Search

Meşrutiyet rejiminin getirilmesini kabul edeceği sözüyle 1876 yılında tahta çıkan II. Abdülhamit, meclisi açmakla birlikte olağan dışı durumlarda dağıtma yetkisini de elinde tutar ve Osmanlı-Rus Savaşı’nın başlaması üzerine meclisi süresiz bir şekilde kapatır. Bununla birlikte Kanun-i Esasi’nin 113. maddesine dayanarak hükûmeti tehdit ve güvenlik tedbirlerini ihlal edenleri sürgüne gönderme yetkisini kullanır. Böylece II. Abdülhamit başta Mithat Paşa, Ziya Paşa ve Namık Kemal olmak üzere muhalif sesleri payitahttan uzaklaştırır; yaklaşık 30 yıl sürecek olan saltanatında aldığı her karar ve attığı her adımla en çok eleştirilecek, üzerine en çok konuşulacak Osmanlı padişahlarından biri hâline gelir. Dolayısıyla II. Abdülhamit Dönemi, bu hararetli atmosferinden kaynaklı modern Türk edebiyatında da eserlere sıkça konu edilir. Abdülhamit aleyhtarlığı romandan tiyatroya, şiire kadar her edebî türe akseder. Daha kendi iktidarında başta Tevfik Fikret olmak üzere birçok yazarın eserlerinde eleştirdiği bir padişah olan II. Abdülhamit ve onun yaratmış olduğu “korku imparatorluğu” sonraki dönemlerde de tenkit edilmiştir. Saltanatı sona erse bile II. Abdülhamit, üzerine farklı görüşlerin dile getirildiği ve tartışılan bir padişah olmayı sürdürmüştür. Özellikle onun döneminde kurulan istihbarat teşkilatı ve resmî makamlara iletilen sayısız jurnal, II. Meşrutiyet’in ilan edilmesinden sonra kaleme sarılan yazarların eleştiri oklarına hedef olur. Çalışmamızda II. Meşrutiyet’in ilanından kısa bir süre sonra yayımlanan, benzer olay örgüsü kalıbını tekrarladığı tespit edilen Fazlı Necip’in Menfa, Ahmet Mithat Efendi’nin Jön Türk ve İrfan’ın Matmazel Anjel başlıklı romanları konu bağlamında incelenecektir. Bu eserlerden hareketle jurnalin hem bireysel hem de toplumsal düzeyde kurmaca kişilerin hayatlarını nasıl değiştirdiği dönemin tarihî koşulları ışığında ortaya konulmaya çalışılacaktır.

Through qualitative analysis, the paper examined the soured relationship between Gambian chiefs and their colonial masters against the backdrop of the legal implications of the disciplinary actions the latter meted out to the former. The article commenced with the theme, before addressing the legal concept of due process, which ensures fairness in the dispensation of justice. By disregarding normal standard legal procedures, the provisions of Magna Carta, and legal precedence, the colonial administrators inflicted draconian punishments on chiefs who dared think outside the box. From archival materials, colonial correspondences, and learned journal publications, the paper advanced explanations for the highhandedness of the colonialists, which degenerated into residency restrictions imposed on the chiefs. The absence of separation of administrative powers, caused by an acute shortage of European personnel, resulted in a situation whereby colonial rule in The Gambia amounted to a situation through which rule of man took precedence over the rule of law. The compelling approach resulting from the lack of collaboration among the chiefs and the colonial administrators fomented discord. The case laws cited in the paper indicate that colonialism in The Gambia remained a case of the strong exerting control over the weak, who had no option but to put up with the inevitable consequences of colonial rule. From diverse learned sources, instances of banishments in history and how the ancient practice was applied to The Gambia received attention with the aim of elucidating how the colonial administrators adopted legal standards which compromised fair play. With primary materials derived from The Gambia National Archive, instances of chiefs who were at loggerheads with the European colonialists was addressed hence, the paper ascertained the causes and nature of the soured relationship. The findings revealed why the local administrators grappled with situations that were at variance with the normal state of affairs in England. This partly accounts for the seemingly unorthodox tactics adopted while addressing a number of issues. Consequently, the activities of overseas colonial administrators were glossed over by the colonial office and British parliament as Gambians were perceived to be a people in need of civilization. Therefore, replicating the conditions in England in a frontier territory as The Gambia would be tantamount to an exercise in futility, as they felt that they should be on higher rungs of the civilization ladder before they could comprehend European conditions. The overbearing approach of the colonialists ultimately exacerbated the lack of cooperation from the colonial subjects leading to the bone of contention. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

