the conclusion and bibliography are given, and the text of Lâmî's Şem ü Pervâne Masnavi, which was creating by considering three copies, is presented with footnotes and explanations. The work is not only considered belonging to Lâmî but also is regarded as an evaluation of Şem ü Pervâne Masnavis in classical Turkish and Persian literature. The work is also important because it emphasizes the basic philosophy and sources of love in this type of Masnavis., Yayın değerlendirmesini yaptığımız çalışma, 16. yüzyıl mesnevi edebiyatının önemli isimlerinden Lâmi‘î Çelebi’nin Şem ü Pervâne Mesnevisi’nin tam metni ve detaylı analizini içermektedir. Çalışmanın girişi, Fars ve Türk edebiyatında Şem ü Pervâne mesnevilerinin gelişim evrelerini mukayeseli gösteren bir kaynak niteliğindedir. Çalışmada birinci bölüm Lâmî’nin hayatına ayrılmıştır. Bu bölüm, Lâmî’nin Şem ü Pervânesi hakkında olay örgüsünden motiflere kadar geniş bilgi verilen ve eserin vaka halkaları ile içeriği hakkında ayrıntılı açıklamalar yapılan kısımdır. Sonrasında sonuç ve kaynakça verilmiş, Lâmî’nin Şem ü Pervâne mesnevisinin üç nüshası göz önünde bulundurularak oluşturulan metni dipnot ve açıklamaları ile sunulmuştur. Eser sadece Lâmî’nin değil klasik Türk ve Fars edebiyatlarındaki Şem ü Pervâne mesnevilerinin de değerlendirilmesi hükmündedir. Eser ayrıca, bu tarz mesnevilerdeki aşkın temel felsefesine ve kaynaklarına vurgu yaptığı için de önem arz etmektedir.

The aim of this research is to examine the inclusion of human rights responsibilities in primary school Life Studies textbooks from the foundation of the republic to the present. For this, primary school 3rd grade Life Studies textbooks are focused. One or two books were selected from each decade using the purposive sampling technique. Document analysis, one of the qualitative research methods, was used in the research. The data obtained from the research were subjected to content analysis and descriptive analysis. According to the data obtained from the research, the emphasis on nationalization is in the foreground in the textbooks between the years 1930-1950. In the 1960s, it was seen that human rights and responsibilities were presented very limitedly. After the 1970s, progress has been made in the context of human rights and responsibilities. However, more obedient citizen model has been adopted. This situation continued in the textbooks until the 1980s. With the influence of the 1982 Constitution, human rights in textbooks showed a significant improvement compared to previous years. However, the real improvement occurred in the 2000s. This development has been experienced especially in terms of the diversity of rights and responsibilities. Two prominent concepts are “privacy of private life” and “fair trial”. As a result, it is aimed to raise citizens who are suitable for the mentality of the period through education in Turkey. It can be said that the Life Studies textbooks, which also deal with citizenship education, are affected by the mentality and current problems of the periods., Bu araştırmanın amacı, cumhuriyetin kuruluşundan günümüze kadar, ilkokul Hayat Bilgisi ders kitaplarındaki insan hak sorumluluklarının yer alışını incelemektir. Bunun için ilkokul 3. sınıf Hayat Bilgisi ders kitapları odaklanılmıştır. Amaçlı örnekleme tekniği ile her on yıldan bir ya da iki kitap seçilmiştir. Araştırmada nitel araştırma yöntemlerinden doküman analizi kullanılmıştır. Araştırmadan elde edilen veriler içerik analizi ve betimsel analize tabi tutulmuştur. Araştırmadan elde edilen verilere göre, 1930-1950 yılları arası ders kitaplarında millileşme vurgusu ön planlandadır. 1960’lı yıllarda insan hak ve sorumluluklarının oldukça sınırlı sunulduğu görülmüştür. 1970’li yıllardan sonra insan hak ve sorumlulukları bağlamında bir ilerleme olmuştur. Ancak daha çok itaatkâr vatandaş modeli benimsenmiştir. Bu durum ders kitaplarında 1980’lere kadar sürmüştür. 1982 Anayasasının etkisiyle ders kitaplarında insan hakları, önceki yıllara göre önemli bir gelişme göstermiştir. Ancak asıl iyileşme 2000’li yıllarda meydana gelmiştir. Bu gelişme, özellikle hak ve sorumlulukların çeşitliliği bakımından yaşanmıştır. Bunlardan öne çıkan iki kavram “özel hayatın gizliliği” ve “adil yargılanma”dır. Sonuç olarak Türkiye’de, eğitim aracılığıyla dönemin düşünce yapısına uygun vatandaş yetiştirmek amaç edinilmiştir. Vatandaşlık eğitimini de konu edinen Hayat Bilgisi ders kitaplarının, dönemlerin zihniyeti ve güncel sorunlarından etkilendiği söylenebilir.

This study basically seeks answers for questions such as “How can the classical figures and works of Turkish history be introduced to today’s people? Who, which work(s) and which elements, motifs or narratives in the work(s) can be used for this? What methods can be used in this process?” Although we think that all historical texts should be rewritten in the long run, we believe that classical figures and works that have the potential to carry culture should be prioritized. In this process, after the source texts are determined, the main point is that these texts are transformed into a form that today’s people can enjoy. We think that the possibilities of “re-writing”, which is one of the modern text criticism methods, can be used for such a transformation. In this study, Alî Şîr Nevâyî and his work named Sedd-i İskenderî were chosen as an example of the person/work that we think should be re-written because of their characteristics. At the beginning of the study, brief information about the re-writing method will be given and why the classical texts should be re-written will be discussed. Afterwards, it will be evaluated why we suggested Alî Şîr Nevâyî and his Sedd-i İskenderî for re-writing. Then it will be questioned what kind of organization can be used to carry out a re-writing process that we mean. Finally, examples of elements that we think should be highlighted in a “possible” re-writing of the Sedd-i İskenderî will be given., Bu çalışma, temelde “Türk tarihinin klasik şahsiyetleri ve eserleri günümüz insanına nasıl tanıtılabilir? Bunun için kimler, hangi eser(ler) ve eser(ler)deki hangi unsurlar, motifler ya da anlatılar kullanılabilir? Bu süreçte hangi yöntemlerden faydalanılabilir?” sorularına cevap aramak üzere hazırlanmıştır. Uzun vadede bütün tarihî metinlerin yeniden-yazılması gerektiğini düşünmekle birlikte, kültür taşıyıcılığı potansiyeline sahip olan klasikleşmiş şahsiyetlerin ve eserlerin öncelenmesi gerektiği kanaatindeyiz. Bu süreçte kaynak metinler belirlendikten sonra asıl önemli nokta, bu metinlerin günümüz insanının haz alabileceği bir forma dönüştürülmesidir. Böyle bir dönüşüm için modern metin eleştiri yöntemlerinden biri olan “yeniden-yazma”nın imkânlarından yararlanılabileceğini düşünüyoruz. Bu çalışmada, yeniden-yazılması “gerektiğini” düşündüğümüz şahıs/eser örneği olarak sahip olduğu özellikler dolayısıyla Alî Şîr Nevâyî ve onun Sedd-i İskenderî adlı eseri seçilmiştir. Çalışmanın başında yeniden-yazma yöntemi hakkında kısaca bilgi verilerek klasik metinlerin niçin yeniden-yazılması gerektiği tartışılacaktır. Sonrasında yeniden-yazılması için neden Alî Şîr Nevâyî’yi ve onun Sedd-i İskenderî’sini önerdiğimize ilişkin değerlendirmeler yapılacaktır. Daha sonra kastettiğimiz türde bir yeniden-yazma sürecinin nasıl bir organizasyon üzerinden yürütülebileceği sorgulanacaktır. Son olarak da Sedd-i İskenderî’nin “olası” bir yeniden-yazımında vurgulanması gerektiğini düşündüğümüz unsurlara örnekler verilecektir.

Bu çalışmada Türkiye’de 1995-2020 yılları arasında savunulan Türkçe Eğitimi doktora tezlerinin araştırma profilinin ortaya konması amaçlanmıştır. Araştırma, Yükseköğretim Kurulu Tez Merkezi verilerine dayalı olarak gerçekleştirilmiştir. Araştırmanın kapsamını Türkçe Eğitimi alanında tamamlanan toplam 248 doktora tezi oluşturmaktadır. Doktora tezleri yıllık tez üretimi, danışman unvanı, konu alanı, araştırma yöntem ve deseni, tez-yayın oranı ölçütleri çerçevesinde ele alınmıştır. Çalışmanın verileri, içerik analizi tekniği ile çözümlenmiştir. Araştırma sonuçlarına göre, alanda en çok tez 2015 yılında üretilmiştir. Doktora çalışmaları, ağırlıklı olarak Prof. Dr. unvanlı akademisyenlerin danışmanlığında gerçekleştirilmiştir. Tezlerde desen olarak en çok karma araştırma desenleri tercih edilmiştir. Türkçe Eğitimi doktora tezlerinde, 2010 yılından sonra Yabancılara Türkçe Öğretimi konusunun yoğun olarak araştırıldığı tespit edilmiştir. Doktora tezlerinin yarısından fazlasının (%53,22) yayına dönüştüğü belirlenmiştir., This study aims to determine the research profiles of Ph.D. dissertations on Turkish language education submitted between 1995 and 2020 in Turkey. The study examines the main research themes and trends in Ph.D. dissertations with a comprehensive approach. The study is carried out based on the data of the Higher Education Council Thesis Center and analyzes 248 dissertations on Turkish language education. The dissertations are analyzed according to the criteria such as annual thesis production, keywords, subject area, the title of advisor, research method and design, data collection tools, data analysis method, sample selection method, and thesis-publication ratio. The data in the study are analyzed by content analysis to reveal the bibliographic, thematic, and methodological dimensions of the dissertations in detail. According to the results of the study, 2015 is the year that the most dissertations on this subject were produced. The Ph.D. dissertations are mainly submitted under the supervision of professor doctors. Mixed research designs are the most preferred design in dissertations. Since 2010, teaching Turkish to foreigners has attracted great interest in doctoral dissertations. It is clear that more than half of the dissertations (53.22%) have been published. The Journal of Mother Tongue Education is the most preferred media organ for publication in dissertations that have turned into journal articles.

Will Kymlicka, Çağdaş Siyaset Felsefesine Giriş adlı eserinde siyasi kavramların tartışıldığı geleneksel kategorilerin (sağ ve sol) darlığı ve yetersizliği nedeniyle bugün siyaset felsefesi alanında yapılan önemli çalışmaları anlamanın mümkün olmadığını öne sürer. Sözü geçen eserinde Kymlicka, her siyasi kuramın farklı bir nihai değere sahip olduğunu göz önünde bulundurarak siyaset felsefesini ahlaki bir zeminde tartışır. Düşünür bu eserinde, sağ özgürlük ve sol eşitlik gibi zıt değerlerin yanı sıra sözleşmeye dayanan uzlaşma, ortak yarar, fayda, haklar, kimlik ya da androjini gibi farklı nihai değerlere sahip siyaset kuramlarını bir araya getirerek adaletin ulaşılmaz bir hedef olmaktan çıkarılmasına yönelik kapsamlı bir çalışma sunar.

Ekoeleştiri altında birçok farklı yaklaşımın toplandığı gittikçe çok unsurlu hale gelen bir akımdır. Bu yaklaşımlardan bir tanesi de eleştirel boyutunu şehirlerdeki çevresel bakımdan kritik konulara kadar genişleten Ekososyalism teorisidir. Teori, sınıfsız bir toplumda doğa ile uyum içinde yaşamayı ve eşitliği ön plana çıkarmak adına devrimsel ve çevreci bakış açısını ortak bir noktada birleştirir. Bu anlamda, Rob Nixon’un ürettiği o anda etkisi hissedilmeyen ancak zaman ve mekâna yayılan “yavaş şiddet” kavramı sıklıkla ekososyalism ile ilişkilendirilir. Ekososyalist bakış açısından bakıldığında yavaş şiddet toplum ve çevre için ortak bir tehdit olarak düşünülebilir çünkü bu bakış açısı hem toplumu hem de çevreyi kar elde etmek için giderek daha fazla sömürülen ucuz kaynak olarak görür. Bu tür bir şiddetin sosyal ve çevresel etkileri endüstri devrimi sonrası küçük bir kasabayı ve orda yaşayan insanların trajik hayatlarını resmeden Latife Tekin’in Manves City (2018) adlı romanında çarpıcı bir şekilde ortaya koyulur. Tekin sosyalist ve çevreci düşüncelerini edebi eserlerinde sıklıkla yansıtır. Bu anlamda işverenlerin işçilere ve doğaya karşı olan sömürgeci tutumunun ve yerel insanların özel hayatlarındaki çöküşe paralel olarak gittikçe yok olan doğanın ana tema olarak işlendiği Manves City romanı ekososyal eleştiriye açıktır. Bu çalışma romanı Tekin’in “yavaş şiddet” tasviri üzerinden ekososyal bakış açısından okuyarak sosyal ve çevresel çöküşün karşılıklı ilişkisini ortaya çıkarmayı amaçlar., Ecocriticism is an increasingly heterogeneous movement under which a variety of approaches fall. One of these approaches is Ecosocialism which expands the critical scope towards environmentally serious social issues within cities. The theory combines revolutionary and green perspectives to promote equality and living in harmony with nature in a classless society. At this point, Rob Nixon’s innovative concept ‘slow violence’ of which effects are not immediate but dispersed time and space has been frequently associated with Ecosocialism. Through ecosocial lenses, slow violence can be considered as a common threat for environment and society since the theory perceives both as cheap resources gradually exploited for profit. The environmental and social effects of such violence strikingly appear in Latife Tekin’s Manves City1 (2018) in which a post-industrial small town and its inhabitants’ tragic lives are portrayed. Based on Tekin’s socialist and green perspectives which are frequently adopted in her literary works, Manves City, in which exploitative attitude of employers towards nature and workers and the gradual extinction of nature in parallel with the degradation in domestic life of local people are discussed as essential themes, lends itself Ecosocial criticism. In analyzing the novel through ecosocial lenses, the paper also aims to reveal the interacting relation between environmental and social degradation through Tekin’s depiction of slow violence.

