Search

Objective: To evaluate the changing rates for operative vaginal delivery (OVD) over the decades in our institution. Material and Methods: This is a retrospective and descriptive study. A total of 10458 births in 1976, 1986, 1996, 2006 and 2016 were included in the study. Cases were divided into five groups according to years of delivery: group 1 (1976, n=2668), group 2 (1986, n=2393), group 3 (1996, n=1751), group 4 (2006, n=1751), and group 5 (2016, n=1895). The percentage of total operative deliveries, the percentage of births with forceps, the percentage of vacuum extractions and the percentage of births by cesarean were compared between the study years. Results: The frequency of OVD was 16.4%, 17.1%, 5.1%, 1.9% and 0% in 1976, 1986, 1996, 2006 and 2016, respectively. The frequency of forceps applications in OVDs was 99.3%, 99.58%, 99.83%, 99.94% and 0%, respectively. The caesarean rates in the study years were 11.4%, 19.2%, 44.7%, 69.3% and 77.9%, respectively. There was a statistically significant difference in the percentage of total operative deliveries, percentage of births with forceps, percentage of vacuum extractions, and percentage of cesarean delivery (p, Amaç: Kliniğimizdeki operatif vajinal doğum (OVD) sıklığının, dekatlar içerisindeki değişimini incelemektir. Gereç ve Yöntemler: Mevcut çalışma retrospektif ve tanımlayıcı bir araştırmadır. Çalışmaya 1976, 1986, 1996, 2006 ve 2016 yıllarında gerçekleşmiş olan toplam 10458 doğum dahil edilmiştir. Vakalar doğumun gerçekleştiği yıllara göre beş gruba ayrılmıştır: grup 1 (1976, n=2668), grup 2 (1986, n=2393), grup 3 (1996, n=1751), grup 4 (2006, n=1751) ve grup 5 (2016, n=1895). Çalışma yılları arasında toplam operatif doğumların yüzdesi, forseps ile doğumların yüzdesi, vakum ekstraksiyonlarının yüzdesi ve sezaryen ile doğumların yüzdesi karşılaştırılmıştır. Bulgular: OVD sıklığı 1976, 1986, 1996, 2006 ve 2016 yıllarında sırası ile %16,4, %17,1, %5,1, %1,9 ve %0 olarak bulunmuştur. OVD’lar içerisinde forseps uygulamalarının sıklığı çalışma yıllarına göre ise sırasıyla %99,3, %99,58, %99,83, %99,94 ve %0 olarak bulunmuştur. Çalışma yıllarındaki sezaryen oranları ise sırasıyla %11,4, %19,2, %44,7, %69,3 ve %77,9’dur. Çalışma yılları arasında toplam operatif doğumların yüzdesi, forseps ile doğumların yüzdesi, vakum ekstraksiyonlarının yüzdesi ve sezaryen ile doğumların yüzdesi açısından istatistiksel olarak anlamlı fark mevcuttur (p

The Wnt signaling pathway is evolutionary conserved and controls many biological processes like cell proliferation and differentiation. It also provides planar polarity, regulation of the cell cycle, and cell adhesion during both the embryonic and adult period. However, it has been widely considered in the literature that some pathological alterations in various biomolecules involved in this pathway, and aberrant activation of signaling have important roles primarily in the genesis of colorectal and cervical cancer and several other serious diseases. The Wnt signaling pathway diversifies into 3 types: Wntb-catenin signaling pathway, planar cell polarity pathway, and Wnt/calcium (Ca+2) pathway. Only the Wntb -catenin signaling pathway is dealt with in our review, because of its close relation with diseases. In recent years, numerous studies about the Wntb -catenin signaling pathway have led to an explanation of the signal mechanism and the identification of all components and the relation with the other signaling pathways. All of these studies have provided crucial contributions to novel diagnostic and therapeutic methods. Gynecological cancers originate in the female reproductive organs and include cervical, endometrium, ovarian, vulvar, and fallopian cancers. These cancers are very significant because they are seen in about 45% of women. The most common type of gynecological malignancies are cervical and ovarian cancers, and their progression may result in death, and so clarifying the mechanisms of carcinogenesis is very important for producing new targets for therapy methods. Thus, in our review, it is planned to explain the relation of gynecological cancers, whose mortality is the highest after breast cancer in Turkey and worldwide, with the Wntb -catenin signaling pathway and its biomolecules in the light of the literature.