ÖZ:Bu çalışma 16. Yüzyılın ikinci yarısında, Osmanlı Devleti’nde uygulanan cezaları ve cezalandırma yöntemlerini ortaya koymayı amaçlamaktadır. Ceza kavramı insanlık tarihi kadar eskidir. Cezalandırma hakkı, devletlerin ilk ortaya çıkışından günümüze kadar devletlere ait sayılmıştır. Osmanlı Devleti’nde cezalandırma yöntemlerinin kökenlerini İslam hukukunda, Roma İmparatorluğu’nda, Orta Asya Türk Devlet Geleneğinde ve ilkçağ devletlerinde bulmak mümkündür. Osmanlı padişahları, Fatih Sultan Mehmet’ten itibaren, ceza kanunları yaparak imparatorlukta uygulanacak ceza yöntemlerini belirlemişlerdir. Suçlulara verilen cezalar mühimme kayıtlarından tespit edilebilir. Osmanlı Devleti’nde genel olarak suçluların cezalandırılmasında hapis, sürgün, kürek cezası, teşhir, para cezaları, ölüm ve kısas cezaları kullanılmıştır. ABSTRACT:This study aims to reveal the punishments and punishment methods applied in the Ottoman Empire in the second half of the 16th century. The concept of punishment is as old as human history. The right to punish has been considered to belong to the states since the emergence of the first states. It is possible to find the origins of punishment methods in the Ottoman Empire in Islamic law, the Roman Empire, the Central Asian Turkish state tradition and the ancient states. The Ottoman sultans, starting from Mehmet the Conqueror, made penal laws and determined the methods of punishment to be applied in the empire. Penalties given to criminals can be determined from the muhimme records. In the Ottoman Empire, imprisonment, banishment, penal servitude, exposure, fines, death penalties and corporal punishment were used to punish criminals in general.

Penned in 2004 by Louis de Bernières and articulated through the viewpoints of diverse characters, Birds Without Wings illuminates the harrowing scenes of war and their impact on local inhabitants and migrants during the formative years of the new Turkish Republic. Examining the reverberations of the national struggle in the international context, this paper specifically investigates the repercussions of the population exchange between Greece and the emerging Turkish state in 1923, focusing on a South-West Anatolian village (Eskibahçe) in a tumultuous historical era, which is the central issue in Birds Without Wings. Employing polyphony, that is, a muti-voiced narrative style with Bakhtin’s terminology about the novels with a variety of perspectives and narrators, the novel explores themes such as war, love, forced migration, and identity. The plot unfolds against the backdrop of a multicultural late Ottoman Empire, where Turkish-speaking Christian villagers and Greek Orthodox migrants initially coexist harmoniously but later face social isolation and loneliness after being exiled to Greece. Therefore, this paper aims to underscore individual and social isolation resulting from the devastating impact of wars on the idyllic lives of villagers in Birds Without Wings, drawing on Homi K. Bhabha’s third space theory. Another objective of this study is to demonstrate that Birds Without Wings celebrates hybridity and ethnic diversity by reevaluating the forced migration between Greece and Turkey, prompting reflection on the villagers’ attempts to redefine their identities after the Turkish Republic’s establishment and an analysis of its long-term implications. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of RumeliDE Journal of Language & Literature Research / RumeliDE Dil ve Edebiyat Araştırmaları Dergisi is the property of RumeliDE Uluslararasi Hakemli Dil & Edebiyat Arastirmalari Dergisi and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

