Search

The Centre for Genetic Resources, The Netherlands, (CGN) of Wageningen University and Research (WUR), carries out Statutory Research Tasks (WOT) for the Dutch Ministry of Agriculture, Nature and Food Quality (LNV) to support the conservation and sustainable use of genetic resources for food and agriculture (www.wur.nl/cgn). With respect to recent developments in the FAO Commission on Genetic Resources for Food and Agriculture on Aquatic genetic resources, LNV asked CGN to explore the need to also include WOT on Aquatic genetic resources in the next 5-year WOT program that runs from 2021 to 2025. The FAO defines aquatic genetic resources as 'farmed aquatic species and their wild relatives'. In the Netherlands these include several relevant species of shellfish, fish and seaweeds. Priorities have been determined based on interviews with experts and representatives from the aquaculture sector, and by using literature sources. Monitoring of genetic diversity in relevant species of shellfish, fish and seaweed, both wild and cultured populations, is a general priority area for aquatic genetic resources in the Netherlands. Next, based on the monitoring data, advise will be formulated for in situ and/or ex situ conservation measures for the most relevant aquatic genetic resources. CGN manages genebank facilities for long term cryoconservation of genetic diversity in livestock species, that can also be used for the purpose of cryoconservation of priority species of shellfish, fish and seaweeds. Het Centrum voor Genetische Bronnen, Nederland (CGN) van Wageningen University & Research voert Wettelijke OnderzoeksTaken (WOT) uit voor het Ministerie van LNV. Deze WOT (www.wur.nl/cgn) richt zich op behoud en duurzaam gebruik van genetische bronnen voor voedsel en landbouw. In verband met recente internationale afspraken over behoud en duurzaam gebruik van aquatische genetische bronnen heeft LNV aan het CGN gevraagd om te verkennen welke WOT voor aquatische genetische bronnen onderdeel zouden moeten zijn van het WOT programma genetische bronnen. FAO definieert aquatische genetische bronnen als 'farmed aquatic species and their wild relatives'. In Nederland zijn daarbij zowel verschillende soorten schelpdier, vis als zeewier relevant. Op basis van interviews met experts, met vertegenwoordigers uit de sector en op basis van literatuurbronnen zijn prioriteiten vastgesteld. Monitoring van genetische diversiteit in relevante schelpdier-, vis- en zeewiersoorten, zowel in het wild als in beheerde populaties, is de eerste prioriteit. Op basis van de monitoringsgegevens kan worden geadviseerd over specifieke maatregelen gericht op in situ en/of ex situ behoud van aquatische genetische bronnen. De WOT genenbankfaciliteiten (cryoconservering) voor landbouwhuisdierrassen kunnen ook worden benut voor lange termijn behoud van genetische diversiteit in schelpdier-, vis- en zeewiersoorten.

Vis is gezond en veel consumenten beoordelen vis ook als zodanig. Toch is gezond als een kwaliteitsaspect van vis vaak geen doorslaggevende reden om voor vis te kiezen. Het voedingsadvies om vaker vis te eten krijgt onder veel Europese consumenten onvoldoende navolging. Het product vis heeft met gezond weliswaar een sterke troef in handen die gekoesterd moet worden, deze kwaliteit alleen schiet tekort om consumenten (meer) vis te laten eten. Productvernieuwing is een mogelijk hulpmiddel hierbij. Ter aanvulling op gezond, als 'klassieke' kernkwaliteit van vis, wordt binnen het Europese onderzoeksproject 'Diversity' gezocht naar innovatieve ideeën met aantrekkingskracht op hedendaagse consumenten, waarbij meer specifiek oog is voor vijf nieuwe kweekvissoorten.