Demon, Rus edebiyatının isyankar dehası olarak kabul edilen Mihail Yuryeviç Lermontov’un (1814-1841) yirmi yedi yıllık kısa yaşamının on yılı boyunca üzerinde çalıştığı eseridir. Eserin ana teması ilk bakışta İncil’de geçen düşmüş melek, cennetten kovulan şeytanın dünyevi aşkla yeniden doğmaya dayanan ancak yenilgiyle sonlanan yaşamından bir kesite dayanıyor gibi görünür. Zira insan ve şeytanın yolu ilk günahla kesişir ve şeytan, Âdem ile Havva’nın bilgi ağacı meyvesini yemesini sağlayarak insanoğlunun dünyevi yaşamını başlatır. İnsan, cennetten kovularak dünya denen “gözyaşı vadisine” gönderilir. Tanrısal yaratımın tacı olan insan ile isyandan önce baş melek olan bu iki varlığın beraber girdikleri düşüş yolu, eserde kurtuluş yolu ile bir kez daha kesişir. Ancak detaylı bir inceleme, eserin bu dar çerçeveye yerleştirilmesinin düşünsel, toplumsal-politik içeriğini kısırlaştırdığını gözler önüne serer. İncil teması burada felsefi açıdan anlamlı bir çatışmayı kapsayan dışsal bir çerçeve olarak yer alır. Zira eser; yazar ve kahraman özdeşliğinde Lermontov’un içinde yaşadığı çağ ve evrene yönelik bireysel dünya duyumsayışına dair derin izler barındırır. 1830’lu yıllar Rusya’sında birey ve toplumsal yapı arasındaki çelişkiler keskinleşir. Bireyin kendini gerçekleştirme imkânının olmadığı toplumsal gerçeklik, Lermontov ve kahramanı Demon için sürgün bir ruh olarak dolaştıkları gözyaşı vadisini sembolize eder. Çalışmamız kapsamında bu sonuca Lermontov’un Demon adlı eseri bağlamında dünya denen gözyaşı vadisinde şeytanın yazgısı, yazar-kahraman ve gözyaşı vadisinin Lermontov için mekânı olan Çar I. Nikolay Rusya’sı ekseninde incelenmesi yapılarak ulaşılmıştır. Kahraman ile yazar arasında özdeşlik kurma noktasından hareket edilmiş, değerlendirmeler dini ve toplumsal çerçeveden iki farklı yaklaşımla gerçekleştirilmiştir., Demon, the poem of Mikhail Yuryevich Lermontov (1814-1841), often who is regarded as rebellious genius of Russian literature, took ten years of the writer’s short twenty-seven-year life to complete. The main theme of the work, at first glance, seems to be based on a fragment of the life of the fallen angel, who was expelled from heaven, based on rebirth with earthly love but that ends in defeat. When the man and the devil’s paths crossover in the original sin, the devil initiates the earthly life of man by making Adam and Eve eat the fruit of the tree of knowledge. Man is expelled from heaven and sent to the "valley of tears" called earth. The paths of the downfall of these two beings, of man, who is the crown of divine creation, and the one who was an archangel before the rebellion, coincides once again with the path of salvation in the work. However, a detailed examination reveals that placing the work in this narrow frame weakens its intellectual, socio-political content. The biblical theme functions here as an external framework which encompasses a philosophically meaningful conflict. Moreover, the work, due to the close identity between the author and protagonist, contains deep traces of Lermontov's individual sense of the world towards the period and the universe that he lived in. In Russia of the 1830s, the contradictions between the individual and the social structure deteriorated. The social reality, in which the individual has no opportunity to realize himself, symbolizes the valley of tears where Lermontov and his protagonist demon wander as exiled spirits. Within the scope of our study of Lermontov's Demon, the conclusion was reached by examining the fate of the devilin the valley of tears called the world, the writer-hero and Russia of Tsar Nicholas I as the valley of tearsforLermontov. Having started from establishing an identity between the protagonist and the author, the two different approaches within a religious and social framework are used to carry out the evaluations.

Karşılaştırmalı edebiyat kültür-ötesi, disiplinler-arası ve çok-dilli bir bakış açısından eski “metinler”in yeniler üzerindeki etkilerini araştırır. Bir başka yaygın karşılaştırmalı çözümleme uygulaması, Avrupa ve Amerikan edebî metinlerinin Avrupa-dışı olanları ve tersine, [Avrupa-dışı metinlerin Batılı olanları] nasıl esinlediklerini incelemektir. Ancak, “doğrudan” metinler-arası bağlantısı olmayan Avrupa-dışı metinlere yönelik karşılaştırmalı araştırmalar konusunda yöntembilimsel bir boşluk vardır. Bu bağlamda, muhtemelen, iki veya daha fazla Avrupa-dışı yapıtı karşılaştırmanın en cazip ve yaratıcı yollarından biri, bunların ortak kaynak metinlerini tespit etmektir. Elbette, Batılı olmayan metinleri karşılaştırmanın tek yöntemi bu değildir; ancak bunun pozitivist metinler-arası çözümlemenin en etkili yöntemlerinden biri olduğu şüphe götürmez. Bu makale, Avrupa-dışı edebiyatların karşılaştırılmasında model olabilecek bir “vaka çalışması” sunmayı amaçlamaktadır. Bu gayeyle, dikkate şayan benzerlikleri paylaşan, ancak aralarında “doğrudan” metinler-arası bağlar bulunmayan Türk ve Japon edebiyatlarından iki esere odaklandık: Mori Ōgai’ın Dansçı Prenses’i ve Sabahattin Ali’nin Kürk Mantolu Madonna’sına. Her ikisinin de atıfta bulunduğu başlıca ortak kaynak metin Goethe’nin Faust'u olduğundan, bu birbirine benzeyen iki Avrupa-dışı metnin Faust'tan nasıl etkilendiğinin ve Faust’la yaptıkları metinler-arası dansların, ulusal ve uluslararası edebî itibarlarına nasıl katkıda bulunduğunun izini sürdük., Comparative literature explores the influences of older “texts” on newer ones, through a cross-cultural, interdisciplinary, and multilingual perspective. Another common practice of comparative analysis is to study how Euro-American literary texts inspire non-European ones, and vice versa. Yet, there is a methodological gap concerning the comparative studies that focus on non-European texts with no “direct” intertextual connection. On this basis, arguably, one of the most intriguing and creative ways of comparing two or more non-European works is to spot their common source texts. It is certainly not the only method of comparing non-Western texts, but it is indubitably an efficient method for positivistic intertextual analysis. This article aims to present a “case study” that may serve as a model for comparing non-European literatures. To this end, we focused on two works from Turkish and Japanese literatures that share remarkable resemblances, yet that do not have direct intertextual bonds: Mori Ōgai’s The Dancing Princess and Sabahattin Ali’s Madonna in a Fur Coat. As the major common source text that both refer to is Goethe’s Faust, we traced how these two similar non-European works are affected by Faust, and how their intertextual dances with Faust contributed to their national and international literary reputations.

Hz. Mevlânâ (ö. 1273) ve eserleri Osmanlı toplumuna derinden tesir etmiş, bu etki klasik Türk edebiyatına da yansımış, Mevlevî olsun ya da olmasın birçok divan şairi eserlerini Mevlevîlik unsurları ile süslemiştir. Bunun yanı sıra Mevlânâ için methiyeler yazılmış, bu şiirlerde Mevlânâ’nın yakın çevresi ve aile fertlerinden de bahsedilmiştir. Mevlevî şairler Mevlânâ’nın annesi Mümine Hatun’u tıpkı Mevlânâ’yı andıkları gibi anıp övmüş, Mâder-i Mevlânâ’ya hürmetlerini şiirle ifade etmişlerdir. Mevlevî şeyh ve edibi Ahmet Midhat Beytur (ö. 1971) Mümine Hatun için bir kıta yazmış, son dönem Mevlevî şeyh ve şairlerinden Ahmed Remzi Akyürek (ö. 1944) Bir Günlük Karaman Seyahatnamesi içinde geçen beş beyitlik bir tegazzülü Karaman Mevlevîhanesi’ni ziyareti esnasında Mâder-i Mevlânâ’nın manevi huzuruna sunmuştur. Zira Mevlevî adabına göre bir “berg-i sebz” ile de olsa hediye vermek gerekir. Mevlevîlikte kutsal sayılan 9 ve 18 sayıları hediyeleşirken de geçerli olmuştur. Mâder-i Mevlânâ için 18 beyitten oluşan bir kaside kim olduğunu tespit edilemeyen Gâlib (ö. ?) mahlaslı Mevlevî bir şaire aittir. Gâlib’in talik hatlı levha şeklindeki kasidesini görüp çok beğenen Hattat Giritli Şükrü (ö. ?) önce bu kasidenin sonuna nesih hatla 4 beyit eklemiş, ardından kendisi de 19 beyitlik nesih hatlı ayrı bir kaside yazmıştır. Bu levha günümüzde Karaman Mevlevîhânesi’ndedir. Eldeki çalışmada Mâder-i Mevlânâ hakkında kaynaklarda yer alan kısıtlı bilgi verildikten sonra onun için yazılmış dört manzume bir araya getirilmiştir. İncelenen şiirlerin tamamında Mevlânâ’nın annesinin çeşitli sıfatlarla övüldüğü, annelik vasfı ve dinî unsurlar ile kendisinden himmet, yardım, merhamet istendiği görülmüştür., Hz. Mevlânâ (d. 1273) and his works deeply influenced the Ottoman society. This effect was reflected in classical Turkish literature and many Dîvân poets decorated their works with Mevlevî elements whether they were Mevlevî or not. Eulogies were written for Mevlânâ and the close circle of Mevlânâ. His family members were also mentioned in those poems. Mevlevî poets commemorated and praised Mümine Hatun, the mother of Mevlânâ, just like they commemorated him and they expressed their respect to Mâder-i Mevlânâ in poetry. Ahmet Midhat Beytur (d. 1971), a Mevlevî sheikh and scholar, wrote a stanza for Mümine Hatun. Ahmed Remzi Akyürek (d. 1944), one of the last-period Mevlevî sheikhs and poets, presented a five-couplet tegazzul from A Day-Long Karaman Travel Book to the special presence of Mâder-i Mevlânâ during his visit to the Karaman Mevlevî Lodge. According to Mevlevî manners, it is necessary to give a gift, albeit with a “berg-i sebz”. Numbers 9 and 18 considered sacred in Mevlevîyeh were also valid when giving a present. An 18-couplet euology written for Mâder-i Mevlânâ belongs to a Mevlevî poet, who has a pseudonym as Gâlib (d. ?), who couldn’t be identified. Calligrapher Şükrü from Crete (d. ?), who saw and admired the eulogy of Gâlib that was understood to be a plate with talik calligraphy, first added 4 couplets with naskh calligraphy to the end of this eulogy, and then wrote himself a separate 19-couplet eulogy. This plate is now in the Karaman Mevlevî Lodge. After limited information in the sources about Mâder-i Mevlânâ was given in the current study, four poems written for Mümine Hatun, the mother of Mevlânâ, were brought together. In all of the poems reviewed, it was seen that the mother of Mevlânâ was praised with various attributes, and she was asked for help, compassion and mercy with the qualities of motherhood and religious elements.