In ancient Athens, where democracy was born, during the reign of Cleisthenes, between 487 and 416 BC, a kind of exile system called ostracism was introduced to protect democratic rule. This practice was actually a reflex of the Athenians, who were reacting to the arbitrary and oppressive regimes of the Tyrants, to protect the democratic government. Athenians wrote the names of rulers, who they feared would turn into tyrants and destroy democracy by force, on pieces of pottery called ostrakon, which served as ballot papers. As a result of the voting carried out in this way, the person whose name was written the most was exiled outside Athens for ten years. The status of the exiled person did not change. His property was also not confiscated. The person who was sent out of Athens with ostracism was returning to Athens after ten years of exile, continuing his life with his previous title and advantages. Although ostracism was seen as the insurance of democracy and the guarantee of the system when it was first implemented, it later moved away from its real purpose. It is also seen that some Athenian rulers, who wanted to increase their power, used ostracism as a weapon by influencing the views of the people to weaken or eliminate their rivals. Hemistocles, Kimon, and Alcibiades were also among the famous rulers of Athens exiled by the practice of ostracism. Ostracism, which first started with the exile of Hipparchus from Athens for 10 years, was finally applied to Hyperbolos in 417 BC, and then this practice disappeared into history. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Sühreverdî’nin daha çok Farsça olarak kaleme aldığı irfânî risâleleri, rûhânî âlemin sınırsız özgürlükler alanından, maddî âlemin hapishanesi ve beden kafesine esir düşen insanoğlunun hakikat arayışını konu edinmektedir. Bu risâlelerde anlatılan hadiseler sembolik hikâyelerdir ve bu hikâyelerde yaşanılanlar misâl âlemine çıkan sâlikin başından geçen hakikatlerin ifadeleridir. Bu nedenle bu semboller, aslî vatanından koparıldığı için bellek yitimine maruz kalan ve böylece gaflete düşen insanoğlunun hakikî özünü arayıp bulmada kilit rol oynamaktadır. Bu hikâyeleri bilmek ve anlamak için misâl âlemini ve o âlemin içinde bulunduğu mertebeyi bilmek gerekir. Ancak bu mertebe, aklî ve felsefî burhanla değil kalbî ve zevkî mârifetle bilinebilir. Bu çalışmada amaç, Sühreverdî’nin, hissedilir âlemden misâl âlemine ve misâl âleminden akıllar âlemine tırmanan içsel ve rûhânî seferlerini remzettiği irfânî risâlelerindeki sembolizmi misâl âlemi çerçevesinde yorumlamaktır. Bu çalışmayla duyusal âlemdeki albenilerin cazibelerine kapılan ve bellek yitimine uğrayan sürgün diyarındaki insanın yaşadığı trajik yabancılaşmaya dikkat çekmek ve anavatanı hatırlatmak sûretiyle derin gafletten kurtuluşuna perde aralama yolunda küçük bir çaba olması hedeflenmektedir.

Roma hukukunda exilium, yani sürgün cumhuriyetin ilk dönemlerinde yazılı bir yasaya dayanarak uygulanmamıştır. Bununla birlikte sürgün, sanığın işlediği iddia edilen suça göre gönüllü veya zorunlu sürgün olarak uygulanmıştır. Özellikle ağır suçlamalarla yargılanan sanıklar zorunlu sürgün ile birlikte ciddi yaptırımlara maruz kalmışlardır. Vatandaşlıkları ile birlikte mal varlıklarını da kaybetmişlerdir. Ancak zamanla sanıklar yargılama sonucu ciddi neticelerden kaçınmak için daha insancıl bir uygulama olan gönüllü sürgünü tercih etmişlerdir. Bazen de sanıklar, dini kökenli olduğu düşünülen aquae et ignis interdictio ile barınma ve beslenme imkânlarından yoksun bırakılmışlardır. Bu yaptırım yargılamadan kaçan sanıklar için de uygulanmıştır. Sürgünün bir yönü de, sürgün yerinin seçimi olmuştur. Sürgün yeri, sürgünün kalıcı mı yoksa geçici mi olduğuna göre belirlenmiştir. Sürgün yerine gitmek ise başka bir problem oluşturmuştur. Sürgüne gidecek kişi, öncelikle sürgüne gideceği yerde yaşamını idame ettirebilmek için sahip olduğu servetini yanında götürebilecek şekilde planlama yapmıştır. Her şeye rağmen sürgün, Roma’nın özellikle soylu vatandaşları için önemli olmuştur. Toplumsal sınıfların olduğu Roma’da, alt sınıf mensubu sanıklar için sürgün uygulamasının varlığı bilinmemektedir.

Tanzimat dönemi ile birlikte hukuk alanında köklü ve ciddi adımların atıldığı bilinmektedir. Yeni yasal düzenlemelerin hukuk camiası içinde yer bulması ve kullanılmaya başlanması bu adımların sadece birkaçını oluşturmuştur. Bu araştırmanın amacı, ceza kanunnamelerindeki ağır cezalar kategorisinde yer alan hürriyet kısıtlayıcı yönü ile sürgün, kalebent ile hürriyet bağlayıcı yönü bulunan prangabent ve kürek cezalarının incelenerek Abdülmecid döneminde Osmanlı Devleti’nin ağır ceza uygulamalarındaki sorulara cevap aramaktır. Söz konusu cezalar, dönemin ağır ceza anlayışına ilişkin ipuçları içermesi bakımından ayrı bir değere sahiptir. Araştırma soruları olarak ağır cezalar ile suçluların hangi bölgelerden nerelere sürüldüğü, hangi durumlarda zorunlu ikamete tabi tutuldukları, ne sebeple ağır işlerde çalıştırıldıkları ve hangi suç ile bir kalede hapse mahkûm edildikleri meselelerinin aydınlatılması hedeflenmiştir. İşlenen suç çeşitliliğinin cezalandırma türünün belirlenmesinde temel etken olduğu görülmüştür. Araştırmada nitel araştırma yöntemlerinden doküman analizi yaklaşımı kullanılmıştır. Çalışmanın veri kaynaklarını Başbakanlık Osmanlı Arşivi’ndeki döneme ait belgeler oluşturmuştur. Ağır cezalar kategorisinde yer verilen sürgün cezasının incelediğimiz diğer cezalara nispetle daha fazla uygulandığı bulgusuna rastlanılmıştır.