Aim: To itemize pregnancies ending before the 22nd week of gestation due to several reasons, determine the frequency and clarify classification of miscarriages with a time based systematic.Materials and Methods: Between 2005 and 2015, totally 2172 patients whose pregnancies were ended before 22nd gestational week and whose follow-up/ treatment were performed by a single physician were included in the study. Total delivery number was 10280 during this period. Individuals were divided into 8 groups: Group 1: blighted ovums, Group 2: abortions occured between 5 and 10 weeks 6 days, Group 3: abortions occured between 11 and 13 weeks 6 days, Group 4: abortions occured after 14th week, Group 5: unwanted pregnancies, Group 6: gestational trophoblastic diseases, Group 7: ectopic pregnancies, Group 8: termination of pregnancies. Beksaç Obstetrik İndeksi” BOİp was used to assess the risk level by using the formula of number of living child+π /10 /Gravida.Results: There were 190 patients in Group 1, 934 in Group 2, 62 in Group 3, 80 in Group 4, 615 in Group 5, 41 in Group 6, 37 in Group 7 and 213 in Group 8, respectively. The number of patients with pregnancy loss before 22th gestational week was 1265 with 10.7 percent when unwanted pregnancies, ectopic pregnancies, gestational trophoblastic diseases and termination of pregnancies were excluded. The mean gravida, parity and abortion were 2.4; 0.7 and 0.7, respectively. Although there was no significant difference between the subgroups, BOI p values were decreased significantly among groups 1-4.Conclusion: Pregnancies that do not exceed the 22nd week of gestation is important in the clinical practice. We presented a practical classification systemt of acilitatephysicians in the management of such medical problems., Amaç: 22. gebelik haftası öncesinde değişik nedenlerle sonlanan gebeliklerin dökümü,sıklığının belirlenmesi ve düşüklerin sınıflamasına yönelik dönemsel sınırlara netlik kazandırmakGereç ve Yöntemler: 2005-2015 yılları arasında 22. gebelik haftasından önce gebeliği sonlanan, gerekli takip ve tedavisi tek bir hekim tarafından yapılmış olan 2172 hasta çalışmaya dahil edilmiştir. Bu yıllar arasında aynı hekimin takip edip doğumunu gerçekleştirdiği hasta sayısı 10280’dir.Gebeliğini kaybeden hastalar 8 alt gruba ayrılmıştır; Grup 1: anembriyonik gebelikler, Grup 2: 5-10 hafta 6 gün arası gerçekleşen düşükler, Grup 3: 11-13 hafta 6 gün arası gerçekleşen düşükler, Grup 4: 14 hafta üzeri düşükler, Grup 5: istemli kürtajlar, Grup 6: gestasyonel trofoblastik neoplaziler GTN , Grup 7: ektopik gebelikler ve Grup 8: tıbbi terminasyonlar olarak belirlenmiştir.Grupların risk değerlendirilmesi “Beksaç Obstetrik İndeksi” BOİp ile yapılmıştır yaşayan çocuk sayısı +π /10 /Gravida.Bulgular: Gruplardaki toplam hasta sayısı incelendiğinde; 190 hasta 1.grupta, 934 hasta 2.grupta, 62 hasta 3.grupta, 80 hasta 4.grupta, 615 hasta 5.grupta, 41 hasta 6. grupta, 37 hasta 7. grupta ve 213 hasta 8. gruptadır. İstemli küretajlar, dış gebelikler, GTN ve tıbbi terminasyonlar çıkartıldıktan sonra 22 hafta altında düşük yapan hasta sayısı 1265 ve düşük oranı %10,7 olarak hesaplanmıştır.Ortalama gravida, parite ve düşük sayıları ise sırasıyla 2,4; 0,7 ve 0,7 olarak bulunmuştur. Gruplar arasında önemli bir fark olmamasına rağmen, ilk 4 grupta BOI p değerleri düşük saptanmıştır.Sonuç: 22. gebelik haftasını geçemeyen gebeliklerin doğum hekimliğindeki yeri önemlidir. Söz konusu tıbbi problemlerin yönetiminde hekimlere kolaylık sağlayacak pratik bir gruplama biçimi sunularak yeni bir standardizasyon önerisinde bulunulmuştur.