In 2010 vatte drie ondernemers het plan op om bij de Rotterdamse Fruithaven een loods en het erom heen gelegen rangeerterrein een landbouwkundige bestemming te geven. Het duurde tot 2012 voordat voldoende kapitaal en vergunningen waren geregeld en met de aanleg van Uit Je Eigen Stad begonnen kon worden. Inmiddels is er veel bereikt (waaronder een werkend aquaponics systeem met een inhoud van 125 m3) en worden groente, tilapia, Afrikaanse meerval, paddenstoelen en kippen in het eigen restaurant en in Rotterdam en omgeving verkocht. Maar de medewerkers van Uit Je Eigen Stad rusten niet en gaan door met het testen en proberen van verschillende gewassen, productiewijzen, producten, markten en evenementen. We bezochten het bedrijf en spraken met Ivo Haenen.

Wereldwijd is er een toenemende interesse in de intensifiëring van “astacicultuur” - de teelt van rivier-kreeften. In onze contreien ontstond de laatste jaren interesse voor de intensieve teelt van Europese rivier-kreeft. Deze soort heeft een groot potentieel als lokaal aquacultuurproduct omwille van haar eenvoudige levenscyclus, hoge marktwaarde, lekkere smaak en het feit dat ze met laagwaardig voeder kan worden gekweekt. In Aqua-ERF onderzochten we in welke mate verschillende lichtomstandigheden in een intensief kweek-systeem de zoötechnische prestaties en het gedrag van deze dieren beïnvloeden. Het teelttechnisch on-derzoek gebeurde in een recirculatiesysteem, voorzien van computergestuurde TL-verlichting. Gedrags-observaties werden uitgevoerd met behulp van een aangepast plusdoolhof. Om ons toe te laten de verlich-ting accuraat af te stellen voor deze experimenten, werd een methode ontwikkeld om de lichtcondities onder water te meten. De rivierkreeften werden in een eerste experiment blootgesteld aan twee verlichtingssterktes (38 lux en 761 lux) en drie kleurtempteraturen (5500K, 3800K en 2600K).In een tweede experiment werden vijf foto-periodes uitgetest: uren licht:donker (L:D) 24:0, 8:16, 12:12, 16:8 en 0:24. Uit dit onderzoek bleek dat Euro-pese rivierkreeften het best groeien onder zwakke belichting (38 lux) en bij lange fotoperiodes (L:D 16:8 en 24:0). Onder deze omstandigheden vertonen ze ook de minste stressgerelateerde gedragingen. De kleur-temperatuur van wit licht (koud, neutraal of warm) heeft geen invloed op de groei of op het gedrag. De vervellingscyclus van Europese rivierkreeften wordt beïnvloed door de maanfasen. Daarbij doet het grootste aantal vervellingen zich voor rond nieuwe maan. In een derde experiment onderzochten we in welke mate we de vervelling kunnen sturen door de maancyclus te manipuleren. Het doel hiervan was te achterhalen of we de vervellingsfase meer konden synchroniseren. Daardoor zou het kannibalisme onder de rivierkreeften drastisch kunnen afnemen. Kannibalisme vindt immers hoofdzakelijk plaats tijdens het kwetsbare vervellingsstadium. In het experiment zagen we echter geen effect van de gesimuleerde maan-fasen op de vervellingssynchronisatie. Bijgevolg ziet het ernaar uit dat het manipuleren van de maancyclus niet kan worden gebruikt om de vervellingscyclus te synchroniseren. We kunnen concluderen dat vooral verlichtingssterkte en fotoperiode een belangrijke invloed hebben op de groei en het gedrag van rivierkreeften. Ons onderzoek toonde aan dat Europese rivierkreeften best presteren onder zwak licht en lange daglengte. Afgaand op de gedragsobservaties, blijken deze condities ook minder stressgeïnduceerd gedrag te veroorzaken. Deze resultaten geven een eerste indicatie van de vereiste lichtomstandigheden in de intensieve teelt van Europese rivierkreeft. Diepgaander onderzoek is echter aangewezen om de lichtomstandigheden verder te optimaliseren. nrpages: 17 status: published

Stress bij vissen kreeg in dit vakblad nog niet de aandacht die het verdient. Terwijl viskwekers al lang weten hoe ingrijpend de gevolgen van stress voor de productie kunnen zijn. Bovendien zijn wetenschappers nu in staat stress te meten en kwantificeren. De auteurs vroegen zich af hoe de stofwisseling van vissen door stress kan worden beïnvloed en welke negatieve gevolgen dit heeft.