Bu çalışmanın bütüncesi çağdaş Fransız romancı Philippe Claudel’in göç, sürgün, travma ve arkadaşlık temalarının işlendiği Bay Linh ve Torunu romanından oluşur. Adı geçen eser bebek torunu hariç ailesinin tamamını kaybeden yaşlı bir adamın dilini bile bilmediği bir yere göç etmesini ve burada yaşadıklarını konu edinir. Torunu için hayata tutunmaya devam eden Bay Linh’in yaşadıkları hikâye dışı üçüncü tekil anlatıcı tarafından aktarılır. Baş kahramanın yaşam izlencesinden yola çıkarak gerçek ve kurmaca ilişkisi romanda “gizlenen” ve “gösterilen” ikilisi üzerinden irdelenir. Anlatıcının romanın sonuna kadar anahtar ögelerden birini gizleyerek oluşturduğu beklenmedik son, okuyucunun bilincinde metnin yeniden anlamlandırma sürecine başlamasına zemin hazırlar. Bununla birlikte hikâye evreninin kesin olmayan zaman ve yer belirteçlerinden oluşturulduğu eser, olayların bir yere ya da bir zamana indirgenmeden ortak bir bilince hitap etmesine imkân sağlar. Karakter isimlerinin sınırlı kullanımı da bu durumu destekler. Söz konusu zamansal ve uzamsal çerçevenin belirsiz bırakılması anlatının zamanötesi ve uzamötesi bir yapıya bürünerek belirli bir kesimin değil ortak bir belleğin gerçekliğini yansıtan bir roman olarak değerlendirilmesini sağlar. Bu çalışmada Bay Linh ve Torunu romanının anlatı evrenine ışık tutmak ve roman kurgusunu ortaya koymak için eser, anlatıbilim, gerçeklik etkisi bakış açıları ve kurmaca kuramları ışığında ele alınır. Makalede anlatıcının güvenilmezliği, kurmacanın gerçeklik özelliği ve anlatının zamansal/uzamsal çerçevesinin anonimleşmesi konularının incelenmesi amaçlanır. Belirtilen ögelerin üzerinde durulduğu incelemede metod olarak “olası dünyalar” ve “gerçeklik etkisi” temel alınır. Nitel bir araştırma kapsamında yazılı dökümanların analizi yöntemi izlenerek yorumlayıcı bir çalışma ortaya konulur.

Copyright of International Relations / Uluslararasi Iliskiler is the property of International Relations Council and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of RumeliDE Journal of Language & Literature Research / RumeliDE Dil ve Edebiyat Araştırmaları Dergisi is the property of RumeliDE Uluslararasi Hakemli Dil & Edebiyat Arastirmalari Dergisi and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

1864 sürgünü ile Kafkasya’dan koparılıp imparatorluğun çeşitli yerlerinde iskân edilen Çerkes muhacirler Osmanlı toplumunun bir paçası oldular. Kendilerine özgü gelenek ve yaşam biçimine sahip olan Çerkesler 20. Yüzyılın başında Osmanlıda gerçekleşen siyasi ve sosyal değişimden kendilerine düşen payı aldılar. 1908 yılında 2. Meşrutiyetin ilan edilmesi ile siyasi bir serbestlik havası hâkim oldu. Yeni cemiyetler, topluluklar, okullar açıldı. Basın ve yayın alanında da daha önce görülmemiş bir hareketlilik başladı. Birçok dergi ve gazete yayın hayatına başladı. Çerkesler de bu dönem de çeşitli örgütlenmelere giderek kültür, gelenek ve özellikle de eğitim alanında önemli çalışmalar yaptılar. Kurdukları cemiyetler ve bu cemiyetlerin yayın organları ile eğitim konusuna sadece Çerkesler açısından değil, bütün Osmanlı toplumuna fayda sağlayacak şekilde katkılarda bulundular. Çerkes İttihat ve Teavün Cemiyeti ve bu cemiyetin yayın organı Guaze eğitim konusuna oldukça önem vermiştir. Çerkes Teavün Mektebi olarak cemiyetle aynı adı taşıyan bir okul kurdular. Daha sonra Çerkes Kadınları Teavün Cemiyeti olarak tekrar bir topluluk kuran Çerkes kökenli münevver hanımlar Diyane adıyla bir dergi çıkardılar. Sonrasında ise Çerkes Numune Mektebini kurdular. Bu yazı Çerkes muhacirlerin eğitim faaliyetlerinin Osmanlı eğitim sistemi içerisindeki yerini inceleyecektir. İncelerken de Çerkes muhacirlerin İstanbul’da yayınladıkları Ğuaze adlı dergideki eğitim üzerine yazılan makale ve haberlerden faydalanacaktır.