Doğa ile insan arasındaki ilişki sanatın ortaya çıkışına kaynaklık etmiştir. Edebiyatta doğanın taklidi ile başlayan bu ilişki, mitolojik öykülerle devam etmiş, sonrasında da romantizm ve realizmin etkisi altında şekillenmiş, günümüze yaklaştıkça şehirleşme ve modernizm kavramlarıyla değerlendirilmeye başlamıştır. Türk edebiyatında da benzer bir seyir izleyen doğa algısı, halk şiirlerinde pastoral bir bakış açısıyla kendisini göstermiş, Tanzimat Dönemi’nde romantizm etkisindeki betimlemelerde ortaya çıkmış, Servet-i Fünûn’da ise realist bir tavır takınmıştır. Doğaya karşı geliştirilen bu gerçekçi tutum, şehirleşme ve modernleşmenin etkisini hissettirdiği 1970’li yıllara kadar devam eder. Bu çalışmanın konusu, Yaman Koray’ın 1970’te kaleme aldığı Mola isimli romanındaki doğa algısıdır. Erdek’in Narlıköy isimli köyünde geçen romandaki doğa algısı, hem doğa - kent çatışması üzerinden hem de insanların doğaya ait farkındalıkları üzerinden verilir. Çatışmanın çözümlenmesi ve farkındalıkların ortaya çıkarılması için edebiyat alanında 90’lardan sonra yeni bir eleştiri yöntemi olarak ortaya çıkan ekoeleştiriden faydalanılmıştır. Böylelikle roman üzerinden kırsalda yaşayan insanların şehirleşmeye bakışı, modernizm ile şehirleşme arasındaki ilişki, bu ilişkinin insan ile doğa arasındaki mesafeyi ne yönde etkilediği, insanların doğaya ve çevrenin korunmasına dair farkındalıklarının ne düzeyde olduğu sorgulanmıştır., The relation between nature and the man has caused the emergence of art. This relation, which started with the imitation of nature, continued with mythological stories and was formed under the influence of romanticism and realism. Then, it has started to be evaluated with the use of urbanization and modernism concepts in literature until today. The perception of nature, which has a similar course in Turkish literature, has shown itself with the pastoral point of view in folk poetry, appeared in the descriptions under the influence of romanticism in the Tanzimat Period, and maintained a realistic attitude in Servet-i Fünûn Period. This realistic attitude towards nature had continued until the 1970s when the impact of urbanization and modernization was clear enough. The subject of this study is the perception of nature in the novel named Mola by Yaman Koray in 1970. The perception of nature seen in the novel in the village of Narlıköy in Erdek is reflected both through the conflict between nature and the city and people's awareness of nature. In order to solve the conflict and reveal the awareness, the eco-criticism, which emerged as a new method of criticism after the 90s, was used in literature. In this way, throughout the novel, the view of people living in village on urbanization, the relation between modernism and urbanization, how this relation has affected the distance between human and nature, the level of awareness of people about nature and the protection of environment were questioned.

Batı’da görünürlüğünü yitirdikten sonra Doğu’da gündem olmaya devam eden kadın hak ve özgürlükleriyle ilgili sorunlar, hâkim ideoloji tarafından Şark’a mahsus olarak lanse edildiği gibi otoriter rejimlerdeki demokrasi sorunundan beslendiği de göz ardı edilmiştir. Söz konusu bölgede kadın ve vatan olgusu, “namus” temelli bakış açısıyla ulusal tarih yazımında başat rol oynarken Mısır’da kadının ulusal direnişten beslenen özgürlük arayışı, zamanla bireysel bir tavra evrilir. Ülkede kadın hareketiyle ilgili tarihi akış yanında edebî literatür de bu yönde bir birikime sahiptir. Bölge ülkeleri arasında Batı ile teması en erken gerçekleşen Mısır’da, o dönem meydana gelen yeni fikir akımlarından beslenen ilk Mısır romanı Zeynep’e konu olan kadın olgusu, direniş romanları başta olmak üzere edebi literatürde yer almaya devam etmiştir. Latîfe ez-Zeyyât’ın kronolojik olarak Hür Subaylar Darbesinden hemen önce başlayıp on yıllık dilimde Mısır siyasi tarihindeki gelişmelere değindiği Açık Kapı (el-Bâbu’l-Meftûh, 1960) romanında bu mücadele oldukça barizdir. Roman; kadının toplumsal alanda milli direnişten beslenen görünürlüğü, özgürlüğü önündeki gelenek, norm gibi engellerle mücadelesi ve benlik arayışını konu edinmektedir. Söz konusu çalışma gündelik hayatın sıradan eylemleriyle normları esneterek kimliğini inşa eden kadının öznel tavrını genel kavramlarla açıklamayı hedeflemektedir., The problems regarding women's rights and freedoms, which remained on the agenda in the East after losing their visibility in the West, were ignored by the dominant ideology, as well as being fed by the problem of democracy in authoritarian regimes. While the phenomenon of women and homeland in this region plays a dominant role in national historiography from an honor-based perspective, women's pursuit of freedom, nurtured by national resistance, evolved over time in an individual manner. This struggle is obvious in the novel Open Door, in which ez-Zeyyât began chronologically just before the Coup of Independent Officers and touched on the developments in Egyptian political history in ten years. The novel focuses on the visibility of national women, which is fed by national resistance, the struggle against freedom such as tradition, norm and the search for self. This study aims to explain the subjective attitude of the woman who builds her identity by stretching the norms with the ordinary actions of everyday life with general concepts.

The Tezkere of Latifi, which is regarded as one of the most important texts of Turkish tezkeres, has been the target of some criticism since it was appeared. According to the records in the copy of Kayseri Rashid Efendi, these criticisms about Latifi did not remain in their own time either and were written in the copy of Rashid Efendi as complementary “notes” in various aspects. The aforementioned notes are spread over the entire text. In terms of nature, he either gives examples of the poems of the poets in the controversy by Latifi, or provides inline information about various poets, sometimes including their private life information. It is not entirely clear who kept these notes that were recorded in the copy of Rashid Efendi. However, some studies on this copy, which is considered as the first version of the tezkere, claimed that the person whose notes were down may be Latifi himself. In this article, the notes in the copy of Rashid Efendi are discussed in terms of nature, content, reliability, by whom and why they were written, and whether there is an organic connection between them and the Tezkere of Latifi., Türk tezkirecilik geleneğinin önemli metinlerinden sayılan Latîfî Tezkiresi kaleme alındığı ilk yıllardan itibaren bazı eleştirilerin hedefi olmuştur. Tezkirenin Kayseri Râşid Efendi nüshasındaki kayıtlardan anlaşıldığına göre Latîfî’ye dair bu eleştiriler kendi döneminde de sözde kalmamış ve tezkireyi çeşitli açılardan tamamlayıcı “notlar” olarak Râşid Efendi nüshasının derkenarlarına işlenmiştir. Bahsi geçen notlar tezkirenin bütününe yayılmış vaziyettedir. Mahiyet itibarıyla ise bu notlarda ya Latîfî tarafından tezkiredeki şairlerin tespit edilemeyen şiirlerinden örnekler verilmekte ya da çeşitli şairlere dair kimi zaman magazinsel bir tarafı da olan satır arası bilgiler sunulmaktadır. Râşid Efendi’nin derkenarlarına kaydedilmiş bu notları kimin tuttuğu kesin olarak belli değildir. Ancak tezkirenin ilk versiyonu sayılan bu nüsha üzerindeki bazı çalışmalarda notları düşen kişinin Latîfî olabileceği iddia edilmiştir. Bu yazıda Râşid Efendi nüshasındaki notlar mahiyet, muhteva, güvenilirlik, kim tarafından ve niçin tutulduğu gibi noktalarda ele alınmış ve bunlarla Latîfî Tezkiresi arasında organik bir bağ olup olmadığı hususu tartışılmıştır.

Osmanlı İmparatorluğu ile Japonya arasındaki ilk resmî temaslar 1870’li yıllarda başlamış, 1890 yılında yaşanan Ertuğrul Faciası’ndan sonra ilişkiler artarak devam etmiştir. 1890'da Türk firkateyni Ertuğrul Japonya açıklarında batmış ve hayatta kalanlar Japon kruvazörleri tarafından İstanbul'a getirilmiştir. Kazazedelerle birlikte İstanbul’a gelen Noda Shōtarō isimli Japon gazetecinin padişah II. Abdülhamit’in isteği üzerine İstanbul’da kalarak bir yandan Türkçe öğrenirken diğer yandan Mekteb-i Harbiye-i Şahane’de Türk subaylara Japonca öğrettiği ve Jiji Shinpo adlı Japon gazetesinde çalışmaya devam ettiği bilinmektedir. 2018 yılının ocak ayına kadar Noda ve öğrencilerinin faaliyetlerinden Osmanlı İmparatorluğu’nda Japonca eğitiminin eğitim öğretim çıktısı olarak değerlendirilebilecek 4 adet mektup dışında veri bulunmamaktaydı. 2018 yılında Prof. Dr. Ali Merthan Dündar’ın Mecmua-ı Lügat adlı eseri bilim dünyasına tanıtmasıyla 125 yıl aradan sonra Noda ve öğrencilerinin çalışmalarının önemli bir kısmı daha gün yüzüne çıkmış oldu. Bu çalışmada, Dündar’ın tanıtımına kadar Osmanlı’da ilk Japonca yayın olarak bilinen ancak Noda ve öğrencileriyle ilgisi olmayan Japon Elifbası (1908) ile Mecmua-ı Lügat’te (1893) yer alan Hiragana alfabesi karşılaştırılmıştır. Nitel araştırmaya dayalı çalışmamızda karşılaştırma sonucunda on beş yıl arayla yazılmış bu alfabelerin Türkçe transliterasyonlarında kayda değer farklılıklar olduğu saptanmıştır., The first official contacts between the Ottoman Empire and Japan started around the 1870s, and after the Ertuğrul Disaster in 1890, relations continued increasingly. In 1890, the Turkish frigate Ertuğrul sank off Japan and survivors brought back to Istanbul by Japanese cruisers. It is known that the Japanese journalist Noda Shōtarō, who came to Istanbul with the survivors, started living in Istanbul at the request of Sultan Abdülhamit II. He studied Turkish while teaching Japanese to Turkish officers in Mekteb-i Harbiye-i Şahane. In the mean time, he continued to write his column in the Japanese newspaper Jiji Shinpo. Until January 2018, there was no data from the teaching and learning activities of Noda and his students except for 4 letters that could be deemed as the educational output of Japanese education in the Ottoman Empire. In 2018, after Prof. Dr. Ali Merthan Dündar’s introduction of his work titled Mecmua-ı Lügat to the world of science, a significant part of the work of Noda and his students’ works came to light 125 years later. In this study, the Hiragana alphabet in Mecmua-ı Lügat (1893) was compared to the Japon Elifbası (1908), which was known as the first Japanese publication in the Ottoman Empire until the introduction of Dündar’s, but it was not related to Noda and his students. In our qualitative study, as a result of the comparison of the two works, it has been determined that there are significant differences between the Turkish transliteration of these alphabets written fifteen years apart.

Cengiz Han ve Lenin biyografileriyle tanınan İngiliz gazeteci, romancı ve tarihçi Ralph Winston Fox (1900-1936) görece kısa bir ömre çok sayıda kitap, deneme ve makale sığdırmış üretken bir yazardır. Yazarın ölümünden sonra 1937’de yayımlanan Roman ve Halk (The Novel and the People), Ferit Burak Aydar’ın İngilizceden çevirisiyle Ayrıntı Yayınları tarafından Ekim 2019’da yayımlandı. Fox 12 bölümden oluşan çalışmasında, roman türünün tarih boyunca geçirdiği zorunlu değişimleri İngiliz romanı bağlamında ele alır. 128 sayfadan oluşan kitabın girişinde yazar romanın, matbaayla yaygınlaşan bir medeniyet yaratısı olduğunu vurgular. Fox’a göre burjuva bireyin epiği olan roman, kapitalizmin dünyaya sunduğu en önemli yaratıcı kültürel hediyedir. Epikteki toplumsal bütünselliğin aksine roman, bireyi ve onun kaderi ve yaşantısıyla sınırlı olan mücadelesini ele alır. Yazara göre roman, insan ile toplum arasındaki dengenin kaybolduğu, bireyin başkalarıyla ve doğayla daimi bir mücadele içine girdiği kapitalist bir toplumda gelişebilir. Roman ve Halk, sanat ve hayat arasındaki bağlantıyı oldukça akıcı bir dille mesele edinen kıymetli bir çalışma. Yazarın sosyalist gerçekçi sanat anlayışının gelişimi ve sorunları hakkındaki fikirleri, Türk edebiyatındaki toplumcu-gerçekçi roman geleneğine dair yeni çalışmalara ilham verebilecek türdendir., British journalist, novelist, and historian Ralph Winston Fox (1900-1936), known for his biographies of Genghis Khan and Lenin, is a prolific writer who wrote a large number of books, essays and articles in a his relatively short life. The Novel and the People, published in 1937 after the author's death, was published by Ayrıntı Publications in October 2019 with the translation of Ferit Burak Aydar from English. In his work consisting of 12 chapters, Fox examines the mandatory changes of the genre throughout history in the context of the English novel. At the introduction of the book consisting of 128 pages, the author emphasizes that the novel is a creation of civilization that has become widespread with the printing press. According to Fox, the novel considered the epic of the bourgeois individual, is the most important creative cultural gift capitalism offers to the world. Unlike social integrity in epic, the novel deals with the individual and his struggle limited to his destiny and life. According to the author, the novel can develop in a capitalist society in which the balance between man and society has disappeared and the individual is in a constant struggle with others and nature. The Novel and The People is a precious work that makes a point of the connection between art and life in a very fluent language. The author's ideas about the development and problems of the socialist realistic sense of art are of a kind that can inspire new studies on the socialist-realistic novel tradition in Turkish literature.

