Search

Objective: The aim of this study is to determine the frequency of hyperuricemia at the time of diagnosis and to investigate whether hyperuricemia has an effect on renal outcome in adult patients with nephrotic syndrome. Material and Methods: Patients who applied to the Nephrology Clinic between 2010-2021 and underwent kidney biopsy were evaluated. Statistical analysis was performed by evaluating the laboratory and follow-up data of the patients. Results: Of the 106 patients included in the study, 59.4% were male and the mean age was 49.4 years. Of the cases, 72.6% had primary and the rest had secondary nephrotic syndrome. Hyperuricemia was detected in 54 (51%) of the cases. The mean uric acid level was 6.80 mg/dl. The frequency of hyperuricemia in primary nephrotic syndrome was 47.4% and 62.1% secondary nephrotic syndrome. Response to treatment was observed in 62.3% of patients with primary nephrotic syndrome and 17.2% of patients with secondary nephrotic syndrome (p, Amaç: Bu çalışmanın amacı erişkin nefrotik sendromlu olgularda, tanı anındaki hiperüriseminin sıklığını tespit etmek ve hiperüriseminin böbrek sonlanımına etkisinin olup olmadığını araştırmaktır. Gereç ve Yöntemler: Nefroloji Kliniği’ne, 2010-2021 yılları arasında başvuran ve böbrek biyopsisi yapılan olgular değerlendirmeye alındı. Hastaların laboratuvar ve takip veriler değerlendirilerek istatistiksel analiz yapıldı. Bulgular: Çalışmaya dahil edilen 106 hastanın%59,4’ü erkek olup ortalama yaş 49,4 yıldı. Olguların%72,6’ü primer, geri kalanlar ise sekonder nefrotik sendrom hastasıydı. Olguların 54 (%51) ’ünde hiperürisemi tespit edildi. ortalama ürik asit düzeyi 6,80±1,77 mg/dl idi. Primer nefrotik sendromda hiperürisemi sıklığı %47,4 sekonder nefrotik sendromda ise %62,1 idi. Primer nefrotik sendromlu hastaların %62,3’ünde,sekonder nefrotik sendromlulaların ise %17,2’sinde izlemde tedaviye yanıt alındı (p

Çocukluk çağı nefrotik sendromunda (NS) indüksiyon tedavisinde kullanılan steroid tedavisinin ideal dozu ve tedavi süresi tartışmalıdır. Yakın zamandaki veriler ile steroid tedavi süresini arttırmanın faydası gösterilmemiştir. Bu çalışma kümülatif indüksiyon steroid doz değişikliklerinin klinik seyire etkilerini belirlemeyi amaçlamıştır. Bu geriye dönük çalışmaya Erciyes Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Nefroloji Kliniğinden (1982-2018) 88 NS hastası dahil edildi. Sekonder NS nedenleri, tanı sırasında bir yaş altında olma ve steroid direnci dahil edilmeme kriterleri idi. Kümülatif indüksiyon steroid dozları araştırıldı ve doz çeyrek sınırları belirlendi. İzlem boyunca toplam relaps sayıları, ilk relapsa kadar geçen süre ve steroid dışı immunsüpresif kullanımları klinik seyirdeki değişkenler olarak belirlendi. Bu klinik değişkenler kullanılarak her bir doz çeyrek sınırının altı ve üstünde doz alan hastalardaki klinik seyir karşılaştırıldı. Kümülatif steroid doz dağılımları 1. çeyrek, ortanca ve 3. çeyrek için sırasıyla 2300, 2800 ve 3300 mg/m2 idi. Relaps durumu ve diğer klinik seyir değişkenleri için çeyrek doz sınırlarının altı ve üstü arasındaki karşılaştırmalarda istatistiksel anlamlı fark tespit edilmedi (p>0,05). Relaps oranı ve klinik seyir kümülatif başlangıç doz rejiminden etkilenmemektedir. The optimum dose and duration of steroid therapy for childhood nephrotic syndrome (NS) is controversial. No benefit of increasing the duration of steroid has been shown by recent data. This study was aimed to determine the effects of the dose differences of cumulative induction steroid therapy on the clinical course of NS. This retrospective study included 88 NS patients from Erciyes University Pediatric Nephrology Clinic (1982-2018). Causes of secondary NS, age 0,05). The relapsing rate and clinical outcome are not affected by the cumulative initial steroid dose regimen.

Aim: To report our experience with the renal biopsy/complications and histopathologic patterns of renal diseases according to their clinical presentation and to make the best disease management in the elderly patients. Material and Methods: Totally 136 patients were analyzed according to their renal biopsy histopathology, clinical diagnosis and biopsy related complications between 2006 and 2016.Results: Nephrotic syndrome (NS) and acute kidney injury (AKI) were the leading indications for renal biopsy. Totally 65 patients (47%) were diagnosed as NS and 60 patients (44%) were AKI. The most frequent histopathologic diagnosis was amyloidosis (30%). Membranous nephropathy (22%) was the second frequent histopathologic diagnosis. Amyloidosis (18.3%) was the leading cause of nephrotic syndrome and membranous nephropathy (17.6%) was the second most seen cause. Amyloidosis (11%) was the mostly seen histopathologic diagnosis of AKI. Back pain longer than 12 hours (10%) was the most common complication.Conclusion: According to our findings, renal disease of elderly differs from other age groups according to histopathologic distribution, early renal function loss and rapid progression to end stage renal disease. For an accurate early diagnosis and initiating specific treatment, renal biopsy should be performed on an individual basis without an increased risk for renal biopsy related complications.Keywords: Acute kidney injury; nephrotic syndrome; renal biopsy; elderly; renal histopathology.

Amaç: Bu çalışmada 7 yıl içerisinde yapılan perkütan böbrek biyopsileri retrospektif olarak incelenerek bölgemizdeki biyopsi endikasyonları, histopatolojik tanıların yaş ve cinsiyete göre dağılımları, kronik hastalıklar ile aralarındaki ilişkinin incelenmesi ve biyopsi sonrası görülen komplikasyonların sıklığının belirlenmesi amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Çalışmaya Atatürk Üniversitesi Tıp Fakültesi İç Hastalıkları Anabilim Dalı Nefroloji kliniğinde Ocak 2010-Aralık 2017 tarihleri arasında böbrek biyopsisi yapılan 245 hasta dahil edildi. Hastalara ait bilgiler hasta dosyaları ve otomasyon sisteminden incelenerek öğrenildi. Klinik bilgilerine ulaşılamayan hastalar çalışma dışı bırakıldı. Böbrek kitlelerinden malignite nedeniyle yapılan biyopsiler ve transplante böbrekten yapılan biyopsiler çalışmaya dahil edilmemiştir.Bulgular: Hastaların genel yaş ortalaması 36,3 ± 13,8 (18-75 yaş) yıl olarak saptandı. Hastaların % 52,2'si kadın, % 47,8'i erkekti. En sık biyopsi endikasyonu % 60 ile nefrotik sendromdu. Patoloji ana grupların dağılımına bakıldığında en sık primer GN (%60), ikinci sıklıkta ise sekonder GN (%31) olduğu görüldü. En sık görülen histopatolojik tanılar FSGS (%19,6), MGN (%15,9), LN (%14,7), IgA nefropatisi (%8,2) ve MPGN (%7,8) olarak saptandı. Hastaların özgeçmişindeki en sık kronik hastalık % 24,1 ile hipertansiyondu. Tüm biyopsilerin % 2,9'unda hematom gelişti. 2 hastada major komplikasyon (% 0,8) gelişti.Sonuç: Çalışmamızdan elde ettiğimiz bulgular, perkütan böbrek biyopsisi ile glomerüler hastalık tanısı konulan olguların epidemiyolojisi, etiyolojisi, demografik ve klinik özellikleri dikkate alındığında, bölgemizde ve ülkemiz şartlarında bu hastalıklar hakkında ileriye dönük fikir yürütmemize katkı sağlayacaktır. Perkütan böbrek biyopsisi glomerüler, vasküler ve tübülointerstisyel hastalıkların teşhislerinin konulması, prognozların belirlenmesi ve yeni tedavi seçeneklerinin geliştirilmesi için halen elimizdeki önemli tanı araçlarından birini oluşturmaktadır.Anahtar Kelimeler: Böbrek biyopsisi, Glomerülonefritler, Nefrotik sendrom Purpose: In this study, percutaneous renal biopsies performed within 7 years were evaluated retrospectively, indications of biopsy in our region, distribution of histopathological diagnoses according to age and gender, the relationship between chronic diseases and the incidence of complications after biopsy.Material and Method: 245 patients who underwent renal biopsy between January 2010 and December 2017 were included in the Nephrology Clinic of Department of Internal Medicine, Atatürk University Medical Faculty. Information about the patients was learned from patient files and computer database. Patients without adequate clinical information were excluded from the study. Biopsies performed for renal malignancy and transplanted kidney biopsies were not included in the study.Findings: The mean age of the patients was 36.3 ± 13.8 years (range, 18-75 ). All the patients 52.2% were female and 47.8% were male. The most common indication for biopsy was nephrotic syndrome with 60%. When the distribution of the main groups of pathology was examined, primary GN was the most common (60%) and secondary GN was the second (31%). The most common histopathologic diagnoses were as follow FSGS (19.6%), MGN (15.9%), LN (14.7%), IgA nephropathy (8.2%) and MPGN (7.8%). The most common chronic disease in the history of all patients was hypertension with 24.1%. Hematoma developed in 2.9% of all renal biopsies. Major complications occurred in 2 patients (0.8%).Results: The findings of our study will contribute to our prospective ideas about these diseases in our region and in our country considering the epidemiology, etiology, demographic and clinical characteristics of patients diagnosed with glomerular disease by percutaneous renal biopsy. Percutaneous renal biopsy is still one of the important diagnostic tools for diagnosing glomerular, vascular and tubulointerstitial diseases, determining prognosis and developing new treatment options.Key Words: Renal biopsy, Glomerulonephritis, Nephrotic syndrome 75

