Search

carcinoma-HNSCC) ukazuje se na ulogu onkogenih virusa i to humanih papiloma virusa (HPV) Epštajn-Bar virusa (EBV) i BK i JC poliomavirusa, kao i značaju HLA-G polimorfizama. Cilj istraživanja. Cilj studije je bio određivanje učestalosti infekcija i koinfekcija onkogenim virusima i HLA-G polimorfizama i njihova korelacija sa demografskim i bihevioralnim karakteristikama pacijenata i kliničkim statusom HNSCC. Materijal i metod. Ispitivano je 100 uzoraka tkiva HNSCC. Single PCR, Nested PCR i Real-time PCR su rađeni za dokazivanje HPV i EBV, a seminested PCR za poliomaviruse. Genotipizacija HPV je rađena metodom sekvenciranja po Sangeru, a EBV genotipizacija Nested PCR metodom. Određivanje HLA-G tipova rađeno je metodom sekvenciranja po Sangeru. Rezultati. Učestalost HPV je bila 27%, EBV 20%, BKV 3% i JCV 0%. Dokazano je 5 HPV genotipova sa značajnom učestalošću visoko onkogenih tipova (84%) i to tipa HPV 16 (57,1%). Utvrđena su oba EBV tipa sa dominacijom EBV-1 (93,75%). HPV i EBV su značajno češći kod muškaraca od 50 do 69 godina sa karcinomom larinksa patohistološkog gradusa 2. Pojedinačna infekcija je utvrđena kod 28% uzoraka, a HPV infekcija je značajno najčešća. Koinfekcije su potvrđene kod 11% uzoraka, HPV/EBV koinfekcija je najzastupljenija ali bez razlike u učestalosti vrste koinfekcija. Utvrđeno je 6 HLA-G tipova, gde je *01:01:01 najučestaliji (56,66%), ali bez razlike u zastupljenosti HLA-G tipova i prisustva pojedinačnih infekcija i koinfekcija onkogenim virusima. Zaključak. Pokazana je povezanost prisustva infekcije onkogenim virusima sa karcinomima glave i vrata, ali nije utvrđena korelacija HLA-G polimorfizama sa prisustvom infekcija i koinfekcija onkogenim virusima u HNSCC. Introduction. The oncogenic viruses, namely Human papillomaviruses (HPV), Epstein-Barr virus (EBV) and BK and JC polyomaviruses, as well as HLA-G polymorphisms may play significant role in the etiology of Head and Neck squamous cell carcinoma (HNSCC). Aim. Determination of the frequency of oncogenic virus infections and coinfections and HLA-G polymorphisms and their correlation with the demographic and behavioral characteristics of patients and clinical status of HNSCC. Material and method. 100 HNSCC tissue samples were examined. Single, Nested and Real-time PCR were used to detect HPV and EBV, and seminested PCR for polyomaviruses. HPV and EBV genotyping were done by Sanger sequencing method, and Nested PCR, respectively. Determination of HLA-G types was done by Sanger sequencing method. Results. The prevalence of HPV was 27%, EBV 20%, BKV 3% and JCV 0%. Five HPV genotypes were identified with a significant frequency of high-risk types (84%), namely HPV type 16 (57.1%). Both EBV types were detected with a predominance of EBV-1 (93.75%). HPV and EBV are significantly more common in men aged 50 to 69 with laryngeal cancer of pathohistological grade 2. Single infection was found in 28% of samples with a significant prevalence of HPV infection. Co-infections were confirmed in 11% of samples. HPV/EBV co-infection is the most common but without a difference in the frequency of co-infection type. Six HLA-G types were identified, where *01:01:01 is the most common (56.66%), with no difference between HLA-G types and the presence of single infections and co-infections. Conclusion. The association of the presence of oncogenic virus infection with HNSCC has been shown, but without the correlation between HLA-G polymorphisms and presence of oncogenic virus infections and coinfections in HNSCC.