Bir topluluk ya da siyasi teşekkül için yaşanabilecek en acı şey, kendi topraklarından sürgün edilmesidir. Yıllarca varlığını sürdürdüğü vatanından her türlü siyasî ve dinî yaşanmışlıklarını bırakarak uzaklaşma zorunluluğu, elbette bu duruma maruz kalan devletler ve kişiler için psikolojik bir darbedir. Özellikle sürgün edilen toplumlardaki ağır buhran onların asimile olarak zamanla hem benliklerine hem de topraklarına yabancılaşmayı normalleştirmiştir. Psikolojik savaş niteliğinde değerlendirebileceğimiz bu durum, tehlike oluşturacak yapı ve kişileri ortadan kaldırmayı başarırken arkasında bıraktığı yıkıntılar noktasında da yüzyıllarca etkisini hissettirmiştir. Bu bağlamda Mâzenderân’da hüküm süren Marâşîlerin sürgün hikâyeleri özellikle Şiâ’ya vurulan büyük bir darbedir. Şiâ ideolojisi çerçevesinde siyasi bir kimlik oluşturan Marâşîler, inançları noktasında sürekli eleştirilerek değersizleştirilmişlerdir. Bu nedenle makale onların hüzünlü sürgünlerini konu edinmektedir.

Kudüs, Semitik dinlerin (Yahudilik, Hıristiyanlık ve İslam) hepsi için, dini öneme sahip neredeyse tek şehirdir. Çok sayıda ismi olmasına rağmen, en yaygın olanı, Batı Sami tanrılarından Şalem/Salem’e atfen “Yeru-Şalem: Şalem/Salim’in şehri” olarak bilinendir. Kadim bir yerleşim yeri olan Kudüs'ün tarihi, M.Ö. 3000’e kadar geri gider. Yahudilerin de bir parçasını oluşturdukları Samilerle şehrin ilişkisi çok eskidir. Ancak Yahudilerle olan ilişkisi İbrahim’e kadar geri götürülür. Davud ve Süleyman zamanında Birleşik Yahudi krallığının başkenti olmuştur. Ancak bugünkü kutsallığına sahip gözükmez. Ancak Babillilerin Kudüs’ü işgal etmesi, mabedi yıkması ve önemli bir Yahudi kesimini Babil’e sürgüne göndermesi sonrasında kutsallık statüsünü kazanmış görünür. Bu kutsallık, ikinci mabedin yıkılmasından sonra daha da artmıştır. Her tür Yahudi düşüncesinde, Mesih’in gelişiyle kendisine dönülmesi hedeflenen/arzulanan bir şehir olmayı bugüne kadar sürdürmüştür.

Osmanlı Devleti hukuk sistemi üzerine yapılan çalışmalar oldukça fazladır. Yapılan çalışmaların genel vurgusu, 1839 Gülhane Hattı Hümayununun sadece ferdi haklar bağlamında konu edilmemesi, aynı zamanda devletin tüm kurum ve kuruluşlarında reformasyon hareketlerinin başladığı bir dönem olarak ele alınması gerekliliğidir. Tanzimat dönemi olarak kabul gören 1839-1876 tarihleri arasında kalan süreçte, Osmanlı Devleti adli alanda pek çok ıslahat hareketlerine girişmişti. Bu ıslahat hareketleri hem kurumsal yapılaşmayı hem de muhakeme ve ceza usullerini kapsamaktaydı. Bu çalışma, Nefy-u Itlak Defterleri ışığında ceza usulünde yapılan yenileşmeyi, Tanzimat’ın ilanı sonrasında Osmanlı Devleti’nin problemli bölgelerinden birisi olan Balkanlar’dan yapılan nefy (sürgün) cezaları kapsamında incelemeyi hedeflemektedir. Aynı zamanda sürgün cezaları ile bağlantılı olarak bu dönemde Balkanlarda en fazla sürgün cezası verilen suçları ve suç çeşitlerini ortaya çıkartmayı amaçlamaktadır.