Amaç: Çocukluk çağında sık görülen idiopatik nefrotik sendromların (İNS) büyük bir çoğunluğunu minimal değişiklik hastalığı (MDH) ve fokal segmental glomeruloskleroz (FSGS) oluşturur. MDH büyük oranda (%95) steroide yanıt verirken, FSGS'de bu oran çok düşüktür (%20). Klinisyenler genellikle steroide verilen yanıta göre hastalığın MDH veya FSGS olabileceği konusunda ön değerlendirme yapmakta ve çoğunlukla da steroide yanıt vermeyen gruba FSGS olabileceği için biyopsi yapmaktadırlar. Bununla birlikte steroid dirençli hastaların bir kısmında biyopsi materyallerinde FSGS bulgusu lezyon fokal olduğu için tespit edilememektedir. Oysa ki, bu hastaların glomerüllerinde daha önceden başlayan moleküler ve protein düzeyinde değişikliklerin var olduğu zaten bilinmektedir. İnterlökin-13 (IL-13) helmint enfeksiyonlarında ve alerjik hastalıklarda anahtar role sahip olmakla birlikte son yıllarda İNS hastalarının serum örneklerinde yapılan çalışmalarda önem kazanmış bir sitokindir (1-7). IL-13 immün sistemdeki rolü gereği; makrofaj aktivasyonunda klasik yoldan inflamatuar etki gösterirken, alternatif yoldan ise inflamasyonu kontrol etme, doku onarımı ve fibrozis gelişimini tetiklemektedir (8). Yapılan birçok çalışmada podosit yapısında değişikliğe yol açarak gerek sirküle eden faktör olarak gerek immünolojik olarak özellikle steroide duyarlı nefrotik sendromda (SSNS) proteinürinin başlangıcı ve relaps patogenezi ile ilişkili olduğu düşünülmektedir (9-11). Bununla birlikte bugüne kadar IL-13'ün steroide yanıt veren ve vermeyen İNS'da doku düzeyindeki farklılıkları bilinmemektedir. Bu çalışmada hastalığın başlangıcında steroide yanıt veren ve vermeyen İNS'lu hastalarda böbrek dokusu düzeyinde IL-13'ün varlığı ve anti IL-13 ile boyanma yoğunluğundaki değişiklikleri araştırmayı hedefledik.Yöntem: Kliniğimizde İNS tanısı alıp böbrek biyopsisi yapılmış 42 hastanın biyopsi materyalleri yeniden hazırlandı ve anti IL-3 ile uygun tekniklerle boyandı (1:100) (AB106732-Rabbit polyclonal antibody IL-13-Abcam plc 330 Cambridge). İmmünhistokimyasal boyanma özellikleri görsel derecelendirme sistemi kullanılarak ışık mikroskobunda karşılaştırıldı (0=boyanma yok, 1=hafif hissedilebilir boyanma, 2=orta derecede boyanma, 3=güçlü boyanma). Hastaların demografik özellikleri (biyopsi endikasyonu, steroid yanıtı, ilave immünsupresif tedavileri, son durumu, laboratuvar değerleri, komplikasyonları) kayıt edildi ve hastalar steroid yanıtına göre iki gruba [yanıt verenler (steroid bağımlılar dahil) ve vermeyenler] ayrıldı (SSNS-SRNS). Hasta grupları için İNS olmayan ancak izole proteinürisi olan ve böbrek biyopsisi yapılmış hastalardan kontrol grubu oluşturuldu. Biyopsi materyallerinin (anti IL-13 boyanımı) negatif kontrolü için de başka nedenlerle nefrektomi yapılıp proteinürisi olmayan 21 hastanın sağlam böbrek dokuları kullanıldı. Verilerin istatistiksel analizinde SPSS 20.0 (SPSS Inc, USA) paket programı kullanıldı. Bulgular: Hastaların %52,4'ü (n=22) erkek, %47,6'sı (n=20) kızdı. Yaş ortalaması 9,5 ± 4,2 saptandı. Steroid cevabına göre 19 hasta (%45,2) steroid dirençli nefrotik sendrom (SRNS), 16 hasta (%38,1) steroid duyarlı nefrotik sendrom (SSNS) olarak gruplandırıldı. İzole proteinüri grubu olarak 7 (%16,7) hasta alındı. İncelenen glomerül sayısı her hasta için 19 ± 11 idi. Hastalardan 14'ünün (%33,3) patolojisi FSGS ile uyumlu iken geri kalan 28 (%66,7) hastanın böbrek biyopsisi normal bulgular ya da nonspesifik değişiklikler içermekteydi. Anti IL-13 ile immünhistokimyasal boyanma 19 (%45,2) hastada '0', 15 (%35,7) hastada '1+', 8 (%19) hastada '2+' olarak değerlendirildi. Hiçbir hastada '3+' boyanma olmadı. İki pozitif boyanma olan hastaların tamamı SRNS grubunda idi. Ayrıca '2+' yoğunlukta boyanan dokulara sahip hastaların hiçbiri, steroid dışındaki immunsupresif ajanlara da yanıt vermemişti. İki pozitif boyanma olan 8 hastanın 5'i (%63) hiç remisyona girmemiş diğer 3 hasta ise kısmi remisyonda idi.Sonuç: Bu çalışmada SRNS olan, özellikle diğer immünsupresiflere de dirençli olan grupta doku düzeyinde anti IL-13 boyanımıının daha yoğun olduğunu saptadık. Önceki çalışmalarda; SSNS'li hastaların serumunda IL-13 mRNA ekspresyonunun, idrarda IL-13 atılımının, relaps sırasında remisyona kıyasla arttığı, IL-13 aşırı ekspresyonunun MDH oluşturulmuş sıçanlarda podosit hasarına yol açtığı, SSNS'de relaps sırasında serum IgE düzeylerinin yükseldiği ve bunun IL-13 upregülasyonu ile korele olduğu gösterilmiştir. Biz çalışmamızda SRNS grubunda daha yoğun boyanma olduğunu gözledik. Bunun nedeni önceki çalışmalardan farklı olarak bu çalışmada doku düzeyinde moleküler olarak çalışılması olabileceğini düşünmekteyiz. FSGS hastalarında yoğun boyanma olması fibrozis başlangıcı ile ilişkili olabilir. IL-13'ün immün sistemdeki iki yönlü görevi nedenli farklı sonuçlar elde edilmiş olabilir. Bu çalışmanın FSGS'de morfolojik bulgular başlamadan önce doku düzeyinde IL-13'teki değişiklikler ile immünsupresif tedavilere yanıtın belirlenmesinde ileride yapılacak çalışmalar ve tedavide kullanılabilecek alternatif biyolojik ajanlar için yol gösterici olacağı kanısındayız.Anahtar Kelimeler; Nefrotik Sendrom, Steroid yanıtı ve Ġnterlökin-13 Objectives: The majority of idiopathic nephrotic syndromes (INS) that are common in childhood form minimal change disease (MDH) and focal segmental glomerulosclerosis (FSGS). MDH responds to steroids in a large proportion (95%) while this rate is very low in FSGS (20%). Clinicians often make a preliminary assessment that the disease may be MDH or FSGS according to the response to the steroid, and biopsy is often performed because the FSGS may be the group that does not respond to the steroid. However, in some of the steroid resistant patients, FSGS findings in biopsy materials cannot be detected because the lesion is focal. However, it is already known that there are changes in the molecular and protein level of the glomeruli of these patients. Interleukin-13 (IL-13) has a key role in helminth infections and allergic diseases (1-7). The role of IL-13 in the immune system; In the macrophage activation, it has a classical inflammatory effect, while the alternative way is to control inflammation, tissue repair and fibrosis. In many studies, it is thought to be related to the onset of proteinuria and the pathogenesis of relapse, especially in the steroid sensitive nephrotic syndrome (SSNS), as a circulating factor, leading to a change in podocyte structure (9-11). However, until now, the differences in the tissue level of IL-13 in steroid-responsive and non-stabile insulin are unknown. In this study, we aimed to investigate the presence of IL-13 in renal tissue levels and the changes in the intensity of anti-IL-13 staining in patients with non-steroid response and non-steroid response at the onset of the disease.Methods: The biopsy specimens of 42 patients who underwent renal biopsy in our clinic were re-prepared and stained with anti-IL-3 techniques (1: 100) (AB106732-Rabbit polyclonal antibody IL-13-Abcam plc 330 Cambridge). Immunohistochemical staining properties were compared in light microscopy using a visual grading system (0=no staining, 1=mild, 2=moderate, 3=strong staining). Demographic characteristics (biopsy indication, steroid response, additional immunosuppressive therapies, final status, laboratory values, complications) of the patients were recorded and patients were divided into two groups (including those responding to steroid addicts and non-responders) according to steroid response (SSNS-SRNS). For the patient groups, control group was formed from patients who had non-NS but isolated proteinuria and underwent kidney biopsy. For the negative control of the biopsy materials (anti IL-13 staining), 21 patients with nephrectomy and proteinuria were used for intact renal tissues. SPSS 20.0 (SPSS Inc, USA) package program was used for statistical analysis of the data.Results: Fifty-two-point four percent (n=22) of the patients were male and 47.6% (n=20) were female. The mean age was 9.5 ± 4.2. According to the steroid response, 19 patients (45.2%) were grouped as steroid resistant nephrotic syndrome (SRNS) and 16 patients (38.1%) as steroid-sensitive nephrotic syndrome (SSNS). Seven (16.7%) patients were isolated as isolated proteinuria group. The number of glomeruli was 19 ± 11 for each patient. The pathology of 14 (33.3%) patients was consistent with FSGS and the remaining 28 (66.7%) patients had normal findings or nonspecific changes. Immunohistochemical staining with anti-IL-13 was assessed as '0' in 19 (45.2%) patients, '1+' in 15 (35.7%), and '2+' in 8 (19%) patients. None of the patients had '3+' staining. All patients with two positive staining were in the SRNS group. In addition, none of the patients with tissues stained in two densities responded to immunosuppressive agents other than steroids. Of 8 patients with two positive staining, 5 (63%) were not in remission at all; the other 3 patients were in partial remission.Conclusion: In this study, we found that anti-IL-13 staining was more intense in patients with SRNS, especially those resistant to other immunosuppressors. In previous studies; IL-13 mRNA expression in the serum of patients with SSNS, IL-13 excretion in urine increased compared to remission during relapse, IL-13 overexpression caused podocyte damage in MDH-induced rats, increased serum IgE levels during relapse in SSNS and IL-13 has been shown to be correlated with upregulation. In our study, we observed more intense staining in the SRNS group.The reason for this is that, unlike previous studies, this study may be studied molecularly at the tissue level. Intense staining in FSGS patients may be associated with the onset of fibrosis. Different results may have been obtained due to the two-way task of IL-13 in the immune system. We believe that this study will guide the determination of changes in IL-13 at the tissue level before the initiation of morphological findings in FSGS and will be a guide for future studies and alternative biological agents in the treatment of the response to immunosuppressive therapies.Keywords; Nephrotic Syndrome, Steroid Response and Interleukin-13 105

Fokal segmental glomerüloskleroz (FSGS) en sık görülen glomerülonefritlerden bir tanesidir. Hastaların yaklaşık %50'sinde ortalama 10 yılda son dönem böbrek yetmezliği gelişmektedir. Tedavi edilmediğinde spontan remisyon oranı %5-15 civarındadır. Kortikosteroid tedavisi alan hastaların yaklaşık %50-%70'inde tam veya kısmi yanıt alınmaktadır.Çalışmamız Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi İç Nefroloji Bilim Dalında 2008-2018 yılları arasında böbrek biyopsileri ile fokal segmental glomerüloskleroz tanısı almış hastaları kapsayan tek merkezli retrospektif kohort çalışmasıdır.Merkezimizde belirtilen yıllar arasında böbrek biyopsileri ile FSGS tanısı alan 185 hasta değerlendirmeye alındı. 185 hastadan; 125 hastada (%67,6) NOS varyantı, 21 hastada (%11,4) sellüler varyant, 23 hastada (%12,4) kollapsing varyant, 8 hastada (%4,3) tip lezyonu ve 8 hastada (%4,3) perihiler varyant olduğu görüldü. Histolojik tiplerin görülme oranları literatür verileri ile benzerdi. Verileri tam olan ve hastanemizde rutin izlemde olan 57 hasta tedavi yanıtı ve prognostik belirteçler açısından değerlendirildi. Takip eden klinisyenler tarafından 57 hastanın; 41'i primer FSGS, 16'sı sekonder FSGS kabul edilerek takip edilmişti. Bu iki grup karşılaştırıldığında; primer FSGS grubuna göre, sekonder FSGS grubunun daha ileri yaşta tanı aldığı, tanı sırasında saptanan 24 saatlik idrar protein miktarının daha düşük olduğu, VKİ ortalamasının daha yüksek olduğu ve tanı anındaki serum albümin düzeyinin daha yüksek olduğu görüldü. Ayrıca primer FSGS'de nefrotik sendrom ön planda iken, sekonder FSGS nefrotik olmayan klinik tablo ile kendini göstermişti. Primer FSGS tanılı hastalarda kortikosteroid tedavisine yanıt oranı %69,2 olarak bulundu ve literatür verileri ile benzerdi. Primer FSGS tanılı hastalarda tedavi yanıtı olan ve olmayan iki grup arasındaki temel farklar; tedavi yanıtsız grupta daha yüksek proteinüri miktarı ve daha düşük hemoglobin düzeyi olarak gözlendi. Çalışmamızda; proteinürinin şiddeti ve anemi varlığı FSGS tedavi direnci açısından olası risk faktörleri olarak saptandı. Focal segmental glomerulosclerosis is one of the most common glomerulonephrites. Approximately, %50 of patients progress to end-stage renal disease averagely within ten years. Spontaneous remission rate is about 5-15 % without treatment. About 50-70 % of patients on corticosteroid treatment reach complete or partial remission.Our study is a single centered, retrospective cohort composed of the patients diagnosed FSGS within years 2008-2018 in Gazi University Faculty of Medicine Nephrology Department.Between the years mentioned in our center, 185 patients diagnosed as FSGS with renal biopsy were evaluated. From 185 patients; NOS variant in 125 patients (67.6%), cellular variant in 21 patients (11.4%), collapsing variant in 23 patients (12.4%), type lesion in 8 patients (4.3%) and perihilar variant (%4,3) in 8 patients were seen. The rates of histological types were similar to the literature data. Fifty seven patients with complete data and routine follow-up in our hospital were evaluated for treatment response and prognostic markers. Among the 57 patients, 41 were diagnosed and followed up as primary FSGS, and 16 were diagnosed and followed up as secondary FSGS. When these two groups were compared; according to the primary FSGS group, the patients with secondary FSGS group were diagnosed at an older age, and the 24-hour urine protein levels were lower at the time of diagnosis, the higher BMI and serum albumin levels were also seen in these patients at diagnosis. Additionally, while nephrotic syndrome was in the forefront at primary FSGS, secondary FSGS showed itself with a non-nephrotic clinical picture. The rate of response to corticosteroid treatment in patients with primary FSGS was 69.2%, that is similar to the literature data. When two groups with and without response to initial therapy were compared; in the group not responding to the treatment, the amount of 24 hours urine protein was higher at the time of diagnosis and hemoglobin values were lower. In our research; severity of proteinuria and the presence of anemia were found to be possible risk factors in terms of FSGS treatment resistance 77

Amaç: Biz bu çalışmamızda kliniğimizde nefrotik sendrom tanısı ile izlenen hastaların sosyodemografik yapısını, tanı yaklaşımlarını, klinik verilerinin belirlenmesini ve uygulanan tedavi yöntemleri ile prognoza etkili olan faktörleri değerlendirmeyi amaçladık.Gereç ve Yöntemler: 2004-2019 yıllarını kapsayan 15 yıllık sürede İnönü Üniversitesi Tıp Fakültesi Turgut Özal Tıp Merkezi, Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı, Çocuk Nefroloji Bilim Dalı'nda izlenen 0-18 yaş arası primer idiyopatik nefrotik sendrom tanısı alan 256 hastanın dosyası geriye dönük olarak incelendi. Dosyasında tüm verileri yeterli olan ve yeterli takip süresi olan 220 hasta çalışmaya dâhil edildi. Bulgular: Hastalarımızın 137'si erkek, 83'ü kız olup erkek/kız oranı 1,65 idi. Olguların ortalama başlangıç yaşı 4,8±2,6 yıl idi (0,1-16 yıl). Ailesinde böbrek hastalığı öyküsü %16,4 iken anne-baba akrabalığı %25,9 idi. Olgularımızın %55,4'ü Malatya'dan başvurmuştu. Hastalarımızda mikroskobik hematüri %24,5, hipertansiyon ise %28,2 oranında vardı. Hastaların ortalama kolesterol düzeyi 336±102 mg/dl, serum albümini 1,39±0,5 g/dl, serum total proteini 4,1±0,6 g/dl, BUN değeri 13,2±9,4 mg/dl, serum kreatinini 0,43±0,29 mg/dl ve 24 saatlik idrar protein miktarı ortalaması 123,6±76,9 mg/dl idi. Biyopsi yapılan hastaların; 32'si FSGS, 18'i MLH, 11'i MPGN, 3'ü IgM nefropatisi, 2'si herediter nefrit, 2'si MezPGN, 1'i MGN, 1'i konjenital NS ve 2'si de diğer sebepler olarak saptandı. Toplam 193 hasta (%87,7) steroide duyarlı iken 27 hasta (%12,2) steroide dirençliydi. Toplam 78 hasta (%35,5) relapsız takip edilirken, 120 hasta (%54,5) bir kez de olsa relaps geçirmiş (relapsing), 22 hasta (%10) ise sık relapslı idi. Takiplerinde hastalarımızın mortalite oranı %2,7 olarak saptandı.Sonuç: Bu çalışma ile bölgemizdeki primer nefrotik sendromlu çocukları ilk kez kapsamlı bir şekilde değerlendirmiş olduk. Hastalarımızın verileri büyük oranda literatür ile uyumlu bulunmuştur.Anahtar Kelimeler: Çocuk, nefrotik sendrom, seyir, tedavi Aim: In this study, our aim was to assess the sociodemographic structure, diagnostic approaches, determination of clinical data, treatment methods applied and the factors effective on prognosis in patients followed with a diagnosis of nephrotic syndrome in our clinic. Material and Methods: The files of 256 patients diagnosed with primary idiopathic nephrotic syndrome between the ages of 0 and 18 who were followed in İnönü University Faculty of Medicine Turgut Özal Medical Centre Department of Pediatric Diseases, Field of Pediatric Nephrology during a period of 15 years between 2004 and 2019 were examined retrospectively. 220 patients whose data were sufficient and who had a sufficient follow-up time were included in the study. Results: 137 of our patients were male, 83 were female and the ratio of male/female was 1,65. Average onset age of the cases was 4,8±2,6 years (0,1-16 years). Renal disease history in the family was 16,4% and the rate of consanguineous marriage was 25,9%. 55,4% of our cases had referred to our clinic from Malatya. 24% of our patients were found to have microscopic hematuria, 28,2% were found to have hypertension. Average cholesterol level of the patients was 336±102 mg/dl, average serum albumin was 1,39±0,5 g/dl, average serum total protein was 4,1±0,6 g/dl, average BUN value was 13,2±9,4 mg/dl, average serum creatinin was 0,43±0,29 mg/dl and average 24-hour urine protein amount was 123,6±76,9 mg/dl. Of the patients who received biopsy, 32 were determined as FSGS, 18 as MLH, 11 as MPGN, 3 as IgM nephropathy, 2 as hereditary nephrite, 2 as MezPGN, 1 as MGN, 1 as congenital NS and 2 as other reasons. While a total of 193 patients (87,7%) were sensitive to steroid, 27 patients (12,2%) were found to be resistant to steroid. While 78 (35,5%) of the patients were followed with no relapse, 120 (54,5%) patients were relapsing and 22 (10%) patients had frequent relapses. In their follow-up, mortality rate of our patients was found as 2,7%. Conclusion: With this study, we assessed children with primary nephrotic syndrome in our area comprehensively for the first time. The data of our study were in parallel with the literature to a great extent.Keywords: Child, nephrotic syndrome, course, treatment 77