بلکھ با غزلیات یکی از بزرگترین شاعران است کھ در قرن سیزدھم « گلستان » و « بوستان » سعدی شیراز ی نھ تنھا بازندگی کرده است. حافظ شیرازی ھم با اشعارغنایی در ادبیات فارسی جایگاه مھمی دارد کھ در قرن چھاردھم زندگی کرده و نامشتاکنون جاودانھ مانده است. ھر دو شاعر بر ادبیات ترکی، فارسی و غربی تأثیرژرفی گذاشتھ اند.اگر چھ سعدی و حافظ از لحاظموضوعی کھ دراشعارشان بحث کردند شبیھ یکدیگر ھستند ولی سعدی بھ مفھوم سفت، حافظ بھ مفھوم انتزاعی ت وجھ بیشتری کردهاست. شعریت حافظ بیشتر در معنی است و شعریت سعدی بیشتر در لفظ. موضوعات در غزلیات سعدی با سبک ساده ولی درغزلیات حافظ با آزایھ ھای بیشتر پرداخت شده است.بنابرین غزلیات این دو شاعر را از لحاظ زیبایی شناسی بررسی کردیم بنابرینممکن است کھ تفاوت ھا و شباھت ھا را با ھم ببینیم.در این مقالھ، اول در مورد "زیبایی شناسی" و " زیبایی شناسی در شعر"اطلاع داده شده است و بعد درباره سبک سعدی و حافظ ، تفاوت ھا و شباھت ھای مضمون ھای گل و بلبل در غزلیات ایشان بحثشده است. این تفاوت ھا در غزلیات شاعر ھا در نحوه کارآنھا دیده می شود. گل و بلبل از لحاظ زیبایی شناسی در زیر چندینعنوان کار شده است بدین ترتیب نشان دادن کاربردی ھای مختلف گل وبلبل در غزلیات سعدی و حافظ تلاش شده اس ت., XIII. yüzyılında yaşayan Sa‘dî-yi Şîrâzî, “Bûstân” ve “Gülistân” eserlerinin yanı sıra yazdığı gazelleri ile de dönemin büyük şairlerindendir. XIV. yüzyılda yaşamış olan Hâfız-ı Şîrâzî de lirik şiirleri ile Fars edebiyatında önemli bir yere sahiptir. Bu iki şair Türk, Fars ve Batı edebiyatında önemli izler bırakmışlardır. Sa‘dî ve Hâfız şiirlerinde ele aldıkları konular açısından birbirlerine benzemelerine rağmen Sa’dî somut, Hâfız ise soyut kavramlar üzerinde yoğunlaşmıştır. Hâfız’ın şiirselliği manada Sa‘dî’ninki ise lâfızdadır. Sa‘dî anlatmak istediklerini sade Hâfız ise süsleyerek dile getirmiştir. Bu bakımdan bu iki şairin gazelleri estetik açıdan incelendiğinde farklılıklar kadar benzerlikler görmek de mümkündür. Çalışmamızda önce “Estetik” terimi ve “Şiirdeki Estetik” hakkında genel bir bilgi verilmiştir sonrasında Sa‘dî ve Hâfız’ın üslûbu ve gazellerindeki “Gül” ve “Bülbül” mazmunlarının benzerlik ve farklılıkları üzerinde durulmuştur. Estetik açıdan “Gül” ve “Bülbül” farklı anlamlarda dile getirilmiştir ve bu çalışmada Sa‘dî ve Hâfız’ın gazellerindeki bu iki unsurun değişik kullanımları gösterilmeye çalışılmıştır.

19. yüzyıl Divan edebiyatının tanınmış şairlerinden Hilmî Kıbrısî Efendi, 1783’te Kıbrıs’ta doğmuştur. İyi bir eğitim aldığı, Arapça ve Farsça dillerine hakim, alim bir kişi olduğu kaynaklarda belirtilmiştir. Hilmî Kıbrısî Efendi, uzun yıllar Kıbrıs’ta müftülük, Büyük Medrese’de müderrislik, II. Mahmut Kütüphanesi’nde kütüphane nazırlığı ve şeyh seb’alık görevlerini ifa etmiştir. Tasavvuf, Türklerin İslamiyeti kabulüyle Orta Asya’da yayılmış ve Orta Asya’dan göç eden dervişlerle birlikte Anadolu’ya ulaşmıştır. Kıbrıs’ın Türkler tarafından 1571’de fethiyle Anadolu’dan Kıbrıs’a iskan edilenler arasında bulunan Mevlevi şeyhleri ile de tasavvuf adaya gelmiştir. Kıbrıs’ta 1593 yılında inşa edilen Lefkoşa Mevlevihanesi, tasavvufun adada gelişip yaygınlaşmasında önemli rol oynamıştır. Divan şairleri din, tasavvuf, aşk ve tarikat unsurlarını şiirlerinde işlerken, Hilmî Kıbrısî Efendi de geleneğe uyarak Divançe’sinde bu unsurları kullanmıştır. Lefkoşa Mevlevihanesi’nde sıklıkla düzenlenen ayinlerde şeyhler tarafından Mevlana şiirlerinin okunması Hilmî Kıbrısî Efendi’yi etkilemiş ve onun tasavvuf özellikleri taşıyan şiirler kaleme almasına yol açmıştır. Bu çalışmada Hilmî Kıbrısî Efendi’nin şiirlerine yansıyan tasavvuf özellikleri incelecektir., Hilmî Kıbrısî Efendi is a prominent 19th Century Divan poet of Cyprus. Born in 1783, he received an excellent education. Hilmî Kıbrısî Efendi, who was an honorable scholar proficient in both Arabic and Persian languages, served his people as a mufti, müderris, sheik Seba and a minister of the library. Upon joining Turks to the Muslim faith, mysticism was spread in Central Asia and then in Anatolia. After the conquest of Cyprus's island by the Turks in 1571, the Mevlevi Sheiks carried the idea of Sufism from Anatolia to the island. The Mevlevihane of Lefkoşa, which was built in 1593, is an important center that effectively contributed to mysticism in Cyprus. Sheiks had often read Mevlana's poems from Mathnawi in the Mevlevihane of Lefkoşa at special ceremonies of which Hilmî Kıbrısî Efendi was a regular attendant. Being deeply inspired by Mevlana's lyrics, he composed poems reflecting religion, mysticism, divine love, and sects' order, which are the main features of Divan poetry. In this article, we have studied the reflections of magic in Hilmî Kıbrısî Efendi's poems.

Süslü nesir, klasik Türk edebiyatının başlıca nesir türlerinden biridir. Dönemin önde gelen edebî türü olan nazmın etkileyici gücü, nesri de etkiler. Bunun sonucunda ise nazımdaki gösterişli mecazlara, çeşitli edebî sanatlara bolca yer verilen, ağdalı bir dil ile yazılan secilerin ağırlıkta olduğu âhenkli ve ritmik bir tınısı olan süslü nesir ortaya çıkar. Klasik Türk edebiyatında süslü nesir türünün ilk örneği XV. yüzyılda Tazarru’nâme adlı eseriyle Sinan Paşa tarafından verilmiştir. Bu nesrin diğer temsilcileri arasında Fuzuli, Veysi, Nergisi gibi yazarlar bulunmaktadır. Rus edebiyatında da süslü nesrin (орнаментальная проза) temelleri ilk olarak XV. yüzyılda Epifaniy Premudrıy tarafından ağdalı bir dille kaleme alınan Stefan Permskiy’nin Yaşamı (Житие Стефана Пермского) ve Sergiy Radonejskiy’nin Yaşamı (Житие Сергия Радонежского) eserlerinde görülür. Rus edebiyatında süslü nesrin kökenleri, XV. yüzyıla dayansa da süslü nesir, neorealizm ile başlayan yeni üslup arayışlarının bir sonucu olarak 1920’li yıllarda ortaya çıkmıştır. Söz konusu çalışmada karşılaştırmalı olarak genelden özele bir anlatımla Türk ve Rus edebiyatındaki süslü nesrin ortaya çıkışına, gelişim evrelerine, üslup özelliklerine, ortak yanlarına ve farklılıklarına açıklık getirilmiştir. Bu bağlamda süslü nesre ait çeşitli eserlere ait parçalardaki söz ve anlam sanatları ve uyaklar analiz edildiğinde, her iki edebiyatın süslü nesir örneklerinde de yoğun benzerlikler görülmüş, ağırlıklı olarak kullanılan sanatsal anlatımın, temelde sanatçıların estetik kaygısına dayalı olarak gerçekleştirildiği tespit edilmiştir., Ornate prose is one of the main types of prose in the classical Turkish literature. The impressive power of poetry, the leading literary genre of the period, also influenced prose. Ornate prose, characterized by flashy metaphors, various literary arts, elaborated language, predominant internal rhyme (seci), harmonious and rhythmic resonance, emerged as the result of this influence. The first example of ornate prose in the classical Turkish literature is the 15th-century ‘Tazarrunâme’ by Sinan Pasha. Other representatives of this prose are Fuzuli, Veysi, Nergisi, to name just a few. In the Russian literature, the origins of ornate prose were first seen in the 15th century in such hagiographies as Life of Stefan of Perm and Life of Sergius of Radonezh by Epiphanius the Wise. Although its origins in the Russian literature date back to the 15th century, the ornate prose reappeared as a result of the search for new styles starting with neorealism in the 1920s. This study sets out to clarify the emergence of ornate prose in the Turkish and Russian literatures, its developmental stages, stylistic features, common aspects, and differences comparatively from the general to the specific. In this context, when the rhetoric and semantic arts and rhymes in the pieces belonging to various works belonging to the ornate prose were analyzed, deep similarities were observed in the ornate samples of both literature and it was determined that the artistic expression that is used was carried out mainly based on the aesthetic concerns of the artists.

Türkçede özne, nesne, dolaylı tümleç ve zarf tümleci gibi cümleye mahsus ögeler, yüklem görevindeki bir çekimli fiil yerine bir fiilimsiye de bağlanabilir ve böylece, dizimsel kurgusu itibarıyla cümleye benzeyen ancak yükleminin çekimsiz olması nedeniyle bir cümle gibi bağımsız bir şekilde kullanılamayan yan cümleler ortaya çıkar. Yan cümlelerin bağımsız kullanılamaması, bu yapıların her zaman ya bir cümle ya da bir sözcük öbeği olmak üzere başka bir dizimin kurgusuna katılmasını ve o dizime ait bir unsuru oluşturmasını gerektirir. Burada yönetici öge -yani, yüklem- olarak öne çıkan fiilimsiler, kendi etrafında oluşturduğu cümlesel yapının başka bir dizimin içinde kolaylıkla yer alabilmesini sağlar. Bu tür bir yükleme bağlanan özne, nesne ve tümleç gibi ögelerin durumu incelendiğinde öncelikle bu ögelerin yan cümledeki kullanımının herhangi bir cümledeki kullanımıyla tamamen eş değer olduğu görülür. Bunun yanında, bir kısım örneklerde de söz konusu ögelerle ilgili sadece yan cümleye özgü birtakım kullanım biçimleri sistemli bir şekilde kendini gösterebilir. Bu tür örneklerde ise ögenin çoğu kez yan cümlenin üst dizimdeki cümle veya sözcük öbeğiyle bütünleşmesi noktasında önemli roller üstlendiği gözlemlenir. Bu çalışmada, söz konusu ögelerden özne ele alınmıştır. Bu çerçevede, öznenin ne tür örneklerde yan cümlenin içinde yer alarak fiilimsiye bağlanabileceği ve yan cümlede bir öznenin bulunmaması durumunda bu ögeyle verilen ve anlamın tamamlanması için de ihtiyaç duyulan bilginin başka hangi yollarla sağlanabileceği üzerinde durulmuştur. Ayrıca, yan cümlenin parçası olduğu üst dizimle kurması muhtemel anlamsal ve yapısal bağıntıların oluşmasında öznenin nasıl bir rolünün olduğu sorgulanmıştır., In Turkish, elements of sentence such as the subject, object or complement can also connect to nonfinite verbs instead of finite verbs as predicate. In this way, “subordinate clauses”, which are similar to sentence in terms of syntagm but couldn’t be used independently like sentence because of the nonfinite verb, are formed. Not being able to use these structures independently requires that they take place as an element in another syntagm, either sentence or word group. Here, the nonfinitive verbs coming forward as the governer element -that is, predicate- enable the syntagmatic structure formed around itself to take place in another syntagm easily. When the sentence elements connected to this kind of predicate are examined, firstly it’s seen that they’re used in the subordinate clause just as being used in a sentence. Furthermore, in some examples, it can also be observed that they’re used systematically in a way peculiar to subordinate clauses. In such examples, they often have important roles in the integration with the upper syntax. In this paper, the subject, which is one of these elements, has been discussed. In this context, it has been investigated when the subject can take place in subordinate clauses and if there isn’t a subject in subordinate clauses, how the information given by the subject and which is necessary to complete the meaning is obtained. Furthermore, the roles which the subject can assume in probable structural and semantic connections occuring between the subordinate clause and upper syntagm containing itself have been questioned.