Karcinom grlića materice predstavlja četvrti po učestalosti maligni tumor kod žena. Infekcija visoko onkogenim tipovima HPV igra centralnu ulogu u razvoju cervikalne intraepitelijalne neoplazije i cervikalnog karcinoma. Pored HR-HPV, brojni kofaktori igraju značajnu ulogu u malignoj transformaciji ćelija. Najznačajniji među njima su faktori domaćina (genetski faktori i imunski status), faktori spoljašnje sredine i bihejvioralni faktori (multiparitet, upotreba oralnih kontraceptiva, pušenje, infekcija drugim seksualno prenosivim patogenim uzročnicima, ranije stupanje u seksualne odnose, promiskuitet, loši socioekonomski uslovi i nutritivni faktori). Ciljevi istraživanja: Cilj ove studije bio je da se kod ispitanica, koje su sa prethodno definisanim kolposkopskim i citološkim nalazom bile grupisane u četiri kategorije: PAP II, ASCUS, LSIL, HSIL, utvrdi prisustvoHR-HPV. Takođe je kod svih HR-HPV pozitivnih žena trebalo ispitati distribuciju genotipova i alela proinflamatornih citokina TNF-α,IFN-γ i IL-12 i njihov uticaj na nastanak cervikalne bolesti udružene sa HR-HPV i utvrditi koji genotipovi imaju protektivni, odnosno favorizujući, značaj za nastanak karcinoma grlića materice. Takođe, cilj istraživanja bio je da se kod svih HR-HPV pozitivnih pacijentkinja na osnovu upitnika utvrde kofaktori rizika za nastanak cervikalne bolesti i ispita povezanost između kofaktora i konstitucionalnih genskih polimorfizama proinflamatornih citokina, kao i njihov zajednički uticaj na nastanak cervikalnog karcinoma. Materijal i metodologija: Istraživanje dizajnirano kao studija preseka sprovedeno je tokom četvorogodišnjeg perioda, od 2014. do 2018. godine i obuhvatilo je 541 pacijentkinju. Svim pacijentkinjama je tokom ginekološkog pregleda utvrđen kolposkopski i citološki status na grliću materice. Na osnovu citološkog nalaza sve pacijentkinje podeljene su u četiri grupe: PAP II, ASCUS, LSIL, HSIL... Cervical cancer is the fourth most common malignant tumor found in women worldwide. Infection with high risk onconegic HPV types plays a central role in the development of cervical precursor lesion and cervical cancer. In addition to HR-HPV infection, numerous cofactors are important for malignant cell transformation. The most important among theme are: host factors (genetic and immune factors), environmental and behavioral factors (multiparity, use of oral contraceptives, smoking, sexually transmitted infections, early sexual intercourse, promiscuity, poor socio-economic conditions and nutritional factors). Aims: The aim of this study was to determinate the presence of HR-HPV infection in women that were previously divided into four groups (PAP II, ASCUS, LSIL, HSIL) based on cytological and colposcopic findings. In all HR-HPV positive women, it was also necessary to investigate the distribution of genotypes and allele of proinflammatory cytokines TNF-α, IFN-γ and IL-12 and their effect on the development of a cervical illness associated with HR-HPV and also to determine which genotypes possese a protective or favoring significance for the development of cervical cancer. Further aims were to establish risk factors for the occurrence of cervical disease in all HR-HPV positive patients and to examine the association between this cofactors and constitutional gene polymorphisms of proinflammatory cytokines, as well as their common influence on the development of cervical carcinoma. Material and methodology: This four year cross sectional study was conduced from 2014 to 2018 and included 541 patients. Colposcopic and cytological status was determinated for each patients during the gynecological examination. Based on the cytological findings, all patients were classifeid into four groups: PAP II, ASCUS, LSIL, HSIL. To determinate the presence of HPV infection and single nucleotide polymorphism of TNF-α, IFN-γ and IL-12, cervical swab were taken from visible lesions on the ectocervix using cervical cytobras. Further procedure involved the isolation of the total DNA using a commercial DNA extraction kit...