In intensieve recirculatiesystemen lopen vissen het risico blootgesteld te worden aan ammonia en nitraat. Hoe hoog mogen de nitraat- en ammoniaconcentratie zijn zonder dat dit negatieve effecten heeft op de vissen? IMARES onderzocht dit in samenwerking met de Radboud Universiteit Nijmegen en de Universiteit van Amsterdam voor juveniele snoekbaars. Conclusie: de ammonia (NH3) concentratie moet onder de 0.05 mg NH3-N/I gehouden worden. Van nitraat lijken juveniele snoekbaarzen zelfs bij 358 mg NO3-N/I nog weinig hinder te ondervinden.

Zoals bekend, streeft een viskweker naar continue groei, optimale voederconversie en een geplande productietijd. Stress verlaagt bij vissen de immunologische weerstand, waardoor ziektes kunnen uitbreken en een lagere productie het gevolg is. Daarom worden stressoren op een kwekerij zo veel mogelijk gemeden. Hiertoe is het allereerst nodig dat een viskweker weet welke stressoren zich op de kwekerij kunnen voordoen en vervolgens hoe gevoelig de vis hiervoor is.

De wereldwijde groei van de aquacultuur had een toename tot gevolg van de vraag naar cysten van Artemia (voor het voeden van larven van vissen en garnalen in een hatchery). Mondiaal worden cysten van zoutwaterkreeftje Artemia gewonnen in natuurlijke, zoute wateren. De beschikbaarheid van cysten is echter beperkt; niet alleen stijgt de vraag, de hoeveelheid te oogsten cysten is ook onvoorspelbaar door de wisselende klimatologische omstandigheden. De wetmatigheden van vraag en aanbod veroorzaken daarom fluctuaties in de prijs.

Vis is een belangrijke bron van inkomsten voor Egypte. Niet alleen aan de kust, maar ook in de woestijn worden commerciële viskweekbedrijven opgezet. In Wadi Natroun, het gebied waar in de oudheid het zout vandaan werd gehaald om de overleden farao's te mummificeren, wordt op de boerderij 'Rula for Land Reclamation' door Wadi Fish sinds enige jaren ook vis gekweekt in water uit een zoute bron. In Aquacultuur 2014, nr. 1 is een bedrijfsreportage over Wadi Fish te vinden. Aanvankelijk werd het afvalwater van de kwekerij geloosd in de woestijn. Maar de Egyptische overheid oefent de laatste jaren steeds meer druk uit om zuinig om te gaan met water en met het woestijn-ecosysteem. Daarom is in 2010 een project gestart om te testen of de viskwekerij gecombineerd kan worden met een teelt van halofyten (ofwel zoutminnende gewassen) en of het afvalwater met de zgn. 'biofloc' methode (een waterzuinige viskweekmethode) weer voor visteelt kan worden gebruikt. Het bleek succesvol.

Productie van zeewieren in Nederland is een potentieel interessante nieuwe vorm van aquacultuur.

De wereldwijde groei van de aquacultuur had een toename tot gevolg van de vraag naar cysten van Artemia (voor het voeden van larven van vissen en garnalen in een hatchery). Mondiaal worden cysten van zoutwaterkreeftje Artemia gewonnen in natuurlijke, zoute wateren. De beschikbaarheid van cysten is echter beperkt; niet alleen stijgt de vraag, de hoeveelheid te oogsten cysten is ook onvoorspelbaar door de wisselende klimatologische omstandigheden. De wetmatigheden van vraag en aanbod veroorzaken daarom fluctuaties in de prijs.