Karapapak / Terekeme Türkleri bugün genel olarak Türkiye, Gürcistan, Azerbaycan, İran ve Ermenistan’da yaşamaktadırlar. Gürcistan sınırları içinde yer alan kadim Türk yurdu Borçalı, Karapapak / Terekeme Türklerinin yoğun olarak yaşadığı eski Türk topraklarının başında gelmektedir. Tarihî Borçalı coğrafyasının eski yerleşim birimlerinden biri olan ve bugün Gardabani adıyla anılan Karayazı, Borçalı içinde ve Karapapak / Terekeme Türklerinin yoğun bir şekilde yaşadığı bölgelerden biridir. Karapapak / Terekeme Türklerinin hâkim nüfusu oluşturduğu Karayazı bölgesine bağlı çok sayıda Türk köyü mevcuttur. Bu köylerden biri de çalışmaya konu olan söz ustası Aslan Kosalı’nın doğup büyüdüğü ve yaşadığı Kosalı köyüdür. Aslan Kosalı’nın adı, Karayazı bölgesine bağlı “Kosalı” köyünden gelmektedir. Âşık Aslan da bu köyden olduğu için “Aslan Kosalı” ismi ile anılmaktadır. Kosalı köyü, Karayazı merkezinin 5 km doğusunda, bölge merkezine giden ana yolun kenarında yer alan 290 rakımlı bir yerdir. Kadim Türk yurdu Borçalı’nın hemen bütün bölgelerinde olduğu gibi Karayazı bölgesine bağlı Kosalı köyünde de âşıklık sanatı ve söze dayalı hünerler öne çıkmaktadır. Bu durum, genelde Borçalı; özelde ise Kosalı köyü temelinde çok sayıda âşığın, söz ustasının yetişmesini sağlamıştır. Kosalı’da yetişen; ancak adını Karayazı’da, Borçalı’nın genelinde ve Türk Dünyası’nda duyuran isimlerden biri de Aslan Kosalı’dır. Bu çalışmanın amacı, Borçalı’nın söz ustalarından Aslan Kosalı’yı hayatı ve şiirleri ekseninde Türkiye sahasında tanıtmaktır. Bu maksatla Aslan Kosalı’nın kısa özgeçmişi ve bazı örnekler yardımıyla şiirlerinin şekil, içerik ve üslup özellikleri belirtilmeye çalışılmıştır. Çalışmada kullanılan şiirler Vahid Ömerli tarafından hazırlanan Aşıq Aslanın Ozan Dünyası (2009) adlı eserden alınmıştır., Today, the Qarapapaq / Terekeme Turks live mostly in Turkey, Georgia, Azerbaijan, Iran and Armenia. Borchaly, an ancient Turkish settlement in Georgia, is the most significant of the lands largely inhabited by the Qarapapaq / Terekeme Turks. One of the ancient settlements of Borchaly and today called as Gardabani, Qarayazi is one of the regions where the Qarapapaq / Terekeme Turks densely populate in Borchaly. However, there are also many other Turkish villages in Qarayazi where the Qarapapaq / Terekeme Turks prevail over other populations by number. One of these villages is Kosali where Aslan Kosali, the poet subject to this research, was born and grew. The family name of Aslan Kosali comes from the “Kosali” village of Qarayazi. Born in Kosali, the poet was given the name “Aslan Kosali”. Kosali is a village situated 5 km south to Qarayazi next to the highway to the centre of the region and at an altitude of 290 meters. As is the case with almost all the regions of Borchaly, the ancient Turkish territory, Kosali village also is distinguished with bard tradition and traditional poetry. This, therefore, made it possible for many bards to emerge from Borchaly, in general, and Kosali village, in particular. Among these, Aslan Kosali grew up in Kosali but made a name for himself in Qarayazi, Borchaly and the rest of the Turkish world. The purpose of this study is to introduce Aslan Kosali of Borchaly to Turkey with regard to his life and poetry. To this end, this paper intends to offer the formal, content and style characteristics of the poetry of Aslan Kosali with a short history and certain examples. The poems used in this paper have been received from ‘Asiq Aslanin Ozan Dunyası’ (2009) (The Poetry World of Aslan the Bard), a book edited by Vahid Omerli.

Bu çalışmanın bütüncesi çağdaş Fransız romancı Philippe Claudel’in göç, sürgün, travma ve arkadaşlık temalarının işlendiği Bay Linh ve Torunu romanından oluşur. Adı geçen eser bebek torunu hariç ailesinin tamamını kaybeden yaşlı bir adamın dilini bile bilmediği bir yere göç etmesini ve burada yaşadıklarını konu edinir. Torunu için hayata tutunmaya devam eden Bay Linh’in yaşadıkları hikâye dışı üçüncü tekil anlatıcı tarafından aktarılır. Baş kahramanın yaşam izlencesinden yola çıkarak gerçek ve kurmaca ilişkisi romanda “gizlenen” ve “gösterilen” ikilisi üzerinden irdelenir. Anlatıcının romanın sonuna kadar anahtar ögelerden birini gizleyerek oluşturduğu beklenmedik son, okuyucunun bilincinde metnin yeniden anlamlandırma sürecine başlamasına zemin hazırlar. Bununla birlikte hikâye evreninin kesin olmayan zaman ve yer belirteçlerinden oluşturulduğu eser, olayların bir yere ya da bir zamana indirgenmeden ortak bir bilince hitap etmesine imkân sağlar. Karakter isimlerinin sınırlı kullanımı da bu durumu destekler. Söz konusu zamansal ve uzamsal çerçevenin belirsiz bırakılması anlatının zamanötesi ve uzamötesi bir yapıya bürünerek belirli bir kesimin değil ortak bir belleğin gerçekliğini yansıtan bir roman olarak değerlendirilmesini sağlar. Bu çalışmada Bay Linh ve Torunu romanının anlatı evrenine ışık tutmak ve roman kurgusunu ortaya koymak için eser, anlatıbilim, gerçeklik etkisi bakış açıları ve kurmaca kuramları ışığında ele alınır. Makalede anlatıcının güvenilmezliği, kurmacanın gerçeklik özelliği ve anlatının zamansal/uzamsal çerçevesinin anonimleşmesi konularının incelenmesi amaçlanır. Belirtilen ögelerin üzerinde durulduğu incelemede metod olarak “olası dünyalar” ve “gerçeklik etkisi” temel alınır. Nitel bir araştırma kapsamında yazılı dökümanların analizi yöntemi izlenerek yorumlayıcı bir çalışma ortaya konulur., The corpus of this work consists of the contemporary French novelist Philippe Claudel's book named Monsieur Linh and his child which focuses on the themes of migration, exile, trauma and friendship. In this book, the emigration of an old man who lost his entire family except his baby grandson, to a place where he does not even know its tongue and his experiences are discussed. The events that happen to Mr. Linh who hold on to life for his grandson are narrated by a third singular narrator. Focusing on the protagonist's life, the relationship between reality and fiction is examined through the pair that is "hidden" and "shown" in the novel. Concealing one of the key elements until the end of the novel, the unexpected end of the narrator paves the way for the reader to begin the process of re-understanding the text. However, the story universe of the novel is composed of uncertain time and place markers and this allows the events to address a common consciousness without being reduced to a place or a time. The limited use of character names also supports this notion. Suspending the temporal and spatial framework indefinitely enables the narrative, which transforms into a trans-temporal and trans-spatial structure, to be considered as a novel that reflects the reality of a common memory, not a particular segment. In this study, in order to shed light on the narrative universe of Mr. Linh and his child and to reveal the fiction of the novel, it is aimed to discuss the work within the scope of narrative, reality effect perspectives and fiction theories. The objective of this article is to examine the narrator's unreliability, the realistic feature of fiction, and the anonymization of the temporal / spatial framework of the narrative. In the study which emphasizes the mentioned elements, “possible worlds” and "reality effect" are taken as the basis methods. Within the scope of a qualitative research, an interpretive study is created by following the analysis method of written documents.

Mersin ili Silifke ilçesine bağlı olan Uzuncaburç, tarihi milattan önceki dönemlere kadar giden eski bir yerleşim yeridir. Türklerin Anadolu’ya yerleşmeye başladığı dönemlerde konar-göçer Yörük Türkmenlerin yerleştiği Uzuncaburç’ta en temel geçim kaynakları tarım ve hayvancılık olmuştur. Hayvan olarak keçi, koyun gibi küçükbaş hayvanlar besleyen yöre halkı, tarımsal ürün olarak da buğday, arpa, nohut gibi tahılları yetiştirmişlerdir. Ancak bölge halkının yetiştirdiği tek tarım ürünü bunlar değildir. Bunların dışında bir de bağcılık vardır. Özellikle yerleşim yerinin merkezinde ve merkez çevresinde büyük miktarda üzüm bağı bulunmaktadır. Bu bağlamda yörede bağı olmayan aile neredeyse yoktur. Bağcılığın bu kadar yaygın olmasının en büyük sebebi Uzuncaburç’ta kökeni Türklerden önceki dönemlere kadar uzanan köklü bir bağcılık kültürü olmasıdır. Bu makalenin amacı yöredeki geleneksel pekmez üretim yöntemlerinin tespit edilip bu üretimin kültürel boyutunu araştırmaktır. Çalışmada saha araştırma yöntemi ile pekmez üretimi, bu üretim esnasında kullanılan etnografik araç gereçler ve üretim sırasında ortaya çıkan sözlü kültür ürünleri tespit edilip gelenek açısından incelenmiştir. Çalışmanın sonucunda Uzuncaburç halkının kendisinden önceki bölge sakinlerinden devraldıkları bağcılık geleneğini devam ettirdikleri, onların kullandığı şarap üretim yöntemlerini daha da geliştirerek pekmez üretiminde kullandıkları ve Orta Asya Türk mutfağından getirdikleri pekmez üretim geleneğini yeni coğrafyanın şartlarına uyarlayarak başarılı bir şekilde devam ettirdikleri tespit edilmiştir., Uzuncaburç, which is connected to the Silifke district of Mersin, is an old settlement that goes back to the previous periods of BCE. At the time when the Turks started to settle in Anatolia, the main sources of livelihood were agriculture and animal husbandry in Uzuncaburç, where nomadic Turkmen settled. Local people who feed animals such as goat and sheep have grown wheat, barley and chickpeas as agricultural products. However, these are not the only agricultural products grown by the people of the region. There is also a viticulture outside. There is a large amount of vineyards, especially in the center and around the settlement. In this context, there is almost no family in the region. The main reason why viticulture is so widespread is that Uzuncaburç has a deep-rooted culture of viticulture, whose origins go back to the previous periods of the Turks. The aim of this article is to determine the traditional molasses production methods in the region and to investigate the cultural dimension of this production. In this study, molasses production and ethnographic tools used during this production and oral culture products that were produced were determined and examined in terms of tradition by field research method. As a result of this study, it was determined that the people of Uzuncaburç continued the tradition of viticulture they took over from the previous inhabitants of the region.

The dialectic image is an important fictional structure that determines and shapes the specific aesthetic nature and narrative characteristics of literary text. An author's consciousness as a producer provides a fictional mediation between image and reality. With this fictional mediation, the forms of reality are transformed by the author through images. The transformation process manifests itself in the fictional structure. Dialectic images that determine the narrative characteristics and unique specificity of literary text are highlighted with this transformation process. Dialectic images are not structures exempt from ideology and the author's intention in literary text. In this sense, they have the feature of being a fictional tool that determines the various orientations and central points of literary texts. Adalet Ağaoğlu is a prominent writer in modern Turkish literature that transforms and configures social reality and ideological contents in aesthetic sense. The stories of Ağaoğlu are significant literary genres which produce aesthetics and ideology’s mutual relations in a textual structure. Dialectic images in Ağaoğlu's stories emerge as both aesthetic and ideological messages. They form a structural integrity with the specific fictional relationships of the stories. In this way, Ağaoğlu forms an imaginary integrity between aesthetics and ideology within a textual structure. She creates a distinctive sense of literary perception. In this article, the stories of Ağaoğlu will be examined within the context of dialectic image considering their aesthetic and ideological structures., Diyalektik imge, edebi metnin özgül estetik doğasını ve anlatı karakteristiğini belirleyen ve biçimlendiren önemli bir kurgusal yapı taşıdır. Üretici olarak yazarın bilinci, imge ve gerçeklik arasında kurmaca bir dolayım sağlar. Bu kurmaca dolayım ile birlikte gerçeklik biçimleri, yazar tarafından imgeler aracılığıyla dönüşüme uğratılır. Dönüşüm süreci, kurgusal yapı içerisinde kendini gösterir. Bir edebi metnin anlatı karakteristiğini, kendine has tikelliğini belirleyen diyalektik imgeler, bu dönüşüm süreci ile ön plana çıkarılır. Diyalektik imgeler, edebi metin içerisinde ideolojiden ve yazarın niyetinden muaf yapılar değildirler. Bu anlamda edebi metinlerin, muhtelif yönelimlerini ve merkezi noktalarını saptayan kurgusal bir araç olma özelliğine sahiptirler. Adalet Ağaoğlu Türk edebiyatında toplumsal gerçekliği ve ideolojik içerikleri, estetik bir dikkatle dönüştüren ve yeniden biçimlendiren önemli yazarlardandır. Ağaoğlu’nun öykü kitapları, estetik ve ideolojinin paylaşımlı ilişkisinin metinsel bir yapıda tezahür ettiği önemli türsel oluşumlardır. Ağaoğlu’nun öykülerinde yer alan diyalektik imgeler hem estetik hem de ideolojik bir ileti biçiminde ortaya çıkarlar. Öykülerin kendine özgü kurgusal ilişkileriyle yapısal bir bütünlük oluştururlar. Çeşitli olayörgüsel çizgilerle tezatlı veya uyumlu bir görünüm elde ederler. Ağaoğlu böylelikle, metinsel bir yapı içerisinde estetik ve ideoloji arasında imgesel bir bütünlük oluşturur. Kendine özgü bir edebi duyum ve algı alanı yaratır. Bu çalışmada Ağaoğlu’nun öyküleri, estetik ve ideolojik yapıları dikkate alınarak diyalektik imge bağlamında incelenecektir.