Aim: In this study, we aimed to evaluate prenatal diagnosis of Ullrich Congenital Muscular Dystrophy at the pregnancies with a previous child with the disease.Material and Methods: The results of chorionic villus sampling for the prenatal diagnosis of Ullrich Congenital Muscular Dystrophy at five families with a previous child with the disease. Results of the prenatal diagnostic tests and pregnancy outcomes were evaluated. The study included patients got delivered between 2011 and 2017 at the Hacettepe University Obstetrics and Gynecology Clinic, Perinatology Department.Results: Chorionic villi samples of 9 fetuses, including 5 pregnant women including 8 pregnancies one twin pregnancy were evaluated. Collagen VI was detected as positive in six fetuses and all of these patients delivered at term. Three out of nine chorionic villus samples were found to be negative for Collagen VI and termination was performed after detailed consent of the families.Conclusions: Prenatal diagnostic studies for rare congenital muscular dystrophies such as Ullrich Congenital Muscular Dystrophy, which has a clinically large significance and morbidity, have great prospects for good medical practice., Amaç: Bu çalışmada, önceki çocuğunda Ullrich konjenital müsküler distrofi tanısı olan hastaların, sonraki gebeliklerinde prenatal tanı amaçlı uygulanan koryon villus örneklemelerinin değerlendirilmesi amaçlandı.Gereç ve Yöntemler: 2011 ile 2017 yılları arasında, Hacettepe Üniversitesi Kadın Hastalıkları ve Doğum Kliniği, Perinatoloji Bilim Dalı’nda daha önceki çocuklarında Ullrich Konjenital Müsküler Distrofi mevcut olan beş gebenin prenatal tanı amaçlı yapılan koryon villus örneklemesi sonuçları geriye dönük olarak değerlendirildi ve gebelik sonuçları incelendi.Bulgular: Çalışmaya alınan 5 gebenin, biri ikiz gebelik olmak üzere toplam 9 fetusuna ait koryon villus örnekleri değerlendirildi. Altı fetus’da Kollajen VI pozitif olarak tespit edildi ve bu olgularda term doğum gerçekleştirildi. Üç sonuç ise Kollajen VI negatif olarak saptandı ve onamları alındıktan sonra aile kararı ile terminasyon uygulandı.Sonuç: Klinik olarak büyük öneme sahip olan Ullrich Konjenital Müsküler Distrofi gibi nadir konjenital muskuler distrofilerde indeks vaka varlığında yapılacak olan prenatal tanı çalışmaları iyi tıbbi uygulamalar açısından büyük öneme sahiptir.

Tanaçan A, Antifosfolipid, Antikardiyolipin, Ekstrakte Edilebilen Nükleer Antijen ve Anti-Çift Sarmal DNA Antikorlarının Pozitif Olmasının Gebelik Sonuçları Üzerine Etkisi, Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi, Kadın Hastalıkları ve Doğum Anabilim Dalı, Perinatoloji Bilim Dalı, Yandal Uzmanlık Tezi, Ankara, 2018.Ekstrakte edilebilen nükleer antijen (ENA) ve anti-çift sarmal DNA (anti-dsDNA) antikorlarının pozitif olması ve bu pozitifliğe eşlik eden Sistemik Lupus Eritematozus, Sjörgen Sendromu ve diğer otoimmün hastalıklar kötü obstetrik sonuçlar ve gebelik komplikasyonları ile ilişkili bulunmuştur. Bu yandal uzmanlık tezinin amacı ENA, anti-dsDNA, antifosfolipid (APL) ve antikardiyolipin (ACL) antikorlarının pozitif olmasının gebelik sonuçları üzerine olan etkisini göstermektir. Bilinen ENA, anti-dsDNA, APL IgG, APL IgM, ACL IgG veya ACL IgM antikor pozitifliği olan 91 hasta, rastgele seçilmiş olan 91 hasta ile gebelik sonuçları ve obstetrik komplikasyonlar açısından karşılaştırıldı. Gruplar arasındaki risk seviyesini karşılaştırmak amacıyla mevcut gebelikteki Beksaç Gebelik Obstetrik İndeksi (BOIp) (yaşayan çocuk sayısı+( π/10)/gravida) kullanıldı. Gruplar arasında ortanca maternal yaş, gravida, önceki düşük sayısı ve BOIp'ler açısından istatistiksel anlamlı farkın mevcut olduğu bulundu (sırası ile, p = 0.04, p < 0.001, p < 0.001, ve p < 0.001). Ayrıca, ortanca doğum haftası, doğum kilosu ve 1. dakika APGAR skorları arasında da istatistiksel olarak anlamlı fark izlendi (p < 0.001 for all). Bunların yanında, intrauterin gelişme geriliği, oligohidroamniyoz ve gestasyonel hipertansiyon oranları açısından da istatistiksel olarak anlamlı farklar bulundu (sırası ile, p < 0.001, p = 0.05, and p = 0.05). Çalışma grubunda 3 intrauterin ölüm mevcutken, kontrol grubunda hiç intrauterin ölüm izlenmedi (p = 0.123). Bu bulgular doğrultusunda, anti-dsDNA, ENA, APL ve ACL antikor pozitifliğinin plasental inflamasyona yol açarak gebelik sonuçlarını olumsuz etkileyebileceği sonucuna varıldı.Anahtar Kelimeler: gebelik, ekstrakte edilebilen nükleer antijen, anti-çift sarmal DNA, antifosfolipid antikoru, antikardiyolipin antikoru, perinatal morbidite ve mortalite, plasental enflamasyon Tanacan