Stress verlaagt bij vissen de immunologische weerstand. Men mag daarom verwachten dat na stress ziektes uitbreken, met lagere visproductie, langere groeitijd en hogere voederconversie tot gevolg. Dit is tegen de wens van een viskweker, die streeft naar continue groei, optimale voederconversie en een productie binnen de geplande tijd: op een bedrijf dienen stressor en stress tot een minimum te worden beperkt. Men zou hierin kunnen slagen als bekend is welke stressoren zich op het bedrijf kunnen voordoen en voor welke stressoren de vissoort gevoelig is.

Japanners eten graag paling. Het land kent zelfs speciale palingrestaurants. Het is daarom niet vreemd dat in Japan op grote schaal glasaal wordt opgekweekt.

Bedrijfsreportage

Zeeuwse aquacultuurondernemers zijn in januari 2013 vier dagen naar de regio Cadiz en Huelva in Spanje afgereisd om kennis te maken met de aquacultuuractiviteiten en te leren van de ervaringen daar. Deze studiereis is georganiseerd in het kader van het inmiddels afgeronde RAAK Internationaal project 'Het zoute goud', waarvan HZ University of Applied Sciences penvoerder was. De studiereis naar Spanje vormde samen met een slotsymposium de afsluiting van dit project.

De laatste decennia is het areaal aan Japanse oesters in de Duitse en Nederlandse Waddenzee toegenomen. Dit leidt tot een zekere mate van concurrentie in ruimte en voedsel tussen onder andere mosselen en oesters. Naast de ecologische effecten zijn er ook directe economische effecten, er wordt inmiddels al dankbaar gebruik gemaakt door bedrijfsmatig oester in de Waddenzee te rapen. Over de voedselveiligheid van deze oesters in het Wad is nog niet veel bekend, reden dus om een monitoring uit te voeren op oesters en als vergelijking mosselen. Dit alles om beter zicht te hebben op de voedselveiligheid van Waddenzee oesters.

Om een Aquaculture Stewardship Council (ASC) gecertificeerd product te krijgen is een standaard nodig, waaraan getoetst kan worden. Deze standaard geeft certificeerders een referentiekader. Pas als een standaard aanwezig is, kunnen producten gecertificeerd worden.

In dit artikel worden de resultaten van onderzoek naar de milieu-impact van wild gevangen witvis uit de Noordzee beschreven. De resultaten worden vergeleken met de milieu-impact van geïmporteerde kweekvis en vlees.

De aquacultuur is gebaat bij een fittere vis die geen misvormingen vertoont, die niet snel ziek wordt, die goed groeit en die een kwaliteitsproduct oplevert.

Zoönosen zijn infectieziekten die overdraagbaar van dier op mens, zowel vanuit koudbloedige als warmbloedige dieren Ook bij contacten met aquacultuur- en visserijdieren is er een klein risico voor de mens op het oplopen van een ziekte. In de Nederlandse aquacultuur komen af en toe zoönotische bacteriën voor, die contactzoönose kunnen veroorzaken. Met voldoende hygiëne op aquacultuurbedrijven ontwikkelen deze bacteriën zich meestal niet tot een zoönose. Toch is het belangrijk, dat men op de hoogte is van risico's en mee helpt aan een goede diagnose van een aquatische zoönose, omdat deze in eerste instantie door de huisarts vaak niet als zodanig herkend wordt.

Egypte is op het Afrikaanse continent het land met veruit de grootste visteeltproductie. Het grootste deel van de aquacultuurproductie bestaat uit zoetwatervissoorten. Dat deze groei kon plaatsvinden in een land waar zoetwater beperkt aanwezig is, kan opmerkelijk genoemd worden. Nog opmerkelijker wordt het als men zich realiseert dat deze groei plaatsvindt in een land waar het viskwekers verboden is van irrigatiewater gebruik te maken, tenzij het water voor een pootvisbedrijf bestemd is. Integratie van visteelt en landbouw kan tot efficiënter watergebruik leiden, en zou in een land waar zoetwater schaars is, aangemoedigd dienen te worden. Maar niet in Egypte. Dit artikel gaat over de wetten en regels die de toepassing van geïntegreerde visteelt belemmeren, en doet verslag van de resultaten van een studie die wat cijfers over het waterverbruik door geïntegreerde bedrijven boven tafel bracht.