Sîret, XV. yüzyılda Muhammed adlı bir müellif tarafından yazılmıştır. İncelenen kaynaklarda Muhammed hakkında bilgi bulunmamaktadır. Sîret’in yurt içinde ve yurt dışında çok sayıda yazma nüshası bulunmaktadır. Ayrıca 19. yüzyılın sonları ile 20. yüzyılın başlarında taş baskıları da yapılmıştır. Nüshaların pek çoğu, müellifi tespit edilemeyecek kadar eksiktir. Müellifi bilinenlerin de bir kısmı dikkatsizlik nedeniyle kayıtlara farklı adlarla geçirilmiştir. Bunun sonucunda eserin adı yirmi iki, müellifinin adı da yirmi farklı şekilde kayıtlara geçirilmiştir. Bu karışıklık nedeniyle eser üzerinde yapılan kimi çalışmalarda yanlışlar göze çarpmaktadır. Sîret’in zaman içinde istinsahı ve taş baskıları yapılırken esere ekleme ve çıkarmalar yapıldığı anlaşılmaktadır. Bu durum ortaya sağlam bir metnin konulmasını güçleştirmektedir. Makalede Sîret’ten bahseden çalışmalar hakkında bilgi verilecek ve tespit edilen nüshaların kayıtları değerlendirilecektir. Ayrıca kayıtlardaki eksikler ve yanlışlar araştırılarak yanlış kayıtların sebepleri anlatılacaktır., Sîret was written by an author named Muhammed in the 15th century. There is not any information about Muhammad in the sources examined. Sîret has many copies in Turkey and abroad. In addition, stone prints were made in the late 19th and early 20th centuries. Many of the copies have missing parts to detect its writer. Some of the copies whose writer is known have been recorded in different names due to carelessness. As a result, the name of the work and the writer's name have been recorded in twenty-one and nineteen different ways, respectively. Because of this confusion, some studies conducted on the work are inaccurate. It is understood that while copies and stone prints were being created, some additions and subtractions were made to the work. This situation makes it difficult to put forward a solid text. In the article, information will be given about the studies on Sîret and the records of the identified copies will be evaluated. In addition, the deficiencies in the records will be investigated and the reasons for the wrong records will be explained.

Sözlük anlamı “açma, ayırma” olan “şerh” en basit tanımıyla bir eseri herkes tarafından anlaşılır hâle getirme işlemidir. Türkiye’de metin şerhiyle ilgili ilk teorik yazı Ali Nihad Tarlan tarafından yayımlanmıştır. Sonrasında da birçok araştırmacı metin şerhinin nasıl yapılması gerektiği konusunda yorumlarda bulunmuştur. Fuzûlî Divanı’nın gazeller kısmını şerh eden Tarlan’dan sonra da makale, bildiri ve kitap bazında birçok şerh yapılmıştır. Bu yazıda da metin şerhlerinden oluşan ve yakın zamanda yayımlanan Şiiristan adlı kitap tanıtılacaktır., Annotation whose lexical meaning in its simplest definition is clarification and separation, is the process of making a work understandable by everyone. The first theoretical work about the text annotation in Turkey has been published by Ali Nihad Tarlan. Afterwards, many researchers commented on how the text commentary should be done. After Tarlan who annotated the ghazals of Fuzuli Divan, many annotations were made on the basis of articles, papers and books. In this article, the book named Şiiristan, consisting of text commentaries and which has been recently published will be introduced.

Bu çalışma, H. M. Naqvi’nin Home Boy adlı eserini Amerikan İmparatorluğu’na 11 Eylül ve terörizm ile ilgili Batı söylemindeki Oryantalizme karşı cevap veren bir direnç anlatısı olarak incelemektedir. Naqvi, romanında “öteki” ve klişeleştirme ile ilgili Oryantalist söylemi analiz etmeye, tanımlamaya, problemize etmeye ve dengesizleştirmeye çalışmaktadır. Anlatı, Amerikan emperyalizmine, savaşçı dış politikasına, Üçüncü Dünya ülkelerinin baskı altında tutulmasına, sömürülmesine, diğer ülkelere müdahalesine, yabancı toprakları işgaline karşı bir protesto anlatısıdır. Anlatı, kahramanın refah, mutluluk ve özgürlük rüyasının peşinde koştuğu tipik bir göçmen anlatısı olarak başlar. Başlangıçta, kahraman prestijli bir Amerikan eğitimi ve metropolde büyük finansal kurumlarda kazançlı istihdamın getirdiği ekonomik ve sosyal imtiyazlardan faydalanma umuduyla özümseyici ve uzlaşmacı eğilimler sergiler. Fakat, 11 Eylül olayları, kahramının yabancı ve düşman olarak gördüğü ve zaten mevcut olan ürkütücü ayrımcılık atmosferi ile karşılaşmasıyla, bu ayrımcılık daha da şiddenlenmektedir., The present paper analyzes H. M. Naqvi’s Home Boy as counter-narrative to Orientalism in Western discourse that writes back to the American Empire apropos September 11 and terrorism. Naqvi tries to analyze, describe, problematize and destabilize Orientalist discourse of “othering” a and “stereotyping” The narrative protests against American imperialism—its belligerent foreign policy, its suppression and exploitation of third world countries, interference in other countries, and occupation and invasion of foreign lands. The narrative starts as a typical immigrant narrative in which the protagonist comes to the United States in pursuit of the American dream of prosperity, happiness and freedoms. Initially, the protagonist has assimilative and accommodative tendencies in the hopes of partaking in the economic and social privileges bestowed by a prestigious American education and lucrative employment in big financial institutions in the metropolis. However, the events of September 11 exacerbate an already precarious atmosphere of discrimination that exists in the novel in which their protagonist is treated as an outsider and enemy.

XIX. yüzyıldan günümüze uzanan süreçte popülerliğini her geçen gün artıran tarihsel roman, bazı edebiyat bilimciler tarafından roman türünün özgül ağırlığı karşısında vasat düzeyde bir anlatı türü olarak ele alınırken, çoğu edebiyat bilimciye göre ise, romanın bir alt türü olarak kabul edilir. Türün sözcük yapısı incelendiğinde, nesnelliğin ve olgusallığın yansıması olarak değerlendirilebilecek “Tarih” disiplini ile, öznelliği ve hayâl gücünü temsil eden “Roman” türünün birleşimi söz konusudur. Bu nedenle disiplinlerarası kaynaşmaya örnek oluşturduğu söylenebilir. Roman türünün gerçek hayattan kesitler sunduğu düşünüldüğünde, tarihsel roman, okuru gerçeklikle daha yakından yüzleştiren bir edebî tür olarak kendini gösterir. Buna karşın, anlatılarda kurgunun her zaman bir adım önde ilerlediği görülür. Modern anlamda tarihsel romanın İngiltere’de başladığı bilinmesine rağmen, Fransız edebiyatında da seçkin örnekleri bulunmaktadır. Esasen bir siyasetçi olan Dominique Baudit’nin 2010 Prix Mediterranée ödülüne layık görülen Cebelitarık Âşıkları (Les Amants de Gibraltar, 2010) adlı romanı da bu örnekler arasında sayılabilir. Romanda anlatı kişileri arasında çeşitli konularda duygular ve eylemler düzeyinde cereyan eden bazı çatışmalara rastlanmaktadır. Genel olarak ülkü ve arzu kavramları üzerinden sınıflandırılabilecek bu çatışmalar, doğurduğu olumlu ya da olumsuz sonuçlar nedeniyle anlatı kişilerinin yaşamını etkilemektedir. Bu bağlamda Dominique Baudit’nin söz konusu tarihsel romanının incelendiği bu çalışmada, öncelikle tarihsel romandan, tarihsel romanın gelişiminden bahsedilmiş, ardından tematik inceleme konusu olarak ülkü ve arzu kavramları incelendikten sonra, kişi ve olaylar çerçevesinde bu kavramların anlatıdaki yansımalarına değinilmiştir. Yararlılık ve kalıcılık bakımından ülkü kavramının olumlu bir yönünün olduğu, buna karşın bireye ruhen zarar vermesi ve geçiciliği simgelemesi nedeniyle arzu kavramının olumsuz bir içeriğe sahip olduğu vurgulanmıştır., While the historical novel, which has increased its popularity day by day, is considered by some specialists as a mediocre narrative genre, according to most specialists, it is considered as a subgenre of the novel. It is a combination of the “History” being a reflection of objectivity and factivity with the “Novel” representing subjectivity and imagination. As the novel presents sections from real-life, historical novel shows up as a literary genre that brings together the reader with reality. Nevertheless, it is seen that fiction is more dominant. French politician Dominique Baudit’s novel Les Amants de Gibraltar (2010), which is awarded 2010 Prix Mediterranée, can be indicated among these examples. In the novel, there are some conflicts among the narrative characters on various issues within the frame of emotions and actions. These conflicts, which are generally shaped around the concepts of ideal and desire, affect the lives of personages because of their positive or negative consequences. In this context of the study where the historical novel in of Dominique Baudit is examined, the development of the historical novel is explored first. Then, the concepts of ideal and desire as the subjects of thematic examination are analysed. It is consequently revealed that the ideal has a positive aspect in terms of usefulness and permanence, whereas the desire has a negative content due to its harmful influences and temporary results.

WOS: 000504932700008, This study investigated the professional development practices and obstacles that teachers of Turkish as a foreign language perceive as the reasons for preventing their participation in development activities. The study also aimed to find out how a professional development activity prepared in line with the teachers' needs affected their perceptions of professional development. Participants of the study were 160 Turkish as a foreign language teachers. Data were first investigated through a questionnaire. Then, 15 teachers were interviewed in focus groups randomly selected from Turkish teaching centers (TOMER) in Ankara. After these interviews, a seminar was prepared in line with the professional development needs of the volunteer participants to understand how a professional development activity, prepared according to the needs of the teachers affected their perceptions of professional development activities. The results indicated that teachers have a positive perception of professional development in general. The reasons they perceived as barriers to their participation in these activities were intense pace in their lives, their hectic work schedule and the inefficiency of professional development trainers, while the kinds of activities that they participated in were evaluating their own performance, reading articles, journals and books related to the field, sharing information with colleagues, conducting inclass research and receiving help from colleagues. The research has implications for professional development providers to improve the effectiveness of professional development activities for teachers of teaching Turkish as a foreign language., Bu çalışma yabancı dil olarak Türkçe öğretmenlerinin mesleki gelişim uygulamalarını ve gelişim faaliyetlerine katılımlarına neden olarak algıladıkları engelleri araştırmıştır. Çalışma ayrıca öğretmenlerin ihtiyaçları doğrultusunda hazırlanan mesleki gelişim faaliyetlerinin mesleki gelişim algılarını nasıl etkilediğini ortaya çıkarmayı amaçlamıştır. Araştırmanın evreni Türkçeyi yabancı dil olarak öğreten 160 öğretmendir. Veriler ilk önce öğretmenlerin mesleki gelişim uygulamalarında algıladıkları engelleri, uygulamalarını ve mesleki gelişim tercihlerini belirleyen bir anket aracılığıyla incelenmiştir. Ardından, Ankara'daki Türkçe öğretim merkezlerinden (TÖMER) rastgele seçilen odak gruplarında 15 öğretmen ile görüşülmüştür. Bu görüşmelerden sonra, öğretmenlerin ihtiyaçlarına göre hazırlanan bir mesleki gelişim faaliyetinin mesleki gelişim faaliyetlerine yönelik algılarını nasıl etkilediğini anlamak için gönüllü katılımcıların mesleki gelişim ihtiyaçları doğrultusunda bir seminer hazırlanmıştır. Sonuçlar öğretmenlerin genel olarak olumlu bir mesleki gelişim algısına sahip olduğunu göstermiştir. Bu faaliyetlere katılımlarının önündeki engeller olarak algıladıkları sebepler yaşamlarındaki tempo, yoğun çalışma programları ve mesleki gelişim eğitmenlerinin verimsizliğine yoğunlaşırken, katıldıkları etkinlik türleri kendi performanslarını değerlendirmek, makale okumak, dergi okumak ve meslektaşlarla bilgi paylaşımı olarak belirtilmiştir. Araştırma, mesleki gelişim programlarını hazırlayanlara, yabancı dil olarak Türkçe öğreten öğretmenler için mesleki gelişim faaliyetlerinin etkinliğini artırması ile ilgili bilgiler sunmaktadır.

