Search

A comparison was made of sirolimus-eluting stents and bare stents as an effective means of treatment of stenosis in crural arteries. Patients were randomly divided into two groups: (1) patients treated with sirolimus-eluting stents and (2) patients treated with bare stents. Each group consisted of 25 patients, and every patient had one stent implanted. All patients showed symptoms of ischemia of the peripheral arteries, classified according to the Rutherford scale into categories 3, 4, and 5. All patients were examined 24 h before and 24 h and 6 months after the intervention. The results were analyzed according to clinical, hemodynamic, and angiographic criteria. Technically, the procedure was successful in 100% of cases, and both groups presented an equal improvement in clinical and hemodynamic parameters. The follow-up angiographic examination demonstrated a significantly lower rate of restenosis among the sirolimus-eluting stent group (4, 16%) versus the bare stent group (19, 76%) (p < 0.001), with lower target lesion revascularization in 3 (12%) versus 14 (56%) (p < 0.05), respectively. Quantitative angiography demonstrated that all variables used to assess restenosis were superior for sirolimus-eluting stents 6 months after intervention: late lumen loss 0.46 +/- 0.72 versus 1.70 +/- 0.94 (p < 0.001) and minimal lumen diameter 2.25 +/- 0.82 versus 0.99 +/- 1.08 (p < 0.001). Results of this study reveal that the use of sirolimus-eluting stents decreases the risk of restenosis in comparison to standard stents. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Purpose: To evaluate the patency of sirolimus-eluting stents (SES) compared to bare-metal stents (BMS) in the treatment of atherosclerotic renal artery stenosis (RAS). Methods: Between November 2001 to June 2003, 105 consecutive symptomatic patients (53 men; mean age 65.7 years) with RAS were treated with either a bare-metal (n=52) or a drug-eluting (n=53) low-profile Palmaz-Genesis peripheral stent at 11 centers in a prospective nonrandomized trial. The primary endpoint was the angiographic result at 6 months measured with quantitative vessel analysis by an independent core laboratory. Secondary endpoints were technical and procedural success, clinical patency [no target lesion revascularization (TLR)], blood pressure and antihypertensive drug use, worsening of renal function, and no major adverse events at 1, 6, 12, and 24 months. Results: At 6 months, the overall in-stent diameter stenosis for BMS was 23.9%+/-22.9% versus 18.7%+/-15.6% for SES (p=0.39). The binary restenosis rate was 6.7% for SES versus 14.6% for the BMS (p=0.30). After 6 months and 1 year, TLR rate was 7.7% and 11.5%, respectively, in the BMS group versus 1.9% at both time points in the SES group (p=0.21). This rate remained stable up to the 2-year follow-up but did not reach significance due to the small sample. Even as early as 6 months, both types of stents significantly improved blood pressure and reduced antihypertensive medication compared to baseline (p<0.01). After 6 months, renal function worsened in 4.6% of the BMS patients and in 6.9% of the SES group. The rate of major adverse events was 23.7% for the BMS group and 26.8% for the SES at 2 years (p=0.80). Conclusion: The angiographic outcome at 6 months did not show a significant difference between BMS and SES. Renal artery stenting with both stents significantly improved blood pressure. Future studies with a larger patient population and longer angiographic follow-up are warranted to determine if there is a significant benefit of drug-eluting stents in treating ostial renal artery stenosis. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Wstęp: Liczba chorych z tętniakami aorty brzusznej leczonych metodą wewnątrznaczyniową stale wzrasta. Wynika to zarówno z częstszego wykrywania tętniaków u chorych bezobjawowych w badaniu USG wykonywanym z innego powodu jak również z doskonalenia stentgraftów i techniki zabiegów. Przyjęte w latach 90. kryteria naczyniowych warunków anatomicznych kwalifikujące chorych z tętniakami aorty brzusznej do leczenia przy użyciu stentgraftów ulegają zmianom, co także powiększa liczbę leczonych chorych. Celem pracy była ocena wyników leczenia chorych z tętniakami aorty brzusznej, u których bliższa szyja tętniaka była zagięta pod katem większym niż 60°. Materiał i metody: W latach 2004-2006 leczono 173 chorych z tętniakami aorty brzusznej metodą wewnątrznaczyniową. U 21 chorych (12%) bliższa szyja tętniaka była zagięta pod kątem większym niż 60°. Wśród tych chorych było 19 mężczyzn i 2 kobiety. Największa średnica worka tętniaka wynosiła 57-82 mm, a długość szyi bliższej 11-34 mm. Tętniaki zostały zaopatrzone stentgraftem Zenith w 12 przypadkach, Excluder w 5 przypadkach, a u 4 chorych stentgraftem Aorfix. Przy wyborze stentgraftu kierowano się długością szyi, jej kształtem oraz stanem i miejscem odejścia tętnic nerkowych. Chorzy są kontrolowani w badaniu USG co 6 miesięcy i KT raz w roku. Wyniki: We wszystkich przypadkach zabieg umiejscowienia stentgraftu tuż poniżej odejścia tętnic nerkowych zakończył się powodzeniem. U jednego chorego stwierdzono objawy niewielkiego przecieku typu I do worka tętniaka w kontrolnej angiografii wykonywanej bezpośrednio po zabiegu. Również u jednego chorego obserwowano przeciek typu II od strony tętnicy lędźwiowej, który nie był widoczny w kontrolnym badaniu USG po 6 miesiącach. W badaniu KT wykonanym u 19 chorych 12 miesięcy i u 8 chorych 24 miesiące po zabiegu nie stwierdzono przemieszczenia stentgraftu. Nie stwierdzono również objawów późnego przecieku typu I. Wnioski: Wyniki leczenia chorych z tętniakami aorty brzusznej i zagięciem bliższej szyi tętniaka pod kątem większym niż 60° mogą być pomyślne przy właściwym doborze typu stentgraftu i jego wymiarów. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Acta Angiologica is the property of VM Medica-VM Group (Via Medica) and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)