In een recirculatiesysteem kan de nitraatconcentratie hoog oplopen. Hoe hoog mag de nitraatconcentratie worden zonder dat dit negatieve effecten heeft op de vissen? IMARES onderzocht dit in samenwerking met de Radbaoud Universiteit Nijmegen voor Afrikaanse meerval. Conclusie: nitraat is niet ongevaarlijk. Tot 140 mg nitraatstikstof per liter lijken meervallen weinig hinder te ondervinden. Wordt de concentratie hoger dan daalt de voeropname en groei behoorlijk.

In een studie volgens het 'Fork to Farm' principe is de yellowtail kingfish (Seriola lalandi) als potentieel succesvolle soort voor de Nederlandse aquacultuursector aangewezen. Dit artikel beschrijft de eerste resultaten van het onderzoek door Imares naar de teelt van deze soort in Nederlandse recirculatiesystemen.

Grondsmaak is wereldwijd een van de belangrijkste beperkende factoren voor de afzet van kweekvis afkomstig uit vijvers en recirculatiesystemen. Dit wordt vooral veroorzaakt door de lage waardering van consumenten voor kweekvis met grondsmaak. Marktprijs en marktvolume komen daardoor onder druk te staan. Daarnaast brengt de bestrijding van grondsmaak extra kosten met zich mee voor de producent. Ook in Nederlandse kweekvis komt grondsmaak voor. In Nederland wordt op verschillende fronten gewerkt aan het voorkomen en bestrijden van grondsmaak. In het eerste deel van deze serie over grondsmaak (Aquacultuur 2011, nr. 2) werd vooral ingegaan op de achtergronden en gevolgen van grondsmaak. In dit tweede deel wordt dieper ingegaan op de diverse aspecten van het bestrijden van grondsmaak in kweekvis.

De oester is een oer-Hollands, gezond product en wordt al eeuwen succesvol in Nederland gekweekt. Een traditie met voldoende potentie om ook in de toekomst op een rendabele, duurzame en innovatieve manier voort te kunnen zetten. Dit is de reden dat oesterkwekers binnen de Kenniskring Oesterkweek voortvarend aan de slag zijn gegaan met allerlei innovatieve projecten. In dit artikel geven wij een overzicht van de resultaten tot nu toe.

Hoe staat het met onze kennis van bewustzijn, emoties en pijn bij vissen? Een verslag van een gesprek tussen drie deskundigen over hersenen, cognitieve vaardigheden, subject taalgebruik en de scheiding tussen biologische feiten en morele oordelen. "De wetenschap kan die vraag niet beantwoorden."

In de aquacultuur zijn de afgelopen jaren veel ontwikkelingen geweest op het gebied van genetische verbetering. Wereldwijd zijn fokprogramma's toegepast voor economische relevante soorten. Belangrijke voorbeelden van deze soorten zijn onder andere Atlantische zalm, regenboogforel, Europese zeebaars, goudbrasem, Nijltilapia en enkele garnalensoorten. Door de belangrijke bijdrage aan economische haalbaarheid van aquacultuurondernemingen zijn fokprogramma's dan ook niet meer weg te denken. Door Wageningen UR worden momenteel fokprogramma's ontwikkeld voor Nijltilapia, Noordzeetong, tarbot en er wordt gewerkt aan selectiemethoden voor regenboogforel en yellowtail kingfish. Genetische vooruitgang door deze fokprogramma's heeft al duidelijke groeiverbetering geleverd voor Nijltilapia in Nederlandse recirculatiesystemen en de verwachtingen bij tong en tarbot liggen op ca.+25%.

In dit artikel wordt de rol van de microbiële gemeenschap in de darm van vissen beschreven en wordt een overzicht gegeven van de belangrijkste huidige kennis en inzichten. Ook wordt een korte beschrijving gegeven van het ministerie van EL&I (voormalig LNV) gefinancierde project "Visgezondheid in RAS" en wordt aangestipt wat we verwachten te leren van dit project.