Hantaviruses, members of the order Bunyavirales, family Hantaviridae, are enveloped viruses with a negative sense three-segmented RNA genome, consisting of large – L (6.5–6.6 kb), medium – M (3.6–3.7 kb) and small – S (1.7–2.0 kb) segments, coding for viral polymerase, viral glycoprotein precursor further processed into two separate envelope glycoproteins (Gn and Gc) and viral nucleocapsid protein, respectively. Hantaviruses are unique among the bunyaviruses in not being transmitted by an arthropod vector. These viruses are persistently active in their natural reservoirs including rodents, insectivores and bats. In nature, hantaviruses are circulating via horizontal transmission among infected natural reservoirs. Their primary natural hosts are rodents belonging to four different subfamilies, including Sigmodontinae, Arvicolinae, Murinae and Neotominae. Newly published data have extended hantavirus hosts to insectivores (families Soricidae and Talpidae) and bats (order Chiroptera). Hantaviruses are commonly divided into two groups: old world hantaviruses, present in Europe and Far East, mostly including pathogenic hantavirus species that cause hemorrhagic fever with renal syndrome (HFRS), and new world hantaviruses, present in the Americas, defined as etiological agents of hantavirus pulmonary syndrome (HPS). Mortality rates of these zoonotic diseases, caused by pathogenic hantaviruses, vary with up to 12%-18% for HFRS and 60% for HPS. Human infection occurs through respiratory exposure to contaminated secreta and excreta including urine, saliva, and feces. Humans are not among the natural hosts of hantaviruses and they are thought to be dead-end hosts, without further virus transmission, with the exception of few reported cases of human-to-human transmission of Andes virus (ANDV) in Argentina and Chile... Hantavirusi, taksonomski svrstani u red Bunyavirales, familija Hantaviridae, su virusi sa omotačem i negativnim jednolančanim RNK genomom koji je segmentiran i sastoji se od velikog – L (6.5–6.6 kb), srednjeg – M (3.6–3.7 kb) i malog – S (1.7–2.0 kb) segmenta. L segment kodira virusnu polimerazu, M segment kodira glikoproteinski prekursor od koga nastaju dva glikoproteina (Gn i Gc) i S segment kodira nukleokapsidni protein. Za razliku od ostalih bunjavirusa, transmisija hantavirusa se ne odvija putem artropodnog vektora. Ovi virusi trajno cirkulišu u svojim prirodnim rezervoarima koji obuhvataju glodare, insektivore i slepe miševe. U prirodi, hantavirusi se prenose putem horizontalne i vertikalne transmisije između zaraženih životinja. Najznačajniji rezervoari hantavirusa su glodari koji pripadaju različitim potfamilijama (Sigmodontinae, Arvicolinae, Murinae and Neotominae). Hantavirusi su podeljeni u dve grupe: hantavirusi starog sveta (prisutni u Evropi i na dalekom istoku) koji obuhvataju patogene vrste hantavirusa koji izazivaju hemoragijsku groznicu sa bubrežnim sindromom (HGBS) i hantavirusi novog sveta (prisutni u Americi) koji obuhvataju patogene vrste hantavirusa koji izazivaju hantavirusni pulmonarni sindrom (HPS). Stopa smrtnosti kod ovih zoonoza, uzrokovanih patogenim vrstama hantavirusa, varira od 12-18% za HGBS i do 60% za HPS. Čovek se inficira resporatornim putem u kontaktu sa izlučevinama zaraženih životinja (urin, feces, pljuvačka). S obzirom da čovek nije prirodni domaćin hantavirusa, dalji interhumani prenos hantsvirusa nije moguć, sa izuzetkom nekoliko opisanih slučajeva prenosa Andes virusa (ANDV) u Čileu i Argentini. Hantavirusi, kao virusi sa segmentiranim RNK genomom , spadaju u visoko varijabilne mikroorganizme sa supstitucionom stopom od 10-2 - 10-4 izmena/mestu/godini. Genetički drift, homologa rekombinacija i izmena genskih segmenata su glavni mehanizmi koji leže u osnovi evolucije hantavirusa. U ovom istraživanju smo se fokusirali na analizu evolucije hantavirusa...