Giriş ve AmaçMembranöz Nefropati (MN) diyabetik olmayan erişkinde en önemli nefrotiksendrom (NS) nedenlerinden biridir. Otoimmun bir hastalık olan İdiyopatik veyaPrimer Membranöz Nefropati (PMN) dünya çapında idiyopatik nefropatinin en sıksebeplerindendir. Hastalığın tedavisinde amaç proteinüri miktarını sürdürebilir birşekilde düşürmek ve renal sağ kalımı arttırmaktır. Antihipertansif ve antiproteinüriktedaviye rağmen sebat eden proteinürisi olan veya böbrek fonksiyon testlerindebozulma gözlenen hastalarda immunsupresif tedavi, böbrek fonksiyonlarınınkorunması amacıyla önerilmektedir. Ritüksimab (RTX) PMN hastalarındaremisyonun indüksiyonu ve idamenin sağlaması yanında ciddi yan etkileri olanimmunsupresif tedavilerin (IST) dozunun azaltılmasını sağlayarak önemli tedaviseçenekleri arasında yer almaktadır. Çalışmamızda hastanemiz NefrolojiPolikliniğinde takip edilen İdiyopatik Membranöz Nefropati tanılı hastaların, düşükdoz Ritüksimab tedavisine verdikleri klinik yanıtlar değerlendirilmiştir.Gereç ve YöntemÇalışmamızda retrospektif olarak Marmara Üniversitesi Tıp Fakültesi Nefrolojipolikliniğinde takip edilen, böbrek biyopsisi ile PMN tanısı almış olan ve 2014-2019yılları arasında RTX tedavisi uygulanmış 22 hastanın verileri incelenmiştir. Buhastalara tedavi yanıtsızlığı, relaps ve diğer tedavi seçeneklerinin yan etkilerindendolayı RTX tedavisi iki doz 500 mg olacak şekilde uygulanmıştır. Hastaların 18'i(%82) daha önce Kalsinörin inhibitörü (KNI) tedavisi altındaydı ve 16 hastada (%73)RTX tedavisi ile beraber düşük doz KNI idame tedavisi verilmiştir. Hastalarınproteinüri değerinin böbrek fonksiyonlarında bir kötüleşme olmaksızın 50% reduction inproteinuria from baseline.xiiiResultsTwenty-two patients included in this study, 5 were female (22.7%) and 17 weremale (77.3%). The mean age at the time of treatment was 53 ± 12 years and the meanbody mass index (BMI) was 27.7 ± 3.3 kg / m2 in the study group. The mean followup period of the patients was 81.2 ± 43.2 months (25.9 months ± 11.9 months afterRTX treatment). RTX treatment caused a statistically significant improvement in 24-hour urine proteinuria, serum albumin and serum lipid levels (p: 0.001). When theclinical responses after RTX treatment were examined, it was seen that all patientswere in remission. The number of the patients in complete remission was 8 (36%) andthe number of the patients with partial remission was 14 (64%). Treatment responsewas better in patients with preserved renal function. Seven patients had recurrence andonly one of them had complete remission response with previous RTX therapy.DiscussionIn patients with PMN, RTX treatment has been found to be an effective and safeoption for decreasing proteinuria, increasing serum albumin and ultimately preservingand improving renal function. It seems that low dose RTX and low dose CNIcombination therapy could be more effective to induce remission without significantside effects. Otherwise, RTX therapy could also helpful in reducing possible sideeffects of other ISTs by decreasing their doses. Further controlled trails are needed fordifferent treatment modalities such as RTX treatment in PMN treatment. In addition,more studies are needed to determine the appropriate dose of RTX treatment.Key words: membranous nephropathy, Rituximab therapy, calcineurin inhibitor,nephrotic syndrome, renal survival 66

Giriş ve amaç: NS; ödem, hipoalbuminemi ve nefrotik düzeyde proteinüri ile karakterize, çocukluk çağında sık görülen glomerüler hastalıklardan biridir. NS'de plevral boşlukta artmış ödem riski vardır ve bu durum solunum sisteminin işlevselliğini etkileyebilir. Bu duruma bağlı gelişebilecek akciğer sorunlarını tespit etme amaçlı çeşitli solunum fonksiyon testleri kullanılabilir. IOS; kolay uygulanabilen, küçük çocuklarda kullanılabilen, periferik ve santral hava yolu problemlerini gösterebilen yeni bir yöntemdir. Çalışmamız, 3-18 yaş aralığındaki NS tanılı hastaların solunum fonksiyonlarınınIOS ve spirometri yöntemleri ile değerlendirilmesini, spirometri ve IOS parametrelerininbirbirleri ile olan korelasyonunu ortaya koymayı ve yeni bir yöntem olan IOS'un mevcutstandart yöntem olan spirometri aracılığıyla geçerlilik ve güvenilirliğini araştırmayıamaçlamaktadır. Gereç ve Yöntem: Kocaeli Üniversitesi Çocuk Nefroloji BD tarafından NS tanısı ile izlenen 3-18 yaş aralığındaki 55 hasta ile sağlıklı 40 çocuk çalışmaya alındı.Hastaların 11'i ilk atakta, 21'i relapsta, 23'ü remisyondaydı. Tüm katılımcılara IOSuygulanabilirken, 30 hasta ve 15 sağlıklı çocuğa spirometri uygulandı.Elde edilen verilerin istatistiksel analizleri SPSS-23 ile yapıldı. Bulgular: Hasta grubunda 55 (11'i ilk atak, 21'i relaps, 23'ü remisyon döneminde), kontrol grubunda 40 olmak üzere toplam 95 hasta çalışmaya alındı.İlk atak ve relapstaki hastaların IOS ve spirometri parametreleri arasında farksaptanmadı. Atak anındaki (İlk atak ve relapstaki) hastaların IOS ile bakılan R değerleri(R5%, R10%, R5-20), AX ve Z5% değerleri kontrol grubuna göre daha yüksekbulunurken, X değerleri (X10 ve X15) kontrol grubuna göre daha düşük bulundu.Spirometri ile ölçülen değerlerden FEV1%, FEV1/FVC, PEF% ve MEF25-75% değerleriatak dönemindeki hastalarda kontrol grubuna göre daha düşük bulundu. Remisyondönemindeki hastalar ve sağlıklı kontrol grubundaki hastalar arasında X15% parametresi dışında diğer ölçümlerde farklılık saptanmadı. IOS ile spirometri parametrelerinin korelasyonunda, R5%, R10%, R15%, X10% ve X15% FEV1% ile negatif korele, R5%, R5-20, X15% parametreleri FEV1/FVC ile negatif korele, X10% FVC ile negatif korele, AX, R5%, R10%, R5-20, Fres ve Z5% değerleri MEF25-75 ile negatif, X10, X15 ise MEF25-75 ile pozitif korele bulundu.Sonuç: Çalışmamızda IOS ve spirometri ile ölçülen solunum fonksiyonlarının NS'lihastalarda atak anında etkilendiği, akciğer sorununun distal ve küçük hava yollarındasınırlı olup, obstruktif karakterde olduğu, remisyondaki hastalarda ise solunumfonksiyonlarının sağlıklı çocuklarla benzer olduğu görüldü. Remisyondaki hastalarınnormal bulunansolunum fonksiyonlarının tedavi ile düzelen intravasküler onkotik basıncaikincil dokudaki ödemin çözülüp normal fizyolojik duruma geri dönülmesine bağlı olduğudüşünüldü. Sonuç olarak; NS'li olguların atak anında solunum fonksiyonlarınının etkilendiğive bu atak anındaki etkilenmeyi saptamada, özellikle küçük çocuklarda kolaylıklauygulanabilen IOS'un değerli bir yöntem olduğu düşünüldü. Anahtar sözcükler: nefrotik sendrom, solunum fonksiyonları, spirometri, impulsosilometri Introduction and Aim: NS is one of the most common glomerular diseases of childhood characterized by edema, hypoalbuminemia and proteinuria at the nephrotic range. In NS, there is a risk of increased edema in the pleural space, which may affect the functioning of the respiratory system. Various pulmonary function tests (PFT) can be used to detect any lung problems that may develop due to this condition. IOS is a new method that can be used easily in small children and can Show peripheral and central airway problems.We aimed to evaluate the pulmonary function of patients with NS in the age rangeof 3 to 18 years with IOS and spirometry methods and to correlate the spirometry and IOSparameters with each other and to investigate the validity and reliability of the new method IOS through spirometry which is the current standard method. Materials and Methods:Fifty-five children between the ages of 3-18 years old, followed with the diagnosisof NS at pediatric nephrology clinics of Kocaeli University were enrolled in the studytogether with 40 healthy children without any respiratory problems as the control group.11 of the patients were in first attack, 21 were in relapse, 23 were in remission. IOSwas performed by all patients and spirometry was performed by 30 patients and 15 healtychildren. The collected data were statistically analyzed with the SPSS23 program.Results:A total of 95 patients were enrolled in the study group, 55 (11 were in the firstattack, 21 were relapse, 23 were in the remission period) and 40 in the control group.There was no difference between IOS and spirometry parameters of the first attackand relapsed patients. The values of R (R5%, R10%, R5-20), AX and Z5% of the patientsin the attack period were higher than those of the control group, while the X values (X10and X15) were lower than the control group. When the results of spirometry wereevaluated, FEV1%, FEV1/FVC, PEF% ve MEF25-75% were lower than the control group.There were no differences between the patients in the remission period and the patients inthe healthy control group, except for the X15% parameter. When the correlation between IOS and spirometry results were evaluated, FEV1% showed negative correlation with R5%, R10%, R15%, X10%, X15% results, FEV1/FVC% showed negative correlation with R5%, R5-20, X15% results, FVC% showed negative correlation with X10% result and MEF25-75% showed negative correlation with AX, R5%, R10%, R5-20, Fres, Z5% results and positive correlation with X10, X15 results. Conclusions: In our study, it was shown that pulmonary functions measured by IOS and spirometry were affected at the time of attack in NS patients. It was concedered that the lung problem was limited to the distal and small airways and had an obstructive character. Pulmonary functions was similar to healthy children in remission patients. It was thought that the parameters normally assessed for patients with remission may depend on treatments that result in oncotic pressure recovery, solving the edema of the tissue and returning to normal physiological condition. In conclusion, pulmonary functions were affected during the attack period of NS cases, and IOS which can be a easily performed by small children was thought to be a valuable method in detecting this condition.Keywords: nephrotic syndrome, pulmonary functions, spirometry, impulseoscillometry 86

Giriş: Böbreklerin kan dolaşımındaki dengeleyici etkisi, glomerüler hastalıklar tarafından engellenir. Glomerüler hastalıklar, kendiliğinden gelişen primer hastalıklarla veya enfeksiyonlar, ilaçlar, genetik ve sistemik hastalıklar nedeniyle oluşur. Etyolojiyi ortaya çıkarmada ki altın standart yöntem ise böbrek biyopsisidir.Gereç ve Yöntem: Çalışmamıza 2007-2015 yılları arasında Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi İç hastalıkları Anabilim Dalı Nefroloji ve Romatoloji kliniklerine başvuran ve böbrek biyopsisi yapılan 442 hasta alındı. Yaş, cinsiyet, yıl aralığı, endikasyonlar, patoloji sonuçları, kronik hastalık beraberliği, verilen tedaviler ve tedavi yanıtları değerlendirildi. Tanı grupları demografik özelliklerine ve tedavi yanıtlarına göre kıyaslandı.Bulgular: Çalışmaya alınan hastaların yaş ortalaması 43,09±15,09'du. Olguların %48,9'u kadın, % 51,1'i erkekti. En sık biyopsi endikasyonu nefrotik sendromdu. Tüm yaş ve cinsiyet gruplarında en sık renal patoloji primer glomerülonefrit (% 59,5) olarak saptandı. Patolojik alt tanı grubundaysa en sık % 14,3 ile membranöz glomerülonefrit ve fokal segmental glomerüloskleroz saptandı. 338 hastaya tedavi verildi. Başlangıç tedavisini en sık ACE inhibitörü ya da ARB oluşturuyordu. Tedavi verilen hastaların % 19,1'inde tam remisyon, % 24,7'sinde kısmi yanıt, % 4,2'sinde nüks saptandı. % 15,2'si renal replasman tedavisine ihtiyaç duyarken, %2,8'i kronik böbrek hastalığına bağlı komplikasyonlardan öldü. Sonuçlar: Proteinüri, kronik böbrek hastalığına neden olacak bir patolojinin belirtisi olabilir. Ultrasonografi eşliğinde yapılacak olan böbrek biyopsisi, maliyet ve hasta konforu açısından en değerli yöntemdir. Glomerüler hastalıklarda tedavi ile tam remisyon elde etme şansı vardır. Sıkı takip ve tedaviye uyum kronik böbrek hastalığı gelişmesini erken dönemde engellemiş olacaktır.Anahtar sözcükler: Böbrek biyopsisi, Glomerüler hastalıklar, Nefrotik sendrom Introduction: The balancing effect of the kidneys in the bloodstream is blocked by glomerular diseases. Glomerular diseases are caused by spontaneous primary diseases or by infections, drugs, genetic and systemic diseases. The gold standard method of revealing etiology is kidney biopsyMethods and Materials: In our study, between 2007 and 2015, 442 patients with renal biopsy who were admitted to the Nephrology and Rheumatology clinics of Çukurova University Faculty of Medicine Internal Medicine Department were enrolled. Age, sex, year interval, indications, pathology results, chronic disease cohort, given treatments and treatment responses were evaluated. Diagnostic groups were compared according to demographic characteristics and treatment response.Results: The mean age of the patients studied was 43,09 ± 15,09. 48.9% of the cases were women and 51.1% were male. The most common biopsy indication is nephrotic syndrome. Renal pathology was the most common primary glomerulonephritis (59.5%) in all age and gender groups. In the pathologic subdiagnosis group, membranous glomerulonephritis and focal segmental glomerulosclerosis were the most common with 14.3%. 338 patients were treated. Initial treatment was most commonly the ACE inhibitor or ARB. 19.1% of the treated patients had complete remission, 24.7% had partial remission, and 4.2% had recurrence. 15,2% needed renal replacement therapy, and 2,8% died from complications related to chronic kidney disease.Discussion: Proteinuria may be a symptom of a pathologic condition that causes chronic kidney disease. The renal biopsy to be performed under ultrasound guidance is the most valuable method in terms of cost and patient comfort. Glomerular diseases have the chance to achieve complete remission with treatment. The development of chronic kidney disease will be prevented in the early period of compliance and follow-up of treatment.Key Words: Kidney biopsy, Glomerular diseases, Nephrotic syndrome 92