A, Impact of Extractable Nuclear Antigen, Anti-Double Stranded DNA, Antiphospholipid Antibody, and Anticardiolipin Antibody Positivity on Obstetrical Complications and Pregnancy Outcomes, Hacettepe University Faculty of Medicine, Department of Obstetrics and Gynecology, Division of Perinatology, Fellowship Thesis, Ankara, 2019.Extractable nuclear antigen (ENA) and anti-double stranded DNA (anti-dsDNA) positivity and related diseases like systemic lupus erythematosus, Sjögren syndrome, and other autoimmune diseases are known to be associated with obstetrical complications and poor perinatal outcomes. The aim of this fellowship thesis is to demonstrate the importance of ENA, anti-dsDNA, antiphospholipid (APL), and anticardiolipin (ACL) antibody positivity on pregnancy outcomes. Ninety one pregnant women with known ENA, anti-dsDNA, APL IgG and IgM, or ACL IgG and IgM antibody positivity were retrospectively compared with 91 randomly selected pregnant woman in terms of obstetrical complications and pregnancy outcomes. Beksac Obstetrics Index-pregnancy (BOIp), calculated as (number of children + (π/10))/gravidity in the current pregnancy, was used to compare the risk level between groups. Significant differences were found in the median maternal age, gravidity, number of previous miscarriages, and BOIp between the groups (p = 0.04, p < 0.001, p < 0.001, and p < 0.001, respectively). Significant differences were also found between the study and control groups in the median gestational age at birth, birth weight, and APGAR1 score (p < 0.001 for all). Similarly, significant differences were found between groups in the rates of intra-uterine growth restriction, oligohydramnios, and gestational hypertension (p < 0.001, p = 0.05, and p = 0.05, respectively). There were 3 (3.3%) stillbirths in the study group and none in the control group (p = 0.123). We demonstrated that anti-dsDNA, ENA, APL, and ACL antibody positivity may cause immunologic inflammation at placenta and thereby affect pregnancy outcomes.Keywords: Pregnancy, extractable nuclear antigen, anti-double stranded DNA, antiphospholipid antibody, anticardiolipin antibody, perinatal morbidity and mortality, placental inflammation 31

Prenatal ultrasonografi sırasında özofagus, ileum, jejunum, kolon, rektum ve anüs gibi gastrointestinal sistem (GİS) organlarının konjenital tıkanıklıklarına ait bir takım işaretler saptanabilmektedir. Obstrüksiyonun lokalizasyonu, lezyonun derecesi (kısmi veya tam), eşlik eden malformasyonların varlığı ve tarama esnasındaki gebelik haftası gibi çeşitli faktörler prenatal tanıyı etkilemektedir. Bizde merkezimizdeki doğum öncesi ve sonrası dönemde tanı koyulan GİS obstrüksiyonlarını değerlendirmeyi amaçladık. Çalışmamız 34 prenatal ve 22 postnatal GİS malformasyon tanısı alan bebeği kapsamaktadır. GİS obstrüksiyonları tıkanıklık seviyesine göre 5 gruba ayrıldı (A. Özofagus, B. Mide ve proksimal duodenum, C. İnce bağırsak, D. Kalın bağırsak, E. Çoklu obstruksiyonlar). Tüm olgular birlikte ele alındığında doğum öncesi teşhis oranı % 60,7 olarak bulundu. Eşlik eden yapısal anomali ve anöploidi oranları sırasıyla %21,4 ve %5,4 idi. Doğumdan sonraki ilk günde, 12 yenidoğan çeşitli sebeplerden ötürü ölmüştür. Kalan 44 hastanın 43'ü kendi klinik durumları göz önüne alınarak opere edilmişlerdir. Doğumdan ameliyata kadar geçen süre ortalama 4,5 (1–56) gün idi. Farklı komplikasyonlar sebebiyle 12 postoperatif ölüm vardı, 1 hasta ise 2 yaşında hayatını kaybetmiştir. Sonuç olarak, 56 bebeğin 31'i (%55,4) takip süresince hayatta kalmıştır. Grup A'dan E'ye doğru gidildikçe doğum öncesi tanı oranı sırasıyla %57,2; %85,8; %75; %25 ve %80'dir. Ortanca doğum ağırlığı grup A'dan D'ye gidildikçe istatistiksel olarak anlamlı derecede artmıştır (p=0.04). Ancak gruplar arasında Apgar skoru, eşlik eden anomalilerin oranı, ameliyata kadar geçen süre ve opere olan bebek sayısı açısından istatiksel olarak anlamı fark saptanmamıştır. Tüm bulgular prenatal ultrasonografinin önemini ve özelikle üst GİS anomaliler de yüksek prenatal tanı başarısını göstermektedir. Sonuç olarak, GİS malformasyonlarının doğum öncesi tanısı birçok faktöre bağlıdır. Double bubble, polihidramniyoz, genişlemiş bağırsak segmentleri ve midenin görüntülenememesi gibi indirekt bulgular olmasına karşın, erken prenatal tanı zordur ve bazı olgularda tanı doğum sonrasına kalabilmektedir. GİS obstruksiyonu şüphesi olan olgularda fetal anatomi dikkatli bir biçimde değerlendirilmeli ve eşlik eden kromozom anomalileri açısından dikkatli olunmalıdır.Anahtar Kelimeler: Gastrointestinal Sistem, Gebelik, Konjenital