Bu çalışmada çeviri eğitimi gören öğrencinin ana dili olan Türkçeye yönelik yapısal bakış açısının çeviri sürecinde yol açtığı sorunlar dile getirilmektedir. Bununla birlikte çeviri eğitiminde yapısal yaklaşımı sergileyen geleneksel dil bilgisi ders kitaplarının yanı sıra Türkçeye yönelik işlevsel yaklaşım doğrultusunda betimlemelerin geliştirilmesi gerektiği fikri ileri sürülmektedir. Çalışmada öğrencinin ortaokuldan itibaren alıştığı Türkçeye yönelik yapısal yaklaşımın, hedef dile çeviri sürecinde Türkçenin “dünya görüşüne” göre türetilmiş yapıların ortaya çıkmasını tetikleyebildiği gösterilmekte ve yabancı dil/çeviri bölümlerinde okuyan öğrencilerin başvurdukları ders kitapları başta olmak üzere konu ile ilgili kaynakların yetersizliği üzerinde durulmaktadır. Çalışmada ana dili Türkçe olan ve Türkçenin yapısal boyutu üzerinde odaklanan, geleneksel Türkçe dil bilgisi ile çeviri sürecini öğrenmeye çalışan öğrencinin çeviri eğitiminde karşılaşabildiği sorunlar Türkçe- Rusça dil çiftine yönelik örneklerle gösterilmiştir. Odak noktası, geleneksel Türkçe dil bilgisinde “sıfat-fiil” olarak adlandırılan ve Türkçe-Rusça çeviri sürecinde sorun oluşturabilen –dık- yapıları olmuştur. Sosyo-politik metinlerin ayrılmaz bir unsuru olan –dık- yapılarının Türkçe-Rusça çeviri sürecinde işlevsel çözümlenmesinin şart olduğu gösterilmiştir. Çalışmada çeviri eğitimi gören öğrencinin kendi ana diline yönelik işlevsel bakış açısının önemi vurgulanmıştır., The article deals with the problems in the translation process caused by the structural approach to Turkish adopted by the students of translation, with Turkish being their native language, and highlights the necessity to develop a functional approach to Turkish in translation teaching alongside the traditional grammar books with a structural paradigm. The structural approach to Turkish adopted by the students since elementary school is seen to be a triggering factor behind the words, phrases, sentences and texts derived according to the “linguistic worldview” of Turkish language during the translation into the target language. Thus, the problem of university coursebooks on Turkish as well as other sources on the subject used by the students of translation is introduced. The article reveals the problems encountered during the translation training/foreign language learning by the native Turkish students who try to apply the traditional Turkish grammar focusing on structural level of the language, with examples given for the Turkish-Russian language pair. The main focus of the article is the -dık structures known as “sıfat-fiil” in Turkish grammar that can cause problems in Turkish-Russian translation process. The necessity of applying functional analysis to the -dık structures, being an inseperable element of the socio-political texts, in the translation process is underlined. The importance of functional approach perspective for the native language to be developed by the student studying translation is emphasized.

Buçalışma çeviri eğitiminde öğrenci motivasyonunu artırmak için Çeviribilimöğrencilerinin amaç başarı yönelimlerine ilişkin görüşlerini cinsiyet, bölüm, sınıf veakademik başarı algısı değişkenleri açısından incelemeyi amaçlamaktadır.Araştırma ilişkisel tarama modeline dayanmaktadır ve araştırma verileriTürkçeye Akın & Çetin (2007) tarafından uyarlanan Başarı Yönelimleri Ölçeğiaracılığıyla toplanmıştır. Araştırmaya 2017-2018 akademik yılında bir devletüniversitesinde Almanca, Fransızca ve İngilizce Mütercim TercümanlıkBölümlerinde kayıtlı bulunan 242 öğrenci katılmıştır. Araştırma sonucunda amaçbaşarı yönelimlerinin üç alt boyutundan ilki olan öğrenme yöneliminin cinsiyetve başarı algısı değişkenlerine göre; diğer alt boyut olan performans-yaklaşmabaşarı yöneliminin bölüm ve cinsiyet değişkenlerine göre istatiksel açıdanfarklılaştığı bulunmuştur. Üçüncü alt boyut olan performans-kaçınma başarıyöneliminin ise değişkenlerle arasında istatiksel açıdan anlamlı ilişkibulunmamıştır., In order to improve the studentmotivation, this study aims to determine the opinions of Translation Studiesstudents about achievement goal orientations in terms of variables such asgender, department, class and perception of academic achievement. Research isbased on the relational screening model and the research data was collected byusing the Goal Orientations Scale adapted to Turkish by Akın & Çetin(2007). During the academic year 2017-2018, 242 students studying in theGerman, French and English Translation Studies Departments at a stateuniversity participated in the research. As a result, it was observed that learningorientation, one of the three sub-dimensions of achievement goal orientations,varies significantly by gender and perception of academic achievement; andperformance-approach orientation, other sub-dimension, by department andgender. No statistically significant relationship was found between variablesand performance-avoidance orientation, the third sub-dimension.

Horasan Türkçesi, Türk dilinin Oğuz grubunun bir üyesidir. Horasan Türkçesini, İran’ın Kuzey Horasan ve Razavi Horasan eyaletlerinde konuşulan ağızlar topluluğu temsil etmektedir. Bu çalışmaya, bir Horasan Türkü olan Muhammed Arab Hedri’nin 2016 yılında yazmış olduğu Ellahekber’e Selām ‘Allahuekber’e Selam’ adlı şiir konu olmuştur. 109 kıtadan oluşan bu şiir, Şehriyâr’ın Héyder Baba’ya Selām adlı şiiri model alınarak yazılmıştır. Şair, söz konusu şiiri, Ellahekber dağıyla konuşmak suretiyle oluşturmuştur. Şiirde bir nostalji atmosferinde Deregez merkezli Horasan Türklüğünün hayatı anlatılmaktadır. Ellahekber’e Selām şiirinin dili, Horasan Türkçesinin Deregez ağzına aittir. Çalışma kapsamında şiir, şairin ses kaydından hareketle çeviri yazı alfabesiyle yazılmıştır. Şiir, aynı zamanda Türkiye Türkçesine aktarılmıştır. Metnin sunduğu malzemeyle Deregez ağzının ses ve biçim bilgisi özellikleri ortaya konulmuştur. Deregez ağzında, Eski Oğuz Türkçesindeki “olga-bolga” dilli (karışık dilli) eserlerde olduğu gibi, bol- ve ol- fiilleri bir arada kullanılmaktadır., Khorasan Turkic is a member of the Turkic language Oghuz group. Khorasan Turkic is represented by a group of dialects spoken in the Northern Khorasan and Razavi Khorasan states of Iran. A poem called Ellahekber’e Selām “Selam to Allahuekber”, written by a Khorasan Turk Muhammed Arab Hedri in 2016, has been the subject of this study. This poem, composed of 109 verses, is based on the poem of Şehriyâr’s Héyder Baba’ya Selām. The poet created the poem by talking to mountain of Ellahekber. In the poetry, the life of Khorasan Turkishness from Dargaz is narrated in the atmosphere of nostalgia. The language of Ellahekber poem belongs to Dargaz dialect of Khorasan Turkic. Within the scope of the study, the poem was written in the transcription alphabet with reference to the voice recording of the poet. The poem was also transferred to Turkish. The phonetic and morphology features of the Dargaz dialect were revealed with the material presented by the text. Bol- and ol- verbs were used together in the text as in the studies with “olga-bolga” (mixed language) in Dargaz dialect from Old Oghuz Turkish.

“Sîret”, daha yaygın adıyla “siyer”, Hz. Peygamber’in hayatını konu alaneserlerin genel adıdır. İlk başta bu tür eserler için kullanılan “sîret”kelimesi daha sonra yaygın olarak “siyer” şeklinde kullanılmıştır. İlkörnekleri Arap edebiyatında olan “sîret” / “siyer”, Türk edebiyatında -XIV.yüzyıldan itibaren görülmeye başlar. Türk edebiyatında bilinen ilk örmek, XIV.yüzyılın ikinci yarısında Darîr tarafından manzum-mensur olarak yazılan Sîretü’n-nebî’dir.Bugün bilinen ve tamamı manzum olan ilk örnek ise XV. yüzyılda Muhammed adlıbir müellif tarafından yazılan ve makaleye konu olan- Sîret’tir. Eser15.500 beyit civarındadır. Eserde çok sayıda arkaik sözün bulunması onu Türkdili ve edebiyatı açısından önemli kılmaktadır. Sîret’in yazıldığı 872[1467] yılından itibaren pek çok istinsahı ve taş baskısı yapılmıştır. Bu, onunçok sevilip okunduğunu gösterir. Ancak tespit edilen altmış dokuz nüshadanhiçbiri Muhammed’in kaleminden çıkan eseri tam olarak vermemektedir. Sîret’inbazı istinsah ve taş baskılarını yapanların, eser müellifinin adını çıkararakyerine kendi adlarını koydukları görülmektedir. Bu şekildeki bir değişikliğin,eseri sahiplenmek arzusundan kaynaklandığı anlaşılıyor. Makalede Sîret’tinyurt içinde ve yurt dışında tespit edilen nüshaları tanıtılacaktır. Sîrethakında bilgi veren çalışmalar ile nüshaların değerlendirilmesi ise bir sonrakimakaleye konu olacaktır., “Sîret”, more commonly called“siyer”, is the general name of the works on the life of the Prophet. At first,the word “sîret”, which was used for such works, was commonly used as “siyer”.”Sîret / siyer”, whose first examples were in Arabic literature, begins to beseen in Turkish literature in XIVth century. First known in Turkish literatureis Sîretüzn-nebî, written in verse and prose by Darîr in the second half of theXIVth century. The first example of what is known today is the Sîret, which isa subject written by an author named Muhammed in the XVth century. The work isaround 15,500 couplets. The fact that there are many archaic words in the bookmakes it important for Turkish language and literature. From the beginning of872[1467] when Sîret was written, many copies and stone print have been made.This shows that it has been loved and read a lot. However, none of thesixty-nine copies identified yielded the work of Muhammad's style. It is seenthat some copiers and stone printers of Sîret put their names by removing thename of the author. It is understood that a change of this kind is due to thedesire to own the work. In this article, the copies of Sîret will be introducedin Turkey and abroad. The evaluation of the studies and copies will be thesubject of the next article.

28 Mart 1944 tarihinde Girne’nin Dağyolu köyünde doğan Süleyman Uluçamgil, daha lise öğrencisi olduğu yıllarda şiire başlamış ve şehit düştüğü güne kadar yazmaya devam etmiştir. Süleyman Uluçamgil, Kıbrıs Türklerinin millî mücadele yıllarında kalem çalışmalarını sürdürmüş ve söz konusu yıllarda yaşananları eserlerine taşımış önemli sanatçılardan biridir. Bu dönemde Kıbrıs Türk edebiyatında vatan, millet, bağımsızlık, mücadele, bayrak sevgisi, Türkiye (Anavatan) özlemi, Atatürk sevgisi, sömürge karşıtlığı gibi konular yoğun olarak işlenir; Süleyman Uluçamgil de bu konuları özellikle yazdığı şiirlerle dile getirir. 1960’lı yıllarda Kıbrıs Türk’ü Rumlara karşı varoluş mücadelesi verirken bir taraftan da İngiliz sömürge yönetiminin baskılarına karşı ayakta durmaya çalışıyordu. Uluçamgil’in bu doğrultuda kaleme aldığı eserlerde sömürgecilik karşıtlığının çok fazla yer tutmasını yaşadıklarıyla ilişkilendirmek mümkündür. Özellikle İngilizlere karşı verilen mücadeleye bizzat katılmış olması onun bu tarz eserler kaleme almasında oldukça etkilidir. Uluçamgil, sömürge karşıtlığı üzerine yazdığı eserlerle Kıbrıs Türk edebiyatı içerisinde önemli bir yer edinmiştir., Born in Dağyolu village of Kyrenia on 28 March 1944, Süleyman Uluçamgil began writing poems during his high school years and continued writing until he was martyrized. Süleyman Uluçamgil continued writing during the national struggle years of Cypriot Turks and he is one of the important artists who reflected the experiences in these years to his works. In this period themes like fatherland, nation, independence, struggle, love for flag, longing for Turkey (motherland), love for Atatürk, and opposition to colonization were intensely handled in Cypriot Turkish literature. Süleyman Uluçamgil covered these topics especially in his poems. In 1960s when Cypriot Turks were fighting for existence against Greeks, they were also trying to stand against the suppression of British colony administration. In the works directly written by Uluçamgil, opposition to colonization has an essential place which can be related to his personal experiences. In particular, the fact that he attended the struggle against the British had a huge influence in his writing this kind of works. Uluçamgil claimed an essential place in Cypriot Turkish literature with the works he wrote on opposition to colonization.