Bu çalışmada 2000-2015 döneminde, servisimizde yatan ve Çocuk NefrolojiPolikliniğinde takip edilen steroide dirençli nefrotik Sendrom tanısı alan 50 hastaretrospektif olarak değerlendirildi. Çalışmaya katılan hastaların 22'si kız (%44), 28'ierkek (%.56) olup, yaşları 1 yaş ile 14 yaş (6.38±3.95) arasında değişmekte idi.Hastalarımızda en sık rastlanan patoloji FSGS (%44) olarak saptandı. FSGS'yi MPGN(%30), MGN (%22) ve MLH (%4) izledi. Çalışmaya katılan 22 FSGS tanılı hastanın8'de podosin gen mutasyonu pozitif saptanırken, 10'da negatif bulundu. Dört hastanınise podosin gen mutasyonu bilinmiyordu.MGN hastalarında anne ve baba akrabalığı ve ailede NS öyküsü daha sıkgörülmekteydi (%81,8). FSGS hastalarında akrabalık bağı diğer hastalara nazaran dahaaz oranda (%45,5) görülmekteydi. Podosin gen mutasyonu bakılan alt gruplarda isemutasyonu pozitif olanlarda akraba evliliği oranı negatif olanlardan daha yüksek(%87,5) bulundu. Başvuru anında kan basıncı yüksekliği (%36,3) ve GFR düşüklüğü(%40,9) FSGS hastalarında daha sık karşılaşılan bir bulguyken, MPGN hastalarındakompleman düşüklüğü (%20) daha ön plandaydı. 2000 ile 2015 yılları arasında izlenen50 SRNS hastamızın ortalama takip süresi 5,8 yıl (±3,8 yıl)(1-14 yıl) olup, 18'i (%36,0)remisyonda iken, 21 hasta (%42,0) nefrotik proteinürisi devam ederken, 11 hastada(%22,0) ise kronik böbrek yetmezliği gelişmişti. Siklosporin tedavisi en etkin tedaviiken, yanıtsız olan 3 hastamız takrolimus tedavisi ile remisyona girmişti. Ritüximab,MMF, siklofosfamide ve plazmaferez tedavisi ile remisyona giren hasta olmadığıgörüldü.Sonuç olarak çocukluk çağı nefrotik sendromlarının önemli bir kısmındansorumlu olan SRNS'ın çoğunluğunu FSGS'nin oluşturduğu, FSGS'lerin de önemlikısmından da podosin pozitif mutasyona sahip ailesel FSGS'nin sorumlu olduğugörüldü. Steroide dirençli nefrotik sendromların tedavisinde siklosporinin etkili tedaviseçeneği olduğu, bu tedavinin yetersiz olduğu durumlarda takrolimusun alternatifseçenek olabileceği bulundu. Ancak tanı ve tedavilerdeki güncel gelişmelere rağmenSRNS hastalarının bir kısmının KBY sürecine girmekten kurtulamadığı görüldü. Buhastaların tanı, tedavisi ve prognozlarının belirlenmesinde çok merkezli prospektifçalışmaların gerekliliği ortaya çıkmaktadır. In this study, during 2000-2015, 50 patients who were followed at the PediatricNephrology clinic and outpatient clinic diagnosed as steroid-resistant nephroticsyndrome were evaluated retrospectively. In this study 44% (n=22) of the patients werefemale and 56% (n=28) of the patients were male and ages ranged from 1 to 14(6.38±3.95) years. Diagnostic renal biopsy is done to all of our patients, the mostfrequent pathology was FSGS (44%). FSGS is followed by MPGN (30%), MPGN(22%) and MCD (4%). In 8 of 22 patients diagnosed with FSGS participated in thestudy positive podocin gene mutation was present, 10 of this FSGS patients werenegative and in 4 patients was not any data about podocin gene mutation.In MGN patient history of consanguineous marriage and family history of NSwas seen more frequently (81.8%). Consanguineous marriage rates was lower in FSGSpatients than other patients (45.5%). Consanguineous marriage rate was higher inpatients who have positive podocin gene mutation (87.5%). At admission bloodpressure elevation (36.3%) and decrease in GFR (40.9%) was common in FSGSpatients and decrease in complement was more prominent in MPGN patients. 50 SRNSpatients followed between 2000 and 2015, with an average follow-up period of our5.8±3.8 years (1-14 years), 18 (36.0%) were in remission, 21 patients (42.0%) hadnephrotic proteinuria and 11 patients (22.0%) had developed the chronic renal failure.Cyclosporine therapy in patients who mere in remission had emerged as the mosteffective treatment. 3 of our patients who did not respond to cyclosporine treatmentwere in remission with tacrolimus therapy. There were no patients in remissionfollowing treatment with Rituximab, MMF, cyclophosphamide and plasmapheresis.As a result our study showed FSGS is responsible for a significant part ofchildhood nephrotic syndrome and majority of steroid-resistant nephrotic syndrome.Podocin gene mutation positive FSGS is responsible from the important part of FSGS.Our study showed that cyclosporine is an effective treatment option in steroid resistantnephrotic syndrome of cyclosporine, in cases where this treatment was found to beinsufficient, tacrolimus can be an alternative option. However, despite recent advancesin the diagnosis and treatment process, some of the SRNS patients was unable to get ridof chronic renal failure process. For the diagnosis, treatment and prognosis multicenterprospective studies are needed. 92

Amaç: Nefrotik sendrom çocukluk çağının sonrasında ciddi morbiditelere yol açabilen bir hastalıktır. Steroid tedavisinden başlayarak immünsüpresanlara kadar birçok tedavi prosedürü kullanılmaktadır. Birçok ilacında antiproteinürik ve renoprotektif etkisi denenmektedir. Çalışmamızda 1,25(OH)2D3 vitamini ve parikalstolün proteinüri, böbrek doku histolojisi, podosin ve nefrin mrna üzerine etkisini araştırmayı amaçladık.Yöntem: 28 sıçan 4 gruba ayrıldı. Deneysel nefrotik sendrom 10mg/100gr püromisin ile sağlandı. Grup 1 sağlam kontrol grubu, Grup 2 PAN ile oluşturulmuş nefrotik sendrom grubu, Grup 3 D vitamini grubu, Grup 4 parikalsitol grubu olarak belirlenmiştir. Grup 1'e herhangi bir ilaç uygulaması yapılmamıştır. Grup 2' ye sadece püromisin uygulaması yapılmıştır. Grup 3 'e, püromisin uygulması yapıldıktan sonra 7 gün boyunca hergün intra peritoneal olarak 0,4 µg/kg/gün dozunda 1,25 (OH) 2 D 3 uygulaması yapıldı. Grup 4'e püromisin uygulaması yapıldıktan sonra 7 gün boyunca hergün intraperitoneal olarak 240ng/kg/gün dozunda parikalsitol uygulaması yapıldı.0,4. ve 7. günlerde masaj yapılarak spot idrar örnekleri toplandı. 7 gün sonrasında sıçanlardan böbrek doku örnekleri alındıktan sonra sıçanlar servikal dislokasyon yöntemi ile sakrifiye edildi.Bulgular: idrar protein/kreatinin oranının nefrotik sendrom grubunun kendi içerisindeki artışı anlamlı bulunmuştur(p=0.015). Ayrıca parikalsitol ve d vitamini gruplarında da protein/kreatinin oranın günler içerisinde artışı anlamlıdır. (p=0,008,p:0,030). Fakat gruplar arasında karşılaştırıldığında 0.gün idrar protein/kreatinin oranları arasında istatistiksel anlamlı farklılık oluşu (p=0,028) sonraki günlerdeki gruplar arasındaki karşılaştırmayı anlamsız kılmaktadır. Nefrin mRNA ekspresyonunda gruplar arasında anlamlı farklılık saptanamamıştır.(p=0,721). Podosin mRNA ekspresyonunda, parikalsitol grubunda nefrotik sendrom grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı artış saptanmıştır( p= 0,003). Yapılan histolojik incelemelerde nefrotik sendrom grubunda glomerüler hipersellülerite saptanmıştır. Parikalsitol ve d vitamini grubunda ise minimal glomerüler hipersellülerite saptanmıştır. Fakat podosin ve nefrin için yapılan immünhistokimyasal incelemelerde anlamlı immünreaktivasyon saptanamamıştır.(p= 0,356, p= 0,475). Sonuç: Sonuç olarak parikalsitol ve D vitamini ile yapılan çalışmalar ve terorik bilgiler ışığında antiproteinürik ve renoprotektif etkileri olduğunu bilmekteyiz. Yaptığımız çalışmada rakamsal olarak bu etkiyi gözlemlemiş olmamıza rağmen istatistiksel anlamlılık sağlanamamıştır.Anahtar kelimeler: Nefrotik sendrom, Parikalsitol, D vitamini, Nefrin, Podosin, Proteinüri Puprose: Nephrotic syndrome is a disease that may give rise to the serious morbidities after childhood period. Several treatment procedures are used, from steroid treatment to immunosuppressants. Antiproteinuric and renoprotective effects are tried in several medicines. In our study, we aimed to investigate the effect of 1,25 (OH) 2D3 vitamin and paricalcitol proteinuria, renal tissue histology, podocin and nephrin upon mRNA.Materials and Methods: 28 number of rats has been divided into 4 groups. Experimental nephrotic syndrome has been provided with 10mg/100gr of puromycin. Group 1 has been determined as a healthy control group, Group 2 as a nephrotic syndrome group formed by PAN, Group 3 as a vitamin D group, Group 4 as a paricalcitol group. No medication has been realized to Group 1. Only puromycin application has been performed to Group 2. 1,25 (OH) 2 D 3 application has been realized intraperitoneally to Group 3 in dose of 0,4 µg/kg/day every day for 7 days after performing the application of puromycin. Paricalcitol application has been realized intraperitoneally to Group 4 in dose of 240ng/kg/day every day for 7 days after performing the application of puromycin. Spot urine samples have been collected after performing massaged on the 0th, 4th and 7th days. After taking renal tissue from the rats after 7 days, rats have been sacrificed by cervical dislocation method.Results: An increase of urine protein/creatinine ratio in nephrotic syndrome within itself has been found significant (p=0.015). In addition, increase of protein/creatinine within days is significant also in groups of paricalcitol and vitamin D (p=0,008,p:0,030). However, when compared between groups, the presence of a statistically-significant difference between urine protein/creatinine ratio on 0th day makes the comparison between the groups meaningless in the following days (p=0,028). No significant difference could have been detected between the groups in mRNA expression of nephrin (p=0,721). In mRNA expression of podocin, no statistically significant increase has been detected according to the nephrotic syndrome group (p = 0.003). Glomerular hypersolarity has been found out in the nephrotic syndrome group in performed histological studies. And minimal glomerular hypersolarity has been detected in paricalcitol and vitamin D group. However, no significant immunoreactivity could have been detected in the immunohistochemical studies realized for podocin and nephrin (p= 0,356, p= 0,475).Conclusion: As a result, under the light of the studies which have been performed with paricalcitol and Vitamin D and theoretical information, we are aware that there are antiproteinuric and renoprotective effects. Although we have observed numerically this effect in the study that we have carried out, statistical significance has been achieved.Key words: Nephrotic syndrome, Paricalcitol, Vitamin D, Nephrin , Podocin, Proteinuria 76