Kalebend defterleri XVIII. yüzyıldan itibaren müstakil olarak tutulan defterlerdir. Bu defterler Divan-ı Hümayunda alınan kararları ihtiva eder. Sürgün veya kalebend cezasına çarptırılan mahkûmlarla ilgili hükümler kalebend defterlerine kaydedilirdi. Çalışmanın temel amacı, bu defterlerin incelenmesiyle kadınlar arasında yaygın olan suç türlerini saptamaktır. Buradan çıkacak sonuç ile kadının sosyal hayattaki konumuna dair bir tespit yapılmaya çalışılacaktır. 1800-1815 yılları arasında tutulan beş kalebend defteri incelenmiş ve sürgün, manastırbend, cezirebend gibi cezalara çarptırılan kadın mahkûmlar tespit edilmiştir. Bununla birlikte kadınlar arasında yaygın olarak işlenen suçlar ile bu suçlara karşılık verilen cezalar, ceza süreleri ve mahkûmların sürgün yerleri de belirlenmiştir. Tespit edilen suç türleri; kamu düzenini bozmak, zina / fuhuş, hırsızlık, kanunlara aykırı hareket etmek, ayinlere aykırı hareket etmek, yalancılık / iftira ve büyücülüktür. Bu suçlardan 84 kadının ceza aldığı tespit edilmiştir. Kadınların 61 Müslüman, 23’ü ise gayrimüslimdir. Bir mahkûmun dinî aidiyeti tespit edilememiştir. Kadınların birçoğunun suç işlediği yer İstanbul olup cezalarını çekmek üzere Anadolu ve Rumeli’deki muhtelif bölgelere gönderilmişlerdir. Ceza süreleri ise 15 gün ile 8 yıl arasında değişmektedir.

Trauma studies have recently explored the influence of historical event and circumstance on art and how trauma is portrayed; for example, Modernism represents the embodiment of the theme of trauma, alienation and loneliness after the First World War. This connection is also discernible in the poetry of Edwin Muir who was born in 1887 and witnessed various great events of the twentieth century. However, Muir’s sense of trauma was not limited to only WWI, but the loss of people and places influenced his verse as well. The theme of loss and migration led Muir to a mythical and nostalgic past as a response to trauma. Due to migration to another city, his struggle with agony was blended with certain places; hence, his poetry elaborates on spatial aspects. In this regard, as it often does lead to feelings of nostalgia, trauma becomes central to understanding Muir’s poetry. In the centre of Muir’s trauma related to his abiding sense of nostalgia is a concentration on places, both historical and mythical. Therefore, this paper will explore the main connection between nostalgia and space in relation to Muir’s personal and collective trauma. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of bilig: Journal of Social Sciences of the Turkish World is the property of bilig: Journal of Social Sciences of the Turkish World and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Endülüs Müslümanlarının (Müdeccenler) göçleriyle (XVI.-XVII. asırlar) birlikte Tunus’ta sosyal, kültürel, ekonomik, tarım, sanat ve bilim alanında adeta bir devrim yaşanmıştır. Tarımda sulama kanallarının kullanılması, kökeni Amerika olan domates ve patates gibi yeni bir çok bitkinin yetiştirilmesi, Endülüs mimari tarzıyla inşâ edilen evler ve saraylar, Endülüs ilminin okutulduğu medreseler ve Tunus’un Kuzey Afrika’nın entelektüel ve ilmi başkenti haline gelmesi bu devrimin önemli göstergeleri arasında yer alır. Şayet Müdeccenler olmasaydı, Tunus halkı yüzyıllar boyunca “bedevi” bir toplum olarak kalmaya devam edecekti. Bu hususu Tunus’lu bir şair: “Sizinle ihya olur yerleştiğiniz her yer, siz susuz araziye düşen yağmur gibisiniz! İnsanlar sizde ancak güzellik görür, çünkü siz insanların başındaki göz gibisiniz!” sözleriyle dile getirmiştir. Osmanlı yöneticileri, Tunus’a Endülüs göçmenlerinin gelmesini teşvik amacıyla, onları her türlü vergiden bir süreliğine muaf tutarak yerleşecekleri ve tarımsal faaliyette bulunacakları araziler tahsis etmiş ve Endülüs ilim ve irfanının Tunus’ta yeniden filizlenip kök salmasını sağlamıştır.