Human immunodeficiency virus (HIV) is a retrovirus, the causative agent of Acquired immunodeficiency syndrome (AIDS). Since the beginning of the epidemic over 35 years ago, more than 78 million people have been infected so far and over 30 million have died. The high genetic variability and rapid evolution of HIV have been critical to its persistence and spread throughout the world. HIV-1 and HIV-2 comprise two distinct types of HIV. HIV-1 has diversified extensively into numerous genetic forms, including four groups (M, N, O, P), of which group M is causing the pandemic of HIV infection and AIDS. Group M viruses are further classified in multiple phylogenetically distinct subtypes (A-D, F, G, H, J and K), sub-subtypes (A1, A2, F1 and F2) and numerous recombinant forms. The global distribution of HIV-1 is complex and dynamic with regional epidemics representing only a subset of the global diversity. Molecular phylogenetic analysis, a method of reconstructing evolutionary relationships between nucleotide sequences, is one of the strategies for studying viral diversity and transmission dynamics. It is estimated that around half of HIV infected people are undiagnosed, making identification of transmission networks important for targeted public health intervention programs... Virus humane imunodeficijencije (HIV) je retrovirus koji uzrokuje sindrom stečene imunodeficijencije. Od početka epidemije pre 35 godina, ovim virusom je inficirano više od 78 miliona ljudi a preko 30 miliona je umrlo. Visoka genetička varijabilnost i brza evolucija HIV-a su ključni uzroci opstanka i globalnog širenjaepidemije. HIV je filogenetski klasifikovan u dva tipa: HIV-1 i HIV-2. Visoki diverzitet HIV-1 ogleda u postojanju četiri grupe (M, N, O, P) od kojih su virusi grupe M uzročnici globalne HIV-1 pandemije. Grupa M virusa je podeljena u više filogenetski različitih podtipova (A-D, F-H, J i K), pod-podtipove (A1, A2, F1 i F2) i cirkulišuće rekombinantne forme. Distribucija podtipova u svetu je složena i dinamična sa regionalnim HIV-1 epidemijama unutar globalnog diverziteta. Molekularna filogenetska analiza, metod za rekonstrukciju evolutivnih odnosa između nukleotidnih sekvenci, je tehnika za proučavanje varijabilnosti virusa i dinamike transmisije unutar regionalnih populacija. Procenjuje se da kod blizu polovine inficiranih osoba HIV infekcija nije dijagnostikovana, zbog čega je identifikacija puteva transmisije izuzetno značajna u cilju javno zdravstvenog nadzora. U ovom istraživanju primenjene su savremene filogenetske metode u analizi HIV-1 sekvenci izolata iz Srbije u cilju karakterizacije molekularne epidemiologije i dinamike transmisije, što je ključno za bolje razumevanje karakteristika aktuelne HIV-1 epidemije u Srbiji...

UVOD: Značaj infekcije humanim papiloma virusima (HPV) u razvoju različitih karcinoma kod čoveka, a naročito karcinoma grlića materice dobro je dokumentovan. Karcinom grlića materice jedan je od najznačajnijih uzroka smrtnosti žena u svetu. Genotipovi HPV udruženi sa karcinomom grlića materice označavaju se kao visoko onkogeni, a među njima su najučestaliji HPV 16 i HPV 18. U novije vreme, sve je više dokaza da pojedine linije i podlinije u okviru više genotipova HPV igraju značajnu ulogu u razvoju ovog karcinoma. CILJEVI: U ovom istraživanju identifikuju se genotipovi HPV, određuje njihova učestalost u tkivima karcinoma grlića materice, kao i povezanost sa patohistološkim tipom i stadijumom karcinoma grlića materice. Takođe, ciljevi ovog istraživanja odnose se na utvrđivanje i analizu genotipske i intragenotipske varijabilnosti dobijenih HPV izolata analizom E1, L1, E6/E7 (HPV 16) gena, uz poređenje dobijene učestalosti i distribucije HPV genotipova sa učestalošću i distribucijom u drugim zemljama. MATERIJAL I METODOLOGIJA: Studija je uključivala uzorke tkiva karcinoma grlića materice, fiksiranih u formalinu i ukalupljenih u parafin, uzeti od 101 pacijentkinje starosti od 24 do 78 godina. Nakon deparafinizacije i ekstrakcije virusne DNK, primenjivan je PCR metod uz korišćenje odgovarajućih prajmera za dokazivanje L1, E1 i HPV 16 E6/7 gena. Uzorci kod kojih je detektovana HPV DNK odgovarajućih gena, sekvencirani su metodom završetka lanca. Detekcija prisustva HPV DNK i genotipizacija izvedena je i metodom protočne (engl."Flow through") hibridizacije. Identifikovane sekvence, analizirane su potom filogenetskim metodama. Obrađene sekvence upotrebljavane su za utvrđivanje i poređenje genotipske i intragenotipske varijabilnosti HPV. REZULTATI: Od ukupno 101 uzorka tkiva karcinoma grlića materice, devedeset jedan uzorak pripadao je patohistološkom tipu planocelularnog karcinoma (90,09%)...