Bulgur İ. Primer fokal segmental glomerüloskleroz ve minimal değişiklik hastalığı tanısı olan erişkin hastaların klinik verilerinin ve tedavi sonuçlarının geriye dönük değerlendirilmesi. Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi İç Hastalıkları Anabilim Dalı. 2016Amaç: Fokal segmental glomerüloskleroz (FSGS) ve minimal değişiklik hastalığı (MDH) proteinüri, ödem ve hipoalbuminemi gibi nefrotik sendrom bulguları ile prezente olan, renal biyopsi ile tanı alan histopatolojik antitelerdir. Glomerül epitel zedelenmesinin temel olduğu bu iki önemli hastalık podositopatiler çatısı altında yer alan primer glomerüler hastalıklardır. Primer glomerüler hastalıklar (PGH) genellikle tedavisiz bırakıldığın¬da ya da tedavi ile remisyon elde edile¬mediğinde son dönem böbrek yetmezliğine (SDBY) progrese olup, hasta morbidite ve mortalitesini arttıran hasta¬lıklardır. Biz bu çalışmaya aldığımız MDH ve FSGS tanılı hastaların klinik verilerini, tedavi yöntemlerini ve immunsupresif tedavilere yanıtlarını kendi içlerinde ve literatürdeki verilerle karşılaştırmayı amaçladık. Gereç ve yöntem: Ocak 1998 ve aralık 2014 tarihleri arasında, Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Nefroloji Bilim Dalı'nda poliklinik ve klinikte değerlendirilmiş olan, nefrotik sendrom bulguları ile prezante olan 27 primer FSGS ve 17 MDH hastasının verileri retrospektif olarak değerlendirildi. Hastaların verileri arşivdeki hasta dosyalarından ve hastane bilgisayar kayıt sisteminden elde edildi.Bulgular: İmmünsupresif tedavi almış ve hastanemizde en az 6 ay takibi yapılmış olan 27 primer FSGS (%61.3) ve 17 MDH (%38.7) hastası çalışmaya dahil edildi. 44 hastanın yaşları 20-87 arasındaydı ve yaş ortalaması 44.79±17.7 yıl saptandı. Bu hastaların %59'u erkek, %41'i kadındı. 27 FSGS hastasının yaş ortalaması 45.37±19.17 yıl saptandı, bu hastaların %66.6'sı erkek, %33.4'ü kadındı. 17 MDH hastasının yaş ortalaması 43.88±15.61 yıl saptandı, bu hastaların %47'si erkek, %53'ü kadındı. 44 hasta komorbid hastalık açısından incelendiğinde tanı anında %11.3'ünde DM, %11.3'ünde kardiyovasküler hastalık (KVH) saptandı. 27 FSGS'li hasta ortalama 3.3±2.63 yıl, 17 MDH'lı hasta ortalama 4.97±3.43 yıl izlendi. Hastaların tanı anında bakılan serum üre, kreatinin, albumin, globulin, trigliserid, HDL (yüksek yoğunluklu lipoprotein), LDL, total kolesterol, hemoglobin, açlık kan şekeri, kreatinin klirensi ve proteinüri düzeyleri ortalaması ile verilmiş olup, tanı anında; hematüri, hipoalbuminemi varlığı (albümin≤3.5 gr/dl) ve ˂90 ml/dk olan kreatinin klirensi düzeyleri yüzde (%) olarak verildi. Karşılaştırmalı analizde MDH'da tanı anında kreatinin klirensi ortalaması belirgin olarak daha yüksek bulunmuştur ve istatistiksel olarak da anlamlı kabul edilmiştir. Hastaların biopsi örnekleri; glomerül sayısı, global glomerüloskleroz, segmental glomerüloskleroz, glomerüler proliferasyon, interstisyel fibrozis, tübüler atrofi bulguları açısından değerlendirildi. Glomerül sayısı ortalaması ile, glomerüler proliferasyon, interstisyel fibrozis, tübüler atrofi düzeyleri yüzde (%) olarak, segmental ve global glomerüloskleroz özellikleri ise ortalaması ve yüzde (%) olarak verildi. MDH hastalarında tübüler atrofi ve segmental glomerüloskleroz bulunmaması FSGS hastalarıyla karşılaştırıldığında istatistiksel olarak anlamlı kabul edilmiştir. Hastalar, uygulanan tedavi açısından; kortikosteroid verilen grup (KS) ve kortikosteroid ile birlikte diğer immunsupresif tedavilerin (alkilleyici ajanlar, kalsinörin inhibitörleri vs) verildiği immunsupresif grup (İS) olarak iki grupta değerlendirildi. FSGS hastalarında parsiyel veya tam remisyon elde edebilmek amacıyla kortikosteroid dışında diğer immunsupresif tedavilere daha fazla ihtiyaç olmuştur, bu sonuç istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur. Hastalarda tedaviye cevap proteinürideki azalma de¬recesine göre değerlendirildi. Hastaların proteinüri miktarına göre uygulanan tedaviye cevap durumu; remisyon yok, tam remisyon, parsiyel remisyon ve relaps olarak değerlendirildi. MDH ve FSGS hastalarının toplam 12 ay olacak şekilde 3 aylık periyodlarda incelendi. 3. ve 6. ay takiplerinde, tedaviye yanıt/tam remisyona girme oranının MDH hastalarında FSGS hastalarından daha yüksek olduğu saptanmıştır. FSGS hastalarından 2'si (%7.4) son dönem böbrek yetmezliğine ilerlemiş ve renal replasman tedavisi (hemodiyaliz) başlanmıştır. Sonuç: FSGS ve MDH genellikle tedavisiz bırakıldığın¬da ya da tedavi ile remisyon elde edile¬mediğinde SDBY'ye progrese olup, hasta morbidite ve mortalitesini arttıran hasta-lıklardır. Benzer klinik bulguları olan bu hastalıkların tedavisinde kortikosteroid, alkilleyici ajanlar, kalsinörin antagonistleri ile olan benzer tedavi yaklaşımları kullanılır. Bu çalışmada kendi merkezimizin klinik ve tedavi verilerini elde ettik, verilerimizin literatür ile benzer ve farklı yönlerini gördük.Anahtar kelimeler: Primer fokal segmental glomerüloskleroz; minimal değişiklik hastalığı; nefrotik sendrom; proteinüri; kortikosteroid; immünsupresyon; remisyon; relaps Bulgur İ. Retrospectively evaluation of clinical data and results of the treatment of primary focal segmantal glomerulosclerosis and minimal change disease diagnosed in adult patients. Ege University, School of Medicine, Internal Medicine Department. 2016.İntroduction: Focal segmental glomerulosclerosis and minimal change disease (MCD) are histopatological entities diagnosed with renal biopsy that presenting with nephrotic syndrome findings such as proteinuria, edema and hypoalbunemia. These two major diseases are primary glomeruli diseases that the glomeruli epithelial damage is the basis and located under the roof of podocytopathy. Primary glomeruli disease (PGD) could be progressed to end stage renal disease (ESRD) if they do not be treated succesfully, these diseases increase the morbidity and mortality of patient. In our study, we aimed to compare the immunsupression treatment and the results of treatment between FSGS and MCD and our data with literature.Materials and Methods: 27 primary FSGS and 17 MCD patients who are admitted with nephrotic synrome findings, Ege University Hospital Department of Nephrology clinic and evaluated at the clinic from January 1998 through December 2014 were analysed retrospectively. The information about these patients is reached from Ege University recorded data. Findings: 27 primary FSGS (%61.3) and 17 MCD (%38.7) patients were included in the study which has received immunosuppressive therapy and has been followed at least 6 months in our hospital. 44 patients were between the ages of 20-87 and the mean age was 44.79 ± 17.7 years. %59 of these patients were male and %41 were female. The average age of 27 FSGS patients was found 45.37 ± 19:17 years, the %66.6 of the patients were male and %33.4 female. 17 MCD patient's mean age was found 43.88 ± 15.61 years, %47 of these patients were male and %53 female. %11,3 of 44 patients had diabetes mellitus and also %11,3 patients of 44 had cardiovascular disease at the time of diagnosis. 27 FSGS patients were followed by a mean 3.3 ± 2.63 years, 17 MCD patients were followed by a mean 4.97 ± 3.43 years. At time of diagnosis; the serum urea, creatinine, albumin, globulin, triglycerides, HDL (high density lipoprotein), LDL, total cholesterol, hemoglobin, fasting blood glucose, creatinine clearance and proteinuria levels were given for the average, hematuria, hypoalbuminemia presence (albümin≤3.5 g/dl) and ˂90 ml/min creatinine clearance levels were given within percent. İn comparative analysis, at time of diagnosis in MCD patients the average clearance of creatinine was significantly higher and it was considered statistically significant. Biopsies of patients were evaluated in terms of findings; the number of glomeruli, global glomerulosclerosis, segmental glomerulosclerosis, glomerular proliferation, interstitial fibrosis and tubular atrophy. The number of glomeruli is given for the average, glomerular proliferation, interstitial fibrosis and tubular atrophy levels are given in percent (%), segmental and global glomerulosclerosis properties were calculated within mean and percent. When MCD patients were compared with FSGS patients lack of tubular atrophy and segmental glomerulosclerosis were considered statistically significant. Patients were divided into two groups according to the treatment which was given; corticosteroid-treated group (CS) and the other is ımmunsuppressive group (IS) which was given ımmunsupressive therapy (such as alkylating agents, calcineurin inhibitors, etc) in addition to CS therapy. In FSGS patients in order to obtain partial or complete remission had a greater need for other immunosuppressive therapy except corticosteroids, this result was statistically significant. The response of the treatment was evaluated according to the reduction degree of proteinuria and classified no remission, complete remission, partial remission and relapse. MCD and FSGS patients were checked every 3 months. In 3th anh 6th months follow-up, treatment response / complete remission rate was found to be higher in patients at MCD than FSGS. 2 patients of FSGS (%7.4) progressed to end-stage renal failure and renal replacement therapy (hemodialysis) has started.Conclusion: FSGS and MCD are usually progressed to end stage renal disease (ESRD) whitout treatment or is not achieved remission with treatment, these diseases increase the morbidity and mortality of patient. In the treatment of these diseases with similar clinical symptoms, similar treatments are used like corticosteroids, alkylating agents, calcineurin antagonists. We aimed to compare the immunsupression treatment and the results of treatment between FSGS and MCD and our data with literature.Keywords: Primary focal segmental glomerulosclerosis; minimal change disease; nephrotic syndrome; proteinuria; corticosteroid; immunosuppresion; remission; relapse 63

Membranöz nefropati, yetişkinlerde nefrotik sendromun en sık rastlanan sebeplerinden birisi olup, hastalarının üçte birinde spontan remisyon gözlenirken, uzun dönemde (5-15 yıl içinde) hastaların %40 -50'sinde son dönem böbrek yetmezliği gelişir. Membranöz nefropati sıklıkla idiyopatik(%75) olmakla beraber, vakaların %25'inde ise malignensi, enfeksiyonlar, ilaçlar, romatolojik bozukluklara ikincil gelişebilmektedir.Çalışmamıza Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi, İç Hastalıkları Anabilim Dalı, Nefroloji Bilim Dalında 2008 ile 2015 yılları arasındaki sürede böbrek biyopsileri ile tanı alan araştırmaya dahil edilme kriterlerini taşıyan 74 membranöz nefropati hastası dahil edildi. Hastaların 40'ı erkek(%54,1), 34'ü ise kadın(%45,9) olup, erkek/kadın oranı 1,2 olarak bulundu. Hastaların yaşları 23-75 arasında olup, yaş ortalaması 47,6±14 olarak bulundu.Vakaların 60'ı(%81) birincil membranöz nefropati, 14'ü(%19) ise ikincil membranöz nefropati olarak değerlendirmiş olup, ikincil nedenler arasında 8 hastada(%57) malignite saptanmış, literatürün aksine hematolojik maligniteler daha sık görülmüştür.KDIGO kılavuzunda da belirtildiği gibi orta ve yüksek risk grubu hastalara immünsüpresif tedavi verilmiş, düşük risk grubundaki hastalar sadece konservatif tedavi ile takip edilmiş olup, toplam 74 hastanın 56'sında(%75,7) literatürle benzer oranlarda remisyon sağlanmıştır. İmmünsüpresif tedavi olarak kortikosteroid ve siklosporin kullanımının etkin olduğu görülmekte olup, dirençli vakalarda rituksimab tercih edilebilir. Hastaların ortalama immünsüpresif tedavi alma süreleri 12±6 ay olup, tüm hastaların ortalama takip süresi 4±2 yıldır.Kadın cinsiyet, genç yaş, başlangıçta düşük serum kreatinin değerleri, başlangıçta yüksek glomerüler filtrasyon hızı, başlangıçta düşük proteinüri düzeyleri literatürle benzer olarak iyi prognostik faktörler olarak değerlendirilmiştir.Anahtar kelimeler: Membranöz nefropati, nefrotik sendrom, proteinüri Membranous nephropathy is one of the most frequent causes of nephrotic syndrome in adults. One-third of patients with spontaneous remission was observed. In the long term (within 5-15 years) in 40-50 % of patients will develop end-stage renal failure. Membranous nephropathy is often idiopathic (75%). In 25% of cases it may develop secondary to malignancies, infections, drugs and rheumatic disorders.Our study was conducted at the Gazi University Faculty of Medicine, Department of Internal Medicine, Department of Nephrology. Seventy four membranous nephropathy patients who were diagnosed between 2008 and 2015 were included in the study. Fourty patients were male (54.1%) and 34 patients were female (45.9%). The male / female rate was 1,2. The patients were between 23-75 years of age and the average age was found 47.6 ± 14.Sixty cases (81%) were considered as primary membranous nephropathy and fourteen of them (19%) were considered as secondary membranous nephropathy. Eight patients (57%) in the secondary causes were malignant. Unlike literature, hematologic malignancies were found more frequently.In moderate and high risk group, immunosuppressive treatments were given to patients as specified in KDIGO guide. Patients in the low risk group received only conservative treatments. Fifty six of patients (75.7%) had similar remission rates in the literature. Use of corticosteroids and cyclosporine as immunosuppressive therapy is effective, but rituximab can be preferred in resistant cases.The average duration of the patients receiving immunosuppressive therapy was 12 ± 6 months and mean of follow-up period of patients was 4 ± 2 years. Female sexuality, young age, low serum creatinine levels, increased glomerular filtration rate, low proteinuria levels were evaluated as good prognostic factors which is corresponded with literature.Key words: membranous nephropathy, nephrotic syndrome, proteinuria 76