This study investigated the formation of protocorms and shoots from in vitro cultured seeds of Dactylorhiza iberica (Bieb. ex Willd.) Soó, D. umbrosa (Kar. and Kir.) Nevski, and Orchis palustris Jacquin. Culture conditions included binucleate Rhizoctonia and Rhizoctonia solani isolates, which were symbiotic cultures isolated from the tubers of these plants, and culture media consisting of an oat medium (OM) or a modified oat medium (MOM). The shortest times for protocorm and shoot development of D. umbrosa sowed in OM were 42.67 and 66 days, respectively. The highest rate of protocorm development and the lowest percentage of formation of darkened protocorms in D. umbrosa were 60% (in OM) and 2.99% (in MOM), respectively. The maximum percentage of shoots obtained from protocorms was 35.04% for D. iberica cultured in OM. All data were obtained using binucleate Rhizoctonia sp. inoculates in the nutrient media. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Exile is one of the concepts that can be traced throughout the history of humanity. The impact of exile can be seen on every single moment of human life. Especially in literature, exile appears not only as a story of a struggle but also as an inspirational concept. Therefore, exile is very important for writers and artists and, thus has a signicant role in shaping the human thought and art. The concept of exile in Western literature has a very long standing history, having its origins in antiquity. One of the most important exiled writers of Western literature is no doubt Dante Alighieri, who is one of the most signicant poets of Italian and world literature. He had a leading role with his thoughts, writings and especially with his monumental work "The Divine Comedy" for the society and artistis. For Dante Alighieri, who was exiled from his own city Florence and who led hard life, exile is quite important and can in fact be regarded as a theme that is inherent in his poetry. The aim of this study is to examine the trace of exile in Dante Alighieri's way of thinking and to show the psychological, literary and social impacts of exile on the poet.

The words of exile are used from the first ages. To be exiled must necessarily arise in the need to stay to live outside of the country. The people in exile, the most important problem is the language. Some exiles write up work in the main language. Exile have become only within the boundaries of the Ottoman Empire and the Republic of Turkey. In some countries such as Germany, Hungary, Spain, The Arabian Peninsula, have been exiled. In this study of the events described in exiled, there were obligatory exile and also voluntary exile. Some people return to their country from exile. Unfortunately some people died in exile. About this issue, Gürsel Aytaç, Oya Baydar, Mehmet Doğan, Nedim Gürsel's opinions have been given. Exile has been examined in different geography.

Ankara Ayaş koşullarında yetiştirilen dört frenk üzümü çeşidinin Red Lake, Rovada, Tokat 2, Tokat 4 2005-2006 yıllarında pomolojik ve bitkisel özellikleri incelenmiş ve birbirleriyle karşılaştırılmıştır. Çalışmamızın amacı Ankara Ayaş koşulları için en uygun Frenk üzümü çeşidini belirlemektir. Bu amaçla; pomolojik özelliklerden meyve ağırlığı, suda çözünebilen kuru madde miktarı ve toplam asitlik gibi parametreler ile bitkisel özelliklerden; sürgün sayısı, sürgün boyu, sürgün çapı ve sürgün verimliliği özellikleri incelenmiştir. Sonuç olarak Ankara Ayaş koşulları için, iki yıllık deneme sonuçlarına göre en uygun çeşidin Red Lake çeşidi olduğu saptanmıştır

Bu çalışmanın amacı, bazı ayva Cydonia oblonga Mill. genotiplerinde yaprak disklerinden in vitro sürgün organogenesisini uyarmaktır. Çalışmada bitkisel materyal olarak, Quince A bodur , S.Ö. Sabahattin Özbek 39-200 bodur , S.Ö. 18-82 orta kuvvetli ve S.Ö. 58-315 kuvvetli klon anaçları ile Eşme, Limon ve Çukurgöbek çeşitleri kullanılmıştır. Organogenesis için iki denemede TDZ + NAA kombinasyonları ya da BA + NAA, AgNO3 ve putrasin uygulamalarının etkileri araştırılmıştır. Sürgün organogenesisi sadece 0.33 mg/l TDZ + 0.5 mg/l NAA + 2.0 mg/l AgNO3 içeren MS Murashige ve Skoog temel besin ortamında önemli düzeyde uyarılmıştır. Bu uygulama ile sürgün oluşturma oranı Quince A’da %80.0, S.Ö. 39-200’de %56.7, S.Ö. 18-82’de %17.5, S.Ö. 58-315’de %37.5, Eşme’de %36.7, Limon’da %40.0 ve Çukurgöbek’de %43.3 olarak belirlenmiştir. Ortalama sürgün sayısı ise genotiplere göre 0.4-2.7 adet/disk arasında değişmiştir