Boş zaman, bireylerin çalışma dışında kalan zamanlarında dinlendikleri, eğlendikleri ve kendilerini gerçekleştirdikleri zaman dilimidir. Endüstri Devrimi sonrasında ortaya çıkan boş zamanın etkin değerlendirilmesi, yalnızca yetişkinler için değil, çocuklar için de önemlidir. Boş zaman değerlendirmeye ilişkin tutum ve davranışların bireye kazandırılması toplumsallaşma süreci içerisinde gerçekleşmektedir. Toplumsallaşma ajanları içerisinden özellikle ilkokulun ve bir rol model olarak sınıf öğretmeninin bu sürece yön verdiği düşünülmektedir. Bu bağlamda çalışmanın amacı, sınıf öğretmenlerinin boş zaman değerlendirmeye ilişkin farkındalıklarını ortaya koymaktır. Bu amaç çerçevesinde araştırma, nitel ve nicel araştırma yöntemlerinin birlikte kullanıldığı karma desen modelinde tasarlanmıştır. Araştırma verilerinin toplanmasında araştırmacılar tarafından geliştirilen ölçme aracı kullanılmıştır. Ölçme aracı, demografik soruları içeren kişisel bilgi formu; 5’li likert tipi kapalı uçlu soruların yer aldığı anket ile açık uçlu soruların bulunduğu yarı-yapılandırılmış görüşme formundan oluşmuştur. Araştırmanın çalışma grubunda, İzmir’in merkez ilçelerinden Bornova, Bayraklı, Çiğli ve Konak’ta görev yapmakta olan 78 sınıf öğretmeni yer almıştır. Araştırmada elde edilen nicel verilerinin analizinde SPSS 20.0 programından yararlanılmıştır. Her bir madde için frekans ve yüzde gibi betimsel analizler ile bağımsız örneklem t-testi, Pearson Ki-Kare ve Pearson Korelasyon istatistik analizleri yapılmıştır. Araştırmanın nitel verilerinin analizinde ise betimsel analiz tekniğinden yararlanılmıştır. Araştırma sonucunda, araştırmaya katılan sınıf öğretmenleri arasında, aile ile boş zaman değerlendirmenin aile bağlarını güçlendirdiği düşüncesinin, evli ve çocuklu katılımcılarda oldukça yaygın olduğu belirlenmiştir. Bunun yanı sıra, araştırmaya katılan sınıf öğretmenlerinin boş zaman tanımlarında kültürün bir yansıması olarak toplumsal cinsiyet rollerindeki keskin farklılık ortaya çıkmıştır. Araştırmada özellikle kadın öğretmenler, ev işleri ve sorumlulukları nedeniyle boş zamanlarının pek olmadığını ifade etmişlerdir. Ayrıca araştırmada sınıf öğretmenlerinin boş zaman değerlendirme konusunda kayda değer bir motivasyondan söz etmedikleri de belirlenmiştir. Son olarak, araştırmada sınıf öğretmenlerinin boş zaman değerlendirme konusunda öğrencilerini yönlendirmelerinin son derece yetersiz olduğu ortaya çıkmıştır., Leisure i s a p eriod of time spent o ut work, i n which individuals c an r est, e njoy and perform self-realization. The effective leisure spending, which appeared after the Industrial Revolution, is important not only for adults but also for children. It is through the socialization process that individuals gain attitudes and behaviours regarding leisure. As to the orientation towards this process, the primary school and the primary school teacher, as role models, are considered the foremost ones among all agents of socialization. In this context, this study aims at revealing the leisure awareness of primary school teachers. Within this framework the research is designed as a mixed method in which qualitative and quantitative research methods are used together. Data was gathered through a measurement tool developed by the researchers. The measurement tool is composed of a personal information form with demographic questions; a 5-likert-type close-ended questionnaire, and a semi-structured interview form with open-ended questions. The study group consists of 7 8 c lassroom teachers w ho are working i n B ornova, B ayraklı, Ç iğli and Konak, some o f the central districts of İzmir. The quantitative data of the study was analysed through SPSS 20.0 software. For each item, descriptive analyses such as frequency and percentage; and statistical analyses such as independent sample t-test, Pearson Chi-Square and Pearson Correlation were performed. In the analysis of the qualitative data, descriptive analysis technique w as u sed. T he f indings o f t he s tudy p oint o ut t hat m ost o f t he p rimary s chool teachers who are married and/or have children agree with the idea that family and leisure time strengthened family ties. It was also found that a huge gap in gender roles, emerged as an outcome of culture, had some reflections upon the leisure descriptions of the primary school teachers. Especially the female teachers expressed that they lack leisure due to housework and domestic responsibilities. It was determined that the primary school teachers did not mention any significant motivation for leisure. Finally, the research has shown that the primary school teachers are highly insufficient in orienting their students about leisure assessment.

research, Deyimler bir dilin gelişmişliğinin göstergesidir. Bu sebeple dilde önemli bir yer tutar. Ana dilini öğrenmeye başlayan çocuğun soyut kavramları anlayıp kavraması oldukça zordur, fakat deyimlerle soyut durumları anlatabileceğini okul öncesi çağlarda anlamaya başlar. Bu yüzden çocuğa hitap eden eserlerde deyimlere ne ölçüde yer verildiği önemlidir. Çocuk edebiyatı alanında oldukça üretken olan Filiz Özdem’in Sırlarla Dolu Konak adlı eseri de ilk gençlik romanı olarak kabul edilen 10-12 yaş grubuna hitap eden bir eserdir. Eser ilk olarak Haziran 2012’de YKB yayınları arasında basılmış, bugüne kadar da beş baskısı yapılmıştır. 118 sayfalık bir ilk gençlik romanı olarak kaleme alınan eserde Filiz Özdem yalın bir dil kullanmıştır. Eserde deyimlerin çokluğu ve herkes tarafından bilinen, dilde çokça kullanılan deyimler olduğu göze çarpmaktadır. Biz bu çalışmayla Sırlarla Dolu Konak adlı eserde geçen deyimlerin neler olduğunu, nasıl kullanıldığını, dil özelliklerini yapıları bakımından vermeye ve varsa kalıp dışındaki kullanımlarını tespite çalıştık. 19 Temmuz 1965 İstanbul doğumlu Filiz Özdem İtalyan Lisesinden mezun olduktan sonra, İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Felsefe Bölümünü bitirdi, aynı bölümde yüksek lisans programına devam etti. Saydam ve Seyirci adıyla şiirleri yayımlanan Filiz Özdem Urfa, Balıkesir, Mersin, Mardin, Kars illeri için şehir monografileri hazırladı. Pasolini'nin Fildişi Kulenin Dışından ve Luigi Malerba'nın İçimdeki Şahmaran adlı kitaplarını İtalyancadan Türkçeye çevirdi. Ressamlarla ilgili yirmiye yakın kataloğun metinlerini yazan Özdem'in birçok gazetede yayımlanmış yazıları, çeşitli dergilerde çıkmış şiirleri, yorumlayıcı sanat metinleri ve çevirileri var. Korku Benim Sahibim (2010), Düş Hırkası (2009), Yalan Sureleri (2010), Rüya Bekleyen Adam (2013), Aşk Meçhule Yürür (2015) gibi romanları da bulunan Özdem, daha ziyade 3-12 yaş grubuna hitap eden hikâyeler yazmıştır., Idioms indicate a sense of richness in a language. Thus idioms have a significant place in a language. Understanding and comprehending abstract concepts is rather difficult for a child who is just learning his/her native language. In this context idioms help pre-school children in their understanding of abstract situations. Therefore the amount of idioms that are present in children’s books is crucial. This paper explores the idioms in terms of both quality and quantity in Filiz Özdem’s novel Sırlarla Dolu Konak. Filiz Özdem has an important place in children and teenage literature. She has written productively for a wide range of age groups. Filiz Özdem’s novel entitled Sırlarla Dolu Konak is regarded as early youth novel mainly addressing the age group between 10-12. This novel was first published by YKY in June 2012. So far the book has been published for five times indicating its popularity among young readers. The book, which consists of 118 pages, employs a simple and clear language. Thus, the frequency and usage of idioms in the novel are many. It is observed that the idioms used in the novel are commonly used and known by most of the readers. This paper attempts to determine, list and define the idioms in the novel, and to identify how the author has used them in terms of syntax, style and lexical features.

Muhteva bakımından muhtelif çeşitleri bulunan mecmualardan biri de şiir mecmualarıdır. Şiir mecmuaları vasıtasıyla edebiyat tarihine ait birçok bilgi edinmek mümkündür. Mecmuanın derlendiği dönemde revaçta olan, kaynaklarda kendisinden hiç bahsedilmeyen, döneminde beğenilen bir şair olmasına rağmen biyografik kaynaklara girme şansı bulamayan, kaynaklarda adı geçmesine rağmen günümüze divanı ya da herhangi bir eseri ulaşamayan şairlerin şiirlerinden yahut bir şairin mürettep divan nüshalarında bulunmayıp da mecmualarda bulunan şiirlerinden haberdar olmak bu bilgilerden bazılarıdır. Bu çalışmanın esasını Millî Kütüphanede kayıtlı Yz A 803 numarayla kayıtlı 138 varaklık şiir mecmuasının ayrıntılı olarak tanıtımı ve MESTAP’a göre tablo hâline getirilmiş şekli teşkil etmektedir. Mecmuada 134 şaire ait 530 şiir ve şairleri tespit edilemeyen 85 şiirle toplam 615 adet şiir bulunmaktadır. Gazel, kasîde, musammat (tahmîs, müseddes, müsebba’, terkîb-i bend) gibi farklı nazım şekilleriyle söylenmiş şiirler bulunan mecmuada en fazla şiir Bâkî’ye ait, Poetry collections are one of the collections which have various varieties in terms of content. It is possible to obtain a lot of information about the history of literature through the poetry collections. The poems which were popular in the period when the collection was compiled but were not mentioned in the sources themselves, the poets who were liked in the period but had no chance to enter into the biographical sources and the poems which could not take place in the daily divan or any other works even though they were mentioned in sources are some of this information. The basis of this study is the detailed presentation of the poetry collection of Yz A 803 at the National Library and the table based on MESTAP. The collection consists of 138 varak. There are 530 poems which are the works 134 poets in total. There are a total of 615 poems whose poets can not be identified. In the poetry collection, there are gazels, kasides and musammats (tahmîs, müseddes, müsebba’, terkîb-i bend). The poet whose poems are included most is Bâkî.

URL: http://sefad.selcuk.edu.tr/sefad/article/view/723 DOI: 10.21497/sefad.328602, Şiir mecmuaları ve cönkler Türk edebiyatı tarihinin birincil kaynakları arasındadır. Ne var ki derleme niteliğini taşıyan her iki tür üzerinde yapılmış ve yapılmakta olan akademik çalışmaların yeterli olduğu söylenemez. Şiir mecmualarına dair olan çalışmalarda özellikle son yıllarda bir artış gözleniyorsa da cönkler üzerine yapılan bilimsel çalışmaların, bu kaynakların sayısına nispetle çok az olduğu açıktır. Bu çalışmada önce cönk kavramı edebî bir terim olarak ele alınacak, daha sonra sırasıyla cönklerde saz, tekke ve divan şairlerinin ne derece yer aldıkları ortaya konacak, doğrudan doğruya bu verilerden elde edilen sonuçla varılan “cönk” kavramının, bilinen yaygın cönk tanımıyla örtüşmediği gösterilecektir. Sonrasında cönklerde şiirleri en çok yer bulan divan şairleri üzerine türlü değerlendirmelere yer verilecek ve nihayet “cönk” kelimesinin tezkire, divan, şiir mecmuası gibi Türk edebiyatı tarihinin kaynak metinlerinde nasıl yer aldığı bir başka ifadeyle divan şairine göre cöngün ne olduğu hususunda örnek metinler ışığında tespit ve değerlendirmeler yapılacaktır. Yazının sonunda ise bir şiir mecmuasında toplu olarak bulunan “cönk” redifli gazellere yer verilecektir. Bu çalışmanın “cönklerde divan şiiri” kısmının ana kaynağını şahsî kütüphanemizde bulunan 63 adet cönk ile www.yazmalar.gov.tr adresindeki 571 adet cönkten şair tasnifi yapılmış olan 480 cönk oluşturmaktadır., Poetry collections (mecmuas) and cönks are among the primary resources of literary history. However, it is hard to say that academic works on these are sufficient both in quality and quantity. Although the number of the works on poetry mecmuas has increased in recent years, the ones on cönks are very few. In this study, first, the concept of cönk is defined as a literary term. Secondly, the portion of the divan, folk and the mystical poets took place in cönks, and which of these poets are high in number are searched in this paper. Based on this data, it will be concluded that the common definition of cönks are not identical with the one that came out from this work. Thirdly, some remarks will be added on the poets mostly used in the cönks. Finally, by giving sample texts, the term of cönk will be redefined, in other words what the cönk really is will be answered according the main sources of Turkish literary history such as diwans, tezkeres and poetry mecmuas in here. In addition to this, some evaluations will also be made. Furthermore, the pile of the gazels with 'redif of cönk' (letter or syllable added to a complete rhyme) will be given at the end. The basic materials -cönks- used for writing the 'divan poetry in the cönks' part of this work, are compiled of 63 ones from my personal library and the 480 classifed ones out of 571 cönks placed in official website of www.yazmalar.gov.tr.

1870'de Sir Seyyid Ahmet Han'ın yazdığı "Guzra Hua Zamane" adlı kıssayla başlayıp, batı edebiyatından yapılan çeviriler ve özgün toplumcugerçekçi hikayelerin yazılmasıyla devam eden hikaye sürecinde, erkek nesir yazarlarının ve kadın dergilerinin etkisiyle kadın, bu alanda görülmeye başlar. Bağımsızlık sonrası kadın yazarların sayısında belirgin bir artışgözlenir. Bu makalede kadın hikayeciliğinin başlangıcı olan "Islah -un Nisa" dan çağdaş hikayelere kadar birçok eser ele alınmıştır., This period was begun with the story colled "Guzra Hua Zamane" written by Sir Seyyid Ahmet Han in 1870 and went on with the translations of the stories from European literature and the stories that were written in the form of original, socialist - realist. in this area, the women were appeared by the effect of the men authors and women magazines. After independence, the number of woı:nen authors has been increased. in this article, much work of art was written by the women has been taken in hand from "Islah -un Nisa" to modern stories.