Anomaliler, Prenatal Tanı,Prenatal Ultrason Congenital obstruction of the gastrointestinal tract (GIT) organs such as esophagus, ileum, jejunum, colon, rectum and anus may have signs at the time of prenatal ultrasonography. The prenatal detection is influenced by several factors as the site of obstruction, degree of the lesion (partial or complete), occurrence of associated malformations and the gestational week at screening. We aimed to evaluate pre- and post-natally diagnosed GIT obstructions in our center. Our study is consisted of 34 prenatally and 22 postnatally diagnosed babies with GIT malformations. GIT obstructions were divided into 5 groups according to the level of obstruction (A. Esophagus, B. Stomach and proximal duodenum, C. Small intestine, D. Large intestine, E. Multiple obstructions). Prenatal detection rate was found to be 60.7% among all cases. Associated structural malformation and aneuploidy rates were 21.4% and 5.4%, respectively. Twelve neonates died within the first day after birth due to various reasons. The remaining 43 of 44 patients underwent surgery at different times according to their clinical conditions. The mean time between birth and surgery was 4.5 days (range, 1–56 days). There were 12 postoperative deaths due to various complications, and 1 patient died at an age of 2 years. Overall, 31 of 56 (55.4%) babies were alive during the follow-up period. The successful prenatal diagnosis rate was 57.2%, 85.8%, 75%, 25% and 80% in groups A to E, respectively. The median birth weight increased significantly in groups A to D (p=0.04). However, there was no difference between groups in terms of Apgar scores, associated abnormality rate, time to surgery, and number of operated babies. All of these findings demonstrate the importance of prenatal ultrasonography and prenatal detection performance for upper GIT abnormalities. In conclusion, the prenatal diagnosis of GIT malformations depends on multiple factors. Although there are some signs such as double bubble, polyhydramnios, enlarged bowel, and failure to visualize the stomach, early prenatal diagnosis is difficult and can be delayed after birth in some cases. On suspicion of GIT obstruction, clinicians should evaluate the fetal anatomy carefully and be aware of associated chromosomal abnormalities.Keywords: Congenital abnormalities; Gastrointestinal tract; Pregnancy; Prenatal diagnosis;Prenatal Ultrasonography 67

Dr. Murat ÇAĞAN, Doğum Biçiminin Yıllar İçinde Gösterdiği Değişim ve Robson On Gruplu Sınıflandırma Sistemi, Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi Kadın Hastalıkları ve Doğum Anabilim Dalı, Uzmanlık Tezi, Ankara, 2017. Bu çalışma, Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi'nde yıllar içinde vajinal doğum, operatif doğum ve sezaryen oranlarındaki değişimi göstermeye yöneliktir. Hacettepe Üniversitesi Hastaneleri'nde doğum yapmış gebelere ait 1976, 1986, 1996, 2006 ve 2016 yıllarına ait veriler `Robson On Gruplu Sınıflandırma Sistemi` kullanılarak retrospektif olarak değerlendirilmiştir. Parite, doğum eyleminin başlangıcı, gebelik süresi, fetal prezentasyon ve fetus sayısı gibi Robson On Gruplu Sınıflandırma Sistemi için gerekli verilerin ve sezaryen endikasyonlarının tanımlayıcı istatistiksel analizleri yapılmıştır. Yıllar içinde sezaryen doğum oranlarının arttığı, operatif vajinal doğum oranlarının azaldığı saptanmıştır. Sezaryen oranları 1976, 1986, 1996, 2006 ve 2016 yılları için sırasıyla %11.4, %19.2, %44.7, %69.3 ve %77.9 olarak bulunmuştur. Çoğul gebeliklerde ve makat prezentasyonlarda yıllar içinde doğum biçimi olarak sezaryenin tercih edildiği sonucuna varılmıştır. Sezaryen oranına en büyük katkıyı sağlayan grubun Grup 5 (geçirilmiş uterin cerrahisi olan grup) olduğu, sezaryen açısından düşük riskli grupların (Grup 1 ve 3) rölatif büyüklüğünün azaldığı, Grup 2 ve 4'ün (eylemden önce indüksiyon ya da sezaryen uygulanan nullipar / multipar gruplar) rölatif büyüklüğünün artarak sezaryen oranlarını arttırdığı tespit edilmiştir. Çalışmamızda en sık sezaryen endikasyonunun mükerrer sezaryen, distosi ve fetal sıkıntı olduğu saptanmıştır. Anahtar Kelimeler: Gebelik, Doğum, Sezaryen, Robson On Gruplu Sınıflandırma Sistemi Dr. Murat ÇAĞAN, The change in the method of delivery over years and the Robson Ten Group Classification System, Hacettepe University Faculty of Medicine Department of Obstetrics and Gynecology, Graduation Thesis, 2017, Ankara.The aim of this study is to demonstrate the changes in the ratios of vaginal delivery, operative vaginal delivery and caesarean section (CS) in