Primer glomerülonefritler farklı alt tipleri olan nadir görülen hastalıklardır. kürlerinin zor olması, immünsüpresif tedavi gerektirmeleri, hastalığa ve tedavilere bağlı ciddi morbiditelerin görülmesi ve SDBY'ne ilerlemeleri açısından halen önemli bir sağlık sorunudur.Bu tez çalışmasında, Ocak 2000 ile Haziran 2016 tarihleri arasında İstanbul Üniversitesi Cerrahpaşa Tıp Fakültesi İç Hastalıkları Anabilim Dalı Nefroloji Bilim Dalı'nda primer GN tanısı ile takip ve tedavi edilen hastaların demografik ve klinik özelliklerini, sağkalımlarını ve sağkalımlarını etkileyen faktörler retrospektif olarak araştırılmıştır.Toplam hasta sayısı 485 olup, hastaların 265'i erkek (% 55), 220'si (% 45) kadındırHastalara tanı koyulduğunda yaş ortalaması 38,5 ± 15,1 olup hastaların yaş aralığının 18 - 77 arasında olduğu görüldüÇalışmamızda en sık biyopsi endikasyonu nefrotik sendromdur (% 53,2)Histopatolojik olarak en sık tanı (% 33,2 ) İgA-N ) 2.FSGS (% 19,6) 3.MGN (% 10,9) dir . Tanı sonrası ortalama takip süresi 59,1 ± 48,5 aydırTakipte 48 hasta ölmüş ,95 hastada (%20) SDBY gelişmiştir.Erkek cinsiyet, tanı koyulduğunda sistemik hipertansiyonun olması, nefrotik düzeyde proteinüri olması ve histolojik tanının kresentik GN olması renal sonlanımı olumsuz yönde etkilediği görülmüştür.. İmmünsüpresif tedavilerin renal ve hasta sağlkalımı üzerinde anlamlı bir etkisi görülmemiştir Primary Glomerulonephritis are rare diseases with different subtypes. They still constitute a significant healt problem because a complete cure is hard to attain, requirement immunosuppressive therapy is high, serious co-morbidities occur due to the disease itself and therapies and they progress to ESRD. In this study, patients diagnosed with primary glomerulonephritidis between January 2000 and June2016 at İstanbul University Cerrahpaşa Medical Faculty Department of Internal Medicine-Nephrology have been analyzed regarding their demographic and clinical charateristics, survival rates and the factors that affect their survival. Of the 485 patients included, 265 were male (%55) and 220 were female (%45). Mean age of diagnosis was 38,5 ± 15,1 and age range was 18 to 77. The most frequent indication for biopsy is found to be nephrotic syndrome. The most common histopathological dignosis are respectively IgA-N (%33,2), FSGS (% 19,6) and MGN (% 10,9).On clinical follow up 48 patients died and 95 patients (%20) progressed to ESRD.It is observed that male sex, systemic hypertention at the time of diagnosis, proteinuria at nephrotic range and the histological diagnosis being crescentic glomerulonephritis contribute negatively to renal survival. Immunosuppressive therapies do not have a significant effect on renal and patient survival. 42

WOS: 000352482000014, PubMed ID: 26084125, Background/aim: The effectiveness of assessing volume load via bioimpedance in pediatric patients with nephrotic syndrome (NS) was investigated. Materials and methods: Patients with NS (n = 34) were compared with healthy controls (n = 20). The inferior vena cava index and inferior vena cava collapsibility index (IVCCI) scores were determined for all subjects. Bioimpedance measurements were used to directly determine volume load. Clinical findings, relative fluid load, and echocardiographic measurements were determined and compared with bioimpedance in calculating volume load. Results: The sensitivity and specificity of bioimpedance in determining volume load were found to be 65% and 90%, respectively. IVCCI was lower in NS patients than in controls. There were also significant differences in IVCCI values between patients with localized and generalized edema. Relative fluid load was higher in NS patients with generalized edema as opposed to patients with localized edema. For calculating volume load, the sensitivity of bioimpedance, clinical findings, and echocardiographic measurements was 87%, 95%, and 83%, respectively, whereas the specificity of determining volume load by bioimpedance, clinical findings, and echocardiographic measurements was 50%, 10%, and 80%, respectively. Conclusion: Our data suggest that bioimpedance may be superior to echocardiography in determining volume load in children with NS, because it is cost-effective, reliable, and relatively simple to perform.

Objective: Minimal change disease (MCD) is the most common cause of nephrotic syndrome in childhood but its pathogenesis remains poorly understood. A T-cell-derived factor or factors were initially alleged as contributing to the disease pathogenesis. However, podocyte CD80 expression is now a commonly discussed theory. The aim of this study was to investigate the pathogenesis of MCD by determining urine interleukin-13, CD80, CD28, matrix metalloproteinase-2 (MMP-2), and granzyme B levels. Methods: Thirty patients and thirty healthy children were evaluated in this study. Six patients had biopsy proven MCD. The remaining patients were considered to have MCD because of their age at time of diagnosis; response to steroid treatment, absence of gross hematuria, hypocomplementemia or renal failure; and normal blood pressures in the active stage. The nephrotic-phase urine interleukin-13, CD80, CD28, MMP-2, and granzyme B levels of all patients were compared with the remission-stage urine levels of the same patients and control subjects. The urine samples were collected immediately before the application of immunosuppressive drugs or other treatment modalities. Results: Significantly higher interleukin-13, CD80, CD28, and MMP-2 levels were observed in the relapse period compared with both the remission period and control subjects. There was a significant positive correlation between the active-stage urine interleukin-13 and CD80 levels (r=0.619, p, Amaç: Minimal değişiklik hastalığı çocuklarda nefrotik sendromun en sık nedenidir ve patogenezi hala aydınlatılamamıştır. Başlangıçta T hücresi kaynaklı faktör ya da faktörlerin hastalığın patogenezinden sorumlu olduğu ileri sürülmüştür. Fakat günümüzde hastalığın patogenezinde podosit CD80 ekspresyonu ön plana çıkmıştır. Bizim bu çalışmada amacımız hastaların idrar interlökin-13, CD80, CD28, matriks metaloproteinaz-2 ve granzim b düzeylerine bakarak hastalığın patogenezini anlamaya çalışmaktır. Yöntemler: Bu amaçla 30 hasta ve 30 sağlıklı çocuktan oluşan kontrol grubu ile çalıştık. 6 hastanın biyopsi sonucu minimal değişiklik hastalığı idi. Diğer hastalara hastalığın ilk aktif dönemindeki başlangıç yaşı, steroid tedavisine verdikleri cevap, hastalığın tanısı sırasında gros hematüri, hipokomplementemi, renal yetmezlik ve hipertansiyon olmaması nedeniyle minimal değişiklik hastalığı tanısı konuldu. Hastaların aktif faz idrar interlökin-13, CD80, CD28, matriks metaloproteinaz-2 ve granzim b düzeyleri aynı hastaların remisyon dönemi ve kontrol grubu ile karşılaştırıldı. İmmünsüpresif ilaçlar ya da diğer tedavi modaliteleri başlamadan hemen önce idrar örnekleri alındı. Bulgular: Hastalığın aktif döneminde remisyon ve kontrol grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı idrar interlökin-13, CD80, CD28 ve MMP-2 yüksekliği saptadık. Nefrotik faz idrar interlökin-13 düzeyleri ile CD80 düzeyleri arasında pozitif korelasyon mevcuttu (r=0,619, p

ÖZETDoksorubisin ile oluşturulan deneysel nefrotik sendrom modelinde apelinin podositler üzerine etkisi : ışık Ve elektron mikroskobu çalışmasıAmaç: Nefrotik sendrom, böbrek yetmezliğine ilerleyebilen ve podosit hasarı oluşturan bir hastalıktır. Bir vazoaktif peptid olan apelin, etkisini apelin reseptörüne (APJ) bağlanarak gösterir. Glomerüler arteriollerin endotelyal ve vasküler düz kas hücrelerinde bulunan apelinin, böbrek hemodinamiğini düzenleyerek pre ve post mikrodamarlanma üzerinde etkisinin olduğu görülmüştür. Çalışmamızın amacı, doksorubisin ile oluşturulan nefrotik sendrom modelinde, apelinin proteinüri ve podosit hasarı üzerindeki etkisini, ışık ve elektron mikroskobu seviyesinde incelemek, bununla birlikte APJ’nin varlığını araştırmaktır.Gereç ve Yöntem: Çalışmada yetişkin erkek Sprague-Dawley sıçanlar kullanıldı. Sıçanlar randomize olarak (n=6) Kontrol (K; 1ml/kg i.p. serum fizyolojik (SF)); Apelin Kontrol (APK; SF ve 50 mcg/kg/gün Apelin-13 i.p.); Nefrotik Sendrom (NS; i.p. 10 mg/kg doksorubisin (DOX)) ve Nefrotik Sendrom+Apelin (NSAP; i.p. 10 mg/kg DOX+50 mcg/kg/gün Apelin-13) gruplarına ayrıldı. Yirmibirinci günün bitiminde idrar örnekleri toplandı; biyokimyasal, western blot, ışık ve elektron mikroskobu incelemeleri için böbrek dokuları alındı.Bulgular: Nefrotik sendrom grubunda proteinürinin K grubuna göre anlamlı olarak arttığı görüldü. Oksidatif stres belirteçleri olan MDA, NO, Lusigenin ve Luminolün NS grubunda anlamlı şekilde arttığı, NSAP grubunda ise azaldığı tespit edildi. GSH’ın ise NS grubunda anlamlı olarak azaldığı, NSAP grubunda arttğı izlendi. Işık mikroskobu incelemelerinde NS grubunda glomerüllerde mezangial matriks artışı ve tübüler hasar görüldü. NSAP grubunda ise minimal hasar gerilemesi gözlendi. Yine NS grubunda TGF-β immünekspresyonunda artış, NSAP grubunda minimal azalma gözlendi. Nefrin ve Apelin reseptör ekspresyonunda ise NS grubunda azalma görüldü. NS grubunda apoptotik hücre sayısı anlamlı artış gösterdi. Elektron mikroskobu incelemelerinde NS ve NSAP grubunda podosit ayaksı çıkıntılarında düzleşme görüldü. Tüm gruplarda podositlerde immün-altın işaretleme ile APJ varlığı gösterildi.Sonuçlar: Doksorubisin ile oluşturulan deneysel nefrotik sendrom modelinde apelinin podosit hasarı üzerinde iyileştirici etkisinin minimal olduğu gözlendi.Anahtar Sözcükler: glomerül, nefrotik sendrom, podosit, apelin, APJ.SUMMARYHistology and Embryology DepartmentPurpose: Nephrotic syndrom is a disease which may progress to podocyte degeneration and renal failure. Apelin, is a vasoactive peptide, shows its effect by binding the apelin receptor (APJ). Apelin, present in endotelial and vascular smooth muscle cells of glomerular arteriols has effects on the pre- and post- microvascularization through regulating renal hemodynamics. The purpose of our study is to determine the effects of apelin on the proteinuria and podocyte damage at light and electron microscopic levels, also to investigate the existence of APJ in the podocytes.Materials and Methods: Male Sprague-Dawley rats were used in the study. Rats were randomly divided into 4 groups (n=6) as Control (C; i.p. 1ml/kg physiological saline solution (PS)); Apelin Control (APC; PS and 50 mcg/kg/day Apelin-13 i.p.); Nephrotic Syndrome (NS; i.p. 10 mg/kg doxorubicin (DOX)) and Nephrotic Syndrome+Apelin (NSAP; i.p. 10 mg/kg DOX+50 mcg/kg/day Apelin-13). Urine samples and kidney tissues were collected at the end of 21st day for biochemical and western blot analyses, light and electron microscopic investigations.Results: In NS group, the significant increase in proteinuira was observed when compared with control group. The markers for the oxidative stress MDA, NO, Lucigenin ve Luminol, were increased significantly in NS while were decreased in the NSAP group. A significant decrease in GSH levels in NS group while an increase in the NSAP group was observe. In light microscopy, NS group revealed mesangial matrix accumulation in glomerules besides tubular damage. The minimal regression in the damage were seen in NSAP group. Immunoexpression of TGF- β were increased in NS group while there was a decrease in NSAP group. In NS group, expression of nephrin and APJ were decreased and the apoptotic cell number was increased significanty. In electron microscopic investigations, effacement of podocyte foot process were observed in NS and NSAP groups. In all groups, immunogold labelling of APJ were shown. Conclusion: Apelin has limited therapeutic effects on podocyte damage in experimental model of nephrotic syndrome induced by doxorubucin. Keywords: glomerulus, nephrotic syndrome, podocyte, apelin, APJ.

Ates, artrit ve karin agrisi ataklari ile 18 yildir ailevi Akdeniz atesi hikayesi olan 25 yasinda Turk kadin hasta, 1999 yilinda nefrotik sendrom klinigi ile hastanemize basvurdu. Renal ve intestinal mukozadan (rektum) yapilan biyopsilerde amiloid depolanmasi saptandi. Hastada homozigot M694V mutasyonu mevcut idi. Kolsisin tedavisi altinda klinik belirtiler ve nefrotik duzeydeki proteinuri kayboldu. Literaturde benzer vakalar nadir olarak tarif edilmistir. Bu hastada ailevi Akdeniz atesin tani ve tedavisinde 18 yillik bir gecikme ve kolsisin tedavisi altinda sekonder amiloidozise bagli nefrotik sendromun kaybolarak iyi bir seyir gostermesi tartisildi.