The Soviet ethnic cleansing of the Crimean Tatars, the subsequent settlement of their lands with Russians and Ukrainians, and the de-Tatarization of the peninsula s place names has a number of similarities with various cases of settler colonialism in the Americas, Africa, Australia, and Palestine. The treatment of the exiled Crimean Tatars in Uzbekistan, the Urals, and other regions also had a number of similarities with how settler colonies treated their indigenous populations. These similarities, however, have not been thoroughly explored by historians and other scholars. Instead the USSR has been considered as being completely outside of the framework of colonial and ethno-racial relations that developed between Europeans and indigenous peoples in other parts of the world. This article seeks to make a first attempt at suggesting ways in which Soviet policies towards various indigenous peoples in the USSR can be compared to the better studied cases of settler colonialism in places like South Africa and Palestine. In particular it uses the Soviet deportation of the Crimean Tatars and their prolonged exile in Uzbekistan under various legal restrictions as a case study comparable in a number of important ways to settler colonialism. It is hoped that this article will inspire further inquiries and research in a comparative manner regarding this topic. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

The article's main purpose is to tackle with how narratives within familial space shaped the Crimean Tatar identity in exile. Based on oral testimonies, this article also focuses on the living conditions and some aspects of the everyday life of the Crimean Tatar who were born in exile in 1950s and 1960s's. By focusing on the oral testimonies of the Crimean Tatars who were born in exile, this article aims to fill the gaps in the historiography of the Crimean Tatars exile. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Edward Said, içinde yaşadığı Batı’nın ve Batılı’nın ruh yapısını ve zihin dünyasının en karanlık mahrem alanlarını ifşâ eden Filistinli bir eylemci, bir "bilge"dir. Yeri geldiğinde eline kalem yerine, Filistinli ve Doğulular için, pasif bir sivil direniş ve duruş tarzı olarak taş alarak atan bir akademisyendir. Tüm insanlar için özgürlüğü ve ‘öteki’ yaratmanın garabetini insanlığa haykıran bir sestir, Edward Said. O, tüm hayatı boyunca sürgündeki bir yabancı ve bir sıra dışı entelektüeldir. Said’in hayatı, bir açıdan, oryantalizmin tarihsel, sosyolojik ve felsefî gelişimiyle paralellik göstermektedir. Sömürülen toplumların ve ülkelerin çektikleri acıları, çileleri ve ıztırapları, benzer şekilde sömürenlerin ülkesinde Edward Said, tüm yönleriyle yaşamıştır. Said, oryantalizmi ve oryantalistleri tüm cepheleriyle ele almış, bir nevi onların niyet, amaç, hedef ve icraatlarının arka planlarını ifşa etmiştir. Oryantalizm tanım ve tarifleri, Edward Said’in dilinden, yeniden bir anlam kazanmıştır. Bu tanımlar, onun tarafından şekillenmiş, orijinal ve özgün düşüncelerin verimli örneklerini oluştururlar.

Copyright of History Studies (13094688) is the property of History Studies and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

The article discusses the views of Crimean Tatars on homeland in Kazakhstan, Uzbekistan and Crimea. The Crimean Tatars have been scattered to different countries, including the Ottoman Empire, which is now Turkey, since the Russian conquest of Crimea in 1783 and the deportations ordered by the Soviet premier Josef Stalin in 1944 to Central Asia. Crimean Tatars that stayed in Crimea, along with those living Kazakhstan and Uzbekistan, have reportedly used their mythical view of their homeland as their racial identity.

Sprout control is very important activity when potatoes have to be stored for a long time. The treatment of chemical inhibitors in the stores is a common practice to prevent the growth of sprouts and extend the store-life of the potato tubers. In the present study, it was investigated the effects of different concentrations (0, 150 ye 300 mg/L) of 7 volatile oils distilled from the Turkish oregano (Origanum onites), wild oregano (Origanum minutiflorum), black thyme (Thymbra spicata), rosemary (Rosmarinus officinalis), lavandin (Lavandula hybrida), mint (Mentha spicata), sage (Salvia officinalis) and also S-(+)-carvone from Carum carvi oil as a commercial sprout inhibitor on shoot number and length (mm) of sprouts, fresh and dry sprouts weights (g) and sprouting eye percentage of potato (var. Justin) in the store conditions. The volatile oil components were identified by GC/MS. The major compound in the volatile oils was camphor (40.6%), carvacrol (97.2%) in wild oregano, linalool (37.2%) in lavandin, carvon (64.8%) in mint and α-thujon (23.0%) in sage. Carvacrol (75.5%), α-terpinene (11.6%) and p-cymene (9.2%) were the main compounds in black thyme oil. It was found that potato sprout growth was inhibited especially by S-(+)-carvone and also by the other volatile oils (such as oregano and mint oils). [ABSTRACT FROM AUTHOR]