Hacettepe University Faculty of Medicine. The data of pregnant women who delivered in Hacettepe University Hospitals in 1976, 1986, 1996, 2006 and 2016 were evaluated retrospectively with `Robson Ten Group Classification System` (TGCS). The descriptive statistical analysis of the data necessary for the Robson Ten-group Classification System such as parity, onset of the labor, duration of pregnancy, fetal presentation, number of fetuses and indications for caesarean delivery was performed. The ratio of CS was increased and the ratio of opertive vaginal deliveries was decreased over the years. The ratio of CS was found to be 11.4%, 19.2%, 44.7%, 69.3% and 77.9% for years 1976, 1986, 1996, 2006, and 2016, respectively. CS has become preferred method of delivery for multiple pregnancies and breech malpresantations over years. It was shown that Group 5 (of those with previous uterine surgery) was the greatest contributor to the increased caesarean ratios, the relative contributions of groups with lower-risk for caesarean delivery (Groups 1 and 3) were decreased, and the relative contributions of Groups 2 and 4 (of those with induction or caesarean performed prior to labor on nullipara/multipara) were increased, thus increasing the caesarean ratios. The most common indications of caesarean delivery were found to be prior caesarean delivery, dystocia and fetal distress in our study.Keywords: Pregnancy, Delivery, Cesarean, Robson Ten Group Classification System 45

Plasenta ve fetüsün gelişimi fertilizasyon ile başlayan kompleks bir süreçtir. Başarılı bir plasentasyon uygun endometrial reseptivite ve maternal desiduanın trofoblastlarca yeterli invazyonuna bağlıdır. Endometrial reseptivitenin oluşması, implantasyon, trofoblastik dokunun proliferasyonu ve invazyonu maternal ve fetal dokulardan salınan sitokinler ve büyüme faktörleri ile düzenlenmektedir. Lösemi İnhibe Edici Faktör (LIF) ve İnsülin Benzeri Büyüme Faktörü-1 (IGF-1) endometrial reseptivite ve trofoblast proliferasyonunda görev alan en önemli sitokinlerden ikisidir. LIF; preimplantasyon embriyo-endometrium etkileşimi, implantasyon ve plasenta gelişiminde önemlidir. Ayrıca LIF salınımının trofoblastlarda proliferasyonu ve invazyonu artırdığı saptanmıştır. IGF-1 trofoblast farklılaşması ve ekstravillöz trofoblastların invazyonunda görev almaktadır. Otofaji, uzun ömürlü proteinler, hasarlanmış sitoplazma parçaları ve yaşlanmış organellerin vakuoller içine alınarak lizozomlar aracılığıyla yıkılması işlemidir. Tip-II hücre ölümü olarak da adlandırılır. Beclin-1 (B1), otofajinin erken safhalarında rol oynayan otofaji ilişkili proteindir. Molar gebelikler anormal bir fertilizasyon sonucu oluşan ve aşırı trofoblast proliferasyonu ile karakterize anormal gebeliklerdir. Molar gebeliklerde oluşan trofoblastlar lokal invazyon ve metastaz eğilimi göstermektedir. Bu çalışmada trofoblast-endometrium etkileşimi ve trofoblast proliferasyonunda önemli sitokinler olan IGF-1 ve LIF?in molar gebeliklerdeki rolünün araştırılması planlanmıştır. Çalışmanın diğer bir amacı ise molar gebeliklerdeki aşırı trofoblast büyümesinde otofajinin rolünün ortaya konmasıdır. Bu çalışmada; histopatolojik inceleme ve immünohistokimya (p57KIP2 nükleer proteini hedef alınarak) sonucu komplet mol hidatiform tanısı almış 8 hasta ve parsiyel mol hidatiform tanısı almış 8 hastanın gebelik materyali çalışmaya dahil edilmiştir. Bu hastalar komplet mol ve parsiyelmol olarak iki gruba ayrılmıştır. Kontrol grubu olarak da 8 sağlıklı bireyin istenmeyen gebelikleri sonucu elde edilen normal plasenta materyali kullanılmıştır. Her grupta olarak plasental hücrelerde LIF, IGF-1ve beclin-1 immünoreaktivitesi değerlendirilmiştir. Hastalar histopatolojik özellikler açısından karşılaştırıldığında komplet mol gebeliklerinde desiduada artmış lökosit infiltrasyonu olduğu gösterilmiştir. Bu lökosit artışının tamamen paternal kaynaklı olan molar gebelik dokusuna bir immün cevap olarak geliştiği düşünülmüştür. Plasentadaki LIF immünoreaktivitesi incelendiğinde parsiyel ve komplet mol grubu ekstravillöz trofoblastlarında (EVT) kuvvetli LIF immünoreaktivitesi saptanmış ve molar gebeliklerdeki aşırı trofoblast proliferasyonuna ve invazyon eğilimine LIF?in aracılık ettiği; EVT?ların invazyon potansiyellerini kendileri LIF eksprese ederek otokrin olarak artırdığı düşünülmüştür. Komplet mol ve parsiyel mol gebeliklerinde desidual LIF immünoreaktivitesinin ise azaldığı görülmüştür ve bu azalmış LIF ekspresyonunun trofoblastlardaki aşırı invazyona karşı desidual bir kontrol mekanizması olduğu düşünülmüştür. Beclin-1 immünoreaktivitesi