Giriş: Nefrotik sendrom proteinüri, hipoalbuminemi, ödem, hiperkolesterolemi ile seyreden bir tablodur. Proteinüri ile birlikte 25(OH)D3 kaybı da olduğundan nefrotik sendromlu hastaların osteomalaziye eğilimli oldukları eskiden beri bilinmektedir. Nefrotik sendromlu hastalarda glomerüler filtrasyon hızı normal olsa dahi, kalsiyum-kemik metabolizmasının bozulduğuna dair yayınlar mevcuttur. Ayrıca nefrotik sendrom tedavisinde yaygın olarak kullanılan glukokortikoidler de hastalarda osteoporoz riskini artırmaktadır. Bu çalışmanın amacı, erişkin yaş grubundaki primer nefrotik sendromlu hastalarda, osteoporoz prevalansını belirleyip, osteoporoz ile ilgili risk faktörlerini değerlendirmektir.Gereç ve Yöntem: Bu çalışma 2012-2013 yıllarında Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Nefroloji Bilim Dalı'nda poliklinik ve klinikte değerlendirilmiş olan nefrotik sendromlu hastaların dosyaları taranarak yapıldı. Onsekiz yaş ve üzeri, GFH > 60 ml/dk/1,73 m2 olan hastalar dâhil edildi ve bu hastaların serum kreatinin,albumin, kalsiyum, fosfor, paratiroid hormon, alkalen fosfataz, 25(OH)D3, 24 saatlik idrarda kantitatif protein düzeyleri, DXA ile yapılmış kemik mineral dansitometri sonuçları değerlendirildi. Çalışmada kontrol grubu olmadığından hastaların vertebra ve femur T skorları daha önce Türkiye'de yapılmış olan bir başka çalışmada elde edilen sonuçlarla da karşılaştırıldı. Bulgular: Çalışmaya 33 kadın (% 64,7) ve 18 erkek (% 35,3) olmak üzere toplam 51 hasta alındı. Katılımcıların yaş ortalaması 43,9+13,9 idi. Renal biyopsi sonuçlarına bakıldığında en çok membranöz glomerulonefrit (% 43,1) ve fokal segmental glomeruskleroz ( % 21,6) ile karşılaşıldı. Hastaların serum 25(OH)D3 düzeyi ortalama 11,2+9,2 mcg/L idi. Hastaların % 88,2'sinin serum 25(OH)D3 düzeyi 0-20 mcg/L arasında iken, % 7,8'inin 20-30 mcg/L arasındaydı. Sadece % 3,9'luk kesimin 25(OH)D3 düzeyi > 30 mcg/L idi. Hastaların proteinüri düzeyi ile serum 25(OH)D3 düzeyleri arasında anlamlı negatif korelasyon saptandı (r= -0,36, p 18 year-old and who have GFR > 60 ml/min/1,73 m2 were included and serum creatinine, albumin, calcium, phosphorus, parathormone, alkaline phosphatase, 25(OH)D3, quantitative protein in 24-hour urine and bone mineral densitometry results were assessed. The spine and hip T scores were compared with scores from another study which was done in Turkey.Results: There were 33 women (64,7 %) and 18 men (35,3 %). The mean age was 43,9+13,9. The most common forms of glomerulonephritis were membranous glomerulonephritis (43,1 %) and focal segmental glomerulosclerosis (21,6%) among patients according to renal biopsy results. The mean serum 25(OH)D3 level was 11,2+9,2 mcg/L. While 88,2 % of patients had serum 25(OH)D3 level below 20 mcg/L, 7,8 % had 25(OH)D3 level between 20 and 30 mcg/L. Only 3,9 % of patients had serum 25(OH)D3 level above 30 mcg/L. There was a statistically significant, negative correlation between proteinuria and serum 25(OH)D3 level. Among 51 patients, we observed osteoporosis in 6 patients (11,8 %) and osteopenia in 23 patients (45,1 %). The mean T score was -0,8+1,1 in spine and -0,2+1,0 in hip. The vertebrae T score was significantly lower than femur T score (p

Giriş ve Amaç:Nefrotiksendromun başlıca temel klinik bulgusu olan ödemin oluşum mekanizması yıllardır önemli bir araştırma konusu olmuştur. Sodyum birikim mekanizmalarına ve intravasküler hacim durumlarına göre iki farklı teori öne çıkmıştır. Underfill teorisi, NS'da azalmış efektif kan hacmini savunurken, overfill teorisi ise artmış intravasküler hacim varlığını öne sürmektedir.Ödem tedavisi bu iki teoriden hangisinin olduğuna göre farklılık göstermesi nedeniyle önemlidir Bu nedenle ödem patogenezini açıklayabilmek için birçok deneysel çalışma ile birlikte hastaların hacim durumunu tespit etmeye yönelik klinik çalışmalar yapılmıştır. Biz de bu çalışmada NS hastalarının hacim durumlarını farklı yöntemler kullanarak belirlemeyi ve farklı hastalık gruplarında hacim durumunu belirlemek için kullanılan BİA'nınNS'lu hastalarda kullanılabilir olup olmadığını araştırmayı amaçladık.Gereç ve Yöntem:Çalışmaya, Eylül 2012 ile Ekim 2013 tarihleri arasında Ondokuz Mayıs Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Hastanesine başvuran yeni tanı ya da relaps NS tanısı konulan 19 hasta, kontrol grubu olarak hasta grubu ile yaş, cinsiyet açısından istatistiksel olarak farklı olmayan 25 sağlıklı çocuk alındı.Çalışmaya alınan tüm olguların fizik muayene bulgularıkaydedildikten sonra vücut sıvılarını değerlendirmek için BİA, Ekokardiyografi ile İVKÇ ve sol atriyum çapı ölçümleri, NT-proBNP ve laboratuvar değerleri (serum sodyum, kreatinin, albumin, spot idrar sodyum, kreatinin, protein, serum aldosteronu ve plazma renin aktivitesi) çalışıldı.Hastalara ilk değerlendirmenin ardından prednisolon tedavisi başlandı. Remisyon döneminde, fizik muayene, laboratuvar, BİA, Ekokardiyografik değerlendirme ve NT- proBNP düzeyleri tekrarlandı. Buna göre çalışma grubu Grup I: Yeni tanı NS ya da relaps NS tanılı hasta grubu ( Ia: İlk başvuru, atak dönemi, Ib: Tedavi başlandıktan sonra ki remisyon dönemi) ,Grup II: Sağlıklı gönüllüler (kontrol) olarak değerlendirildi.Bulgular:Çalısmaya 19 nefrotiksendromlu hasta (11'i erkek, yaşortalaması5,1±2,53 yıl) ve 25 sağlıklı kontrol grubu (9'u erkek, yaş ortalaması 5,98 ± 2,84 yıl) alındı.Hasta ve kontrol grup arasında yaş ortalaması ve cinsiyet dağılımı açısından anlamlı bir fark bulunmadı. NS hastalarımızda başvuru anında klinik olarak taşikardi, periferik dolaşım bozukluğu, karın ağrısı ve hipotansiyon gibi hipovolemi bulguları saptanmadı. Grup Ia hastalarının % 42'sinde hipertansiyon tespit edildi ve grup II'ye göre anlamlı yüksek saptandı. NS hastalarımızda atakta ölçülen renin, aldosteron, VKİ indeksi ve sol atriyum çapları kontrol grupla arasında anlamlı fark saptanmadı. VKİ inspiryum çapı ve VKKİ'i atak döneminde kontrol gruba göre anlamlı düşük saptanırken, remisyon döneminde değişmediği görüldü. Vücut sıvı hacmini gösteren BİA parametrelerine göre; NS hasta grubunda HİS'da değişiklik olmadan HDS'nın artışına bağlı TVS'nun kontrol gruba göre anlamlı yüksek saptandı. NT-proBNP değerleri atakta başvuran hastalarımızda yüksek olup remisyon döneminde anlamlı azalma tespit edildiSonuç olarak, bulgularımız NS'lu çocuk hastalarda TVS artmış olmasına rağmen intravasküler hacmin normal olduğunu göstermektedir. NS hastalarının ödem tedavisinde bu durumun göz önüne alınarak tedavinin planlanmasının daha uygun olacağı görüşündeyiz. Ayrıca farklı hastalık gruplarında hidrasyon durumunun tespitinde kullanılan BİA, NS'lu çocuk hastalarda da kolay uygulanabilir, pratik bir yöntem olması nedeniyle rutin klinik kullanım için uygun bir yöntem olabilir. Bu anlamda BİA'nın çocuklardaki normal verilerini belirleyen geniş sağlıklı çocuk popülasyonçalışmaları, nefrotik sendromlu çocukların hacim durumlarını değerlendirmek için BİA'nın güvenilir bir belirteç olarak da kullanımını sağlayacaktır.Anahtar Kelimeler: Nefrotiksendrom, BİA, NT-proBNP, Vena kava inferior çapı Purpose: Edema which is a major clinical symptom of nephritic syndrome has been an important research topic for years. There are two different edema formation theories according to sodium accumulation and intravascular volume mechanisms. While the underfill theory; defending the diminished effective blood volume, overfill theory is suggesting increased intravascular volume. Since the treatment plan differ according to the mechanism it is important to determine the mechanism of edema. To explain the mechanism of edema, various experimental and clinical researchs to enlighten the patient's volume had been designed. In this study, we aimed to determine the volume situations of children with nephrotic syndrome by using different techniques and to evaluate the utility of BİA, applied in many different diseasesin children with NS Methods:19 patients referred to Pediatric Nephrology Department between September 2012 and October 2013 who were diagnosed as NS recently or followed as relapsed NS were enrolled into the study. The control group was composed of 25 aged and sex matched children. All patients' physical examination datas were recorded, BİA, echocardiography, İVK diameter, left atrium diameter, NT-proBNP and laboratory values of blood sodium, creatinine, albumin, spot urine sodium, creatinine, protein, blood aldosterone and plasma renin activity were studied. Patients were treated with prednisolone after the first evaluation. In the remission period, physical examination, laboratory testing, BİA, echocardiography and NT proBNP were repeated. Two groups were determined; group 1; newly diagnosed or relapsed NS patients (1a: first appeal, attack phase, 1b: remission phase after treatment was started), group 2; healthy volunteers (control). Results: Nineteen patientswith nephrotic syndrome (11 male, mean age: 7.0±2,5 years) and 25 healthy controls (9 male, mean age: 6.4±3,5 years) were enrolled in the study. There was no difference in the age and gender between the patient groups and the controls.At the first examination in NS patients, there were no clinical findings of hypovolemia such as; tachycardia, abdominal pain, hypotension or peripheral circulatory disorder signs. Hypertension was identified %42 of group 1a patients compared to group 2 which was statistically significant. The values of renin, aldosterone, VKİ index and left atrium diameter between NS patients in attack and control group were not statistically different. VKİ inspiratory diameter and VKKİ were significantly lower in the attack period patients while remains same in the remission period. According to the BİA parameters demonstrating body fluid volume; in NS patients, TBW was significantly higher than the control group related to increased ECW without ICW change. NT proBNP values were increased in the attack period and significant decrease was determined in remission period. As a result; our findings revealed that although TBW is increased, intravascular volume remains normal in pediatric NS cases. We think that these findings should be considered while planning the treatment of edema in NS patients. Further studies with large patient population using different methods are needed to clarify the edema mechanism in children with NS. BIA, used for evaluation of hydration status of patients in several diseases, seems to be reliable, easy and practical tool in children with NS. In this regard, studies with large healthy children population determining the normative data of BİA in children will help to determine the extent to which BIA used as a reliable marker for volume status in children with NS.Keywords: Nephroticsyndrome, BİA, NT-proBNP, Inferior vena cava diameter 111

Nefrotik sendrom; son yıllarda sıklığı artan ve özellikle çocuklarda erişkinlere göre çok daha sık görülen bir hastalık olup proteinüri, ödem ve hipoalbüminemi ile karakterizedir. Son yıllarda birçok kronik hastalıkta trombositler ve nötrofil/lenfosit oranı ile ilgili değişikliklerin önemi üzerinde durulmaktadır. Yapılan çalışmalar ortalama trombosit hacmi ve nötrofil/lenfosit oranının bazı hastalıklar açısından belirteç olabileceğini göstermektedir. Bu çalışmada nefrotik sendrom'lu çocukların aktif ve remisyon dönemlerinde ki ortalama trombosit hacmi ve nötrofil/lenfosit oranındaki değişikliklerin incelenmesi; steroid kullanan ve steroidi kesilmiş hastalarda ortalama trombosit hacmi' nin ve nötrofil/lenfosit oranının prognozla ilgili klinik öneminin araştırılması planlanmıştır. Çalışmaya nefrotik sendrom tanısı almış 44 hasta (13 kız, 31 erkek) ve kontrol grubu olarak 44 sağlıklı çocuk dahil edildi (22 kız, 22 erkek). Hastaların demografik özellikleri, nefrotik sendrom tipi, tam kan sayımı parametreleri, ortalama trombosit hacmi, nötrofil/lenfosit oranı ve proteinüri miktarı retrospektif olarak değerlendirildi. Hastaların verileri aktif hastalık ve remisyon dönemlerinde ayrı ayrı kaydedildi. Nefrotik sendrom' lu hastaların tanı anındaki yaş ortalaması 7.15±3.51 yıl kontol grubunun ortalaması 8.54±3.50 yıl olarak bulundu. İki grup arasında yaş, cinsiyet ve vücut ağırlığı açısından anlamlı fark bulunmadı (p>0,05).Ortalama trombosit hacmi ve nötrofil/lenfosit oranları hasta ve kontrol grupları kıyaslandığında anlamlı bir farklılık göstermedi. Ortalama trombosit sayısı hasta grubunda(400,80±114,298), kontrol grubuna(338,82±86,342) göre anlamlı yüksek bulundu (p=0,005). Hastaların beyaz küre sayıları, nötrofil/lenfosit oranları, ortalama trombosit hacmi' nin, trombosit, hemoglobin, hematokrit değerleri açısından remisyon dönemi ve aktif hastalık dönemi kıyaslandığında anlamlı bir fark bulunmadı (p>0,05). Hastaların remisyon dönemlerinde steroid kullanıyorken ve remisyon dönemindeki steroid kesilmişken ki ortalama trombosit hacmi, beyaz küre, nötrofil, lenfosit sayıları, nötrofil/lenfosit oranı steroid alan ve kesilmiş hastalar karşılaştırıldığında anlamlı farklılık gözlenmedi (p>0,05).Sonuç olarak nefrotik sendrom' lu çocuklarda ortalama trombosit hacmi ve nötrofil/lenfosit oranının; hastalık aktiviteleri ve prognoz yönünden anlamlı bir belirteç olarak bulunmadı.Anahtar kelimeler: Nefrotik Sendrom, trombosit, ortalama trombosit hacmi, Nötrofil/lenfosit, oran Nephrotic syndrome is an illness which has an increasing frequency in recent years and more common in children compared to adults characterized by proteinuria, edema and hypoalbuminemia. In recently, in many chronic diseases the changes in platelet volume and neutrophil/lymphocyte ratio gained importance. Studies revealed that, mean platelet volume and neutrophil/lymphocyte ratio may be a possible marker for some diseases. In this study, it was aimed to investigate the changes in the ratio of mean platelet volume and neutrophil/lymphocyte ratio in children with nephrotic syndrome in active and remission periods of the illness and to investigate the ratio of mean platelet volume and neutrophil/lymphocyte ratio in the children taking steroids due to prognostic clinical importance. In this study, 44 children with a diagnosis of nephrotic syndrome (13 girls, 31 boys) and 44 healthy children as a control group user included (22 girls, 22 boys). Demographic characteristics of patients, type of nephrotic syndrome, complete blood count, mean platelet volume, neutrophil/lymphocyte ratio and the amount of proteinuria were evaluated retrospectively. The data of patients in active and remission periods of the disease were recorded separately. Patients ages at diagnosis with nephrotic syndrome were found as 7.15± 3.51 years and control group had mean age of 8.54±3.50 years. Between the two groups, no significant difference was found in age, gender and body weight (p> 0.05).There was no significant differences in mean platelet volume and neutrophil/lymphocyte ratio when patient and control groups are compared. The number of platelets in the patient group (400,80±114,298), was significantly higher than in control group (338,82±86,342) (p=0,005). Comparison of patients' white blood cell count and neutrophil/lymphocyte ratio in remission and active periodsshowed no difference. Comparison of the patients' mean platelet volume, white blood cell, count neutrophil/lymphocyte ratio in the remission period while using the steroids and whit out steroids and neutrophil/lymphocyte ratio with and whit out steroid use gave no significant difference.In conclusion, the mean platelet volume and the ratio of neutrophil/lymphocyte showed no difference in children with relapse nephrotic syndrome and during remission and between children with NS and control subject.Key words: Nephrotic syndrome, trombosits, mean trombosit volume, neutrophil / lymphocyte, ratio 83