'Viskwekers kunnen niet achterover leunen,' kopte het LEI op haar website in februari 2011. Aanleiding voor dit bericht was de publicatie van het rapport Actieplan visteelt; eindrapportage (Van Duijn et al., 2010). Hieruit bleek dat het niet goed gaat met de Nederlandse visteelt en dat eigenlijk alleen de kwekers zelf iets aan deze situatie kunnen veranderen. Sindsdien hebben de Nederlandse viskwekers niet stil gezeten. Zo heeft een aantal viskwekers zich, met ondersteuning van het LEI en IMARES verenigd in een Kenniskring Aquacultuur. In deze Kenniskring zijn viskwekers bezig met het plannen van concrete acties om de concurrentiekracht van de sector te vergroten.

Grondsmaak is wereldwijd een van de belangrijkste beperkende factoren voor de afzet van kweekvis afkomstig uit vijvers en recirculatiesystemen. Dit wordt vooral veroorzaakt door de lage waardering van consumenten voor kweekvis met grondsmaak. Marktprijs en marktvolume komen daardoor onder druk te staan. Daarnaast brengt de bestrijding van grondsmaak extra kosten met zich mee voor de producent. Ook in Nederlandse kweekvis komt grondsmaak voor. In Nederland wordt op verschillende fronten gewerkt aan het voorkomen en bestrijden van grondsmaak. In dit artikel (dat uit twee delen bestaat) wordt het grondsmaakprobleem en het daaraan gekoppelde onderzoek beschreven. In dit eerste deel wordt vooral ingegaan op de achtergronden en gevolgen van grondsmaak.

In 2010 hebben twee Vietnamese onderzoeksinstituten onder begeleiding van Wageningen UR het inkomende water en het water dat de vijvers van vier pangasiuskwekerijen verlaat, maandelijks bemonsterd en de gemonitord. Doel was om een simpele methode te vinden om hoeveelheid en kwaliteit van het afvalwater te meten om hiermee bedrijven en organisaties die betrokken zijn bij certificering van kwekerijen te kunnen adviseren. De effecten van de kwekerijen op het milieu vormen een onderdeel van de certificering en dienen door de kwekerijen geregeld gemeten te worden. In dit artikel wordt verslag gedaan van de resultaten van deze studie.

Zodra de grenzen voor kweekvis in Rusland weer open zijn, kan dit een heel interessante afzetmarkt voor Nederlandse meervalachtigen zijn. Ondanks dat landen als Polen en Hongarije een duidelijke viscultuur hebben, zijn dit minder interessante exportmarkten, omdat de vraag sterk seizoensgebonden en prijsgericht is.

De toekomst van de visteelt in Nederland was één van de thema's die begin 2010 binnen de Nederlandse aquacultuursector veel aandacht trok. Op dit moment is dit thema ook bij onze buren in Vlaanderen actueel. In dit artikel wordt het project AquaVlan belicht dat zich tussen Nederland en België afspeelt. AquaVlan richt zich op de duurzame kweek van schelpdieren, vissen en zilte groenten. Het algemeen projectdoel is het leggen van de fundamenten van een economisch, sociaal en ecologisch duurzame aquacultuursector binnen de Grensregio, zodat de huidige, zeer beperkte, aquaculuursector kan uitgroeien tot een sector van economische betekenis. Het Interreg IVa programma, Vlaamse provincies, de Vlaamse Overheid en de provincie Zeeland financiëren het project.

Schelpdiercultuur is een groeiende sector in Noorwegen, al kent de ontwikkeling ook belemmeringen zoals logistieke beperkingen, sluiting van de oogst door giftige algen, hiaten in de kennis over kweekmethoden, beperkte financiële middelen en een gering ontwikkelingen van de Sector. Zowel de sector als de gerelateerde onderzoeksactiviteiten staan in Noorwegen in de kinderschoenen. Het Institute of Marine (IMR) heeft daarom samenwerking gezocht met Nederlandse, Frans en Canadese onderzoeksinstituten. Deze landen kennen een lange historie en goed gestructureerd onderzoeksveld én hebben een grote schelpdiersector. De samenwerking met IMARES is één van de voorbeelden van deze samenwerkingsverbanden. Aad Smaal en Henrice Jansen zijn vanuit IMARES betrokken bij een project naar de draagkracht voor mosselkweek in Noorse fjorden. Henrice verblijft voor een periode van vier jaar in Noorwegen om promotieonderzoek uit te voeren naar de nutriëntendynamiek in mosselkwekerijen.