değerlendirildiğinde komplet mol grubunda villöz trofoblastlarda azalmış beclin-1 immünoreaktivitesi bulunmuştur. Villöz trofoblastlarda otofajideki azalmanın trofoblast sağkalımını artırdığı ve komplet moldeki aşırı trofoblast popülasyonuna katkı sağladığı düşünülmüştür. Komplet ve parsiyel mol gruplarında desiduanın iki komponenti olan glanduler epitel ve desidual hücrelerde azalmış beclin-1 immünoreaktivitesi gösterilmiş; bu bulgu molar gebeliklerde desiduada otofajinin azaldığını ve böylece desiduanın trofoblast invazyonuna karşı bir rezistans gösterdiğini düşündürmüştür. IGF-1 immünoreaktivitesi değerlendirildiğinde ise komplet mol grubunda glandüler epitelde azalmış IGF-1 immünoreaktivitesi görülmüştür. Aşırı trofoblast proliferasyonu ve invazyonu ile karakterize molar gebeliklerde kompansatuar olarak desiduadan IGF -1 sekresyonunun azaltılmış olabileceği düşünülmüştür. Bu çalışmada molar gebeliklerde desiduanın lökositlerle infiltrasyonun trofoblastların aşırı proliferasyonunu kontrol etme çabası olduğu ve molar gebeliklerde desiduanın IGF-1 ve LIF ekspresyonunu azaltarak trofoblast proliferasyonunu kontrol altında tutmaya çalıştığı düşünülmüştür. Ayrıca molar gebeliklerdeki aşırı trofoblast proliferasyonu ve invazyonuna LIF' in aracılık edebileceği sonucuna ulaşılmıştır.Anahtar Kelimeler: Mol hidatiform, endometrial reseptivite, lösemi inhibe edici faktör (LIF), insülin benzeri büyüme faktörü 1 (IGF-1), beclin- Development of the placenta and fetus is a continuous process that begins at the time of fertilization. Endometrial receptivity and desidual invasion with trophoblasts are essential for succesful placentation and maintanence of a healty pregnancy. Establisment of endometrial receptivity, implantation, trophoblastic proliferation and invasion are strictly controlled with cytokines and growth factors released from maternal and fetal tissues. Leukemia inhibitory factor (LIF) and insulin like growth factor-1 (IGF-1) are two of the most important growth factors mediating trophoblast proliferation and endometrial receptivity. LIF has an important role inpreimplantation blastocyst-endometrium interactions, implantation and placental development. Additionally LIF induces trophoblastic proliferation and invasion. IGF-1 plays a role in differantiation of cytotrophoblasts and migration of extravillous trophoblasts. Autophagy, also called type II programmed cell death, is an intracellular process responsible for the removal of cytoplasmic particles, organelles and long acting proteins via lysosomes. Molar pregnancies occur as a result of abnormal fertilisation and characterized by aberrant trophoblast proliferation. Trophoblasts in molar pregnancies have a tendency for local invasion and metastasis. This study aims to establish roles of LIF and IGF-1, which are two important cytokines mediating trophoblast-endometrium interactions and trophoblast proliferation, in pathophysiology of molar pregnancy. Our further aim is to identify effect of autophagy on abnormal trophoblastic proliferation. 16 molar placentas were enrolled in this study including 8 with partial mole and 8 with complete mole diagnosed histopathologically and with immunohistochemistry. Control group consisted of 8 normal first trimester placentas derived from curettage material of unwanted pregnancies. Expression of LIF, IGF-1 and beclin-1 among placental cellgroups were identified immunohistochemically. Histopathological evaluation of tissues revealed significant decidual leukocyte infiltration in complete moles suggesting an immune response against molar tissue which has completely paternal origin. LIF immunoreactivity is found to be increased in ekstravillous trophoblasts (EVT) of complete and partial moles. This led us to think LIF may be an autocrine mediator of abnormal trophoblastic proliferation and invasion. A significant decrease in decidual LIF immunoreactivity in complete and partial moles is found, suggesting a control mechanism of decidua against proliferating trophoblasts. Evaluation of beclin-1 immunoreactivity revealed a decreased immunoreaction in villous trophoblasts of complete mole placentas. We suggest this decrease in autophagy in villous trophoblasts increases trophoblast survival and contributes to enormous trophoblast population in complete molar pregnancies. However there is a decrease in beclin-1 immunoreactivity in deciduas of complete and partial molar pregnancies suggesting an decreased autophagy in decidua. Decreased autophagy of decidua may be a control mechanism against trophoblast invasion in molar