Amaç: Nefrotik sendrom (NS) oluşum nedeni tam olarak aydınlatılamamış, ancakserbest oksijen radikalleri (ROS) ve antioksidan koruyucu mekanizmalar arasıdengesizliğin patogenezde önemli olduğu düşünülmektedir. Somatostatinler vücuttadoğal olarak bulunan ve birçok fizyolojik fonksiyonun düzenlenmesinde rol alannöropeptidlerdir. Bir somatostatin analoğu olan oktreotidinin (OCT) oksidatif organhasarında faydalı antioksidan etkileri bildirilmiştir.Bu çalışmanın amacı adriamisin (ADR) ile oluşturulan deneysel NS modelinde,etyopatogenezde yer alan ROS üzerine OCT'nin etkisini araştırmak ve yeni tedaviseçenekleri ortaya sunmaktır.Yöntem: Yirmi dört adet non-üremik wistar albino erkek sıçan 3 gruba ayrıldı.Başlangıç günü (0. Gün): Kontrol grubuna %0.9 NaCl 2 cc (im); Nefrotik sendromgrubuna Adriamisin 5mg/kg (iv); Nefrotik sendrom tedavi grubuna (ADR+OCT)Adriamisin 5mg/kg (iv) ve Oktreotid 200 mcg/kg (im) uygulandı.Gruplar 21 günün sonunda 24 saatlik idrar örneği toplandıktan sonraintrakardiyak ponksiyonla kan örnekleri alınarak sakrifiye edildi. Kan kreatinin düzeyive 24 saatlik idrar örneklerinden proteinüri düzeyleri ölçüldü. Böbreklerden birisihistolojik değerlendirme için % 10 formalinle sabitlendi, diğeri doku enzim düzeyleriçalışılmak üzere saklandı. Lipid peroksidasyon ürünleri ve antioksidan enzim düzeyleriböbrek dokusundan ve plazmadan çalışıldı. Eritrosit içi ve doku katalaz, Tiobarbitürikasit reaktif substans (TBARS) düzeyleri bakıldı. Histolojik olarak hematoksilen-eosinboyası uygulandı. Örnekler grup bilgisi olmadan aynı patolog tarafından inflamasyon,rejenerasyon ve dejenerasyon açısından semikantitatif olarak değerlendirildi.İstatistiki değerlendirmede nonparametrik testler (Kruskall Wallis, Man WitneyU testi) kullanıldı. P< 0.05 anlamlı kabul edildi.Bulgular: İdrar protein atılımı NS grubunda kontrol grubuna göre istatiksel olarakanlamlı daha yüksek, tedavi grubunda NS grubuna göre istatiksel olarak anlamlı dahadüşük bulunmuştur. Plazma kreatinin değerleri açısından, NS grubunda ve tedavigrubunda kontrol grubuna göre istatiksel anlamlı bir fark yoktu. Kreatinin düzeyleri her3 grupta da benzerdir. Eritrosit içi katalaz ve TBARs değerlerinde 3 grup için de anlamlıbir farklılık yoktur. Böbrek dokusunda TBARs, NS grubunda kontrol grubuna göreartmış, tedavi grubunda NS grubuna göre azalmıştı. Ancak bu fark istatiksel olarakanlamlı değildi. Böbrek dokusu katalaz düzeyi NS grubunda kontrol grubuna göreistatiksel anlamlı olarak azalmış, tedavi grubunda NS grubuna göre istatiksel anlamlıartmış saptandı. Böbreğin histolojik olarak değerlendirilmesinde tubul ve interstisyelyapılarda 3 grup arasında anlamlı fark saptanmadı. Glomerüler patoloji skoru, NSgrubunda kontrol grubuna göre anlamlı olarak artmış, tedavi grubunda NS grubuna göreanlamlı olarak azalmıştır.Çıkarsama: Adriamisine bağlı oluşan NS' de doku antioksidan kapasitesinin anlamlıolarak azalması histolojik olarak glomeruler patoloji ile birliktelik göstermektedir.Oktreotid tedavisi böbrek dokusu antioksidan düzeylerini ve histolojisini kısmendüzeltmektedir. Eritrosit içi ROS düzeyleri bu tedaviden daha az etkilenmektedir. Bualanda OCT yeni bir tedavi seçeneği olabilir. Objective: The nephrotic syndrome (NS) has not been fully clarified, but the freeoxygen radicals (ROS) and the antioxidant protective mechanisms thought to beimportant in the pathogenesis. Somatostatins are found as neuropeptide structuresnaturally in the body and involved in the regulation of many physiological functions.Octreotid (OCT) which is a somatostatin analogue has been reported having beneficialantioxidant effects on oxidative organ damage.The aim of this study was to investigate the effect of OCT on ROS which take place inthe ethyopathogenesis of NS, in the experimental NS model induced by adriamycin, andto provide new treatment options.Methods: Twenty-four non-uremic Wistar albino male rats weighing 200-250 gramswere divided into 3 groups. At the beginning (Day 0): Control group, 0.9% NaCl 2 cc(im); Nephrotic syndrome group: Adriamycin 5mg/kg (iv), Nephrotic syndrometreatment group (ADR + OCT): Adriamycin 5mg/kg (iv) and Octreotide 200 mcg/kg(im) was administered.At the end of 21 days: 24-hour urine sample collected and rats were sacrificed after theintracardiac puncture by taking blood samples. Creatinine and protein levels weremeasured in 24-hour urine samples. One of the kidneys fixed by 5% formalin forhistological evaluation and the other is reserved for analyzing tissue enzyme levels.Lipid peroxidation and antioxidant enzyme levels were studied in renal tissue andplasma. Erythrocyte and tissue catalase, thiobarbituric acid reactive substance (TBARS)were measured. Histologically, hematoxylin-eosin (HαE) dye was applied.Cross-sections were evaluated semi-quantitatively for inflammation, regeneration anddegeneration by the same pathologist blindly.Statistical evaluation, nonparametric tests (Kruskal Wallis, Man Whitney U test). P

ÖZETNefrotik sendrom, yoğun proteinüri, hipoalbuminemi, hiperlipidemi ve ödemin görüldüğü çocukluk çağının kronik bir hastalığıdır. Nefrotik sendrom, tedavisinde kullanılan steroid cevabına göre klinik olarak sınıflandırılmaktadır. Steroid direnci gelişmesinde birçok faktör etkilidir, bunlardan biride steroidin hücre içi atılımından sorumlu bir membran proteini olan p-glikoprotein (p-gp) dir. P-gp ilaç eliminasyonundan sorumlu MDR–1 geninin son ürünüdür. Bu nedenle steroid direncinde p-gp'nin etkisi araştırmak için birçok çalışma yapılmıştır. MDR–1 geni mRNA ölçümünün p-gp protein ölçümüne göre daha duyarlı olduğu bildirilmektedir. Bu çalışma nefrotik sendromlu çocuklarda ilaç eliminasyonundan sorumlu MDR–1 geni mRNA ekspresyonunun steroid tedavisine cevabın belirlenmesinde etkili bir faktör olup olmadığını belirlemek amacıyla yapılmıştır.Çalışmaya Fırat Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı Pediatrik Nefroloji polikliniği tarafından nefrotik sendrom tanısı ile izlenen 40 hasta ve kontrol grubu olarak 22 sağlam çocuk dahil edildi. Hastaların demografik verileri, klinik durumları, laboratuvar değerleri ve kullanılmış olan tedaviye ait bilgiler kaydedildi. NS hastalarının tümünde tanı anında MDR–1 geni mRNA ekspresyon düzeyleri değerlendirildi. Steroide duyarlı olan ve steroid tedavisi devam eden hastalar da ise tedavinin dördüncü haftası sonunda ve tedavi bitiminde tekrar MDR–1 geni mRNA düzeyleri değerlendirildi.Nefrotik sendrom ve kontrol grubu hastalarının yaş ve cinsiyet açısından aralarında istatistiksel olarak anlamlı farklılık yoktu (p>0,05). NS hastalarında tanı anında mRNA düzeyi 3,03±4,23 kopya/μgr RNA, kontrol grubunda ise 4,78±2,54 kopya/μgr RNA idi. Her iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu (p>0.05). Steroide duyarlı NS (SSNS) ve steroide dirençli NS (SRNS) gruplar arasında tanı anında mRNA düzeyleri arasında da istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu (p>0.05). SRNS hastaların serum kreatinin düzeyleri SSNS hastalara göre daha yüksek, ayrıca hematüri görülme oranları da SRNS hastalarında istatistiksel olarak daha yüksek oranda görüldü (p0.05). Sonuç olarak, nefrotik sendrom tedavisinde steroid direncinin gelişmesinde ilaç eliminasyonundan sorumlu gen MDR–1 mRNA ekspresyonunun etkili olmadığı belirlendi. Nefrotik sendromda tedavi cevapsızlığının çok faktörlü olduğu ve uygun tedavi modelinin geliştirilebilmesi için hastalık patogenezini açıklayacak araştırmalara ihtiyaç olduğu görüldü.Anahtar Kelimeler: Nefrotik sendrom, steroid, MDR–1, mRNA, p-glikoprotein ABSTRACTTHE ROLE OF MDR-1 mRNA GENE EXPRESSION DETERMINING STEROID TREATMENT RESPONSE IN CHILDREN WITH NEPHROTIC SYNDROMENephrotic syndrome is a chronic disease of childhood which is characterized by protein loss with the urine that causes hypoalbuminemia, hyperlipidemia and edema. Nephrotic syndrome is classified as clinically according to the response to steroid treatment. Many factors are effective in the development of steroid resistance, one of them is a membrane protein which is named p-glycoprotein (p-gp) that is responsible for excretion of intracellular steroid. P-gp is the MDR–1 gene's final product which is responsible for drug elimination. Therefore, there have been many studies to investigate the effect of p-gp in steroid resistance. Measurement of MDR–1 gene mRNA is reported to be more sensitive than measurement of p-gp protein. The aim of this study is to evaluate whether MDR–1 gene which is responsible for drug elimination is an effective factor for determining the response to steroid therapy in children with nephrotic syndrome. A total of 40 children diagnosed with nephrotic syndrome by the Pediatric nephrology division of Fırat University Medical Faculty and 22 healthy children who have neither chronic nor renal disease were included in this study. Demographic characteristics, clinical states, laboratory values and information about treatment regimens of the patients were recorded. mRNA expression levels of MDR-1 gene in whole patients with NS were determined at the time of diagnosis. MDR-1 gene mRNA levels were measured again for patients with SSNS (Steroid Sensitive Nephrotic Syndrome) at the end of treatment and fourth week of treatment. There wasn't any as statistically significant difference between the patients with nephrotic syndrome and control group in terms of age and gender (p>0,05). mRNA level of the control group was 4.78±2.54 copies/µg RNA. mRNA level at the time of diagnosis was 3.03±4.23 copies/µg RNA in patients with NS. There was no statistically significant difference between the two groups (p>0.05). Furthermore, there was no statistically significant difference for mRNA levels between the two groups (SSNS and SRNS) at the time of diagnosis (p>0.05). Serum creatinine levels of patients with SRNS were higher than patients with SSNS, as well as the incidence of hematuria in patients with SRNS was higher as statistically (p0.05).As a conclusion; MDR–1 gene mRNA expression which is responsible for drug elimination was determined to be ineffective for the development of steroid resistance. We show that more studies related to pathogenesis will be needed for developing appropriate treatment modality. Because the unresponsiveness of treatment is multifactorial.Key Words: Nephrotic syndrome, steroid, MDR–1, mRNA, p-glycoprotein 85

Deneysel nefrotik sendrom modelinde vasküler disfonksiyon üzerine oktreotidin etkinliğiAmaç:Nefrotik sendromun (NS) eşlik ettiği endotel disfonksiyonu kardiyovasküler hastalıklarda temel belirleyici olmaktadır. Adriamisinin indüklediği proteinüri nefrotik sendrom için iyi yapılandırılmışbir sıçan modelidir. Bu çalışmada adriamisin ile oluşturulan deneysel nefrotik sendrom modelinde oktreotidin (OCT) vasküler disfonksiyon üzerine olan etkinliğini araştırmayı amaçladık. Yöntem:42 adet Wistar-Albino erkek sıçan 6 eşit gruba ayrıldı. Kontrol grubuna 0. gün %0.9 NaCl 2cc intraperitoneal; NS kontrol grubuve NS resting grubuna 0. gün 5mg/kg adriamisin iv; OCT grubuna oktreotid 200mcg/kg im, NS+OCT progresyon grubuna 0. gün 5mg/kg adriamisin iv ve 200mcg/kg oktreotid im; NS+OCT regresyon grubuna 0. gün 5mg/kg adriamisin iv ve 3. hafta 200mcg/kg oktreotid im olarak uygulandı. Sıçanlar sakrifiye edildikten sonra aort halkaları çıkarıldı. Organ banyo sisteminde endotel yanıtları değerlendirildi. İlk olarak 120mM KCl ile kasılma yanıtları alındı. Sonrasında fenilefrin (PE) ile kümülatif kasılma yanıtları alındı. Asetilkolin(Ach) (1x10-9 – 3x10-5 M), sodyum nitroprussid'e (SNP) (1x10-11 – 3x10-5 M) bağlı gevşeme cevapları ve L-NAME (100µM)varlığı ve yokluğunda PE'e kasılma yanıtları endotelli ve endotelsizaort halkalarında değerlendirildi. İstatiksel analizler için GraphPad programı kullanıldı. Tek yönlü ANOVA ve çoklu karşılaştırmalar için Bonferroni testi kullanıldı. P