De Vietnamezen zijn er in geslaagd de markt voor visfilet in het Westen op de kop te zetten. Hun recept : technologische doorbraken koppelen aan efficiënte overdracht daarvan naar de boeren. Waren het eerst alleen de Amerikaanse vistelers die klaagden, de Europese kwekers volgden toen de Vietnamezen hun pangasiusfilet óók in Europa gingen afzetten. Om de eigen producenten te beschermen werd in 2003 door de Verenigde Staten van Amerika een antidumping maatregel aangenomen die inhield dat uitsluitend de Amerikaanse Channel catfish, de benaming "catfish" mocht dragen. De verkoop van pangasius in de VS nam daarna sterk af. Echter, de Vietnamezen weken daarna met veel succes uit naar Europa. Van de ruim 600.000 ton Pangasius die sinds 2008 jaarlijks wordt uitgevoerd gaat ruim een derde naar de EU, voor een belangrijk deel via Nederlandse importeurs en verwerkers. De wildste verhalen, zowel in woord, op papier als in beeld zijn ook Europa aangegrepen om deze vis in een kwaad daglicht te stellen. Soms terecht, als pangasius onder een de naam van een populaire Europese vissoort wordt verkocht. Maar is er reden om waarde toe te kennen aan die andere verhalen?

IMARES heeft in 2008 een inventarisatie uitgevoerd van de de waterkwaliteit in meervalkwekerijen. Om in te schatten of er sprake is van niet optimale waterkwaliteit zijn de meetresultaten vergeleken met literatuurgegevens. Hieruit bleek dat er over het effect van ammoniak op meerval onvoldoende bekend is om goed in te kunnen schatten of de soms hoge concentraties in het water slecht zijn voor de groei en het welzijn van de vissen. Daarom is een experiment opgezet om het effect van ammoniakconcentratie in het kweekwater voor Afrikaanse meerval vast te stellen

Europa, waar de belangrijke kweeksoorten zalm, zeebaars, zeebrasem en tonijn vooral in kooien op zee gekweekt worden, is een buitenbeentje in de mondiale aquacultuur scene. Op wereldschaal wordt het leeuwendeel van vis en schaaldieren gekweekt in vijvers. Van de op gewichtsbasis 20 belangrijkste gekweekte vissoorten worden alleen zalm en regenboogforel niet hoofdzakelijk in vijvers gekweekt. Van de mondiale productie van gekweekte garnalen wordt meer dan 95% in vijvers gekweekt. Hoe duurzaam is de teelt in vijvers, en biedt vijverteelt de oplossing om te voldoen aan de groeiende vraag naar vis en schaaldieren in de wereld?

Een van de beleidsdoelstellingen van de ministeries van LNV en VROM is het faciliteren van een duurzame ontwikkeling van de aquacultuur. In dit kader heeft de overheid in 2008 de opdracht gegeven om een Maatlat Duurzame Aquacultuur (MDA) te ontwikkelen. Hieronder volgt nadere uitleg over de Meetlat.