pregnancies. Evaluation of IGF-1 immunoreactivity showed a decreased immunoreaction in glandular epithelium of complete molar placentas. In complete molar pregnancies characterized by aberrant trophoblastic proliferaton and invasion, this decrease in IGF-1 may be another control mechanism of decidua to limit the invasion. These findings suggest that decidual leukocyte infiltration and decreased endometrial expression of IGF-1 and LIF are efforts by decidua to limit trophoblast proliferation and invasion. LIF may be a mediator of abnormal trophoblast proliferation and invasion in molar pregnancies regulated in an autocrine fashion by EVT.Keywords: Mole hydatiform, endometrial receptivity, leukemia inhibitory factor (LIF), insulin like growth factor-1 (IGF-1), beclin-1 176

Çoğul gebeliklerde, fetusun tespit edilmesini takiben (kardiyak aktivite pozitif veya negatif), gestasyonel kese/embriyonun kaybolması durumu kaybolan ikiz (vanished twin) olarak adlandırılmaktadır. Bu çalışmada biz, merkezimizde tanısı konan kaybolan ikiz vakalarını, tekil gebelikler, spontan ikiz gebelikler, yardımcı üreme teknikleri ile elde edilen ikiz gebelikler ve kaybolan üçüz gebelikleri ile obstetrik/perinatal sonuçlar açısından karşılaştırdık. Amacımız, erken ve geç gebelik komplikasyonları ile ilişkisi ortaya konmuş olan endotel harabiyeti ile giden plasentanın vasküler hastalıklarının, kaybolan ikiz süreci ile olası ilişkisinin saptanmasıdır. Hastaların sonuçları karşılaştırıldığında, kaybolan ikiz grubundaki hastaların obstetrik sonuçlar açısından tekil gebelikler ile ikiz gebelikler arasında yer aldığı saptandı. Ayrıca kaybolan ikiz grubundaki hastaların obstetrik hikayelerinde anlamlı olarak 2 ve daha üstü gebelik kaybı hikayesinin daha sık olduğunu saptadık. Bunların yanında birçok neonatal dönem komplikasyonunun kaybolan ikiz grubunda gelişmediğini saptadık. Kaybolan ikiz grubundaki hastalarda herediter trombofiliye neden olacak mutasyonların sık görülmesi ve MTHFR mutasyonlarının ön plana çıkması nedeniyle ikinci bir değerlendirme yapılmış, MTHFR homozigot olan hastalarla olmayan hastalar obstetrik/perinatal komplikasyonlar açısından karşılaştırılmışlardır. Gruplar arasında obstetrik sonuçlar açısından anlamlı fark saptanmamıştır. Homozigot MTHFR mutasyonu olan hastaların bebeklerinde anlamlı olarak daha yüksek oranda İHB geliştiği gözlemlendi. Bu çalışmadaki kaybolan ikiz grubu, endotel harabiyeti ile giden plasentanın vasküler hastalıkları açısından erken dönemde taranmış ve tanısı konmuş hastalardan oluşmaktadır. Tanının erken dönemde konması, erken dönemde tedavi ve yakın takibi beraberinde getirmiştir. Kaybolan ikiz olgusu ile karşılaşılan vakalarda, altta yatan nedene yönelik araştırmaların yapılmasını ve soruna yönelik tedavilerin verilmesinin uygun olacağını saptadık. In multiple pregnancies, loss of a gestational sac/embryo after detection of the fetuses (with or without cardiac activity) is called vanished twin. In this study, we compared obstetrical/perinatal outcomes of vanished twins diagnosed in our department with singletons, spontaneous twins, twins concieved through assisted reproductive techniques and vanished triplet gestations. Our aim is to detect a possible relationship between vanished twins and placental vascular diseases. We found that vanished twin pregnancies were between singletons and twin gestation in terms of obstetrical outcomes. We compared obstetrical histories of the groups and found that the vanished twin group had significantly higher number of patients with history of 2 or more fetal losses. Besides these, we found that many of the perinatal complications were avioded in the vanished twin cohort. We found that the mutations that can cause hereditary thrombophilias, especially MTHFR polymorphisms, were more common in the vanished twin group. This led us to make another evaluation and obstetrical/perinatal complications were compared between individuals with and without homozygous mutation. In terms of obstetrical outcomes there were no significant difference between two groups. Infants born in the homozygous mutation group had significantly higher rates of developing indirect hyperbilirubinemia. The vanished twin cohort consists of patients whom had early diagnosis for maternal abnormalities of aminoacid metabolism. Early diagnosis led early medical therapeutic interventions and close surveillance available. We suggest that in pregnancies whom vanished twin phenomenon were detected, looking for the underlying pathology and directed medical therapy may prevent most of the complications. 83