Cilj rada: analiza kliničkih i laboratorijskih karakteristika novorođenčadi sa infekcijom izazvanom Herpes simpleks virusom (HSV). Procena učestalosti neonatalnog herpesa (NH) u našoj sredini. Ispitivanje korelacije seroloških i molekularnih metoda dijagnostike. Definisanje kriterijuma za dijagnostičke i terapijske postupke. Materijal i metode: Analizirani su podaci o novorođenčadi i odojčadi uzrasta ≤45 dana sa sumnjom na infekciju HSV u periodu od januara 2003. do maja 2015. godine. Dokazana HSV infekcija je podrazumevala ispoljenu kliničku sliku NH i pozitivan PCR i/ili serologiju na HSV. Za ispitivanje incidencije NH korišćeni su podaci Republičkog zavoda za statistiku Srbije. Analizirane su kliničke manifestacije, laboratorijske analize, ishod lečenja, kao i kvatnifikovanje težine bolesti korišćenjem skorova SNAP II i SNAPPE II. Za statističku analizu korišćene su deskriptivne i analitičke metode. Rezultati: Studija ima 168 ispitanika, 29 sa dokazanom, 133 sa suspektnom i 6 sa asimptomskom HSV infekcijom. Incidencija NH tokom ispitivanog perioda je 3,01 na 100.000 živorođenih. U periodu 2010-2015. godine, sa uvođenjem rutinske PCR dijagnostike zabeležen je porast incidencije na 4,78 na 100 000 živorođenih. Najveći broj novorođenčadi sa dokazanom infekcijom, 72,45%, imao je herpesni encephalitis, 24,1% je imalo diseminovani oblik i 3,5% lokalizovani oblik bolesti. Većina infekcija uzrokovana je HSV-2 tipom (55,2%). Teži oblik bolesti imala su novorođenčad sa HSV-1 infekcijom. Ukupna smrtnost iznosila je 13,8%. Zaključak: Učestalost neonatalnog herpes u našoj populaciji odgovara učestalosti u ostalim evropskim zemljama. Sa unapređenjem dijagnostičkih metoda očekujemo dalji porast incidencije. Osobenosti NH u našoj sredini su veći broj HSV-2 infekcija i češća pojava herpes encefalitisa. Smrtni ishod je češći kod HSV-1 infekcije. Aim of study: Analysis of clinical and laboratory characteristics of newborns with Herpes simplex virus infection (HSV). Estimation of neonatal herpes incidence (NH) in our population. Correlation of serologycal and PCR tests. Comparison between suspected and confirmed cases of NH in order to define diagnostic and therapeutic protocol. Material and methods: Medical records of infants age ≤ 45 days with suspected NH, from January 2003 to May 2015. A confirmed case of NH was defined in an infant with clinical signs compatible with HSV disease and positive serology or PCR for HSV. Incidence was calculated by using Statistical Office of Republic of Serbia’s data of live births. We analyzed clinical manifestations, laboratory analysis, treatment outcome and predicting scores (SNAP II and SNAPPE II). Descriptive and analytic statistical methods were used for analysis of study results. Results: There were 168 infants, 133 with suspected, 29 with confirmed and 6 with asymptomatic HSV infection. Incidence of NH during the study period was 3.01 per 100.000 live births. Rise of incidence to 4.78 per live births 100.000 was noted after 2010. Majority of infants, 72.45%, presented with encephalitis, 24.1% had disseminated and 3,5% localized disease. Majority of infections were caused by HSV-2 (55.2%). Mortality was 13.8%, mostly accompanied with HSV-1 disease. Conclusion: Incidence of NH in our population is similar to other European countries. The rise of incidence was observed with improvement of HSV diagnostics. Characteristics of NH in our population are predominance of HSV-2 infections and herpes encephalitis. Mortality in our group is in accordance with other reports of NH.