De visteelt in Nederland heeft het zwaar de afgelopen jaren. Naar aanleiding van een vraag van Landbouw Natuurbeheer en Voedselkwaliteit onderzocht he Landbouw Economisch Instituut (LEI), in samenwerking met IMARES en externe deskundigen de oorzaken van de achteruitgang. Tijdens de NGVA bijeenkomst van 21 januari 2010 in Wageningen werden de voorlopige resultaten gepresenteerd. Belangrijke elementen zijn de toegenomen concurrentie van importproducten, hoge kosten en een gebrek aan ondernemerschap. Het rapport over de achteruitgang van de visteelt zal in de loop van 2010 uitkomen

Aquacultuuronderzoek is een van de werkvelden van IMARES. Onderzoekers van IMARES gaan de komende afleveringen delen van hun werk presenteren. In dit eerste artikel wordt een overzicht gegeven van het instituut, de manier waarop gewerkt wordt en de variatie in het onderzoek

Het kweken van zeevis gebeurt in Nederland dicht langs de kust waar zeewater beschikbaar is en het zoute afvalwater weer terug kan naar zee. In Franeker is een tarbotkweker "Frisian Fisch Farms" gevestigd op een tiental kilometers vanaf de Waddenkust. In tegenstelling tot veel andere viskwekers is Floris Sinnema uit op samenwerking met collega's

In de zomermaanden van 2008 en 2009 is er massale sterfte geweest onder Japanse oesters in alle belangrijke kweekgebieden in Frankrijk en in 2009 ook in verschillende gebieden in Ierland. Over het algemeen speelt bij verhoogde sterfte in oesterbestanden een combinatie van factoren. Uitzonderlijk is dat in de meeste gevallen een nieuwe variant van het oesterherpesvirus (OsHV-1), OsHV uvar is aangetroffen en deze betrokken lijkt te zijn bij de sterfte. In dit artikel wordt achtergrondinformatie gegeven over de waargenomen sterfte en het oester herpesvirus

In 2008 zijn in de Nederlandse visserijsector een aantal kenniskringen van start gegaan. De leden van zo'n kring gaan met collega's en deskundigen op zoek naar antwoorden en oplossingen op actuele vraagstukken binnen de sector. Twee kringen bestaan uit groepen schelpdierkwekers. Een verslag over de kenniskring van oesterkwekers

In Aquacultuur nr 6, 2007, beschreef Bert-Jan Roosendaal het Egyptian Aquaculture Centre, een commerciële tilapiakwekerij annex opleidingscentrum van dr. Ismail Radwan. Deze man, die voor de ontwikkeling van de tilapiateelt in Egypte van groot belang was en is, heeft ook deelgenomen aan een korte cursus over visteelt in recirculatiesystemen en aan een studiereis langs enkele Nederlandse viskwekerijen die beide door Wageningen International zijn georganiseerd. Tijdens een recent bezoek aan zijn bedrijf konden we zien hoe de in Nederland opgedane kennis door dr. Radwan in praktijk wordt gebracht

Per 1 februari 2009 ging het project PROMICROBE van start. Het project richt zich op de invloed van bacteriën op de ontwikkeling, groei, productie en overleving van vissen in teeltsystemen. Een vergelijking wordt gemaakt tussen tilapia, kabeljauw en zeebaars. Het einddoel van het onderzoek is het bedrijfszeker kweken van gezonde vissen in duurzame en stabiele teeltystemen

Honden, koeien, paarden, varkens én vissen. Wageningen UR staat bij het grote publiek bekend als landbouwuniversiteit, maar dit kennisinstituut voor Life Sciences is wereldwijd ook vooraanstaand in de viskweek. Sietze Leenstra (62) is al 32 jaar werkzaam bij De Haar Vissen, het ‘natte lab’ van de WUR. In dit artikel een portret van deze expert op het gebied van kweekvis en zijn werkomgeving.

Vis zet eiwit in het voer om in o.a. ammoniak en ammonia. Een deel van deze afbraak is slecht voor de kwaliteit en ook voor de vis. Er zijn miljarden bacteriën die helpen bij de afbraak van deze producten

Jonge mosselen die de basis vormen voor mosselkweek op percelen in de Nederlandse kustwateren worden steeds schaarser. De bevissing van de natuurlijke mosselbestanden in de Waddenzee worden kritisch gevolgd. Hierdoor is er onvoldoende zaad voor het kweekpreces. Enkele resultaten van eerste experimenten met mosselzaadinvang met speciale installaties